คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : จูบ
ตอนที่ 6 จูบ
“ไปไหนกันดี”
จุนหันมาถามฉัน
“ไปกินข้าวก่อนดีไหม นายยังไม่กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยไม่ใช่หรอ”
อายะหันมาตอบอายะเป็นจังหวะเดียวกันที่จุนหันจะตอบรับคำแนะนำของอายะ ทำให้หน้าของทั้งสองห่างกันแค่ปลายนิ้ว มันเป็นช่วงเวลาที่อึดอัดระหว่างคนสองคนแต่แล้วช่วงเวลาที่อึดอัดก็กลับเป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจมากที่สุดเมื่อทั้งสองยื่นหน้าเข้าใกล้กันมากขึ้น ริมฝีปากของอายะและจุนแตะกันและมันก็กลายเป็นจูบแรกของทั้งสองที่น่าจดจำ ทั้งสองยังคงจูบกันเพื่อถ่ายทอดความคิดถึง.... ช่วงเวลาจากกันมันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานของทั้งสอง
กำแพงที่เราสองคนพยายามที่จะสร้างขึ้นมาเพื่อไม่ให้ความรู้สึกของเราเกินกว่าคำว่าพี่น้อง ทั้งที่เราทั้งสองรู้ดีว่าความรู้สึกของเรานั้นเกินกว่าความเป็นพี่น้องแต่เราก็ต้องปกปิดมันเอาไว้ จนวันนั้นที่ฉันได้รู้ความจริงว่าฉันกับจุนไม่ได้เป็นพี่น้องกันวันนั้นเป็นวันที่ฉันดีใจและเสียใจมากที่สุด.....ดีใจที่ความรักของเราไม่มีคำว่าพี่น้องมาขีดขวางความรักของเราและเสียใจที่ทุกคนหลอกฉันมาตลอด ตอนนี้กำแพงนั้นได้พังลงฉันจึงไม่จำเป็นที่จะต้งปกปิดความรู้สึกของตนเองแล้ว.....
อายะถอดริมฝีปากออกจากจุนเพราะเริ่มที่จะหายใจไม่ออกจากจูบของจุน นี่จุนไปหันจูบแบบนี้มาจากไหนนะแต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่จากฉันแน่......
“จุน...”
อายะเรียกจุนเสียงเข้ม....
“ว่าไงอายะ”
“ไปหัดจูบแบบนี้มาจากไหน”
น้ำเสียงบ่งบอกถึงอารมณ์โกรธของอายะได้เป็นอย่างดี
“เออ...”
เอาไงดีหละเนี่ย ....
“ตอบมาเดี๋ยวนี้นะจุน”
“ก็จากอายะไง”
“อย่ามาโกหก ฉันพึ่งเคยจูบกับจุนครั้งนี้เป็นครั้งแรกแล้วจุนจะจูบแบบนั้นได้ไง”
จูบที่บ่งบอกถึงความเป็นมืออาชีพที่ทำให้ผู้หญิงต้องหลงใหล.....อย่าบอกนะว่าจุนมีคนอื่นนอกจากเธอ
“เออ...”
“จะบอกหรือไม่บอกจุน นายมีคนอื่นใช่ไหม”
อ้าวซวย....ทำไมเราต้องมาทะเลาะกันเรื่องจูบด้วยนะ ทั้งที่มันเป็นจูบที่น่าประทับใจไม่ใช่รึไงนะถ้าไม่บอกความจริงอายะคงไม่เลิกซักแน่ มีหวังเราไม่ต้องเที่ยวกันพอดี.....
“ไม่ใช่นะอายะ......ไปกันใหญ่แล้ว คือเรื่องจูบน่ะ ฉันให้พี่ที่ผับของพ่อที่ฉันดูแลอยู่สอนให้นะ”
“ว่าไงนะจุน นี่นายจูบกับคนอื่นก่อนฉันหรอ”
“อายะมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“ไม่ต้องมาพูดแล้วจุน”
อายะเดินหนีจากจุน โดยที่ไม่สนใจคำเรียกจากจุนเลยจนจุนต้องวิ่งตามและดึงมืออายะให้เธอหันกลับมาคุยกับเขาดี ๆ ทำไมเรื่องมันถึงเป็นอย่างนี้ไปได้นะ
“อายะฟังนะ”
“ไม่”
“อายะ!!!”
“ทำไมต้องตะโกนด้วย...หูจะแตกอยู่แล้ว”
“ถ้าไม่ตะโกนเธอจะฟังฉันไหม”
“ก็ฟังอยู่นี่ไง”
ไม่รู้จะตะโกนทำไม....จุนเวลาโกรธเป็นงี้ทุกทีต้องใช้เสียงดังข่ม....
“ที่ฉันทำแบบนั้นก็เพราะฉันอยากให้จูบแรกของฉันกับอายะเป็นจูบที่ประทับใจ ฉันไม่คิดว่าเธอจะ
หึงมากขนาดนี้”
“ฉันไม่ได้หึง”
อายะปฏิเสธทันที ทั้งที่ทั้งคำพูดและการกระทำก็บ่งบอกว่าหึงแท้ ๆ
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรจุน”
“ก็อายะตลกดี”
“ฉันตลกตรงไหน”
“.............”
ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของจุนนอกจากรอยยิ้มที่มีให้กับอายะ เธอเป็นคนเดียวเท่านั้นอายะที่ฉันจะยิ้มให้แบบนี้
“จุน”
“ว่า.....”
ยังไม่ทันที่จุนจะพูดจบอายะก็ชิงจูบจุนซะก่อน มันทำให้ผู้ชายอย่างเขาที่ไม่เคยตกใจอะไรง่าย ๆ ต้องมาตกใจกับการกระทำของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด.......
“อย่าไปจูบใครนอกจากฉันอีกเข้าใจไหมจุน”
หลังจากที่อายะถอดริมฝีปากออกจากปากของจุนก็เริ่มออกคำสั่งทันที
“อืม”
จุนตอบอายะด้วยรอยยิ้มไม่นึกว่าอายะจะหวงเขามากขนาดนี้.....รู้สึกดีจัง
“สัญญาแล้วนะจุน”
“ครับ..แต่จะให้ดีเรามาจูบสัญญากันอีกรอบนะ”
“อย่าเจ้าเล่ห์นะจุน”
“น๊านะอายะ”
จุนยังตื้ออายะไม่เลิก
“ไม่เอาแล้ว.....ฉันหิวข้าวไปหาอะไรกินกันจุน”
“ฉันอยากกินอายะมากกว่า”
“จุน...”
“โอเคทานข้าวกัน”
หลังจากที่เราได้ไปทานข้าวกันแล้ว จุนกับฉันก็ไปเดินเล่นแถมฮาราจุกุศูนย์รวมของวัยรุ่นทั่วทั้งญี่ปุ่น
“จุน..พี่นาระกับแม่สบายไหม”
“แม่เธอไม่ค่อยสบาย ส่วนพี่เธอก็ไม่สบายเหมือนกันเพราะติดจากแม่เธอ”
จุนตอบโดยไม่หันมามองหน้าฉัน ....
นี่....เขาเห็นว่าฉันเป็นเด็กที่หลอกง่ายเหมือนเดิมรึไงนะ
“พูดมาดี ๆ จุน...อย่ามาโกหก”
“ฉันพูดจริง..เธอควรจะรีบกลับบ้านมัติซึโมโต้นะรู้ไหมว่าท่านบ่นคิดถึงเธอจะแย่”
“ฉันรู้จักแม่ฉันดีกว่านายจุน”
แม่อะนะจะบ่นเรื่องฉันให้จุนฟัง ท่านไม่มีทางที่จะทำอย่างนั้นหรอก....
“โอเค...ฉันจะพูดจริงหละนะแม่เธอสบายดียังเหมือนเดิมทุกอย่าง ส่วนพี่เธอก็.....”
จุนหยุดคิดว่าจะพูดอะไรออกไปดีนะ เพราะเขาไม่ค่อยได้สนใจนาระเท่าไหร่ก็เขามัวแต่คิดถึงอายะจนไม่มีเวลาที่จะไปสนใจใครนี่น๊า ที่รู้ว่าแม่ของอายะสบายดีก็เพราะท่านต้องเข้ามาจัดห้องนอนให้ทุกวันก็เลยรู้ว่าท่านไม่เป็นไรยังคงยิ้มเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
“ก็อะไรจุน”
“เออ...คือ...ฉันไม่รู้อะ”
“ไม่รู้.......หมายความว่าไง”
“ก็ฉันมัวแต่คิดถึงเธอจนไม่มีเวลาไปสนใจใครน่ะ”
คนพูดยิ้มอย่างพอใจเมื่อรู้ว่าตอนนี้หน้าของคนที่เขาคิดถึงเป็นสีแดงระเรื่อ
รู้ไหมอายะว่าเธอน่ารักเกินไปแล้ว
“เธอหน้าแดงอะ”
“ฉันเปล่าซักหน่อย”
“ฮ่าๆๆ”
คนชอบแกล้งไม่วายที่จะหัวเราะกับท่าทางเขินของอายะ....คงมีเขาเท่านั้นหละที่จะเห็นอายะเป็นแบบนี้ก็เหมือนกับอายะที่จะเห็นเขาในลักษณะที่จะไม่มีใครได้เห็น เราเป็นเสมือนส่วนเติมเต็มให้กันและกัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะจุน”
“โอเค ๆ หยุดก็ได้”
จุนพยายามที่จะสกัดกั้นเสียงหัวเราะอย่างเต็มที่ เพราะถ้ายังหัวเราะต่อไปแบบนี้อายะคงโกรธเขาแน่
“จุน...ฝากดูแลพี่นาระและแม่ด้วยนะ”
“คราบ....ข้าน้อยจะดูแลท่านแม่และท่านพี่คุณหนูเป็นอย่างดี”
“จุน...เล่นเป็นเด็กไปได้”
จุนเนี่ยไม่เคยเปลี่ยนเลยเวลาที่อยู่กลับเขาทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดโดยที่ไม่ต้องคิดเรื่องอะไรให้หนักสมอง แต่ฉันก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำลงไป...............
“อายะ.....กลับมาวันนี้เลยได้ไหม”
อย่าทำตาแบบนั้นนะจุน...มันจะทำให้ฉันใจอ่อน
ฉันควรจะชดใช้ในสิ่งที่ฉันทำ
ฉันควรได้เรียนรู้ว่าการอยู่ในสังคมที่มีคนเกลียดเรารอบด้านเป็นไง..
ฉันควรหัดที่จะเจ็บปวดเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป
“รออีกนิดนะจุน ฉันยังไม่พร้อมจริง ๆ”
“ฉันจะรอเธอนะอายะ”
“ขอโทษนะจุนที่ทำให้นายต้องรอ”
“ก็จุนเป็นของอายะนี่น๊า ไม่รออายะจะไปรอใครหละ”
“.................”
ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของอายะมีเพียงรอยยิ้มบางที่ส่งให้กับจุน.....
เราสองคนเดินดูโน้นดูนี่กันจนเย็น แต่ก็ไม่ได้อะไรซักอย่างก็มันไม่มีอะไรถูกใจเลยนี่น๊า ...มันน่าจะถึงเวลาที่เราจะต้องกลับซักที กลับไปเผชิญกับโลกแห่งความจริงที่รออยู่ จุนจะกลับไปเป็นทายาทตระกูลมัติซึโมโตส่วนฉันก็กลับไปเป็นคนที่ต้องทรยศต่อตระกูลมัติซึโมโต้ที่ต้องเผชิญหน้ากับปัญหาต่าง ๆ ที่ไนพาราพยายามที่จะเล่นงานฉัน
“จุน..ได้เวลาแล้วหละ”
ฉันก้มลงไปบอกจุนที่นอนที่ตักฉัน ใครจะรู้ว่าคุณชายแห่งมัติซึโมโต้จะขี้อ้อนขนาดนี้.....
“ขอเวลาอีกนิดได้ไหมอายะ”
จุนยังหลับตาอยู่อย่างนั้น....นิสัยดื้อไม่เคยเปลี่ยน
“ลุกเถอะจุน....ยังไงมันก็ต้องมาถึง”
“ก็ได้”
จุนลุกขึ้นอย่างเฉื่อย ๆ บ่งบอกถึงอารมณ์ของคนที่โดนบังคับให้ลุกด้วยความไม่เต็มใจ...
“บันทึกเสร็จแล้ว เผามันทิ้งเลยนะจุน”
ฉันยื่นแผ่น DVD ที่บันทึกข้อมูลของมัติซึโมโต้ให้กับจุน
“อืม....เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าอายะทำไมเธอต้องให้เก็บข้อมูลแทนที่เธอจะเป็นคนเก็บ”
จุนยัดแผ่น DVD ใส่ในกระเป๋ากางเกงอย่างระวังเพราะกว่าว่าแผ่นจะแตกซะก่อนที่เขาจะได้นำข้อมูลที่อยู่ในแผ่นลงคอม...
“ไม่มีอะไรหรอก....ฉันแค่คิดว่าที่นั้นมันไม่ปลอดภัยน่ะให้นายเก็บเอาไว้จะดีกว่า”
“อืม”
“งั้นเราแยกกันตรงนี้หละกันนะ นายกลับบ้านถูกใช่ไหม”
“ทำไมเราต้องแยกกันตรงนี้ด้วย ฉันกลับบ้านไม่ถูกไปส่งฉันที่บ้านนะอายะ”
“ฉันรู้ว่านายกลับบ้านถูกจุน อย่าดื้อนะฉันต้องรีบกลับแล้วเดี๋ยวไม่ทันรถไฟแถวสุดท้าย”
“รถไฟ...หมายความว่าไง”
“รถไฟก็รถไฟสิจุนจะแปลว่าอะไรอีก”
“นี่หมายความว่าไนพาราให้เธอเดินทางไปไหนมาไหนโดยใช้รถไฟอะนะ”
“จุน...ฉันเป็นคนเลือกเองไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อ”
“ทั้งที่มัติซึโมโต้ดูแลพี่เธอเป็นอย่างดีแล้วพ่อเธอและไนพารากลับทำแบบนี้กับเธอ”
“จุนก็บอกแล้วไงว่าไม่เกี่ยวอะไรกับไนพาราหรือว่าพ่อ”
“เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยวพวกเขาน่าจะดูแลเธอให้ดีกว่านี้”
“แค่นี้จุน .....ฉันต้องการให้พวกเขาดูแลฉันเพียงเท่านี้เพราะฉันไม่อยากที่จะเป็นหนี้บุญคุณของไน
พารามากไปกว่านี้มันจะทำให้ฉันรู้สึกผิดต่อนายมากขึ้นเข้าใจไหมจุน”
“อายะ..”
“คราวนี้เข้าใจแล้วนะจุน”
“อืม”
“งั้นกลับบ้านดี ๆ นะจุน”
“อืม..ฉันไปส่งที่สถานีนะ”
“ไม่ต้องหรอกสถานีอยู่แค่นี้เอง นายรีบกลับเถอะดึกมากแล้ว”
“ถึงบ้านแล้วโทรหาฉันด้วยนะอายะ”
“อืม..บายนะจุน”
“.............”
จุนเพียงส่งยิ้มให้อายะแทนคำพูดทั้งหมดที่เขาอยากจะลาเธอ วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดก็ว่าได้เพราะมันเป็นวันที่เขากับอายะเปิดใจคุยกันมากที่สุดก็ว่าได้การอยู่ห่างกันมันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เราคิดถึงและยอมรับความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น
ช่วยเม้นให้หน่อยนะค่ะ
เพราะถ้าไม่เม้นเราก็ไม่รู้ว่าเราแต่งดีไหม....
ถ้าแต่งไม่ดีจะได้ปรับปรุงอะค่ะ
นะ...นะ.....เม้นให้หน่อยนะ
ความคิดเห็น