คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Sungmin(?) The Rabbit
ซองมินไอออกมาเบาๆพลางซุกตัวกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มสีชมพูของตนมากขึ้น...ขดตัวเสียกลมดิกจนแม่บ้านที่เดินเข้ามาเห็นพอดีอดที่จะอมยิ้มไม่ได้
"อาหารกลางวันค่ะคุณหนูซองมิน"
"วางไว้ตรงนั้นล่ะครับ"
"ยาลืมกินยานะคะ"
คนตัวเล็กพลิกตัวกลับมาทำหน้ายู่อย่างไม่ชอบใจให้กับคำกำชับนั้นก่อนจะพลิกตัวกลับลงไปนอนตามเดิม แม่บ้านเก่าแก่ประจำครอบครัวคิมหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดูแล้วจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คุณหนูคนเล็กของบ้านมีความเป็นส่วนตัวเหมือนเดิม
ซองมินยันตัวลุกขึ้นนั่งพลางคว้าชามข้าวต้มจากบนถาดมาวางไว้บนตักก่อนจะตักมันเข้าปากโดยที่แทบจะไม่รู้รสชาติของมัน...ไม่สบายมันก็ดีแบบนี้ล่ะ มีคนคอยตามใจยิ่งกว่าเจ้าชายเสียอีก แต่มันก็แย่ที่อาหารที่กินเข้าไปมักจะไม่มีรสชาติอะไรเลยจนทำให้เขาไม่ค่อยอยากอาหารทุกทีตอนไม่สบาย
ซองมินเอื้อมตัวยกชามกลับไปวางไว้บนถาดที่โต๊ะข้างเตียงตามเดิมทั้งๆที่กินไปได้ไม่เท่าไร...จงใจเมินยาสีสวยสองเม็ดในถ้วยยาอย่างสิ้นเชิงก่อนะซุกตัวกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มตามเดิม หน้าต่างที่เปิดอ้ากว้างทำให้มีสายลมเย็นๆพัดเข้ามาในห้องจนเขาต้องสวมเสื้อหนาวและซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่ถ้าหากปิดหน้าต่างแล้วเปิดฮีตเตอร์ มันก็คงจะร้อนเกินไปจนทำให้วันสบายๆของเขาพังเสียก่อน
ก๊อกๆ
"ครับ"
"มีคนมาหาคุณหนูน่ะค่ะ"
"ครับ...ผมไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"
ซองมินลุกออกมาจากเตียง ยืนนิ่งๆอยู่ริมเตียงอยู่ชั่วครู่เพื่อตรวจอาการของตนเอง...ไม่มีไข้แล้ว ไม่มึนหัวแล้วด้วย...เห็นมั้ย...ลีซองมินสุขภาพแข็งแรงจะตายไป!
เขาจัดการสภาพยุ่งเหยิงของตัวเองก่อนจะเดินลงไปยังห้องรับแขกที่ชั้นล่าง แปลกใจอยู่ไม่น้อยที่มีคนมาหาเขาเอาตอนเที่ยงๆแบบนี้ เพื่อนที่มหา'ลัยก็คงไม่ใช่เพราะเวลานี้คงสาละวนอยู่กับการหาที่กินข้าวเที่ยงกันอยู่...แล้วใครกันนะ?...และซองมินก็ไม่ต้องทนสงสัยอยู่นานนัก เพราะทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในห้องรับแขก ร่างสูงของแขกผู้มาเยือนก็ยืนขึ้นมาจากโซฟาพร้อมกับมอบรอยยิ้มกว้างสดใสมาให้เขาทันที
"คยูฮยอน!"
"ครับ...เอ่อ...ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลยนี่ครับ" คยูฮยอนหัวเราะแห้งๆให้กับหน้าตาเหมือนเห็นผีของเจ้าของบ้านที่ยืนนิ่งค้างอยู่ที่ทางเข้าห้องรับแขก
"นายมาทำไม"
"ก็...คิบอมบอกว่าคุณไม่สบายเลยกะจะมาพาไปเที่ยวไถ่โทษน่ะครับ" เขาว่าพลางขยับมือที่ผสานไขว้กันอยู่ด้านหน้าขยุกขยิก...อันที่จริง....ไอ้คิบอมมันก็ไม่เชิงมาบอกหรอกว่าน้องชายของมันไม่สบายน่ะ แต่เขาก็เผอิญโชคดีจับใจความได้ระหว่างที่มันเดินทางมาด่าเขาถึงห้องเสียยาวยืดอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงที่เขาพาน้องมันไปเถลไถลกลับบ้านดึกแถมยังเปียกฝนกลับมา เขาก็เลยต้องหาเวลาว่างมาหาคนป่วยนี่ล่ะ...อยากจะซื้อกุหลาบซักช่อมาฝากเหมือนกัน แต่ก็กลัวว่ามันจะมากเกินไป แถมเขายังไม่แน่ใจอีกด้วยว่าคนที่เขาจะซื้อมาฝากนั้นแพ้เกสรดอกไม่รึเปล่า...ก็เลยเอาอย่างอื่นมาแทน
"ผมพามินมินมาเยื่อมคุณด้วยนะครับ"
"ใครนะ?!"
"มินมินไงครับ ผมทิ้งกรงไว้ข้างนอก ไม่กล้าเอาเข้ามา"
อ้า!...ไอ้กระต่ายอ้วนคู่อริของเขานั่นเอง ซองมินย่นคิ้ว ทำหน้าบึ้งตึงพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก...ท่าทางไม่พอใจที่แสนจะน่ารักทำให้หัวใจของคยูฮยอนกระตุกพร้อมกับแก้มที่แดงวาบขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ...จะน่ารักเกินไปแล้ว!
"เอาไอ้กระต่ายนั่นมาทำไม" เจ้าของบ้านตวัดเสียงถามอย่างไม่ชอบใจ
"ก็เอามาเยี่ยมซองมินไงครับ" คนตัวสูงตอบพาซื่อก่อนจะคว้าข้อมือขาวที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อ ดึงรั้งให้เดินตามออกมาด้านนอก ซองมินทำเสียงฮึดฮัดขัดใจ แต่กระนั้นเขาก็ยังยอมก้าวไปตามแรงลากรั้งจนมาหยุดอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านที่มีกรงสี่เหลี่ยมเล็กๆคุ้นตาวางตั้งอยู่
"ว่าไงมินมิน...คอยฉันนานมั้ย" คยูฮยอนพูดเสียงอ่อนเสียงหวานพลางย่อตัวลงไปอุ้มเจ้ากระต่ายตัวอ้วนออกมาจากกรง ปล่อยให้คนที่ยืนดูอยู่ด้านหลังย่นจมูกด้วยความหมั่นไส้ไอ้เสียงหวานๆนั่นอยู่เพียงลำพัง
"อย่าเอาไอ้กระต่ายอ้วนนั่นมาใกล้ฉันนะ!" คนตัวเล็กโวยขึ้นมาทันทีพร้อมกับก้าวถอยหนีเมื่อร่างสูงก้าวเดินเข้ามาหาพร้อมด้วยกระต่ายอ้วนสีขาวในอ้อมแขน
"ทำไมล่ะครับ ซองมินไม่ชอบมินมินหรอ มันน่ารักออกนะ...น่ารักเหมือนซองมินเลย"
นัยน์ตาสีดำของคยูฮยอนกระพริบปริบๆจ้องมองคนที่เขาเพิ่งชมว่าน่ารักเหมือนเจ้ามินมินอย่างใสซื่อ ริมฝีปากหนายู่นิดๆ...ท่าทางแบ๊วอย่างเป็นธรรมชาติเหลือเชื่อทำให้ซองมินแก้มร้อนวูบและอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ...แก้มแดงเพราะคำชม อ้าปากค้างเพราะช๊อคสุดขีด...ผู้ชายตัวใหญ่อย่างนี้ทำหน้าซื่อได้ขนาดนี้ทุกคนเลยรึเปล่านะ!...ไอ้กระต่ายอ้วนนั่นก็เหลือเกิน มองหน้าเขาตาแป๋วเหมือนเจ้าของไม่มีผิด!...เหมือนกันทั้งเจ้าของทั้งกระต่ายเลย!...แต่เขาน่ะไม่เหมือนหรอกนะ!!
"มะ...เหมือนตรงไหน!?...ไม่เห็นจะเหมือนเลย" คนหน้าเหมือนกระต่ายยังคงยืนยันแบบหัวชนฝา แต่แก้มขาวที่แดงระเรื่อก็ทำให้คำยืนยันดูไม่หนักแน่นเท่าไรนัก คยูฮยอนหัวเราะออกมาเบาๆพลางเดินมายื่นเจ้ากระต่ายตัวอ้วนให้คนตัวเล็กอุ้มไว้เอาดื้อๆ...เขายิ้มกว้างขณะที่เฝ้ามอง
"เหมือนกันจะตายไป...มินมินอยากมาเยี่ยมซองมินนะครับ คุณจะทำให้มินมินเสียใจนะถ้าทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ"
"ทำหน้ายังไง!?"
"ก็ทำหน้ายู่อย่างนี้น่ะสิครับ" ร่างสูงว่าพลางเขยิบเข้ามาใกล้ก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างออกมาจับแก้มนิ่มๆของคนที่กำลังทำหน้ายู่ดึงออกเบาๆราวกับอยากจะให้ใบหน้าที่บึ้งตึงนั่นคลายออกเสียที เขาหัวเราะเบาๆเมื่อคนถูกกระทำมีท่าทางฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมือทั้งสองมือกำลังอุ้มเจ้ากระต่ายตัวอ้วนอยู่
"คยูฮยอน!...หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันฟ้องพี่คิบอมจริงๆด้วยนะ!" ซองมินร้องโวยวายพลางสะบัดหน้าไปมาเพื่อให้พ้นจากการโดนกลั่นแกล้ง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งโวยวายคนแกล้งก็ยิ่งได้ใจ คยูฮยอนหัวเราะร่า บิดแก้มนิ่มๆนั่นไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว...กลัวอะไรกับไอ้คิบอมล่ะ!
"แก้มซองมินนิ่มจัง....ซองมินทำหน้าแบบนี้แล้วน่ารักจังเลยครับ"
"ฉันกำลังโกรธมากแล้วนะ"
"น่ากลัวตายล่ะครับ" คยูฮยอนว่าพร้อมด้วยรอยยิ้มก่อนจะลดปลายจมูกโด่งคมไปสัมผัสกับแก้มนิ่มแทนที่ฝ่ามือของตน...สูดดมกลิ่นหอมจากแก้มเนียนๆนั่นเสียจนชุ่มปอดแล้วจึงผละออกมายิ้มกว้างให้ด้วยท่าทางเหมือนเขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากยืนเฉยๆ แต่ไอ้คนเจ้าเล่ห์ที่ชอบหาทางแกล้งเขาอยู่เรื่อยไม่ได้ยืนเฉยๆซองมินรู้ดี....ก็เขาเพิ่งโดนไอ้บ้านี่หอมแก้มเอากลางวันแสกๆน่ะสิ!...นี่ยังไม่นับจูบที่โดนขโมยไปแบบไม่รู้ตัวเมื่ออาทิตย์ก่อนนะ!...เมื่อคิดย้อนกลับไปวันนั้น แก้มขาวๆที่เพิ่งถูกรังแกเมื่อกี้ก็เปลี่ยนสีกลายเป็นสีแดงจัดจ้านทันตาเห็น และมันก็ใช้เวลาอีกกว่าหลายวินาทีที่ซองมินจะนึกได้ว่าต้องร้องโวยวาย
"ทะ...ทำอะไรของนายน่ะ!!"
"ไปเที่ยวกับผมนะครับซองมิน"
"ฮะ?!"
"พามินมินไปหาหมอเป็เพื่อนผมหน่อยนะ มินมินต้องฉีดยาน่ะครับ"
คนตัวโตเริ่มทำท่าทางแบ๊วอย่างเป็นธรรมชาติอีกครั้งจนทำให้คนที่ได้คำตอบไม่ตรงกับคำถามอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่ออีกครั้งและเกือบจะทำเจ้ากระต่ายตัวอ้วนในอ้อมแขนหลุดมือ....นี่เขาทำมันบ่อยจนชินจริงๆรึไงนะ!
"นะครับ..นะซองมินนะ"
ถึงบางครั้งจะดูเป็นคนแข็งๆไปบ้าง แต่ใครกันจะรู้ว่าลีซองมินคนนี้ใจอ่อนจนเข้าขั้นอันตรายเลยล่ะ...แล้วใครจะไปปฏิเสธไอ้ตาแป๋วๆนั่นได้ล่ะ!
"ขะ...ขอฉันโทรบอกพี่ก่อนละกัน"
ซองมินคืนเจ้ากระต่ายในมือกลับให้เจาของก่อนจะรีบหมุนตัวสาวเท้ากลับไปยังห้องของตนเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือของตนที่วางทิ้งไว้บนห้อง ปากก็บ่นพึมพำกับตัวเองไปตลอดทางกลับห้องพร้อมกับพยายามทำจังหวะหัวใจของตนเองที่เต้นถี่จนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากอกให้กลับไปอยู่ในจังหวะเดิม...นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆซองมิน...ทำไมต้องใจเต้นเพราะไอ้บ้าที่ชอบแอ๊บแบ๊วนั่นด้วยล่ะ!...นายเคยเจอเขาแค่ไม่กี่ครั้งเองนะ!
มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือสีชมพูเครื่องสวยของตนมากดเบอร์ที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว
"ว่าไงซองมิน"
ซองมินอ้าปาก...เกือบจะหลุดปากฟ้องออกไปแล้วว่าโดนไอ้เพื่อนตัวดีชอบแอ๊บแบ๊วของพี่ชายแกล้งมาแถมยังมาชวนไปเที่ยวอีกด้วย...แต่บางอย่างก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจ
"คือ...ผมจะขอออกไปข้างนอก...ได้มั้ย"
"ไม่สบายหายแล้วรึไง"
"สบายดีแล้ว"
"จะออกไปกับใคร...คยูฮยอนคงไม่ได้มาชวนใช่มั้ย"
น่านนนน~น!....รู้ดีเสียด้วย
"เปล่าซักหน่อย...ทำไมเพื่อนพี่ต้องมาชวนผมด้วยล่ะ" ซองมินตวัดเสียงขึ้นดัง...คนโกหกมักจะตอบเสียงสูงเสมอ ใครคนนึงเคยบอกเขาไว้แบบนั้น เขาเลยเลือกที่จะทำเสียงให้ดังขึ้นเพื่อไม่ให้พี่ชายจับได้ดีกว่า....คิมคิบอมยิ่งรู้ดีไปซะทุกเรื่องอยู่ด้วย
พี่ชายคนเก่งของเขาเงียบไป...นานจนเขากลัวว่าปลายสายกำลังรอคำตอบของคำถามแรกที่เขาจงใจเลี่ยงไม่ตอบ...เพราะไม่ว่าจะไปกับใคร ก็ดูไม่เข้าท่าซักคน แต่ก่อนที่เขาจะร้อนตัวได้พูดอะไรออกไป พี่ชายของเขาก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
"เออๆ...ตามใจนายเถอะใส่เสื้อหนาๆหน่อยก็แล้วกัน วันนี้อากาศเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีก"
ซองมินอมยิ้มน้อยๆให้กับความห่วงใยเล็กๆที่ถูกส่งมากับน้ำเสียงของพี่ชายต่างบิดาที่มีนิสัยแข็งกระด้าง...แต่ก็แสนอ่อนโยนยิ่งกว่าใคร
"ครับ...ขยับทำงานนะครับ"
ซองมินอวยพรก่อนจะวางสาย แล้วจึงจัดการแต่งตัว
คยูฮยอนคลี่ยิ้มพลางวางเจ้ามินมินกลับเข้าไปในกรงเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นแฝดคนละฝาผู้พี่ของเจ้ามินมินเดินกลับออกมาจากหลังจากหายขึ้นไปด้านบนกว่าครึ่งชั่วโมง แล้วก็ต้องอมยิ้มมากขึ้นเมื่อเห็นชุดที่ถูกสวมใส่มาชัดตา....กลายเป็นกระต่ายตัวน้อยสีชมพูไปแล้ว
"จะไปกันได้รึยัง" เสียงใสตวัดดังขึ้นเหมือนจะไม่พอใจทำให้คยูฮยอนรู้ตัวว่าจ้องมองคนตัวเล็กนานเกินสมควรไปแล้ว
"ครับๆ...รีบไปก่อนที่ซองมินจะเปลี่ยนใจดีกว่า"
เขาหันไปหยิบกรงของเจ้ามินมินแล้วจึงเดินนำไปยังรถคันหรูของตนที่จอดทิ้งไว้ที่โรงรถ
"จะไปหาสัตวแพทย์ที่ไหนล่ะ" ซองมินเอ่ยถามหลังจากจัดการพาตัวเองเข้ามานั่งในรถเป็นที่เรียบร้อย สารถีไม่ตอบในทันที เขาหันไปจัดการกรงกระต่ายที่วางอยู่ที่เบาะหลังคู่กับแบบแปลนงานของเขาครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาสตาร์ทรถแล้วจึงค่อยเอ่ยตอบคำถามที่ถูกถามทิ้งไว้
"ยังไม่รู้เลยครับ ผมไม่รู้จักซักที ซองมินพอจะรู้จักมั้ยล่ะครับ"
"แถวนี้มีอยู่ที่นึง ฉันเคยเห็น...แค่ใกล้ๆนี่เอง"
เสียงหวานๆที่คอยบอกให้เขาเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาตลอดการเดินทางทำให้คยูฮยอนไม่เคยมีความสุขในการขับรถขนาดนี้มาก่อนตั้งแต่ได้หัดขับมา...เขายิ้มให้กับถนนตรงหน้ายังกับคนบ้าให้ตายสิ!....นี่เขากำลังเป็นเอามากเลยนะ!
"ตรงนี้...นายกำลังจะเลยนะคยูฮยอน!...จอดตรงนี้!!" เสียงแหลมปรี๊ดทำให้คยูฮยอนสะดุ้งเฮือกขึ้นมาสุดตัวพลางรีบเบี่ยงรถเข้าจอดข้างทางทันที
"นายเหม่ออะไรขางนายอยู่น่ะ"
ทำไมกระต่ายน้อยชอยใช้เสียงไม่พอใจแบบนี้พูดกับเขาอยู่เรื่อยเลยนะ...มันไม่ใช่ความผิดเขาซักหน่อย!
"เพราะซองมินนั่นล่ะครับ"
คยูฮยอนยู่ปากเหมือนจะงอน...ท่าทางที่แสนจะแบ๊วของคนตัวโตทำให้ซองมินอ้าปากค้างได้อย่างเช่นเคยพร้อมกับแก้มที่แดงวาบตามกันมาติดๆยังกับปฏิกริยาลูกโซ่...มันจะทำบ่อยเกินไปแล้วนะ!...ตั้งสติหน่อยลีซองมิน อย่าไปหลงกลไอ้ผู้ชายจอมแอ๊บแบ๊วนั่น...เขากำลังโทษนายอยู่นะ!
"อะ...อะไร!?...ความผิดฉันตรงไน"
"ก็...ซองมินน่ารักเกินไปอ่ะ!...ผมเลยไม่มีสมาธิขับรถเลย"
คนถูกกล่าวหาว่าผิดเพราะน่ารักเกินไปอ้าปากค้างหนักกว่าเก่า....ท่าทางแสนน่ารักทำให้คยูฮยอนที่กำลังแกล้งงอนต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือไปกอบกุมแก้มนิ่มเอาไว้และใช้นิ้วโป้งไล้สัมผัสแก้มเนียนเบาๆอย่างทะนุถนอมราวกับกำลังสัมผัสกลีบดอกไม้ก่อนในที่สุดก็อดใจไม่ไหว ต้องก้มลงไปสูดดมความหอมหวานเป็นครั้งที่สองของวัน
"ผมหายโกรธแล้วล่ะ ไปกันดีกว่าครับ"
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เอื้อมมือไปคว้ากรงกระต่ายที่เบาะหลังแล้วจึงเปิดประตูก้าวออกมาจากรถท่ามกลางสายตาไม่อยากจะเชื่อของคนที่เพิ่งโดนหอมแก้ม
ถ้าซองมินเป็นผู้หญิงล่ะก็ เขาคงจะระบายความรู้สึกออกมาโดยการร้องกรี๊ดๆไปแล้ว...แต่ในเมื่อไม่ใช่ เขาก็ทำได้แค่สบถพึมพำพร้อมกับก้าวออกมาจากรถโดยไม่ลืมที่จะกระแทกประตูปิดให้แรงที่สุดเท่าที่เขาจะทำไหว...หวังว่ามันจะบุบซักนิดหรือว่ามีสีถลอกซักหน่อยก็ยังดี
"เร็วสิครับซองมิน...อย่าช้าสิครับ"
คนถูกเรียกกระแทกเท้าปึงๆเดินเข้าไปหา ใบหน้าหวานบึ้งตึง...แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ แก้มเนียนๆพองออกเพราะลมที่อมเข้าไป....ไม่บ่อยนักที่คุณหนูซองมินประจำคฤหาสน์ตระกูลคิมจะออกอาการงอนตุ๊บป่องๆแบบนี้ แต่ถ้าเขาเกิดทำมันขึ้นมาเมื่อไรล่ะก็ คนที่บ้านไม่เว้นแม้แต่คิมคิบอมผู้แข็งกระด้างก็ต้องรีบเรียงหน้ากันเข้ามาง้ออย่างรวดเร็ว แต่คนที่เพิ่งเคยเห็นอย่างคยูฮยอนนี่สิ...นอกจากจะไม่ง้อแล้วยังหัวเราะชอบใจเสียอีก
"หัวเราะอะไร?!!"
"หัวเราะคนขี้งอนน่ะสิครับ...มาเร็ว อากาศเย็นจะตายไป รีบเข้าไปข้างในอุ่นๆดีกว่า"
มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กก่อนจะพาเดินเข้าไปในคลีนิครักษาสัตว์เล็กๆที่ตั้งอยู่ไม่ไกล คยูฮยอนจัดการกรอกเอกสาร รับฟังพี่สาวหน้าตาน่ารักที่เค้าน์เตอร์อธิบายสิ่งที่เขาจำเป็นต้องรู้ก่อนเขาจะเดินมานั่งรอพบคุณหมอเคียงข้างคนที่เดินมานั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว
"ยังไม่หายงอนอีกหรอครับซองมิน" เขาหันไปถามคนที่นั่งข้างๆพลางจิ้มจึ้กๆเข้าที่แก้มพองลมนั่นเบาๆ แต่คน(ที่ถูกกล่าวหาว่า)งอนก็สะบัดหน้าพรืดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกแน่น
"ใครงอนนายกัน"
"โธ่ซองมินครับ...ผมขอโทษก็ได้ ผมไม่ได้ตั้งใจให้ซองมินโกรธจริงๆนะครับ""
"ฉันไม่ได้โกรธนายซักหน่อย"
น้ำเสียงแข็งกระด้างทำให้คยูฮยอนหน้าจ๋อยทำคอตกทันที เขาถอนหายใจเบาๆพลางก้มลงไปหยิบมินมินออกมาจากกรง....คนอย่างคยูฮยอนลูกไม้หลายล้านเล่มเกวียนอยู่แล้ว ไม่หมดความพยายามง่ายๆหรอก!
"มินมิน...ซองมินไม่ยอมหายงอนฉันอ่ะทำไงดี นายรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไง"
และคนตัวสูงก็ทำให้ซองมินอ้าปากค้างได้อีกครั้งของวัน คยูฮยอนชูเจ้ามินมินขึ้นสูงพร้อมกับพูดกับมันอยู่สองคนด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานจนทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามต้องก้มหน้าซ่อนเสียงหัวเราะคิกคักเป็นการใหญ่ แต่คนที่ควรจะอายกลับไม่อาย หนำซ้ำยังจับเจ้ามินมินบิดไปบิดมาคล้ายกำลังตอบรับคำขอของเขาเสียอีก เจ้ามินมินอ้วนนั่นก็กระไร ทำจมูกฟุดฟิด ครางเสียงหงิดๆเหมือนเข้าใจเรื่องที่เจ้าของกำลังพูดอย่างนั้นล่ะ!
ซองมินรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองหดลงเหลือแค่สองนิ้ว เขาพยายามเบี่ยงตัวออกห่างไปนั่งที่เก้าอี้ตัวถัดไปคล้ายไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าไอ้คนข้างๆนั้นมากับเขา...ก็คนปกติที่ไหนเขาคุยกับกระต่ายแบบนี้ล่ะ ถึงจะหน้าตาดีแต่งตัวดูมีฐานะก็เถอะ! แต่ยังไม่ทันที่เขาจะขยับตัวเองไปนั่งที่เก้าอี้ตัวถัดไปได้เป็นสำเร็จ เจ้ามินมินก็ถูกวางปุ๊ลงมาบนหน้าตักของเขา
"เอ้ย!" คนตัวเล็กร้องอุทานออกมาพลางทำท่าจะผลักเจ้ากระต่ายตัวอ้วนออก หากแต่ตากลมๆที่จ้องเป๋งมาที่เขาเหมือนกำลังพูดว่า'หายงอนเจ้านายผมนะพี่ชาย...นะๆๆๆๆ'ก็ทำให้เขาชะงัก...ไอ้กระต่ายบ้าเอ๊ย!...ตาแบ๊วเหมือนเจ้าของไม่มีผิด!!
"หายโกรธผมนะครับ...เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าวคุณนะ เอามั้ย"
ผู้ชายตัวใหญ่แบบนี้ไปหัดฝึกนิสัยเหมือนลูกหมาช่างเอาใจอย่างนี้มาจากไหนกันนะ!....ซองมินล่ะไม่อยากจะเชื่อจริงๆเลย!...ให้ตายเหอะ!...เขากำลังจะใจอ่อนอีกแล้ว!
"เอาที่มีฝักทองนะ"
"กระต่ายต้องชอบกินแครอทสิ...อ่ะ...ครับๆ ฝักทองก็ฝักทอง กระต่ายกินฝักทองไม่เห็นผิดเลย"
"ฉันไม่ใช่กระต่ายซักหน่อย"
ใบหน้าหวานที่บึ้งตึงและแก้มที่พองออกมาอีกรอบทำให้คยูฮยอนแทบจะเอาหัวมาถูกับแขนของเขาเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆอยู่รอมร่อ....มันทำให้ซองมินต้องแอบลอบยิ้มกับตัวเองอย่างขบขัน แต่ก็ยังใจแข็งไม่เลิกงอนง่ายๆ
"โธ่ซองมินครับ....นี่...อย่าโกรธผมสิ"
"แล้วนายพูดว่าฉันเป็นกระต่ายทำไมล่ะ"
"ก็ผมชอบซองมินที่ซองมินเป็นแบบนั้นนี่...ผมชอบซองมินที่เหมือนกระต่ายแบบนี้นี่นา ซองมินที่ไม่เหมือนกระต่ายแล้วจะเป็นซองมินคนที่ผมชอบได้ยังไงกันล่ะครับ"
...................................................
เครดิตกระต่ายตัวน้อยที่ชื่อว่าน้องโต๋จาก wiiman.exteen.com ค่ะ...น่ารักเนอะ^^
น้องไอติมคห.สุดท้ายขอคยูมินมา ก็ได้คยูมินตามที่ขอในวันรุ่งขึ้นทันที...เซอวิสขนาดไหน!
คิเฮใจเย้นนะพี่น้อง ตอนหน้าแน่นอนสันยาค่ะ
คยูฮยอนนนนนนนนนนนนน!!!!(แต่งเองกรี๊ดเอง!!!)
ออกแนวมินคยูนิดๆหน่อยๆนะเนี่ย- -*
สัปดานี้รีบเอามาลงให้เพราะวันอาทิตย์หน้าต้องไปสอบสมาร์ทของมธ.ก้เลยต้องเริ่มอ่านหนังสือ ทำเพื่ออนาคตนิดส์นึง ก็เลยเอามาลงให้ตั้งแต่ต้นสัปดาเลย TT...รุ้สึกเศ้ราจัง ต้องนั่งอ่านหนังสือเนี่ย
รักคนอ่านคนเม้นต์ทุกคนค่ะ^^...เจอกันอาทิตย์หน้านะจ๊ะ^^
ปล. หลังจากมีคนเม้นบอกว่าตัวอักษรเล็กไป เราก็จะไล่ปรับให้ใหญ่ขึ้นให้นะจ๊ะ^^
ปลล.ว่าไงคะ คิดว่าใครน่ารักกว่ากัน อยากโดนคยูจูบหรือโดนตาบอมกด..ไรเตอร์เหมาสองอย่างเลยได้มั้ยอ่า!!! ^^''
ความคิดเห็น