[FIC SJ:KIHAE] :: Just You พรหมลิขิตหัวใจบอกฉันให้รักเธอ

ลำดับตอนที่ #54 : Officially Yours

"พี่แจจุงอยากให้ผมเช็ดตรงไหนอีกรึเปล่าครับ"

ร่างบางของแจจุงที่กำลังไล่เก็บอุปกรณ์ทำครัวของตนชะงักไปชั่วครู่เพื่อนึกถึงสิ่งที่ยังไม่ได้จัดการ เชฟคนสวยไล่นิ้วนับไปเรื่อยๆก่อนจะหันมายิ้มให้คนถามพร้อมกับส่ายหน้า

"ไม่มีแล้วล่ะ ฮยอกแจกลับเลยก็ได้ ที่เหลือเดี๋ยวพี่กับยูชอนทำเอง"

คนสวยหลีกเลี่ยงที่จะพูดชื่อของอีกคนที่ยืนช่วยเขาอยู่ข้างๆจนทำให้พ่อหมีตัวใหญ่ที่โดนเมินทำหน้าบึ้งอย่างไม่ชอบใจในทันที...ไม่พูดชื่อเขาก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมต้องยกชื่อไอ้ห้อยปาร์คนั่นขึ้นมาด้วยล่ะ! ฮยอกแจได้แต่ยิ้มแหยๆให้พี่ชายคนสวยเมื่อเห็นท่าทางฮึดฮัดหงุดหงิดของพี่ชายหน้าหมีอีกคน

"งั้น...ผมกลับก่อนนะครับพี่แจจุง พี่ยุนโฮ...เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"

ฮยอกแจโค้งตัวลาอย่างเด็กมารยาทดีก่อนจะเดินออกจากร้านมาท่ามกลางเสียงบอกลาดังลั่นของเจ้าหนูมินฮวานตัวน้อยที่กำลังจะกลับบ้านเช่นกัน เขาถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆให้กับท่าทางร่าเริงเกินเหตุเสมอของเจ้ารุ่นน้องก่อนจะหมุนตัวเดินไปตามทางของตน

"อ่า...คิดถึงคุณทงเฮ...อ๊ะ...ไม่สิ ดงแฮต่างหาก...เฮ้อ...คิดถึงคุณดงแฮจังน้า" ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วจึงจบท้ายด้วยการถอนหายใจออกมาอีกรอบ เขาเดินต่อไปเรื่อยๆตามฟุตบาธเพื่อไปยังสถานที่นัดซึ่งเขานัดให้อีกคนมารับ แสงแดดสีส้มของยามเย็นที่สาดแสงลงมาจนทุกอย่างแลดูเป็นสีส้มไปหมดช่วยให้อากาศที่เริ่มเย็นเพราะเข้าใกล้ฤดูหนาวเข้าไปทุกทีอุ่นขึ้นมาบ้าง แต่ดูเหมือนว่ามันก็ยังจะหนาวเกินไปสำหรับคนตัวบางๆแบบเขาอยู่ดี

ฮยอกแจเปาลมอุ่นๆใส่มือของตนก่อนจะเอามือทั้งสองข้างสอดหายเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับเร่งฝีเท้าไปยังจุดหมายให้เร็วมากขึ้น เพียงไม่นานสนามเด็กเล่นอันเป็นที่นัดหมายของเขาก็ปรากฏสู่สายตา ฮยอกแจแย้มยิ้มออกมานิดพร้อมกับรีบก้าวข้ามถนนไป และภาพของฮันคยองที่ถูกรายล้อมไปด้วยเด็กๆก็ทำให้เขามีรอยยิ้มได้กว้างขึ้นกว่าเดิม

"นี่ๆ...ทีล่ะคนสิ"

"ไม่เอาๆๆๆ...หนูก่อน พี่ฮันอุ้มหนูก่อนนะ"

"ผมก่อน...พี่ชายต้องอุ้มผมก่อนสิ"

ฮยอกแจหลุดหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ของคนตัวโต ซึ่งเขาก็เชื่อว่าต้องร้องไห้ออกมาจริงๆแหงๆถ้ายังโดนเด็กเป็นฝูงต้อนอยู่แบบนี้ เขาส่ายหน้าก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปกลางวงล้อม เดินตรงไปโอบเอวของคนโดนรุมเอาไว้จากด้านหลังแล้วจึงชะโกหน้าออกมายิ้มให้เด็กๆ

"ห้ามจับนะ...คนนี้ของพี่ ต้องมาขออนุญาตพี่ก่อน"

......................................................

"ทำไมต้องยูชอนด้วย"

เมื่อฮยอกแจก้าวหายออกไปแล้ว ภายในห้องครัวก็ตกอยู่ในความเงียบงันที่มีเพียงเสียงกุกกักเบาๆจากการวางของเท่านั้น และยุนโฮผู้ซึ่งกำลังใช้ผ้าเช็ดจานอยู่ก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามออกมาทำลายความเงียบเป็นคนแรก แจจุงชะงักมือที่กำลังเรียงของบนชั้นวางไปนิด แต่ก็กลับมาเป็นปกติภายในวินาทีต่อมา

"เพราะเขาอยู่ช่วยฉันมาตลอดสองอาทิตย์น่ะสิ"

"แล้วที่ฉันช่วยนายมาเป็นปีนี่มันไม่สำคัญเลยรึไง"

ชองยุนโฮยังคงเป็นคนที่ชอบทำให้เขามีน้ำตามากที่สุดไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานซักกี่ปี เพราะตอนนี้...คิมแจจุงกำลังมีน้ำตาเพราะคำพูดของชองยุนโฮอีกแล้ว ดวงตากลมโตสีดำสนิทที่ปริ่มไปด้วยน้ำตาตวัดไปมองคนเอ่ยถามอย่างแข็งกร้าว...และเขาก็ได้รับสายตาแข็งกร้าวมาจากอีกคนเช่นกัน

"นายอยู่ที่นี่เพราะลีทงเฮ!...ยอมช่วยฉันมาเกือบปีเพราะที่นี่มีลีทงเฮ! แต่ยูชอนอยู่ที่นี่เพราะฉัน...ยอมช่วยฉันเพราะอยากให้ฉันสอนทำขนมให้เขา มันต่างกันรึเปล่าล่ะชองยุนโฮ!...นายมันไม่เคยเข้าใจอะไรเลย!...ไม่เคยรู้อะไรเลย!!"

โครมมม~ม

เสียงหวานตะโกนในหน้าร่างสูงสุดเสียงก่อนมือเล็กจะกวาดของบนชั้นที่เขาเพิ่งจะวางมันเข้าไปลงพื้น ถาดเหล็กต่างๆที่หล่นกระทบพื้นเสียงดังเรียกยูชอนที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่ด้านนอกให้วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องครัวอย่างตกใจ

"มีอะไรกะ...เฮ้ยๆ!...นี่แจจุง!...แจจุง!"

ร่างโปร่งเป็นต้องร้องอุทานออกมากลางประโยคเพราะคนสวยดันเดินปึงๆมาผลักเขาให้หลบออกจากประตูเสียเต็มแรงจนเซถลา ยูชอนพยายามตะโกนเรียกคนที่เดินกระแทกเท้าออกจากร้านไปแล้วให้กลับมา แต่ทว่ามันก็ไร้ผลเพราะแจจุงไม่แม้แต่จะฟังเสียงของเขา และเขาก็ไม่คิดที่จะวิ่งตามไป...มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาเสียหน่อย ชายหนุ่มส่ายหน้าปลงๆพร้อมกับเดินกลับไปหาอีกคนที่ยังยืนทื่ออยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน

"ทะเลาะกันอีกแล้วรึไง"

เป็นคำถามโง่ๆยูชอนรู้ดี เพราะคำตอบก็เห็นกับอยู่ทนโท่ แต่เขาก็แค่อยากจะปลุกคนที่กำลังอึ้งเท่านั้นเอง ร่างโปร่งเดินไปก้มเก็บความเสียหายที่คนสวยแสนอ่อนไหวเป็นคนทำทิ้งไว้ด้วยท่าทางเบื่อหน่าย...ให้ตายสิ!....แล้วมันก็เหนื่อยคนหล่อๆอย่างปาร์คยูชอนทุกทีสินา แต่ยุนโฮก็ยังคงนิ่งงันอยู่ตรงนั้น ซึ่งมันก็ทำให้ยูชอนต้องถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจกับความหัวช้าของผู้ชายหน้าหมีคนนี้ เขาใช้ถาดในมือเอื้อมไปขาของคนชะงักอึ้งเบาๆเพื่อเรียกสติ

"นี่ๆ...ไม่ตามไปหรอ เดี๋ยวแจจุงก็งอนเอาหรอก เขาอาจจะคอยให้นายตามไปง้ออยู่ก็ได้นะ"

"นายยุ่งอะไรด้วย"

"นายมีมัน...โง่ชิบหายวายปวงเลย!"

ปึง!

ยูชอนกระแทกถาดที่ตนกำลังเก็บอยู่ลงกับพื้นเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นไปกระชากของคนโง่แล้วผลักกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างไม่ยั้งแรง

"แจจุงรักนายมากเลยนะ...นายดูแววตาของเขาไม่ออกเลยรึไงวะ! ทุกๆคนในร้านเค้ารู้กันทั้งนั้น แม้แต่มินฮวานที่เพิ่งเข้ามาทำงานอาทิตย์ที่แล้วก็ชอบมาถามบ่อยๆว่าแจจุงแอบรักใครอยู่รึเปล่า...ทุกคนเค้ารู้กันหมด มีแต่นายที่ไม่เคยรู้อะไรเลย!...เคยรู้รึเปล่าว่าแจจุงร้องไห้เพราะนายบ่อยแค่ไหน เขาเสียใจเพราะนายมากแค่ไหนเคยรู้บ้างมั้ย!...นายมันคนโง่ชองยุนโฮ นายควรจะรู้จักแจจุงมากกว่าทุกคนเพราะนายเป็นเพื่อนสนิทของเขา แต่นายกลับเข้าใจแจจุงได้น้อยกว่าทุกคนในร้านรวมกันเสียอีก...นายเคยเข้าใจอะไรบ้างรึเปล่า!"

ยูชอนผลักร่างสูงใส่กำแพงก่อนจะเดินกลับมานั่งเก็บถาดต่อตามเดิมด้วยท่าทางที่พยายามจะข่มอารมณ์ของตนให้เย็นลง แต่ก็นั่นล่ะ...พ่อหนุ่มช่างประชดก็ยังกระแทกถาดเข้าด้วยกันเสียงดังเกินจำเป็นอย่างประชดประชันอยู่ดี ยุนโฮชะงักไปนิดก่อนเขาจะรีบถอดผ้ากันเปื้อนของตนออกและรีบวิ่งหายออกไปนอกร้าน...เห็นมั้ยล่ะ!...แล้วมันก็เป็นคนหล่ออย่างเขาทุกทีที่ต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อ ทิ้งให้เขาปิดร้านคนเดียวแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน!

"เอ๋?...ร้านปิดแล้วหรอครับ"

เสียงหวานคุ้นหูที่ดังมาจากด้านนอกเรียกให้ยูชอนลุกเดินออกไปอย่างสนใจ และคนที่กำลังยืนทำหน้ายู่อย่างเสียดายที่ตนมาช้าไปอยู่กลางร้านก็ทำให้เขายิ้มแก้มแทบปริออกมาทันที

"จุนซู!!...ไม่เป็นไรครับ คุณอยากทานอะไรเดี๋ยวผมทำให้คุณทานร้อนๆเลย มาเร็วครับ...มาในครัวเลย"

อย่างน้อย...มันก็ไม่ได้แย่มากนักอ่ะนะ

.......................................................

ยุนโฮเสยผมของตนด้วยท่าทางหงุดหงิดเมื่อเขาทำเพื่อนสนิทของตัวเองหายไปอย่างไปอย่างไม่น่าให้อภัย เขาสบถพึมพำออกมาเบาๆพลางพยายามนึกถึงสถานที่ที่พวกเขาชอบไปด้วยกันบ่อยๆซึ่งเขายังไม่ได้ไปหา แต่เขาก็นึกมากกว่านี้ไม่ออกเสียแล้ว

"พี่สาวแจจุงครับ..."

"เรียกพี่สาวอีกพี่โกรธจริงๆด้วยนะ"

"ก็พี่แจจุงเป็นผู้หญิงไม่ใช่รึไงอ่า"

"ไม่ใช่ซักหน่อย พี่โกรธจริงๆนะ"

"โอ๋ๆๆๆ...พี่ชายครับ ไม่โกรธผมนะ พี่แจจุงอย่าทำแก้มป่องแบบนั้นสิ ผู้หญิงเค้าทำกันนะ"

"ไอ้เด็กบ้า!"

ยุนโฮหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อในที่สุดเขาก็หาตัวเพื่อสนิทของเขาเจอเสียที และภาพของร่างบางที่นั่งอยู่บนชิงช้ากำลังเถียงอยู่กับเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งก็ทำให้เขามีรอยยิ้มขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย เขารีบก้าวเข้าไปในสนามเด็กเล่นนั่นอย่างไม่รอช้า หางตาเห็นใครบางคนคับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นฮยอกแจกำลังยืนกอดเอวร่างสูงของผู้ชายหน้าจีนคนหนึ่งอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเด็กเป็นฝูง แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจมากกว่านี้ เขาเดินตรงเข้าไปหาคนหน้าหวานที่นั่งอยู่ตรงชิงช้าซึ่งยังไม่รู้ถึงการปรากฏตัวของเขา แต่ทันทีที่เงาของเขาทอดทับลงไป แจจุงก็หันมามอง เรียวปากบางที่มีรอยยิ้มให้เด็กชายตรงหน้าพลันเจือนหายไปเมื่อหันมาสบตากับเขา

"นายกลับไปหาแม่ได้แล้วไป...เย็นแล้ว"

"ก็ได้ครับ....แล้วเจอกันใหม่นะครับพี่แจจุง"

เด็กน้อยโบกมือลาแล้วจึงหันหลังวิ่งกลับไปหามารดาของตนที่นั่งคอยอยู่ห่างออกไป แจจุงใช้ปลายเท้าเตะพื้นเบาๆเพื่อไกวชิงช้า...ไม่มีท่าทีสนใจคนที่วิ่งตามหาตนแม้สักนิด

"นายนี่ไม่รักเด็กเลยนะแจจุง" ยุนโฮว่าพลางเดินไปนั่งยังชิงช้าตัวข้างๆก่อนจะเริ่มขยับไกวเบาๆ และถ้อยคำของเขาก็ยังไม่ได้รับความสนใจจากแจจุงพอๆกับการปรากฏตัวของเขา

"เกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ"

"ก็ไม่เกี่ยวหรอก...แค่แปลกใจน่ะ"

ร่างสูงไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลุกเดินมายืนอยู่ตรงหน้าคนขี้งอนที่ยังคงไกวชิงช้าต่อไปอย่างไม่สนใจ แต่เขาก็สามารถเรียกร้องความสนใจได้เป็นสำเร็จด้วยการทรุดตัวนั่งลงไปบนเข่าทั้งสองข้างและใช้มือรั้งจับสายโซ่ของชิงช้าเอาไว้ ดวงตากลมโตตวัดมองคนที่ทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้นตรงหน้าอย่างขุ่นเคือง

"มีอะไรอีก!"

"แจจุง..." เสียงทุ้มเอ่ยเรียกแผ่วเบาพลางเลื่อนมือทั้งสองข้างไปตระคองแก้มใสเอาไว้อย่างแผ่วเบา ใช้นิ้วโป้งคลึงมันอย่างอ่อนโยนราวกับเป็นเพียงเกล็ดหิมะที่ถ้าจับต้องมากเกินไปอาจจะละลายหายไปตลอดกาลก็เป็นได้ ยุนโฮคลี่รอยยิ้มบางขึ้นมาบนเรียวปากพลางรั้งใบหน้าหวานมารับจุมพิตที่หน้าผากมน

"ขอโทษที่ไม่เคยรู้อะไรเลย"

ริมฝีปากอุ่นเลื่อนมาสัมผัสที่เปลือกตาทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา

"ขอโทษที่ทำให้นายต้องร้องไห้...ที่ทำให้นายต้องเสียใจ"

จมูกโด่งรั้นเป็นเป้าหมายถัดไปของจุมพิตแสนอบอุ่น

"ฉันสัญญา...ต่อจากนี้ไปทุกๆวัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อนาย...จะมีชีวิตอยู่เพราะนาย...จะรักนายให้มากยิ่งกว่าลมหายใจ...มีนายเป็นที่สุดของหัวใจตลอดไป"

คำสัญญาไปสิ้นสุดที่เรียวปากบางสีสด ยุนโฮสัมผัสริมฝีปากแสนหวานคู่นั้นอย่างอ่อนโยน ค่อยๆแทรกเรียวลิ้นเข้าไปมอบความลึกซึ้งให้อย่างอ่อนหวานจนคนโดนจูบเกือบจะหลงลืมวิธีหายใจ เขาผละออกมาจากริมฝีปากแสนฉ่ำคู่นั้นอย่างอ้อยอิ่งเป็นที่สุดก่อนจะคลี่ยิ้มให้คนที่ชะงักอึ้ง

"ให้โอกาสฉันนะแจจุง"

และแล้ว...ชองยุนโฮก็ทำให้คิมแจจุงมีน้ำตาอีกครั้งของวันจนได้

.................................................

ยุนโฮกำลังรู้สึกยินดีที่แจจุงกำลังให้โอกาสเขา แต่เขากลับรู้สึกเศร้าแทบขาดใจที่เกิดมาดันปอดแหกและกำลังสูญเสียโอกาสนั้นไปเพราะความปอดแหกอันไร้สาระของตัวเอง

"ไปเล่นอันนี้กันนะยุนโฮ...น่าสนุกดี"

ยุนโฮหรี่ตามองเครื่องเล่นขนาดยักษ์ที่มีรางตีลังกาโหม่งโลกแบบ360องศาซึ่งคนสวยใจกล้าอยากเล่นแล้วก็ต้องส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว...นี่ยังไม่นับตัวที่นั่งที่เป็นแบบห้อยขาลงมานะ!

"ไม่เอาอ่ะ...นายไปเล่นเถอะ ฉันคอยตรงนี้ละกัน"

"ฮึ่ย!...นายนี่มันน่าเบื่อจริงๆเลย!"

แจจุงสะบัดเสียงใส่ก่อนจะหมุนตัวเดินไปเข้าแถวคอยเล่นเพียงลำพังอย่างไม่คิดง้อเพื่อนสนิทที่เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นแฟนอีกรอบให้เสียเวลา ยุนโฮหยีตาแหงนหน้ามองเจ้าเครื่องเล่นที่มีรางคดเคี้ยวเสียยิ่งกว่าเส้นบะหนี่กึ่งสำเร็จรูปพลางคิดคำนวนว่าเขาจะทนนั่งได้ตลอดสามรอบโดยที่อ้วกไม่พุ่งได้รึเปล่า(ถึงแม้คำตอบจะเห็นกันแบบชัดๆอยู่แล้วก็ตาม) แต่แค่มองคนอื่นเล่นเขาก็รู้สึกคลื่นไส้เสียแล้ว

ชายหนุ่มตัวใหญ่ใจเล็กกวาดสายตามองหาที่นั่งคอยแฟนคนสวย แต่ยังไม่ทันที่จะได้หย่อนก้นนั่ง ดวงตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังยืนคุยกับแจจุงของเขาด้วยท่าทางขัดหูขัดตาเขาเป็นที่สุด ยุนโฮไม่รอช้าที่จะสาวเท้าเดินเข้าไปแทรกกลางวงสนทนาทันทีอย่างไม่ต้องคิดเรื่องมารยาทให้เสียเวลาโดยไม่ลืมที่จะคว้ามือคนสวยมาเกาะกุมเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของให้คนอื่นเห็นกันแบบจะๆ แจจุงเหลือบมองคนที่จู่ๆก็เดินเข้ามาหาด้วยสายตาแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากว่าอะไรเรื่องมือของตนที่กำลังถูกเกาะกุม

"ยุนโฮไม่ไปนั่งคอยล่ะ นายจะเล่นกับฉันรึไง...ฉันเล่นกับน้องคนนี้ก็ได้"

"ไม่เป็นไร...ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันจะเล่นกับนาย"

มีแฟนเป็นคนสวยใจกล้ามันก็เปลืองตัวแบบนี้ล่ะนะชองยุนโฮ

"สนุกมากเลย!...ตื่นเต้นสุดๆเลยเนอะตอนมันตีโค้งเป็นวงกลมอ่ะ...เอ๋?...นายเป็นอะไรรึเปล่ายุนโฮ หน้าซีดๆยังไงก็ไม่รู้ นั่งพักก่อนมั้ย"

ชองยุนโฮคนใจกล้าโบกมือหย็อยๆเป็นสัญญาณว่าตนยังไหว ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วท้องของเขามันกำลังดันข้าวเช้าออกมาทางปากใกล้สำเร็จอยู่รอมร่อ ริมฝีปากได้รูปปิดสนิทกันการเกิดเหตุการไม่คาดฝันขณะที่มือของเขาก็เกาะเกี่ยวแขนเล็กๆของแฟนคนสวยของตนเอาไว้เพื่อพยุงตัวเอง ดวงตากลมโตยังคงเหลือบมองมาที่เขาอย่างเป็นกังวล...มีท่าทีลังเลที่จะเดินไปเล่นต่ออย่างเห็นได้ชัด ซึ่งยุนโฮก็ดีใจกับความห่วงใยเล็กๆน้อยๆแบบนั้น เขาพยายามคลี่ยิ้มไปให้และพยักหน้าบอกว่าเขาไม่เป็นไรจริงๆ...อยากให้อีกฝ่ายสนุกได้ต่อไป

แจจุงยังดูไม่มั่นใจกับอาการของแฟนหนุ่มของตนในตอนแรก แต่แล้วก็เลิกกังวลไปทันทีเมื่อมือใหญ่ยกขึ้นมาลูบศีรษะของเขาเบาๆเพื่อให้คลายความกังวล ร่างบางใช้แขนของตนคล้องเกี่ยวกับแขนของยุนโฮเอาไว้อย่างเคยชินเมื่อต้องการลากเพื่อนสนิทไปทำอะไรสักอย่าง ซึ่งตอนนี้ยุนโฮก็หน้ามืดเกินกว่าที่จะเอ่ยถามว่ากำลังจะไปไหน แต่ภาพของเครื่องเล่นที่เหวี่ยงไปมาจนแทบจะตั้งฉากกับพื้นก็ทำให้เขารู้สึกอยากจะเป็นลมไปตั้งแต่ที่ยังเดินอยู่ตรงนู้น แจจุงหันมายิ้มหวานให้เขา...เป็นรอยยิ้มแสนซื่อที่สดใสและงดงาม แต่ทว่าในสายตาของเขาตอนนี้ ไอ้รอยยิ้มนั่นมันเคลือบยาพิษไว้ชัดๆ!

"เล่นไวกิ้งกันนะยุนโฮ"

"ฮะ?...ฉัน...อ่า...ขอผ่านได้มั้ย"

"ไม่เล่นอีกแล้วหรอ นายนี่มาไม่คุ้มค่าตั๋วเลยนะ...โอ๊ะ!...น้องคนนั้นอีกแล้ว ฉันไปเล่นกับน้องเค้าก็ได้ นายหาที่นั่งคอยฉันนะยุนโฮ"

"ฉันเปลี่ยนใจอีกแล้ว...ไปเล่นกันแจจุง ฉันพร้อมแล้ว"

เปลืองตัวสุดๆไปเลยล่ะ

"โอ้กกก~ก!...แหวะ!...ฮือ...แจจุงอ่า"

"ไม่เอานายุนโฮ...ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย"

"ฉันเปล่าร้องหะ...โอ้กกก~ก!!...แหวะ!!"

แจจุงถอนหายใจออกมาเบาๆพลางลูบหลังคนที่กำลังสำรอกข้าวเช้าสลับกับการครางชื่อของเขา ยุนโฮที่ยืนเกาะขอบอ่างล้างมือของห้องน้ำเอาไว้อย่างหมดสภาพครางฮือเป็นชื่อของแฟนคนสวยอีกรอบก่อนจะล้างหน้าล้างปากแล้วไหลลงไปนั่งกองกองอยู่บนพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรงโดยที่คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆไม่คิดจะรั้งจับเอาไว้แม้สักนิด

"แจจุงอ่า....ฮือ...แจจุง"

"รู้สึกดีขึ้นรึยัง"

"มันไม่มีอะไรจะออกแล้วง่ะ"

แจจุงถอนหายใจออกมาอีกเมื่อเห็นเค้ารางว่าแฟนหนุ่มแสนแมนของตนจะทำตัวงอแงเสียแล้ว...ป่วยทีไรยุนโฮก็ทำตัวงอแงง้องแง้งเป็นเด็กๆทุกทีนั่นล่ะ! เขาย่อตัวลงไปนั่งข้างๆพลางยื่นขวดน้ำไปให้

"อ่ะ...ดื่มนี่ซะ"

"เจ็บคออ่ะแจจุง"

"ดื่มน้ำเข้าไปสิ"

"แสบจมูกด้วยอ่ะแจจุง"

"ฉันบอกให้ดื่มน้ำเขาไปไงล่ะ!"

"ไม่เห็นจะต้องดุนี่นา" ยุนโฮทำปากเบ้ด้วยท่าทางขัดหูขัดตาแจจุงเป็นที่สุดก่อนจะยอมยกขวดน้ำขึ้นดื่มตามที่ถูกสั่งโดยไม่ลืมที่จะมองค้อนคนข้างๆให้พอเป็นพิธีบอกว่าเขางอนแล้วนะ...ก็รู้อยู่ว่าคนสวยคงไม่มาง้อเขาหรอก

"เจ็บคออ่า"

"ก็ดื่มเข้าไปอีกเซ่!"

แจจุงแทบอยากจะยัดเจ้าขวดพลาสติกใส่ปากสวยๆคู่นั้นให้รู้แล้วรู้รอด แต่ในเมื่อเขาทำไม่ได้...เขาจึงทำเพียงแค่เอื้อมมือไปจับยกขวดน้ำให้สูงขึ้นเพื่อที่มันจะได้ไหลลงคอคนเจ็บได้มากขึ้น แต่พ่อคนเจ็บปากเล็กดันดื่มไม่ทันเสียนี่ น้ำเลยหกเลอะออกมาเปียกเสื้อไปกว่าค่อนตัว เป็นเหตุให้ยุนโฮโวยวายออกมาเสียงดังลั่นจนคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องน้ำต้องเหลือบมามองพวกเขา(ซึ่งนั่งกันอยู่บนพื้น)ด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย

"แจจุงแกล้งอ่า!...ไม่ดื่มแล้ว!!"

ยุนโฮกระแทกขวดน้ำที่เหลืออยู่หน่อยลงกับพื้นพร้อมกับเบะปากขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจ...แน่ล่ะ..ถ้ามันเป็นเด็กเล็กๆหน้าตาน่าเอ็นดูทำแจจุงคงไม่ลังเลที่จะเข้าไปเอาใจ แต่ในเมื่อมันไม่ใช่ เขาก็เลือกที่จะลุกขึ้นพร้อมกับฉุดกระชากคนที่ตัวเปียกไปกว่าครึ่งให้ลุกตามขึ้นมาด้วย

"คิดว่าทำแบบนั้นแล้วน่ารักรึไง"

"น่ารักกว่าแจจุงละกัน"

"เดี๋ยวนี้กล้าเถียงหรอ!"

"แจจุงอ่า!!"

คนตัวใหญ่ร้องลั่นพร้อมกับเอนตัวหลบหวืดเมื่อมือบางถูกเงื้อขึ้นมาทำท่าจะฟาดเข้าให้ที่กลางหัว ซึ่งเสียงร้องของเขาก็เรียกสายตาจากคนที่กำลังใช้ห้องน้ำอยู่ได้อีกรอบ แจจุงถอนหายใจก่อนจะรั้งข้อศอกของยุนโฮ(ที่ดูท่าจะอาการหนักเข้าขั้นได้ที่)ให้เดินตามออกมาจากห้องน้ำ อากาศที่บริสุทธิ์กว่าด้านในห้องน้ำทำให้คนที่เพิ่งอ้วกออกไปแบบหมดไส้หมดพุงรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย แต่ก็ไม่ได้มากมายเท่าไรนัก เพราะเดินตากลมมาได้หน่อย คนป่วยก็ดูท่าจะหมดแรงเอาเสียแล้ว

"แจจุงนั่งพักก่อนได้มั้ยอ่า...เหนื่อยแล้วง่ะ"

"ทนอีกหน่อยได้มั้ย เดินออกไปโบกแท็กซี่แล้วจะได้กลับไปนอนพักที่ห้องเลย...ไหวรึเปล่า อีกนิดเดียวเอง"

ยุนโฮส่ายหน้าเป็นคำตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มแหยๆและท่าทางที่ใกล้จะทรุดลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นเมื่อไรก็ได้...ซึ่งแจจุงก็ไม่อยากเสี่ยงที่จะต้องแบกคนตัวโตอย่างกับหมีคนนี้กลับบ้านคนเดียวหรอกนะ คนสวยถอนหายใจก่อนจะพาคนป่วยมานั่งยังมานั่งใกล้ๆ

"นายนี่หาเรื่องเดือดร้อนให้ฉันได้ตลอดเวลาสินา...นอนลงมาสิ"

ฟังดูเหมือนจะไม่ใช่คำเชิญชวนเท่าไรนัก เพราะทันทีที่สิ้นคำ แจจุงก็ดึงหูของแฟนหนุ่มให้เอนตัวล้มลงมานอนหนุนตักจนคนโดนสั่งต้องร้องโดยวายออกมาเสียดังอีกรอบ

"แจจุงซาดิสม์!"

"ปากดีเหลือเกินนะเดี๋ยวนี้น่ะ"

"ติดแจจุงอ่าแหละ"

"อยากโดนตีรึไง!"

"แจจุงอ่า!!" ยุนโฮรีบซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องแบนราบพร้อมกับโอบกอดเอวบางเอาไว้แน่นเมื่อมือเล็กเงื้อขึ้นมาจะตีเขาจริงๆ คนตัวสูงครางงึมงำพลางใช้หัวไซ้เข้ากับหน้าท้องนิ่มเบาๆคล้ายอยากจะออดอ้อนขออะไรซักอย่าง

"แจจุงคนใจร้าย"

"แล้วรักมั้ยล่ะ"

"รักแจจุงคนใจร้ายที่สุดอ่ะ"

หมีน้อยช่างอ้อนว่า และมันก็ทำให้คนใจร้ายคลี่รอยยิ้มหวานออกมา...หัวใจพองโตจนอุ่นวาบไปทั้งร่างกาย แจจุงยกมือขึ้นเกลี่ยผมนิ่มของคนที่ซุกหน้าแนบอยู่กับหน้าท้องของเขาเล่นเบาๆพลางหัวเราะออกมานิดเมื่อเจ้าลูกหมีตัวโตหันหน้ามาทำหน้าเบ้ใส่เขา

"หนาวอ่ะแจจุง"

"นายเปียกอย่างนี้ก็หนาวน่ะสิ บอกให้กลับห้องกันก็ไม่เชื่อ"

"ก็ฉันเหนื่อยนี่!"

"เหนื่อยก็เหนื่อยสิ ฉันไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย...เอานี่...อุ่นขึ้นรึยัง"

แขนเล็กวาดโอบร่างสูงให้กระชับเข้าหาตัวมากขึ้น...จะทำยังไงได้ วันนี้เขาไม่ได้เอาผ้าพันคอมาเสียด้วยสิ ยุนโฮขยับขยุกขยิกเพื่อหามุมที่สบายที่สุดพร้อมกับเป็นฝ่ายกระชับอ้อมแขนของตนให้แน่นขึ้นบ้าง

"นี่...แจจุงอ่า"

"เป็นอะไรอีกล่ะ"

"นาย...เป็นของฉันอย่างเป็นทางการแล้วใช่มั้ย"

"หืม?"

"เรา...เป็นแฟนกันจริงๆแล้วใช่มั้ย"

แจจุงก้มหน้ามองคนที่หลีกเลี่ยงที่จะสบตากับเขาด้วยการฝั่งใบหน้าเข้ากับหน้าท้องของเขาด้วยรอยยิ้มที่แสนงดงามจนคนที่เดินผ่านไปต้องชะงักและเหลียวกลับมามองซ้ำ...เจ้าหญิงหิมะผู้งดงามกำลังมอบรอยยิ้มให้กับเจ้าชายที่ตนรอคอยมานานแสนนาน ริมฝีปากบางสีแดงสดก้มลงไปมอบจุมพิตลงที่ข้างแก้มของคนที่นอนตะแคงหนุนตักเขาอยู่แล้วจึงเลื่อนไปกระซิบถ้อยคำอยู่ที่ริมหู...ทำให้คนป่วยถึงกับยิ้มกว้างออกมาและแนบหน้าเข้ากับหน้าท้องของเขามากขึ้น

"ใช่...ฉันเป็นของนายอย่างเป็นทางการแล้ว และใช่...เราเป็นแฟนกันจริงๆแล้ว ฉันจะเป็นคิมแจจุงแค่ของชองยุนโฮคนเดียวเท่านั้น"

......................................................

 หวัดดีจ้า^^...มาอัพให้แล้วน้า ตอนต้นๆมาแบบเครียดๆนิดนึง(สไตล์ปกติของยุนแจ) แต่มาหลังๆนี่ออกแนวเหมือนหนังยัยตัวร้ายกับนายหน้าหมียังไงพิกล...แบ๊วได้อีกอ่า!!!...เป็นอีกตอนหนึ่งที่ไรเตอร์ชอบแบบส่วนตัว(เพราะยุนน่ารักแบบสุดๆนั่นเอง) ชื่อตอนก็ค่อนข้างน่ารักนะ(ไรเตอร์ชอบส่วนตัวเหมือนเดิม) ความหมายฟังดูน่าเอ็นดูดี...เป็นของคุณอย่างเป็นทางการ^^




ตอนหน้า พบกับพาร์ทสุดท้ายของคยูมินค่ะ มาดูกันว่าไอ้หมาตาแบ๊วของซองมินจะทำอะไรได้มั่ง^^




เจอกันอาทิตย์หน้านะคะ ใครไปสอบเตรียมมาก็ขอให้โชคดีน้า(เค้าประกาศกันวันนี้นี่ใช่ม่ะ) น้องเราก็ไปสอบเหมือนกัน ขอให้ติดตามที่หวังนะจ้ะ



พีเอส. ใครที่สั่งรวมเล่มไว้ อยากจะบอกว่าให้ทำใจเผื่อไว้ด้วยนะคะ(แบบมากๆเลย- -*) เพราะดูเหมือนว่าราคาจะทำให้ทั้งไรเตอร์ทั้งรีดเดอร์วอดกันแน่ๆ- -*