@_@ [[ห้องเก็บของ]] @_@

ลำดับตอนที่ #5 : เทิร์น 6

ชื่อผู้สมัคร	แองกัสแข่งกับมิลเลอร์มายด์
รอบการแข่งขัน	คู่ที่สองของสนาม
สนาม	เทวาลัยปีศาจ
เทิร์น	6
คนเขียน	Heselnut

มืดเหลือเกิน....

เด็กชายตัวเล็กยืนนิ่งอยู่ในความมืดที่ดูกว้างใหญ่เสียจนไร้ที่สิ้น  เขามองไม่เห็นแม้กระทั่งร่างกายของตนเองด้วยซ้ำ  แต่แปลกนัก... ในตอนนี้เด็กชายแทบไม่เหลือความกลัวอยู่เลย  บางทีอาจเป็นเพราะมีความรู้สึกอื่นพุ่งเข้ามาบดบังก็เป็นได้ 

คุณมิลเลอร์ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่  ทำให้ซุญญาสามารถยึดครองร่างของเขาไปแบบนี้... เพื่ออะไรกัน?

เพื่อจะลงมือกับซุญญาให้เต็มที่? 

เพื่อจะกำจัดคู่แข่งให้พ้นทาง?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เพื่อทำลายเขาที่เป็นคู่แข่งอย่างนั้นหรือ?

เด็กน้อยผู้ขลาดและเขลาทรุดลงนั่ง  ไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียวว่าภูตหนุ่มทำแบบนี้เพื่อตัวของเด็กชายเอง  ยิ่งกว่านั้นยังคิดไปอีกทาง  ทางที่ตรงกันข้ามที่สุด

แองกัสคิดว่ามิลเลอร์มายน์ตั้งใจจะทำลายตนเองจริงๆ  เด็กชายเริ่มน้ำตาคลอ  เปล่า...  ไม่ใช่น้ำตาแห่งความกลัว  แต่เป็นน้ำตาแห่งความเสียใจ ผิดหวังซึ่งหลั่งออกมาเป็นครั้งแรกในชีวิต

“แองกัส...”

@_@_@_@_@

ฟ้ามืดครึ้มส่งเสียงคราญครืน  เมฆทะมึนลอยตัวอยู่อย่างหนาแน่น  พื้นที่ซึ่งถูกปกคลุมด้วยความมืดสว่างวาบเป็นช่วงๆเมื่อสายอัสนีแล่นวูบลงมา  เพดานเทวาลัยที่เปิดกว้างไม่สามารถปิดกั้นสายฟ้านั้นได้อีกต่อไป

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!!

สองร่างบนแผ่นดินลอยกระโดดหลบได้โดยไม่ยากเย็น  หนึ่งในนั้นรวมสมาธิเพ่งจิตเพื่อทำลายอีกฝ่าย  แต่ภูตหนุ่มก็ดูจะรู้ทันหลบหลีกไปข้างหลังร่างของแองกัสทันที  ซุญญาหันควับ  หล่อนแสยะยิ้มให้มิลเลอร์มายน์ แล้วตั้งใจชกที่ใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มแรง  โดยธรรมชาติภูตกระจกกำหมัดแน่นแล้วชกกลับไปตามความแรงที่ซุญญาทำ  ร่างของเด็กน้อยเมืองหนาวกระเด็นไปข้างหลังทั้งที่รอยยิ้มยังไม่จาง

“จุ๊ๆๆ...” เด็กน้อยส่งเสียง  มิลเลอร์มาน์ชะงักงันกับใบหน้าเด็กน้อยที่บวมเป่ง  “เบามือหน่อยสิ  ถ้าเกิดร่างนี้ใช้การไม่ได้ขึ้นมา  วิญญาณของแองกัสจะใช้ร่างที่ไหนสิงสู่เล่า” วิญญาณร้ายที่บัดนี้ยึดร่างของเด็กชายไปได้เอ่ยยั่วเย้าหวังจะเห็นท่าทีเจ็บใจของอีกฝ่าย

“ไม่จำเป็นต้องทำถึงขั้นนั้น  ข้าก็มั่นใจว่าจะขับไล่วิญญาณกาฝากอย่างเจ้าออกไปได้ ”ภูตหนุ่มกล่าวหน้านิ่ง  ไม่แสดงอาการอะไรอย่างที่ซุญญาคาดหวังไว้  แถมยังตอกเธอกลับมาเสียอีก

ใบหน้าที่เคยไร้เดียงสาของแองกัส  บัดนี้เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและแววอำมหิต  ซุญญาชักสีหน้า  หลายคราแล้วที่หล่อนโดนเจ้าภูตกระจกตรงหน้าดูถูกเอา  คิดแล้วจึงพุ่งเข้าไปด้วยแรงโทสะ  แม้ร่างนี้จะไม่ใช่ของเธอแต่ก็ไม่ยากเย็นอะไรในการเคลื่อนไหวเพราะขนาดและสภาพร่างกายมีความใกล้เคียงอยู่มากทีเดียว ถ้าเทียบกันแล้วร่างแองกัสมีแรงเยอะกว่าร่างจริงของเธอเสียอีก

ภูตกระจกคิดหาวิธีทำลายซุญญาโดยไม่กระทบถึงแองกัสพลางพยายามปัดป้อง  เพราะในใจเขาก็ไม่อยากจะโต้กลับหรือทำร้ายร่างของเด็กชายมากนัก 

มีแน่ๆ... อย่างน้อยก็วิธีนั้น  แต่จะสำเร็จได้หรือ

ภูตหนุ่มผู้รอบรู้ทุกสรรพสิ่งคิดหนัก  วิธีสะกดซุญญาน่ะมี  จะว่าง่ายก็ง่ายแต่ก็ยากเย็นนัก... เพราะคนที่จะทำได้ก็มีเพียงเด็กน้อยผู้ขลาดกลัวซึ่งเป็นเจ้าของร่างกายเท่านั้น

 “หึหึ...”

อยู่ดีๆฝ่ายตรงข้ามก็หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล  ภูตหนุ่มจึงเกิดความคลางแคลงก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้อนใจเมื่อรู้ถึงสาเหตุ  ซุญญาเองพอเห็นท่าทีของมิลเลอร์มายน์ก็ได้ใจ

“ดูเหมือนเจ้าแทบจะไม่ได้ใช้มือซ้ายของเจ้าเลยนะ  เพราะของสำคัญของเจ้าอยู่ตรงนั้นรึเปล่า” หล่อนเว้นช่วง  “แหวนนั่นใช่ไหม?”

ภูตหนุ่มกัดฟันกรอด หล่อนสังเกตเห็น! นางวิญญาณร้ายหมายถึงแหวนสีทองเกลี้ยงเกลาที่ถูกประดับด้วยทับทิมรูปหัวใจ  อัญมณีชิ้นเดียวที่ต่างจากชิ้นอื่นบนร่างกาย  เป็นสิ่งที่เขา ‘รัก’ มากที่สุดเพราะได้รับมอบมาจาก เธอคนนั้น 

ซินเซีย...

“ดูท่าข้าจะเดาถูกสินะ” ซุญญาแสดงความน่ารังเกียจโดยการแสยะยิ้มชั่วร้าย  หล่อนเล็งเครื่องประดับชิ้นนั้นเป็นเป้าหมายใหม่ทันที  พลังแห่งการทำลายถูกงัดขึ้นมาใช้  มิลเลอร์มายน์ตวัดสายโซ่ที่ขาขึ้นมาซัดร่างเล็กๆจนกระเด็น 

การป้องกันที่ดีที่สุดคือการรุก 

ซุญญาตั้งตัวได้แต่มิลเลอร์ก็พุ่งตามเข้าไปติดๆ  ตั้งใจจะไม่ให้ซุญญาได้มีโอกาสควบคุมสมาธิเพื่อใช้พลัง  ถึงภูตหนุ่มจะไม่ได้ใช้แรงสุดกำลัง  แต่มันก็สร้างความเสียหายให้กับร่างกายของแองกัสได้มากทีเดียว  วิญญาณสาวพยายามถอยออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จเมื่อมิลเลอร์มายน์รุกไล่เข้ามาติดๆ 

วิญญาณของหล่อนเป็นปีศาจก็จริงทว่าร่างกายเล็กๆนี่อย่างไรก็เป็นของมนุษย์ แถมยังเป็นมนุษย์ที่อายุไม่ถึงสิบปีดีด้วยซ้ำ  เมื่อเริ่มถึงขีดสุดสองแขนก็ปล่อยลู่ลงข้างลำตัวยืนนิ่งรอรับหมัดที่พุ่งเข้ามาใกล้  ใบหน้าที่มีแผลไฟไหม้ถูกปรกด้วยเส้นผมสีดำประกายม่วงจนมองไม่เห็นแววตา  ภูตกระจกเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้าของเด็กชาย  ร่างนั้นสะอื้นฮักเหมือนเด็กน้อยคนเดิม

“คุณ... มิลเลอร์” ร่างน้อยครางพลางเงยใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยคราบดินและคราบน้ำตาขึ้นมา  ภูตกระจกชะงักมือ  แววตาที่เย็นเฉียบของมิลเลอร์มายน์คลายลงทันที 

“แองกัส...”

เมื่อสิ้นเสียงเรียก  มิลเลอร์มายน์ก็นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดที่มือซ้ายและถอยออกห่างร่างตรงหน้า  พร้อมๆกับที่เสียงหัวเราะดังลั่นอย่างสะใจ 

“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย!  เจ้าคิดว่าแองกัสมันจะออกมาข้างนอกได้งั้นหรือ ”วิญญาณมากเล่ห์กรีดเสียง  ”น่าเสียดาย... เจ้าไหวตัวเร็วไปหน่อย  ไม่งั้นข้าคงทำลายมันได้แน่ๆ  แหวนนั่น!”

“แองกัสจะต้องชนะเจ้าและออกมาได้แน่ๆ” ภูตหนุ่มข่มความเจ็บปวดแล้วพูดออกมาตามที่เขาคิดแม้ประโยคของซุญญาจะไม่ใช่ประโยคคำถามที่ต้องการคำตอบก็ตาม  วิญญาณกาฝากชักสีหน้า

“ไม่มีวัน!! มันอยู่ในนี้  กำลังร้องไห้  ข้ารู้สึกได้...  เด็กอย่างมันทำอะไรไม่เป็นนอกจากร้องไห้ด้วยความกลัว!!” หล่อนตะโกนเกรี้ยวกราดแม้ใจที่บิดเบี้ยวจะไม่เริ่มมั่นคง  หล่อนกำลังบอกมิลเลอร์หรือย้ำตัวเองให้เชื่อเช่นนั้นกันแน่ 

ภูตหนุ่มผู้รู้ทุกสิ่งเหยียดยิ้ม  แทบจะเป็นครั้งแรกที่นางวิญญาณกาฝากพูดความจริง แม้จะปนไปด้วยความลวงมากมาย  ความรู้สึกของแองกัสซุญญาย่อมสัมผัสได้  และตอนนี้หล่อนรู้สึกได้ว่าเด็กชายกำลังพยายามทำ ‘สิ่งอื่น’ อยู่ 

สิ่งอื่นที่ไม่ใช่การนั่งร้องไห้

@_@_@_@_@

                เขาพอจะสัมผัสได้  แม้ไม่ชัดเจนแต่ก็รู้สึกได้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น  ยิ่งไปกว่านั้นบทสนทนาทั้งหมดแจ่มชัดเหมือนว่าเขาได้ฟังกับหูตน  ทำให้เข้าใจอะไรหลายๆอย่างได้ถูกต้อง  ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความช่วยเหลือจากร่างอันคุ้นเคยที่อยู่ตรงหน้า

                “เจ้าทำได้ ลูกแม่” เสียงแผ่วเบาลอยเข้ามา  เสียงท้ายประโยคเปี่ยมไปด้วยความอาทร  แองกัสไม่รู้ว่าแม่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรแต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอบอุ่นใจขนาดนี้  เด็กน้อยรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ไหลเวียนทั่วกาย  และเต็มเปี่ยมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ในหัวใจ...

เด็กชายไม่แน่ใจเท่าไหร่นักแต่ก็คิดว่านี่แหละ...  สิ่งที่เรียกว่า ‘ความกล้าหาญ’

@_@_@_@_@

            “อื้อ!!”

                ซุญญาอุทาน นิ่วหน้าและงอร่างด้วยความเจ็บปวด  เป็นไปไม่ได้! เจ้าเด็กบ้านั่น...  แองกัสมัน…!!

                “เป็นอะไรไปล่ะ  ซุญญา  ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลยนะ” คราวนี้เป็นทีของภูตหนุ่มที่เป็นฝ่ายเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยาะ  “หรือคนที่ทำให้เจ้าเป็นแบบนี้จะเป็น... ” มิลเลอร์มายน์ลากเสียง  ยิ่งทำให้ซุญญารู้สึกแค้นใจ  เพราะไม่ว่าจะเป็นคำพูด ท่าทางรวมถึงน้ำเสียง...  มันสะท้อนนิสัยเธอมาชัดๆ!!

                “ไม่มีทาง!!”

                “...”

                “เป็นแค่แองกัส...” ใบหน้าของแองกัสบิดเบี้ยว  ร่างเล็กหายใจหอบอย่างหนัก “เด็กอย่างมัน...” นัยน์ตาที่เคยไร้เดียงสาปูดโปนเบิกกว้าง  มิลเลอร์มายน์ยืนมองสภาพของวิญญาณร้ายด้วยสีหน้านิ่งเฉย  แต่นั่นดูจะเป็นชนวนจุดประกายความโกรธของหล่อนให้ระเบิดขึ้นมา

                “ไม่มีทางงงงงงงงงงงงงง!!!!”

ตะโกนเสียงลั่นพร้อมพลังแห่งการเสื่อมถอยที่พุ่งออกมาเป็นกระแสทุกทิศทาง  พื้นเทวาลัยหายไปเป็นรัศมีวงกลมรอบตัวซุญญา  หลายส่วนพุ่งขึ้นสู่ฟ้าผ่านหน้ากรรมการภาคสนามทั้งสองที่จ้องมองด้วยนัยน์ตาแป๋วแหววสีแซฟไฟร์ 

“วู้วววววว” ปีศาจความฝันส่งเสียงพร้อมทั้งมองตาม 

“ว้ากกกกกกกก” เสียงโวยวายของเซียร์เฟลดังขึ้น  พลังของซุญญาไม่ต้องกายเทพผู้กำหนดชะตากรรมก็จริง แต่มันเฉียดสร้อยคอคู่กายที่กระเด้งกระดอนไปมาอยู่บนอก เซรีเอลก้มลงมองเหตุการณ์เบื้องล่างด้วยเเววตาเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์

 “สุดท้ายแล้ว... บทสรุปของชะตากรรมจะเป็นอย่างไรกันแน่นะ”

@_@_@_@_@