คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [SF:HBD KIM KIBUM] :: Why I Like You (100%)
ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงรักลีทงเฮอย่างนั้นหรอ
แบบนี้มันก็ตอบยากอยู่นะ
ขาว สวย หมวยแล้วก็โคตรเซ็กส์
คำตอบแค่นี้...น่าพอใจมั้ยครับ
สามปีที่แล้ว ปฐมนิเทศนักศึกษาปีหนึ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์
คิบอมปิดปากหาวหวอดอย่างเบื่อหน่ายพลางไถลตัวลงจากเก้าอี้เล็กน้อยเพื่อจะเอนศีรษะพิงเข้ากับพนักเก้าอี้เหล็กด้านหลังได้ถนัดๆ ทุกอย่างรอบกายของเขาดูวุ่นวายไปหมดเพราะรุ่นพี่(ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้ชายตัวใหญ่ๆทั้งนั้น)ต่างพากันตะโกนไล่รุ่นน้องเข้าใหม่ให้เขาไปนั่งด้านในหอประชุมอย่างรีบร้อนเนื่องจากใกล้ถึงเวลาที่คณบดีจะขึ้นมากล่าวต้อนรับเต็มทน
"เสียงดังหนวกหูชะมัดเลย"
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งเขาผูกมิตรไปแล้วว่าชื่อเชวมินโฮเปรยออกมาเบาๆพลางขยับขาขึ้นไขว่ห้างด้วยท่ทางหัวเสียอย่างไรพิกล คิบอมไหวไหล่ด้วยท่าทางคล้ายจะบอกว่ากูก็ไม่รู้จะช่วยมึงยังไงเหมือนกันพลางเลื่อนตัวลงอีกจนหัวเข่าชิดกับพนักด้านหลังของเก้าอี้ตัวข้างหน้าแล้วจึงปิดเปลือกตาลง
ความมืดจากดวงตาที่ปิดสนิททำให้เขารู้สึกสงบลงได้เล็กน้อย หากแต่ก็ไม่นานเท่าไรนัก เพราะอะไรบางอย่างที่สัมผัสอยู่ที่หัวเข่าของเขาทำให้เขาจำต้องลืมตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และดวงตากลมๆของคนที่ไม่เชิงกำลังคร่อมอยู่บนหัวเข่าของเขาก็ทำให้เขาเบิกตาขึ้นอย่างตื่นตะลึงได้เล็กน้อย...ไม่ได้ตกใจเพราะโดนคร่อมทับอยู่หรอกนะ แตว่า...คณะวิศวะมีผู้ชายหน้าตาน่ารักแบบนี้หลงเข้ามาได้ไงฟะ!
ผู้ชายร่างบางที่เขาสังเกตได้จากป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงหน้าอกว่าชื่อลีทงเฮยิ้มแห้งๆมาให้เขาพลางพยายามจะยืนทรงตัวให้อยู่...ก็ขาข้างหนึ่งดันเอาข้ามหัวเข่าเขาไปแล้ว แต่อีกข้างยังค้างอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งนี่นา คงเป็นท่าที่ต้องใช้ทักษะสูงน่าดูจนคิบอมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับประคองเอวเล็กเอาไว้และรั้งอีกฝ่ายให้ทรุดตัวนั่งทับลงมาบนหน้าขาของเขาก่อนเจ้าตัวจะพลาดท่าล้มหน้าทิ่มไป
"กูปลุกมึงรึเปล่า"
ผู้ชายทั่วไปเขาก็พูดกันแบบนี้...คิบอมเข้าใจ
แต่ให้ตายห่าสิ!...เขาขอคนนี้ไว้คนนึงไม่ได้รึไงวะ!
"เปล่าหรอก จะเดินทำไมไม่เรียกล่ะ เดี๋ยวก็ได้ล้ม"
"ก็เห็นมึงหลับอยู่ กูไม่กล้าปลุกนี่"
ทงเฮหัวเราะออกมาด้วยท่าทางเก้อๆพลางใช้มือลูบผมตัวเองไปมาด้วยท่าทางเขินๆ...น่ารักน่าชังเสียจนคิบอมต้องอมยิ้มออกมาและเอื้อมมือไปปจัดผมที่เจ้าตัวลูบจนยุ่งไปหมดให้เข้าที่
"วันหลังต้องปลุกรู้มั้ยลีทงเฮ"
"รู้แล้วนา มึงนี่พูดเป็นพ่อกูไปได้...คิมคิบอม"
ทงเฮเหลือบมองป้ายชื่อของเขาเล็กน้อยแล้วจึงต่อประโยคจนจบ ปากสีแดงจัดยู่เข้าหากันนิดๆอย่างขัดใจขณะที่เจ้าตัวยกขาอีกข้างหนึ่งข้ามตัวเขาไป คนตัวเล็กหันมายิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตรงไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านในสุดของแถว คิบอมมองตาม...เฝ้ามองใบหน้าน่ารักๆนั่นบึ้งตึงยามเจ้าตัวหันไปตะโกนแว้ดๆ(ด้วยถ้อยคำที่เขาฟังแล้วระคายหูเป็นบ้า)ใส่เพื่อน(ที่ดูท่าจะไม่เข้าใจถ้อยคำพวกนั้นเสียเท่าไร)
"จีบเลย"
เสียงเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆเรียกสายตาของเขาให้ตวัดกลับมา เชวมินโฮนั่งเอาหัวพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับเหล่สายตามามองเขาด้วยท่าทางจับผิดเต็มที่ คิบอมยักไหล่พลางไถลตัวลงยอยท่าเดิมอีกครั้ง
"กูไม่ใช่เกย์"
"แต่ลีทงเฮก็น่ารักไม่ใช่รึไง"
"แต่กูไม่ใช่เกย์"
"แล้วลีทงเฮไม่น่ารักหรอ"
"กูไม่ได้พูดว่าไม่น่ารัก"
"งั้นก็จีบซะ...ก่อนหมาจะคาบไปแดกซะก่อน!"
...................................................................
"มึงแดกเหล้าบ่อยกว่ากินข้าวเช้าอีกนะทงเฮ"
"ก็ไอ้คยูชวนกูไปกินนี่ มันไปติดเด็กที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะ
คิบอมยกมือขยับแว่นกรอบหนาของตนเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูตะโกนแว้ดๆอยู่ใกล้ๆ และก็ไม่น่าผิดหวังเอาเสียเลยเมื่อเจ้าของเสียงหวานๆนั่นคือลีทงเฮที่กำลังทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ป๊อบในหมู่สาวๆเพียงแค่ชั่วข้ามคืนที่เจ้าตัวกระโดดลงไปเป็นตัวเซ็นเตอร์ในการแข่งขันฟุตบอลของคณะเมื่ออาทิตย์ก่อนแทนรุ่นพี่ปีสามที่บาดเจ็บไปก่อนหน้านั้น...ชื่ออะไรนะ ฮันเกิงหรือฮันคยองอะไรสักอย่างนั่นล่ะ มินโฮที่นั่งอยู่ข้างๆเขาใช้ศอกกระทุ้งเขาเข้าให้จังเบ้อเริ่มพลางบุ้ยปากไปยังคนร่างบางที่กำลังลุกขึ้นเตรียมเดินออกจากคลาส ทั้งๆที่มันใกล้จะถึงเวลาอาจารย์เข้าแล้วเท้ๆ
"ไปเร็ว ก่อนที่เขาจะลืมหน้ามึงไปเสียก่อน"
คนช่างยุว่าก่อนจะทำการผลักดันเพื่อนเต็มที่ด้วยการดึงให้ลุกขึ้นและยันให้ถลาเข้าไปหาเป้าหมาย คิบอมเซเล็กน้อยตามแรงผลัก แต่เหมือนจะโชคดีที่เขาไม่ต้องใช้ความกล้าพร่ำเพรื่อ เพราะเสียงเขาสะดุดเมื่อครู่ได้เรียกสายตาของลีทงเฮให้หันมาเสียแล้ว ร่างบางเอนคอมองเขาอย่างสงสัยเล็กน้อยเหมือนจะงงว่าเขาเป็นใครก่อนในที่สุดจะคลี่ยิ้มออกมา
"มึงคนวันนั้นนี่ คิมคิบอมใช่มั้ย"
ทงเฮเอ่ยทักออกมาเสียงใสด้วยท่าทางร่าเริงพลางหันไปอธิบายกับเพื่อนชาวต่างชาติของตนทำนองคล้ายว่านี่ไงคนที่เล่าให้ฟังวันนั้น ฮันคยองยิ้มให้เขานิดๆเป็นเชิงผูกมิตร เช่นเดียวกับคิบอมที่ยิ้มนิ่มๆกลับไป
"ไม่เรียนหรอครับ"
"ไม่เรียนแล้ว ไอ้ฮันทำกูอารมณ์เสีย แม่งไม่ยอมไปแดกเหล้ากับกูอ่ะ"
คนขี้งอนหันไปค้อนเพื่อนสนิทเข้าให้วงเบ้อเริ่ม แถมยังสะบัดตัวทิ้งอีกต่างหากเมื่ออีกฝ่ายพยายามจะยื่นมือมางอนง้อ คิบอมยิ้มออกมานิดๆพลางดึงแว่นออกมาเสียบเก็บไว้ที่กระเป๋าเสื้อ
"ผมไปเป็นเพื่อนมั้ยครับทงเฮ"
.............................................................
ถ้าถามว่าคิมคิบอมเป็นคนชอบสังสรรค์มั้ย ก็คงต้องตอบตามตรงว่าไม่ค่อยเท่าไร....ถึงแม้เพื่อนหลายคนจะบอกว่าเขาคอแข็งก็เหอะ แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวกับการชอบสังสรรค์เสียหน่อยนี่! เขาไม่ชอบเสียงดัง ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ มันก็เท่านั้น ซึ่งดูเหมือนว่ามันเป็นอะไรที่ตรงข้ามกับลีทงเฮเสียเหลือเกิน...คนตัวเล็กกระดกแอลกอฮอร์เข้าปากไม่หยุด สูบบุหรี่บ้างเป็นพักๆถ้ามีคนยื่นมาจอเข้าที่ปาก แถมยังออกไปเต้นอย่างไม่รู้จักเหนื่อย...เจ้าแม่(?)ปาร์ตี้ตัวจริงเลยล่ะ
"คิดจะจีบทงเฮก็ต้องเหนื่อยหน่อยนะ"
หนุ่มชาวจีนที่นั่งทำหน้าเบื่ออยู่ข้างๆเขาเปรยออกมาเบาๆพลางหมุนแก้วเหล้าที่ยังคงเป็นแก้วแรกของคืน(และดูท่าว่าจะเป็นแก้วสุดท้ายของคืนเช่นกัน)ไปมาจนของเหลวด้านในปริ่มๆจะกระเฉาะหกออกมาอยู่หลายรอบ คิบอมเหลือบสายตาไปมองพ่อนักฟุตบอลคนดัง(ที่สุดท้ายแล้วก็โดนหนีบมาเที่ยวด้วยจนได้)เล็กน้อยก่อนจะไหวไหล่และยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก
"ก็ดีกว่านั่งอยู่เปล่าๆไม่ใช่รึไง"
"นั่นสินะ"
ฮันคยองพึมพำด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนมุมปากพลางยกนาฬิกาข้อมือของตนขึ้นดู ดวงตาคมเปล่งประกายยินดี(ที่ขนาดมืดแบบนี้ยังปิดไม่มิดเลย คิดดูสิว่าพ่อหนุ่มชาวจีนจะดีใจขนาดไหน)ออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนเป๊ะ เขากระดกแอลกอฮอร์ในแก้วของตนลงคอจนหมดภายในครั้งเดียวแล้วจึงหยัดกายลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมที่จะหันมาเรียกเขาให้ยืนตามขึ้นมาด้วย
"ป่ะคิบอม...ถึงเวลาต้องพาเด็กใจแตกกลับบ้านแล้ว"
คนโดนชวนเลิกคิ้วขึ้นนิดเหมือนจะสงสัยว่าทำไมต้องเวลานี้ด้วย แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรออกไปให้มากความ คิบอมลุกขึ้นเดินตามร่างสูงของฮันคยองไม่ยังกลางฟลอเต้นรำเงียบๆ หนุ่มชาวจีนกันมาพยักเพยิดใส่เขาเป็นเชิงบอกให้ไปจัดการกับลีทงเฮซะก่อนตัวเองจะเดินหายไปจัดการเพื่อนอีกคน คิบอมถอนหายใจออกมาเบาๆเหมือนจะเหนื่อยใจกับหน้าที่ที่ได้รับพลางเดินไปประชิดตัวของทงเฮที่เมาแอ๋ไม่รู้เรื่องจนไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของเขาเสียด้วยซ้ำ
"ทงเฮกลับบ้านกันเถอะครับ"
"ไม่กลับนะบอมน้าาา"
อย่างน้อยก็ไม่ได้ไม่รู้เรื่องไปเสียทีเดียวล่ะนะ
คนตัวเล็กหันมาโอบกอดลำคอของเขาเอาไว้แน่นพร้อมกับรั้งร่างของเขาเข้าหาราวกับจะยึดร่างของเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน แต่ก็นั่นล่ะ...ตัวเล็กเท่าลูกปลาแถมยังเมาอ้อแอ้แบบนี้จะไปมีแรงอะไร คิบอมจัดการรวบเอวคอดเข้าแนบกายก่อนจะออกแรงลากออกมาจากฟลอเต้นรำทั้งๆอย่างนั้น โดยมีคนที่ถูกปกครองจำเป็น(?)ลากกลับบ้านผู้ซึ่งทิ้งน้ำหนักตัวลงพื้นอย่างไม่ยอมแพ้ร้องโวยวายแง้วๆมาตลอดทาง...ไม่น่าฮันคยองถึงมอบหน้าที่นี้ให้เขา แค่พาออกมานอกร้านก็เหนื่อยเหงื่อท้วมเสียแล้ว
"คิบอมใจร้ายอ่าาา โดนไอ้ห่าฮันสั่งมาใช่มั้นล่ะ...เชอะ!...นึกว่าบอมจะชอบฉันจริงๆซะอีก"
คนเมาพูดออกมาเรื่อยเปื่อยพลางเบ้ปากและวางคางเข้ากับไหล่ของเขา ปล่อยให้คนตัวสูงโอบกอดเอาไว้แบบนั้น เพราะแบบนี้มันก็ยืนพิงสบายดีเหมือนกัน...ลีทงเฮไม่ได้เมาขนาดนั้นหรอกนะ เขาเลิกเมาเละเทะจนจำชื่อตัวเองไม่ได้มาตั้งนานแล้ว...เป็นคนมีศีลธรรมจรรณยาเหมือนกันนะจะบอกให้! แต่ก็นั่นล่ะ...ถึงจะอย่างนั้น ลีทงเฮก็ยังเป็นคนเมาอยู่ดี
คิบอมถอนหายใจออกมาเบาๆ ถึงแม้จะติดใจอยู่ๆหน่อยๆว่าอีกฝ่ายไปรู้มาจากไหนว่าเขาชอบเจ้าตัวก็ตาม(เคยคุยกันอยู่แค่สองสามครั้งมันจะจับไต๋ได้เร็วขนาดนั้นเลยหรอวะ?!) แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากสาวเท้าความอะไร เพราะรู้ดีว่าคำตอบที่ได้คงไม่ค่อยรู้เรื่องเป็นแน่ ก่อนเขาจะสะดุ้งขึ้นมาสุดตัวเมื่อคนเมาเริ่มหันมาดูดคอเขาเล่นฆ่าเวลาเสียแล้ว และยิ่งมีเสียงหัวเราะคิกคักอย่างแสนซนตามมาด้วยคิบอมก็ยิ่งคิดอะไรไม่ออกเข้าไปใหญ่
"ผมก็ชอบคุณจริงๆนั่นล่ะครับทงเฮ"
เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางรีบเร่งชะเง้อคอมองหาแท๊กซี่ เพราะคนซุกซนเริ่มไม่ใช่ริมฝีปากดูดอย่างเดียวเสียแล้ว...ลีทงเฮเริ่มใช้ฟันกัดแล้วล่ะ
แบบนี้ก็แย่อยู่นะลีทงเฮ
"บ้าเอ๊ย!...แท๊กซี่แม่งหายไปไหนหมดวะ"
"บอมอ่าาา...ชอบฉันจริงๆใช่มั้ยล่ะ...คิๆ...แหมๆๆๆ น่ารักจริงๆเลยน้าาา"
มือเล็กเริ่มลากต่ำลงมาตามแนวสันหลังของเขาขณะที่คนมือซนก็หัวเราะคิกคักออกมาอย่างถูกใจเมื่อรู้สึกได้ว่าคนโดนกระทำเริ่มขยับตัวอึกอัก คิบอมก็ไม่ได้อยากจะหาเศษหาเลยอะไรกับคนเมาหรอกนะ เอาเปรียบคนอื่นพระเจ้าว่าเป็นบาป เขาท่องมันจนขึ้นใจแล้ว แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนมือข้างหนึ่งลงต่ำเพื่อไปสัมผัสเข้าที่ก้อนเนื้อนิ่มด้านหลัง และยิ่งเขาบีบขยำมันหนักมือมากเท่าไร ทงเฮก็ยิ่งหัวเราะมากขึ้นเท่านั้น หนำซ้ำยังดูดคอของเขาแรงขึ้นไปอีก
พระเจ้า!
เมาแล้วยั่วแบบนี้ ปล้ำกันเลยดีกว่า!
"ไม่ทนแล้ว!...กูไม่ทนแล้ว!"
คิบอมลากร่างบอบบางในอ้อมกอดเดิรมาหลบอยู่ในตรอกแคบๆด้านหลังผับอย่างรีบร้อนก่อนที่ใครๆจะได้ทันเห็นอะไรโป่งนูนอยู่ในกางเกงของเขา ชายหนุ่มกระแทกร่างของทงเฮเข้ากับกำแพงตึกก่อนจะตามเข้าไปดูดกลืนริมฝีปากซุกซนคู่นั้นอย่างร้อนแรงหื่นกระหาย มือใหญ่ทั้งสองข้างปลดกระชากเสื้อเชิ้ร์ตเนื้อบางของอีกฝ่ายออก ดันมันลงไปให้ค้างอยู่ที่ข้อศอกแล้วจึงใช้มือบดขยี้ตุ่มไตสีหวานอย่างไม่คิดจะปล่อยให้มีเวลาโอ้โลมนานกว่านี้อีก
"อื้ออ!...บอมอ่าาา"
ทงเฮครางฮือออกมาเมื่อยอดอกถูกสัมผัสด้วยปลายลิ้นอุ่นอย่างวาบหวาใ มือเล็กไหว่คว้าหาหลักยึดจับตรงหน้า หากแต่เขาก็ไม่พบสิ่งใด(เพราะคิบอมกำลังวุ่นวายอยู่กับช่วงล่างอยู่) เลยได้แต่เกาะยึดกำแพงด้านหลังเอาไว้เพื่อทรงตัว
"ยั่วกันแบบนี้ไม่ดีนะครับ เป็นเด็กไม่ดีจริงๆเลย"
ผู้ปกครองจำเป็นพึมพำพลางเบียดกายเข้าหาและขบเม้มริมฝีปากไปตามไหล่ลาด มือก็พยายามที่จะปลดกางเกงขาเดฟที่แสนพอดีตัวของคนตัวเล็กให้หล่นลงไปกองอยู่กับพื้น ซึ่งเขาก็ประสบความสำเร็จภายในเวชาไม่กี่วินาที ร่างขาวนวลที่เกือบจะเปลือยเปล่าอยู่แล้วยิ่งทำให้คิบอมหมดทางเป็นคนดีตามที่อ่านในไบเบิ้ลทุกอาทิตย์
"อ๊าา...บอม...อืมมม...คิบอมอ่าา"
เสียงหวานๆที่เหมือนจะเร่งให้เขาทำอะไรให้เร็วกว่านี้(หรือว่าเขาคิดไปเองนะ)ยิ่งทำให้คิบอมขาดเหตุผลยั้งคิดยิ่งกว่าเก่า ทั้งๆที่มันมีข้อขัดแย้ง(ที่สมเหตุสมผลยิ่งกว่าสูตรฟิสิกซ์เสียอีก)มารองรับในการกระทำของเขามากมายไปหมด หนึ่งเลย...เขากับลีทงเฮเป็นเพียงแค่คนรู้จักที่เคยเจอหน้าพูดคุย(แถมยังไม่เป็นเรื่องเป็นราวอีกต่างหาก)กันสองสามครั้งเท่านั้น ข้อสอง เขากำลังฉวยโอกาสกับคนเมา และข้อสาม...ข้อนี้เด็ดสุดเลยล่ะ...พวกเขากำลังอยู่ในที่โล่งแจ้งซึ่งอาจมีไอ้บ้าที่ไหนขอเดินเข้ามาร่วมวงเป็นเซ็กส์หมู่เมื่อไรก็ได้!
"บอมอ่าา...หยุดทำไมล่ะ เร็วๆหน่อยสิ หรือต้องให้ฉันทำให้ก่อน...ก็ได้ๆ ขอฉันนั่งลงก่อนนะ"
โอ้วแม่เจ้า!...ช่างแม่งละกัน
.....................................................................
เขาว่ากันว่าฝันร้ายต่างจากฝันดีอยู่แค่นิดเดียว
ตรงที่อาการหลังตื่นขึ้นมาเท่านั้นล่ะ
คิบอมนอนบิดกายไปมาอย่างเกียจคร้านอยู่บนเตียงในห้องฟักของตน หากแต่เจ้านาฬิกาปลุกที่แสนเที่ยงตรงของเขานั้นก็ไม่ยอมให้เขาขี้เกียจอยู่นานนักหรอก เขาชันตัวลุกขึ้นนั่งพลางเอื้อมมือไปกดนาฬิกาปลุกของตนให้เงียบเสียงลงสักที ชายหนุ่มยกมือขึ้นยีผมด้วยท่าทางที่ยังคงง่วงงุนพร้อมกับกวาดสายตามองหาต้นตอที่ทำให้แสงแดดลอดเข้ามาในห้องอันปิดมืดของเขาได้ แต่ยังไม่ทันจะหาเจอ เขาก็ดันเหลือไปเห็นร่างบอบบางของใครบางคนนั่งทำหน้ามุ่ยเป็นหัวหลักหัวตออยู่ข้างๆบนเตียงเสียก่อน
"อ่า..."
คิบอมพูดอะไรไม่ออก...ยิ่งพอนึกได้ว่าเล่นอีกฝ่ายไปเสียสองรอบ(รอบที่สองกลับมาทำที่ห้อง)ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเป็นนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ที่รอวันพิพากษา และยิ่งอีกฝ่ายยกมือขึ้นกอดอกพร้อมกับตวัดตามามองเขาดุๆยิ่งแล้วใหญ่...เขาควรจะขอโทษรึเปล่านะ
"คือว่าผม..."
"มึงเล่นกูกี่รอบ"
ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียหายแทนที่จะเป็นรับผิดชอบนะ
"คือ...สองรอบครับ"
"สองรอบ?!...แล้วงี้กูจะเดินได้ยังไงวะไอ้บ้า!...ทำอะไรไม่คิดอเลย"
"ขอโทษครับ"
คิบอมก้มหน้ารับผิดเต็มที่ ถึงแม้จะรู้สึกประหลาดๆอยู่ในใจก็เถอะนะ...ก็ให้ตายห่าสิ! เขากำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกรับผิดชอบอ่ะ! ทงเฮบ่นพึมพำบางอย่างพลางเปิดผ้าห่มดูช่วงล่างของตน(ซึ่งแน่นอนเปลือยเปล่าไม่แพ้เขาหรอก)ก่อนจะบ่นออกมาอีก ปล่อยให้คิบอมนั่งงงอยู่ตรงนั้นอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี จะลุกขอตัวไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเรียนก็ไม่กล้า จะเถียงว่ามายั่วเขาเองก็ไม่กล้าอีก...เลยได้แต่นั่งทำหน้าอึนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน แต่ก็ไม่นานนักหรอก เพราะทันทีที่ทงเฮก่นด่าทุกอย่างจนพอใจ เจ้าตัวก็หันมาจ้องหน้าเขา...สสายตาเอาเรื่องเชียวล่ะ
"ต้องจีบกูด้วยนะ"
"คระ...ครับ"
"มีคนบอกกูว่าวันนี้จะเป็นวันเกิดมึง กูให้โอกาสมึงจีบกูเป็นการรับผิดชอบ"
"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องมาแต่นะ ต้องทำให้กูเป็นแฟนมึงให้ได้นะ ไม่งั้นกูจะไปสั่งให้คนอื่นไปปล้ำมึงกลับจริงๆด้วย!"
"ก็...ก็ได้ครับ"
นี่ควรจะเรียกว่าลาภลอยหรือเคราะห์กรรมดีนะ?
....................................................
"เมื่อคืนเป็นไง"
"สองรอบ"
"หืมม?"
มินโฮเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วให้เขานิดเหมือนจะสงสัยคำว่าสองรอบของเพื่อนนั้นหมายถึงอะไร แต่เพื่อนสนิทที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือไม่สนใจใครก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไรเขามากไปกว่านี้ เขาเลยต้องเลิกสนใจหนังสือแบบถาวรและเลือกที่จะหันมาเค้นขอคำตอบจากเพื่อนแบบจริงๆจังๆแทนที่
"อะไรสองรอบวะไอ้บอม"
"แล้วอะไรที่มึงนับเป็นรอบได้มั่งล่ะ"
"ก็...เต้น?"
คำพูดที่กไลังจะถูกพ่นออกมาเพื่อใช้ด่าชะงักค้างอยู่กลางลำคอเพราะถูกขัดจังหวะด้วยโทรศัพท์มือถือที่สั่นขึ้นมาพอดี คิบอมเหลือบมองซ้ายขวาหาบรรณารักษ์เล็กน้อย และเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนอยู่ไกลเกินกว่าที่จะมาไล่เขาได้ เขาจึงล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับโดยไม่แม้แต่จะดูเบอร์ให้ชัดๆ เพราะแค่เห็นเลขท้ายสองตัว เขาก็รู้แล้วว่าใครโทรมา
"ฉันหิวข้าวแล้วนะ!...หายหัวไปอยู่ที่ไหนคิมคิบอมมม!!"
ยังไม่ทันที่เขาจะได้กรอกเสียงใดๆลงไป เสียงหวานๆของคนปลายสายก็แว้ดออกมาเสียก่อน...และก็ไม่ใช่เบาๆเสียด้วย คิบอมก้มหน้าลงแนบโต๊ะเพื่อจำกัดวงเสียงของตนแล้วจึงค่อยเอ่ยตอบกลับไปเบาๆ
"ผมอยู่ห้องสมุดครับทงเฮ"
"ไปทำซากอะไรที่ห้องสมุดห๊าา!!...มารับฉันไปกินข้าวเดี๋ยวนี้เลยนะคิมคิบอมม!!"
"ครับๆ...ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"
คิบอมรีบกดวางสายก่อนจะกวาดข้าวของของตนทั้งหมดเก็บใส่กระเป๋าท่ามกลางสายตาตะขิดตะขวงใจของมินโฮที่นั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม หมอนั่นส่งรอยยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้เขาพลางปิดหนังสือตรงหน้าลง
"แสดงว่าของขวัญวันเกิดล่วงหน้าของกูเมือคืนได้ผลงั้นสิ"
"ว่าไงนะ?"
คิบอมที่กำลังรูดซิปกระเป๋าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนที่พูดจาฟังดูพิกลด้วยสีหน้าท่าทางสงสัย เชวมินโฮยักไหล่เล็กน้อยเหมือนจะบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรพลางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ
"ก็เห็นมึงชอบทงเฮ กูรู้จักกับเพื่อนของเขาอยู่คนนึง...โจวคยูฮยอนที่อยู่คณะสินสาดน่ะ กูก็เลยไปขอให้เขาช่วยเอาลีทงเฮเป็นของขวัญวันเกิดให้มึงหน่อย ไอ้บ้านั่นน่ะของดีโคตรเยอะเลย...มึงโดนอะไรไปล่ะ เด็ดสุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะมึง"
ส้นตีนจริงๆเพื่อนกู!!
....................................................
เอสเอฟเรื่องนี้ค่อนข้างจะไร้แก่นสาร+สั้นไปหน่อยนึงเนอะ ขอโทษทีนะคะ
รอดูเรื่องต่อได้ในเอสเอฟวันเกิดของด๊องค่ะ^^
สำหรับคนที่สั่งจองรวมเล่มไว้
ตอบคำถามหน่อยค่ะว่า...อะไรเอ่ยที่หายไป
แล้วคุณจะพบมันอยู่ในรวมเล่มนะคะ^^
ความคิดเห็น