คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : วันของเรา ?
“เห้ยยย !!! มาผลักฉันทำไมเกรย์ หรือว่าแกลืมแล้วว่าวันนี้ไปเป็นวันอะไร” บิ๊คสโลพูดขึ้นทำให้ผมนึกได้ว่า เอ่อวันนี้เป็นวันเสาร์นิ งั้นวันนี้ก็ต้องกลายเป็นของบิ๊คสโลวันนึง ม่ายยยย~ เร็วไปมั้ย
“เอ่อ เดี๋ยวก่อนนะวันนี้วันเสาร์แล้วเรามาเรียนทำไม” เกรย์ถามด้วยความสงสัยส่วนผมกับบิ๊คสโลก็ได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ส่ายหัว เพราะไม่นึกว่ามันจะลืม
= ตุบ!!! =
“โอ๊ย !!!” กำปั้นของเอลซ่าได้ทุบลงไปบนหัวของเกรย์
“ลืมไปแล้วรึไงห๊า!!!! ก็มันจะถึงวันแข่งกีฬาประจำจังหวัดแล้ว นายก็ซ้อมฟุตบอลทุกวันไม่ใช่
หรอ ถ้าถึงการแข่งกีฬาประจำจังหวัด โรงเรียนทุกโรงเรียนจะหยุดหมด ทางโรงเรียนเลยเพิ่มเวลาเรียนให้โดยการให้ มาเรียนในวันเสาร์ แค่ช่วงเช้า นายเนี่ยขี้ลืมเกินไปหรือไม่ใส่ใจจำกันแน่ห๊า!” เอลซ่า สมแล้วที่เป็นรองประทานนักเรียน
“อ๋อ !!” เกรย์พูด เหมือนว่านึกได้แล้ว เอิ่มสมควรแล้วครับพวกคำที่เอลซ่า พูดออกมามันเหมือนอธิบายทุกอย่างให้มันฟังอีกครั้งไม่เรียกว่าตื่นความจำหรอก
“ขี้ลืมขนาดนี้ สักวันคงจะลืมว่ามีแฟนชื่อนัตสึละม๊างง” เห้ยยย บิ๊คสโลทำไมพูดอย่างงี้ละมันไม่ลืมหรอก(มั้ง) ถ้ามันลืมละ T T
“ไม่ลืมหรอกเว้ย!! เพราะแฟนของเค้าออกจะน่ารักน่าหยิกขนาดนี้” เกรย์พูดพร้อมหยิกแก้ม ผมเบาๆ
“งั้น นายก็คงยังไม่ลืมใช่มั้ยว่า พนันอะไรกันไว้” บิ๊คสโลพูดพร้อมดึงผมออกจากเกรย์แล้วเข้ามาให้อ้อมกอดของเขา
“วัน นี้ นัต สึ เป็น ของ ฉัน” บิ๊คสโลพูดแบบเน้นๆ
“ไม่!! เรื่องนั้นฉันลืมไปแล้วเว้ย” เกรย์พูดพร้อมยื่มมือขึ้นมาแล้วทำหน้าเหมือน ม่ายยน้า า า อย่าเอาแฟนไปหยั่งงั้นล่ะ อะนะคือความรู้สึก
= โป๊ก โป๊ก โป๊ก=
“โอ๊ยยยยยย !!!!” ผม เกรย์และบิ๊คสโลพูดอุทานพร้อมกันและมองไปหยั่งคนที่เขกหัวพัวเรา
“ใกล้เวลาเรียนแล้วไปที่ห้องได้แล้ว” เอลซ่าพูดพร้อมทำหน้าโหด เอิ่มเจ้อย่าพูดแบบนี้สิฉันกลัวนะ
“ไป!!!” พอพวกผมได้ยินเอลซ่าตะโกน ก็รีบวิ่งขึ้นห้องทันทีหลังจากนั้นพวกผมก็เข้าห้องเรียนตามปกติ แต่สองคนนี้รู้สึกเหงื่อเยอะไปหน่อย พออาจารย์เข้ามาเห็น ก็บอกให้ไปยืนหน้าห้องเพราะมันเหม็น หลังจากหมดคาบแรกพวกนั้นก็ได้กลับเข้าห้องเหมือนเดิม
= เลิกเรียนแล้วจ้า =
ขณะที่ผมกำลังเดินออกจาห้องปกติ แต่ไม่ปกติหรอก เพราะพยายามเดินหนีบิ๊คสโลอยู่
“เอาล่ะ นัตสึ ผมจะพาคุณไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านสวยๆหรูแล้วกันนะครับ” บิ๊คสโลเดินเข้ามาข้างหลังผม ละทำสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเต็มใจ สีหน้านี้แสดงถึงคำพูดว่า มรึงจะหนีไปไหน
“ฉันจะตามไปด้วย” เกรย์เดินเข้ามาด้านหลังของบิ๊คสโลพูดขึ้น
“ไม่เข้าใจ คำว่า เดท รึไงว่ะไอ้เกรย์ สองต่อสองเว้ยไม่มีตัวมารมาเกี่ยวข้อง” บิ๊คสโลหันหลังกลับไปพูดกับเกรย์ แหม ทีแต่ก่อนละเข้ามาขัดจังหวะเขาตัวจีบเราอยู่ได้ทีตอนนี้ไม่ให้มาขัด หลังจากนั้นทั้งสองคนก็จ้องหน้ากัน ถ้านี้คือการ์ตูนละก็คนให้แสงเลเซอร์ยิงออกมาจากตาใส่กันไปแล้ว
“เจ้าเกรย์!!!! เจ้าบิ๊คสโล!!!!!!” เสียงนี้ทำให้การประชันหน้าระหว่างสองคนได้หยุดขึ้น
“จึ๊ย หัวหน้าฝ่ายปกครอง!!!” ทั้งสองคนทำหน้าตกใจมากๆ แล้วพูดพร้อมกัน
“พวกแกจะไปไหน ฉันยังไม่เห็นพวกแกไปทำความสะอาดเลยนะ” เอ่อ ทำไมสองคนนี้ยังไม่ไปทำอีก เรื่องมันก็ตั้งนานแล้วนะ
“วันนี้ฉันมีงานให้พวกแกทำ” หัวหน้าฝ่ายปกครองพูดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมี เล่สไน
= หลังจากนั้น =
“โอ๊ยยยยย!!! ซวยชะมัดเลย” บิ๊คสโลพูดชูไม้กวาดทางมะพร้าวขึ้น
“ฮ่าๆๆ ยังไงวันนี้แกคนไม่ได้ไปกับนัตสึแล้ว” เกรย์พูดทั้งที่กวาดใบไม้อยู่น้ำเสียงเยาะเย้ยมากเหอะจริงๆ
“ฉันนี้ ละสิซวยที่สุด จะไปไหนก็ไม่ได้ไป ต้องมานั้งเฝ้าพวกนายเนี่ย” ผมพูดพร้อมทำหน้าเบื่อๆ เซ็งอยู่ใต้ต้นไม้
“ขอโทษนะนัตสึวันนี้ คงได้เป็นเลี้ยงข้าวเย็นแล้วเข้า โรงแรมเลย” เห้ย อันแรกได้แต่อันสองนิไม่เอาน้า
“เห้ยๆๆ เข้าโรงแรมอะไร พูดดีๆดิ๊” เกรย์พูดพร้อมยกไม้กวาดทำท่าจะตีบิ๊คสโล
“นิฉันก็ไม่เอานะ เข้าโรงแรมเนี่ย” ผมพูดพร้อมส่ายหน้าให้บิ๊คสโล
“ว้า นึกว่าอยากไปไหนๆ ก็เห็น อุ๊บ!!!” นิอย่าพูดเชียวนะ ก่อนที่บิ๊คสโลจะพูดอะไรออกมาผมก็ปาหินใส่หัวบิ๊คสโลเรียบร้อยแล้ว
= หลังจากนั้นนานมาก =
“ฮ่าๆๆ เกรย์แกต้องไปซ้อมนะวันนี้” เสียงหัวเราะมันช่างยิ่งใหญ่อลังการณ์มาก
“ฉันไม่ซ้อมก็ได้ ฉันจะตามพวกนายไป” เกรย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ยังไงก็จะไปให้ได้
“อยู่นี้ ละ ถ้าไม่ซ้อมเดี๋ยวถ้าแพ้ขึ้นฉันจะโกรธนายนะเกรย์ แล้วอีกอย่างฉันดูแลตัวเองได้”ผมพูดอย่างมั้ยใจเพราะวันนี้เตรียมที่ช๊อดไฟฟ้าไว้แล้วถ้าใครทำอะไรจะได้เอาไว้ป้องกันตัว
“และอีกอย่างนายแพ้พนันนะ ไหนบอกว่าพูดชายคำไหนคำนั้นไง” ผมพูดพร้อมมองหน้าเกรย์แบบตำหนิ
“เค้า ขอโทษ”เกรย์พูดพร้อมทำหน้าซึมๆ
“ไปกันได้รึ ยังครับคุณนัตสึ” บิ๊คสโลตัดบทสนทนาของพวกเราแล้วก็เอาแขนข้างขวามาควงแขนด้านซ้ายของผม เห้ย ยย !! เขิล เหี้ยๆ เลย O//O
“อะ อะ อืม” (.//.)จากนั้นพวกผมก็เดินไปกันสองคนแล้ว ทิ้งคนที่ทำหน้าเศร้าไว้ด้านหลังอย่างน่าสงสาร
= หลังจากนั้นไม่นาน =
บิ๊คสโลกับผมมาหยุดที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งนั้นทำให้ผมอ้าปากค้างงงงง!!!
===================================================================
หลังจากหายหน้าไปนาน ก่อนตอนที่สิบสามจะอัพ เอิ่มเน่องจากคิดนิยายไม่ออกTAT
เลยไปเล่นเกมส์ 5555 ตอนนี้กำลังแล่นเลยสมองเนี่ย เลยแต่งได้ 555
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม แล้วผมจะรีบอัพตอนที่ 15 ให้นะครับ
ถ้ามีคำผิดตรงไหนก็ ขออภัยด้วยนะครับ
ความคิดเห็น