[FIC SJ:KIHAE] :: The One I Love ลิขิตหัวใจนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #44 : Try Sleeping With A Broken Heart

"แต่คุณซีวอน..."

"อย่าให้ฉันบอกว่านี่เป็นคำสั่งคยูฮยอน"

"..."

"ฉันจะไปพรุ่งนี้เช้า หวังว่าตอนนั้นนายจะจัดการทุกอย่างพร้อมแล้ว"

ซีวอนตัดสายทิ้งไปโดยไม่สนว่าปลายสายจะเอ่ยแย้งใดๆอีก เขาเก็บเครื่องมือสื่อสารกลับใส่กระเป๋ากางเกงพลางเหลือบมองดอกลิลลี่ในมืออีกข้างเล็กน้อย...แค่ดอกลิลลี่ดอกเดียว ตกแต่งง่ายๆด้วยริบบิ้นที่กลางก้าน ฮยอกแจชอบแบบนี้ ฮีชอลบอกเขามาแบบนั้น เขาถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วจึงผลักประตูห้องของตนเข้าไป ด้านในห้องของเขานั้นเงียบงันมืดสนิทอย่างที่มันเป็นเสมอ มีเพียงแสงไฟที่สว่างลอดออกมาจากขอบประตูห้องนอนเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่ามีใครอีกคนมาพักอยู่กับเขาด้วยในตลอดเกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา

ชายหนุ่มคลายกระดุมเสื้อเชิ้ร์ตของตนออกพร้อมกับเดินไปเปิดประตูห้องนอนของตน และภาพที่เขาเห็นก็เป็นภาพที่เขาเห็นมาจนใกล้จะชินตาเต็มที...ภาพของร่างบอบบางที่หลับสนิทอยู่บนเตียงของเขาท่ามกลางแสงไฟที่เปิดสว่าง เขาเคยคิดจะถามหาเหตุผลที่ทำให้คนตัวเล็กเปิดไฟทิ้งไว้ทั้งห้องจนไม่น่าจะหลับได้แบบนี้ แต่เขาก็ล้มเลิกไปเพราะไม่เล็งเห็นถึงความสำคัญของมัน ซีวอนเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งอยู่ที่ขอบเตียง และแรงขยับไหวเพียงเล็กน้อยแค่นั้นก็ทำให้คนตื่นง่ายอย่างฮยอกแจรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

"ง่วงแล้วหรอ ยังไม่เที่ยงคืนเลยนะฮยอกแจ"

ดวงตาของฮยอกแจวูบไหวไป ซีวอนสังเกตเห็น แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจมันด้วยการยื่นดอกลิลลี่ไปให้พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

"ฮีชอลบอกว่านายชอบแบบนี้ ฉันเลยซื้อมาให้"

ฮยอกแจช้อนตาขึ้นมองเขาเล็กน้อยก่อนจะรับดอกไม้มาถือไว้โดยไม่พูดสิ่งใด คนที่นอนตะแคงอยู่บนเตียงใช้ปลายนิ้วสัมผัสกลีบดอกไม้เบาๆราวกับกำลังควานหาความอบอุ่นที่อาจจะติดอยู่ที่ปลายกลีบ เช่นเดียวกับคนให้ที่ใช้ข้อนิ้วลูบสัมผัสแก้มเนียนเบาๆ

"ชอบมั้ย"

"อืม"

"พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปหาพี่ดีมั้ย ฉันจะเอาเขาคืนมาให้นายตกลงรึเปล่า"

ดวงตาเรียวรีตวัดขึ้นมองเขาอีกครั้ง และซีวอนก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกอย่างไรไปกับมัน เขายังคงยิ้มขณะที่ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวปอยผมออกจากหน้าผากเนียนของคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ

"ฉันจะไม่มาทำให้นายร้องไห้อีกแล้ว...ดีใช่มั้ยล่ะ"

"..."

"นอนซะ คืนนี้ฉันจะให้นายนอนสบายๆก็แล้วกัน"

ริมฝีปากอุ่นก้มลงมามอบจุมพิตอันแผ่วเบาให้ที่แก้มนิ่มก่อนร่างสูงจะทำท่าลุกเดินจากไป แต่มือเล็กของคนที่ยังคงเงียบงันกลับเอื้อมมารั้งชายเสื้อของเขาเอาไว้และดึงให้กลับมานั่งตามเดิม ฮยอกแจมองเขาด้วยสายตาอันแตกร้าวก่อนจะค่อยๆขยับตัวขึ้นมานอนหนุนตักเขาเอาไว้

"ฮยอกแจ..."

"ทำไมล่ะ"

ร่างบอบบางผลิกกายเข้ามาเผชิญหน้าก่อนจะวาดแขนโอบกอดเอวของเขาเอวไว้และฝั่งใบหน้าเข้ากับหน้าท้องแกร่ง...ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาเงียบๆโดยมีคนตัวโตวาดแขนโอบกอดเอาไว้เงียบๆเช่นกัน

ลีฮยอกแจไม่เข้าใจเลย

ยังไม่เข้าใจอะไรเลย

ความรักของลีฮยอกแจคนนี้มันไม่ดีพอสำหรับเชวซีวอนอย่างนั้นหรอ

"ทำไม...ฮึก...ทำไมล่ะ"

"ฮยอกแจ..."

เสียงทุ้มของซีวอนทอดอ่อนลงขณะที่เจ้าตัวก้มลงมอบรอยยิ้มอ่อนจางให้คนที่กอดเขาเอาไว้แน่นไม่ปล่อย ดวงตาคมทอแววอ่อนโยน...เหมือนกำลังจ้องมองเด็กตัวน้อยที่ดื้อดึง

ลีฮยอกแจเป็นแบบนั้นเสมอในสายตาของเขา

เด็กตัวน้อยที่ดื้อดึงชอบเอาชนะ

ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกำลังมอบความรู้สึกอะไรให้ฉัน และไม่ว่ามันจะเป็นอะไร...ฉันก็ขอบคุณมากจริงๆ"

"..."

"แต่ว่านะฮยอกแจ..."

"..."

"ฉันยังไม่ต้องการความรู้สึกของใคร นอกจากความรักของคุณฮีชอลเท่านั้น...เข้าใจฉันรึเปล่าฮยอกแจ"

ไม่เข้าใจ

ลีฮยอกแจไม่เห็นอยากจะเข้าใจเลย!

............................................................................

"เจ๊จะไม่ขึ้นไปดูจริงๆหรอ"

"..."

"เสียงร้องดังมากเลยนะครับเจ๊"

ควอนโบอายังคงนิ่งเฉยต่อถ้อยคำของเด็กในปกครองด้วยการหันไปจัดเรียงขวดเหล้าบนชั้นวางต่อราวกับไม่ได้ยินอะไร ทั้งๆที่ในใจกำลังเริ่มสั่นไหว...นั่นเสียงของอีทึกไม่ผิดแน่ เธอมั่นใจ และอีทึกก็เลิกกรีดร้องมานานก่อนที่เชวซีวอนจะเข้ามาที่นี่เสียอีก

"แต่ว่าเจ๊ครับ..."

"เออไปแล้วๆ"

เมื่อทนลูกตื๊อไม่ไหว ในที่สุดควอนโบอาก็ยอมที่จะเดินขึ้นไปดูให้ แค่คิดว่ามันเป็นเสียงของเด็กน้อยของเธอ หัวใจของเธอก็ร้อนรุ่มได้แล้ว แต่ที่เธอยังใจเย็นก็เพราะบางทีนี่อาจจะช่วยได้...บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะเห็นได้สักทีว่าเด็กน้อยของเธอแตกร้าวมามากขนาดไหน มีเสียงฝีเท้าและเสียงปิดประตูโครมครามดังขึ้นระหว่างทางที่เธอเดินขึ้นบันไดไป หญิงสาวยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินไปเคาะประตูห้องของอีทึกเป็นคนแรก

"อีทึก...พี่เข้าไปนะ"

เธอค่อยๆผลักประตูเข้าไป และร่างบอบบางที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงพร้อมเสียงสะอื้นก็ทำให้เธอต้องรีบวิ่งเข้าไปนั่งที่ขอบเตียงในทันที ไหล่บางเปลือยเปล่าที่โผล่พ้นผ้าห่มขึ้นมานั้นสั่นไหวจนน่ากลัวว่าจะหักคลอนลงในไม่ช้า น้ำตามากมายไหลเปรอะเปื้อนอยู่เต็มใบหน้าหวานที่บิดเบี้ยวเหยเก...สะอื้นเหมือนทุกอย่างพังทลายลงมา

"อีทึก"

"ทำไมล่ะครับ...ฮึก...ทำไมกันล่ะ"

"ไม่เป็นไรนะอีทึก พี่อยู่ตรงนี้นะ"

เธอเอื้อมมือไปสัมผัสไหล่บางเบาๆด้วยหวังจะปลอบโยน แต่ยิ่งเธอสัมผัส อีทึกก็ยิ่งถอยห่างและขดตัวเข้าหากันมากขึ้นราวกับไม่ต้องการให้ใครเข้ามาในเขตของตน...ยิ่งสั่นไหวมากขึ้นก็เท่านั้น...หัวใจพังทลายจนรู้สึกหายใจไม่ออก

"ผมแค่...ฮึก...แค่..."

"อีทึก....อีทึก...มาหาพี่นะ มานี่ม่ะ พี่จะกอดนายนะ ไม่เป็นไร"

เสียงแสนอ่อนโยนสามารถเรียกความสนใจจากคนที่เจ็บปวดไปหมดให้พลิกกายหันมาสนใจได้ในที่สุด เทพธิดาขยับกายเข้าหาพี่สาวคนดีก่อนจะโอบกอดเอวบางเอาไว้แน่น ฝั่งใบหน้าเปื้อนน้ำตาเข้ากับหน้าท้องแบนราบ...สะอื้นออกมาจนสุดเสียงเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมา

"ผมไม่รู้ต้องทำยังไง...ฮึก...ผมไม่รู้"

"เงียบนะคนดี อีทึกจะเป็นอีทึกของพี่...จะเป็นคนพิเศษของพี่เสมอ ใครจะมองว่านายเป็นคนอื่นก็ช่างเขา แต่สำหรับพี่และทุกคนที่นี่...นายพิเศษที่สุดรู้ใช่มั้ย"

โบอาโอบกอดร่างของคนใจสลายเอาไว้แน่นพลางใช้ปลายนิ้วเช็ดหยดน้ำตาออกจากแก้มเนียนที่เริ่มซีดขาวเบาๆก่อนเธอจะเริ่มร้องเพลงออกมาด้วยเสียงอันอ่อนหวาน โยกเอนร่างในอ้อมกออดไปมาพร้อมกับใช้ข้อนิ้วลูบสัมผัสที่ข้างแก้มไปด้วย ทำนองเพลงที่คุ้นเคยและสัมผัสอันปลอบโยนทำให้อีทึกสงบลงและค่อยๆผล่อยหลับไปคาตักของพี่สาวในที่สุด

"ไม่ต้องก้าวเข้ามาใกล้กว่านี้คุณฮันคยอง"

โบอาเอ่ยขึ้นเสียงเฉียบโดยไม่แม้แต่จะหันไปมอง มันทำให้คนที่ทำท่าจะก้าวข้ามกรอบประตูเข้ามาหยุดชะงักไปในทันที เธอปรายตามองร่างสูงของคนที่ช่างมีสีหน้าเรียบเฉยเล็กน้อนแล้วจึงหันกลับมาสนใจน้องชายของเธอตามเดิม

"เขาเป็นยังไงบ้างครับ"

"หลับไปแล้ว คุณไม่ต้องมาห่วงหรอก น้องของฉัน...ฉันดูแลเองได้"

เสียงที่ตวัดห้วนของหญิงสาวทำให้เขาขยับตัวอึกอักเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะก้าวเข้าห้องไปอยู่ดี

"อย่าให้เกิดอะไรแบบนี้อีก"

"..."

"ฉันไม่สนหรอกนะว่าคุณจะเป็นลูกน้องของมาเฟียพรรคไหน แต่ที่นี่คือที่ของฉัน ถ้ามาทำให้คนของฉันร้องไห้ในที่ของฉันอีก ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน เด็กของฉันอาจจะยิงปืนแม่นไม่เท่าคุณ แต่ซ้อมคนให้ขาดใจตายน่ะงานถนัดของพวกเขาเลยรู้ไว้เสียด้วย...อ้อ...อีกเรื่องนึง..."

ใบหน้างดงามเหลียวกลับมาสบตากับเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวเย็นชา...มีอำนาจได้อย่างไม่น่าเชื่อ

"คนตายน่ะเขาไม่รู้หรอกว่าคุณรักเขามากแค่ไหน เขาไม่สนใจหรอกว่าคุณจะรักเขาไปตลอดรึเปล่า เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว...เพราะพวกเขาไม่มีตัวตนอีกต่อไปแล้ว"

"..."

"แต่คนที่ยังหายใจอยู่น่ะ...เจ็บปวดนะรู้รึเปล่า"

..............................................................

ก๊อกๆ

"มาแล้วๆ...อ๊ะ...ฮยอกแจ"

ลีซองมินฉีกยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นว่าใครเป็นคนมาเคาะประตูห้องแต่เช้าแบบนี้ แต่เขาก็ได้สบตากับน้องชายของเขาได้ไม่นานนักหรอก เพราะอีกฝ่ายถลาเข้ามากอดเขาเอาไว้แน่นทันทีจนเกือบจะหงายหลังล้มไป และฮยอกแจก็ร้องไห้ออกมาทันทีเช่นกันเมื่อได้รับอ้อนกอดกลับคืนมาจากพี่ชาย

"พี่ซองมินเมื่อไร...ฮึก...จะกลับบ้านล่ะครับ...ฮึก...ไหนสัญญาว่าจะมาดูหิมะแรกกับผมไง นี่จะคริสต์มาสแล้วนะครับ...ฮึก...คนผิดสัญญา!"

ซองมินชะงักไปก่อนจะพร่ำขอโทษออกมาเป็นสิบๆครั้งพลางลูบหัวปลอบโยนน้องชายขี้แยของตนเบาๆ หางตาเหลือบไปเห็นร่างสูงของเชวซีวอนยืนเฝ้าดูอยู่ไม่ไกล เขาหันไปยิ้มให้เป็นเชิงทักทายเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสนใจน้องชายของตนตามเดิม

"พี่ขอโทษนะฮยอกแจ แฟนของพี่เค้าบอกว่าเขาพยายามจะติดต่อนายให้ แต่เขาติดต่อไม่ได้เลย พี่ไม่รู้..."

"โกหก!"

"ฮยอกแจ...?"

"ผมมาหาพี่...ฮึก...วันนั้น...วันที่หิมะแรกของปีตก...ฮึก...แต่เขาไม่ให้ผมเจอพี่...ฮึก...คนโกหก!...ฮึก...ผมไม่ชอบเขาเลย...ฮึก"

ซองมินนิ่งไป ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยท่าทางครุ่นคิดที่แลดูคล้ายกำลังโกรธเคือง แต่กระนั้นเขาก็ยังโยกเอนร่างของคนในอ้อมกอดไปมาอย่างอ่อนโยน

ลีซองมินไม่ใช่คนที่มีความรักบังตาหรอกนะ

สิ่งเดียวที่สามารถบังตาของเขาก็ได้ก็คือครอบครัว

ลีฮยอกแจเป็นหนึ่งในทุกๆเรื่องของลีซองมินเสมอ

เพราะสิ่งเดียวที่ทำให้ลีซองมินยังยอมหายใจมาจนถึงทุกวันนี้

ก็คือน้องชายตัวน้อยของเขาที่เขาสัญญากับหลุมศพของแม่แล้วว่าจะดูแลด้วยทุกอย่างที่มี

และสัญญาก็ต้องเป็นสัญญา

"พี่ซองมิน...ฮึก...เลิกกับเขานะ"

หัวใจกับอากาศ...มันไม่จำเป็นต้องเลือกด้วยซ้ำ

.................................................................

"ซองมินครับ..."

"ฉันจะกลับบ้านแล้ว ฉันทิ้งน้องเพราะข้ออ้างของนายมานานแล้ว"

"แต่ว่า..."

"ร่างกายของฉันหายดีมานานแล้วคยูฮยอน ฉันเป็นหมอนะลืมไปแล้วรึไง"

คนตัวเล็กเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับปิดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของตนลงเสียงดัง ดวงตากลมโตตวัดไปมองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่ที่กลางห้องอย่างเย็นชา แต่ทว่าก็ไม่เกลียดชัง...ทำใจให้เกลียดชังไม่ได้จริงๆ

"เราจะได้พบกะ..."

"ไม่...เราจะไม่มาเจอกันอีก"

ซองมินพูดแทรกขึ้นโดยไม่ยอมที่จะฟังประโยคนั้นจนจบ เขาหมุนตัวหันไปประเชิญหน้ากับดวงตาที่ทอแววสับสนคู่นั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนคนที่กำลังไม่รู้สึกอะไร...ทั้งๆที่ในใจกำลังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา คยูฮยอนทำท่าจะก้าวเข้ามาประชิด แต่อีกฝ่ายกลับขยับตัวถอยหนีห่างออก

"ทำไมล่ะครับซองมิน"

"น้องของฉันไม่ชอบนาย"

"แค่นั้นหรอครับ"

โจวคยูฮยอนไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจเอาเสียเลย!

"ซองมินอย่าทำแบบนี้..."

คยูฮยอนเอื้อมมือออกมาหมายคว้ามือของคนตัวเล็กมาเกาะกุมเอาไว้เพื่ออ้อนวอน แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ซองมินขยับตัวออกห่าง เขาเบือนหน้าหนีน้ำตาของคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตคล้ายไม่อยากจะเห็นมันให้ใจอ่อน หากทว่าสุดท้ายแล้ว เขากลับเป็นฝ่ายเดินเข้าไปประชิดร่างสูงเสียเอง มือเล็กยกขึ้นตระคองแก้มที่เริ่มเปียกชื้นของชายหนุ่มตรงหน้าเอาไว้อย่างอ่อนโยนก่อนจะกดจุมพิตลงไปเบาๆบนเรียวปากหยักคู่นั้นด้วยรอยยิ้มจางๆที่มาพร้อมกับม่านน้ำตา

"นายเป็นหัวใจของฉันรู้ใช่มั้ยคยูฮยอน"

"ซองมินผมไม่เข้าใจ ทำไมกันล่ะครับ"

"แต่ถ้าไม่มีอากาศ...หัวใจก็ไม่เต้นหรอกนะหัวใจของฉัน"

................................................................

"คยูฮยอน...ฮึก...คยูฮยอน"

เสียงสะอื้นที่ดังแว่วมาจากร่างที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงทำให้คนที่มายืนแอบดูผ่านรอยแง้มของประตูชะงักไปนิด ฮยอกแจพยายามที่จะบอกให้ตัวเองไม่รู้สึกแย่อะไร แต่ทว่ามันก็ทำได้ไม่ง่ายนักเมื่อคนที่นอนร้องไห้อยู่ตรงนั้นคือพี่ชายคนดีของเขา มือเรียวเล็กกำจับดอกลิลลี่ของตนแน่นขึ้นก่อนจะค่อยๆปิดประตูห้องลงเบาๆ

"ขอโทษนะครับพี่ซองมิน แต่แบบนี้...ดีที่สุดแล้ว"

เสียงหวานเอ่ยกระซิบบอกเบาๆก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินกลับห้องของตน...กลับไปพยายามข่มตาให้หลับเพียงลำพังอีกครั้ง เขาอยากจะเข้าไปปลอบโยน หากแต่...หัวใจที่แตกสลายของตนนั้นก็สาหัสเกินกกว่าที่เขาจะสามารถปลอบโยนใครได้ มือเล็กยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออกจากข้างแก้มของตัวเองพลางเร่งฝีเท้าให้ไปถึงห้องของตนเร็วมากขึ้นเพื่อล้มต้วนอนสักที...ก่อนคนอ่อนแอที่หัวใจพังทลายจะได้ทำให้พี่ชายคนดีเป็นห่วงด้วยการทรุดล้มลงนอนสะอึกสะอื้นอยู่กลางห้องอย่างคนอ่อนแอ

ลีฮยอกแจจะไม่เป็นอะไร

อีกไม่นาน...ดอกลิลลี่ดอกนี้ก็จะไม่มีความหมายอะไร

แค่พยายามหลับตาให้ได้

แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไป

อีกไม่นานเท่านั้นเอง

...................................................................

ที่ไรเตอร์เคยสันยาไว้ว่าจะทำโอพีวีของคู่สามพีให้ เค้าขอยกเลิกนะตัวเอง เพราะตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วง่า เรื่องรวมเล่มรนก้นสุดๆเลยตอนนี้นะ(เพราะยังแต่งต้นฉบับไม่จบนั่นเองและ) รับทราบนะคะ ผิดสันยานิดหน่อย ขอโทดนะตัวเองงงง(อ้อนสุดฤทธิ์)

ตอนนี้ก้เป็นการบอกเลิกที่...พิกลๆยังไงก็ไม่รุ้ เสี่ยวอนแกมาแบบนิ่มๆ แต่เฉือดแบบขาดใจภายในครั้งเดียวเลยทีเดียว แล้วที่นี้รุ้รึยังว่าฮยอกแจกับฮีชอลต่างกันตรงไหน บอกแล้วว่าเฉลยไว้แต่งแต่ตอนก่อนหน้านั้นแล้ว ต่างกันแค่ซีวอนต้องการความรักจากฮีชอลเท่านั้นค่ะ มีคนเดาถูกด้วยนะ เห็นอยู่เหมือนกัน ไรเตอร์ไม่เชื่อกับคำว่าความรักไม่ต้องการสิ่งใดๆตอบแทนนะ เมื่อหวังสิ่งใด ถึงแม้จะบอกว่าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรอะไรทำนองนั้น แต่ในใจลึกๆแล้วเราก็ยังอยากได้ใช่มั้ยล่ะ แอบรักใครสักคน หลายคนชอบบอกว่าขอแค่ได้รักแบบนี้ก็ดีแล้ว แต่ไรเตอร์เชื่อว่าในใจก็ยังหวังว่าจะให้เขารักเราตอบใช่มั้ยล่ะ...ก็คล้ายๆกันนั่นล่ะค่ะ เพราะซีวอนไม่ได้รักฮยอกแจ ซีวอนเลยไม่ต้องการความรักจากฮยอกแจ คนที่ซีวอนรักคือฮีชอล ดังนั้นสิ่งเดียวที่ซีวอนต้องการก็คือการที่ฮีชอลรักตนตอบกลับมา...จบด้วยประการเช่นนี้แล

แต่แต่งคู่สามพีนี้ก็ทำให้ไรเตอร์รุ้ว่า เคะตัวเล็กๆหน้าหวานๆนั้นได้ใจแม่ยกมากกว่าเมะตัวใหญ่ๆล่ำๆนะ- -“ เสี่ยเชวแกไม่ได้ทำอะไรผิดสักอย่าง(ยกเว้นไปปล้ำฮยอกตอนแรก- -) ไปกดขี้ข่มเหงให้ฮยอกมาเป็นคู่นอนเรอะ...ก็เปล่า ฮยอกเสนอตัวมาเองต่างหาก ทำดีต่างๆนานา รักน้องสุดๆ ดูแลฮยอกดีสุดๆ เสี่ยเชวก็ยังเป็นคนเดียวที่โดนด่า ทีฮยอกทำอะไรไม่คิดอย่างเอาตัวเข้าไปถวายซีวอนถึงที่ไม่มีใครโจมตีสักคน...เกิดเป็นเคะนี่ได้เปรียบดีจริงๆ- -“

มีฮันทึกโผล่ออกมานิดหน่อย แต่ก็คงจะแย่งซีนได้มากอยู่(ตัวแย่งซีนประจำเรื่องเลยทีเดียว) ส่วนคยูมินก็...มาแบบนิ่มๆเหมือนกัน แล้วก็เฉือดขาดใจตายภายในครั้งเดียวอีกเช่นกัน อากาศกับหัวใจต่างกันนะไรเตอร์ว่า หัวใจทำให้เรามีชีวิตต่อไป แต่ถ้าไม่มีอากาศให้หายใจ...เราก็ไม่มีเสียงหัวใจเต้นตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ...เล่นเอาเจ็บจี๊ดกันเลยทีเดียวนะ

ตอนหน้า พบกับเทมจีเต็มๆตอนเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายค่ะ จำได้ว่ามีคนทวงคู่นี้อยู่บ่อยๆเนอะ แต่ว่า เค้าทำให้ได้แค่นี้อ่ะ...ขอโทดนะตัวเองงง

ไปแล้วจ้า เที่ยวสงกรานให้สนุกนะ^^

ปล. ฟิคยังจองได้เรื่อยๆนะคะ กำหนดราคาได้เมื่อไร จะแจ้งให้ทราบวันหมดเขตอีกทีค่ะ...ปาฏิหารย์มีเยอะจริงๆสำหรับเรื่องนี้ เดี๋ยวใกล้จบแล้วไรเตอร์จะเล่าให้ฟังนะ - -

ปลล. HBD LEEHYUKJAE และ CHOI SIWON ย้อนหลังนะคะ ขอให้ฮยอกน้อยของไรเตอร์มีฟามสุขตลอดไปนะ^^ ส่วนคุณชายเชว ถ้าบาปบุญมีจริง ขอให้ผลบุญทั้งหมดที่ไรเตอร์ทำมาบันดาลให้ไรเตอร์ได้สามีเพอร์เฟคเหมือนนาย(หรือจะเป็นนายก็ได้)นะ^^...และก็ยินดีด้วย พวกคุณเป็นลัทธิโปรดของฉันในตอนนี้ค่ะ^^ (รีดเดอร์บอก แล้วทำไมมึงทำกับฮยอกน้อยของกูแบบนี้!!)

ตอนนี้มีอะไรสนุกๆมาให้ทายกันนะ ไม่มีรางวัล แต่อยากให้ทายกันค่ะ

คำถาม...ใครอยู่ในภาพ(นี่ชัดที่สุดเท่าที่ไรเตอร์ทำได้แล้วอ่ะ)