คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Confused ?ความเกรงใจ
? Confused ? [2]
- Hannibal(Dr.Lecter) + Will
- Rate : (?)
เวลา23:45 เป็นเวลาที่สมควรแก่การให้ร่างกายพักผ่อนได้แล้ว และในเวลานี้ภายในห้องนอนของDr.Lecter ที่ตกแต่งสไตล์โกธิคโทนสีส่วนใหญ่ออกจะเน้นไปทางสีน้ำเงินเข้มและสีดำเสียส่วนใหญ่ ดูสวยสะดุดตาเหมือนห้องในโรงแรม5ดาวอย่างไรอย่างนั้นเลย
ห้องนอนที่แสนสบายและเรียบหรูเคยเป็นที่พักผ่อนของDr.Lecterเพียงคนเดียว แต่ ณ ตอนนี้กลับมีคนไข้คนพิเศษมาร่วมด้วย จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขาคนนั้นก็คือ
“Will คุณนอนบนเตียงเถอะครับ ผมจะปูฟูกนอนบนที่พื้นเอง ไม่ต้องกังวลเรื่องฝุ่นนะครับ” Dr.Lecter ผายมือเชื้อเชิญให้Willเข้าไปก่อนตามมารยาท ภายในห้องนั้นสะอาดสะอ้าน ผ้าปูเตียงและผ้าห่มเรียบเนียนเสียจนไม่อยากนอนให้มันยับยู่ยี่อีก ไม่มีฝุ่นจับซักนิดเดียว กลิ่นภายในห้องหอมไปด้วยกลิ่นสมุนไพรแห้งที่ใส่ขวดโหลไว้บนหัวเตียง มิน่าล่ะ ทำไมเจ้าของห้องถึงได้ตัวหอมอยู่ทุกๆวัน Willอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะอนุญาตเดินเข้าไปสำรวจภายในห้องอย่างถี่ถ้วนตามนิสัยขี้ระแวงไปเสียทุกอย่าง ก่อนที่จะหยุดชะงักเมื่อรู้ตัวว่าไม่สมควรทำแบบนี้
“เอ่อ…ผม..ที่จริงแล้วผมนอนที่โซฟาข้างล่างก็ได้นะ เพราะโซฟาบ้านคุณยังดูดีกว่าเตียงบ้านผมซึ่งเต็มไปด้วยขนหมาเสียอีกนะ” Willพูดติดตลกและยิ้มน้อยๆให้Dr.Lecter ซึ่งเขาก็ยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ นั่นทำให้Willต้องเบือนหน้าหนีไปมองเตียงที่ใหญ่ขนาดคน2-3คนก็นอนได้
“ไม่ได้หรอกครับ คุณเป็นแขกคนสำคัญนะครับ ไม่เคยมีใครมาค้างบ้านผมมาก่อนด้วยสิ” Dr.Lecterถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาของวิลที่ดูจะเกรงใจเขาเสียเหลือเกิน ขอร้องล่ะ อย่าทำตาเหมือนลูกสุนัขแบบนั้นเลย!
“เปรี้ยง!!” จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ไฟภายในห้องกระพริบถี่เหมือนฉากในหนังสยองขวัญ Dr.Lecterไม่แสดงอาการหวาดกลัวหรือตกใจแต่อย่างใด แต่กำลังมองท่าทีของคนไข้รายพิเศษที่หวาดกลัวต่อเสียงฟ้าร้อง Willในตอนนี้เหมือนหนูตะเภาที่ติดอยู่ในกรงแล้วหาทางหนีทีไล่ไม่ถูก ถึงจะไม่ขนาดที่ว่ากระสับกระส่ายไปมาแต่ก็ล่อกแล่กอยู่ไม่น้อย จนสุดท้ายDr.Lecterจึงเดินไปปิดไฟแล้วเปิดไฟฉายแทน Willมองหน้าDr.Lecterในความมืดที่มีเพียงแสงจากไฟฉายเท่านั้น สายตาของWill ในตอนนี้สับสนและหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัวครับWill ผมแค่ปิดไฟเพื่อไม่ให้มันดับแล้วเกิดความเสียหายกับระบบไฟน่ะครับ” Dr.Lecter อธิบายให้Willเข้าใจให้กระจ่างเพื่อไม่ให้Willต้องตกใจในการกระทำของเขาอีก
“….”Willได้แต่พยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบ Dr.Lecter อดที่จะหัวเราะให้ลำคอไม่ได้ ช่างน่าตลกเสียจริงที่จากหนุ่มโรคประสาทกลับกลายเป็นเด็กที่กลัวความมืดเข้าเสียได้
“Will...คุณจะนอนกับผมที่ห้องนี้ไหม?” Dr.Lecter ตัดสินใจพูดเชิญชวนไปแบบนั้นเพราะเห็นท่าทีของWillแล้วดูท่าไม่ต่างอะไรกับเด็กที่เพิ่งจะเคยแยกห้องในช่วงพายุเข้า ถึงWillจะเลิกคิ้วและตาโตขึ้นนิดหน่อยเมื่อได้ยินในสิ่งที่Dr.Lecterพูด แต่ดูท่าว่าความกลัวจะเข้ามาครอบงำจิตใจของWill เขาจึงลังเลขึ้นมา
“….ถ้าเช่นนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะลงไปนอนโซฟาข้างล่างก็ได้ ถึงจะไม่เคยก็เถอะ” Dr.Leacter ยิ้มน้อยๆให้วิลก่อนที่จะทำท่าว่าจะเดินออกไป แต่แล้วก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือของWillที่สั่นเทิ่มไปด้วยความหวาดกลัวต่อความมืด และการอยู่เพียงลำพังในยามนี้
“เอ่อ…ต้องขอโทษด้วยด็อกเตอร์ แต่…ขอร้องล่ะ” Willก้มหน้างุดๆ ถึงจะอยู่ในที่มืดแต่Dr.Lecterก็รับรู้ได้ว่าWillกำลังหน้าแดงอย่างมาก Willกำมือแน่นขึ้นเพื่อไม่อยากให้Dr.Lecter หายไปไหน
“โอเคWill ผมจะไม่ไปไหนหรอกแต่ผมจะนอนข้างๆเตียงนี่นะครับ แล้วคุณนอนข้างบนเตียงให้สบายเถอะ ตกลงมั้ยครับ?” Dr.Lecterใจอ่อนขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางเหมือนเด็กๆของWill แต่ถึงอย่างนั้นWillก็ทำท่าจะปฏิเสธอีกเพราะเกรงใจDr.Lecterเจ้าของบ้าน
“ถ้าคุณไม่ตกลงล่ะก็ ผมจะไปล่ะนะ” Dr.Lecter หันหลังจะเดินออกไป แต่ก่อนที่Willจะร้องเรียกให้Dr.Lecterหยุด จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาใกล้ๆนี้เอง เสียงดังสนั่นหวั่นไหว จนคราวนี้Dr.Lecterสะดุ้งเล็กน้อยเช่นกัน แล้วWillล่ะ?
“??” เมื่อตั้งสติได้ Dr.Lecter ก็ต้องแปลกใจเมื่อWillโผเข้ามากอดเขาไว้แน่น แล้วซุกหน้ากับไหล่กว้าง ตัวสั่นเทาไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว Dr.Lecterไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน จึงทำได้เพียงนิ่งอึ้งไปซักพัก แล้วจึ้งลูบศรีษะWillเบาๆเพื่อปลอบขวัญให้ ฟ้าร้องเป็นระยะๆ ฝนเองก็ตกหนักมากขึ้นเรือ่ยๆ
“…Will…ไม่มีอะไรต้องกลัวนะครับ ผมอยู่กับคุณแล้วนี่ไง” Dr.Lecterพูดด้วยเสียงอันทุ่มนุ่มน่าฟังเพื่อไล่ความกลัวออกไปจากWillบ้างและลูบศรีษะเบาๆ ซึ่งก็ได้ผล Willค่อยๆเงยหน้ามามองDr.Lecterช้าๆ แววตาที่ชื้นไปด้วยน้ำตา แต่ไม่ได้ร้องไห้นั้นเต็มไปด้วยความตื่นกลัวแต่ก็ลดลงแล้ว
“…Dr.Lecter…”Willก้มหน้ากลับไปเหมือนเดิม และกอดDr.Lecterแน่นขึ้นอีก ดูท่าWillกำลังเขินอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“นอนข้างๆผมเถอะ!” Willตะโกนลั่นเหมือนกับกลัวว่าDr.Lecterจะไม่ได้ยิน หน้าแดงจนสังเกตได้แม้จะอยู่ในความมืดมิด Willเห็นDr.Lecterนิ่งไป เขาจึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองสีหน้าของร่างสูงกว่า เอาแต่ก้มหน้ารอคำตอบจากคนตรงหน้านี้
“…ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ? งั้นคุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ ผมจะไปเปิดน้ำอุ่นไว้ให้ ซักครู่นะครับ” เมื่อกล่าวจบDr.Lecterก็ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำและตามมาด้วยเสียงน้ำที่ตกกระทบอ่างน้ำเบาๆ
Willยืนนิ่งอึ้งไปชั่วคณะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเหลือเกิน เขารับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้หน้าร้อนผ่าวและแดงมากแค่ไหน ในตอนนี้Willอยากจะวิ่งออกไปแล้วตะโกนลั่นเพื่อไล่อารมณ์เขินอายนี่ออกไป
“เรียบร้อยแล้วครับ เสื้อผ้ามีคนมาส่งให้แล้ว เดี๋ยวผมลงไปเอาให้นะ แล้วจะวางไว้ตรงอ่างล้างมือนี่นะครับ” Dr.Lecterเดินออกไปจากห้องและไม่ลืมที่จะเปิดไฟให้Willด้วย แล้วจึงลงไปชั้นล่างเพื่อไปเอาของใช้ของWillที่ยัดมาในกระเป๋าเดินทางโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจ
“…” Will เดินเข้าไปในห้องน้ำและแง้มประตูไว้เพื่อให้Dr.Lecterเอาเสื้อผ้ามาวางให้ Willถอดเสื้อทีละชิ้นไปพลางคิดไปพลางว่า Dr.Lecterดูแลเขาดีเหมือนเป็นพ่อบ้านประจำตัวอย่างไรอย่างนั้นเลย เขาเองก็เกรงใจDr.Lecterแต่ก็ไม่อยากคัดค้านอะไรมาก หรือที่เรียกว่ารักษาน้ำใจหรือเปล่านะ?
หลังจากที่ปลดเสื้อผ้าอาภรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว Willก็พันผ้าเช็ดตัวให้บังส่วนล่างของร่างกายแล้วค่อยๆลงไปแช่ในอ่างน้ำ อุณหภูมิของน้ำกำลังดี ไม่อุ่นและไม่เย็นจนเกินไป เพราะความเอาใจใส่ของDr.Lecterนั้นทำให้Willคลายเครียดและคลายกังวลได้มากทีเดียว เขาจึงเผลอหลับไปด้วยความสบายเนื้อสบายตัวจากน้ำอุ่นๆและกลิ่นของสมุนไพรจางๆในอากาศ
.
.
.
“Willครับ ผมขออนุญาตเข้าไปนะ…” เงียบ ไม่มีเสียงตอบจากคนภายในห้องน้ำ Dr.Lecterยืนรอซักอึดใจแล้วจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป ก็พบว่าWillยังคงนอนหลัลไม่รู้เรื่องอยู่ในอ่างน้ำ นี่เพิ่งผ่านมา5นาที ก็หลับสนิทแล้วหรือ? ‘คงจะเหนื่อยมาทั้งวันสินะครับ’ Dr.Lecterรำพึงอยู่ในใจ
“Will ตื่นเถอะครับ เดี๋ยวก็ปอดบวมหรอกนะครับ” Dr.Lecterจับที่ไหล่ของร่างบางแล้วเขย่าเบาๆ Willค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และเมื่อพบว่าตนเองอยู่ในสภาพเกือบเปลือยต่อหน้าDr.Lecterแล้วเขาก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบเอามือปิดหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าอันแดงก่ำไว้เบื้องหลังฝ่ามือน้อยๆ
“D…Dr.Lecter! ก กรุณาออกไปก่อนเถอะครับ!!” Will พูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือและรวดเร็ว Dr.Lecterที่เพิ่งจะเห็นสภาพร่างที่มีผ้าผืนเดียวปิดส่วนล่างไว้ของWillก็รีบขอโทษขอโพยแล้วก้าวออกไปจากห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว แต่ไม่ลืมที่จะทิ้งเสื้อผ้าไว้ที่อ่างล้างมือด้วย
“แย่จริงๆเลย หลับไปได้ยังไง” Willยังคงหน้าแดงไม่หายจากเหตุการณ์เมื่อซักครู่ เมื่อใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วซึ่งก็คือเสื้อยืดหลวมๆกับกางเกงขาสั้นบางๆที่เขาใส่ประจำก็ออกจากห้องน้ำและพบว่าDr.Lecter ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ เมื่อเขาเปิดประตูออกไปก็มีระยะห่างกันไม่ถึง1ฟุต ทั้งคู่มองกันไปมาไม่ถึงอึดใจเท่านั้น
“….ผมเข้าไปได้แล้วใช่มั้ย?” Dr.Lecter ยิ้มน้อยๆให้ Will เพิ่งจะเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าเขาเข้าใช้ห้องน้ำนานมากทั้งๆที่นี่ไม่ใช่บ้านเขาเสียหน่อย คิดได้เช่นนั้น Will ก็ก้มหน้างุดๆหลบทางให้เจ้าของบ้านได้เข้าไปในห้องน้ำ
“ข…ขอโทษด้วยครับ…วันนี้เจอแต่เรื่องผมก็เลย…” Willหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง ช่างน่าอายจริงๆที่ต้องให้แพทย์ประจำตัวคอยช่วยแล้วแถมยังเสียมารยาทไปนอนในห้องน้ำอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เห็นคุณร่าเริงขึ้นก็ดีแล้ว” Dr.Lecter ยิ้มให้พร้อมบีบไหล่Willเบาๆ แล้วจึงขอตัวเข้าไปอาบน้ำ ทิ้งให้Willยืนแตะไหล่ตัวเองเบาๆ พร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อดั่งสีกุหลาบ
TBC.
วร้ากกกกกกกกกกกกกก เพราะเหตุการณ์ไม่สงบนี่แท้ๆเลยที่ทำให้โรงเรียนหยุดและมีเวลาแต่งต่อ (ควรดีใจมั้ยคะ?) ต้องขออภัยอย่างมากที่ลงช้านะคะ แถมที่แต่งมานี่ดูจะไม่มีสมาธิเอาเสียเลย บทต่อไปจะทำให้ดีกว่านี้ค่ะ
ความคิดเห็น