คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sundog I
Sundog : I
ผมับเลีน— พี่สาวฝาแฝ เป็นเ็ำพร้าพ่อแม่ั้แ่เ็
ทุวันนี้เราสอนอาศัยอยู่ับลุและรอบรัวอเาในย่านวีนส์ พวเา่าเป็นรอบรัวที่อบอุ่น— ผมไม่ไ้หมายถึอบอุ่นเพราะวามรัอย่าเียว พวเราอยู่ันแบบปลาระป๋อหรืออะไรทำนอนั้นยัไ็าม ผมรัรอบรัวปลาระป๋ออผมมานไม่สามารถินนาารีวิที่ไม่มีพวเาไ้ แ่ทุสิ่ล้วนมีอายุัย และผม— โล แลาสเอร์ มีอายุัยสั้นว่าใร
ผมรัฤูร้อน
แสแอุ่นๆ ทำให้ผมรู้สึผ่อนลาย และมันยัเป็น่วเวลาปิเทอมอี้วยเลีนับผมัสินใที่ะใ้เวลา่ววันหยุไปับารออำลัายในสวนสาธาระ มันอาฟัูน่าเบื่อเหมือนิรรมนแ่ แ่พวเราพึ่ะ17 และอบอเถอะ มันสนุว่าเล่นเมอี
พวเราเป็นฝาแฝาทิพย์สามารถมอเห็นสิ่ที่นธรรมาไม่สามารถเห็นไ้ ึ่ปิแล้ว็วระเป็นพวมีวามสามารถมอเห็นผี แ่ในรีนี้เป็นสิ่มีีวิในำนาน ลุอันวาร์เรียพวนี้ว่า‘อสุรายรี’ใ่ แบบเมู่าหรืออะไรทำนอนั้นลุอันวาร์ยืนยันว่าพวที่เราเอไม่่อยอันราย (ือผม็อยาะรู้เหมือนันว่าทำไมเาถึนิยามยัษ์ไลอปส์สู8 ฟุเป็นพวไม่อันราย) แ่ถึอย่านั้นเา็สอนวิธี่อสู้และ่าพวมันสำหรับรีุเินเอาไว้ ึ่พวเราสอพี่น้อ็เป็นนัเรียนที่ี เราลับฝีมือเพื่อไม่ให้มันฝืเป็นิวัรประำทุสัปาห์
และใ่ อนนี้เราอยู่ที่สวนสาธาระ พวอสุรายไม่สนเราเ่นเย เลีนเินนำเ้าไป้วยท่าทามั่นใ“5 เหรีย สำหรับนัวนั้น” เธอท้าพนันแ่ัน่า...ัวอะไร็ไม่รู้แฮะ รสุอบสวนสาธาระที่วระมีนามที่เลีนบอ ลับมีลุ่มหมอหนาแทน ยาที่มอเห็นว่า้าในหมอนั้นมีอะไร “มันไม่มีนนะเลีน รนั้นมีแ่หมอ”
“หมอหรอ” เลีนเพ่เพื่อวามแน่ใ— เธอมอผ่านมนร์บัาไม่ไ้ มันเิึ้นไม่บ่อย แ่ลุอันวาร์เยบอไว้ว่าเิึ้นไ้ “เ้าไปันเถอะ” เธอน้าวสายธนูรอ
“ไม่ เราะไม่เ้าไป” ผมปิเสธ
“เรา้อเ้าไปนะ”
“ทำไม”
เลีนทำสีหน้าริัเหมือนำลัะพูอะไรบาอย่าที่สำั แ่แล้วเธอ็ “แ่ลาสัหร์ว่าถ้าไม่เ้าไปเราะเสียใแน่” ่อนะี้ที่อผม “และนาย็ี้ลาลัวหมอ”
่าไ้หยามไม่ไ้นะ “ะไปไหม”
ลอารเิน อสุรายหันมอเราแบบที่ไม่เยทำมา่อน แม้ว่าพวมันะไม่ไ้เ้ามาโมี แ่ผม็รู้สึหวั่นใ “สรุปแล้ว ฝันเมื่อืนเป็นยัไ ีไหม” ผมวนพี่สาวุยเพื่อวามอุ่นใ
“นาย็รู้ว่ามันเป็นฝันร้าย” เธอ้อน “...อบใอีรั้ที่ปลุ”
“้วยวามยินี” สำั้อหนึ่สำหรับารเป็นพี่น้อัน ือ เรา้อปป้ออีนาฝันร้าย ึ่มัน็่ายสำหรับผมับเลีน เรามีวามสามารถในารรู้สึถึันที่เรียว่า‘สัมผัสแฝ’ เมื่อืนผมำลันอนหลับฝันีอยู่ในอนที่สัมผัสแฝทำาน ผมัวสั่นเทิ้ม้วยวามลัว ึ่มันเป็นไปไม่ไ้ที่ผมะลัวเรื่อีๆ ในฝันัวเอ ผมึ้อื่นึ้นมาปลุเลีนาฝันร้าย“มันะแย่มา นาื่นแล้ว เธอ็เอาแ่พึมพำเหมือนนประสาทหลอนว่าหมอ—” โอเ เลล์สมอผมทำานแล้ว “บอทีสิว่าเราไม่ไ้ำลัเ้าไปหาหมอนั่นเพราะวามฝันเมื่อืน”
“เราไม่ไ้ำลัเ้าไปหาหมอนั่นเพราะวามฝันเมื่อืน”
“ให้ายสิเลีน ทำไมถึ—” เธอไม่ฟัผมและวิ่เร็วหายเ้าไปในลุ่มหมอ ผมไม่สามารถวิ่ามเธอทันไ้ “เลีน!” ผมะโนปนหายใหอบ ไม่มีเสียอบลับาเธอ แ่หมออบสนอ่อเสียผม มันพุ่เ้ามาอย่ารวเร็ว
ผมมาอยู่ในห้อโถสีทอที่เยมาในฝันบ่อยๆ ุเอ.เ้าอเรือนผมสีสว่าอันโเ่นนอนเล่นน้ำในอ่านาให่เ่นเย “้าว่าวันนี้เ้ามาเร็วไปหน่อยนะว่าไหม” เาเหลือบมอนาฬิา้อมือที่ผมมั่นใว่า่อนหน้านี้เาไม่ไ้สวมไว้ “ฝันลาวันหรือ? เ้าไม่ไ้เรียนิศาสร์อยู่ใ่ไหม?” เาถาม้วยรอยยิ้ม
“เลีน...ส่ผมลับไป”
เายิ้มอบ “บารั้เ้า้อปล่อยวาบ้านะ”
“เราำลัอยู่ในอัราย และ—”
“้าะส่เ้าลับไปเมื่อถึเวลา” วาสีทออุเอ. เป็นประาย้า ผมรู้สึลัวเาอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน หรืออาะเป็นเพราะเลีนำลัลัวอยู่็ไ้ วามลัวอเธออาะำลัส่ผล่อวามรู้สึผมและผมไม่สามารถ่วยเธอไ้ เพราะิอยู่ในวามฝันบ้าๆ นี่
ุเอ. มอผมนั่ระวนระวายใลอเวลา ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรอนที่เาเินมาแะบ่าผม “ทุน่า็มีบทบาทหน้าที่อนเอนะโล” เายิ้มแบบอบอุ่น “เ้าไปไ้แล้ว”
ผมรู้สึถึอาารปวุบที่หัว าอผมลืมึ้นอย่ายาลำบา “โล” เสียอเลีนัึ้นทา้านวา ผมลืมามาพบว่าวอาทิย์ำลัลับอบฟ้า ไม่้อบอ็รู้ว่าผมหลับไปหลายั่วโมเลย ลุอันวาร์ะ้อทำโทษพวเราทันทีที่ถึบ้านแน่
เลีนูปลอภัยี อาวุธอเรายัอยู่รบ แ่มีบาอย่าเินมา เ็หนุ่มรุ่นราวราวเียวับเรานั่ออมอพวเราอยู่ รอบัวเามีไอหมอ เาเป็นนสร้าหมอนั่นผมเอื้อมมือหาอาวุธแ่เลีนหยุผมไว้ “เามาีนะ”
“เฮเอร์ แม็์เวลล์” หนุ่มหมอมฤยูแนะนำัว “เป็นผู้นำทาอเธอสอน”
“นำทาไปไหน”
“ถามพี่สาวนายสิ” เาี้ไปทาเลีนผู้ทำสีหน้าลืนไม่เ้าายไม่ออ“อย่าโรธนะ” เธอบอ่อนะเริ่มเล่าเรื่อราวทั้หม
เมื่อืน่อนเลีนฝันถึแม่— ผู้หิที่ายาเราไปเมื่อ12 ปี่อนแ่ยัามหลอหลอนเลีนในฝันนถึทุวันนี้ แม่้อารวาม่วยเหลือ เธออยาให้เลีนไปที่สวนสาธาระและามหาหมอให้เอ หมอะพาไปหาบาอย่าที่สำัมาๆ บาอย่าที่แม่ไ้ทำหายไป แน่นอนว่าเลีนำพรืออมา หาเอแล้วเธอะเอาให้แม่ยัไ เผาเ๊?แ่แม่ไม่มีอารม์ัน เธอโมโหและเปลี่ยนไปเป็นสภาพน่าลัว แม่เอาแ่พูว่าเลีนไม่เ้าใและพูับัวเอเป็นภาษาอื่น้วยน้ำเสียแหบแห้ เลีนลัวมาและไม่รู้ะทำยัไ เธอึพยายามเรียหาผม อนนี้แหละที่แม่ว้าัวเธออย่าแรและพูภาษาโบราออมา แ่เลีนลับเ้าใมัน แม่บอให้เลีนไปสวนสาธาระและามหาหมอให้เอ่อนะวันิน
นถึอนนี้ผมอยาะลอบหน้าัวเอูเผื่อว่าะื่นาฝันนี่ “...มัน็แ่วามฝันนะรู้ไหม” ผมปลอบใเลีน แม้ว่าเราะไปสวนสาธาระและหาหมอที่ว่านั่นเอแล้ว็าม
“สมริเินไปหน่อยว่าไหม” เลีนโว์แผลและรอยแที่้นแนใหู้
เือนผม้วยว่าราวหน้าที่ฝันถึแม่เรามีเรื่อ้อุยัน...อย่าริั้วย “เอาแนมานี่” ผมับแนเลีนละพยายามทำอย่าที่เยทำมาลอ ‘รัษาบาแผล’ มันับ้อนและอธิบายยาว่าทำไ้ยัไ แ่รู้ัวอีทีผม็ทำแบบนี้ไ้แล้ว “หาอเอแล้ว เราลับบ้านันทันทีเลยนะ” เลีนพยัหน้าอบ
แม็์เวลล์ลุบิี้เีย “เสียเวลามามา เราวรออเินทาไ้แล้ว”
เราออเินทาในป่าันมาั่วโมรึ่ไ้ นถึอนนี้ผม็ยัไม่รู้เลยว่าอที่แม่้อารืออะไร แล้วทำไมเราไม่สามารถไปหาื้อามร้าน้าไ้ ผู้หิรัสวยรัามแบบแม่็อยาไ้น้ำหอมหรือระเป๋าสวยๆ สัใบไว้อวเพื่อนในโลวิา ้อใ่แน่ๆ
“หยุ” เลีนสั่ สีหน้าอเธอูเป็นัวล “นายหลอเราหรือเปล่า” เธอน้าวสายธนูเรียมยิใส่แม็์เวลล์ ึ่เา็เลิ่ลั่อย่าบอไม่ถู “ันเปล่า”เลีนเลิิ้วถามผม “เาพูวามริ” ผมยืนยันับเธอ ผมมีวามสามารถในารับโหที่่อน้าแม่นยำ ถ้าถามว่าแม่นยำมานาไหนน่ะหรอ? ผมยัไม่เยับโหผิเลย
“ไม่่อยี...อันราย” เลีนหันธนูไปทาอื่นแทนเธอเหมือนพวร่าทรหยั่รู้อนาอะไรทำนอนั้น แ่มันไม่ไ้แม่นยำ เธอบอว่าอนาเปลี่ยนแปลไ้่าย... ะว่าไปพวเราเหมือนx-men เลยแฮะ
ไม่นาน็มีเสียหมาหอนึ้นรอบๆ เราผมูสารีสัว์ป่าไม่บ่อยแ่็พอำไ้ว่านี่ือเสียอหมาป่า “พระันทร์เ็มว...พราน” แม็์เวลล์พึมพำ เาูหวั่นใับพระันทร์ อา เรามีผู้นำทาลาืนเป็นโรลัวพระันทร์หรอเนี่ย
ลูธนูำนวนมาพุ่ออมาาทั่วทุสารทิศ ผมับเลีนพอะหลบไ้ แ่แม็์เวลล์ไม่ เาร้อออมาอย่าเ็บปวเมื่อโนปัเ้าที่้นาฝนธนูหยุลพร้อมับารปราัวอลุ่มเ็สาวและฝูหมาป่านาเล็ “โลมันลมริๆ ้วยนะ” เสียัมาาเ็สาวัวเล็ที่้อมอเราาใ้ฮู้สีมื
“ไปหาเพื่อนัน!” แม็์เวลล์ะโนบอเรา่อนะโนัให้ล้มล ผมับเลีนทำามำแนะนำเา แ่ลุ่มเฟมินิส์ (มั้นะ) ไม่ยอมให้เราไป “ิว่าเป็นเทพแล้วันะ—” เาไม่มีโอาสไ้พูนบประโย เาโนันสลบแบบที่ไม่น่าฟื้นึ้นมาไ้อีแ่ว่านะ เมื่อี้เาพูว่าเทพหรอ?
“นี่มันอะไรัน” เลีนถาม ประโยอาะูธรรมา แ่ริๆ แล้วมันเป็นมหรรมำหยาบายที่ผมไม่อยาพูถึ เลยัมาแ่นั้น
“พวเ้าวระแสวามเารพ่อท่านหิอเรา” หนึ่ในเ็ผู้หิพูึ้น ในะเียวันเ็สาวัวเล็ในฮู้สีมื็เอาฮู้ลและหันมาทาเรา เธอทำให้ผมหยุหายใ ไม่ใ่เพราะผมสีเ้มน่าึูอเธอ แ่ว่าเป็นใบหน้าอันุ้นเยที่ทำให้ผมลืมวิธีหายใ ใบหน้าอเลีน “ท่านหิอาร์เทมิส”
----------------------------------------------------------
สวัสี่ะ ่อนอื่นืออโทษที่หายไปนานนะะ พอีรู้สึแปลๆ ับารพิมพ์อัวเอเลยลับไปแ้ไมา และ็้ออโทษรีเอร์ที่อ่านเวอร์แรไปแล้ว้วยนะะ อโทษริๆ่ะ หวัว่าทุนะสนุไปับอนใหม่นะะ และถ้าถูใ ฝาอมเมน์หรือให้ำลั้วยนะะ อบุที่ิาม่ะ
ความคิดเห็น