คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : 29th Mission :: V.I.P Victim: เด็ก(โคตรแนว)มีปัญหา - ควอนจียง (100%)
"นี่น้อง..."
"อะไรเล่า?!"
เจ้าเด็กนี่แอดวานซ์กว่าไอ้ปลาทองอย่างที่เขาคาดไม่ถึงเชียวล่ะ...เรียกได้ว่ามือโปรมาเองเลยทีเดียว เพราะไม่ว่าพวกเขาจะขยับไปทางไหน เจ้าเด็กที่แนะนำตัวเองว่าชื่อควอนจียงก็เดินตามพวกเขาไปติดๆด้วยท่าทางมุ่งมั่นไม่ลดละเลยสักนิด ถึงขนาดที่พวกเขาขู่ไปว่าจะจับไปขายนะ ไอ้เด็กบ้านั่นก็ตอบพวกเขากลับมาได้อย่างเจ็บแสบไปถึงทรวงจนน่าปล้ำนักว่า
"พ่อจีเป็นตำรวจ จีไม่กลัวหรอก พันตรีติดดาวหลายดวงด้วยนะ!...พ่อจีเจ๋งที่สุดในโลกเลยจะบอกให้!"
พ่อดันเสือกเป็นพันตรีอีก!...ให้ตายห่าสิ!!
"ตามพี่มาแบบนี้เดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วงเอานะครับ"
คิบอม(ที่ในตอนแรกกะจะจับตัวเจ้าเด็กนี่กลับไปเค้นสักหน่อย ไปๆมาๆเจอแบบนี้เล่นเอาหมดอารมณ์จะเค้นซะแล้ว)พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบโดยมีเพื่อนทั้งสองคนคอยพยักหน้าเออออห่อหมกอยู่ใกล้ๆ แต่ดูเหมือนเจ้าจียงเด็กแนวจะไม่ถูกใจน้ำเย็น(?)ของเขาเท่าไรนัก เพราะทันทีที่สิ้นคำ ใบหน้าน่ารักๆที่ดูรั้นๆนั่นก็บึ้งตึงลงมาแบบทันตาเห็น...เร็วยิ่งกว่าสั่งได้เสียอีกจะบอกให้!
"ไม่มีใครเป็นห่วงจีหรอก ขนาดพี่ท๊อปยังไม่คิดถึงจีเลย!"
นั่นไง!...มันหลุดออกมาจนได้!
"ใครนะครับ?"
"ช่างเหอะ!"
เจ้าเด็กหัวทองบอกปัดด้วยท่าทางชวนเตะก่อนจะหันมายิ้มแป้นให้เขาพร้อมกับตรงเข้ามาจับมือเขาเอาไว้ด้วยท่าทางซี้ปึ้กกันสุดๆ ส่วนมืออีกข้างก็หันไปคว้าได้มือของยุนโฮมาเกาะกุมเอาไว้(ส่วนเพื่อนคยูคนดีดันเสือกไหวตัวทัน แม่งขยับไปยืนเสียห่างเชียวนะมึง!)
"พาจีไปด้วยนะ จีเป็นเด็กดีนะจะบอกให้"
เชื่อกูก็คงชวดเกียรตินิยมแล้วล่ะไอ้เด็กบ้า!
"แต่ว่าพี่...เอ่อ...ต้องไปซ้อมบอลนะครับน้องจียง"
เพื่อนยุนคนดีเริ่มแสดงอาการเลว(?)ตัดช่องน้อยแต่พอตัวด้วยการเอาตัวรอดอย่างการยกเรื่องซ้อมบอลมาเป็นข้ออ้าง...อย่าคิดว่ากูไม่รู้ทันมึงนะไอ้ห่า! มึงมีซ้อมห้าโมง นี่เพิ่งสี่โมงสิบนาทีเองนะสัด! จียงนิ่งครุ่นคิดไปนิดก่อนเจ้าเด็กแสนแนวจะหันไปยิ้มตาใสให้กับพ่อนักกีฬาคนเก่งที่กำลังทำสีหน้าลุ้นสุดๆ
"งั้น...จีไปดูพี่ยุนโฮซ้อมบอลก็ได้ ต้องสนุกแน่ๆเลย"
สมน้ำหน้ามึง!
.......................................................
สมน้ำหน้ากูด้วยน่ะสิ!!
คิบอมคิดว่าไอ้ยุน(ที่กำลังวิ่งตามเสียงแว้ดๆของผู้จัดการทีมคนสวยให้วุ่นอยู่ที่กลางสนามบอล)ต้องกำลังเยาะเย้ยเขาแบบนี้อยู่ในใจแหงๆ เพราะทันทีที่พวกเขาเดินทางกลับมาถึงมหาลัย เพื่อนชองคนดีก็ยังคงแสดงอาการเลว(?)อย่างต่อเนื่องด้วยการรีบวิ่งไปมุดหัวอยู่ในห้องพักนักกีฬาเสียนานสองนาน(หรือแม่งวิ่งไปมุดหัวอยู่ใต้หว่างขาเสี่ยก็ไม่รู้!)แบบไร้ความรับผิดชอบสุดๆ ปล่อยให้เขาต้องมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่บนอัฒจรรย์กับเจ้าเด็กจียงและเพื่อนโจวคนดีที่โดนเขาล๊อคคอเอาไว้แน่นเสียอย่างนั้น
"ปล่อยกูนะสัด!...กูจะไปเรียนเลขแล้ว!"
คยูฮยอนเริ่มออกอาการงอแงร้องหาติวเตอร์เมื่อเจ้าตัวไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาจากการล๊อคคอของเขาได้ เด็กเสดแก้มบวม(ที่มืออีกข้างถูกเจ้าเด็กจีจับไว้ไม่ปล่อย)ทำเป็นมองเมินเสียงร้องงอแงนั่นพลางแสร้งทำเป็นหันไปมองเจ้าเด็กน้อยข้างกายที่ดูจะตื่นเต้นกับทุกอย่างรอบตัวไปเสียหมด
"มึงก็เรียกเขามาสอนที่นี่สิ"
"ไม่เอา!...กูสัญญากับเขาแล้วว่าจะพาไปเลี้ยงไอติมอ่ะ!"
นี่มึงกล้าตอแหลกับเพื่อนแล้วเรอะ?!!
"รู้จักกันมาตั้งแต่ป.สอง นี่มึงคิดตอแหลกับกูหรอไอ้คยู!"
"เปล่าตอแหลนะสัด!...ซองมินของกูคอยกูอยู่นะเว้ย!"
แหม...เดี๋ยวนี้มีซองมินของกู
"ถุย!...ถ้าเขาเป็นของมึงแล้ว มึงก็เรียกเขามาหาที่นี่ซะสิ!"
โจวคยูฮยอนทำหน้างอได้น่ารักเชียวล่ะ สาวๆคงต้องเก็บไปกรี๊ดได้หลายวันแน่ๆ แต่คิบอมไม่ประทับใจหรอกนะจะบอกให้! พ่อหนุ่มเสียงดีสบถงึมงำออกมาพลางล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตนออกมาจากกระเป๋าเพื่อโทรหาติวเตอร์อย่างยอมแพ้...ทำเสียงคุยหว๊านหวานแบบนั้น ไม่บอกก็รู้ว่าโดนเมียตามใจจนเคยเป็นนิสัยขนาดไหน อย่าให้มึงเจอเหมือนกูบ้างนะสัด!
"พี่ยุนโฮ!!"
เสียงแปดหลอดของเจ้าเด็กหัวทองที่ตะโกนขึ้นมาอย่างไม่เป็นปี่เป็นขลุ่ยทำเอาทั้งเขาทั้งคยูฮยอนสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพวกเขาก็ต้องเริ่มอายมากๆ เพราะคนที่นั่งอยู่บนอัฒจรรย์เกือบทั้งแถบต่างหันขวับมามองพวกเขาเหมือนมองพวกบ้านนอกเข้ากรุง...นี่ยังไม่นับนักกีฬาอีกล้านแปดประเภทที่กำลังใช้สนามอยู่ที่ด้านล่างอีกนะ
"พี่ยุนโฮโคตรเท่ห์เลยยยย!!"
ดูเหมือนเจ้าจีเด็กแนวจะประทับใจชองยุนโฮเอามากๆเลยนะเนี่ย
และอะไรที่ฮาชะมัดรู้มั้ย
ชิมชางมินกับอาเสี่ยคนสวยดันนั่งอยู่ใกล้ๆนี่ด้วยน่ะสิ!
เขาเห็นเจ้าเด็กแพทย์คนเก่งกลั้นหัวเราะคึกๆจนตัวโยนไปหมด ส่วนเสี่ยแจจุงคนสวย(ที่เมื่อตอนเห็นหน้าครั้งแรก เล่นเอาเขากับไอ้คยูอึ้ง ทึ่ง เสียว(?)ไปสามนาทีกว่าเต็มๆ...หวานๆแบบนั้น(ถึงจะออกล่ำๆไปสักหน่อยก็เถอะ)เสียบน้องชางมินได้ยังไงฟะ?!!)ก็นั่งทำหน้างออยูด้านหลังแว่นกันแดดอันเท่าจานข้าวนั่นล่ะ
ไอ้ยุนโฮนั่นก็ปะไร มีการเงยหน้าขึ้นมายิ้มอายๆให้ไอ้เด็กจีแถมยังมีโบกไม้โบกมือให้...นักการเมืองยังซื้อใจชาวบ้านเก่งไม่เท่ามึงเลยให้ตายห่าสิ! แต่พอหันไปเจอหน้าหงิกๆของเสี่ยเท่านั้นล่ะ พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบที่ชอบเช็คเรตติ้งตัวเองพร่ำเพรื่อก็หดหัวกลับไปวอร์มร่างกายต่อทันที...เรียกได้ว่ากลัวยิ่งกว่าเมียรวมกับแม่เสียอีก(หรือแม่งได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วก็ไม่รู้)
"ไอ้ยุนแม่งบ้าจี้จริงๆ"
คยูฮยอนพึมพำออกมาด้วยท่าทางหมั่นไส้พิกลก่อนเจ้าตัวจะยิ้มร่าเมื่อเห็นติวเตอร์ตากระต่ายของตนกำลังเดินขึ้นอัฒจรรย์มา ลีซองมินน่ารักสมกับไอ้ที่คยูมันหลงจนตกท่อแบบนี้จริงๆนั่นล่ะ(พอๆกับที่ปากของเสี่ยน่าจูบอย่างที่ไอ้ยุนมันเพ้ออยู่บ่อยๆเหมือนกัน) แต่ไม่มีใครน่ารักน่าหลงน่าขย่ม(?)เท่าสามีคนสวยของเขาอยู่แล้ว...ฟันธงเรื่องนี้ได้เลย!
"ทำไมนัดมาที่นี่ล่ะ เสียงดังออกอย่างนี้จะเรียนรู้เรื่องได้ยังไงกัน...อ้ะ!...คยูฮยอนมากับเพื่อนหรอ สวัสดีนะ เราลีซองมิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
แหม...อัธยาศัยดีทั้งผัว(?)ทั้งเมีย(?)เลยเว้ย!
"ครับ...ผมคิมคิบอม"
คิบอมส่งรอยยิ้มตอบกลับไปพร้อมกับแนะนำตัวเองกลับสั้นๆและก้มศีรษะลงนิดๆเป็นเชิงทักทาย ซองมินยิ้มหวานตอบกลับมาให้เขาก่อนตากลมๆที่เหมือนกระต่ายไม่มีผิดคู่นั้นจะเลยไปมองยังคนที่นั่งอยู่อีกข้างของเขา ซึ่งแน่ล่ะ...เจ้าเด็กควอนจียงตัวปัญหามองคนมาใหม่ตาแป๋วด้วยท่าทางที่ยิ่งกว่าตุ๊กตาที่ไว้ใช้ตั้งโชว์หน้าร้านเสียอีก...น่ารักขาดใจเลยนั่นล่ะ ซองมินเอนคอมองเจ้าเด็กหัวทองด้วยท่าทางสงสัย เช่นเดียวกับที่จียงเอนคอมองคนแปลกหน้า...องศาเดียวกับเป๊ะอย่างหาคนเลียนแบบได้อย่างจริงๆพับผ่าสิ!
"ใครน่ะ" เป็นจียงที่ร้องทักออกมาเป็นคนแรก
"ชื่อซองมิน"
ซองมินดูท่าจะหลงเจ้าเด็กนี่ได้ที่ทีเดียว(สบตากันครั้งแรกก็เป็นแบบนี้ทุกรายนั่นล่ะ!)ถึงได้เล่นด้วยตอบกลับไปด้วยเสียงสูงๆที่ฟังดูแบ๊วๆโทนเดียวกันเปี๊ยบ จียงยิ้มแป้นก่อนจะทำการเมินพี่ชายคนเก่าอย่างเขาและไอ้คยูอย่างสิ้นเชิงโดยการปีข้ามตักพวกเขา(เน้นอีกที...ปีน!)ไปนั่งปุ๊อยู่ข้างๆซองมินพร้อมกับเอาหัวเอนซบกับไหล่บางๆนั่นอย่างขี้ประจบประแจงเป็นที่สุด
"ชื่อน่ารักจัง จีชอบ"
เป็นไอ้คยูฮยอนที่ตาค้างอ้าปากหวอให้กับคำชมนั่นก่อนพ่อคนเสียงดีจะเลือดขึ้นหน้า จัดการผลักหัวเล็กๆที่ปกคลุมไปด้วยผมสีทองซีด(อย่างที่เขาคิดว่าไม่มีโรงเรียนที่เกาหลีโรงเรียนไหนให้ทำแน่ๆ)นั่นทิ้งอย่างไม่คิดเกรงใจคุณพ่อพันตรีของไอ้เด็กจีแล้วจึงจัดแจงทำอิท่าไหนก็ไม่รู้ถึงได้อุ้มติวเตอร์ตากระต่ายของตัวเอง(ที่ก็ไม่ใช่ตัวบางๆซะด้วย)ขึ้นมาวางแหมะไว้บนหน้าตักของตนหน้าตาเฉย แหม...หึงหน้ามืดแล้วแรงเยอะนะมึง
"ยุ่ง!"
"อะไรเล่า!"
"ของพี่...ห้ามยุ่ง!"
"ขี้หวง!"
"เออ!"
"ขี้งกด้วย!"
"เออ!!...หาเอาเองเดะ!!"
เจ้าเด็กจียงชะงักนิดเพราะประโยคย้อนของคยูฮยอนประโยคนั้นก่อนใบหน้าจิ้มลิ้มรั้นๆนั่นจะหม่นลงมาทันตา คนตัวเล็กปีนกลับมา(อีกสักที...ปีน!)หาเขาพร้อมกับอันเชิญตัวเองนั่งแหมะลงมาบนตักเขาหน้าตาเฉย แต่หน้าหง่อยๆเหงาๆแบบนั้นก็ทำเอาคิบอมดุไม่ลง
"ก็เขาไม่มาหาจีนี่นา"
นั่นไง!...มันหลุดออกมาอีกแล้ว!
คิบอมหันไปขึงตาดุเพื่อนสนิทนิดโทษฐานทำร้ายจิตใจเด็ก ซึ่งคยูฮยอนก็คงจะรู้ตัวดีเชียวล่ะว่าทำผิด ก็ติวเตอร์เล่นบิดแก้มเจ้าคนโหดร้ายทารุณจิตใจเด็กเสียแดงเถือกทันทีที่เจ้าหนูนั่นทำหน้าหมองเลยน่ะสิ...โดนซะมั่ง!...สมน้ำหน้ามึง! เขาหันกลับมาสนใจเจ้าเด็กแนวบนตักที่ก้มหน้างุดคางชิดอกอีกครั้งพลางใช้มือโยกเอนศีรษะเล็กๆนั่นไปมาเบาๆเหมือนจะปลอบใจ...คิมคิบอมเป็นตัวดึงดูเด็กขี้งอนเอาแต่ใจเข้าใจยากอยู่เสมอนั่นล่ะ
"ใครไม่มาหาจีล่ะครับ พี่ทำให้เขามาหาจีได้นะ"
"ไม่ได้หรอก พ่อสั่งห้ามจีไว้แล้ว จีไม่อยากเห็นพี่ท๊อปโดนคุณพ่อจับเข้าคุกนี่นา"
พ่อเสือกกีดกันอีก?!
คิบอมอยากจะยกมือขึ้นมาตบกบาลตัวเองหนักๆนัก เพราะอุปสรรค์รัก(?)คราวนี้ดูจะหนักหนาสาหัสสากรรจ์มากกว่าครั้งที่ผ่านๆมาหลายเท่าตัว(แถมยังเกี่ยวข้องกับคนมียศมีสีอีกต่างหาก!...บ้านเขาไม่รวย พ่อก็ไม่ใหญ่นะเว้ย!) แต่เขาก็ห้ามตัวเองเอาไว้ได้ทัน(ประเด็นหลักนั้นก็คือกลัวเจ็บตัว แค่โดนตีนสามีก็เจ็บตัวบ่อยเกินไปละ) และทำเพียงแค่หันไปถลึงตาใส่ไอ้คยูเป็นการระบายความในใจแทนที่ ซึ่งคยูฮยอนก็คงจะเข้าใจถึงความลำบากลำบนในภารกิจครั้งนี้แล้วล่ะ เพราะเจ้าตัวทำหน้าทำตาเหมือนแดกยาพิษเข้าไปทั้งโหลทันทีที่สิ้นเสียงของจียง
"ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะครับ คุณพ่อของจียงอาจไม่ได้หมายความแบบนั้นก็ได้นะ"
"จีลองแล้วนะ พี่ท๊อปโดนคุณพ่อยิงด้วย หัวหน้าของพี่ท๊อปก็มีปัญหาเพราะจี ถึงพี่ท๊อปไม่ได้พูดว่าเพราะจี แต่จีก็รู้ว่าเป็นเพราะจี...ไม่ต้องบอกก็รู้ พี่ท๊อปถึงไม่ยุ่งกับจีอีกเลยแบบนี้ไงล่ะ"
นี่เฮียมีปัญหากับตำรวจก็เพราะแบบนี้เรอะ?!
ละครช่องSBSยังไม่ดราม่าเท่านี้เลยให้ตายห่าสิ!!
ดูเหมือนจียงจะรู้ตัวว่าตัวเองชักจะพูดมากเกินไปแล้ว เจ้าเด็กนั่นถึงได้หุบปากสนิทไม่ยอมพูดอะไรต่อออกมาอีกเลย คนตัวเล็กขยับดุ๊กดิ๊กอยู่บนตักของเขาก่อนสุดท้ายแล้วเจ้าเด็กปัญหาเยอะจะหมุนตัวพาดขาออกไปด้านข้างและเอนหัวพิงไหล่ของเขาเอาไว้ด้วยท่าทางประจบประแจงเป็นที่สุด
"พี่คิบอมอ่าาา...อากาศเย็นจัง กอดจีนะ กอดจีนะ"
ขี้อ้อนแบบนี้ไอ้กอริล่าไม่หลงยังไงไหวล่ะ!
"นี่จียง..."
"คิบอม..."
เสียงเรียกของคยูฮยอนเรียกสายตาของเขาได้นิด พ่อคนเสียงดีหันมายิ้มแกนๆให้เขาด้วยรอยยิ้มเหมือนกำลังบอกลา(?)เขาเป็นครั้งสุดท้ายยังไงพิกล ก่อนไอ้เพื่อนคนดีจะคว้าหน้าเขาเข้าไปหอมแก้มเสียฟอดใหญ่ท่ามกลางสายตาตื่นๆของซองมินและเสียงหัวเราะคิกคักของไอ้หนูจี(ที่ร้องบอกหอมแก้มจีมั่งๆใหญ่ให้วุ่นวาย)
สัด!...มึงจะมาเปิดเผยความในใจว่ามึงคิดกับกูเกินเพื่อนอะไรตอนนี้?!!
"กูรักมึงนะบอม กูดีใจโคตรๆที่ได้เป็นเพื่อนกับมึงนะ"
"อะไรของมึงไอ้ห่า!"
"ผัวมึงมองอยู่นู้นน่ะ บั้ยบายนะมึง ขอกูย้ำอีกที...ซารังเฮว่ะบอม"
และแน่ล่ะ...ที่ยืนทำหน้าบึ้งเหมือนคนท้องผูกอยู่ที่อัฒจรรย์ฝั่งตรงข้าม(ซึ่งไม่ใช่ใกล้ๆนะให้ตายห่าสิ!)นู้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสามีคนสวยสุดสวาทขาดใจคนดีของเขา...ลีทงเฮคนน่ารักคนนั้นนั่นล่ะ
คิมคิบอมชิบหายอีกแล้วครับพี่น้อง!!
.........................................................................
"คิมคิบอม!"
"ทงเฮครับ ผม..."
"คิมคิบอม!!"
ขอให้พระเจ้าสาปแช่งให้หน้าม้าที่ดันเสือกมีน้ำใจอาสาเป็นตัวแทนคณะมาลงแข่งวิ่งกรีฑาในวันงานกีฬามหาลัยและมีซ้อมวันนี้เลยทำให้สามีคนสวยของเขาต้องมาเหยียบที่สนามกีฬาแห่งนี้!!
"ทงเฮครับ..."
"ไหนบอกวันนี้ติดธุระมาสอนไม่ได้ไงคิมคิบอม!!"
จะว่าตอนนี้คิบอมกลัวคุณสามีมั้ย...ก็กลัวอยู่(เหมือนปกติ)อ่านะ แต่ก็คงจะน้อยกว่าที่เขากำลังกลัวพี่เลี้ยงตาดุของคุณสามีแน่ๆ...ก็เชวซึงฮยอนเล่นยืนกอดอก ทำหน้านิ่ง มองหน้าเขาเขม็งอยู่ที่ด้านหลังสามีคนสวยน่ะสิ!...ทำเหมือนเห็นเขาขย่มไอ้เด็กจีอยู่งั้นล่ะ!! ไอ้เด็กจีนั่นก็ปะไร พอเจอหน้าคนที่อยากให้มาหาเท่านั้นล่ะ แม่งรีบมุดหัวมาหลบอยู่ด้านหลังเขาเสียอย่างนั้น ตั้งแต่อยู่บนอัฒจรรย์ยันเขาโดนสามีคนสวยลากมาที่ข้างหลังสนามกีฬา ไอ้เด็กจีก็ไม่วายทำให้เขาเสียวสันหลังวาบมาตลอดทางด้วยการกอดเอวเขาแน่นพร้อมกับซุกหน้าอยู่กับหลังของเขา...ไหนบอกว่าอยากเจอไงวะไอ้เด็กบ้า! (เลิกพูดถึงไอ้คยูกับติวเตอร์ไปได้เลย! ไอ้ห่านั่นแม่งพาเมียเผ่นตั้งแต่เขาหันไปสบตากับทงเฮแล้วล่ะ!...ไหนบอกว่ารักกูไงวะสัด!!)
"คือ...ฟังผมนิดนึงได้มั้ยครับทงเฮ"
"ไม่ได้!"
อ่าว...แล้วมึงจะมาเค้นกูทำไมล่ะไอ้ปลาทอง!
"ทงเฮครับ ช่วย..."
"ควอนจียง..."
เสียงเข้มนิ่งเรียบฟังดูเย็นชาซึ่งเอ่ยขัดขึ้นมากลางประโยคของเขาทำเอาทั้งเขาและทงเฮชะงักการโต้เถียงไปนิด เช่นเดียวกับเจ้าเด็กเจ้าของชื่อที่เขารู้สึกได้ที่แผ่นหลังว่าตัวเกร็งขึ้นมาทันทีที่สิ้นคำ...จียงกอดรัดเขาแน่นขึ้น
"ควอนจียง..."
แค่ดูตาก็รู้แล้วว่าเชวซึงฮยอนกำลังหึงโหด(?)แบบสุดๆ และสำหรับเขาที่ยืนขั้นกลางอนู่ระหว่างคู่กรณีทั้งสองคน(แถมยังเป็นมือที่สาม(?)อีกต่างหาก!)...แบบนั้นแม่งเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาเสียเลยให้ตายห่าเหอะ! ทงเฮหันมาสบตากับเขานิดเหมือนจะถามว่ารู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็อยากจะบอกอยู่หรอกนะ แต่ก็กลั้นใจแฉความจริงออกไปไม่ได้ เลยได้แต่ยืนยิ้มแห้งๆไปให้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันโดนสามีแว้ดใส่ เจ้าพี่เลี้ยงตาดุจู่ๆก็ชักปืนฟึ่บฟั่บออกมาจากขอบกางเกงหน้าตาเฉย และเขาก็คงจะไม่เดือดร้อนหรอกนะถ้าปลายกระบอกปืนมันไม่หันมาทางเขาผู้ซึ่งมีควอนจียงซ่อนอยู่ข้างหลังน่ะ!
"ทงเฮครับ!!"
ถึงแม้จะเสียเซลฟ์ไปนิดกับการร้องเสียงหลงแบบนั้น แต่คิบอมก็ไม่อายหรอกนะจะบอกให้! เขารีบจัดแจงหมุนร่างของสามีคนสวยให้หันไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกับจับไหล่บางๆคู่นั้นบังตัวเองเอาไว้...ย้ำอีกที ไม่อายเลยสักนิด!!
"พี่ท๊อป!"
ทงเฮร้องออกไป และก่อนที่จะได้ทันออกคำสั่งมากไปกว่านี้ ทั้งเขาทั้งทงเฮก็โดนบอดี้การ์ดหน้าโหดตัวโตผลักหลบออกไปด้านข้าง เชวซึงฮยอนเดินเข้าไปประชิดร่างเล็กๆของจียงที่ยืนสั่นงกๆอยู่กับที่ก่อนจะยกปลายกระบอกปืนขึ้นแนบหน้าผากเนียน
ชิบหายแล้ว!...ไหนบอกว่ารักกันไงสัด!!
"เอ่อ...พี่ครับ ผมว่าค่อยๆคุยกะ..."
"มึง...หุบปาก"
กระบอกปืนที่เบี่ยงมาทางเขาทำเอาเขาหุบปากสนิทอย่างไม่ต้องมีการสั่งเตือนเป็นครั้งที่สองพร้อมกับขยับหลบเข้ามาอยู่ด้านหลังสามีคนสวยมากกว่าเดิมเพื่อความปลอดภัยของตน(ภรรยาบอบบางนะจะบอกให้!) ซึงฮยอนกันกลับไปสนใจคนตัวเล็กตรงหน้าอีกครั้ง เช่นเดียวกับที่กระบอกปืนได้ถูกยกขึ้นแนบหน้าผากเนียนตามเดิม
"ฉันคิดว่าเธอรู้..."
"พี่ท๊อป..."
"อย่าเรียกฉันด้วยชื่อนั้นอีก!...ฉันไม่อนุญาต!"
เสียงตวาดดังลั่นทำเอาทั้งเขาทั้งทงเฮทั้งจียงสะดุ้งเฮือกขึ้นมาสุดตัว และในกรณีของจียง เจ้าหนูนั่นน้ำตาคลอเบ้าเชียวล่ะ
"เธอรู้มั้ยฉันต้องพยายามากแค่ไหน..."
"จีปะ..."
"เธอรู้มั้ยฉันต้องอดทนแค่ไหน...รู้บ้างรึเปล่าควอนจียง!"
"แล้วพี่ล่ะรู้บ้างรึเปล่าว่าจีต้องพยายามมากแค่ไหน!...พี่ไม่เคยรู้เลย!...พี่ไม่เคยสนเลยว่าจีจะคิดยังไง!...พี่ไม่เคยสนใจเลย!!"
จียงขึ้นเสียงกลับพร้อมกับใช้สองมือผลักยันหน้าอกของคนตัวสูงให้ถอยห่างออกไปอย่างไม่เกรงกลัวปืนที่จอแนบอยู่กับหน้าผากของตัวเองนั่นจะลั่นเปรี้้ยงปร้างออกมาเลยสักนิด แต่คิบอมก็ไม่ได้ห่วงเรื่องปืนเท่าไรหรอกในตอนนี้น่ะ...ก็เล่นหน้าเบ้ตาวาวไปด้วยน้ำตาแบบนั้น เป็นใครก็ยิงไม่ลงหรอก(ถ้าไอ้กอริล่ามันไม่เหี้ยมโหดใจหินเกินมนุษมนาเกินไปอ่านะ)
ซึงฮยอนชะงักไปนิดเพราะเสียงตวาดนั่น และสามีคนสวยของเขาก็อาศัยจังหวะนั้นกระโดดเข้าไปดึงปืนออกมาจากพี่เลี้ยงมาถือไว้เสียเองด้วยกริยาที่แลดูนุ่มนวลยังไพิกล
สามีพระเอ๊กพระเอก(?)จริงๆ
"จีไม่อยากทำ...ฮึก...พี่เดือดร้อนนี่...ฮึก...จีกลัวคุณพ่อ...ฮึก...จะไปทำอะไรพี่ ถ้าจีอยู่กับพี่ แต่...ฮึก...มันเหงามากเลย...ฮึก...พอไม่มีพี่อยู่ด้วย มัน...ฮึก...เหงามากจริงๆนะ จีแค่คิดว่า...ฮึก..."
เจ้าหนูจีพูดออกมาสลับกับเสียงสะอื้นฮักๆ เขาพยายามจะพูดประโยคที่ตนพูดค้างไว้ให้จบ หากแต่มันก็ไม่จบเพราะไหล่ผอมบางที่สั่นไหวไปหมดนั่นทำให้เจ้าตัวไม่มีแรงมากพอจะเปล่งเสียงพูดอีกต่อไป และยิ่งเชวซึงฮยอนมีสีหน้านิ่งเรียบเย็นชาได้มากเท่าไร ควอนจียงก็ยิ่งร้องไห้ออกมาหนักมากขึ้นเท่านั้น
"แต่พี่บอกจีว่า...ฮึก...พี่ไม่กลัว...ฮึก...พี่จะอยู่กับจี...ฮึก...พี่บอกว่าพี่รักจี...ฮึก...แล้วพี่ไปอยู่ที่ไหนล่ะ...ฮึก...พี่สัญญากับจีแล้วนะ...ฮึก...ไหนพี่บอกจะทำเพื่อจีไง!"
ประโยคของจียงเริ่มฟังดูน่าปวดหัว เพราะมันมีความรู้สึกมากมายวิ่งวนไปมาให้วุ่นวายไปหมด แต่สุดท้ายแล้ว คนที่โง่ที่สุดในโลกก็ยังรู้...ควอนจียงแค่กำลังตัดพ้อพี่ชายของตนเท่านั้นเอง...ก็แค่เด็กเอาแต่ใตที่ต้องการใครสักคนคอยใส่ใจนั่นล่ะ แต่เชวซึงฮยอนคนนั้นก็ยังนิ่งเฉยเย็นชาราวกับคำพูดเหล่านั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกใดๆสักนิด
"พอจีถอยออกมา พี่ก็จะเข้ามา แต่พอจีหยุดคอย...ฮึก...พี่ก็ถอยออกไป...ฮึก...แบบนี้ไม่สนุกเลยสักนิด...ฮึก...คนใจร้าย!"
จียงตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับตรงเข้าไปผลักอกคนตัวสูงเต็มแรงจนคนที่ยอมโดนกระทำมากเหลือเกินสะดุดหงายหลังล้มลงไปกระแทกพื้น แต่จนแล้วจนรอด แม้จะโดนกระทำอย่างเอาแต่ใจมากเท่าไร...แม้ควอนจียงจะมีน้ำตามากขนาดไหน...เชวซึงฮยอนคนเย็นชาก็ยังคงนิ่งเฉยจนเขาล่ะอยากจะเข้าไปเตะเสยปากชะมัด แค่เจ้าหนูจีน้ำตาท่วมหน้าแบบนี้เขาก็สงสารร่ำๆอยากจะเข้าไปปลอบจะแย่อยู่แล้ว...ไหนบอกว่ารักกันไงวะห่าน!!
"พี่ท๊อป...พูดอะไรหน่อยสิ"
สามียังคงทำหน้าตัวพระเอก(?)อย่างต่อเนื่องด้วยการหันไปต้อนพี่เลี้ยงตาดุของตนให้จนมุมบ้าง แต่เชวซึงฮยอนกลับเบือนหน้าหนีคำสั่งนั้นก่อนจะเหลือบสายตามองคนที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าจนคิบอมนึกสงสัยขึ้นมาตะหงิดๆว่าเจ้าเด็กจียงมันคิดเองเออเองไปคนเดียวรึเปล่า
"เด็กเอาแต่ใจ...พูดอะไรไปก็ไม่เข้าใจหรอก"
ถ้าน้ำเสียงทุ้มต่ำของเชวซึงฮยอนเย็นชาได้มากเท่าไรยามเอ่ยประโยคนั้น เจ้าหนูควอนจียงก็ดูเหมือนจะแตกร้าวลงมามากเท่านั้นนั่นล่ะ...และเขาก็หมายความแบบนั้นจริงๆนะ จียงเบ้หน้าหนักกว่าเก่า ไหล่บอบบางคู่นั้นก็ยิ่งสั่นไหวจนดูคล้ายจะหักคลอนลงมาเวลาใดเวลาหนึ่งก็เป็นได้ ก่อนสุดท้ายแล้วคนตัวเล็กจะหยิบโทรศัพท์มือถือสีแดงแรงสุดๆออกมาปาใส่หน้าคนที่นั่งอย่างไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นสุดแรงจนอีกฝ่ายหน้าหันแบะมีรอยสีแดงช้ำเปื้อนอยู่บนแก้มด้านหนึ่ง
"จีอุตส่าห์...ฮึก...วันนี้อุตส่าห์...ฮึก..."
"นี่จียงครับ...พอแล้วนา"
จียงสะอื้นฮักจนดูคล้ายกำลังหายใจไม่ทัน หน้าซีด จมูกแดงไปหมด...ทำเหมือนโดนท้องฟ้าด้านบนถล่มลงมาใส่จนเขายอมที่ยืนดูอยู่เฉยๆไม่ได้อีกต่อไป คิบอมเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก พยายามจะทำให้อีกฝ่ายหยุดสะอื้นเสียทีด้วยการเข้าไปยืนขวางอยู่ตรงหน้า บังดวงตาช้ำน้ำตาคู่โตคู่นั้นออกให้พ้นจากคนที่ทำให้เจ้าตัวร้องไห้พลางใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาออกจากแก้มนิ่มเบาๆ...วิญญาณนักสังคมสงเคราะห์เด็กกำลังเหี้ยนได้ที่เชียวล่ะตอนนี้
"จียงต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะครับ ไม่งั้นจียงจะหายใจไม่ทันนะ...ไม่ร้องแล้วนะครับ ตอนนี้พี่ยุนโฮคงเริ่มซ้อมแข่งจริงๆแล้ว จียงอยากดูพี่ยุนโฮเตะบอลไม่ใช่หรอครับ"
เสียงของเขาตอนนี้คงจะไม่ใช่เสียงที่จียงอยากฟังเท่าไรนัก เพราะไม่ว่าเขาจะปลอบโยนด้วยน้ำเสียงและกริยาอ่อนโยนมากเท่าไร เจ้าหนูเด็กแนวคนดีก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสะอื้นเสียที หัวเล็กๆที่ปกคลุมไปด้วยผมสีทองกัดจนซีดส่ายไปมาเบาๆคล้ายอยากจะปฏิเสธถ้อยคำของเขา
"ไม่มีเวลาแล้ว...ฮึก...จีไม่มีเวลาแล้ว"
"ครับ?"
"จีรู้ว่าพี่จะมาคุยกับคนของพ่อวันนี้...ฮึก...จีเลยขอพ่อออกมาด้วย...ฮึก...เป็นครั้งสุดท้าย จีสัญญากับพ่อแล้ว....ฮึก...เป็นครั้งสุดท้าย...ฮึก...จีแค่อยากให้พี่ยิ้มให้จีเป็นครั้งสุดท้าย...ฮึก...แต่พี่ไม่แม้แต่จะมองหน้าจีด้วยซ้ำ คนใจร้าย!!"
"จียงจะไปไหนครับ จียังอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรอ ทำไมจะไม่มีเวลาล่ะครับ"
"จีต้องไปอเมริกาแล้ว...ฮึก...จีไม่มีเวลารอพี่อีกแล้ว!"
ถ้าเชวซึงฮยอนเย็นชาได้มากเท่าไร
สีหน้าตื่นตะลึงของหมอนั่นเมื่อครู่ก็แลดูเจ็บปวดได้มากเท่านั้นนั่นล่ะ!
........................................................................
"จียงครับ...พอแล้วนะ เหนื่อยมากแล้ว"
ชองยุนโฮที่เพิ่งรู้ข่าว(เพราะเขาโทรไปฟ้อง)และเพิ่งซ้อมเสร็จ(ซึ่งก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่า)ย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเขาพลางเอ่ยปลอบจียงที่นั่งขดตัวร้องไห้อยู่บนตักของเขาด้วยน้ำเสียงแสนอ่อนโยน ปลายนิ้วเรียวของพ่อหนุ่มนักกีฬาคนดีไล้เช็ดน้ำตาออกจากข้างแก้มนิ่มอันซีดเผือดเบาๆเป็นครั้งที่ล้าน แต่ถึงแม้เพื่อนยุนคนดีจะคอยเช็ดน้ำตาให้บ่อยมากขนาดไหน แก้มอันซีดขาวของจียงก็ไม่แห้งเสียที
ผ่านมากว่าสองชั่วโมงกว่าเข้าไปแล้วที่เขาพาจียงออกมานั่งตรงซุ้มม้านั่งด้านข้างสนามกีฬาตรงนี้ ควอนจียงก็ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้เสียทีจนเขาหมดปัญญาที่จะปลอบโยน คยูฮยอน(ที่เขาโทรไปจิกเรียกกลับมา และก็กลับมาพร้อมกับติวเตอร์เสียด้วย)ถอดเสื้อคาร์ดิแกนตัวยาวของตนออกมาคลุมไหล่บางของเจ้าเด็กน้อยที่ร้องไห้ไม่เลิกเอาไว้เพื่อป้องกันคนที่ช่างผอมบางมากเหลือเกินออกจากสายลมยามค่ำคืนของฤดูใบไม้ผลิที่หนาวบาดผิวไม่ใช่เล่นๆ พ่อหนุ่มเสียงดีมีสีหน้ากังวลใจอย่างที่ไม่มีให้เห็นบ่อยนัก เช่นเดียวกับซองมินที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"จี...ฮึก...จี..."
"จียงต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะครับ หน้าจียงซีดมากแล้วนะครับ"
คยูฮยอนว่าพลางลูบศีรษะเล็กๆนั่นเบาๆ เสียงทุ้มเพราะๆของพ่อหนุ่มดีกรีนักร้องของมหาลัยฟังดูอบอุ่นเช่นเดียวกับรอยยิ้มบนเรียวปาก หากแต่มันก็ไม่อบอุ่นมากพอที่จะทำให้จียงหยุดมีน้ำตาเสียที เจ้าเด็กแสนแนวสะอื้นฮักๆพร้อมกับซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกของเขามากขึ้น และแน่ล่ะ...คิบอมทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดปลอบเอาไว้และโยกเอนร่างในอ้อมแขนของตนไปมาเท่านั้น
จียงพยายามจะพูดบางอย่าง แต่เจ้าตัวก็เปล่งชื่อแทนตัวเองออกมาไม่ได้ด้วยซ้ำ ยุนโฮถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยท่าทางเหมือนจะเบื่อหน่าย แต่พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบก็ยังไม่เบื่อที่จะเช็ดน้ำตาออกจากข้างแก้มนิ่มซ้ำอีกครั้งและอีกครั้ง เขาคลี่รอยยิ้มขึ้นมาบนเรียวปากพร้อมกับใช้ข้อนิ้วลูบสัมผัสแก้มของคนร้องไห้ไปมาอย่างแผ่วเบาคล้ายอยากจะทำให้ผิวซีดขาวอันเย็นเฉียบนั่นอุ่นขึ้นมาบ้างสักนิด
"คิบอมบอกพี่ว่าจียงต้องไปอเมริกาวันนี้ใช่มั้ยครับ เครื่องออกกี่โมงเอ่ย ถ้าทัน เดี๋ยวพวกพี่พาไปกินขนมอร่อยๆเลี้ยงส่งท้ายเลย"
"ห้า...ฮึก...ทุ่ม"
"ห้าทุ่มหรอ...อืม...ถ้างั้นจียงควรโทรหาคุณพ่อนะครับ เดี๋ยวพาไปกินขนมแล้วพวกพี่พาจียงไปส่งที่สนามบินเอง จะส่งจียงขึ้นเครื่องเลย ดีมั้ยครับ โทรบอกคุณพ่อก่อนนะครับ คุณพ่อจะได้ไม่เป็นห่วง"
ยุนโฮพูดเองเออเองเสร็จสรรพ(ไม่มีหันมาปรึกษาเพื่อนสักนิด แต่ไม่เป็นไร ณ จุดนี้ คิบอมยอมให้)ด้วยประโยคที่เต็มไปด้วยคำซ้ำๆเต็มไปหมดราวกับเขากำลังพูดอยู่กับเด็กเล็กๆที่เข้าใจอะไรแสนยาก แต่มันก็ดูเหมือนจะเป็นการปลอบโยนที่ได้ผล เพราะจียงพยักหน้าตกลงหงึกหงักทันทีที่สิ้นคำพร้อมกับยกมือขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาด้วยตัวเองเสียที
"จี...ฮึก...คืนมือถือให้คน...ฮึก...ใจร้ายไปแล้ว"
"งั้นยืมของพี่ก่อน โทรหาคุณพ่อนะครับ"
นักสังคมสงเคราะห์เด็กตัวพ่อยุนโฮ(แหม...เสี่ยต้องปลื้มมากแน่ๆ ก็เสี่ยรักเด็กนี่)หยิบยื่นโทรศัพท์มือถือของตนไปให้คนตัวเล็ก แต่ยังไม่ทันที่จียงจะรับโทรศัพท์มาถือไว้ เงาของร่างสูงของใครบางคนก็ทอดทับลงมาเสียก่อน และที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือเชวซึงฮยอนผู้ซึ่งกำลังยกโทรศัพท์มือถือสีแดงสุดแรงแนบอยู่ข้างหูด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งชิบหายเหอะ!...น้ำตาที่ทำท่าจะหยุดอยู่แล้วของจียง ก็ร่วงเผลาะๆลงมาใหม่ทันทีที่เห็นว่าใครเดินมายืนหยุดอยู่ตรงหน้า
"ครับ...ผมทราบแล้วครับท่าน"
เสียงทุ้มต่ำขานรับคนที่อยู่ปลายสายโดยมีดวงตาติดตรึงอยู่ที่ควอนจียงในอ้อมกอดของเขา แต่นั่นก็ปะไร...ยิ่งถูกจ้องมอง จียงก็ยิ่งซุกหน้าเข้ากับอกของเขา ไม่ยอมสบตากับคนที่เดินกลับมาเลยสักนิด ยุนโฮกับคยูฮยอนหันมามองหน้าเขาเลิกลั่กคล้ายจะถามว่าไอ้หมอนี่น่ะหรอที่ทำน้องจีท่อรั่วก่อนไอ้เพื่อนเลวทั้งคู่จะพากันถอยไปยืนเสียห่าง(แน่ล่ะ...ไอ้คยูหนีบเมียมันไปด้วยทุกที่นั่นล่ะ)อย่างพร้อมเพรียงแบบทิ้งเพื่อนสุดๆ ไอ้เขาจะถอยไปบ้างเพื่อให้คู่รักเค้าคุยกันแบบส่วนตั๊วส่วนตัว เจ้าหนูจีก็ดันเสือกยึดเสื้อเขาเอาไว้ไม่ปล่อย แถมยังมีการมากระซิบอย่าทิ้งจีนะอย่าทิ้งจีนะอยู่ข้างหู แล้วแบบนี้ใครจะทิ้งลง!...แม่งร้ายกว่าไอ้ปลาทองอีก!!
"สัญญาครับ...ไม่ครับ เรื่องนั้นผมทราบครับท่าน"
เชวซึงฮยอนขานรัยคำคนปลายสายออกมาอีกเพียงไม่กี่คำแล้วจึงยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้คนที่เป็นเจ้าของโดยไม่พูดอะไรแม้สักคำ ดวงตากลมโตแดงช้ำเปื้อนน้ำตาเหลือบมองเจ้าเครื่องมือสื่อสารสีวัยรุ่นสุดๆเครื่องนั้นนิด ก่อนชื่อที่ปรากฏเป็นสายเรียกเข้าจะทำให้จียงยอมยื่นมืออกไปรับเจ้าโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นกลับมาแนบหูในที่สุด
"คุณพ่อ...ฮึก...จีขอ...ฮึก...ขอโทษ"
"..."
"เปล่านะ จีไม่ได้ร้อง...ฮึก...ไม่ใช่นะ!...พี่ไม่ได้ทำ...จีไม่เป็นไร"
เสียงเล็กๆที่จู่ๆก็ร้องปฏิเสธออกมาอย่างตื่นตระหนกทำให้ดวงตาคมคู่นั้นของเชวซึงฮยอนทอแววเจ็บปวด คิบอมเห็น แต่หมอนั่นก็ยังรักษาสีหน้าให้เรียบเฉยได้อย่างน่าชื่นชมเชียวล่ะ
"จีอยู่ที่มหาลัยอินซอง...ฮึก...จีเจอพี่ชายใจดีตั้งสามคนนะ พี่ชายพาจีมาด้วย พี่คิบอมแก้มยุ้ยน่ารักมากเลย พี่คยูฮยอนก็เสียงดีมากๆด้วย พี่ยุนโฮก็เล่นฟุตบอลเท่ห์สุดๆเลย ไปเรียนที่นู้นจีขออยู่ชมรมฟุตบอลได้มั้ยฮะ"
แหม...ชมกันจะๆให้คุณพ่อพันตรีฟังแบบนี้ก็เขินแย่น่ะสิ
แต่ชมว่ากูแก้มยุ้ยน่ารักนี่กูไม่ปลื้มหรอกนะจะบอกให้!
ยิ่งปลายสายชวนจียงเจื้อยแจ้วมากเท่าไร จียงก็เริ่มที่จะดูร่าเริ่งมากขึ้นเท่านั้น...เลิกร้องไห้จริงๆเสียที ก็อย่างที่เจ้าเด็กนั่นว่านั่นล่ะ...คุณพ่อพันตรีเจ๋งที่สุดอยู่แล้ว ริมฝีปากบางที่แลดูซีดเซียวเริ่มมีรอยยิ้มประดับทีล่ะนิด เช่นเดียวกับเสียงหัวเราะคิกคักใสๆที่หลุดออกมาเบาๆ
คุณพ่อพันตรีแม่งเจ๋งจริงตามคำอ้างเว้ย!
"จีไม่ใช่เด็กดื้อนะ!....พ่อกล่าวหาจีอ้ะ!...คิๆ พี่ยุนโฮบอกจะพาจีไปเลี้ยงขนมด้วย จีไปเจอพ่อที่สนามบินเลยได้มั้ย พี่ยุนโฮบอกจะไปส่งจีด้วย...ไม่สายๆ ไม่หนีด้วย...ทำไมพ่อชอบว่าจีอ้ะ!...จีไม่ได้บังคับพี่เค้าสักหน่อยนะ! ให้จีไปนะฮะ...ก็จีอยากไปอ้ะ!!"
ว่าแล้วเชียว...เอาแต่ใจแบบนี้มันต้องมีต้นตอ
ทำไมท่านพันตรีตามใจลูกชายแบบนั้นล่ะครับท่าน!
ถึงแม้เขาจะขัดใจกับวิธีการเลี้ยงลูกของท่านพันตรีที่อยู่ปลายสาย(ค่อนข้างมาก) หากแต่คิบอมก็โล่งใจและยิ้มออกมาได้นิดเมื่อเห็นว่าจียงเลิกมีน้ำตาเสียที เขาใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่ออกจากข้างแก้มนวลของคนที่กำลังเถียงคุณพ่อพันตรีเจื้อยๆผ่านสายโทรศัพท์ แล้วกว่าจะรู้ตัว่าผัวเค้า(?!)กำลังยืนจ้องอยู่ตรงหน้า เขาก็โดนดวงตาคมๆคู่นั้นยิงกลางแสกหน้าเสียแล้ว(ถ้าดวงตาไอ้กอริล่ามันยิงกระสุนจริงๆได้ล่ะก็นะ!) คิบอมรีบก้มหน้างุด แสร้งทำเป็นบิดนิ้วตัวเองไปเรื่อยเปื่อย
"จีรู้แล้วนา!...พ่อพูดมากอ้ะ!....เดี๋ยวถึงแล้วจีโทรหา บั้ยบายน้าา...คิๆ...พ่ออ้ะ!!"
มีการทำเสียงงอนคุณพ่อพันตรีส่งท้ายก่อนจียงจะจัดการคืนโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นให้แก่คนที่นำกลับมาคืนให้ด้วยวิธีเดิม...ปาใส่หน้าแบบจังๆเหมือนเดิมนั่นล่ะ แล้วก็เหมือนเดิมอีกนั่นล่ะ เจ้าโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กนั่นทำเชวซึงฮยอนหน้าหันพร้อมกับฝากรอยแดงช้ำเอาไว้เป็นปื้นให้ดูต่างหน้าก่อนที่มันจะร่วงตกลงไปกระแทกพื้น
เอ่อ...หนู....เดี๋ยวผัวก็เลือดขึ้นหน้าชักปืนออกมาอีกหรอก
"ไปกัน!...จีอยากกินอะไรเยอะแยะเลย"
จียงกระโดดลุกขึ้นก่อนทำท่าจะเดินเข้าไปจับมือยุนโฮ(ผู้ซึ่งดูหวาดๆที่จะจับตัวเจ้าหนูจียังไงพิกล) และแน่ล่ะ...มือข้างหนึ่งของจียงยึดจับมือของเขาเอาไว้แล้วเป็นที่เรียบร้อย คิบอมเหลือบมองคนตัวสูงที่กำลังก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นกลับขึ้นมาถือด้วยสายตาเกรงๆคล้ายกลัวว่าอีกฝ่ายจะองค์ลงอีก(หรือแม่งตอนนี้องค์ลงแล้วก็ไม่รู้!)
"จียงครับ..."
"ควอนจียง..."
เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยขัดขึ้นมากลางประโยคของเขาทำเอาเขาหุบปากสนิทลงมาอย่างรู้งาน เจ้าของชื่อเหลือบสายตาไปมองคนเอ่ยเรียกนิดด้วยท่าทางเย็นชาพิกลก่อนเจ้าเด็กหัวทองจอมเอาแต่ใจจะหันกลับมาพร้อมกับกระตุกมือเร่งเขายิกๆให้เดินออกมาจากที่นี่เสียที
"ฟังฉันหน่อยได้มั้ย..."
"..."
"แค่ครั้งเดียว"
"เด็กเอาแต่ใจอย่างผม...ฟังพี่ไม่เข้าใจหรอก"
พูดแบบนี้เจ็บถึงตับเลยทีเดียว
ใบหน้าคมที่นิ่งสนิทเหมือนรูปปั้นของเชวซึงฮยอนเจื่อนลงไปนิดเมื่อโดนคนตัวเล็กย้อนเข้าให้ด้วยถ้อยคำเดิมๆที่เจ้าตัวเพิ่งพูดใส่หน้าอีกฝ่ายไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน หากแต่ดูเหมือนบอดี้การ์ดประจำตระกูลลีจะถูกสอนมาให้อดทนต่อเด็กเอาแต่ใจและไม่ยอมแพ้ความเอาแต่ใจนั้นง่ายๆ เพราะมันเป็นเพียงชั่วครู่ที่เชวซึงฮยอนนิ่งไปก่อนอีกชั่วเสี้ยววินาทีต่อมา มือกร้านหยาบจะเอื้อมมากระชากร่างของจียงไปปะทะอกพร้อมกับกดจูบลงไปบนเรียวปากจิ้มลิ้มนั่นหนักๆท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของพวกเขาที่ยืนเป็นพยาน(รัก)อยู่ใกล้ๆ(ไอ้คยูมีทำมาเป็นแรดเอามือปิดตาเมีย...ถุย!...มึงจูบปากเขากลางมหาลัยแสกๆมึงเคยอายบ้างมั้ยไอ้ห่า!)
"ฉันจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ ฉันสัญญา...เพื่อเธอ...ฉันจะไม่ยอมแพ้เพื่อเธอควอนจียง รอฉันอีกหน่อยได้มั้ย...แค่อีกนิดเดียว แล้วฉันจะไม่หายไปไหนอีก"
ถึงแม้ว่าจะเห็นเพียงด้านหลังของจียงที่ถูกรวบกอดเอาไว้ทั้งตัว หากแต่ดูจากแรงสั่นไหวที่หัวไหล่ คิบอมก็พอเดาได้ว่าเจ้าเด็กแสบคงท่อรั่วอีกรอบแล้วล่ะ เชวซึงฮยอนคลี่รอยยิ้มออกมานิดพลางกระซิบเอ่ยปลอบคนในอ้อมกอดอยู่ที่ริมหูด้วยเสียงอันแผ่วเบาเกินกว่าที่เขาจะได้ยิน แต่เสียงหัวเราะคิกคักแบบนั้นของเจ้าหนูจี เขาก็ขอเดาว่าเจ้าหนูนั่นคงถูกใจมันอ่านะ
"พี่คิบอม!...ไม่ไปกับพี่คิบอมแล้ว พี่ท๊อปชวนจีไปตึก69แหละ...คิๆ"
ดีกับผัวแล้วทิ้งพี่นะไอ้เด็กบ้า!
แต่แหม...ทำหน้าดี๊ด๊าทั้งผัวทั้งเมียแบบนั้น เคยได้กันในห้องน้ำที่ตึก69ล่ะเซ่!
คิบอมยิ้มเจื่อนๆให้กับคำบอกลาดื้อๆนั้นของจียงพลางโบกมือบอกลา เช่นเดียวกับยุนโฮและคยูฮยอนที่งึมงำบอกลาเจ้าหนูโคตรแนวนั้นเบาๆ ก่อนเชวซึงฮยอนจะพาเดินจากไป...จะดีกันก็ดีกันดื้อๆเลยเว้ย! จะทะเลาะกันก็เล่นเอาปืนจ่อหัวกันซะรุนแรง...เด็กสมัยนี่แม่งใช้ไม่ได้เลย!!
"หมดเรื่องหมดราวสักที กูเหนื่อยจนจะยืนหลับได้แล้วเนี่ย กลับนะเว้ย"
ยุนโฮบอกลาด้วยท่าทางเหนื่อยพิกล(แล้วทีตอนมึงสร้างภาพจะพาน้องเค้าไปเลี้ยงขนมเมื่อกี้ มึงไม่เห็นดูเหนื่อยงี้เลยวะ!)พร้อมกับโบกมือลาไหวๆและยกกระเป๋าใส่อุปกรณ์กีฬาใบใหญ่ขึ้นสะพายที่หัวไหล่
"กูไปแล้วเหมือนกัน พาซองมินไปหาข้าวแดกแล้วจะกลับบ้านแล้วละ"
คยูฮยอนว่าพลางดึงร่างของลีซองมินให้เข้ามายืนใกล้ๆราวกับกลัวใครที่ไหนจะฉุดคนตากลมหายไปในความมืดงั้นล่ะ ว่าที่เกียรตินิยมไหวไหล่นิดเหมือนจะบอกว่าก็เรื่องของมึงสิก่อนเขาจะหันไปหายุนโฮ ตั้งท่าจะเอ่ยชวนมันขึ้นแท๊กซี่กลับบ้านด้วยกัน แต่ยังไม่ทันที่จะได้อ้าปากด้วยซ้ำ กระเป๋าของใครก็ไม่รู้ก็ถูกเหวี่ยงฟาดผลั่วะเข้าให้ที่กลางกบาลของเขาจนหน้าเกือบคว้ำ
ผลั่วะ!!
"นายยังมีเรื่องต้องคุยกับฉันอีกคิมคิบอมหน้าบวม!!"
นั่นสินะ....ภรรยาลืมคุณสามีปลาทองตาโตคนสวยไปได้ยังไงกัน!
.............................................................................
ตามสัญญาค่ะ สอบเสร็จเมื่อวานก็เอามาลงให้วันนี้เลยนะ ก็สมกับที่บิ๊กแบง อิส วีไอพี อ่านะ ได้สองตอนเบิ้ลกันเลยสำหรับคู่เทมจีของเรา ไม่ใช่ตอนสั้นๆเลยสำหรับตอนนี้ ก็ถามแล้วว่าได้กลิ่นดราม่ามั้ยนะ= = ดราม่าเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่งตอนนี้ทีเล่นเอาไรเตอร์ลืมคู่พระนางไปเลยนะ= = ไรเตอร์คงเหมาะที่จะแต่งฟิคเศร้าๆจิงๆนั่นแหละ ที่ว่าตาคิมคิลืมสามี อันที่จริงเป็นไรเตอร์นี่แหละที่ลืม เป็นคนที่นิสัยแย่จริงๆ- -“ เอาเป็นว่าตอนนี้ก็น้ำเยอะมาก แต่ตาคิมคิของเรานี่นางเอ๊กนางเอก(?)เนอะ รักน้ำ(?) รักปลา(?) รักเด็ก นางงามทีเดียว แต่ตอนนี้คนที่กินขาดเกินหน้าเกินตาพ่อพระเอกของเรา(อีกแล้ว)ก็คงเป็นตาท๊อปล่ะเนอะ ส่วนอีกคนก็เป็นใครไม่ได้เลยนอกจากตายุนคนดีจอมสร้างภาพของเรานะ...อบอุ๊นอบอุ่นจริงๆ ตอนนี้น้องจีต้องได้คะแนนจากแม่ยกเยอะมากแน่ๆ มาเป็นตัวประกอบที่คุ้มค่าตัวที่สุดเลยนะ เพราะมาท่อรั่วไปเกือบเก้าสิบเปอร์เซนต์ของที่โผล่มา- -" น่าสงสารจิงๆเลย
ตอนหน้า ตอนแรกวางไว้ให้เป็นฮันฮยอก แต่หลังจากที่ไรเตอร์ลืมคู่หลักของเราไป= = เราก็จะไปชดเชยให้ตอนหน้าค่ะ เป็นตอนที่29.5 การรวมตัวกันครั้งแรกในหนึ่งตอนของสามคู่หลักของเราค่ะ^^ แล้วค่อยไปฮันฮยอกอีกตอนนึงเนอะ(เค้ากะจะให้ดราม่าต่อเนื่องซะหน่อย อดเลย)
ไปแล้วค่ะ เจอกันครั้งหน้าค่ะ
ปล. BB TV ยังไม่ได้ดูเลยจ้า ตอนนี้ไรเตอร์นั่งดูแต่คลิปเก่าๆของเอสเจกับดงบังอ่ะ...เปนคนแก่ชอบย้อนอดีตเข้าไปทุกทีสินา= =
HBD ลีด๊งคนน่ารัก ย้อนหลังเล็กน้อย เค้ารักตัวเองนะจุ๊บๆ
มีคนเคยพูดว่า ถ้าลีทงเฮไม่ใช่พระเจ้าล่ะก็ เขาต้องเป็นหนึ่งในนางฟ้าของพระองค์แน่ๆ
ไรเตอร์ชอบมากเลยนะ ก็ด๊องเหมาะที่จะเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆจริงๆนี่นา :)
ส่วนนใครอยากอ่านฟิค เอสเอฟวันเกิดด๊องปีนี้อยู่ที่เรื่องแบดโรแมนซ์ค่ะ
ความคิดเห็น