? Confused ?

ลำดับตอนที่ #3 : Confused ?เพื่อน

? Confused ?

[3]

ฝนยังคงตกหนักเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเบาลงเลย ภายในห้องนอนของด็อกเตอร์ เล็คเตอร์ มืดสนิท มีเพียงแสงจากฟ้าร้องเท่านั้นที่พอให้ได้มองเห็นอะไรบ้าง วิลยังคงไม่หลับตาลงนอน แต่ภายในหัวกลับคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เพราะถ้าหยุดคิดเมื่อไหร่ก็จะหวนไปคิดถึงนายจิตแพทย์ของเขาที่นอนอยู่ที่พื้นซึ่งปูด้วยผ้าห่ม ดร.เล็คเตอร์คงไม่เคยนอนบนพื้นมาก่อน วิลเริ่มโทษตัวเองอีกครั้ง ถ้าเขาไม่เดินมาหา ดร.เล็คเตอร์ป่านนี้คงได้นอนบนเตียงนุ่มๆนี่

‘แต่ว่า…ทำไมถึงรู้สึกดีใจขึ้นมานิดหน่อยแหะ ไม่สิ ไม่นิดล่ะ มัน…ดีใจจริงๆ’ วิลพลิกตัวหันหลังให้ดร.เล็คเตอร์ แล้วอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ แล้วก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่สามารถนอนอยู่เฉยๆได้อีก เขารู้สำขวยเขินจนใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด เขาคงนอนไม่ลงอีกทั้งคืนเป็นแน่ เขาจึงลุกไปล้างหน้าเสียหน่อยเผื่อช่วยอะไรได้บ้าง

‘…… อืม….ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย’ วิลถอนหายใจแรงเพื่อขจัดเรื่องต่างๆในหัวสมอง แต่นั่นก็ปลุกให้ดร.เล็คเตอร์ตื่นขึ้น เขาจึงแอบสังเกตพฤติกรรมคนไข้คนนี้เงียบๆ ซึ่งมันก็น่าขันนักที่เห็น     วิลดิ้นไปมาอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่กล้าปลุกเขาให้ตื่นมาปลอบใจหรืออะไร เพราะวิลคงอยากยืนด้วยขาของตัวเองบ้าง

“…อื้ม….” วิลพลิกตัวไปมา เพราะเขามัวแต่คิดเรื่องของดร.เล็คเตอร์ตลอดๆ เขาพยายามคิดถึงสุนัขที่บ้าน คิดถึงอลาน่า คิดถึงงาน แต่แล้วเขาก็คิดถึง คนที่เขายิงไปรายแรก เลือดที่สาดกระเซ็นนั่นทำให้เขาเริ่มเข้าสู่ภวังค์ของอาการจิตตกทันที เขากลัวและสับสน เหงื่อไหลเป็นสาย ปากซีดและสั่นแรง ดร.เล็คเตอร์เริ่มสังเกตถึงอาการจึงรีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเพื่อดูอาการของวิลทันที

“วิล วิล!” วิลยังคงไม่ตื่น ตอนนี้ภาพหลอนได้รุมเร้าเขาอย่างร้ายแรง ดร.เล็คเตอร์ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาเองก็เพิ่งเคยเห็นวิลอาการหนักขนาดนี้ วิลเริ่มชักและตัวร้อนขึ้นจนน่าใจหาย ดร.เล็คเตอร์สงสารวิลจับใจ แต่ไม่รู้จะทำเช่นไรดี …..

“??” วิลสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเขาก็สัมผัสได้กับริมฝีปากอันบางเบาที่ผิวแก้ม เหมือนกับมีมืออันอบอุ่นมาดึงเขาออกจากภวังค์แห่งความสับสนนั่นได้ เมื่อเขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก็พบกับใบหน้าของ ดร.เล็คเตอร์ เข้ามาประชิดเสียจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นสบู่หอมจากอีกฝ่าย

“ผมเห็นคุณไม่ตื่น ก็เลย…พยายามปลุก” ดร.เล็คเตอร์ รีบผละออกจากใบหน้าของวิล ซึ่งตอนนี้วิลยังคงมึนๆ จึงไม่รู้ว่าเมื่อซักครู่เกิดอะไรขึ้น

“ข ขอบคุณครับ ผม…อาการมัน…” ดร.เล็คเตอร์ ถอนหายใจเล็กน้อย เขายื่นมือไปจับที่หน้าผากของวิล ก็พบว่ามันยังคงอุ่นๆอยู่ อาจเป็นเพราะสภาพอากาศด้วยแล้ว เขาจึงบอกให้วิลนอนลงไปตามเดิม “คุณแค่คิดมากไปเท่านั้น เอาเป็นว่า อยู่ที่นี่อยู่กับผมจะปลอดภัย ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวขอตัวไปเอาน้ำซักครู่ครับ” กล่าวจบดร.เล็คเตอร์ก็ลุกไปเปิดไฟสว่างจ้าเพื่อไม่ให้วิลกลัวแล้วเดินไปชั้นล่างเพื่อรินน้ำอุ่นๆมาให้วิล

‘เมื่อกี้…รู้สึกไปเองรึเปล่า?’ วิลเอามอจับที่แก้มเบาๆ ในตอนที่เขาอยู่ในภวังค์นั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างสัมผัสที่แก้มของเขา เป็นสัมผัสที่นุ่มนวลและอ่อนโยนที่ช่วยให้เขาตื่นขึ้นจากฝันร้าย ดร.เล็คเตอร์คงไม่ตบหน้าเขาหรอก แต่สัมผัสนี่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากอย่างน่าแปลก

“ได้แล้วครับ ชาร้อนนะครับ รอให้เย็นอีกหน่อยก็ได้” ดร.เล็คเตอร์ นั่งลงข้างๆวิลแล้วยิ่นแก้วเซรามิคเคลือบอย่างดีให้ วิลรับมาพินิจพิจารณา ‘ถ้าทำตกแตกคงต้องขายทีวีแลก’ วิลคิดติดตลก แล้วเหมือนนายแพทย์จะมีญาณทิพย์ จึงยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ไม่ต้องห่วงครับ ไม่แพงอะไรขนาดนั้นหรอก” วิลหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วขึ้นมาเป่าก่อนจะจิบชา แต่แล้วก็ต้องชักแก้วกลับเพราะน้ำชาร้อนลวกลิ้นเหลือเกิน ดร.เล็คเตอร์รีบนำกระดาษทิชชู่มาซับให้อย่างลืมตัว วิลเหลือบมองหน้านายแพทย์แล้วเม้มปากแน่นเพื่อแก้เขิน

“เอ่อ…ด็อกเตอร์ครับ…” ดร.เล็คเตอร์เพิ่งจะรู้ตัวว่าตนกำลังล้ำหน้าที่ของแพทย์อย่างมาก มันดูแปลกๆเสียด้วยซ้ำ เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งสองคน แต่ถึงจะเป็นผู้หญิงก็ไม่ได้ แต่เขาเองก็ไม่เคยรู้สึกแปลกๆแบบนี้กับผู้หญิงที่ไหนมาก่อนเลย มีเพียงคนไข้คนนี้เท่านั้นที่เขามีความรู้สึกพิเศษให้ แถมรู้สึกอยากใกล้ชิดให้มากกว่านี้อีก

“ขออภัยด้วยครับ” ดร.เล็คเตอร์ รีบผละออกจากวิล แล้ววางกล่องทิชชู่ให้แทน วิลพยัก หน้าเกร็งๆ เขาเองก็เริ่มรู้สึกแปลกไป ทั้งๆที่ปกติเขาไม่ได้เป็นคนที่จะผูกมิตรกับใครได้ง่ายๆ แต่กับ ดร.เล็คเตอร์นั้นต่างออกไป เมื่อเขาอยู่กับ ดร.เล็คเตอร์แล้วเขารู้สึกได้ถึงความปลอดภัย อบอุ่น

“… เมื่อกี้… ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจนะ คือ… ไม่ต้องห่วงครับ” วิลพูดตะกุกตะกักเนื่องจากเขาไม่รู้จะบอกเช่นไรดีว่าเขารู้สึกผ่อนคลายมากที่เมื่อซักครู่ดร.เล็คเตอร์เช็ดน้ำชาออกให้ที่มุมปาก แต่คนมันเขินนี่น่า…

“...อ้อ เปลี่ยนเสื้อดีกว่านะครับ เปียกหมดแล้ว” ดร.เล็คเตอร์ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วนำเสื้อเชิ้ตหลวมๆมาให้ วิลรับมาพร้อมขอบคุณเบาๆ ก่อนจะถอดเสื้อเก่าต่อหน้า ดร.เล็คเตอร์ซึ่งนั่งมองอย่างลืมตัว แต่วิลไม่ได้รู้ตัวเอาเสียเลย

“เดี๋ยวผมปิดไฟให้นะ” วิลเดินไปปิดไฟเมื่อพับเสื้อตัวเก่าเก็บเรียบร้อยแล้ว ดร.เล็คเตอร์ยังคงนั่งอึ้งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหนจนกระทั่งไฟถูกปิดแล้วนั่นเองที่ทำให้คุณหมอล้มลงนอนได้อีกครั้ง ……..

.

.

.

‘นอนไม่หลับ~~~~~!’   วิลยังคงถ่างตานอนอย่างทรมาน เนื่องจากเขารู้สึกแปลกประหลาดว่าทำไมเขาถึงรู้สึกกับแพทย์ประจำตัวต่างออกไปกับทุกที ไม่สิ ต้องแปลกมากขึ้นถึงจะถูก ใจเขาเต้นรัวเร็วมาตั้งแต่ปิดไฟแล้ว หรือเพราะเขาดื่มชาไปกันนะ แต่มันแค่จิบเล็กๆเองนี่น่า? ที่เหลือก็หกหมด…

‘….นอนไม่หลับ’ ดร.เล็คเตอร์เองก็คิดเช่นเดียวกับคนไข้ เขาไม่สามารถนอนหลับลงได้ในเมื่อหัวใจของเขาทั้งสองยังคงเต้นโครมครามอยู่ไม่สุขเช่นนี้ คืนนี้คงต้องถ่างตานอนรอแสงจากรุ่งอรุณมาเท่านั้น แต่ ถ้าไม่มีใครซักคนอดรนทนไม่ไหวเสียก่อน?

“…คุณก็นอนไม่หลับใช่ไหม?” เสียงๆหนึ่งต้องทำให้คนที่สนทนาด้วยสดุ้งเล็กน้อย คงเป็นเพราะเสียงการขยับตัวไปมาทำให้อีกคนรู้ได้ว่ายังไม่หลับทั้งสองฝ่าย

“…ครับ ดร.เล็คเตอร์” วิลดันตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงเช่นเดียวกับที่นายแพทย์นั่งมองคนไข้บนฟูก วิลยิ้มแหยๆให้ดร.เล็คเตอร์ เพราะเขาคิดว่าตนเองนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้นายแพทย์ตื่น “ขอโทษครับ ที่ทำให้คุณตื่น” วิลก้มหน้ามองผ้าห่มที่ยับยู่ยี่ ดร.เล็คเตอร์หัวเราะในลำคอก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินมาหยุดท้างเตียงที่วิลนั่งมองเขาอย่างงงงวย ก่อนจะนั่งลงข้างๆคนไข้

“วิล… คุณคงรู้สึกแบบเดียวกับผม” ดร.เล็คเตอร์จดจ้องลึกลงไปยังแววตาของคนไข้ที่แสนจะน่าทะนุถนอมคนนี้ วิลได้แต่นิ่งงัน อยากจะหลบตาแต่ก็เหมือนถูกต้องมนต์ให้สายตาสีเขียวน้ำทะเลจับจ้องเข้าไปยังดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ของนายแพทย์ผู้นี้อย่างไม่มีสิ้นสุด ทั้งสองเหมือนถูกตรึงด้วยเถาวัลย์ หรือ เชือกที่แน่นหนายิ่งกว่าโซ่ที่ทำจากเหล็กกล้า

“ความรู้สึกแปลกๆนี้ ในทีแรกที่พบคุณ ผมรู้สึกเช่นนี้ก็ต่อเมื่อได้พบคุณนั่งอยู่ตรงหน้าผม พูดคุยกับผมภายในห้องบำบัดเท่านั้น แต่มายามนี้ความรู้สึกแปลกๆนี่เกิดกับผมตลอดเวลา แม้กระทั่งยามที่คุณไม่อยู่ ยามที่คนไข้รายอื่นกำลังเล่าปัญหาเกี่ยวกับสมองบกพร่องมากมาย ผมก็เอาแต่คิดถึงคุณ วิล” ดร.เล็คเตอร์กล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำแต่ก็แผ่วเบาเหมือนกระซิบ วิลใจเต้นยิ่งๆขึ้นไปอีก เมื่อเขาได้รับรู้ว่าตัวเขาเองนั้นก็รู้สึกเช่นเดียวกับดร.เล็คเตอร์ไม่มีผิดเพี้ยน

“ดร.เล็คเตอร์…ผมเองก็…!?” ยังไม่ทันที่วิลจะกล่าวจบ ดร.เล็คเตอร์ก็ยื่นใบหน้าเข้ามาประชิดกับวิลอย่างไม่ทันตั้งตัว ทั้งสิ่งหยุดเคลื่อนไหวเหมือนเวลาได้หยุดเดินไปแล้ว สมองของวิลไม่ทำงาน ทั้งๆที่เขาตกใจและอยากจะผละออกแต่ก็ไม่ทำ เพราะในใจของเขาโหยหาเวลานี้มาเนิ่นนานหรือไม่ เขาต้องการความรักจากใครซักคน ในตอนนี้เขาได้ความรักมามากมาย ทั้งเพื่อนร่วมงาน อาลาน่าบลูม แจ็ค รวมถึงสุนัขทุกตัวที่เขาเลี้ยง แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงปักหลักอยู่กับชายคนนี้ นายแพทย์ที่ดูแลเขามา และเป็นคนแรกที่เรียกเขาว่าเพื่อนได้เต็มปากเต็มคำ วิลหลับตาลงอย่างช้าๆ เขาเพียงแค่รอ…ให้ความสัมพันธ์ลึกซึ้งมากขึ้น เพียงแค่หลับตาลงเท่านั้นเอง

“…?” ดร.เล็คเตอร์ชะงักลงเมื่อมืออันบอบบางและสั่นเทาค่อยๆดันไหล่เขาออก วิลก้มหน้านิ่งพร้อมกับเสียงสะอึกสะอึ้นเล็กน้อยที่เล็ดลอดออกมาแต่นั่นทำให้ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มเหมือนลูกนก ดร.เล็คเตอร์งุนงงอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไร เขารอให้วิลตอบเขาเอง เหมือนกับที่เขารอฟังการบอกเล่าอาการของคนไข้บ่อยๆ ภายในห้องบัดนี้เงียบสงัด เพียงเสียงลมฝนเท่านั้นที่ไม่ทำให้เงียบงันจนเกินไป

“… ได้โปรดครับ อย่าทำให้คำว่าเพื่อนของพวกเราหายไปเลยนะครับ ขอร้องล่ะ” วิลกำผ้าห่มแน่นจนมันยับมากไปกว่าเดิม ดร.เล็คเตอร์ ได้แต่นั่งนิ่งเงียบอยู่ตรงหน้าวิลที่สั่นเทา เมื่อมาคิดดูแล้ว วิลนั้นเพิ่งจะได้รับความรักจากเพื่อนไม่นานมานี้เอง ถ้ามีสิ่งใหม่มาแทนที่ ถึงแม้จะยิ่งใหญ่กว่าและลึกซึ้งกว่าแค่ไหน แต่ถ้าลองหันหลังไปแล้วไม่พบกับความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นนั่นที่เรียกว่า ‘เพือน’ แล้วนั้น วิลคงเสียใจมากกว่าที่จะดีใจ แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือทั้งๆที่มีอาลาน่า แจ็ค และคนอื่นๆอีกที่เป็นเพื่อน แต่ทำไมวิลยังคงกลัวอยู่อีกกันล่ะ?

“วิล…ผมไม่ใช่เพื่อนเพียงคนเดียวของคุณหรอกนะ คุณอย่ายึดติดกับผมเพียงคนเดียวเลยครับ” วิลค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาทั้งที่ตัวยังสั่นและขอบตาก็ยังคงชื้นไปด้วยน้ำตา ดร.เล็คเตอร์เมื่อได้เห็นเช่นนั้นก็อดสงสารคนไข้คนนี้จับใจเสียมิได้ เขายื่นมือไปบีบไหล่วิลเบาๆ วิลเองก็กุมมือนายแพทย์ไว้ไม่ปล่อย

“เพราะ ‘เพื่อนสนิท’มีคุณเพียงคนเดียวน่ะสิครับ ” ดร.เล็คเตอร์เบิกตาโพลงด้วยความตกใจเล็กน้อย แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่คนไข้ของเขายอมรับเขาว่าเป็นเพื่อนสนิทแล้ว ถึงตอนนี้เขาไม่เสียใจอีกแล้วที่วิลไม่ยอมรับเขาในสถานะที่สูงไปกว่านี้

“ไม่ต้องห่วงนะวิล ผมจะรักษามันไว้ให้ดี มันจะไม่มีทางหายไป อย่ากลัวไปเลยนะ” ดร.เล็คเตอร์ยิ้มให้วิล ซึ่งวิลเองก็ยิ้มกว้างให้ พร้อมกับล้มตัวลงพิงกับไหล่กว้างของนายแพทย์ ทั้งสองเผลอหลับไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกของคนคุ้นเคยดี

“เอ่อ…ดร.เล็คเตอร์…วิล” เสียงหวานใสดังก้องเข้ามาในโสทประสาทของทั้งสอง จึงสะดุ้งตื่นอย่างรวดเร็วจนคอดังกร๊อบ! อลาน่า บลูม ยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยชุดกระโปรงยาวสีแดงสดสวย แต่สีหน้ากลับสับสนงุนงงที่เปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้ามาพบกับหมอและคนไข้นอนซบไหล่กันอย่างสงบและสบายเสียจริงๆ แต่ที่น่าแปลกคือ ทั้งสองเป็นผู้ชายทั้งคู่

“อ อรุณสวัสดิ์ ดร.บลูม” วิลและดร.เล็คเตอร์กล่าวพร้อมกัน บลูมยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวทักทาย แต่ยังคงมองที่ทั้งสองอยู่

“ขออภัยจริงๆค่ะ ชั้นเรียกอยู่ข้างล่างแต่ไม่มีใคร เลยลองเคาะประตูห้องนอนดูปรากฏว่าพวกคุณลืมล็อกแน่ะ” บลูมกล่าวในขณะที่วิล และ ดร.เล็คเตอร์กำลังใส่เสื้อคลุมอยู่ บลูมอดหัวเราะออกมาเล็กน้อยไม่ได้ที่ได้เห็นภาพชายอีกคนที่เขานับถือ กับชายอีกคนที่เขาอยากคอยดูแลต้องมาอยู่ในสภาพลุกลี้ลุกลนแบบนี้

“แล้ว…มีธุระอะไรรึเปล่าครับ?” ดร.เล็คเตอร์ทักขึ้นขณะผูกปมเชือกเสื้อคลุม บลูมทำท่ากระตือรือร้นขึ้นมา ก่อนจะเป็นท่าทางทุกข์ใจและกังวล

“วิล คือว่า…วิลสตัน*น่ะ” บลูมเดินมาหยุดที่วิลซึ่งกำลังขยี้ผมอยู่ วิลเลิกคิ้วสูงเชิงถามว่ามีอะไรเกิดขึ้น? ดร.เล็คเตอร์เองก็นิ่งรอฟังอยู่ บลูมก้มหน้ามองพื้นแล้วบอกด้วยเสียงอันเบาว่า

“วิลสตันหายไปเมื่อคืน”

TBC.

ก่อนอื่นต้องขออภัยทุกคนที่ลงช้ามากกกกกขนาดนี้นะคะ เรื่องอื่นๆกำลังตามมาค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ orz

ใครดูHANNIBAL SEASON 2แล้วบ้างคะ!!!!

เพิ่งได้ดูตอนที่1 ทางAXNมาเองค่ะ ส่วนตัวคิดว่าทำได้ดีขึ้นมั้งคะ ทั้งเข้าใจง่ายขึ้นและการสื่ออารมณ์ ส่วนฉากสยองนี้ไม่ต้องพูดถึงค่ะ =[]=

*วิลสตันคือสุนัขของวิลค่ะ