@_@ [[ห้องเก็บของ]] @_@

ลำดับตอนที่ #3 : เทิร์นที่ 2

ชื่อผู้สมัคร	แองกัสแข่งกับมิลเลอร์มายด์
รอบการแข่งขัน	คู่ที่สองของสนาม
สนาม	เทวาลัยปีศาจ
เทิร์น	2
คนเขียน	Heselnut
เทวรูปที่ถูกทำลาย	ไม่มี
จำนวนคำ (แถม)	1,990 คำ

ภูตกระจกเดินขึ้นไปแล้ว  แต่เด็กชายยังยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยถ้อยคำที่มิลเลอร์ มายด์กล่าวทิ้งไว้

‘ข้าไม่อยากแพ้... เด็กอย่างเจ้า เพราะความสงสารหรอกนะ’

แพ้หรือ...  เขาเองก็ไม่อยากแพ้  ไม่สิ  ควรจะเรียกว่าเขาเองก็แพ้ไม่ได้ เพราะถ้าเขาแพ้ก็ไม่สามารถช่วยแม่ได้  แต่ถึงกระนั้นแองกัสก็ยังขลาดเขลาเกินกว่าจะโจมตีมิลเลอร์ มายด์  ยิ่งกว่านั้นเด็กธรรมดาอย่างเขาจะไปทำอะไรได้...

ถึงตรงนี้เด็กชายก็ส่ายหัวแรงๆเพื่อไล่ความคิดเชิงลบออกไป  แม้จะรู้ตัวดีว่า ตนไม่สามารถสลัด ‘ความกลัว’ ออกไปได้ง่ายๆก็ตาม

ซุญญาเองก็ปล่อยให้แองกัสได้คิด  มันเป็นผลดีกับหล่อนมากถ้าเด็กชายคิดจะสู้ด้วยตัวเอง  นอกจากจะไม่ต้องออกแรงทำอะไรแล้วยังไม่ต้องจ้ำจี้จ้ำไชอย่างที่ผ่านมา  และเมื่อใดที่วิญญาณของแองกัสออกจากร่าง

หล่อนจะยึดร่างนี้มาเป็นของตนซะ…!!

หากแองกัสเอาแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนี้ก็คงจะแพ้ไปอย่างปลอดภัย  ฝันของหล่อนก็จะไม่มีวันเป็นจริง  ดังนั้นซุญญาจึงส่งเสียงเร่ง 

‘เดินต่อไปแองกัส  เจ้าจะคิดไปเดินไปก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ’

“คะ... ครับ” เด็กชายแทบสะดุ้งกับเสียงที่โผล่มาทำลายความเงียบของซุญญา เขาเดินตามโซ่ของภูตกระจกที่ลากครูดไปกับแผ่นดินรกร้าง  และมองตามมันไปยังเบื้องบน  เด็กชายหรี่ตาเล็กน้อยด้วยถูกแสงเพียงหนึ่งเดียวในเทวาลัยเข้าแยงตา

สำหรับแองกัสแล้ว...  นั่นเป็นดั่งแสงแห่งความหวังเลยทีเดียว

“อ๊ะ!!”

เด็กน้อยอุทานลั่นเมื่อตนก้าวพลาดจนพลัดตกจากแผ่นดินลอยแต่โชคดีที่มือยังคว้าหาที่จับทัน  ตอนนี้ร่างของแองกัสห้อยต่องแต่งอยู่อย่างน่าหวาดเสียวด้วยความสูงเฉียดร้อยเมตร ส่วนใจของเขานั้นหล่นวูบลงไปกองที่พื้นเบื้องล่างแล้วเรียบร้อย

‘เจ้าเด็กซื่อบื้อ!  แค่เดินให้ดียังทำไม่ได้เลยรึ’ วิญญาณร้ายถากถาง  อาจจะเพื่อคลายความหงุดหงิดจากการถูกมิลเลอร์ มายด์เรียกว่า ‘วิญญาณกาฝาก’  เด็กน้อยเจ้าของร่างครางเสียงดังด้วยความกลัว ลำแขนเล็กทั้งสองออกแรงตะกาย  แต่ไม่เป็นผลเท่าไรนัก

‘ตะเกียดตะกายเข้า  แองกัส’ ซุญญากล่าวอย่างพึงใจ ‘ ดิ้นรนเข้าไป!!  ถ้าตกลงไปล่ะก็ ตายสถานเดียวเลยนะ?’

ยิ่งซุญญาพูดขู่   แองกัสก็ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่น  ร่างน้อยใช้แรงส่งจากการแกว่งเท้าเข้าช่วย มือก็ตะกุยขูดจนผืนดินเป็นรอย  อะไรต่อมิอะไรติดเต็มซอกเล็บ  

เด็กชายเงยหัวขึ้นเมื่อเห็นขาของใครบางคนมาหยุดอยู่ตรงหน้า 

มิลเลอร์  มายด์…

ภูตกระจกจ้องมองเด็กชายด้วยดวงตาสีเทาเข้มที่ไม่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ  มิลเลอร์ย่อตัวลงมา  มือของเขาเอื้อมคว้าหมายจะช่วยเด็กชาย ทว่า...

“มะ.. ไม่!!”  แองกัสหลับตาปี๋พลางร้องลั่นทำให้มือที่ตั้งใจจะช่วยหยุดชะงักไป “ผม... ผมไม่...เป็นไร  คุณ ละ.. ลำบากใจ  ช่วย... อย่า  นี่ขะ... แข่งขัน ” เด็กชายบอกด้วยอาการร้อนรน  คำพูดไม่ปะติปะต่อกันแต่มิลเลอร์ก็พอจะเข้าใจอะไรลางๆ  เพราะคำพูดที่เขากล่าวไว้ก่อนหน้านี้  แองกัสจึงคิดว่าเขาอาจจะลำบากใจถ้าตัวเองเป็นภาระให้ช่วยอยู่เรื่อย 

มิลเลอร์ยืดตัวขึ้นตรง แล้วถอยออกไปเพื่อให้แองกัสลองพยายามเองดู  แต่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลนัก  เผื่อเด็กชายร่วงลงไปเขาจะได้คว้าไว้ทัน  ถึงไม่อยากแพ้แต่ก็ใช่ว่าอยากให้เด็กชายหล่นลงไปตาย

เวลาผ่านไปพอสมควรกว่าแองกัสจะสามารถปีนขึ้นมาได้  เด็กชายหอบหายใจหนัก  ทรุดนั่งอยู่กับแผ่นดินลอย  วิญญาณร้ายในร่างเด็กเล็กเริ่มไม่สบอารมณ์เมื่อไม่มีอะไรได้ดั่งใจ  หล่อนตาขวางและเริ่มใช้พลังเสื่อมถอยของตนกับแผ่นดินที่มิลเลอร์  มายด์เหยียบอยู่  เมื่อรู้สึกถึงพลังของซุญญา แองกัสก็มองซ้ายขวาอย่างตระหนก

คราวนี้ซุญญาจะทำอะไรอีก...

คึ่ก...

เศษดินบางส่วนเริ่มร่วงหล่น  ภูตกระจกรู้สึกเอะใจและกระโดดถอยออกมาจากตรงนั้น  สายโซ่ที่คล้องกับขาก็กระตูกขึ้นสูง  เสียงโลหะกระทบกันถูกกลบด้วยเสียงร่วงกราวของผืนดินลอย  มิลเลอร์ มายด์ตวัดสายตามองไปยังเด็กชายที่ถึงกับสะดุ้ง 

ไม่ใช่เขา...

เสียงแก้ตัวดังได้แต่เพียงในใจ  เมื่อตอนนี้แองกัสกลัวจนพูดอะไรไม่ออก  ซุญญาเหยียดยิ้ม

‘เข้ามาสิ...  มาทรมานเจ้าหนูนี่ให้เจ็บปวดจนเจียนตาย!!’

@_@_@_@_@

ณ จุดสูงสุดของเทวาลัย  กรรมการทั้งสองนั่งเท้าคางแบบจะหลับไม่หลับแหล่อยู่บนไหล่รูปปั้นปีศาจ  ด้วยการแข่งขันเบื้องล่างนั้นแสนจะน่าเบื่อ  แต่แล้วกระแสพลังบางอย่างที่เกิดขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงร่วงโครมก็ทำให้ทั้งสองดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา หนึ่งในนั้นชะโงกหน้าลงไปแล้วถามอีกฝ่าย

“นั่นอะไรน่ะ  ไนท์แมร์” ดรีมถาม  ‘นั่น’ ที่เขาว่าหมายถึงทั้งกระแสพลังเมื่อครู่และสิ่งที่ภูตกระจกกำลังทำ

“นั่นสิ  มันคืออะไรกันนะ” ฝ่ายที่ถูกเรียกว่าไนท์แมร์ มองลงไปบ้าง  หูของเธอกระดิกเล็กน้อย  เด็กหญิงหัวเราะคิก

“แต่ก็... ชักจะเริ่มสนุกขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ  เนอะ~”

“สนามนี้เป็นยังไงบ้าง” ผู้กำหนดชะตาแวะเวียนมาดูการแข่งขัน  เส้นผมสีทองคำปลายดำยาวเรี่ยพื้น  เขาลอยเข้าไปหาปีศาจแห่งความฝันช้าๆ  ทั้งสองหันมายิ้มเผล่  ดวงตาสีชมพูใสส่องประกายแล้วร่างน้อยทั้งสองก็กระโดดขึ้นเกาะเซรีเอลพร้อมส่งเสียงวี้ดว้ายอย่างเคย

“มาแล้วๆ”

“ไม่รู้ว่าเจ้าก้อนหินทำอะไร  นิ่งกันไปทั้งคู่เลย” ดรีมว่า

เซรีเอลมองการแข่งขันอย่างพิจารณาโดยไม่ได้สนใจเด็กน้อยทั้งสอง  ตราบใดที่กรรมการภาคสนามไม่ได้ให้ความสนใจกับสร้อยคอของเขา  

ก้อนหินแห่งบรรพกาลกำลังสร้างมิติขึ้นภายใจตัวของเด็กคนนั้น

บางทีคงตั้งใจจะเข้าไปจัดการกับวิญญาณปีศาจโดยตรงกระมัง

เสียงแหบพร่าของเซียร์เฟลแว่วมาให้ได้ยิน  แต่นั่นกลายเป็นการเรียกความสนใจจากกรรมการภาคสนามทั้งสองที่ปีนป่ายอยู่บนตัวของพระเจ้าผู้กำหนดชะตา  เซียร์เฟลร้องลั่น  เซรีเอลจึงต้องละสายตาจากแข่งเพื่อคว้าตัวฝาแฝดจอมซนให้ออกห่างจากสร้อยคอทองคำขาว  ก่อนจะหายตัวไปยังสนามอื่นอีกครั้ง

@_@_@_@_@

เหน็บหนาวและอ้างว้าง...

นี่คือ... โลกในตัวของเด็กน้อยที่เป็นคู่ประลองงั้นหรือ

มิลเลอร์ มายด์ถามตัวเอง  เขาสร้างมิติขึ้นภายในตัวของแองกัสเพื่อมาจัดการกับวิญญาณกาฝากที่แฝงอยู่ข้างใน  ภูตกระจกมองไปตามถนนอิฐบล็อกที่มีสภาพไม่ค่อยดีนัก  อีกทั้งยังเกรอะเกลื่อนไปด้วยเศษสิ่งปฏิกูลฉาบเกล็ดน้ำแข็ง  ร้านรวงสองข้างทางก็รกร้างและว่างเปล่า  แลดูย่ำแย่ยิ่งกว่าเมืองคาซานในปัจจุบันเสียอีก  เขากวาดสายตารอบด้านเพื่อมองหาคนที่ควรจะอยู่ที่นี่

ซุญญากับแองกัส...

มิลเลอร์มายด์เดินไปตามทาง  ไม่นานนักทางที่ทอดยาวนั้นก็พาเขาออกมายังลานกว้างใจกลางเมือง  และพบกับคนที่ตามหา 

“มาแล้วรึมิลเลอร์ มายด์  ข้าล่ะนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าจะทำแบบนี้ได้ด้วย” ซุญญาพูดขึ้น หล่อนเป็นหญิงสาวร่างเล็ก  สูงกว่าแองกัสไม่ถึงครึ่งฟุตด้วยซ้ำ  ผิวขาวราวน้ำนมตัดกับกลุ่มผมสีดำหยักศกที่พลิ้วสยายอยู่กลางหลัง  หล่อนมีใบหน้าจิ้มลิ้มทว่าดวงตามีแววอำมหิต  ชุดเสื้อคลุมเก่าสะบัดตามสายลมหนาว

“ซะ... ซุญญา.. พอ  จะ.. เจ็บ” เด็กชายคราง  เขาลงไปกองกับพื้น  ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตารวมถึงเลือดที่ไหลซึมจากศีรษะ 

ก่อนมิลเลอร์ มายด์จะมาถึง  แองกัสที่เข้ามาในโลกแห่งตนได้เจอกับซุญญาจริงๆเป็นครั้งแรกและถูกทำร้ายโดยมิอาจโต้ตอบ  ตอนนี้มือข้างหนึ่งของหญิงสาวยังจิกอยู่ที่ผมของเด็กชายอยู่เลย 

“ขอบใจเจ้ามากนะที่ทำให้ข้าได้เจอกับเจ้าหนูนี่ตรงๆเสียที” หล่อนเหยียดยิ้มแม้จะนึกหวั่นอยู่บ้าง  ที่ผ่านมาซุญญาไม่เคยเผชิญหน้ากับศัตรูแบบซึ่งๆหน้าอย่างนี้มาก่อน  แม้จะเป็นตอนที่ยังมีชีวิตหล่อนก็ใช้วิธีดักซุ่มโจมตีเอา  เมื่อครั้งถูกขังไว้ในร่างเด็กชายก็ยิ่งแล้วใหญ่  ไม่จะหล่อนจะทำอะไรใครๆก็คิดว่าเป็นฝีมือของแองกัส และหล่อนก็ปลอดภัยอยู่ในร่างนี้เสมอมา

แองกัสพยายามขยับตัวออกห่างจากหญิงสาวแต่ก็ถูกมือของซุญญาที่อยู่บนหัวกระชากกลับโดยแรง  ร่างเล็กร้องเสียงดัง 

“ปล่อยเด็ก” ภูตกระจกกล่าว  ซุญญาหัวเราะ  เธอกระชากหัวเด็กชายให้ยืนขึ้น ราวกับจะท้าทายอีกฝ่าย 

“ทำไมข้าต้องปล่อยด้วยล่ะ” นางเลิกคิ้วถาม  “นี่น่ะ... สาสมกับสิ่งที่แม่ของเจ้าหนูนี่ทำกับข้าแล้ว!!” วิญญาณร้ายตะโกนด้วยอารมณ์แค้น  หล่อนเตะเด็กชายออกไป หลังเล็กๆครูดไปกับพื้น  หากแต่เธอไม่ได้เฉลียวใจเลยว่า การกระทำนั้นจะเป็นการเปิดช่องให้มิลเลอร์สามารถโจมตีเธอได้โดยไม่ต้องระวังว่าแองกัสจะถูกลูกหลงไปด้วย

“กระจกเงาของข้า ออกมาเทอญ ศัตรูเบื้องหน้า สังหารสิ้น!!”  เมื่อได้โอกาสมิลเลอร์ มายด์ก็ไม่ปล่อยให้มันหลุดลอยไป  ทันใดนั้น! กระจกเงาบานใหญ่ก็ปรากฏขึ้นขวางกั้นระหว่างตัวผู้ใช้กับซุญญา

“ศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดคือความกลัวของตัวเราเอง”

@_@_@_@_@

                ในเสี้ยววินาทีที่กระจกบานนั้นโผล่ขึ้นมา ซุญญาก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างกำลังเปลี่ยนไป  มวลอากาศที่รุ่มร้อนแผดเผา  เหล่าวิญญาณที่ครวญครางเสียงระงม  และหนอนที่น่าขยะแขยงนับล้านตัวบนเรือนกาย  มันเป็นบรรยากาศที่เธอคุ้นเคยมานาน

            นรกอเวจี...

                “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”

@_@_@_@_@

                แองกัสไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ซุญญาที่อยู่หน้ากระจกทรุดลงไปกับพื้น ดวงตาอำมหิตนั้นเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด  ใบหน้าก็บิดเบี้ยวแหยเก  มือสะบัดเหมือนจะปัดอะไรสักอย่าง  แถมยังร้องลั่นอย่างหมดท่า ไม่เหมือนซุญญาคนเดิมที่เอาแต่ข่มขู่เขาตลอดมา 

                คุณมิลเลอร์ทำอะไร...

                ยังไม่ทันได้เอ่ยถามข้อสงสัย เด็กชายก็เบิกตาโพล่ง  มือทั้งสองข้างยกขึ้นกุมหัว  ปวดมาก!  มันเหมือนสมองถูกบีบอย่างรุนแรงจนแทบจะระเบิด!!  แม้บาดแผลที่เคยได้รับมาทั้งชีวิตก็ยังเทียบไม่ได้กับตอนนี้เลยสักนิด

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา!!!” เด็กชายตะโกนสุดเสียงเป็นครั้งแรกในชีวิต

มิลเลอร์หันควับตามเสียงร้อง  การที่เขาเข้ามาในตัวแองกัสทำให้เด็กชายทรมานพอสมควร  และการที่เขาใช้กระจกนี้กับซุญญาเองก็ทำให้เขารับภาระมากเช่นกัน...

กระจกเงาฉายภาพอย่างต่อเนื่อง ภูตหนุ่มกัดฟัน  เจ็บเหลือเกิน...  สิ่งที่นางวิญญาณกาฝากกลัวนั้นเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เสียจนเขาแทบจะรับไม่ไหว

“แค่ก แค่ก!!” 

มิลเลอร์มายด์ถึงกับไอออกมาเป็นเลือด!!