คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : MinMin The Rabbit
"ฝากซองมินด้วยนะเว้ยคยูฮยอน"
"เออๆ...ไว้ใจฉันได้นา...แกไม่ต้องห่วง"
"แกไม่ได้เมาใช่มั้ยวะ"
"เออ!...บอกว่าเพิ่งกลับมาจากไซ้ต์งาน เมาห่าอะไร ฉันส่งน้องแกถึงบ้านแน่ๆโว้ยไอ้แก้มบวม"
ด่าส่งท้ายอย่างรำคาญแล้วจึงเลื่อนกระจกขึ้นเพื่อตัดบทสนทนาที่มีแนวโน้มว่าจะยืดเยื้อออกไปอีกนานก่อนจะเคลื่อนรถออกมาได้เสียที คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆพลางเหลือบมองคนข้างๆที่กำลังถอดเสื้อสูทตัวใหญ่ของพี่ชายมาวางไว้บนตักเงียบๆ...คนนี้สินะน้องชายคนละพ่อที่ไอ้แก้มบวมพูดถึงบ่อยๆ
ทำไมขาวจังวะ!?
เขาส่ายหน้าไล่ความคิดบ้าๆให้ออกไปจากหัวแล้วจึงหันกลับมาตั้งใจขับรถต่อเหมือนเดิม ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้คนที่ไม่ชอบอยู่เงียบๆอย่างคยูฮยอนรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น ร่างสูงผู้ทำหน้าที่เป็นคนขับรถขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ
"ชื่อซองมินใช่มั้ยครับ"
"อือ"
"ผมคยูฮยอนนะครับ"
"รู้แล้ว...เราเคยเจอกันมาแล้ว" ซองมินตอบกลับมาห้วนๆก่อนจะเบือนหน้าหนีออกไปมองนอกหน้าต่างเหมือนไม่อยากจะสานบทสนทนาใดๆต่อ...เขาเคยเจอชายหนุ่มคนนี้มาแล้วเขาจำได้...ในงานศพอันเศร้าสร้อยของใครซักคนที่เขาไม่คิดจะจำ
ท่าทางที่ปฏิเสธการผูกมิตรโดยสิ้นเชิงทำให้คนชวนคุยใจฝ่อลงมาในทันที...แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น คยูฮยอนก็ยังเรียกรอยยิ้มขึ้นมาประดับไว้บนเรียวปากอย่างอารมณ์ดี ถึงแม้จะยังนึกไม่ออกก็ตามทีว่าเขาเคยไปเจอน้องชายของไอ้แก้มบวมคนนี้เมื่อไร
"เคยเจอกันแล้วงั้นหรอครับ...อ่ะ...เอ่อ...ซองมินเป็นอะไรรึเปล่าน่ะครับ"
เรื่องที่ต้องการจะพูดถูกหยุดชะงักค้างไว้ในลำคอทันทีเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคนข้างๆนั่งกอดอกตัวสั่นระริกเบียดชิดอยู่กับประตู และมันก็ทำให้เขาตกใจจนเกือบจะหักพวงมาลับพารถตกไหล่ทางเมื่อใบหน้าน่ารักที่เขากำลังเหลือบมองอยู่เบ้ลงเหมือนกำลังเจ็บปวด
"ซองมินเป็นอะไรครับ!"
คยูฮยอนรีบเบี่ยงรถเข้าจอดข้างทางก่อนจะหันไปคว้าไหล่บางของคนตัวเล็กเพื่อดึงรั้งเบาๆให้หันมา แต่คนไม่สบายกลับปิดปากสนิท...ทำเพียงแค่ส่ายหน้าบอกปฏิเสธเท่านั้น
"แอร์เย็นเกินไปรึเปล่าครับ...เดี๋ยวนะๆ"
เขาจัดการหรี่แอร์ที่เย็นเฉียบในรถลงให้เหลือเพียงอุ่นๆก่อนจะรีบดึงเสื้อสูทที่วางอยู่บนตักคนป่วยขึ้นมาห่มคลุมให้อย่างเบามือ
"ดีขึ้นรึยังครับ"
"ฉันปวดหัวต่างหากล่ะ!"
เสียงที่ตวัดดังขึ้นอย่างขุ่นเคืองของคนที่เริ่มรู้สึกร้อนทำให้คยูฮยอนกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนเขาจะหัวเราะแห้งๆออกมาพลางยกมือขึ้นลูบแก้มด้วท่าทางเก้อๆ
"อ่ะ...หรอครับ ก็ซองมินไม่ยอมพูดนี่นา ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ"
ร่างสูงจัดการแอร์ให้เย็นขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะเลี้ยวรถกลับออกไปที่กลางถนนตามเดิม ซองมินเหลือบสายตามองคนขับรถจำเป็นด้วยสายตาไม่ชอบใจเท่าไรนัก แต่ถึงกระนั้นริมฝีปากบางก็อดที่จะอมยิ้มให้กับสีหน้าตื่นตกใจเมื่อกี้ไม่ได้...ตลกดีเป็นบ้า!
"ปวดหัวก็นอนเสียนะครับ ถึงเมื่อไรเดี๋ยวผมปลุก แล้วถ้า...เอ่อ...รู้สึกไม่สบายยังไงก็บอกผมนะครับ...ผมจะได้จัดการถูก" ซองมินไม่ได้ตอบอะไรกลับ เขาทำเพียงแค่อมยิ้มให้กับเสียงพึมพำอย่างอายๆนั่นและหลับตาลง...ก่อนจะจมลงไปในห้วงนิทราภายในเวลาต่อมาไม่นานนัก
คยูฮยอนเหลือบมองคนที่หลับสนิทไปด้วยสายตาห่วยใยอย่างที่ควรจะมีให้กับคนที่ตนรู้จักพลางเอื้อมมือไปกระชับเสื้อสูทให้คลุมตัวขาวๆของน้องชายเจ้าของเสื้อให้มากขึ้น...นั่นสินะ...ไอ้คิบอมก็เคยมาบ่นให้ฟังบ่อยๆว่าสุขภาพของน้องชายของมันนั้นอ่อนแอขนาดไหน เข้าโรงพยาบาลบ่อยเป็นว่าเล่นเพียงแค่อากาศเปลี่ยนเล็กๆน้อยๆ...ตอนนี้มันเลยทำให้เขาไม่แปลกใจว่าทำไมไอ้คิบอมถึงหวงน้องมันนักหนา...บอบบางเกินไปจริงๆนั่นล่ะ
"ซองมิน...ซองมินครับ"
"หือ?"
"หิวมั้ยครับ"
คนตัวเล็กขยับตัวอย่างงัวเงียพลางยืดตัวขึ้นมานั่งหลังตรง นัยน์ตาสีดำกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตา...ยังคงดูง่วงงุนจนคนปลุกอดที่จะยิ้มให้ไม่ได้ มือใหญ่เอื้อมไปลูบผมสีดำสนิทของคนเพิ่งตื่นให้เข้าที่เข้าทางและใช้โอกาสนั้นเลื่อนมือลงมาลูบแก้มเนียนๆที่เขาแอบเหลือบมองมาหลายรอบระหว่างขับรถเบาๆ
"ว่าไงครับ...หิวมั้ย"
"ถึงแล้วหรอ"
"ยังหรอกครับ เรายังติดแหง็กกันอยู่นอกเมืองอยู่เลย...คงติดอีกนาน ผมกลัวซองมินจะหิวน่ะครับ"
ซองมินกวาดสายตาออกไปนอกรถ...ไม่รู้สึกถึงมือที่จับนิ่งอยู่ที่ข้างแก้มของตนแม้แต่น้อย และมันก็จริงดังว่า...รถของทั้งคู่จอดนิ่งสนิทอยู่กลางถนนที่เต็มไปด้วรถรา แค่เห็นแบบนี้คนโดยสารก็ถอดใจกับความหวังที่จะกลับถึงบ้านก่อนสองทุ่มของตนแทบจะในทันที
"แล้วคยูฮยอนหิวรึเปล่าล่ะ" คยูฮยอนยิ้มแหยพลางหัวเราะแห้งๆ
"แบบจริงจังเลยนะครับ...หิวมากๆเลยล่ะครับ"
ร่างบางมองรอยยิ้มแหยๆนั่นก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงักตอบกลับไปอย่างจำใจ...จะบอกว่าตัวเองไม่หิวก็ดูท่าจะใจร้ายกับคนที่ยอมขับรถไปส่งตนที่บ้านไปซักหน่อย
"งั้นหิวก็ได้"
คยูฮยอนใช้เวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมงเพื่อคอยรถขยับและอีกสิบนาทีเพื่อนำมันมาจอดไว้ริมถนน อากาศเย็นๆของยามค่ำคืนทำให้คนตัวเล็กถึงกับห่อไหล่ทันทีพร้อมกับสบถด่าตัวเองอยู่ในใจที่ดันท่ามากไม่ยอมใส่เสื้อสูทของพี่ชายลงมาจากรถด้วย
"ซองมินหนาวรึเปล่าครับ"
คนถูกถามส่ายหน้าปฏิเสธพลางเริ่มออกเดินโดยมีคนถามเดินอยู่เคียงข้าง
"หนาวก็บอกผมนะครับ"
"อือ"
คยูฮยอนหลุดหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางดื้อรั้นที่เหมือนพี่ชายของเจ้าตัวเป็นบ้าแบบนั้นพลางรีบสาวเท้าไปเดินเคียงข้างกับคนตัวเล็กที่ก้าวเดินนำหน้าไป ชายผ้าพันคอยาวถึงหัวเข่าสีน้ำเงินของเขาขยับไหวเบาๆตามแรงลมที่พัดมา รอยยิ้มทาทาบอยู่บนเรียวปากราวกับเขาไม่เคยจะลบมันออกให้เจือนไปจากใบหน้า
"ซองมินอยากทานอะไรครับ"
"อะไรก็ได้"
"งั้นตามใจผมนะ"
"ก็ตามใจนายสิ!
น่ารักเป็นบ้าเลยให้ตายเหอะ!
........................................................
"ซองมินอิ่มหรอครับ...กินคิมบับไปนิดเดียวเอง"
"ใครจะกินเยอะเหมือนนายล่ะ" คนตัวเล็กย้อนคำกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ให้ความรู้สึกประชดประชันจนทำให้คนโดนประชดต้องยิ้มแหยๆออกมา
"ก็ผมบอกแล้วนี่ครับว่าผมหิวนี่นา"
"เหอะ!" ซองมินแค่นเสียงขึ้นจมูกพลางยกมือขึ้นกอดอกเพื่อป้องกันลมหนาวที่อาจจะเล็ดลอดเข้ามาในเสื้อแขนยาวสีชมพูอ่อนของตน ดวงตากลมโตที่คยูฮยอนคิดว่ามันเหมือนยิ่งกว่าเหมือนของผู้หญิงกวาดมองผ่านกระจกของร้านต่างๆที่ทั้งคู่เดินผ่านอย่างสนใจใคร่รู้...คยูฮยอนเลือกที่จะเงียบและเฝ้ามองแทนที่จะสานต่อบทสนทนา
แสงไฟสีเหลืองนวลจากร้านรวงกับแสงไฟสีแดงจากไฟท้ายของรถราที่จอดติดเป็นแถวยาวอยู่เต็มถนนสะท้อนกลับไปมาบนใบหน้าหวานน่ารัก...สร้างแสงเงาให้เกิดขึ้นได้อย่างน่ามอง แต่จู่ๆคนเฝ้ามองก็ชะงักลมหายใจ...เพราะภาพของใครบางคนที่ซ้อนทับขึ้นมา หัวใจของร่างสูงกระตุกวาบพร้อมกับลำตัวที่แข็งค้าง ดวงตาเบิกกว้าง...สั่นไหว
ก็แค่ภาพลวงตานาคยูฮยอน
ก็แค่ภาพหลอนที่นายสร้างขึ้นมาจากจินตนาการของนายเอง...หมอก็บอกนายแบบนั้นนี่!
"นี่คยูฮยอน...คยูฮยอน"
ซองมินที่เดินนำไปได้ไม่ไกลเดินกลับมาหาคนที่จู่ๆก็หยุดยืนตัวแข็งค้างไปก่อนจะกระตุกชายเสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำเงินเข้มของคนตัวสูงเบาๆ...ใบหน้าคมที่แลดูซีดขาวผิดปกติทำให้เขารู้สึกไม่ดีเท่าไรนัก
"คยูฮยอน!"
ทันทีที่มือเล็กเย็นเฉียบสัมผัสเข้ากับมือใหญ่ที่เย็นเฉียบไม่แพ้กัน เจ้าของชื่อก็สะดุ้งเฮือกขึ้นมาจนสุดตัวทั้งๆที่มันยังไม่ได้มีอะไรให้น่าตกใจแม้แต่นิดเดียว
"คะ...ครับ?"
"เป็นอะไรรึเปล่า เรากลับรถกันเลยก็ได้ถ้านายไม่อยากเดิน"
คยูฮยอนรีบคลี่ยิ้มพร้อมกับกระชับมือเล็กๆนั่นไว้มั่นราวกับกลัวว่าคนตัวเล็กจะชักมือกลับ
"เปล่าครับๆ...แค่เหม่อนิดหน่อย เดินดูต่อเถอะครับ ถึงยังไงเราก็เอารถออกไม่ได้อยู่ดี"
ซองมินเหลือบตามองคนตัวสูงข้างๆด้วยสายตาจับผิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเลิกสนใจ หันกลับไปเดินดูของต่อ...ลืมเอามือกลับออกมาจากมือใหญ่ที่บัดนี้อุ่นจัดเสียสนิท!
"บ๊อกๆ!!"
เสียงบางอย่างจากร้านที่ทั้งคู่เพิ่งเดินผ่านทำให้คนตัวเล็กชะงักก่อนจะรั้งคนตัวใหญ่ให้เดินย้อนกลับมา และทันทีที่เห็นสิ่งที่อยู่ด้านหลังกระจกหน้าร้าน รอยยิ้มกว้างแสนสดใสก็ปรากฏขึ้นมาบนเรียวปากแดงๆจนทำให้คนที่เหลือบไปเห็นโดยบังเอิญชะงักลมหายใจกึกพร้อมกับแก้มที่จู่ๆก็ร้อนวูบขึ้นมา...แต่คราวนี้ไม่ใช่ภาพซ้อนอะไรของใคร หากแต่มันน่ารักเป็นบ้าต่างหาก!
"ลูกหมานี่นา...น่ารักจัง"
คยูฮยอนถูกดึงเข้าไปในร้านขายสัตว์เลี้ยงนั่นโดยง่ายจากแรงดึงเพียงเบาๆของคนตัวเล็กที่บัดนี้ดูสดใสขึ้นกว่าเดิมเป็นกองยามมีรอยยิ้มกว้างๆอย่างนั้นบนเรียวปาก
เสียงร้องของตัวอะไรมากมายดังระงมอยู่ในร้านจนหนวกหู หากแต่ร่างสูงที่บัดนี้อารมณ์ดีแบบสุดๆก็ไม่คิดจะใส่ใจให้อารมณ์ขุ่นมัว เขายอมปล่อยมือเพื่อให้เจ้าของมือเล็กได้เดินดูนู่นจับนี่โดยมีเขายืนกอดอกอยู่ข้างกรงเล็กๆ...เฝ้ามองด้วยรอยยิ้มอย่างเงียบๆ ก่อนไม่นาน เสียงหงิดๆของอะไรบางอย่างจะดึงความสนใจของเขาให้ออกมาจากนางฟ้าได้ในที่สุด
ถึงแม้ขนสัตว์จะทำให้เขาป่วยบ้างในบางครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาชอบเจ้าสัตว์หน้าขนพวกนี้น้อยลงแม้แต่นิดเดียว มันก็เลยอดไม่ได้ที่เขาจะถลาเข้ามาในร้านจำพวกนี้แทบจะในทันทีที่เห็นทุกครั้ง...ซึ่งนั่นหมายถึงในกรณีที่ไม่มีพี่ชายมาคอยคุมน่ะนะ พี่คิบอมต้องโกรธเขามากแน่ๆถ้ารู้เข้า...แน่ล่ะ...เพราะนอกจากจะไม่อยากเดือดร้อนพาเขาไปโรงพยาบาลบ่อยๆแล้ว เจ้าตัวยังเกลียดเจ้าพวกนี้เป็นเดิมทุนอยู่แล้วอีกต่างหาก...อะไรกัน!...น่ารักออกจะตายไป!!
ซองมินย่อตัวลงไปลูบหัวเจ้าหมาสีน้ำตาลตัวเล็กที่ยืนสั่นห่างดิกๆพร้อมกับทำหน้าทำตาอ้อนสุดๆอยู่ในรั้วเตี้ยๆที่ล้อมขังมันเอาไว้
"ว่าไง...อย่ามาทำหน้าอ้อนแบบนี้สิ แกจะทำให้ฉันโดนพี่ดุรู้ม้ย"
เจ้าหมาตัวน้อยมองคนพูดตาแป๋วพลางส่งเสียงเห่าออกมาเหมือนอยากจะพูดว่า
'ช่างหัวพี่คุณสิ!...ซื้อผมนะๆ....ผมน่ารักนะๆ!!'
ซองมินหัวเราะออกมาเบาๆพลางยืดตัวขึ้นยืน...ตัดใจหมุนตัวเดินจากมาก่อนที่ตัวเองจะใจอ่อนยอมออกเงินซื้อมันกลับบ้าน ซึ่งนั่นคงไม่จบที่เขาโดนพี่ชายดุเพียงอย่างเดียวเป็นแน่ เจ้าหมาน้อยก็อาจจะต้องไปจบที่โต๊ะอาหารของมือเย็นวันพรุ่งนี้ก็เป็นได้...คิมคิบอมทนไม่ได้หรอกกับสิ่งที่เจ้าตัวไม่ชอบน่ะ!
"ซองมิน~...ซองมิน~"
เสียงหงุงหงิงที่กำลังพึมพำชื่อของเขาซ้ำไปซ้ำมาเบาๆเรียกสายตาของเจ้าของชื่อให้หันไปหาชายคนเดียวในร้านที่รู้ชื่อของเขา แต่ไอ้ชายคนนั้นก็ดันนั่งยองๆอยู่บนพื้นหันหลังให้เขาเสียนี่ ซองมินขมวดคิ้วพลางสาวเท้าเดินเข้าไปหาด้วยฝีเท้าอันเงียบปริบ แต่เงาที่ทอดทับลงไปลนพื้นก็ทำให้อีกคนรู้ตัวอยู่ดี
คยูฮยอนหันมารั้งคนตัวเล็กให้นั่งลงมาข้างๆเขาอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้ายิ้มแย้มรื่นเริง
"เหมือนซองมินเลย...ว่ามั้ยครับ"
ซองมินมองตามนิ้วยาวๆที่ชี้เข้าไปในกรงเล็กๆอย่างไม่อยากจะขัดศรัทธาของคนที่กำลังอารมณ์ดี...และสายตาของเขาก็ชนกับสายตาของไอ้ตัวในกรงพอดี
...เป็นกระต่ายสีขาว...
...กระต่ายสีขาว ตากลม ตัวอ้วน...
หน้าขาวๆของคนเหมือนกระต่ายแดงวูบขึ้นมาโดยไร้เหตุผลก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงยามหันไปหาคนข้างๆที่ยังยิ้มกว้างให้กับเจ้ากระต่ายตัวเล็กในกรง
"ไม่เหมือนซักหน่อย!"
เหมือนตรงไหนกัน(วะ)!...อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้อ้วนแบบเจ้ากระต่ายนั่นเสียหน่อย คยูฮยอนหัวเราะออกมาเบาๆพลางใช้นิ้วจิ้มที่จมูกเล็กๆของเจ้ากระต่ายเบาๆ
"อะไรกัน...เหมือนซองมินจะตายไป น่ารักออก...ดูสิๆ!!" คนตัวโตร้องออกมาเสียงดังไม่สมตัวเมื่อเจ้ากระต่ายตัวเล็กเอาจมูกมาไถ่นิ้วของเขาพลางดมฟุดฟิดๆด้วยท่าทางน่ารัก แต่คนที่เหมือนกระต่ายนี่สิ...แก้มร้อนวูบขึ้นมาอีกครั้งเพราะคำพูอย่างไม่ใส่ใจของอีกฝ่าย...มันชมกระต่ายหรือชมเขากันแน่นะ!
"เจ้านี่เลี้ยงยากมั้ยครับ" ชายหนุ่มหันไปถามเจ้าของร้านที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"ไม่ยากหรอกค่ะ เลี้ยงบนคอนโดก็ได้ แค่คอยให้อาหารกับน้ำก็พอ มันอยู่ในกรงได้ค่ะ"
"นายทำมันตายแน่" คนหน้าเหมือนกระต่ายพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงประชดประชันในทันที แต่ก็นั่นล่ะ...ไม่ว่ากี่ครั้งที่โดนประชด คยูฮยอนก็ยังคงยิ้มรับมันด้วยรอยยิ้มระรื่นอยู่ดี
"ไม่ตายหรอก...ผมจะตั้งชื่อให้มันว่ามินมิน แล้วจะดูแลอย่างดียิ่งกว่าเจ้าหญิงเสียอีก...น้าครับ!...ซื้อเลยครับ ผมเอาตัวนี้นะ" ร่างสูงผุดยืนขึ้นพร้อมกับอุ้มเจ้ามินมินขึ้นมายื่นให้กับเจ้าของร้านที่รับไปจัดการต่อด้วยรอยยิ้มขำขันบนริมฝีปาก
ซองมินยืนตามขึ้นมาด้วยใบหน้าบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก...มินมินอย่างนั้นหรอ...ให้ตายเหอะ!...นั่นเป็นชื่อที่แม่ของเขาใช้เรียกตอนเด็กๆเชียวนะ...จะให้มันเป็นชื่อของเจ้ากระต่ายอ้วนนั่นได้ยังไงกัน!!
"ทำไมต้องมินมินด้วย"
"ก็เพราะว่ามันหน้าเหมือนซองมินน่ะสิครับ"
"มันเหมือนตรงไหน!?"
"เหมือนออก...ซองมินไม่เชื่อเดี๋ยวผมจะเอาไปถามไอ้แก้มบวมคิบอมก็ได้"
"แต่..."
"ผมไม่ทำมินมินตายหรอกครับ เห็นมินมินทำให้ผมนึกถึงซองมิน ผมไม่มีทางให้มันเป็นอะไรหรอก...เหมือนที่ผมจะไม่มีวันปล่อยให้ซองมินเป็นอะไรไปแน่ๆ"
"นี่...ฉันไม่ได้ป่วยเป็นโรคใกล้ตายนะ"
แววตาแสนเศร้าของคนที่ยังคงคลี่ยิ้มทำให้ซองมินอดไม่ได้ที่จะลดเสียงให้อ่อนลงพร้อมกับวางมือลงบนไหล่กว้างเบาๆ...แววตาแบบนั้นทำให้เขารู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล บางทีอาจเป็นเพราะคนร่าเริงแบบนี้ ไม่เหมาะกับแววตาเศร้าสร้อยแบบนั้นก็เป็นได้
"ผมรู้ครับ"
คยูฮยอนแย้มยิ้มก่อนจะก้าวเดินไปหาเจ้าของร้านเพื่อฟังคำอธิบายเกี่ยวกับการเลี้ยงเจ้ามินมินอย่างละเอียด...และอีกสิบนาทีต่อมาเขาก็เดินกลับมาหาคนที่เขาปล่อยให้ยืนคอยพร้อมด้วกรงกระต่ายในมือข้างหนึ่ง ชายหนุ่มยิ้มกว้างด้วยท่าทางแสนอารมณ์ดีที่ได้สัตว์เลี้ยงตัวใหม่จนคนหน้าเหมือนกระต่ายอดที่จะรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้...อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก
"เสร็จแล้วครับ...จะไปกันรึยัง"
"อืม"
ทั้งคู่ก้าวออกมาจากร้าน...แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงรถ ฝนที่ไม่มีวี่แววว่าจะตกก็กระหน่ำตกลงมาจากท้องฟ้าราวกับคนบนฟ้าเพิ่งนึกได้ว่าถึงเวลาที่มันต้องตกลงมาเสียที
ซองมินสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันทีที่หยดน้ำเย็นๆซึมผ่านเสื้อแขนยาวเข้ามาต้องผิวกายก่อนจจะรีบดึงรั้งคนข้างๆให้ถอยกรูดเข้ามาหลบอยู่ใต้กันสาดของร้านค้าใกล้ๆในทันที
"เป็นอะไรมั้ยครับซองมิน"
"ปะ...เปล่า"
คยูฮยอนเฝ้ามองคนตัวเล็กที่กำลังยืนกอดอกสั่นงกๆก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เขาวางกรงเจ้ามินมินลงก่อนจะดึงผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้มออกมาจากลำคอของตนเพื่อนำมันไปพันให้คนข้างๆแทนที่
"หนาวหรอครับ"
"อือ"
"งั้นซองมินถือกรงเจ้ามินมินให้ผมทีนะครับ"
"จะทำอะไรน่ะ"
"ก็จะพาซองมินกลับไปนั่งในรถอุ่นๆไงครับ" ชายหนุ่มว่าพลางถอดเสื้อแจ๊กเก็ตสีน้ำเงินเข้มของตนออก ซองมินมองการกระทำของคนข้างกายด้วยสายตาไม่เข้าใจ แต่ถึงกระนั้นก็ยอมที่จะเอื้อมมือไปคว้ากรงเจ้ามินมินมาถือไว้ในมือ คยูฮยอนขยับร่างเบียดชิดเข้าไปใกล้ก่อนจะจับเสื้อแจ๊กเก็ตของตนกางออกและยกขึ้นคลุมศีรษะของคนตัวเล็กเอาไว้
"พร้อมวิ่งรึยังครับ"
วงแขนที่เกือบๆจะโอบไหล่เขาอยู่ทำให้ซองมินหน้าแดงวูบขึ้นมาเสียเฉยๆ แถมแขนของเขาที่เบียดแนบชิดอยู่กับสีข้างของคนที่เขาเพิ่งรู้ว่าสูงกว่าตัวเองมากขนาดไหนก็ยิ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะจนรู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออก...แค่สายฝนเย็นๆแบบนี้มันยังทำให้เขาหายใจลำบากไม่พออีกรึไงนะ! นานหลายวินาทีกว่าซองมินจะหาเสียงเพื่อเอ่ยตอบอีกฝ่ายสำเร็จ
"อะ...อืม"
ทั้งคู่ก้าวออกมาจากกันสาด...มันไม่ง่ายเท่าไรนักที่จะวิ่งได้เป็นจังหวะเดียวกับคนที่ขายาวกว่าตัวเองอยู่ไม่น้อย หากแต่ซองมินก็รู้สึกได้ว่าคนข้างๆพยายามที่จะวิ่งให้ช้าลงเพื่อให้เขาได้วิ่งตามทัน เสื้อแจ๊กเก็ตตัวใหญ่ไม่ได้ป้องกันน้ำฝนได้มากมายอะไรนัก ร่างบางจึงอดไม่ได้ที่จะเบียดตัวเข้าหาคนข้างๆเพื่อหลบเลี่ยงน้ำฝนที่สาดเข้ามากระทบตัว...แต่ซองมินจะรู้มั้ยนะว่าเจ้าเสื้อแจ๊กเก็ตอันแสนไร้ประโยชน์นั่นมันถูกเบี่ยงมากางคลุมศีรษะของเขาอยู่คนเดียวน่ะ!!
คยูฮยอนยืนคอยให้คนตัวเล็กเข้าไปนั่งในรถและปิดประตูอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเดินอ้อมกลับมาพาตัวเองเข้าไปนั่งในรถบ้าง เขาโยนเสื้อแจ๊กเก็ตเปียกโชกไปวางกองไว้ยังเบาะหลังรถข้างๆกรงเจ้ามินมินที่ตัวเปียกชื้นไม่แพ้เจ้าของผู้ซึ่งยอมทำเสื้อเชิ้ร์ตสีขาวของตัวเองเปียกโชกไปเกือบจะค่อนตัวเพียงเพราะไม่อยากให้อีกคนไม่สบาย ชายหนุ่มเสยผมอันเปียกชุ่มของตนให้ออกไปพ้นหน้าผากก่อนจะหันมาหาคนข้างๆที่กำลังลูบละอองฝนออกจากเสื้อแขนยาวของตัวเอง
"เป็นอะไรรึเปล่าครับซองมิน"
"ทำไมนายชอบถามว่าฉันเป็นอะไรรึเปล่าตลอดเลยนะ....ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็นโรคใกล้ตายซักหน่อย" ซองมินตอบกลับพร้อมกับยื่นปากแดงๆของตนออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจก่อนเจ้าปากเล็กๆแดงๆนั่นจะขมุบขมิบพ่นพึมพำอยู่คนเดียว เรียกรอยยิ้มให้คลี่ขึ้นมาบนเรียวปากของคนเฝ้ามองได้อย่างง่ายดาย...น่ารักจริงๆนั่นล่ะ
"ก็ผมกลัวซองมินไม่สบายนี่นา เดี๋ยวไอ้แก้มบวมคิบอมจะมาด่าผม ไอ้บ้านั่นห่วงคุณยิ่งกว่างานอีกนะครับรู้มั้ย" คยูฮยอนเอ่ยกล่าวพร้อมด้วรอยยิ้ม ปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นไปเกลี่ยหยดน้ำเล็กๆที่เกาะอยู่บนแก้มเนียนเบาๆ...เฝ้ามองสีแดงที่ปรากฏวาบขึ้นมาอย่างหน้ามองตรงที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสด้วยแววตาแสนรื่นเริงและอ่อนโยน...น่ารักเกินไปแล้ว
"ซองมินครับ..."
"หะ...หือ?"
"ขอโทษนะครับ"
ริมฝีปากอุ่นก้มลงไปมันผัสกับริมฝีปากบางของคนที่ตื่นตะลึงอย่างแผ่วเบา...เป็นเพียงแค่สัมผัสอันแผ่วเบาที่แสนอ่อนโยนราวกับกำลังดูดดื่มความหอมหวานของกลีบดอกไม้ที่ถ้าสัมผัสแรงเกินไปก็อาจจะช้ำได้ คยูฮยอนมอบจูบอันอ่อนหวานให้แก่กระต่ายน้อยผู้บอบบางของเขา
ให้ตายสิ!...
ไอ้แก้มบวมคิบอมฆ่าเขาแน่...
เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกหลุมรักยังไงพิกล!
..........................................................
ดีค่า^^...มาทักทายกันอีกแล้ว ตอนนี้น่ารักเนอะ^^(ชมตัวเองก้อได้ฟะ!) ออกแนวมินคยูมากกว่าคยูมินนะเนี่ย- -*... อาทิตย์ที่แล้วมีคัยได้ไปตามนู๋หมวยบ้างอ่าป่าว มาเล่าหั้ยฟังหน่อยสิ คนแต่งอยากไปมากเลยอ่าTT(โฮ...เศร้า)...อยากไปอ่าๆๆๆๆ!!(ร้องแล้วมันได้อะไรขึ้นมาฟะ!!)
ช่วงนี้นั่งดูแต่mvง่า...หลายอารมณ์มากทีเดียว
อันแรกเปนของFT. เพลงไรม่ะรุ้ แต่ที่เอ็มวีเป็นคล้ายๆละครอ่า ...โฮ...อันนั้นดูแล้วจะร้องไห้ ไม่ใช่เพราะมันเศร้านะ แต่ตอนจบอ่า ที่ฮงกีโดนรุมใช่ม่ะ ตาของฮงกีอ่า...ช่างแต่งหน้าทำซะน่ากลัวเลยอ่า! มันช้ำซะเหมือนเลย!...ฮือ...ฮงกี!!!!(จะร้องเพื่ออะไรของเมิงเนี่ย- -*)
อันที่สองเป็นเพลงi will กับภาคต่อที่ชื่อlover(รึเปล่า...ไม่แน่ใจเหมือนกัน)...อันนี้นั่งดูไปดูมา...อืม...มันหนังรักวอนฮันชัดๆ!...ไรเตอร์รับไม่ได้!!!><...(เป็นพวกแอนตี้ป๋าเปนเคะทุกกรณี)
อันที่สามเป็นเพลงของมี๊แจ maze รึไงนี่แหละ ที่เป็นคอนเสิร์ตอ่านะ....อันนี้นั่งดูแล้วฮา เพลงเพราะมากเลยนะ...แต่มี๊แจลุคไม่ให้เพลงร๊อคๆอย่างงั้นเลยอ่ะ! ดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนจับเป๊ค ผลิตโชคมาร้องเพลงของบอดี้แสลมอะไรทำนองนั้นอ่ะ- -*
อันสุดท้ายเป็นของsjm...อืม...ถ้าเอาแบบไม่ยึดติด ไม่มีอคติอะไรนะ เราคิดว่าsjmก็โอเคนะ ความสามารถของแต่ละคนดูเด่นขึ้นอ่ะ...ได้เห็นความสามารถของดงแฮในการเต้นมากขึ้น อาจเปนเพราะคนที่น้อยลงก็ได้มั้ง ก้อเลยทำให้สามารถแสดงความสามารถออกมาได้เต็มที่มากขึ้นอะไรทำนองนั้น...อีกอย่าง...อุคกี้สวยขึ้นจมเลย - -* ท่านชายชเวก้อหน้าแปลกไป...แต่ก็หล่อขึ้นเยอะเลย- -*
พล่ามมาตั้งนานแม่งมีไรเกี่ยวกับนิยายบ้างมั้ยฟะเนี่ย- -*
ตอนหน้าคิเฮที่รอคอยแน่นอนค่ะ^^...ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ
ไปดีก่า^^...กู๊ดไนต์ทุกคนค่า
ความคิดเห็น