คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [SF] 4Romance ฝัน หวาน อาย จูบ, .. จูบ - Chu~♡
Warning: ตั้งสติให้ดี ทำใจให้มั่น ท่องไว้...เสพย์เด็กมากไปเป็นบาป
"เฮ้อออ...อึนซีเฮเด็กดี อย่าซนให้มากนักสิครับ"
ปาร์คจองซูคุณครูประจำโรงเรียนอนุบาลห้องลูกเป็ดถอนหายใจออกมาเบาๆพลางใช้มือปัดผมเผ้าของเจ้าเด็กแสบประจำห้องทั้งสามคนที่เขาเรียกรวมกันว่าอึนซีเฮ(เจ้าลิงสามตัวนี้ไปไหนมาไหนกันเป็นแพ็คยังกับแปรงสีฟันซื้อสองแถมหนึ่ง เรียกรวมๆกันแบบนี้น่ะประหยัดเวลากว่าเยอะ)ให้เข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมพลางทรุดตัวนั่งลงคุกเข่าเพื่อติดพลาสเตอร์ยาให้ที่หัวเข่าของเจ้าคนที่ตัวสูงที่สุดในกลุ่มซึ่งยืนอยู่ตรงกลาง(ที่ประจำนั่นล่ะ) ซีวอนที่แม้จะมีแผลถลอกอยู่เต็มแขนแถมหัวเข่ายังแตกเลือดซิบอีกหนึ่งข้างแต่ก็ยังส่งรอยยิ้มเอาใจมาให้เขาได้อย่างน่ารัก สองข้างแก้มขาวๆปรากฏลักยิ้มบุ๋มลึกลงยิ่งทำให้เจ้าเด็กตัวสูงขี้ประจบเป็นที่หนึ่งนี่น่าเอ็นดูเพิ่มขึ้นไปอีกจนเขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลยล่ะ
ถึงจะเจ็บตัวบ่อย แต่อย่างน้อยเจ้าพวกแสบอึนซีเฮก็ไม่ใช่เด็กขี้แยที่เจ็บตัวแล้วร้องไห้ล่ะนะ
(จองซูถือว่านั่นเป็นโชคอย่างหนึ่ง)
"ไปทำอะไรมาครับ ซีวอนเป็นแผลเต็มตัวเลย ทงเฮกับฮยอกแจแกล้งเพื่อนหรอ"
"เปล่าสักหน่อยยยย ทงเฮเปล่าทำนะ ไม่ได้โกงด้วย ซีวอนตกของซีวอนเองต่างหาก"
ลีทงเฮน่ะตัวเล็กที่สุด เกิดที่หลังสุด แต่ก็แสบเข็ดฟันเป็นที่สุดเหมือนกัน(คุณแม่อุตส่าห์จับมัดจุกน้ำพุมาเรียนทุกวัน น่ารักดีเป็นบ้า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความแสบลดลงเลยจริงๆ)...ดูจากรอยยิ้มซนๆนั่นแล้ว จองซูก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าเจ้าตัวเล็กนี่ต้องเป็นคนต้นคิดเรื่องแผลงๆนี่แน่ๆ แล้วยิ่งเมื่อมีเจ้าลูกลไก่ตัวขาวฮยอกแจแฝดคนละฝาเป็นลูกไล่แล้วด้วยเนี่ย(รายนี้ก็มัดจุกมาเรียนเหมือนกัน แต่มัดไว้อยู่ข้างขวาแทน แต่มันก็ไม่ได้ผลพอๆกับจุกน้ำพุกลางศีรษะของทงเฮนั่นล่ะ) ไม่มีใครหัวแตกมาให้เขาโดนผู้ปกครองด่า จองซูก็ถือว่าการมาทำงานวันนี้เฮงแล้วล่ะ คุณครูประจำอนุบาลห้องลูกเป็ดก็อยากจะจับเจ้าอึนซีเฮนี่มาตีสักทีจริงๆนะ แต่ก็ทำไม่ลงสักที เจอทงเฮบีบน้ำตา ซีวอนเข้ามากอด ฮยอกแจยิ้มอ้อนใส่หน่อยเท่านั้นล่ะ...ทุกอย่างเป็นอันเจ๊งหมด!
"ไปปีนอะไรมา ต้นไม้ตรงริมรั้วใช่มั้ย ครูบอกแล้วไงครับว่าอย่าไปปีน"
จองซูรู้ดีว่าเขาก็พูดเตือนไปแบบนั้นเอง พอปล่อยออกไปใหม่เดี๋ยวก็ได้ไปปีนอีกเหมือนเขาไม่ได้พูดอะไรออกไปก่อนหน้า...มันน่าจับตีชะมัด! เขาปัดมือไปตามเนื้อตามตัวของซีวอนที่เปื้อนดินเปื้อนทรายอยู่เล็กน้อยพลางจับเจ้าตัวเล็ก(แต่ก็สูงที่สุดในห้องแล้วและก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์สูงเมื่อเทียบกับเด็กอายุห้าขวบทั่วไป)หมุนไปหมุนมาเล็กน้อยเพื่อหารอยแผลที่เขาอาจจะพลาดไม่ได้ใส่ยาให้ ก่อนจะเลยไปเช็คสภาพ(?)เจ้าตัวเล็ก(ที่คราวนี้ถือว่าเล็กจริงๆ)สองคนที่เหลือว่าได้แผลอะไรกันมาบ้างรึเปล่า
"แล้วทำไมคิบอมห้องลูกแมวทำได้ล่ะคับ"
เพราะครูประจำชั้นห้องลูกแมวมันเพี้ยนน่ะสิ!
จองซูก็อยากจะตอบเชวซีวอนไปเด็กดีไปแบบนั้น(เขากำลังคิดว่าเจ้าคู่หูอึนเฮกำลังทำให้เชวซีวอนเด็กดีประจำห้องของเขาไขว้เขวแนวทางของตัวเองน่ะ) แต่เขาก็เลือกที่จำส่งรอยยิ้มไปให้พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
"แต่ห้องลูกเป็ดไม่ให้ปีน ซีวอนอยู่ห้องอะไรล่ะครับ"
"อยู่ห้องครูจองซูใจดี"
ชื่นใจดีจริงๆ!
ครูจองซูใจดียิ้มหวานให้กับเจ้าเด็กห้าขวบจอมแสบของห้องทั้งสามคนก่อนจะจัดการหยิกแก้มนิ่มๆของเจ้าสามคนนั่นไปคนละทีคล้ายจะเป็นการลงโทษที่น่ารักเสียจนเขาจับตีแบบจริงๆจังๆไม่ได้เสียที อึนซีเฮของเขาพากันครางอื้อและหดคอหนีการลงโทษของเขากันใหญ่
"อยู่ห้องครูก็ห้ามปีนนะครับ ไปนั่งรอเพื่อนที่โต๊ะนะครับ ครูจะเอาเพื่อนเข้าห้องนะ"
พอคุณครูประจำชั้นคนสวยหมุนตัวหันหลังเดินออกจากห้องเรียนไป อึนซีเฮตัวแสบก็พากันหัวเราะคิกคักใส่กัน ทงเฮชี้นิ้วใส่หน้าซีอวนพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างสุดๆ
"ซีวอนแพ้แล้ว ซีวอนตกก่อนเรา...ซีวอนต้องเป็นคนไปจุ๊บๆนะ!"
........................................................................
ว่ากันว่าเด็กห้องลูกหมีน่ะน่ารักทุกคน(อนุบาลก็มีข่าวลือเหมือนกันนะ!) แต่ซีวอนว่าไม่เห็นจะมีใครน่ารักเลยสักคน ครูคังอินห้องลูกหมีที่สอนพละก็ดุมากอีกต่างหาก...ใครจะอยากไปยุ่งกับห้องลูกหมีมากนักล่ะ! แต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ห้องลูกหมีจะได้ใช้สนามเด็กเล่นร่วมกับห้องลูกเป็ดนี่นา เขาก็เลยไม่มีทางเลือกเท่าไรนอกจากเดินหลบสายตาครูคังอินออกมายังชิงช้าตรงริมรั้วซึ่งมีลูกแมวนั่งอยู่คนหนึ่ง ตอนแรกก็ไม่มั่นใจว่าเป็นเด็กห้องลูกหมีจริงๆรึเปล่า...ก็เขาคิดว่าคนนั้นน่าจะอยู่ห้องลูกแมวมากกว่านี่นา
แต่ลูกแมวคนนั้นน่ะ...น่ารักจริงๆนะคับ!
"ไปเร็วๆซี่ เราอยากเห็นซีวอนจุ๊บๆแล้วนะ"
ฮยอกแจเร่งพร้อมกับออกแรงดันหลังของเขาให้เดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่คนเดียวอยู่ที่ชิงช้า จะหันไปบอกว่าขอเวลาทำใจหน่อยก็ไม่ทันแล้ว เพราะคนที่นั่งนิ่งๆอยู่บนชิงช้าหันมาสังเกตเห็นเขาเข้าแล้ว ซีวอนเลยตัดสินใจเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนที่หน้าตาเหมือนลูกแมวคนนั้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ มือไขว้ไปอยู่ที่ด้านหลังอย่างที่พี่สาวบอกว่าเวลาเห็นผู้ชายยืนแบบนี้แล้วดูเท่ห์ดี(ซีวอนไม่เห็นว่ามันจะเท่ห์ตรงไหนเลยอ่ะ)
"สวัสดี"
"หวัดดี"
ลูกแมวตัวขาวแก้มแดงตอบกลับมาเสียงห้วนก่อนจะสะบัดหน้าหนีเขาเหมือนไม่อยากจะคุยกับเขาอีก ซีวอนยู่หน้า...ไม่ชอบมากๆเลยนะที่เมินกันแบบนี้น่ะ!
"พูดกับเราดีๆสิ"
"เค้าก็พูดดีแล้วไงล่ะ"
ลูกแมวตัวขาวจอมเชิดตอบกลับมาเสียงห้วนกว่าเดิมด้วยใบหน้าบึ้งจัดเหมือนจะกำลังหงุดหงิดอยู่ก่อนจะสะบัดเชิดหน้าหนีเขาอีกรอบ ตัวเล็กๆพยายามจะขยับไกวชิงช้าที่ตัวเองนั่งอยู่ แต่ปลายเท้าที่ลอยอยู่เหนือพื้นก็ทำให้มันลำบากอยู่สักหน่อย ซีวอนหลุดยิ้มออกมาให้กับการขยับตัวดุ๊กดิ๊กแบบนั้น เจ้าเด็กที่เกลียดการถูกเมินหาความตั้งใจของตัวเองเจออีกครั้ง
"เราเล่นเป็นเพื่อนเอาป่าว"
"หึ!"
ลูกแมวเชิดอีกแล้วอ่ะ!
"เราชื่อซีวอน แล้วนายล่ะชื่ออะไร"
"คยูฮยอน"
"คูยอน"
"คยูฮยอน!"
คยูฮยอนเสียงดังใส่เมื่อเห็นว่าเขาออกชื่อของเจ้าตัวไม่ชัดเสียที อิโธ่!...แค่นี้ก็หยวนๆหน่อยก็ไม่ได้ มันก็เหมือนกันนั่นล่ะ! ลูกแมวดุชะมัดเลยอ่ะ! แต่ถึงใบหน้าขาวๆนั่นจะบึ้งสนิท ซีวอนก็ยังคิดว่าลูกแมวน่ารักอยู่ดีจนยิ้มให้ไม่เหนื่อยเสียที ร่างที่สูงเกินมาตรฐานเด็กห้าขวบไปสักหน่อยวิ่งอ้อมไปยืนอยู่ด้านหลังชิงช้าก่อนจะออกแรงผลักมันเบาๆ
"คูยอน"
"อะไร"
คนที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยขานรับเสียงเรียกของเขาเสียงใสพร้อมกับเหลือบสายตามามองเขาด้วยแววตาที่ใสยิ่งกว่า ซีวอนยิ้มแป้นจนปรากฏลักยิ้มบุ๋มลึกลงที่สองข้างแก้ม(แม่ให้มาฮับ!)พร้อมกับวิ่งอ้อมไปดักอยู่ที่ด้านหน้าตามเดิม...ก็เขาอยากเห็นหน้าลูกแมวชัดๆนี่นา คยูฮยอนเอนคอมองหน้าเขา ดวงตากลมๆที่จ้องมองมาทำเอาเขารู้สึกเขินขึ้นมาหน่อย
ไม่ได้ๆ...พระเอกในหนังยังไม่เห็นเขินเลย
"เป็นแฟนกับเรามั้ย"
"เอ๋?"
ชิงช้าที่ขยับไหวค่อยๆหยุดการเคลื่อนไหวของมันลงเมื่อคนที่นั่งอยู่ไม่ได้ออกแรงเหวี่ยงมันต่อ คยูฮยอนมองหน้าเขานิ่ง...นิ่งมากจริงๆนะ ตาโตๆคู่นั้นมองหน้าซีวอนไม่กระพริบเลยนี่นา ก่อนเด็กห้องลูกหมีจะเอนคอไปด้านหนึ่งด้วยท่าทางเหมือนจะสงสัย
"เป็นแฟนกันทำไมหรอ"
"เป็นแฟนกันแล้วก็จุ๊บๆกันได้น่ะสิ"
"จุ๊บๆหรอ"
"อื้อ! เหมือนในหนังไง"
คยูฮยอนนิ่งไปนิด ก่อนใบหน้าขาวๆนั่นจะยับยู่เข้าหากันเหมือนเจ้าตัวจะขัดเคืองอะไรขึ้นมาเอาเสียเฉยๆ ริมฝีปากสีแดงจัดบิดคว่ำลงด้วยท่าทางน่ารัก(ก็ซีวอนมองว่ามันน่ารักนี่! อย่ามาขัดใจนะ!)
"อย่ามาอ้างเลย ตัวเองแค่อยากจะจุ๊บๆกับเค้าใช่มั้ยล่ะ"
"ก็คูยอนน่ารัก เราก็เลยอยากจุ๊บๆกับคูยอนนี่นา ไม่เห็นจะผิดตรงไหนเลย"
คุณพ่อสอนมาว่าเป็นลูกผู้ชายต้องหนักแน่น คำไหนคำนั้น ห้ามโกหก ซีวอนเด็กดีก็เชื่อฟังและตอบเด็กผู้ชายห้องลูกหมีที่หน้าเหมือนลูกแมว(?)กลับไปแบบนั้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง แหม...เชวซีวอนโตไปเป็นนักการเมืองก็คงจะดี คยูฮยอนนิ่งไปอีกครั้ง ใบหน้าขาวทอแววครุ่นคิดขึ้นมาชั่วครู่
"เค้าต้องไปถามคุณอาคังอินก่อน"
ชื่อของคุณครูคังอินทำเอาซีวอนทำหน้าแหย(เลิกสนใจประเด็นคุณอาไปเสียสนิทเลย)...ครูพละดุออกขนาดนั้น ซีวอนจะโดนตีรึเปล่าก็ไม่รู้อ่าา! เขาตรงเข้าไปกดไหล่บางๆของลูกแมวแก้มยุ้ยให้กลับไปนั่งลงบนชิงช้าตามเดิม
"ไม่ได้ๆ...ห้ามบอกนะ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็มันเป็นเรื่องระหว่างเรากับคูยอนแค่สองคนนี่...ตกลงจะเป็นแฟนกับเราป่ะละ"
"เป็นก็ได้"
"เป็นก็ได้งั้นจุ๊บๆกันนะ"
ซีวอนอาศัยจังหวะที่ลูกแมวเผลอกดริมฝีปากลงไปเบาๆที่เรียวปากแดงๆนุ่มๆนั่นอย่างรวดเร็วก่อนจะผละออกมายิ้มใส่ตากลมๆของอีกฝ่ายที่จะยังคงดูงงๆอยู่สักหน่อย...ง่าาาา จุ๊บๆแล้วซีวอนใจเต้นง่ะ! แต่อะไรบางอย่างในดวงตากลมๆของคยูฮยอนก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนแก้มของตัวเองกำลังจะระเบิดออกมาจนต้องหลบสายตาวูบและหันหลังเดินหนีออกมาแบบไม่แมนเป็นที่สุด
"ตัวเอง...เดี๋ยวสิ"
เสียงร้องเรียกดังมาจากด้านหลังก่อนร่างเล็กๆของคยูฮยอนจะวิ่งมายืนดักอยู่ตรงหน้า ลูกแมวใช้สองมือจับหมับเข้าที่สองข้างแก้มของเขา ทำหน้ามึนใส่พักใหญ่ก่อนเรียวปากแดงๆนั่นจะแตะสัมผัสลงมาที่ริมฝีปากของเขาบ้าง
"ให้เค้าจุ๊บตัวเองมั่งนะ"
..............................................................
*อ่ะๆๆ .. ให้อีกหน่อย*
"ไอ้หมีมึงเงียบนะ!"
"ปล่อยนะ!...คยูฮยอนหลานอา! นี่...อุ๊บ!"
มือบางของครูประจำห้องลูกเป็ดคว้าหมับเข้าที่ริมฝีปากของครูประจำห้องลูกหมีที่กำลังจะถลาออกไปขัดขวางความรัก(?)ของซีวอนเด็กดีของเขาได้อย่างใจไม้ไส้ระกำเป็นที่สุด แขนเรียวล๊อคหมับเข้าที่คอพร้อมกับใช้ขาข้างหนึ่งเกี่ยวเข้ากับขาของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยกันเหนียว
"หวงมากเดี๋ยวหลานมึงก็คานหรอก ปล่อยไปเหอะ"
โชคดีที่เขาได้คนอย่างฮีชอลครูประจำห้องลูกแมวมาเป็นพวกนะ เพราะรายนั้นน่ะกอดหมับอยู่ที่ข้างเอวใหญ่ๆของครูพละเหมือนปลิงที่สวยที่สุดในคลองเลยล่ะ(?) คังอินดิ้นขลุกขลัก แต่กระนั้นก็ยังสู้แรงคุณครูอีกสองคนไม่ได้อยู่ดี จองซูอมยิ้มให้กับซีวอนเด็กดีของเขาที่ก้มหน้าไปจุ๊บปากเจ้าเด็กหน้าแมวห้องลูกหมี
ซีวอนของเขาน่ะดีที่หนึ่งอยู่แล้วนั่นล่ะ!
.....................................................................
- END
*แถมอีกนิดละกัน*
"เป็นไงๆ ซีวอนรู้สึกไงบ้าง"
ทงเฮเป็นคนแรกที่เข้ามากระโดดเกาะไหล่ของเขาหลังจากเขาเดินลอยๆกลับไปหาทั้งคู่ที่คอยอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นเดิมที่พวกเขาใช้ปีนเมื่อวันก่อน ซีวอนยิ้มหวานให้เพื่อน ดวงตากลมๆดูล่องลอยยังไงพิกล แน่ล่ะ...เจ้าลูกลิงสองตัวที่เกาะอยู่ไหล่ทั้งสองข้างของเขาทำหน้าลุ้นกันตัวโก่งเลย
"นิ่มๆ หวานๆ...เหมือนเยลลี่เลย ปากคูยอนเหมือนเยลลี่เลย"
ฮยอกแจหรี่ตามองเพื่อนตัวสูงของตนเล็กน้อยก่อนจะเหล่ตามองคนที่เกาะอยู่ที่ไหล่กว้างๆ(ถือว่ากว้างเมื่อเทียบกับเด็กห้าขวบ)อีกด้าน ก่อนฟันขาวๆจะงับเข้าที่ริมฝีปากแดงจัดของตัวเองเบาๆคล้ายขัดเคือง ลูกไก่ตัวขาวยกมือขึ้นกอดอกฉับ อมลมแก้มป่องมองเพื่อนที่ทำผมทรงคล้ายกันด้วยสายตาเหมือนจะโกรธอยู่ลึกๆ
"แล้วทำไมปากของทงเฮไม่เห็นเหมือนเยลลี่เลย นายทำถูกรึเปล่าอ่ะทงเฮ!"
.........................................................................
- END -
(จริงๆแล้วจ้าา)
ถึงวันเด็กแล้วก็นึกถึงเรื่องนี้เลยถือเอามาลงให้ซะเลย สุขสันต์วันเด็กนะคะ ขอให้เด็กน้อยรีดเดอร์ของไรเตอร์เป็นเด็กดีทุกคนเลยน้าา :]
ความคิดเห็น