คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : Secrets
Chapter 6 Secrets
บนดาดฟ้ายามค่ำคืน ที่มีสระว่ายน้ำ แม้จะดูโรแมนติกแค่ไหน แต่ตอนนี้นะเอยหวาดกลัวมากกว่า
หัวใจของนะเอยเต้นแรงมากอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งคิบอมปล่อยมือเธอ
“ว่าไง เธอมาสอดแนมอะไรพวกฉัน”
นะเอยเม้มปากแน่น ชั่งใจว่าจะพูดความจริงดีหรือไม่ กลัวว่าคิบอมจะเข้าข้างพวกนั้น
แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องโกหกนี่…เราไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย
“ฉัน..บังเอิญไปได้ยินอะไรบางอย่าง”
สีหน้าของคิบอมเปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้อยู่ในความมืดแต่นะเอยก็ยังสังเกตเห็น
“มันทำให้ฉันรู้ว่าจงฮยอนเป็นคนยังไง”
คราวนี้คิบอมเอียงคอด้วยความสงสัย “ยังไง”
“พวกเขาใช้แคทเป็นเครื่องมือ ทั้งจงฮยอน แลวก็ยงฮวา พวกเขาเหมือนจะใช้แคทเป็นเดิมพัน แข่งกันจีบแค่นั้น..”
คิบอมเงียบไปอย่างใช้ความคิด
“…แล้วไง”
“แล้วไงเหรอ !”
นะเอยพูดอะไรต่อไม่ออก นี่ผู้ชายเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติใช่มั้ย…
มันทำให้ฉันนึกถึงลีฮยอกแจ ผู้ชายเลวคนนั้น ผู้ชายมันก็เป็นเหมือนกันหมด !!
“พวกนายเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงแบบนี้เหรอ !”
“เธอไม่เข้าใจหรอก”
“ก็ไม่เข้าใจน่ะสิ ฉันไม่ใช่ผู้ชายนี่ !”
“แล้วทำไมผู้หญิงถึงชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นนักล่ะ”
…
“ฉันก็แค่ห่วงเพื่อน..”
“เพื่อนเธอโตแล้ว ให้เขาเผชิญกับโลกเองบ้างเถอะ เพื่อนนะไม่ใช่ลูก”
สายตาของคิบอมเหมือนกับผู้ใหญ่ที่สอนเด็ก เขาไม่ได้ไม่พอใจเพียงแค่อยากชี้แจงให้นะเอยเข้าใจเท่านั้นเอง
แต่ผู้หญิง(โดยเฉพาะแบบนะเอย)เข้าใจผู้ชายได้ยากมาก ถึงจะเข้าใจก็ไม่ยอมรับหรอก !
“นายจะปล่อยให้ฉันอยู่เฉยๆ ยอมให้เพื่อนโดนหลอกต่อหน้าต่อตาเหรอ…”
คิบอมเริ่มใจเย็นลงจึงนั่งลงข้างขอบสระ แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นจุดสูบ “จงฮยอนไม่ทำแบบนั้นหรอก”
“รู้ได้ไง เขากำลังทำอยู่เนี่ย”
“ถ้ามันทำแบบนั้นจริง คนที่จะเสียใจยิ่งกว่า…ก็คือจงฮยอน ไม่ใช่แคท”
“แล้วทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย”
น้ำเสียงของนะเอยบ่งบอกถึงความไม่พอใจมากๆ แต่แล้วเธอก็เพิ่งสังเกตของกลิ่นควันบุหรี่ที่มันเปลี่ยนไป
หอม…เหมือนช็อกโกแลต
“เอาเป็นว่า เธอเฉยๆเถอะ ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของพวกเขา”
“แต่ฉัน..”
“เรื่องตัวเองยังเอาไม่รอดเลย”
คราวนี้นะเอยเงียบกริบ แอบงอนคิบอมเบาๆ : ( ทำไมต้องวกมาว่าฉันด้วยเล่า !!
“ถ้าแคทเสียใจขึ้นมา นายจะรับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเองยังไง”
คิบอมเอนตัวลงนอน พูดเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร “ความเสียใจจากความรัก มันก็คือบทเรียน ถือว่าเป็นรางวัลชีวิตก็ละกัน”
นะเอยถอนหายใจยาว ไม่รู้จะปรับความเข้าใจกับความคิดของผู้ชายยังไง
ยิ่งคิดถึงเรื่องแคทก็ยิ่งเครียด เลยตัดปัญหาด้วยการนั่งลงข้างๆคิบอมซะเลย #เดี๋ยวนะ
พวกเขาเงียบไปพักใหญ่ๆ แทนที่นะเอยจะคิดถึงเรื่องแคท แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆกลับทำให้ความคิดของเธอวนเวียนอยู่แต่เขา แม้เขาจะแค่นอนสูบบุหรี่เฉยๆไม่พูดอะไรเลยก็เถอะ แม้จะนั่งอยู่ข้างๆกัน นะเอยก็ยังหยุดคิดถึงเขาไม่ได้
เป็นเพราะอะไรกันนะ… หรือว่า เป็นเพราะเวลามันใกล้เคียงกับที่เราเจอเขาเมื่อคืน ?
“แล้วนายไม่ไปทำงานเหรอ” น้ำเสียงของเธอยังคงไม่เป็นมิตรนักเพราะยังงอนอยู่
คิบอมมีไอเดียใหม่ ดวงตาของเขาเป็นประกายอย่างเปี่ยมสุข เขาดันตัวขึ้นนั่งพลางหันไปถาม “เธออยากเป็นลูกค้าคนแรกของฉันมั้ยล่ะ”
แสงจากดวงจันทร์ที่ส่องลงมาทำให้มองเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของชายหนุ่ม แต่เพียงเท่านั้นก็สามารถทำให้หัวใจของนะเอยสั่นไหวได้
รอยยิ้มเพียงเล็กน้อยของเขา ทำไมมันถึงมีพลังทำลายล้างสูงขนาดนี้…
“บ้าเหรอ ที่นี่ไม่ใช่ที่ทำงานของนายนะ”
“ฉันไม่มีที่ทำงานซะหน่อย เร่ร่อนไปตามผับ แต่คืนนี้…อยากอยู่ที่นี่”
ว่าพลางหยิบกีตาร์ของตนออกมาโดยไม่รอคำตอบ นะเอยจึงได้แต่นั่งเงียบเพราะใจจริงก็อยากฟังกีตาร์ของเขาเหมือนกัน
“คืนนี้ไม่มีแอลกอฮอล์ สบายใจได้”
คิบอมพูดไปยิ้มไป… ก็มันเขินน่ะ
“อยากได้เพลงบรรเลงคลาสสิกยาวๆซักเพลง แล้วจะลงไปหาแคทละ”
เหมือนนะเอยจะบอกตัวเองมากกว่า ย้ำเตือนกับตัวเองว่าต้องรีบลงไปอยู่เป็นเพื่อนแคท ไม่งั้นคงติดลมแน่ๆ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย คิบอมจัดเพลงให้ตามคำขอ เขาเหลือบมองคอร์ดกีตาร์สลับกับคนข้างๆ ที่เอาแต่เงยหน้ามองท้องฟ้าไปเรื่อย คิบอมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว…
บทเพลงสวยงาม ที่ชื่อสั้นๆว่า Kiss the rain.
…
But tonight, I really wanna kiss you
“กี้ มึงขึ้นไปดูแคทก่อนไป กูกะแทนจะไปวิลล่า”
พลอยเพชรหันไปบอกมาร์กี้ ร่างอวบพยักหน้ารับรู้และเดินเข้าคอนโดไปอย่างเดียวดาย
ระหว่างทางที่พลอยเพชรและแทนอึนเดินไปวิลล่ามาร์เก็ต ก็ปรึกษาหารือเรื่องแคทไปด้วย โดยประชุมผ่านไลน์ decamono ซึ่งตอนนี้ทุกคนรับรู้หมดแล้ว ยกเว้นตองหนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าไลน์
แต่เดี๋ยวเอ้มเอ้ก็คาบข่าวไปบอกเองแหละ ๆ
จนกระทั่งมาถึงมุมผักในวิลล่ามาร์เก็ต พลอยเพชรรู้สึกว่า.. ไอ้ผู้ชายที่ยืนเลือกผักด้วยท่าทางเก้ๆกังๆอยู่ตรงนั้นมันคุ้นๆป้ะวะ
“คยูฮยอน”
พลอยเพชรเผลอเรียกชื่อเขาเสียงดังด้วยความตกใจ ชายหนุ่มจึงหันมายิ้มหวานเหมือนเด็กๆ
“นายมาทำอะไร??”
“ก็บอกแล้วไงว่าจะเป็นพ่อบ้าน”
ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตัวช้าไปหน่อยว่าต้องวางฟอร์ม คยูฮยอนรีบหุบยิ้มและกระแอมไอเล็กน้อย พลางยืดตัวยืนอย่างคุณชาย “แม่บ้านประจำตัว…เธอต้องมาช่วยฉันเลือกซื้อผักแล้วล่ะ”
“ใครแม่บ้านน๊าย!? แล้วเอาตังค์ที่ไหนซื้อน่ะ”
“ยืมคิบอมมาแล้ว มาเถอะน่ะ เร็วๆ ฉันงงจะแย่แล้ว!” เขากวักมือเรียก ซึ่งสภาพคยูก็ดูจะไม่ถนัดจริงๆ พลอยเพชรจึงต้องเดินเข้าไปช่วยเลือกผัก
“ยิ้มอะไรยัยหมี” คยูฮยอนว่าเข้าให้
พลอยเพชรก็เพิ่งรู้ตัวนี่แหละว่าตัวเองกำยังยิ้ม..
“สมเพช” เธอหันไปบอกซะเต็มปากเต็มคำ
“หึ เลือกผักให้ดีล่ะ ถ้าแกล้งฉัน เธอตายแน่!”
พลอยเพชรหันไปบอกแทนอึนอย่างไม่สนใจคยูฮยอนเลยสักนิด “แทน มึงซื้อของไปก่อนก็ได้ ถ้าเสร็จก่อนก็กลับก่อนเลย”
แทนอึนพยักหน้าแล้วอดไม่ได้ที่จะทำหน้ารู้ทัน แต่ดูเหมือนว่าทั้งพลอยเพชรทั้งคยูฮยอนจะไม่มีใครสนใจแทนอึน เพราะมัวแต่สนใจกันและกันอยู่
“ได้ยินฉันหรือเปล่า!” คยูฮยอนตะคอกใส่พลอยเพชร
“เออได้ยินแล้ว!” พลอยเพชรทำเสียงใหญ่
“งั้นก็ไปเลือกผลไม้ แล้วก็เนื้อสัตว์ด้วย เอาเนื้อหมู ไก่ ปลา เอามาให้หมด เนื้อหมีได้ยิ่งดี”
ชิ้ง~ พลอยเพชรมองค้อนคยูฮยอน
แต่ถามว่าคยูคนนี้จะกลัวมั้ย ? ไม่ ! X)
“มองอะไร เดินนำไปสิหมี!”
“ไอ้หน้าหมา”
พลอยเพชรด่านิ่งๆแล้วเดินลิ่วไปเลย ทำเอาคยูฮยอนรีบวิ่งลุนรถตาม
“ก็ยังดีกว่าหน้าหมีล่ะวะ!”
เขาตะโกนแล้วก็สะดุดล้อรถเข็นตัวเอง โอ้ยยยยย อะไรจะซวยขนาดนี้วะ! แต่ดีที่ยัยหมีไม่เห็น-..-
ไม่นานคยูฮยอนก็วิ่งตามพลอยเพชรทัน พวกเขาเดินเลือกซื้อของด้วยกันอยู่นานโดยมีพลอยเพชรเดินนำและคอยคัดทุกอย่าง ส่วนคยูฮยอนเป็นฝ่ายเดินตามและคอยขัดทุกอย่าง -_____-
ถ้าคนที่ไม่รู้จักสองคนนี้ ก็คงจะนึกว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน
“ที่มาช่วยเลือกของก็เพราะสงสารหรอกนะ”
พลอยเพชรพูดประโยคนี้ไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง ทำให้คยูฮยอนไม่ค่อยจะรู้เล้ยว่าพลอยเพชรร้อนตัว
“ค้าบบบบรู้แล้วค้าบบบบ” เขาบอกอย่างกวนๆ แม้จะหมั่นไส้ในความฟอร์มจัดของหมีตนนี้ แต่ก็ยังดีใจที่ได้มีคนมาช่วยซื้อของไปทำอาหารกิน ไม่ต้องเดินห้างอย่างเดียวดายและเคว้งคว้างเหมือนที่คิดไว้
บางครั้ง…เวลาที่คนเรากำลังมีความสุข เราก็ไม่รู้ตัว และลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปในชั่วขณะหนึ่งได้เหมือนกัน
บนคอนโดมิเนียม เมื่อมาถึงชั้น 6 มาร์กี้กำลังจะเดินเข้าห้องตัวเอง แต่จู่ๆประตูห้องตรงข้ามก็เปิดผ่าง!ออกมา
“เหี้ย!” นางอุทาน
“อะไร”
ธันเดอร์หรี่ตามองเธออย่างมึนๆและหัวเสีย มาร์กี้พิจารณาร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า..รวมถึงสังเกตกลิ่น ซึ่งบ่งบอกว่า เขากำลังเมาเหล้า
“ไม่ต้องมานอนห้องฉันนะ เหม็น”
“ฮื่อออ” ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ธันเดอร์เปิดประตูห้องของมาร์กี้ แต่ก็โดนเจ้าของห้องฉุดไว้
“หยุด!!”
“อะไร!!”
“ห้องตัวเองมีทำไมไม่นอน!”
ธันเดอร์หันไปมองประตูห้องตัวเองที่ยังปิดไม่สนิทด้วยซ้ำ พลางบ่น “ก็เพื่อนเธอนั่นแหละ นอนละเมออะไรไม่รู้เสียงดังโวยวาย ฉันรำคาญ!”
ห๊ะ!? เพื่อนฉัน ใคร!!?
อย่าบอกนะว่า…
“แคทน่ะเหรอ!?”
ธันเดอร์ไม่ตอบแต่เดินตรงเข้าไปในห้อง มาร์กี้พึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย “อีแคทไปอยู่ห้องนั้นทำไมวะ”
“เธอไม่ต้องไปยุ่งหรอก” จู่ๆธันเดอร์ก็หันกลับมากระชากมาร์กี้เข้าห้องไปซะงั้น “โอ๊ย! ปล่อย! จะไปหาอีแคท!”
“หาทำไม แฟนกันเขาจะอยู่ด้วยกัน” เขาพูดเสียงดังผิดปกติเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ พลางลากมาร์กี้เข้ามาในห้องได้สำเร็จและล็อคประตูให้ซะด้วย
“เดี๋ยวนะ แฟน!?”
ธันเดอร์ทำเสียงในลำคออย่างขัดใจแล้วเดินเร็วๆไปล้มตัวลงนอนบนเตียงของมาร์กี้อย่างเคย เมื่อเห็นดังนั้น หญิงสาวก็เก็บความสงสัยไว้ก่อนแล้วจัดการกับบุคคลผู้บุกรุก
“นายมัมมี่ ! อย่าเอากลิ่นเหล้ามาแพร่ใส่ห้องฉันนะ ออกไปเดี๋ยวนี้!”
แม้รู้ว่าคำพูดของตนไม่เคยได้ผลเลย แต่มาร์กี้ก็ยังคงไล่ธันเดอร์ทุกครั้งด้วยวิธีเดิมๆ
ธันเดอร์เพียงแต่ครางในลำคอด้วยความรำคาญตอบกลับมาเท่านั้น มาร์กี้จึงถอนหายใจยาววววว
“เห้อออออออ ! ถามจริง ทำไมถึงชอบมานอนห้องชาวบ้านเค้า !”
“ฉันชอบห้องเธอมั้ง” เขาตอบเสียงอู้อี้
“ชอบห้องฉัน ? ห้องฉันมีแต่สีชมพูและคิตตี้ มีแค่ผู้หญิงกับตุ๊ดเท่านั้นแหละที่ชอบ”
ธันเดอร์นึกสนุกจึงพลิกตัวกลับมานอนหงายแล้วตอบนิ่งๆ “เออ ฉันเป็นตุ๊ด”
มาร์กี้มองใบหน้านิ่งเฉยนั้นอย่างเหยียดๆ ในใจก็คิดไปว่า เขาจะมาไม้ไหนอีก
“ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นสีชมพู ชอบหมอนสีชมพู..” เขาหันไปมองหมอนลายคิตตี้ของเธอ พลางค่อยๆลุกจากที่นอน “..ตู้เสื้อผ้าสีชมพู ผ้าเช็ดเท้าสีชมพู..” ธันเดอร์เดินเข้ามาหาเธอและมองไปรอบๆ เขาชี้ทุกอย่างที่เป็นสีชมพู พูดจาเลื่อนลอยอย่างคนเมา
จนกระทั่ง “…เสื้อสีชมพู..” ธันเดอร์เดินเข้ามาจนชิดมาร์กี้ แล้วจับที่แขนเสื้อ
หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่รู้ทำไมมันขยับตัวไม่ได้ทุกทีที่ผู้ชายคนนี้มารุกล้ำกันแบบนี้
ใกล้เกินไปแล้ว… ธันเดอร์ นายออกไปเดี๋ยวนี้นะ..
“..ยางมัดผม สีชมพู”
เขามองตามสิ่งที่ตัวเองพูดถึงแล้วจับมันเขย่าเล็กน้อย สิ่งของแต่ละอย่างเขาพูดมันออกมาช้าลงเรื่อยๆ..
“สร้อยคอ สีชมพู”
ธันเดอร์มองสำรวจทั่วร่างกายของมาร์กี้ว่ามีอะไรสีชมพูที่เขาพอจะเล่นได้อีก แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่..
“..แก้มสีชมพู”
เขาหยิกมันเบาๆอย่างถือวิสาสะ มาร์กี้เบิกตาโพลงและทำท่าจะปัดมือเขาออก แต่กลับถูกธันเดอร์จับข้อมือไว้ได้ทัน
“ปาก..สีชมพู..”
มือหนาเลื่อนลงมาสัมผัสริมฝีปากอิ่มอย่างช้าๆ คราวนี้กลับกลายเป็นมาร์กี้ที่อ่อนระทวยและไม่มีแรงจะต่อต้านการกระทำของธันเดอร์
ธันเดอร์มอง ‘ปากสีชมพู’ ที่เขากำลังจับเบาๆแล้วเผลอกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว
ชายหนุ่มอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ว่า…
หมดแล้ว ไม่มีอะไรให้เล่นแล้ว
“…”
มีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้นที่ดังอยู่ภายในห้องนี้ หัวใจของทั้งคู่เต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
นายกำลังเมามากนะ…นายมัมมี่
มาร์กี้อยากจะบอกออกไปแบบนั้นแต่กลับพูดอะไรไม่ออก ยิ่งธันเดอร์ค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้และยังจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้น ยิ่งทำให้มาร์กี้รู้สึกเหมือนกำลังจะหยุดหายใจ
ทว่า…
“พี่ธันเดอร์คะ!”
แทนอึนบุกเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเหมือนกับข้าวโพดที่เพิ่งผลิออกจากฝัก ด้วยสัญชาตญาณทั้งคู่จึงผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“พี่จงฮยอนให้มาตามกลับห้อง”
แทนอึนรู้เห็นเหตุการณ์แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ ขณะที่มาร์กี้ยังคงพูดอะไรไม่ออก
สีหน้าของธันเดอร์แสดงออกถึงอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด
“อะไรวะ!”
ธันเดอร์บ่นเสียงดังซะจนมาร์กี้กลัวว่าแทนอึนจะสงสัย
ธันเดอร์เดินเร็วๆออกจากห้องไปเลย ขณะที่แทนอึนเดินตามออกไปดูแคท ซึ่งเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วเธอเพิ่งจะลากกลับมานอนบนโซฟา
“หมดสภาพเลยแคทเอ้ย..” แทนอึนพึมพำด้วยความสงสาร มาร์กี้ที่เพิ่งจะตั้งสติได้ก็เพิ่งเดินตามออกมา
“มันเป็นไงมั่งอะ”
เธอกำจัดเรื่องเมื่อครู่ออกไปจากหัวแล้วห่วงเพื่อนก่อน
“อย่างที่เห็น” แทนอึนบอกอย่างเพลียๆ แต่แล้วก็นึกอะไรบางอย่างได้
“อีเอยอะ ?”
“เออว่ะ อีพลอยอะ ?”
“อยู่วิลล่า”
…
“โทรตามอีเอยดิ๊”
มาร์กี้บอกแทนอึนแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง เธอล้มตัวลงนอนและข่มตาหลับอย่างยากเย็น
กลิ่นของเขา…ภาพของเขา…ลมหายใจของเขา
ทุกอย่างยังคงวนเวียนอยู่ในความรู้สึกและยากที่จะขจัดออกไป
เขาก็แค่เมา…มาร์กี้…จำไว้นะว่าเขาแค่เมา
ก่อนที่มาร์กี้จะหลับ เธอนึกขึ้นได้ว่าลืมทำอะไรบางอย่าง มาร์กี้คว้าสมุดของเธอที่หัวนอนแล้วเขียนถึงคนๆหนึ่งที่เพิ่งเจอที่เรียนพิเศษวันนี้
‘ 3 Mar 2013
เรียนพิเศษวันแรก >< เจอผู้ชายแสนดีคนหนึ่ง ! เก็บปากกาให้เรา เวลาเราจดไม่ทันก็ให้ดู ช่วยเหลือกันทุกอย่าง
ไม่นึกว่าจะมีผู้ชายแสนดีแบบนี้อยู่ที่นี่ ! ถ้าเราไม่ได้ได้ยินผิด รู้สึกว่าเขาจะชื่อว่า เซฮุน ><
แต่ดูไปดูมา เขาก็หล่อเท่าๆกับนายมัมมี่นะ…
แต่เซฮุนนิสัยดีกว่าเป็นหลายยยยยล้านนนนเท่า !! : (((( ‘
มาร์กี้รู้สึกง่วงจึงจบไดอารี่ไว้เพียงเท่านั้น พลางไปถอดคอนแทคเลนส์และเตรียมตัวนอน
นะเอยไม่รู้ตัวว่าเธอเผลอหลับซบไหล่คิบอมตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นก็ทำให้เธอสะดุ้งตื่น
“ฮัลโหล..” นะเอยกรอกเสียงลงไปอย่างง่วงๆ คิบอมหันไปมองด้วยความเสียดาย
“เอย อยู่ไหน” แทนถาม
“สระว่ายน้ำ...”
“อยู่กับใคร”
“คิบอม”
แทนอึนเงียบไปเพียงครู่หนึ่งเท่านั้น “..ลงมาได้แล้ว”
“อ่าๆ”
นะเอยรีบลุกขึ้นยืนขณะที่คิบอมเก็บกีตาร์อย่างอ้อยอิ่ง “เพื่อนไม่ว่าเหรอ”
“ไม่หนิ” นะเอยส่ายหน้า เธอยืนรอเขา
“บอกเพื่อนทุกเรื่องเลยเหรอ” เขายืนประจันหน้ากับเธอ
“อื้ม ทำไมอะ”
คิบอมเม้มปากแน่นอย่างไม่รู้ตัว เขาจ้องมองใบหน้าที่แสดงความสงสัย เหมือนกับเด็กไร้เดียงสา
ไรผมที่มาปรกหน้าเพราะลมพัดแรงยิ่งทำให้คิบอมอยากมองภาพนี้นานๆ… น่ารัก.. เขาคิดในใจ
คิบอมรู้สึกว่าเขาไม่ควรจ้องเธอนานกว่านี้จึงตัดสินใจบอกออกไป “..ไม่มีอะไรหรอก”
“เอ๊า”
“เธอยังเด็กอยู่นะ”
พูดในลำคอแล้วเดินออกไปเฉยเลย ดูเหมือนว่าเขาจะพูดกับตัวเองมากกว่า นะเอยจึงวิ่งตามไปอย่างงงๆ
“แล้วคืนนี้นายจะไปผับหรือเปล่า”
นะเอยถามขณะอยู่ในลิฟท์ด้วยกัน แม้จะกลัวคำตอบแต่ก็ยังอยากรู้
“ไปสิ” เขาบอกนิ่งๆ ลิฟท์ลงมาถึงชั้น 6 พอดี ทั้งคู่ต่างรู้สึกว่าลิฟท์มันเร็วเกินไป..
นะเอยเดินออกมาจากลิฟท์แล้วเพิ่งนึกขึ้นได้จึงหันหลังกลับไป “เออ ฉันลืมให้เงินนายค่าเล่นกีตาร์ !”
คิบอมมัวแต่ยืนนิ่งจึงกดเปิดลิฟท์ไม่ทัน ลิฟท์ปิดลงอย่างรวดเร็วและถ้านะเอยฟังไม่ผิด...ประโยคที่เธอได้ยินแว่วๆจากปากของคิบอมก็คือ
“เดี๋ยวคืนนี้ค่อยกลับมาเอา”
พลอยเพชรใช้เวลามากกว่า 30 นาทีในการเกลี้ยกล่อมแกมบังคับแกมทำสงครามเพื่อบอกให้คยูฮยอนกลับห้องไปก่อน เพราะคืนนี้มันดึกแล้วและเธอขี้เกียจทำอาหารแล้ว
“อย่าลืมนะ พรุ่งนี้เช้า!”
คยูฮยอนบอกอย่างโหวกเหวกแล้วกลับเข้าห้องไป ...คืนนี้อารมณ์ดีหรอกนะถึงยอม หึ !
พลอยเพชรหอบอาหารสดทั้งหมดเข้ามาในห้องอย่างเหนื่อยๆ ไม่นึกว่าตัวเองจะต้องกลายมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวขนาดนี้
“แคทเป็นไงมั่ง” พลอยเพชรถามแทนอึนที่นั่งเล่นโน้ตบุ๊คอยู่
“ยังไม่รู้ ถามเอยว่าตกลงเรื่องเป็นไงเอยก็บอกลืม”
“โถ...รู้นะว่าอีเอยขี้ลืมแต่ไม่นึกว่าจะขี้ลืมขนาดนี้”
แทนอึนไม่ได้ตอบอะไรเพราะไม่ได้ใส่ใจนัก แต่คนที่เก็บไปคิดมากคือคนที่กำลังนอนหลับตาอยู่บนโซฟา
นะเอยที่ได้ยินพลอยเพชรพูดและได้แต่นึกในใจ ...จะบอกความจริงดีมั้ยนะ ? บอกทุกคน ยกเว้นแคท ดีมั้ยนะ ? แล้วคิบอมล่ะ...คิบอมจะโกรธเราหรือเปล่า
ทำยังไงดีๆๆๆๆๆๆT______T นอนดีกว่า!!!
เวลาล่วงเลยมาจนดึกดื่น ทุกคนหลับหมดยกเว้นพลอยเพชรที่กำลังอ่านฟิค และแทนอึนที่เล่นเฟสอยู่
“ทำไมคืนนี้มึงนอนเร็ววะพลอย” แทนอึนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพลอยเพชรทำท่าจะนอน
“พรุ่งนี้กูต้องตื่นเช้า”
แทนอึนหันมามองพลอยเพชร “มึงมีเรียนเช้าเหรอ ?”
“ป่าว”
พลอยเพชรตอบปัดๆเหมือนไม่ค่อยอยากตอบ แทนอึนจึงไม่ถามต่อ
เพราะความจริงแล้วพลอยเพชรต้องตื่นมาทำกับข้าวให้คุณชายหมาป่านั่นต่างหาก
แทนอึนเลื่อนหน้าทามไลน์เฟซบุ๊คดูแล้วก็ต้องสะดุดกับอะไรบางอย่าง
‘Jemmy Boonmechote is now friend with เยนนี่ เยอึน’
เขาเพ่งอ่านอีกทีเพื่อความแน่ใจ และแล้วความรู้สึกหมั่นไส้สุดส้นตีนก็ตามมา ด้วยความรวดเร็วเขาคลิกเข้าเฟสของเยอึนแล้วแอดเฟรนด์โดยพลัน
“เร็วกว่ากูอีกนะเจมมี่...” เธอพึมพำอย่างแค้นๆ
แทนอึนแทบจะกระโดดด้วยความดีใจเพราะเยอึนรับแอดเร็วมากกกกกก ! ในตอนแรกเขาว่าจะทักไป แต่แล้วก็คิดว่า
เผื่อเธอจะทักมาก่อน อิอิ
แทนอึนเข้าไปส่องรูปโปรไฟล์โดยพลัน เขาคิดไว้ว่าจะไม่ไลค์ทุกรูป จะไลค์เฉพาะรูปที่สวยๆที่ชอบจริงๆ เพราะกลัวเยอึนจะคิดว่าเขาเรียกร้องความสนใจ-//-
มีทั้งรูปที่เยอึนใส่ชุดพยาบาล ชุดอยู่บ้านสบายๆ ชุดไปเที่ยว ชุดราตรี แทนอึนเผลอกดไลค์ทุกรูปอย่างไม่รู้ตัว... รู้ตัวอีกที เยอึนก็ทักแชทมาซะแล้ว
เสียง ตื่อดึ๊ง ! ประหนึ่งเสียงสวรรค์ที่ทำให้แทนอึนยิ้มกว้าง
เยนนี่ เยอึน : ไลค์ทุกรูปเลยนะ....^///^
แทนอึนยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว เธอตอบไปตามตรง
ATtaneun Nilyaporn : ก็มันสวยทุกรูปอ่ะ
แทนอึนรอ....รอให้เยอึนตอบ อ่านแล้วทำไมไม่ตอบห๊ะ!!!
เยนนี่ เยอึน : ปากหวาน...
ATtaneun Nilyaporn : กินเป๊ปซี่เยอะไง
พิมพ์ส่งไปแล้วแทนอึนเพิ่งรู้สึกได้ว่ามันฟังดูแปลกๆนะ- -
เยนนี่ เยอึน : อย่ากินเยอะ มันไม่ดี
ATtaneun Nilyaporn : ค่ะ คุณเภสัตตตตตต-0-
เยนนี่ เยอึน : เภสัช
ATtaneun Nilyaporn : โทษๆสะกดผิด5555
เยนนี่ เยอึน : กินเป๊ปซี่เยอะแบบนี้ ก็ปากหวานกับทุกคนอะดิ :P
ATtaneun Nilyaporn : บ้าเหรอ
เยนนี่ เยอึน : เยอะ!!
ATtaneun Nilyaporn : ป่าวววววเลยยยย
เยนนี่ เยอึน : เดี๋ยวจะตามไปคุม ;)
แทนอึนหยุดพิมพ์ไปพักหนึ่ง.... ทำไมมันเขินแบบนี้นะ><
ATtaneun Nilyaporn : ไม่ต้องคุมเราหรอก เราเรียบร้อย555
เยนนี่ เยอึน : หมายถึงคุมการกินเป๊ปซี่
เยนนี่ เยอึน : 555555
แทนอึนรู้สึกเหมือนอีกาบินผ่านหัวยังไงไม่รู้ แป่ว... ไอ้เราก็นึกว่าคุมการจีบสาวอะไรทำนองนั้นT^T
ATtaneun Nilyaporn : -0-
เยนนี่ เยอึน : ไม่นอนเหรอออ
ATtaneun Nilyaporn : ไม่ง่วง
ATtaneun Nilyaporn : เธออะแหละ เป็นเภสัตชไม่ใช่เหรอ ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีสิ
เยนนี่ เยอึน : เราทำงานนนนนน><
เยนนี่ เยอึน : เออแทน
เยนนี่ เยอึน : แทนคิดว่า กายุนน้องเรา เป็นยังไง?
…แทนอึนเงียบไปสักพักด้วยความสงสัย
ATtaneun Nilyaporn : ห๊ะ ?
เยนนี่ เยอึน : ชอบหรือเปล่า ?
ATtaneun Nilyaporn : ทำไมถามแบบนั้น
เยนนี่ เยอึน : แค่อยากรู้5555
ATtaneun Nilyaporn : กายุนน่ารักดี
ATtaneun Nilyaporn : ถ้ายิ้มบ่อยๆคงน่ารักกว่านี้
ATtaneun Nilyaporn : เหมือนเธอ เธอยิ้มบ่อย
แทนอึนไม่รู้จะตอบอะไรมาก เขายิ่งอธิบายความรู้สึกไม่ค่อยจะเก่งซะด้วย
แต่จะว่าไป เขาก็คิดถึงกายุนเหมือนกันนะ
เยนนี่ เยอึน : อ่อ
เยนนี่ เยอึน : น้องเราไม่ค่อยยิ้ม แต่จริงๆแล้วเค้าไม่ได้ไม่พอใจนะ
เยนนี่ เยอึน : เค้าฟอร์มเยอะ เลยชอบแสดงออกตรงกันข้าม
ATtaneun Nilyaporn : อ่อ...
เยนนี่ เยอึน : เค้ามาบ่นให้เราฟังด้วยล่ะ ประมาณว่า ถ้าไม่ได้แทนอึนช่วย ต้องแย่แน่เลย
เยนนี่ เยอึน : 555555
ATtaneun Nilyaporn : จริงดิ 55555
แทนอึนดีใจที่กายุนนึกถึงเขา ก็นึกว่าไม่ชอบเราเห็นชอบทำหน้าบึ้งใส่..ที่แท้ก็ซึนนี่เอง !
ATtaneun Nilyaporn : น้องเธอชอบทำหน้าบึ้งใส่เรา นึกว่าหวงพี่สาว55555
เยนนี่ เยอึน : อ๋อ ไม่หรอก55555
เยนนี่ เยอึน : เราไปก่อนนะ
แล้วจู่ๆ เยนนี่ เยอึน ก็ออฟไลน์ไปเลย แทนอึนแอบงงเล็กน้อยแต่ก็ได้แต่พิมพ์ข้อความส่งไปหาคนที่ออฟไลน์ไปแล้ว
ATtaneun Nilyaporn : ฝันดีนะ...เยนนี่
คืนนั้นแทนอึนคิดไปต่างๆนานาว่าทำไมเยอึนถึงถามอะไรแบบนั้น แล้วนึกอยากจะออฟก็ออฟไปเลย... แอบใครคุยอยู่หรือเปล่านะ ?
แม้จะปิดคอมแล้วแต่แทนอึนยังไม่วายหยิบไอโฟนขึ้นมาส่องเฟสเยอึนทุกซอกทุกอณู พอได้ย้อนไปดูรูปเก่าๆแล้ว มีรูปหนึ่งที่แทนอึนต้องสะดุด...
เป็นรูปที่สองพี่น้องเยอึนและกายุนไปเที่ยวทะเลและใส่บิกินี่ แม้จะถ่ายไกลและไม่ชัดนัก..
แต่แทนอึนก็ไม่พอใจอย่างมาก
และตอนนี้เขากำลังร้อนรนอย่างถึงที่สุด เขาไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่เขาต้องการให้เยอึนลบรูปนั้นเดี๋ยวนี้ มันเซ็กซี่เกินไป... แม้จะรู้ว่าใครๆเขาก็ถ่ายกัน แต่แทนอึนก็ไม่ชอบให้อัพลงแบบนี้อยู่ดี ทั้งเยอึนทั้งกายุนนั่นล่ะ !
ทว่าเขาก็ได้แต่รอให้เยอึนออนไลน์ เพราะถึงบอกไปตอนนี้ก็ไม่ได้คุยอยู่ดี เขาปิดโทรศัพท์พลางข่มตานอน
มีแต่ภาพของเยอึนและกายุนวนเวียนอยู่ในหัว...
นึกๆไปแล้วก็รู้สึกว่า เยอึนในเฟสดูพูดจาขี้เล่นกว่าตัวจริง คงเป็นเพราะในชีวิตจริงเธอเขินก็เลยไม่กล้าพูดละมั้ง ? แทนอึนได้แต่มโนเข้าข้างตัวเอง-3- และหลับไปอย่างมีความสุขที่ได้คุย
เขาไม่รู้เลยว่า อีกด้านหนึ่ง เฟสบุ๊คของเยอึนมีความลับซ่อนอยู่..
ความลับนั้นก็คือ
เยอึนหลับไปตั้งนานแล้ว...
To be continued
ทอล์คกันนิดหนึ่ง คือจะบอกว่าตอนนี้คิดพล็อตใหญ่ๆออกแล้ว55 แต่ว่า
ตัวละครอาจจำเป็นต้องสูญเสียความเป็นคัวเองไปเล็กน้อย เพื่อให้เรื่องดำเนินต่อไปได้ เข้าใจมั้ย ?
ส่วนคู่อีเกรฟ ถ้ากูแทรกมึงมามันจะดูยัดเยียดนะ- - รอให้ถึงตอนที่เหมาะสมแบบจุดหักเหหรืออะไรแบบนี้ค่อยแทรกมาดีกว่า คู่หลักยังไม่ลงตัวกันเลยด้วยซ้ำ
ความคิดเห็น