คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คนสำคัญ
ตอนที่ 5 คนสำคัญ
คฤหาสน์มัติซึโมโต้ คฤหาสน์ที่เป็นรูปแบบสถาปัตยกรรมแบบญี่ปุ่นแท้ ๆ เรือนทุกหลังเชื่อมตัวกัน มีการประดับตกแต่งสวนด้วยต้นไม้และดอกไม้ญี่ปุ่นบ่งบอกถึงความเป็นชาตินิยมของเจ้าของคฤหาสน์ได้เป็นอย่างดี
“คุณชายค่ะ...”
“ฉันรู้แล้วกำลังจะลงไป”
จุนตอบแทรกขึ้นมาก่อนที่แม่บ้านจะพูดจบ
ทำไมต้องมาตามด้วยนะ...คนว่าผมเป็นเด็กรึไงที่ไม่รู้จักเวลาทานอาหารเย็น....
ทีตอนที่อายะอยู่ไม่เห็นมีใครต้องมาตามอย่างนี่เลย ตั้งแต่ยัยนั่นออกจากบ้านไปทุกอย่างที่นี้ก็เปลี่ยนไป แล้วทำไมผมต้องคิดถึงคนที่ไม่ใจใส่ความรู้สึกของผมด้วย คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไปโดยไม่ฟังคำทักท้วงจากใครเลย....นิสัยแย่อย่างนั่นใครจะไปทนได้สักวันเธอก็ต้องกลับมาหาฉันอายะ และเมื่อถึงเวลานั่นฉันจะลงโทษเธอให้เด็ดขาดเลยคอยดู
“วันนี้แกลงมาช้า”
มัติซึโมโต้ โทมุระ ทักทายลูกชายของเขาเมื่อเห็นจุนมาถึงโต๊ะอาหารแล้ว นี่ลูกชายเขาจะรู้ตัว
ไหมว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหนตั้งแต่อายะได้จากไป มันไม่ยิ้มอีกเลยตั้งแต่อายะจากไปและท่าทางเย็นชาแบบนั้นมันทำให้รู้สึกรำคาญ หนูนาระก็ออกจะน่ารักไม่แพ้น้องสาวเลยแต่มันกลับไม่สนใจสักนิดจนทำให้หนูนาระซึมไปซะหลายวันคิดว่าทำอะไรไม่ถูกใจมัน จะต้องยอมรับล่ะว่าคงจะไม่มีใครทำให้ลูกชายเขายิ้มได้นอกจากอายะ ที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากจะให้คนสำคัญของลูกชายตัวเองต้องจากไปแบบนี้แต่จะทำไงได้ในเมื่ออายะยื่นยันที่จะไปและถ้าไม่อนุญาตให้เธอไปเธอจะไปมอบตัวกับตำรวจ แน่นอนที่สุดเขาไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นแน่เพราะคนที่จะเสียใจมากที่สุดก็คือจุนและเมื่อจุนเสียใจเขาซึ่งเป็นพ่อย่อมจะเสียใจมากกว่า
“มันเรื่องของผม”
ตอบได้เย็นชาดีไอ้ลูกชาย....
“วันนี้มีของโปรดแกทั้งนั้น อย่าริบอกฉันว่าแกไม่หิวอีกเหมือนคราวก่อน”
“.............”
จุนไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรพ่อของเขา แต่เขากลับหยิบตะเกียบครีบซูชิที่อยู่ตรงหน้าเขาและครีบเข้า
ปากตัวเองอย่างลังเล
“ใครทำ”
จุนถามขึ้นทันทีที่เคี้ยวซูชิชิ้นนั้นหมด
“เออ....คุณนาระทำค่ะ”
แม่บ้านตอบด้วยน้ำเสียงที่เกรง ๆ เพราะกลัวจุนจะโมโห......
“......................”
จุนไม่ได้พูดอะไรอีกและลุกขึ้นออกไปจากห้องอาหารโดยที่ไม่รู้สึกถึงสายตาปรามของพ่อที่ส่งไป
ให้
คงโกรธที่คนอื่นไปทำในสิ่งที่อยากให้คนสำคัญทำให้เท่านั้นซินะ ท่าทางลูกชายจะมีความรักก็คราวนี้หละถือว่าเป็นผลพลอยได้จากการที่ให้อายะได้ออกไปปรับสภาพจิตใจ ต้องขอบคุณอายะที่ทำให้ลูกชายที่แสนจะเย็นชาของเขาได้รู้สักทีว่าตัวเองรู้สึกยังไง เชื่อเถอะอีกไม่กี่วันมันต้องทนไม่ไหวและไปหาอายะแน่
“คุณนาระไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะค่ะ คุณชายก็อย่างนี่หละค่ะ”
แม่บ้านพยายามที่จะปลอบนาระที่ซึมไปตั้งแต่เธอยกถาดซูชิที่เธออุตส่าห์ทำตั้งแต่บ่าย....
“ป้าค่ะ..ซูชินี่ไม่อร่อยหรอค่ะทำไมเขาถึงไม่กิน”
คุณจะเย็นชามากไปแล้วนะจุน
“ซูชิของคุณน่ะอร่อยมากเลยค่ะ”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมกินค่ะ”
“คุณชายก็กินนะค่ะ”
“แค่ชิ้นเดียวนี่นะค่ะ”
“เออ....อย่าว่าป้าพูดมากเลยนะค่ะ ป้าจะบอกคุณนะค่ะว่าคุณชายน่ะเขาไม่ยอมทานซูชิที่ไม่ใช่ซูชิ
ที่คุณหนูทำเด็ดขาด ทั้งที่เป็นของชอบแท้ ๆไม่ว่าร้านอาหารที่คุณชายไปทานอาหารจะมีซูชิที่
อร่อยมากแค่ไหนแต่คุณชายก็ไม่ชอบทานต้องกลับมาขอให้คุณหนูทำให้ทานทุกที ใช่ว่าซูชิที่คุณหนูทำจะอร่อยมากขนาดที่คุณชายไม่ยอมไปทานที่อื่นหรอกนะค่ะ ป้าคิดว่าที่คุณชายทานเฉพาะของคุณหนูเพราะคุณหนูเป็นคนสำคัญของคุณชายน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าป้าคิดไปเองรึเปล่าแต่สิ่งที่ป้าเห็นมันก็บอกได้ชัดว่าสิ่งที่ป้าคิดไม่ผิด”
นาระตั้งใจฟังป้าแม่บ้านอย่างตั้งใจ
นี่...เขามีคนรักแล้วหรือเนี่ยแล้วงั้นทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นคนรักของเขาเลยนะ ฉันก็อยู่ที่นี้นาน
เกือบเดือนแล้วนี่น๊า.......
“คุณหนูนี่ใครกันหรอค่ะ”
แค่อยากจะรู้เท่านั้นว่าคนที่ทำให้คนเย็นชาอย่าง มัติซึโมโต้ จุน รักได้นั้นเป็นใครกันนะ
“อ้าว....ก็คุณอายะน้องคุณไงค่ะ”
แม่บ้านตอบอย่างแปลกใจที่นาระไม่รู้ว่าคุณหนูที่คนรับใช้ที่นี่ทุกคนเรียก คือ อายะน้องแท้ ๆ ของนาระ
“อา..อา..อายะหรอค่ะ”
เป็นไปได้ไงกัน อายะนะหรอที่เป็นคนที่จุนรัก
“ค่ะ นอกจากคุณหนูแล้วป้าว่าคงไม่มีใครที่สามารถอยู่กับคุณชายได้ตลอดเวลาอย่างนั้นหรอกค่ะ คงมีคุณหนูเท่านั้นแหละที่ไม่เคยห่างจากคุณชายเลย แม้แต่ตอนนอนนะค่ะคุณชายยังดึงดันที่จะนอนห้องเดียวกันกับคุณหนูแต่พอจอคำสั่งจากคุณหนูว่าถ้าคุณชายมานอนห้องคุณหนูคุณหนูจะไม่คุยกับคุณชายอีกเท่านั้นหละค่ะคุณชายก็รีบสั่งให้พวกป้าย้ายของของคุณชายออกจากห้องคุณหนูแทบไม่ทัน ตลกดีคุณว่าไหมค่ะ”
ป้า....เล่าอยากมีความสุขที่ได้เล่าเรื่องตลกของคุณหนูและคุณชายโดยที่ไม่สนใจเลยว่า ตอนนี้ในใจนาระรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนที่รู้ว่าอายะกับจุนมีความสัมพันธ์กันมากแค่ไหน
“ค่ะ”
“แล้วยังมีอีกเรื่องนะค่ะ ที่คุณหนูกับคุณชายทำสร้อยแบบเดียวกันแล้วห้อยไว้ที่คอตลอดเวลาโดยที่ไม่ยอมถอดเลยซักครั้งไม่รู้ว่าข้างในเขียนอะไรไว้ข้างในนะค่ะ มีครั้งหนึ่งนะค่ะที่สร้อยของคุณหนูขาดคุณหนูร้องไห้ออกมาอย่างกับก๊อกน่ะค่ะ ทั้งที่คุณหนูไม่ค่อยจะยอมเสียน้ำตาบ่อยนักพอคุณชายเห็นน้ำตาคุณหนูเท่านั้นแหละค่ะก็ดึงสร้อยตัวเองขาดเหมือนกันแล้วไปปลอบคุณหนูว่า
“ไม่ต้องร้องนะอายะ สร้อยฉันก็ขาดเราเหมือนกันแล้วนะ” แทนที่คุณหนูจะขอบคุณคุณชายกลับด่าว่าคุณชายซะยกใหญ่ว่าทำไมทำสร้อยของตัวเองขาด
“จุนบ้า....ทำไมต้องทำสร้อยขาดด้วยนะโง่รึไง”
“เราจะได้เหมือนกันไง”
“ใครอยากให้เหมือน อายะไม่คุยกับจุนแล้ว”
“อายะ...”
“..........” เรื่องนี้ทำให้คุณหนูไม่พูดกับคุณชายเกือบอาทิตย์เลยนะค่ะ ป้าดูตอนที่คุณชายคนที่เย็นชาและเป็นที่เคารพของลูกน้องและคนรับใช้มกมายต้องมาตามง้อคุณหนูเนี่ยมันก็อดขำไม่ได้นะค่ะ”
“ดูเหมือนเขาสองคนเป็นคู่รักกันเลยนะค่ะ”
“นั่นนะสิค่ะ แต่คุณหนูและคุณชายกลับไม่ยอมรับสักที แต่ป้าว่าอีกไม่นานหรอกค่ะป้าว่าคุณชายต้องทนไม่ไหวและไปหาคุณหนูแน่ ป้ามั่นใจและคราวนี้หละคุณชายจะได้รู้สักทีว่าคุณหนูมีความสำคัญมากแค่ไหน”
“อายะกับจุนเขาไม่เคยห่างกันเลยหรอค่ะ”
“ค่ะไม่เคยเลยซักครั้ง ไม่รู้ว่าคุณหนูคิดยังไงถึงออกไปอยู่กับพ่อที่ไนพาราทั้งที่รู้ว่าคุณชายเกลียด
ไนพาราน่าสงสารคุณชายที่ต้องทนรอคิดถึงคุณหนู ตั้งแต่คุณหนูจากไปป้าก็ไม่เคยเห็นคุณยิ้มสักครั้งบรรยากาศในคฤหาสน์ที่เงียบอยู่แล้วพอไม่มีคุณหนูก็ยิ่งเงียบขึ้นไปอีก เมื่อไหร่คุณหนูจะกลับมานะคุณชายจะได้เป็นเหมือนเดิมซักที อุ้ย....นี่ป้ามาบ่นอะไรให้คุณฟังเนี่ยคุณคงรำคาญป้าแล้วนะสิค่ะ”
“อ่อ...ไม่หรอกค่ะ”
นี่ฉัน....คงไม่มีทางที่จะเข้าไปแทรกระหว่างอายะกับจุนแล้วใช่ไหม สายสัมพันธ์ของจุนกับอายะมันหนาเกินไปที่ฉันจะตัดมันให้ขาดได้ ถึงแม้ว่าจะพยายามมากแค่ไหนคงไร้ประโยชน์น่ะ
สินะ.........
“ติ๊ด...ติ๊ด....ติ๊ด...”
ใครส่งข้อความมาตอนนี้นะ....
“พรุ่งนี้มาเจอกันหน่อยสิ ฉันจะรอหน้าบ้านนะ”
“อายะ”
ในที่สุดเธอก็เป็นฝ่ายมาหาฉัน คราวนี้ฉันชนะ.......
“วันนี้ดูคุณชายอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะค่ะ”
แม่บ้านถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นจุนยิ้มเป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่คุณหนูได้จากไป
“ฉันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลย”
“แกแปลกไปนะวันนี้”
“ผมเปล่านี่ครับ.....ผมไม่ทานข้าวเช้านะครับขอตัวก่อน”
“แกจะไปไหน”
“ผมก็อยู่บ้านนี่หละครับจะไปไหนได้”
จากนั้นจุนก็ไปนั่งเล่นที่ในสวนโดยที่ไม่ยอมออกไปหน้าบ้านตามนัดของอายะ
“เรื่องอะไรฉันต้องออกไปเจอเธอก่อนอายะ เธอทำผิดที่ทิ้งฉันไปเธอก็ต้องกลับเข้ามาหาฉันเอง”
จุนนั่งรออายะที่สวนนับชั่วโมง “นี่.....มันเลยเวลานัดมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ เธอจะฝึกความอดทนฉันรึไงอายะ” และจุนก็รอผ่านไปอีกชั่วโมงแต่ก็ไม่มีวี่แววของอายะจนเขาทนไม่ไหวต้องออกไปหน้าบ้านสถานที่เขานัดพบกับอายะและเขาก็พบว่าอายะยืนรอเขาอยู่ตรงนั้น
“ยัยนี่...บ้าเหมือนเดิมถ้าเขาไม่ออกมาคงรอจนค่ำหละซิ แดดร้อนออกซะขนาดนี้ยืนรออยู่ได้ไงตั้งเกือบสามชั่วโมง”
“เธอไม่คิดที่จะเข้าไปข้างในเลยรึไง”
จุนทักอายะเมื่อเห็นอายะหันหน้ามามองเขา อายะยังเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย
เธอจะคิดถึงฉันอย่างที่ฉันคิดถึงเธอบ้างไหมอายะ
“ฉันนัดที่นี่ฉันก็ต้องรอที่นี่”
ฉันไม่หน้าด้านเข้าไปข้างในหรอกจุน ฉันยังพร้อมที่จะเผชิญกับความจริง.....
“เธอบ้ารึไง แดดร้อนขนาดนี้เข้าไปข้างในกัน”
จุนจับข้อมืออายะและดึงเข้าไปในบ้าน แต่...
“ไม่เป็นไร...ฉันแค่มีธุระกับนายแปปเดี๋ยว”
“ว่าไงนะ.....”
ถ้าไม่มีธุระเธอจะไม่มาหาฉันรึไงอายะ เธอไม่ได้คิดถึงฉันใช่ไหมเพราะเธอมีธุระเธอถึงจำใจต้อง
มารึไง
“นี่...ดิสส์ข้อมูลของมัติซึโมโต้ทั้งหมดฉันอยากให้นายเก็บไว้”
“มันเป็นงานของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“จุน...ตอนนี้ถ้าเก็บไว้กับฉันมันไม่ปลอดภัย”
“นั่นเป็นเรื่องของเธอที่เธอจะต้องจัดการเอง”
“ฟังเหตุผลหน่อยซิจุน”
“ทำไมฉันต้องฟังเหตุผลเธอด้วยในเมื่อเธอก็ไม่เคยที่จะฟังเหตุผลฉันเลยอายะ มันจะไม่มีปัญหา
อย่างนี้ถ้าเธอฟังฉันตั้งแต่แรก เธอไม่ควรจะไปอยู่ที่นั้นมันไม่ปลอดภัยเธอรู้แต่เธอก็ยังจะไปทำไมไม่ฟังฉันบ้าง เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วเธอไม่ควรคิดให้มันหนักสมอง”
“ฉันว่าฉันอธิบายเรื่องนี้แล้วนะจุน นายไม่เข้าใจรึไงว่าจิตใจฉันยังไม่พร้อมที่จะอยู่ที่นี่ต่อฉันก็แค่
ขอเวลาพัก ฉันคงผิดเองที่คิดว่านายน่าจะเป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุดแต่นายกลับไม่เคยเข้าใจอะไรเลย”
“ใช่..ฉันไม่เคยเข้าใจอะไรเธอเลยอายะ เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่เธอออกไปฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหนเธอ
เคยคิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไงกับการตัดสินใจของเธอ ฉันเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันให้เธอฟังแต่เธอกลับไม่เคยที่จะเล่าอะไรให้ฉันฟังเลย ตอนแรกฉันก็นึกว่าเธอเป็นคนที่ฉันรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเธอแต่ตอนนี้ฉันกลับคิดว่าฉันไม่เคยรู้อะไรเลย........”
“จุน...ฉัน”
ทำไม.....ใจฉันเจ็บมากขนาดนี้นะ นี่..ฉันทำให้จุนต้องเจ็บปวดขนาดนี้เลยหรอ......
“เธอรู้ไหมว่าฉันรอเธอในสวนตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย ตอนที่ฉันรอฉันก็คิดตลอดเวลาว่า
เธอต้องมาแต่เธอก็ไม่มาสักที เมื่อคืนตอนที่ได้รับข้อความฉันนอนไม่หลับเพราะกลัวว่าตัวเองจะตื่นสายแล้วไม่ได้เจอเธอ ฉันคิดตลอดว่าเธอมาพบฉันเพราะคิดถึงฉันแต่มันก็ไม่ใช่เพราะเธอมาเพราะเรื่องงานไม่ใช่เรื่องของเรา”
“จุน..ฉันคิดถึงนาย”
อายะกอดจุนจากด้านหลังไว้ก่อนที่จุนจะเดินเข้าไปในบ้าน....
ทำไม..ฉันจะไม่แคร์หรือคิดถึงนายจุน ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั้นไม่มีสักนาทีที่ฉันไม่คิดถึงนายแต่จะ
ให้ฉันทำยังไงจุนในเมื่อตอนนี้เราอยู่ด้วยกันไม่ได้......
“เธอโกหก...”
“ฉันเปล่า”
อายะยังกอดจุนอยู่แบบนั้นไม่ยอมบ่อย
“ถ้าเธอคิดถึงฉัน.....กลับมาสิอายะทำไมเราต้องทนคิดถึงกันด้วย ในเมื่อเราก็อยู่ด้วยกันได้”
จุนหันหน้ากลับมาแล้วกอดอายะไว้.........
“ฉันยังไม่พร้อมจุน”
“แล้วเมื่อไหร่หละอายะ เราจะต้องทรมานกันอีกนานแค่ไหน”
“ฉันขอโทษจุน.....ฉันจะพยายามนะจุนอีกไม่นานหรอก ฉันสัญญาว่าฉันจะกลับมาหานาย”
“ฉันไม่ให้อภัย.....เธอจากฉันไปโดยไม่ฟังคำค้านจากฉันเลยเธอต้องโดนลงโทษ”
“หือ...”
นั่นไง.....อารมณ์เอาแต่ใจเริ่มแล้ว จุนตอนโกรธเป็นอย่างนี้ทุกที
“อายะ”
จุนเริ่มกอดอายะแน่นขึ้นและออกลูกอ้อน จะให้เธอทำอะไรอีกหละเนี่ย
“อือ”
“ไปเที่ยวกันนะ”
“ตอนนี้น่ะหรอ”
“อืม”
“ไปสิ...”
“งั้นฉันไปเอารถก่อนนะ เธอรออยู่ตรงนี้นะ”
“ไม่....”
“หือ”
“เดินไปดีกว่าไหมจุน”
“ไม่เอาอะ.....ขี้เกียจ”
“น๊านะจุนเราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นไง”
“ก็ได้”
จุนจับมืออายะและเดินจากไปโดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของอายะกับจุนอยู่ในสายตาของคนนับสิบที่มาแอบดูตั้งแต่อายะมายืนรอจุนตั้งแต่เช้า โดยผู้นำในครั้งนี้คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพ่อของจุนเอง
“นึกแล้วเชียวว่าทำไมมันอารมณ์ดีนัก” คุ้มกับการรอมาเป็นชั่วโมง น่าหมั่นไส้ไอ้ลูกชายจอมอวดดีหนูอายะนี้ก็ไม่น่าทนคิดถึงมันไม่ไหวจนต้องมาหามันก่อน อย่างนี้ไม่สนุกสักเท่าไหร่เพราะเดี๋ยวไอ้นั่นมันได้ใจคิดว่าตัวเองชนะ
“คุณหนูกับคุณชายเนี่ยน่ารักจริง ๆ นะค่ะ”
แม่บ้านพูดขึ้นหลังจากที่จุนเดินจากไปแล้ว
“อย่าไปบอกมันหละว่าเรามาแอบดู มันรู้มีหวังบ้านแตกฉันขี้เกียจซ่อมบ้าน”
“ค่ะ”
“ลุงว่าหลานอาจจะได้กลับบ้านไปหาพ่อแล้วหละนาระ”
โทมุระหันมาคุยกับนาระด้วยรอยยิ้มโดยที่ไม่รู้เลยว่านาระรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดนั้นมากแค่ไหน....
“ค่ะคุณลุง”
ได้เวลาแล้วสินะ......เธอไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ใช่....เธอไม่น่ารับปากคุณพ่อมาทำงานที่นี่เลยพ่อคงผิดหวังในตัวเธอที่ทำงานพลาดจนได้
เม้นให้หน่อยดิตัวเอง
ความคิดเห็น