เรื่องปวดหัวของคุณลุง

ลำดับตอนที่ #1 : สแว๊น

สแว๊น

                ในยามรัตติกาลนี้ฝนตกพรำจนบดบังแสงเรืองรองจากจันทราเสียหมดสิ้น มีเพียงแสงจากเสาไฟนำทางข้างถนนเท่านั้นที่ทำให้พอมองเห็นเส้นทาง

ณ คลินิกแห่งหนึ่งซึ่งมีโครงสร้างสวยงามพอๆกับคฤหาสน์เมื่อสมัยโบราณกาล มันเป็นทั้งคลินิกและที่อยู่ของ ‘มิคเคลสัน’ นายแพทย์ที่ออกจากโรงพยาบาลมาเปิดคลินิกจิตเวช และเพื่อนของเขา ‘เวลส์’

“ชั้นจะออกไปซื้อเสบียงตุนไว้ เอาอะไรมั้ย?” เวลส์ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผมสีควันบุหรี่ชวนดึงดูดสวมเสื้อโค้ทหนังสัตว์เตรียมออกจากบ้านยามวิกาล มิคเคลสันยื่นร่มให้กับเพื่อนสนิทแล้วยิ้มให้ “ไม่ล่ะขอบคุณ อ้อ! เอานม~~” ชายร่างเล็กกว่ากล่าวออดอ้อนด้วยความกระหายของโปรดอย่างนมสด ผมสีน้ำตาลอ่อนกระดกไปมาพร้อมกับตัวเมื่อเริ่มกระโดด

“โอเคๆ แก่ขนาดนี้แล้วยังอ้อนอีก” เวลส์ว่าพรางรับร่มมากางและเดินออกไป “เดินดีๆนะ!” มิคตะโกนไล่หลังเพื่อนไปด้วยความเป็นห่วง เวลส์หันมาพยักหน้าอย่างส่งๆ และเดินหายลับไปในความมืดและเม็ดฝนโปรยปราย

“เอาล่ะ เช็คตารางงานๆ” มิคบ่นพึมพำพร้อมถลกแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน เลยเวลาไปเกือบชั่วโมง เวลส์ก็ยังไม่กลับมา มิคยังคงนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นรอเพื่อนกลับมาพร้อมนมสด

“ตึง! ตึง!” เสียงทุบประตูดังสนั่นจนมิคสะดุ้งสุดตัว เขาคิดว่าคงเป็นเวลส์ที่ถือของเต็มมือแล้วไม่มีปัญญาเปิดประตูเองแล้วใช้เท้าถีบประตูเป็นแน่ “รอเดี๋ยวๆ!” มิคปิดทีวีแล้วเดินไปเปิดประตู แต่หลังบานประตูกลับมีเพียงสายฝนและความมืด มิคปิดประตูและกำลังจะเดินกลับมาดูทีวีต่อ แต่แล้วเสียงทุบประตูก็ดังอีก “คราวนี้ชั้นไม่สนุกนะ!” มิคตะโกนออกไปเมื่อเปิดไปแล้วไม่พบใคร

“!?” มิคเกือบตะโกนลั่นเมื่อจู่ๆก็มีมือมาจับที่ข้อเท้าอย่างแรง เมื่อมองไปข้างๆประตูก็พบชายผู้หนึ่งนั่งหอบหายใจรวยริน ตัวเปียกด้วยน้ำฝนและเลือด?? มิครีบนั่งลงไปกับพื้นแล้วจับชีพจร ยังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าปล่อยไว้ต้องไม่ดีแน่ มิคเตรียมจะลุกไปหามือถือเพื่อโทรหาเวลส์และรถพยาบาล แต่ชายปริศนาก็กล่าวกับมิคด้วยเสียงที่ไร้เรี่ยวแรงแต่ก็แข็งกร้าวว่า “รักษาชั้นที เอาชั้นเข้าไปในบ้าน…เร็วเข้า” เขาทิ้งช่วงหายใจเป็นพักๆ มือกดแผลที่เอวไว้ตลอด

“เอาล่ะ คืนนี้ยังอีกยาวไกล”

“ชั้นเดินเองได้” ชายหนุ่มร่างสูงผมกระเซอะกระเซิงสีส้มโอรสปัดมือมิคออกเมื่อจะเข้ามาช่วยพยุงให้เดิน “นี่เธอ อย่าดื้อด้านนักเลยนะ ถ้าไม่ฟังหมอก็ตายแน่” มิคไม่ยอมปล่อยมือจากตัวชายหนุ่ม ซึ่งทำให้เจ้าหนุ่มผมส้มนี้หงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้มิคช่วยพยุงและให้นั่งลงที่เก้าอี้บำบัดจิต

“หมอจะไปเตรียมน้ำกับผ้าและยามา อยู่นิ่งๆไปนะครับ เอาผ้านี่กดแผลไว้” มิคดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้ชายปริศนา “สาวจังนะ พกผ้า…” หนุ่มผมส้มกระตุกยิ้มล้อเลียนมิค นายแพทย์ผู้มีวุฒิสูงกว่าหยุดเดินแล้วหันมามองหนุ่มน้อยร่างสูงกว่าอย่างสุขุม “แต่ถ้าไม่ได้สาวคนนี้ เธอก็ตายอยู่ข้างถนนไปแล้ว” คุณหมอมิคกระตุกยิ้มเลียนแบบก่อนจะเดินหายไปในห้องๆหนึ่ง ทิ้งให้ชายหนุ่มผมส้มนั่งนิ่งอึ้งไปพักใหญ่

.

.

“เอาล่ะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก” มิคบิดผ้าชุบน้ำอุ่นหมาดๆแล้วเช็ดแผลให้อย่างบรรจง ชายหนุ่มแทบไม่รู้สึกเจ็บเลยเพราะคุณหมอมือเบาดั่งขนนก ไม่นานก็เริ่มทายาถึงแม้จะแสบแต่ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มเริ่มชื่นชมฝีมือนายแพทย์คนนี้ขึ้นมาเล็กน้อย “โดนมีดแทงมาสินะ แผลไม่ลึกเท่าไหร่ คนที่แทงคงไม่มีฝีมือล่ะสิ ไม่ก็เธอคงเก่งกาจน่าดู” มิคเย็บแผลให้สดๆโดยที่หนุ่มผมส้มแทบไม่รู้สึกตัว “ทั้งสองอย่าง” หนุ่มผมส้มยักไหล่ มิคหัวเราะเล็กน้อย

“โอ๊ะ! หัวแตกด้วยนี่ อย่าเพิ่งขัยบไปไหนนะ แล้วนี่แผลที่หลังอีก ที่นู่นนี่เต็มไปหมด” มิคถอนหายใจและเริ่มทำแผลอีกครั้ง “…. ผม นัวร์ ขอบคุณที่ทำแผลให้” นัวร์กล่าวทั้งๆที่หันหลังให้มิคทำแผลที่หลัง มิคพยักหน้าและยิ้มน้อยๆให้

“หนุ่มสาวสมัยนี้เป็นอะไรนะ ชอบต่อยตีกันเหลือเกิน” นายแพทย์ส่ายหัวเอือมระอา มือก็เช็ดแผลไปด้วย “ฮึๆ ลุงพูดจาแก่ชะมัด ที่ตีกันมันมีเหตุผลน่า ไม่ต้องยุ่งหรอก” นัวร์หัวเราะในลำคอก่อนจะต้องร้องโอดโอยเพราะมิคใช้ผ้ากดแผลอย่างแรง “เรียกลุงได้ไง! แล้วเหตุผลที่ขนาดที่ต้องตีกันมันยิ่งใหญ่มากสินะ?” นัวร์เหล่ตามองมิคเคลสันเล็กน้อย “เรื่องของศักดิ์ศรี” คำตอบนี่ทำให้นายแพทย์ที่เผ็นผู้ใหญ่กว่ากรอกตาด้วยความขันเหตุผลวัยรุ่นไฟแรง

“เธอโตมาอีกหน่อยก็เข้าใจเองแหล่ะว่าที่พวกเธอทำมาเพื่อรักษาศักดิ์ศรีนั่นมันไร้สาระสิ้นดีเลย” มิคทำแผลที่หลังเสร็จก็จับไหล่นัวร์ให้หันหน้ามาเพื่อทำแผลที่ศรีษะต่อ เมื่อชายหนุ่มหันหน้ามา นายแพทย์ก็พบว่าร่างกายของชายหนุ่มดูดีสัดส่วนเพอร์เฟคแค่ไหน ไม่มีกล้ามเนื้อจนเกินไปแต่ก็ดูแข็งแรง รูปหน้าคมสันหล่อเหลาเอาการ จนคุณหมอนึกเสียดายที่ตนเกิดมาเป็นเพศบุรุษ… มิคเคลสันส่ายหน้าไล่ความคิดนี้ออกไปจากสมอง

“ครอบครัวเธอไม่ห่วงบ้างเรอะ?” นัวร์มองหน้านายแพทย์เล็กน้อยก่อนจะหลุบตาลงต่ำ “ช่างเหอะลุง เอ๊ย หมอ” มิคเคลสันถอนหายใจ หนักใจกับปัญหาเด็กขาดความอบอุ่นเสียจริงๆ นับวันจะยิ่งแย่ลงหรือไง? “เอ่อ ช่างเถอะ เรียกลุงไปแหล่ะดีแล้ว” นัวร์หลุดหัวราะออกมาได้บ้าง นายแพทย์เองก็รู้สึกดีใจที่ชายหนุ่มคลายเครียดได้บ้าง

“ปึง!” เสียงปิดประตูดังขึ้นจากหน้าบ้าน นัวร์ตัวเกร็งด้วยความเครียดทันที คงจะนึกว่าเป็นศัตรูบุกมาถึงที่นี่ “ไม่เป็นไร เพื่อนหมอเอง” มิคเคลสันตบไหล่เบาๆก่อนจะลุกไปช่วยเวลส์ที่ตัวเปียกโชกถือของ “พายุเลยแหล่ะข้างนอกนั่น ร่มเลยพังไปแล้ว…?!” เวลส์หันมาเจอกับนัวร์ซึ่งนั่งอ่อนแรงอยู่ที่เก้าอี้บำบัดก็ตกใจ นัวร์เองก็เช่นกัน “เอ่อ เรื่องมันยาวน่ะ คือชั้นเจอเขาหน้าบ้าน เลยเอามาทำแผล” มิคเดินมาอธิบาย

“มิค ขอคุยด้วยหน่อย” เวลส์จับแขนเพื่อนรักแน่นจนมิคร้องอุทานออกมา เวลส์ลากอีกฝ่ายที่ร่างเล็กกว่ามากและแทบจะเรียกได้ว่าเหวี่ยงเข้าไปในห้องหนังสือทีเดียว “ทำบ้าอะไร? ชั้นเจ็บนะ!!” มิคตะโกนใส่หน้าเวลส์ที่ตอนนี้มีสายตาไม่พอใจ “ไอ้หนุ่มนั่น มันเป็นอันธพาลแถวนี้ ไม่รู้รึไง? รับมาแล้วเดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก!!” เวลส์เป็นฝ่ายตะโกนใส่บ้าง มิคประหลาดใจที่เพื่อนรักตะโกนใส่หน้าและทำตัวก้าวร้าวเช่นนี้

“แล้วไง? เขาจะตายอยู่ร่อมร่อแล้วนะ ถ้าไม่เอาเข้ามาเขาได้หนาวตายก่อนเสียเลือดแน่” มิคพยายามปั้นหน้าให้ปกติและเข้มแข็งไว้ทั้งๆที่ขาเริ่มสั่นเพราะเวลส์จับแขนทั้งสองข้างแน่นและสีหน้าโกรธมากทีเดียว

“ชั้นจะโทรเรียกรถพยาบาลซะ ถ้าเกิดพวกอันธพาลรู้ว่าเราเอาเด็กนี่มารักษา เราจะเดือดร้อน!” เวลส์เขย่าร่างมิคเคลสันจนตัวโยกไปมาอย่างแรง นายแพทย์เริ่มกลัว “นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย! ปล่อยนะ!!”

“ตุบ!!” ทันใดนั้นเสียงบางอย่างก็ดังขึ้น มิคเงยหน้ามองเวลส์ ซึ่งบัดนี้ที่ศรีษะมีรอยแดง และ หนังสือเล่มหนาที่ตกอยู่ที่พื้น “เอ่อ…แค่อยากทราบว่า จะดื่มน้ำที่ไหนน่ะ แต่ไม่มีใครสนใจเลย…” ทางเข้าห้องหนังสือนัวร์ยืนพิงประตูอยู่ เวลส์โกรธจนหน้าแดง “ไอ้เด็กเปร…??” ก่อนที่เวลส์จะเข้าไปซ้อมนัวร์ซ้ำนั้น มิคก็เข้ามาขวางไว้ “ไหนบอกไม่อยากฆ่าใครแล้วไง?” คำพูดแทงเข้าไปในใจของชายร่างสูง เขาสงบสติอารมณ์เล็กน้อยก่อนจะเดินหายขึ้นไปยังชั้นสองและเสียงปิดประตูห้องนอนก็ตามมา

“เธอไม่ควรทำแบบนั้น แต่ก็…ขอบใจ” มิคกล่าวขอบคุณโดยไม่มองหน้าชายหนุ่มร่างสูง “เอ้อ อย่าเข้าใจผิดนะลุง ผมแค่มาหาน้ำกิน ไม่เห็นลุงกลับมาซะที” นัวร์เดินกระเผลกกลับไปนั่งที่ตามเดิม “ชั้นจะไปเอาน้ำให้” นัวร์ยกมือห้ามปรามทันที บอกว่าไม่ต้องการแล้วและให้นายแพทย์กลับมาทำแผลต่อ

“…เพื่อนลุงโหดจัง” นัวร์กล่าวขณะที่มิคพันผ้าที่ศีรษะให้อย่างชำนาญ มิคยิ้มเล็กน้อยแต่ดวงตากลับเศร้าสร้อย “เขาไม่ค่อยเป็นแบบนี้นะ ปกติจะใจดีมากๆ แต่ก็…ขาดสติเพราะเป็นห่วงชั้นน่ะ เหตุผลเดียวที่ทำให้เวลส์โกรธได้คือเป็นห่วงหมอ” นัวร์พยักน้าช้าๆเป็นเชิงเข้าใจ

“แล้วต่อจากนนี้เธอจะทำยังไง โดนศัตรูตามหาอยู่ล่ะสิ?” นัวร์พยักหน้าหงึกๆ เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยุนค่ำนั่นแหล่ะคุณหมอคิดพลางกระตุกยิ้ม “ชั้นจะไม่ถามว่าเธอไปทำอะไรมา แต่ถ้าสร้างปัญหาให้ที่นี่ ชั้นจะไล่เธอออกไปซะ เข้าใจนะ?” นัวร์หันขวับมาทันทีที่มิคพูดจบพร้อมแววตาเบิกกว้างเป็นประกาย “หมายถึง จะให้ผม…พักที่นี่??” มิคพยักหน้าพร้อมยิ้มกว้างให้ “นายต้องทำความสะอาดบ้านให้เป็นการตอบแทน แล้วก็…??” ยังไม่ทันที่นายแพทย์จะพูดจบ นัวร์ก็คว้ามือมาเขย่าอย่างแรงด้วยความดีใจ

“จะให้ทำอะไรก็ได้ ขอให้มีเตียง ห้องน้ำ อาหารเป็นพอ” แต่เมื่อรื่นเริงเสร็จนัวร์ล้มลงไปนั่งกุมแผลตามเดิม “โอ๊ะ ชั้นใช้คนเจ็บคงไม่ได้ จะให้ออกไปก็ได้อีก งั้นช่วยชั้นเท่าที่ทำได้ เช่น หยิบอุปกรณ์รักษา ทำอหาร” นัวร์พยักหน้า ทั้งสองตกลงกันได้ด้วยดี คงจะมีเพียงเวลส์ที่ยืนมองทั้งสองจากชั้นบนที่ไม่พอใจเพียงลำพัง

TBC.
คราวนี้เปิดเผยแล้วว่าเป็นแนววาย 5555555 ใครไม่ชอบกดปิดนะคะ แต่อ่านแล้วอาจจะชอบก็ได้..... 
แนวใสๆไม่มีเรท(กระมัง)คะ แต่งแก้เครียด อ่านก็คลายเครียดนะคะ >3<