คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : It's war of Hanami
Chapter 3 : It’s war of Hanami
“ไอ้คุณชาย!! หยุดนะ!!!”
คยูฮยอนหายไปในห้องตรงข้ามแล้วปิดประตูล็อคห้องอย่างรวดเร็ว พลอยเพชรถลาเข้าไปจนหน้าแทบจะชนประตูพัง(จากเดิมหน้าพังอยู่แล้ว) เธอเบรคเอี๊ยดดด!แล้วเคาะประตูปังๆๆด้วยความโมโห
“เปิ๊ดดดดดด!!!!!!”
พลอยเพชรใช้ฝ่ามือ ข้อศอก เข่า เท้า และแทบจะทุกส่วน แต่คุณชายก็ยังไม่เปิดประตู
“พลอย ทำอะไรเสียงดังวะ” มาร์กี้เดินออกมาถามอย่างเซ็งๆ
“มันเอาขนมพวกเราไป!!” พลอยเพชรชี้ไปที่ห้องแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทว่ามาร์กี้ไม่วิปเท่าที่ควร
ณ ตอนนี้ไม่มีอะไรทำให้เธอวิปได้เท่าไอ้มัมมี่ขี้เซาในห้องนอนนั่นได้แล้วล่ะ !!
“มึงก็เอากุญแจไขเข้าไปดิ”
“กุญแจอะไร๊ กูไม่มี”
“ก็กุญแจของไอ้มัมมี่นั่นไง มันอยู่ห้องนี้ไม่ใช่เหรอ”
“แล้วกูจะไปเอายังไง มึงไปเอาดิ้”
“ไม่!”
“กูจะตั้งป้อมปราการอยู่ตรงนี้”
ว่าแล้วก็หันไปกางแขนกางขาแปะประตูเสมือนตุ๊กแก ขณะที่มาร์กี้เอือมกับความไม่เอาจริงเอาจังของพลอยเพชร แล้วจำใจเดินกลับเข้ามาในห้อง
มาร์กี้เดินกลับเข้าไปในห้องนอนและอ้าปากกำลังจะโวยวายหากุญแจ ทว่า…
…บนเตียง ว่างเปล่า
แอร์ก็ยังปิดอยู่เหมือนเดิม ผ้าห่มและหมอนข้างที่วางสุมไว้ได้กระจัดกระจายไปคนละทาง..
มาร์กี้ก้าวเข้าไปอย่างเอะใจ
ไฟห้องนอน.. ปิดมืด
ไฟห้องน้ำ.. สว่าง
ชัวร์ !
มาร์กี้ก้าวฉับๆเข้าไปในห้องน้ำและพบว่าร่างสูงผู้เปลือยท่อนบนกำลังจัดวางหมอนสีชมพูของเธออยู่ในอ่างน้ำ ! เธอเห็นภาพนั้นแล้วแทบจะกรี๊ดออกมาเป็นภาษาอียิปต์ คุณพระ…หมอนของฉันกำลังจะเปียกปอนในไม่ช้า !!
ขณะที่ธันเดอร์เตรียมจะทอดกายนอน มาร์กี้ก็รีบก้าวเข้าไปกระชากมันออกมาทันที “กรี๊ดดดดด นายมัมมี่!!”
เป็นเพราะเธอดึงหมอนออกมาเร็วเกินไป ทำให้ศีรษะของชายหนุ่มกระแทกกับขอบอ่างน้ำดังปั้ก ! มาร์กี้สะดุ้งตกใจแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
ธันเดอร์คลำหัวตัวเองแล้วลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “เล่นแรงเกินไปแล้วนะ”
…ดูเหมือนว่าเจ้าชายแวมไพร์จะโกรธจริงๆซะแล้ว
“ก็…นายมันโรคจิตนี่ ! คนบ้าอะไรนอนในห้องน้ำ แล้วนี่มันก็หมอนของฉันด้วย!!”
ใจจริงแล้วเธอก็อยากจะขอโทษเพราะเมื่อกี๊มันแรงไปจริงๆ แต่ปากมันก็ดันแว้ดๆๆๆๆออกไปอย่างช่วยไม่ได้
ธันเดอร์ไม่ฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น เขากระชากหมอนกลับมาแล้วโยนเข้าไปในอ่างอาบน้ำอย่างง่ายดาย
ถ้าจะให้เอาจริง..แรงแค่นี้สู้ฉันไม่ได้หรอก
“นะ..นายจะทำอะไร” มาร์กี้เริ่มจะพูดจาติดขัดขึ้นมาซะแล้ว เพราะตอนนี้ชายหนุ่มตรงหน้าของเธอดูน่ากลัวเหลือเกิน
ธันเดอร์คว้าข้อมือเธอจับไว้แน่น ไม่ว่ามาร์กี้จะสะบัดเท่าไหร่ก็สะบัดไม่ออก ณ ตอนนี้มาร์กี้ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นลูกมือในกำไก่ เย้ย ! ลูกไก่ในกำมือของธันเดอร์ บีบก็ตาย..คลายก็รอด
ซึ่งแน่นอนว่าธันเดอร์เลือกที่จะบีบ
“โอ๊ย ! ปล่อยนะ!!”
เขาลากร่างอวบมาหน้าอ่างน้ำแล้วเปิดก๊อก ตอนแรกธันเดอร์ก็คิดไม่ออกหรอกว่าควรจะแก้แค้นยัยนี่ยังไง แต่พอเห็นน้ำแล้วก็นึกสนุก XD ธันเดอร์วักน้ำใส่หน้ามาร์กี้อย่างไม่ยั้งมือ แรกๆหญิงสาวก็หลบซ้ายหลบขวาแล้วก็กรี๊ดๆอย่างเดียว
แต่พอเริ่มรู้ตัวว่าโดนแกล้ง…เธอก็ยืนหยัดที่จะสู้ขึ้นมาบ้าง !
มาร์กี้หลับหูหลับตาใช้มืออีกข้างปัดป่ายไปด้านหน้า เมื่อสัมผัสได้ถึงเส้นผมสั้นๆเธอก็จิกหมับทันที ! ธันเดอร์เองก็ไม่ยอมแพ้ เขาวักน้ำใส่หน้าเธอยังไม่พอ…ยังเอามือไปถูๆละเลงจนเปียกปอนไปทั้งหัว แล้วก็กำลังจะลามมาถึงตัว
เธอกรี๊ด..ในขณะที่เขาหัวเราะ
ธันเดอร์ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาหายโกรธยัยบ๊องขี้วีนนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที เขาก็ลากเธอเข้าไปเล่นสนุกต่อในอ่างน้ำซะแล้ว..
ทางด้านนอก
“อิกี้แม่งไปเล่นอะไรอยู่วะ กูเอากุญแจเองก็ได้!”
บ่นพลางเดินเข้ามาด้อมๆมองๆหากุญแจ เสียงน้ำจากฝักบัวที่ดังมาจากในห้องกลบเสียงของคนทั้งสองซะจนพลอยเพชรคิดไปว่ามาร์กี้คงกำลังอาบน้ำอยู่
เธอมองเห็นป้ายอะไรเขียวๆวางอยู่ใต้กระเป๋าของธันเดอร์บนพื้น เธอเก็บมันขึ้นมาดูก็พบว่ามันคือกุญแจห้องที่เขียนเลขรางๆว่า 608
“อันนี้เปล่าวะ..” พลอยเพชรพยายามเพ่งก็ยังอ่านไม่ออก เธอจึงรีบลองเอาไปไขมั่วๆก่อนที่ขนมของเธอจะหมดซะก่อน โดยที่เมื่อออกจากห้องของตนแล้วพลอยเพชรก็ไม่ลืมที่จะล็อคห้องจากข้างใน แล้วก็เอากุญแจห้องออกมาด้วย
เพื่อป้องกันไม่ให้ไอ้คุณชายกลับเข้าไปกอบโกยขนมออกมาได้อีกน่ะสิ :D
กูนี่ฉลาดจริงๆ^+++^ เธอคิดในขณะไขประตูห้องตรงข้าม
แกร๊ก..
ลูกบิดถูกเปิดออก พลอยเพชรเผยยิ้มกว้างด้วยความฟิน
แต่ ถ้าจะให้เดินเข้าไปธรรมดาๆมันก็จะไม่ใช่พลอยเพชรสไตล์ เธอจึงค่อยๆเปิดประตูออกให้เสียงเบาที่สุด
พลอยเพชรย่องเข้าไปแล้วสอดสายตาไปรอบๆ นั่นไง..ไอ้คุณชายตูดบาน นั่งกินฮานามิอยู่กลางห้อง
เจอะ ๆ เดี๋ยวมึงเจอะ !
“ย๊ากกกกกกกก!!!”
รวบรวมกำลังแล้วก็ถลาเข้าไปกระชากหนังหัวของคยูฮยอนสุดแรง ! ชายหนุ่มร้องตะโกนเสียงดังโดยไม่ทันตั้งตัว ฮานามิที่กินอยู่กระจายยย ส่วนร่างของเขากำลังจะถูกหมุนไปหมุนมาด้วยแรงหมีควายของพลอยเพชร
“โอ๊ย ! ยัยหมี หยุดนะ!!”
“ขนมข้า เอาขนมข้ามาาาาาาา!!!”
พลังหมีในตัวของเธอได้ถูกปลุกเสกขึ้นมาเสียแล้ว..
คยูฮยอนพลิกตัวแล้วจะหันมาเล่นงานเธอบ้าง แต่กลับถูกพลอยเพชรกระโดดขึ้นขี่หลังพลางกอบกุมหัวแบนๆนั้นไว้แล้วเหวี่ยงๆๆๆๆๆ “โอ๊ยยยยยยปล่อย!!”
“ฮ้ากกกกกกกกก!!”
“โอ๊ย! อื้อหือ เป็นฮัล์คหรือไงเนี่ย ! หยุด!!!”
คยูฮยอนพยายามสะบัดร่างของเธอออกจากแผ่นหลังของเขา ทำเอาพลอยเพชรหงายลงไปกองอยู่กับพื้น คยูฮยอนรีบวิ่งไปเก็บฮานามิแล้วทำท่าจะวิ่งออกไป ทว่าพลอยเพชรก็กอดขาเขาไว้ได้ทัน !!
สงครามแย่งชิงอาหารครั้งนี้ช่างดุเดือดและยาวไกล “เอาขนมมา!!! อ๊ากกกกกกก”
“ไม่ให้!!” คยูฮยอนบอกกับเธออย่างไม่ไยดีแล้วพยายามจะเดินออกไปด้วยขาข้างเดียว
“เอามานะ!!” พลอยเพชรตะคอกพลางลุกขึ้นยืนแล้วล็อคคอของเขาเอาไว้จากด้านหลัง ชายหนุ่มจึงต้องเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อจิกหัวของเธอบ้าง
“โอ๊ย!! หัวข้า!!”
หึหึ…ในตำราการเดินป่า เขาว่าเมื่อเราจับหัวหมีได้แล้ว มันก็จะเป็นกุญแจสำคัญให้เราสามารถฆ่าหมีได้ทั้งตัว !
เสร็จกูละ !!
คยูฮยอนพลิกตัวหันมาประจันหน้ากับเธอ แล้วจัดการแบกร่างหมีๆขึ้นหลัง ! หัวของพลอยเพชรห้อยลงมาและเธอก็เผลอกรี๊ดด้วยความตกใจ
“เสร็จกู…เสร็จกู ฮ่า!”
คยูฮยอนยิ้มอย่างอีวิล ขณะที่พลอยเพชรรัวทุบที่ก้นบานๆของเขา ก็ไม่ได้อะไรเล้ยแค่มันตรงระยะพอดี-3-
“ปล่อย!!”
“ตายแน่หมี!! เธอจะต้องโดนหมาป่าขย้ำตาย!! แฮ่ส์~~หิวหมี!!”
“หมีพ่อง กูคน!!”
ก่อนที่นายหมาป่าจะแบกหมีไปชำแหละ เสียงประตูห้องก็เปิดขึ้นพร้อมกับร่างของคนสองคนที่ลงไปกองอยู่กับพื้น
คยูฮยอนหยุดการต่อสู้ในทันทีเมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่คือคิมคิบอม เพื่อนร่วมห้องของเขา
“เห้ยไอ้คิบอม! มึงเดินดีๆก็ได้ทำไมต้องคลาน”
เขาวางหมีลงอย่างไม่ไยดีแล้วเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนของตน “เอ้าๆเดี๋ยวกีตาร์มึงก็พังหรอก แล้วนี่ใครเนี่ย”
คยูฮยอนหันไปมองนะเอยที่สภาพดูจะย่ำแย่กว่าคิบอมเสียอีก เธอกำลังหลับใหลไร้สติอยู่ข้างๆรองเท้าของคยูฮยอน…น่าสังเวช
คิบอมพยายามทรงตัวลุกขึ้นจากพื้นแล้วถลาเข้ามาเกาะไหล่คยูฮยอนไว้ “เหนื่อยชิบหาย”
“เหยด มึงไปทำไรมาเหนื่อยO_o”
“พ่อมึง..เอิ๊ก! ตาย” คยูฮยอนประคองร่างของคิบอมเข้ามานั่งที่โซฟา ขณะที่พลอยเพชรก็ยืนกินขนมหน้าตาเฉย
ผู้ชายเมานี่มันทุเรศจริงๆ..กรุบกรับๆๆๆ
หืม เดี๋ยวนะเดี๋ยววว
ผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างรองเท้าคนนั้น..คุ้นๆนะ (?)
เหี้ย ! อีเอย !!
“อีเอย!! มึงมาได้ไง!!”
พลอยเพชรลืมฮานามิไปชั่วขณะแล้วตรงเข้าไปประคองเพื่อนของคนขึ้นมาทันที คยูฮยอนหันไปมองแว้บหนึ่งแล้วก็หันมาสนใจเพื่อนของตนต่อ
คิบอมตาปรือๆเหมือนกำลังจะหลับ คยูฮยอนจึงตบๆแก้มบวมๆนั้นให้ตื่น “เห้ยมึง ตื่นก่อนดิ”
“อีเอย มึงตื่นเดี๋ยวนี้!!”
“เกิดอะไรขึ้นวะไอ้คิบอม เล่าให้กูฟังก่อน”
“เกิดอะไรขึ้นอีเหี้ยเอย เล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้!!”
“คิบอม…มึงตื่นมารับผิดชอบกับสิ่งที่มึงทำไว้สิ-0-“
“อีเอย ปู้จายคนนั้นมันทำอะไรมึ๊งงงงงงงงง!!! ตื๊นนนนน!!!”
…
วิ้ว~ เสียงลม
“-_______-“
“-3-“
พลอยเพชรและคยูฮยอนหันมองหน้ากัน~
คยูฮยอนลากคิบอมเข้าไปในห้องนอน ส่วนพลอยเพชรก็ลากเพื่อนของตนกลับห้อง สงครามแย่งอาหารได้หยุดพักอย่างเรียบง่าย เหลือเพียงร่องรอยแห่งความแค้นที่ฝากฝังไว้ในแววตาของคนทั่งคู่… นี่คือไฟที่ยังไม่มอดลง เพียงแต่ริบหรี่เพราะแรงลมที่พัดผ่านเท่านั้น
‘ฮานามิถุงนี้ที่ข้าได้มอบให้เจ้าไป ก็เป็นเพราะข้าต่อให้เจ้าเท่านั้นแหละ เจ้าอย่าหวังว่าจะได้แตะต้องอาหารของข้าอีกเลย.. เจ้าหมาป่าผู้โง่เขลา !’
..นั่นคือข้อความที่พลอยเพชรได้เขียนแปะไว้หน้าห้อง 608 ห้องที่พวกเธอเดคาโมโนยูนิตย่อยนี้จะต้องจดจำไปชั่วชีวิต
ตลอดทางที่เดินขึ้นบันไดในผับฮาร์ดร็อคมาด้วยกัน หัวใจของแทนอึนเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะเนี่ย…ฮึ้ยยยย ><
ความเงียบและความมืดทำให้แทนอึนไม่รู้เลยว่าเยอึนกำลังคิดอะไรอยู่ พวกเขาขึ้นมาถึงดาดฟ้าของผับโดยใช้เวลาไม่นาน
เป็นเพราะคืนนี้ทั่วกรุงเทพมหานครรณรงค์ให้บ้านเรือนอาคารปิดไฟพร้อมกันเพื่อประหยัด ทำให้ตึกรามบ้านช่องต่างมีแต่ความมืด ดวงดาวที่อยู่บนฟ้าจึงส่องสว่างได้มากขึ้น.. มีไม่กี่คืนนักที่เราจะเห็นดาวมากมายขนาดนี้ในกรุงเทพมหานคร
คืนนี้..ก็คงจะเป็นคืนพิเศษ
“ว้าว!”
เยอึนมองไปรอบๆ หลังจากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรอีก เธอเดินไปที่ขอบรั้วปูนแล้วเงยหน้ามองดาวอย่างเพลิดเพลิน
แทนอึนก็มองเยอึนอย่างเพลิดเพลินเช่นเดียวกัน
ในขณะเดียวกัน กายุนที่กำลังตามขึ้นมา สะดุ้งตกใจเพราะแรงกระชากจากผู้ชายที่เดินตามมา “คิดว่ามันจะจบง่ายๆเหรอ!”
“ปล่อยฉัน !”
“ไม่!”
เขากำลังจะกระชากเธอลงบันได แต่กายุนก็ขืนตัวไว้สุดแรง “ในเมื่อเราไม่เข้าใจกัน จะยื้อไว้ทำไม คุณมันหึงไม่เข้าเรื่อง! เรายังไม่ทันเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ !”
“ผมก็แค่ไม่อยากให้คุณไปยุ่งกับเรื่องของพี่สาวให้มาก!”
“จะยุ่งหรือไม่ยุงก็เรื่องของฉัน! ปล่อย!”
กายุนสะบัดแขนออกจนชายหนุ่มเกือบตกบันได เขายังคงเดินตามขึ้นมาจนถึงดาดฟ้า เขากระซิบกับร่างบาง “คุณมันเสือกไม่เข้าเรื่อง เรื่องผู้ชายของพี่สาวคุณที่ผ่านๆมา..อย่านึกว่าผมไม่รู้นะ ผมสืบมาหมดแล้ว เดี๋ยวคุณก็คงจะแย่งแล้วก็เขี่ยผมอย่างเนียนๆ อย่าคิดว่าผมจะโง่ตกเป็นเหยื่อของผู้หญิงอย่างคุณ..”
เพียะ!!
มือบางฟาดลงบนหน้าของเขา ฉับพลันเขาดันร่างเธอจนชิดแท็งก์น้ำแล้วล็อคข้อมือทั้งสองข้างเอาไว้ กายุนตกใจ กำลังจะร้องเรียกให้คนช่วย แต่เขากลับปิดปากของเธอด้วยปากของเขาเสียก่อน
ณ เวลานี้...รสจูบมันกลับน่ารังเกียจเหลือเกิน
กายุนพยายามดิ้นสุดชีวิต เธอรู้ว่าเขากำลังเมาเริ่มไม่ได้สติ เขาไม่มีความนุ่มนวลอย่างที่เคยเป็นเลยสักนิด เธอรวบรวมพลังผลักร่างสูงออกแล้วฟาดเขาไม่ยั้ง ปากก็ร้องกรี๊ดไม่หยุด และในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเริ่มลงไม้ลงมือกับเธอ ใครบางคนก็พากันวิ่งมาจากทางขอบรั้วปูน..
“กายุน!!”
เยอึนอุทานออกมาเป็นคนแรกและยืนนิ่งด้วยความตกใจ ทำอะไรไม่ถูก ขณะที่แทนอึนก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่เขากลับรวบรวมสติเร็วและทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต
..นั่นคือตรงเข้าไปกระชากคอชายหนุ่มมาต่อยคว่
ำ
แทนอึนไม่รู้ตัวว่าเขาทำอะไรลงไป เป็นเพราะเขาตัดสินใจเร็วเกินไปทำให้หลังจากนั้นเขาได้แต่ยืนเอ๋อมองร่างสูงที่ล้มลงไป ด้วยฝีมือของเขา
“มึง…อย่าเสือก!!”
ทันใดนั้นชายหนุ่มลุกขึ้นมาต่อยคืนแรงกว่าเดิม เสียงกรี๊ดจากสองสาวดังขึ้นอีกรอบ ขณะที่แทนอึนเหลือบไปสบตากับกายุน..เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น
เขาก็มีแรงฮึดขึ้นมา
แทนอึนลุกขึ้นมาต่อยคืน ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะมีพละกำลังมากกว่า แต่แทนอึนมั่นใจว่าตัวเขามีสติมากกว่า เขาผลักร่างสูงกระเด็นไปกระแทกกับแท็งก์น้ำ ชายหนุ่มเอาแต่ด่าสาปส่งแทนอึนแต่แทนอึนกลับลงไม้ลงมือโดยไม่พูดอะไรเลย และในขณะที่แทนอึนกำลังกระทืบชายหนุ่มไปหลายทีแล้ว ร่างอวบก็ตรงเข้ามาเรียกสติของเขากลับคืน
“แทนอึน ! พอก่อนเถอะ..”
แทนอึนหันมามองเยอึน แล้วมองกายุนสลับกัน
“รีบลงไปกันก่อนดีกว่า” กายุนบอกโดยไม่กล้าสบตาแทนอึน คนที่เธอมองในแง่ร้าย..กลับเข้ามาช่วยเหลือในสถานการณ์เช่นนี้ กายุนไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
ทั้งสามเดินออกมาจากผับฮาร์ดร็อค แทนอึนเดินมาส่งเยอึนและกายุนที่รถ ในระหว่างทางนั้นเขาและเยอึนก็พูดคุยกัน
“แทนอึน..เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เจ็บปาก” เขาตอบพลางปาดเลือดที่มุมปาก เยอึนมองภาพนั้นแล้วเจ็บปวดแทน
แต่คนที่เจ็บปวดมากกว่าอาจจะเป็นกายุน
เธอนึกน้อยใจ ไม่คิดจะเป็นห่วงน้องสาวตัวเองเลยหรือไง…
“แล้วแทนอึนกลับยังไง ให้เราไปส่งมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก เยอึนพาน้องไปพักเถอะ”
แทนอึนฝืนยิ้ม พลางหันไปมองกายุนแล้วคิดในใจว่า ไม่คิดจะขอบคุณกันเลยหรือไง…
“ดูแลน้องดีๆนะ”
แทนอึนบอกเยอึนเสียงเบาเมื่อมาถึงรถ กายุนขึ้นรถไปแล้ว ส่วนเยอึนได้แต่พยักหน้าและยิ้มแหยๆ
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” คราวนี้น้ำเสียงของแทนอึนหนักแน่น เขาวางมือบนบ่าของเยอึนและบีบเบาๆ.. แสดงความห่วงใยอย่างจริงใจ เยอึนรู้สึกได้
“ขอบคุณนะ.. แทนอึน หายเร็วๆนะ”
แทนอึนได้แต่ยิ้มบางๆ แล้วเดินกลับไป เยอึนมองตามเขาไปจนลับสายตา แล้วเข้าไปนั่งในที่คนขับรถ
…
มีเพียงความเงียบงันระหว่างสองพี่น้อง
“เธอทำอะไรของเธอ”
เยอึนเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ฉันบอกเลิกเขาไปแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้”
“ทีหลังหัดระวังตัวสิ เป็นแบบนี้น้องพี่ก็เจ็บตัว คนอื่นก็เจ็บตัวไปด้วย..”
“เป็นห่วง ‘คนอื่น’ ซะเหลือเกินนะ”
กายุนปากไวโดยไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีเธอก็แขวะพี่สาวของเธอไปเรียบร้อยแล้ว
“พี่ห่วงเขาเยอะแล้ว เธอก็ไม่ต้องมาห่วงด้วยละกัน”
เยอึนเองก็ตอบกลับอย่างมีความนัย นับจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใดๆอีกเลย
เยอึนคิดในใจ ฉันไม่ได้ร้าย..ไม่ได้ตีสองหน้า แค่ปฏิบัติต่อคนทุกคนแตกต่างกันอย่างที่มันควรจะเป็น.
กว่าจะกลับไปเอาไอโฟน ขอร้องให้เจ้าของห้างเปิดประตูลับ แล้วกว่าจะกลับคอนโดมาได้ ก็ปาเข้าไปตีสาม เป็นเวลาเดียวกับที่แทนอึนวิ่งหน้าตั้งมาตรงหน้าลิฟท์พอดี
“อ้าว แคท ! แล้วนั่น..”
เขาหันไปมองจงฮยอน ชายหนุ่มยิ้มบางๆแล้วแนะนำตัวอย่างคนธรรมดา “จงฮยอนครับ พี่มาส่งแคท”
จะหล่อแค่ไหนตอนนี้แทนอึนก็ไม่สนใจแล้ว เธอหันกลับมาถามแคท “เอยไม่ได้กลับมากับแกเหรอ ?”
“โทรแล้ว พลอยบอกว่าเอยเมาอยู่ที่ห้อง”
แทนอึนถอนหายใจยาววววมวากกกกกกกกกกอย่างโล่งอก “โธ่ กูก็หาตั้งนาน นึกว่าหายตัวไปไหน แล้วนี่มึงไปไหนมาเนี่ย”
“มึงนั่นแหละ ฮุ้ย!..โดนไรมาวะอีแทน!” แคทเพิ่งจะเห็นรอยเลือดที่มุมปากของแทนอึน เธอเดินเข้าไปดูใกล้ๆอย่างตกใจ แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากจงฮยอนที่พยุงอยู่
“มีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง แล้ว…”
แทนอึนมองหน้าจงฮยอนสลับกับมือทั้งสองที่จับกันอยู่
เห็นเงียบๆ หวงเพื่อนเพียบนะครับ..
แต่จงฮยอนก็ยังไม่ปล่อยมือ เขายิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว รอยยิ้มที่แคทมองว่ามันน่ารักบริสุทธิ์ แต่แทนอึนเห็นแล้วกลับหมั่นไส้ตงิดๆ
จงฮยอนยังยืนยิ้ม ไม่ยอมอธิบายอะไร จนแคทต้องเป็นคนพูดเอง “กูลงไปติดอยู่ในหลืบที่สยามอะ โชคดีที่พี่จงฮยอนมาช่วย”
พูดแล้วกรูก็เขิน><
“อ่อ..แล้วนี่ มารถอะไรอะคะ”
“แท็กซี่ครับ พี่กลับละ ดูแลแคทด้วยนะ”
เขาตัดบทแล้วหันมายิ้มน่ารักให้แคทเป็นครั้งสุดท้าย แทนอึนสังเกตว่าเขาดูรีบๆแล้วก็รับโทรศัพท์ทันทีที่เดินออกไป
“มึง…กูเพ้ออะ” แคทเริ่มทันทีเมื่อเขาลับสายตา
“เมื่อกี้เห็นรับโทรศัพท์อะ แฟนโทรมาตามแล้วม้างงงง..”
“โหยมึง มึงอย่าขัดกูตอนนี้ได้มั้ย แม่ง โคตรน่ารักอ้ะ! โอ้ยอี้เหี้ยกูไม่ไหวละ ไปเม้าท์บนห้อง!”
ว่าแล้วก็ลากแทนอึนขึ้นลิฟท์ไปอย่างลืมเจ็บข้อเท้าเลยนะครับแหม่
คืนที่แสนวุ่นวายจบลงด้วยการที่แทนอึนต้องเป็นเหมือนพ่อที่จัดการทุกอย่าง แทนอึนต้องย้ายมานอนกับธันเดอร์ในห้องมาร์กี้เพราะไม่มีวิธีใดจะเอาธันเดอร์ขี้เซาออกไปได้ อีกทั้งคยูฮยอนในห้องตรงข้ามก็ยืนยันจะไม่เปิดประตูเมืองโดยอ้างว่าข้าศึกจะมาขโมยฮานามิ ส่วนนะเอยหลับเป็นตายไปนานแล้ว แคทมาถึงแทนที่จะเม้าท์ก็หลับเลย ส่วนมาร์กี้ไม่ยอมนอนกับแคทเอย จึงออกมานอนห้องโถง
พลอยเพชรกลัวจะอึดอัดก็เลยย้ายไปนอนซะชิดประตูห้อง โดยเป็นการตั้งด่านเตรียมบุกยึดของกลางฮานามิไปในตัว
คืนนั้นทุกคนต่างฝันเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายที่ได้พบเจอมา ไม่มีใครรู้ว่า..จะได้เจอคนๆนั้นที่อยู่ในความทรงจำของวันนี้อีกหรือเปล่า
ณ ห้อง 608…ที่ยังไม่หลับใหล
“ห้องใหม่เรานี่กว้างกว่าเดิมนะ”
คิบอมที่ดื่มน้ำจนสร่างเมา เดินออกมานั่งข้างๆคยูฮยอนที่เล่นสตาร์คราฟท์พลางกินฮานามิพลาง
“อยู่สองคนก็เหงาเหมือนกัน..” คิบอมพึมพำ คยูฮยอนหยุดเกมแล้วหันขวับ “มึงคิดอะไรกะกูป้ะเนี่ย”
คิบอมหันมามองนิ่งๆ คยูเบิกตากว้าง “หรือว่า..มึงคิดอะไรกับธันเดอร์!?!”
คิบอมส่ายหน้าอย่างเพลียๆแล้วเดินออกไปดูดาวที่ระเบียง ทิ้งให้คยูฮยอนนั่งเขิน
สักพัก คยูฮยอนก็ปิดเกมแล้วเดินตามออกมา
“มึง กูว่าธันเดอร์มันต้องจีบเพื่อนน้องมันแน่เลย” เขาเปิดประเด็น คิบอมหันมามองอย่างตั้งใจฟัง “ไม่งั้นมันจะไปนอนห้องนั้นทำไม”
“มันง่วงเฉยๆมั้ง”
คิบอมไม่มีความเห็น เขาเคยคุยกับธันเดอร์ทั้งชีวิตไม่ถึงร้อยคำด้วยซ้ำ แม้จะรู้จักกันผ่านคยูฮยอนมานานแล้ว แต่ก็ไม่สนิทกัน ยิ่งนิสัยบางอย่างก็คล้ายกันเกินไป และบางอย่างก็ขัดกันมากเกินไป ซึ่งโดยรวมแล้วก็คนละสไตล์อย่างสิ้นเชิง
ผิดกับคยูฮยอนที่เกรียน คุยง่าย กวนประสาท เข้าได้กับทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคยูฮยอนชอบคนที่กวนประสาทเหมือนๆกับเขาและจะเข้ากันได้ดีมาก เขาหวังว่าซักวันจะมีผู้หญิงที่ไม่จำเป็นต้องสวย ต้องแต่งหน้าอยู่ตลอดเวลา หรือต้องบอบบางน่าดูแล แค่นั่งเล่นสตาร์คาร์ฟกับเขาได้ ทำกับข้าวให้เขากิน แล้วก็คุยกันได้ทั้งวันก็พอใจแล้ว
เสียงโทรศัพท์ของคิบอมดังขึ้น เป็นชื่อของลีจงฮยอน มือกีตาร์วงCNBLUEที่เคยเจอกับคิบอมที่งานนิทรรศการกีตาร์ แล้วก็เป็นเพื่อนสนิทกันเรื่อยมา “ฮัลโหล”
“มึง กูไม่ไหวละ”
น้ำเสียงของจงฮยอนจริงจัง แต่คิบอมก็ยังใจเย็น เขาว่าเขาเดาได้นะว่าเกิดอะไรขึ้น “ทำไม”
“กูต่อยกับไอ้ยงฮวา ตอนนี้กูอยู่ร้านเหล้าแถวคอนโดมึง”
“คนเดียว ?”
“อืม…มันสำออยกลับบ้านไปแล้ว สองคนนั้นก็ตามไปเหมือนกัน”
“เดี๋ยวกูไปหา”
คิบอมวางสายขณะที่คยูฮยอนยื่นหน้าออกมาอย่างสนอกสนใจ “เกิดไรขึ้นวะ”
“จงฮยอนมีเรื่องกับยงฮวา”
“เหยดดดด อีกแล้วเหรอวะ กูว่าครั้งนี้วงแตกจริงๆละ”
คยูฮยอนพอรู้เกี่ยวกับปัญหาภายใน CNBLUE เพราะคิบอมเล่าให้ฟัง ซึ่งมันก็หนีไม่พ้นเรื่องผู้หญิง สมาชิกในวงพยายามไกล่เกลี่ยอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล
คยูฮยอนไม่ลืมที่จะตะโกนบอกคิบอมให้ปิดประตูเมืองให้สนิทเพราะเขายังนึกพะวงถึงหมีบ้าอยู่ตลอดเวลา
ชายหนุ่มพึมพำ “ยัยหมีนั่น..จะทำอาหารเก่งมั้ยวะ สงสัยมือเช้าวันพรุ่งนี้ต้องไปลองก่อกวน หึ ! ;)”
เมื่อคิบอมมาถึงร้านเหล้า จงฮยอนก็กำลังคุยโทรศัพท์กับยงฮวา เขาเปิดลำโพงแล้ววางกลางโต๊ะให้คิบอมได้ยิน
“มันไม่จบไม่ได้” ปลายสายบอก ทั้งคิบอมและจงฮยอนได้ยินเสียงของมินฮยอกกับจองชินอยู่เบื้องหลัง ดูเหมือนว่าสมาชิกทั้ง 3 คนจะอยู่ด้วยกัน และอยู่ข้างเดียวกัน
“มึงบอกเหตุผลกูมาว่าทำไมต้องจบ” จงฮยอนถาม
“กูบอกมึงไปหมดแล้ว มึงป๊อดเอง ถ้ามึงยอมรับแบบแมนๆแม่งก็จบ”
“มึงไปเอาเกรฟมาคุยเลยมั้ย”
“ไม่ต้องมึงไม่ต้องลากเขามาเกี่ยว ยังไงเขาก็หลงมึง ยังไงเขาก็..”
“มึงอย่าเพิ่งพูดมั่ว มึงไม่รู้อะไร กูไม่ได้คิดอะไรกับแฟนมึงเลย”
“ไม่คิดแล้วแย่งกูไปทำเหี้ยอะไร!”
เสียงจองชินบอกให้ยงฮวาใจเย็น ขณะที่ทางด้านนี้ คิบอมเงียบอย่างเดียว “มึงไม่คิดมั่งเหรอว่าแฟนมึงมาชอบกูเอง”
“ถ้ามึงไม่ยุ่ง เขาก็ไม่ชอบหรอก”
“กูไม่อยากจะพูดแล้วว่ะ…ไม่อยากให้ผู้หญิงเสีย”
“ทำไม มึงจะด่าอะไรมัน มึงด่ามาเลย กูรับได้ ยังไงมึงก็เอาไปแดกแล้วนิ่”
“แดกเหี้ยอะไร ! มึงไปถามเกรฟเลยนะ ไปถามเลยว่าแฟนใหม่เขาชื่ออะไร มันไม่ใช่กู ตอนนี้เขาไปคบกับใครแล้วก็ไม่รู้ มึงจะมาโทษกูทำไม!”
“นั่นมันคนละเรื่องกัน เรื่องผู้ชายที่ชื่อเยซองกูรู้ กูเคลียร์ได้ แต่เรื่องมึงกูไม่รู้อะไรเลย เพราะมึงเป็นเพื่อนกู เพราะมึงจ้องจะหักหลังกูอย่างเดียว!”
“มึงไปเคลียร์เรื่องเกรฟกับเยซองให้จบก่อนมั้ยแล้วค่อยมาลงที่กู”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“เรื่องกูมันจบไปนานแล้ว มึงจะปล่อยให้เกรฟหลุดมือไปเพราะมัวแต่มายุ่งกับกูแบบนั้นก็ได้”
“ไหนว่าไม่เคยมีไง แล้วนี่มาบอกว่าจบไปแล้ว มึงตอแหลเหมือนผู้หญิง หน้าตัวเมีย”
จงฮยอนพูดไม่ออก ไม่นึกว่าจะโดน(อดีต)เพื่อนรักด่าด้วยคำๆนี้..
“เงียบทำไม ไหนว่าไม่อยากให้จบ มึงจะเอายังไง”
“พวกมึงสามคนจะไปไหนก็เรื่องของมึง กูจบแค่นี้”
จงฮยอนตัดสายอย่างเซ็งๆ เขากระดกเหล้าเข้าไปอีกอึกใหญ่ ไม่นึกว่าวงจะถึงคราวแล้วจริงๆ
“มึงชอบเกรฟมั่งเปล่าวะ” คิบอมถามเสียงเรียบ “ไม่ กูหม้อไปงั้น” จงฮยอนตอบตามตรง
“มึงยุ่งกับของๆเพื่อนก่อน มึงเหี้ย” คิบอมก็ด่าตามตรงเหมือนกัน
“กูก็ทำตัวพี่ชายที่แสนดีกับทุกคน เขามาชอบกูเอง”
“ถ้ามึงทำตัวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเรื่องก็จะเกิดเรื่อยๆ กับยงฮวามันอาจจะจบ แต่กับคนอื่นมันต้องมีมาเรื่อยๆ”
“กูไม่รู้ กูเป็นแบบนี้กับผู้หญิงอยู่แล้ว เกรฟเข้ามายุ่งกับกูเอง แล้วตอนนี้ก็ทิ้งไอ้ยงฮวาไปคบกับเยซองอะไรนั่น กูไม่เกี่ยวเลย แค่เคยคุยๆกันช่วงที่เกรฟคบกับยงฮวา นานมาแล้ว น่าจะจบได้แล้ว”
“กี่เดือน”
“สองอาทิตย์”
คิบอมสิ้นคำพูด เขาไม่รู้จะเตือนเพื่อนเรื่องนี้ยังไงดี เพราะถ้าจงฮยอนยังยุ่งกับของๆเพื่อนไปทั่ว..คิบอมกลัวว่าซักวันถ้าเขามีแฟน แฟนเขาจะกลายเป็นเหยื่อ
“เมื่อกี้มึงต่อยกันแถวนี้เหรอ”
“เออ หน้าร้านเหล้านี่แหละ”
“มึงมาทำอะไรแถวนี้”
“กูมาส่งแฟนคลับ ที่คอนโดมึงนั่นแหละ แต่ไอ้ยงฮวาโทรมาก่อนเลยไม่ได้ขึ้นไปหา”
“สนิทกัน ?”
“เพิ่งเจอวันแรก”
คิบอมถอนหายใจอย่างเพลียๆกับความหม้อไม่เลือกของจงฮยอน หม้อแบบทุ่มสุดตัวซะด้วย
“ทำไมมึงไม่หยุดซะทีวะ”
“กูไม่รู้ว่ะ กูก็แค่..รู้สึกมีความสุขเวลาผู้หญิงมาชอบ แต่กูไม่ชอบใครเลย แค่รู้สึกดีที่เขาหลง”
“ถ้าใครรักมึงจริง คงเสียใจมาก”
“ไม่มีใครรักกูจริง กูเป็นศิลปิน พวกนั้นก็รักที่ภาพลักษณ์ของกูแค่นั้น กูดูเป็นผู้ชายแสนดี น่ารัก แต่พอเขาดูออกว่ากูไม่จริงจัง กูแค่เมคลุคไปงั้น เดี๋ยวเขาก็ไป ส่วนพวกแฟนคลับที่มั่นคงที่รักและสนับสนุนCNBLUEจริงๆ…เขาก็เป็นได้แค่แฟนคลับ”
“แต่กูเชื่อว่าน้องที่มึงมาส่งวันนี้ต้องคิดกับมึงมากกว่าศิลปินกับแฟนคลับ”
“คิดก็คิดไป กูไม่คิด”
คิบอมเงียบ จงฮยอนจิบเหล้าแล้วเปลี่ยนเรื่อง “กูจะย้ายไปอยู่ห้องเดียวกับมึง”
“เออ แล้วจะทำอะไร”
“อยู่เฉยๆ รอค่ายเรียก รอเคลียร์ กูคงกลับไปอยู่บ้านเดียวกับ 3 คนนั้นไม่ไหวว่ะ”
คิบอมพยักหน้า คิดว่าคยูฮยอนกับธันเดอร์คงไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว “แล้วกูก็จะได้เจอน้องคนนั้นด้วย”
แววตาของจงฮยอนเป็นประกายขณะที่คิดถึงแคท คิบอมมองภาพนั้นแล้วนึกในใจ นี่ขนาดมันบอกว่ามันไม่ได้คิดอะไรกับเขานะ…สงสารน้องผู้โชคร้ายคนนั้นจริงๆ !
To Be Continued
ความคิดเห็น