คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13 : Motel (3)
“เสียงเธอนิ!” ทอมกล่าว
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอวะ!” ริชเชลได้ดึงพลังสัตว์ภูติออกมาอย่างรวดเร็ว
“ถ้าพวกนั้นบุกมาฉันไม่ไว้แน่!” Mr. Dark Tiger กำปลอกดาบเตรียมชักจู่โจมทันที
หลังจากที่ทุกคนได้ยินเสียงร้องของสิบตรีอลิซาเบธ จึงรีบเตรียมอาวุธและเวทย์มนต์ประจำตัวเพื่อรับมือกับสิ่งที่ไม่คาดคิด หลังจากที่ยืนรอสักพัก Mr. Dark Tiger จึงรีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วก็พบว่า สิบตรีอลิซาเบธ ได้ยืนพร้อมกับผ้าเช็ดตัวห่อร่างเอาไว้ แล้วเอาผ้าเช็ดตัวอีกผืนเช็ดหัวซึ่งบ่งบอกว่าเธออาบน้ำเสร็จแล้ว บริเวณโดยรอบของเธอก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“เอ่อ พอดีฉันอย่าทดสอบพวกนายสักหน่อย” เธอแก้ตัว
“ทดสอบ?” ริชเชลสับสน
“อยากรู้ว่าถ้าฉันเกิดอะไรขึ้นมา พวกคุณจะช่วยฉันทันทีเลยไหม”
หลังจากที่ได้ทราบคำตอบของเธอแล้ว ทีม Dark Tiger ทุกคนต่างหัวเราะลั่นกันทุกคน ส่วนสิบตรีอลิซาเบธก็ได้หัวเราตามไปด้วย
“คึก… คึก… คึก อะ อะ อา ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
แต่เธอหัวเราะได้ไม่นานก็รู้ว่าตัวเองยืนเปลืยเปล่าก็เลยเอามือปิดร่างพร้อมหน้าแดง ส่วนพวกเขาทั้งสี่เห็นถ้าจะไม่ดีรีบเผ่นออกมาพร้อมปิดประตูทันที ปล่อยให้เธอยืนหน้าแดงโดยลำพัง
……
“ที่แท้เธอทดสอบเรานี่หว่า” Mr. Dark Tiger กล่าวด้วยความไม่สบายใจ
“เรานึกว่ามีปัญหาอะไรสักอีก” กิกเดลกล่าวเสริม
“ว่าแต่ว่าเราพูดถึงไหนแล้วล่ะนั่น?” ทอมกล่าว
หลังจากทุกคนนิ่งเงียบสักพัก สิบตรีอลิซาเบธ ก็ได้เปิดประตูทักพวกเขา
“ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วล่ะ ขอโทษที่เสียมารยาทกับพวกคุณ”
หลังจากที่พวกเขาได้เข้าห้องกันหมดแล้ว สิบตรีอลิซาเบธได้เล่าเรื่องที่ค้างเอาไว้กับพวกเขาฟัง
“หลังจากที่ฉันหนีไปจากพวกนั้นเพราะพวกมันหวังจะข่มขืนและฆ่าฉัน ฉันก็ต้องวิ่งหนีไปโดยลำพัง ต้องหาที่พักข้างทาง อยู่อย่างอดมื้อกินมื้อ ตอนนั้นฉันคิดได้ว่าฉันควรจะลงไปทางใต้เพื่อขอความช่วยเหลือจากกองทัพที่กำลังรบอยู่ทางเขตตะวันตก แต่ตอนนั้นต้องยอมรับว่าฉันเหนื่อยมาก เจ็บเท้ามากเพราะสูญเสียสไตรเกอร์คู่กาย ต้องเดินต้องวิ่งมาตลอดหลายร้อยไมล์จนกระทั่งสามารถหาที่หลบภายในชุมชนร้างได้ แต่พอพวกคุณมาทำให้ฉันสูญเสียสามัญสำนึกชั่วขณะ หลังจากนั้น ฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย”
“เธอบอกว่าทั้งเดินทั้งวิ่งจนขาบาดเจ็บมาก แต่ทำไมฉันถึงเห็นแผลล่าสุดล่ะ” Mr. Dark Tiger ยกฝ่าเท้าเธอออกมาดู “แล้วแผลหายไปไหน”
เธอเอาเท้าออกทันทีพร้อมกล่าว “ฉันมีเวทย์ฮีลฉันจึงสามารถรักษาแผลที่เท้าได้”
“แล้วทำไมมีรอยสะเก็ดเลือดโปรยที่เสื้อล่ะ” ทอมมองดูเสื้อของเธอ
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก พอเถอะ ฉันขอสงบใจสักหน่อย ว่าแต่ พอมีที่นอนให้ฉันหน่อยไหมค่ะ”
Mr. Dark Tiger จึงลุกขึ้นมาพร้อมกับยกผ้าห่มนวมและหมอนไปไว้ที่…ห้องน้ำ
“เอ้านี่ ที่นอนเธอ” เขาเช็ดอ่างอาบน้ำยาวให้แห้งแล้วค่อยปูผ้าห่มนวมไว้กลางอ่างอาบน้ำแล้ววางหมอน
“เอ่อ นายคงไม่ได้ดูถูกฉันหรอกนะ?” เธอสอบถาม
“พอดีเตียงมันไม่ว่างน่ะ ที่สำคัญ ฉันก็อยากให้เธอนอนเป็นการส่วนตัว ”
“แล้วกัน”
ในที่สุด เธอก็ไม่มีทางเลือกจึงต้องนอนในห้องอาบน้ำตามลำพังด้วยความเซ็ง
……
หลังจากเธอได้ข่มตานอนสักพัก ด้วยพื้นที่ที่แคบ เย็นและชื้น จึงทำให้นอนไม่หลับ และหูของเธอก็ได้ฟังเสียงพวกเขาคุยกันถึงเรื่องที่จะออกเดินทางพรุ่งนี้ จากนั้นเสียงก็เงียบลง เงียบลง พร้อมยินเสียงปิดสวิตซ์ไฟ เป็นสัญญาณว่าพวกเขาก็เริ่มพักแล้ว แต่ทำไมห้องน้ำไฟยังสว่างอยู่ จากนั้นก็ค่อยๆ เข้าสู่ห้วงนิทราไป…เพียง 30 นาที
เธอรู้สึกตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะแสงไฟในห้องน้ำยังไม่ปิด แม้เธอจะข่มตานอน แต่หูเธอก็ยังคงได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ เสียงนอนกรนและเสียง…ใครสักคนที่เขียนอะไรบางอย่างข้างๆ ประตูห้องน้ำ เธอจึงตื่นขึ้นมาก็พบว่า Mr. Dark Tiger กำลังจดอะไรบางอย่างลงบนสมุดบันทึก เธอจึงหันมาสนทนากับเขา
“ขอโทษนะคะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?”
“สี่ทุ่ม” เขาดูนาฬิกาข้อมือดิจิตอลก่อนแล้วกลับมาจดบันทึกใหม่อีกครั้ง
“คุณคะ บันทึกประจำวันหรือ?”
“งานฟรีแลนซ์น่ะ”
“เอ๋? ฟรีแลนซ์บันทึกประจำวันเนี่ยนะ”
“ฉันไม่นิยมเขียนบันทึกประจำวันเท่าไหร่ แต่ที่ฉันเขียนนั้นคือนิวรอยด์ที่พบในแต่ละวัน บุคลิกเป็นอย่างไร, โจมตีอย่างไร ประมาณนั้น” เขาพูดจบก็นำบันทึกนิวรอยด์ให้เธอดู
“ยอดไปเลย บางตัวฉันก็ยังไม่เคยเจอเลย บางตัวก็เพิ่งเจอได้ไม่นาน”
“โลกของนิวรอยด์ยังเป็นความลับ และยังไม่มีใครจัดการกับมันได้อย่างสมบูรณ์ การเขียนบันทึกก็จะทำให้มนุษย์ได้รู้จักเบาะแสมากขึ้น”
“ถามอะไรสักอย่างสองอย่างได้ไหมคะว่า จริงรึเปล่าที่คุณเป็นพวกพ่อมด?”
“เรื่องนั้นฉันไม่ขอตอบละกัน”
“ก็แหม ข่าวลือหนาหูถึงทหารรับจ้างพ่อมด ผู้ชายที่สามารถใช้เวทย์ได้แบบเดียวกัน ฉันอยากเห็นเหมือนกันว่าคุณใช้เวทย์อะไร มีสัตว์ภูติ อะไรและทำไมถึง…”
เธอพูดยังไม่ทันจบ เขาดึงสมุดบันทึกจากมืออย่างรุนแรงพร้อมหายใจรุนแรงจนเธอตกใจ
“อ๊ะ ขอโทษที่ฉันถามเรื่องแบบนั้น”
“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ” เขาสงบอารมณ์ได้จึงกล่าวกับเธออีกครั้ง
“เออจริงสิ ที่บอกว่าจะไปทางเหนือนี่หลังจากส่งฉันกลับฐานทัพแล้ว พวกนายจะทำอะไรต่อหรือ”
“ว่าจะไปเที่ยวที่ซานฟรานซิสโก ไปชมฟ้า ชมทะเลสักหน่อยดีไม่ดีอาจต้องไปรับภารกิจใหม่ที่นั่นด้วย”
“คุณเป็นคนที่มีอิสระดีจัง พอพูดถึงซานฟรานซิสโกแล้วบางทีฉันก็อยากไปเที่ยวทะเลกับนายด้วยจัง เพื่อนๆ คงอิจฉาแย่เลย แต่ไม่มีเวลาพักผ่อนเอาซะเลย เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นช่วงหยุดเวรชั่วคราว แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะเจอนายอีกครั้งเมื่อไหร่”
“ฉันมักจะไม่อยู่ที่ใดเป็นหลักเป็นแหล่งหรอกนะ”
หลังจากที่เงียบไปสักพัก เขาก็เก็บสมุดบันทึกพร้อมปากกาลงทันที เขาก็ทักเธอว่า
“เจอกันพรุ่งนี้ ตอนที่เธอตื่นที่ฐานทัพแม่มดจักรกล”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
หลังจากนั้นเธอก็ได้กลับไปนอนที่อ่างอาบน้ำอีกครั้ง แต่เธอกลับนอนไม่หลับ พลิกตัวครั้งแล้วครั้งเล่า จนเวลาล่วงมาชั่วโมงกว่าๆ เธอก็ยังคงนอนไม่หลับ ที่เธอกังวลนั้นไม่ใช่ที่นอนเพียงอย่างเดียว แต่รู้สึกตื่นเต้นและใจสั่นจนหน้าแดงหลังจากที่เธอได้พูดคุยกับ 1 ในทีม Dark Tiger จนหัวใจหวั่นไหว
แต่อีกนัยหนึ่งเธอก็กังวลว่าการนอนร่วมกับชาย 4 คนอาจได้รับอันตรายหรือไม่ ถ้าผ่านพรุ่งนี้ได้โดยไม่เกิดอะไรขึ้น เธออาจะ…อาจจะ…แล้วก็หลับไป
ราวๆ ตีสอง เธอตื่นขึ้นมาเพราะปวดเบาอย่างมาก แถมไฟในห้องน้ำก็ยังคงเปิดอยู่ เธอจึงลุกขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ แล้วลองเดินสำรวจดูพวกเขา ปรากฏว่า พวกเขาทั้งสี่ต่างก็นอนบนพื้น ทั้งนั่งทั้งนอน ไม่มีใครกล้าแตะเตียงโตๆ ที่เต็มไปด้วยกระเป๋าสัมภาระและกองอาวุธ เธอจึงยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะปิดประตูห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว จากนั้นจึงออกจากห้องน้ำโดยหิ้วหมอนมา 1 ใบแล้วปิดไฟห้องน้ำเพื่อขอนอนบนเตียงหลังจากเคลียร์ของแล้ว เธอจึงลงไปนอนหลับตานอนได้สนิท
ค่ำคืนอันยาวนานและเย็นยะเยือก กับบรรยากาศที่เวิ้งว้างและเงียบสงัดโดยรอบโมเทล พวกเขาและเธอก็ได้นอนหลับพักผ่อนเพื่อรอวันพรุ่งนี้เพื่อเตรียมรับมือกับหายนะครั้งใหม่ที่ไม่มีใครคาดคิด
ความคิดเห็น