คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : Eplilogue - END
"ขอดอกกุหลาบครับ...สีแดงนะครับ"
ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยโต้ตอบใดๆกับหญิงเจ้าของร้านอีกแม้เพียงคำ ทั้งๆที่หล่อนก็พยายามที่จะชวนเขาคุยทุกครั้งที่เขาแวะมา...และนั่นก็หมายถึงทุกวัน เขาจ่ายเงินค่าดอกไม้แล้วจึงเดินจากมาพร้อมด้วยช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อเล็กๆในมือข้างหนึ่ง ตรงไปตามทางเดินที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาและผู้คนมากมาย ใบหน้าคมอันว่างเปล่าไม่หันไปสบตากับใครแม้สักคน ถึงเขาจะคุ้นหน้าพยาบาลแทบทั้งหมดที่ประจำอยู่ที่วอร์ดด้านนี้ก็ตาม พวกหล่อนพยายามที่จะส่งรอยยิ้มมาให้เขาทุกวันที่เขาเดินผ่านมา แต่ก็ไม่เคยมีใครได้รับรอยยิ้มตอบกลับไปราวกับอีกฝ่ายไม่รู้วิธีที่จะยิ้มอีกต่อไปแล้ว...พวกหล่อนคิดว่าตัวเองรู้ว่ามันเป็นเพราะเหตุใด
ฮันคยองถือประคองดอกกุหลาบของตนเอาไว้อย่างทะนุถนอม...ดอกกุหลาบแปดดอกแบบเดิมๆที่เขาซื้อทุกวัน เขาเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูของห้องพักฟื้นห้องหนึ่ง...หยุดยืนสูดหายใจลึกๆอยู่ตรงนั้นเพียงชั่วครู่แล้วจึงผลักประตูเปิดเข้าไป
"สวัสดีครับคุณฮันคยอง"
คุณหมอเจ้าของไข้ที่กำลังยืนจดบางอย่างลงบนแฟ้มในอ้อมแขนของตนเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยทักเขาอย่างคุ้นเคย หมอหนุ่มละสายตาออกมาจากเอกสารเพื่อเดินไปตรวจอุปกรณ์ต่างๆที่พ่วงระโยงระยางอยู่กับร่างของคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะหันมาคลี่รอยยิ้มให้คนที่มาเยี่ยมอีกครั้ง
"คุณอีทึกทำให้ผมประหลาดใจทุกครั้งเลยรู้มั้ยครับ"
"..."
"กระสุนตัดเข้าที่หัวใจแบบนั้น ไม่น่าจะทนได้นานขนาดนี้"
"..."
"เหมือนเขากำลังพยายามที่จะหายใจเพื่อใครบางคนอยู่น่ะครับ"
ฮันคยองไม่ได้เอ่ยตอบรับใดๆถ้อยคำนั้น เขาเพียงแค่เบี่ยงตัวหลบให้หมอหนุ่มเดินออกไปจากห้องโดยไม่แม้เพียงจะก้มหัวทักทายคนที่บัดนี้กลายเป็นคนคุ้นหน้าที่ได้สบตากันทุกวันไปเสียแล้ว
"เขากำลังพยายามมีชีวิตอยู่เพื่อคุณนะครับคุณฮันคยอง อย่างเพิ่งหมดหวังนะครับ"
คุณหมอหันมาพูดกับเขาด้วยรอยยิ้มใจดีก่อนจะเดินออกจากห้องไป และเมื่อทั้งห้องเหลือเพียงเขากับคนที่ยังไม่รู้สึกตัว ฮันคยองก็ถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับเดินเข้าไปประชิดเตียง วางช่อดอกไม้ลงบนหน้าท้องของคนที่ยังคงหลับใหลอย่างเบามือ ร่างบอบบางของอีทึกนอนนิ่งอยู่บนเตียง มีเพียงลมหายใจอันแผ่วเบาและกราฟหัวใจอันอ่อนบางเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าเทพธิดาองค์นี้ยังมีชีวิต...ยังมีลมหายใจ และสำหรับเขา...แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะเฝ้ามองอยู่ต่อไปแบบนี้
"ดอกไม้ของนาย"
มือใหญ่จับมือเล็กอันเย็นเฉียบขึ้นมาวางแตะเบาๆที่กลีบดอกไม้ราวกับอยากจะให้คนหลับใหลรู้ว่าเขาหมายถึงสิ่งใด เรียวปากหยักขยับคลี่ออกเป็นรอยยิ้มจางๆก่อนผู้เป็นเจ้าของจะกดมันลงบนหน้าผากเนียนของเทพธิดาผู้ซึ่งยังคงจมดิ่งอยู่ในห้วงนิทราเบาๆราวกับจะขับไล่ความเลวร้ายที่อาจจะแฝงตัวเข้าไปในความฝันนั้นให้หนีหายไป
"ฉันจะคอยจนกว่านายจะได้รับมันนะอีทึก"
................................................................
ร่างบางตวัดผ้าพันคอผืนยาวของตนขึ้นพันซ้อนทับอีกชั้นจนมันสูงขึ้นมาปิดถึงปลายจมูก อากาศอันหนาวเย็นและละอองหิมะทำให้ผิวเนียนยิ่งแลดูซีดเซียวและซีดขาว...เหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบมากเข้าไปทุกที ยิ่งเมื่อดวงตาคู่โตคู่นั้นแลดูไร้ชีวิตมากเหลือเกินแบบนี้
ร่างสูงของเชวซีวอนยืนเฝ้ามองอยู่ห่างออกไป เช่นเดียวกับลีฮยอกแจและปาร์คยูชอนที่ยืนคอยอยู่อีกด้านหนึ่ง ละอองหิมะที่ร่วงหล่นทำให้บรรยากาศยิ่งดูเงียบเหงา เพราะทุกอย่างช่างให้ความรู้สึกเย็นชาจนดูราวกับไร้สิ่งมีชีวิตใดๆ แต่ไอจางๆที่มาพร้อมกับลมหายใจก็บ่งบอกว่ามันไม่ใช่แบบนั้น
"คิบอม..."
ปลายนิ้วเรียวของทงเฮไล้สัมผัสลงไปบนแผ่นหินที่สลักชื่อของคนที่เขารักมากเหลือเกินเอาไว้...จับสัมผัสมันอย่างแผ่วเบาราวกับได้สัมผัสอยู่ที่ผิวแก้มของชายหนุ่มเจ้าของชื่อ
"ฉันอาจจะไม่เคยบอกนาย..."
"..."
"แต่รู้ใช่มั้ย...นายคือคนที่ฉันรักนะคิบอม"
..................................................................
FIN
หลังจากประกาศพรบ.ฉุกเฉิน(?)ไปเมื่อหลายวันก่อน(อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนตลอดชีวิตการแต่งฟิค เพราะวันนั้นใกล้ตายจริงๆ และมีเรื่องเงินๆทองๆที่รีดเดอร์ทั้งหลายโอนมาให้เลยไม่อยากทำให้ไม่สบายใจว่าหายไปไหนนะ) เหมือนจะมีคนรู้ว่าเราจะตัดตัวละคร(ซึ่งเปนพระเอกของเรื่องเสียด้วย)ทิ้งด้วยวิธีที่โหดร้ายและรวดเร็วแบบนี้เลยเนอะ= = และด้วยบวกกับเสียงปืนของเมื่อตอนที่แล้ว...คงเป็นการเล่นมนต์ดำที่ขลังพอสมควรเลยล่ะ เพราะวันนั้นป่วยมากจริงๆ- -“
พูดถึงฟิคเรื่องนี้หน่อยละกันเพื่อเปนการบอกลานะ ถ้าฟิคเรื่องจัสต์ยูได้รางวัลบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยมแล้วล่ะก็ ไรเตอร์ว่าฟิคมาเฟียเรื่องนี้น่าจะได้รางวัลกำกับภาพยอดเยี่ยมนะ เพราะไรเตอร์ค่อนข้างชอบวิธีตัดฉากกับบรรยากาศของเรื่องนี้มากๆเลย คงมันเปนเพราะมันเปนฟิคฤดูหนาวที่มีหิมะตลอดเรื่องเลยก็ได้มั้ง บรรยากาศของฟิคเรื่องนี้เลยดูเหงาๆซึมๆแทบจะทั้งเรื่องเลย ถ้ารีดเดอร์คิดตามเหมือนไรเตอร์จินตนาการไว้อ่านะ= = และที่ขาดไม่ได้เลยก็ต้องเป็นรางวัลนักแสดงสบทบหญิง(?)ยอดเยี่ยม เพราะตัวละครที่ไรเตอร์รักที่สุดในเรื่องนี้คืออีทึกค่ะ...หรือเปนเพราะไรเตอร์ชอบตัวละครที่มีคาแรกเตอร์แบบนี้เป็นการส่วนตัวก็ได้นะ แต่ไรเตอร์คิดว่าอีทึกเป็นตัวละครที่มีมิติที่สะท้อนความรุ้สึกของคนเราออกมาได้ดีอ่าค่ะ
ต้องขอสารภาพนิดนึงว่าตอนแรกที่คิดจะแต่งเรื่องนี้ก็ไม่ได้คิดจะให้ฮันทึกเด่นขนาดนี้ แต่ว่าไปๆมาๆ พล๊อตของฮันทึกกลับเขียนสนุกมือมากกว่าซะงั้นอ่ะ- -“...เดือดร้อนแม่ยกคิเฮกันไปนะ แต่ไรเตอร์ดีใจนะ ที่รีดเดอร์หลายคนเม้นว่าไม่เคยอ่านฮันทึกมาก่อนเลย แต่ชอบฮันทึกของเรื่องนี้มากๆ เพราะมันรู้สึกเหมือนไรเตอร์สามารถทำให้ใครหลายๆคนชอบในสิ่งที่เราชอบได้อ่ะ...ก็เปนการประกาศลัทธิที่ไรเตอร์ศรัทธา(?)ทางอ้อมๆเลยทีเดียว นั่นคือ ฮันทึกและคู่คิสอันแสนแปลกประหลาดนั่นเองแล ที่ชอบฮันทึกเพราะคลิปๆนึง(ซึ่งไรเตอร์เชื่อว่ามันเปนคลิปอมตะนิรันดร์กาลของคู่นี้เลยนะ) คลิปที่ป๋าแกชะโงกหน้าไปจุ๊บปากป้าทึกแกตอนพักอยู่ในโรงแรมที่ไทยอ่าค่ะ ส่วนคุ่คิสนั้น ยอมรับจากใจว่าคลั่งเพราะฟิคค่ะ...แล้วเราจะมาบอกคนอื่นเค้าทำไมนะ- -“
พูดถึงฟิคเรื่องนี้กันต่อดีกว่าเนอะ...หลายๆคนคงคิดว่านู๋ด๊องเปนคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง(เพราะเรียกคะแนนสงสารได้จากแม่ยกทุกครั้งที่น้ำตาร่วงจริงๆ)แต่ไรเตอร์ว่าไม่นะ ที่ไม่น่าสงสารขนาดนั้นเพราะไรเตอร์ว่าเวลาหลายปีที่บอมหายไปมันมากพอที่จะทำให้ด๊องเข้มแข็งและสามารถอยุ่ได้ด้วยตัวเองแล้วอ่าค่ะ ความรักอ่ะมีแน่ แต่มันก็ไม่ได้มากขนาดที่ว่าจะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเทอ เพราะด๊องผ่านช่วงนั้นมาแล้วอ่ะ สิบเจ็ดปีนี่มากพอสำหรับคนๆหนึ่งที่จะโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่นะคะไรเตอร์ว่า และคนที่โตๆกันแล้ว ต้องทำอะไรได้ด้วยตัวคนเดียวนะ แต่ไรเตอร์ว่า คนที่น่าสงสารสุดในเรื่องนี้กลับเปนป๋าฮันนะ ก็คงจะขอพูดแบบเดิมๆที่พูดมาทุกๆตอนนั่นล่ะค่ะว่า เรื่องแบบนี้มันทำใจลำบากอ่ะ จะให้ลืมแล้วจะให้รักง่ายๆมันก็ไม่ใช่ใช่มั้ยล่ะ มันทำให้ไรเตอร์นึกถึงเรื่องจัสต์ยูอ่าค่ะ มีคนเคยบอกไว้ว่าอยากให้คนน้องฟื้นขึ้นมาจังเลย ไรเตอร์ว่านะ ถ้าคนน้องฟื้นขึ้นมา...ผลสรุปก็จะกลายเป็นฮันทึกเรื่องนี้ล่ะค่ะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้นที่จะให้เราลืมใครสักคนเพื่อรักใครอีกคนที่เหมือนกันโดยไม่มองเห็นคนเก่าอยู่ในนั้นเลย...เจ็บปวดไปด้วยประการเช่นนี้แลลล แต่คู่นี้ก็ยังจบแบบมีความหวังนะ^^ (แต่ที่ว่าน่าสงสารจิงๆคงเปนอาเสี่ยเชวซีวอนคนหล่อของเรามากกว่า ใจร้ายกันจริงๆเลยน้าคนเรา อาเสี่ยแกไม่ได้ทำผิดอะไรสักอย่าง...ย้ำ!...สักอย่างจริงๆนะ แค่ออกมาแค่เสียงเมื่อตอนที่แล้วก็โดนรีดเดอร์ด่าซะแระ น่าสงสารจริงๆ เล่นเรื่องนี้ไม่รุ่ง(เหมือนคยูเปี๊ยบเลย- -“) คอยเรื่องหน้าละกันนะพ่อคุณทูนหัวของไรเตอร์)
ส่วนเรื่องนางฟ้ากับเทพธิดาที่ยังไม่เคยเฉลยที่ไหน ก็จะมาเฉลยค่ะว่าแตกต่างกันตรงไหน(เพราะคาดว่าจะไม่ใช่มุกมี้หลอกหากินกับรีดเดอร์อีกแล้วนะ ใช้มาสองเรื่องแล้ว- -“) นางฟ้ากับเทพธิดามีความหมายเหมือนกันค่ะ แต่ที่ไม่เหมือนกัน(สำหรับไรเตอร์คนเดียวรึเปล่าไม่รู้นะ)คือความรู้สึกเวลาพูดคำๆนั้นออกมาอ่าค่ะ เมื่อพูดถึงคนที่เหมือนนางฟ้า เราก็จะนึกถึงอะไรที่น่ารักๆสดใสๆหน่อยใช่ม้า แต่สำหรับคำว่าเทพธิดา มันให้ความรู้สึกว่าสวยงามอ่าค่ะ ดูนิ่งๆหน่อย...และก้ไปคิดต่อกันเอาเองเน้อออ;) เปนมหัศจรรย์ของภาษาไทยที่ควรภูมิใจจริงๆ
ใครยังไม่เข้าใจ หรือสงสัยตรงไหน เม้นถามทิ้งไวค่ะ สักพักจะมาตอบให้นะ
หมดแล้ว(มั้ง)กับสิ่งที่อยากจะบอก ขอทวงงินหน่อยละกัน น้องรีดเดอร์เจ้าของเมลต่อไปนี้ น้องยังไม่ได้โอนเงินให้พี่นะจ้ะ ยังจะเอาอยู่รึเปล่า เพราะไม่มีใครเมลมาบอกอะไรพี่เลย แจ้งพี่ด้วยนะคะว่าจะเอาไม่เอายังไง (ถึงแม้หนังสือจะยังไม่เสร็จก็ตามทีนะ= =)
battle_dance-dbsk_sj@hotmail.com
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาปีกว่าได้เนอะ ยูสหลายยูสก็คุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่ และอีกหลายยูสไรเตอร์ก็เพิ่งจะเคยเห็น ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่คอยทวงคอยเม้นฟิคเรื่องนี้^^
ส่วนเรื่องหน้า ยังไม่มีตารางเวลาแน่ชัดว่าจะลงเมื่อไร แต่หลายชีวิตได้เข้าไปเซอเวย์กันมาแล้วนะ สีแดงแสบตามาก เล่นเอาหน้าบทความฟิคเรื่องอื่นดูจืดไปเลย คงต้องคอยกันต่อไปอีกสักพักเนอะ ส่วนใครที่คิดคามฟิคปลาทองอยู่ ก็เจอกันที่เรื่องนู้นะนะ^^
ส่วนคนที่สั่งจองฟิคไว้ สามสิบแปดชีวิต ขอให้ตามติดฟิคเรื่องนี้ไปก่อนเน้ออ เพราะแจ้งข่าวอะไรยังไง ไรเตอร์จะมาแจ้งในนี้นะคะ
ส่วนใครที่ยังอยากอ่านเอสเอ็ฟของยุนแจและอีกสองเรื่องที่ค้างไว้ ขอให้ตามต่อค่ะ^^
รักทุกคนเลยน้า^^
ความคิดเห็น