คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8' :ก็บอกว่าจะโกรธยังไงล่ะ!
"คือมึงโกรธ?"
"เออ!"
"เลยหนีออกจากห้องมาอยู่นี่ตั้งแต่บ่าย?"
"ถูก!"
"ผัวมึงรู้มั้ยเนี่ย"
"ไม่รู้"
"มึงนี่ชักจะเคะใหญ่แล้วนะ"
"สัด!"
คนที่ชักจะเคะใหญ่เพราะรูมเมท(?)ตวาดแว้ดออกมาลั่นห้องเล็กๆของชมรมวาดรูปพร้อมกับที่เจ้าตัวตั้งท่าจะใช้มือแพ่นกบาลไอ้เพื่อนสนิทปากไม่ดีไปสักทีสองทีเป็นการลงโทษ แต่ก็โชคดีที่ชิมชางมินไวพอที่จะไหวตัวทัน(?)และคว้าข้อมือเล็กๆของยัยเพื่อนสนิทซาดิสม์ชอบเห็นเขาเจ็บปวดไว้ได้ทัน คยูฮยอนสะบัดเสียงเหอะออกมาพลางดึงมือออกมาจากการเกาะกุมของเพื่อนสนิทด้วยท่าทางพาลๆ...เห็นเชี่ยโย่งรู้ทันแล้วหงุดหงิดนี่นา! เขาขยับขาที่ทับซ้อนกันอยู่เป็นท่านั่งขัดสมาธิไปมานิดๆเพื่อคลายความเมื่อยขบให้ตัวเอง
"เหอะ! กูโดนไอ้เชี่ยวอนมันขืนใจหรอก"
"เชื่อตายล่ะ!"
เชื่อโย่งไม่เคยเข้าข้างเพื่อนอ่ะ!
นี่กูคบมึงมาตั้งแต่ป.5เลยะสัด!
ลูกแมวที่โดนเชี่ยวอนขืนใจบนเตียงเมื่อคืน(?!)ตวัดสายตาไปมองเพื่อนสนิทตัวสูงของตนที่นั่งอยู่บนพื้นข้างๆเล็กๆอย่างหมายมาดว่าจะเก็บเรื่องนี้ไปเล่นคืนมันที่หลังก่อนจะหันกลับมาเหม่อมองภาพวาดที่วางเรียงกันอยู่ตามริมผนังห้องไปเรื่อยเปื่อยเหมือนเดิม(ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะทะเลาะหรอกนะ! เจ็บไปทั้งตัวแบบนี้น่ะ!)
"มึงคิดว่ารูมเมทจะหามึงไม่เจอรึไง คนเป็นล้านเห็นมึงเดินขึ้นตึกกิจกรรมมา ซีวอนดังจะตายห่า ถามคนนู้นนิดคนนี้หน่อย กูว่าเดี๋ยวก็เจอ"
"กูเข้ามาจากประตูหลัง ไม่มีคนเห็นเว้ย!"
คิดว่าท่านโจวโง่รึไงกันครับเพื่อนโย่ง!...คนอย่างท่านโจวคยูฮยอนไม่ใช่คนประมาทอยู่แล้วเว้ย!(ถึงจะคิดช้าไปหน่อย แต่เป็นคนรอบคอบนะขอบอก!) ชางมินแค่นเสียงเหอะออกมาเลียนแบบเขาบ้าง หมอนั่นยืดขาเหยียดยาวออกไปด้านหน้าพร้อมกับยันมือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง ไอ้เพื่อนสนิทที่ไม่เคยเข้าข้างเขาสักเรื่องเหลือบมองเขาด้วยหางตาด้วยท่าทางเหยียดหยามสติปัญญากันสุดๆ
"กูจะคอยดูละกันว่าผัวมึงจะใช้เวลาตามหามึงกี่นาที"
"ทำไมมันต้องตามหากูด้วย กูกับมันต่างคนต่างอยู่มาตั้งสามปีแล้ว มันไม่ตามหากูหรอก"
คยูฮยอนรู้สึกอย่างนั้น เลยพูดออกไปแบบนั้น...ก็เขาคิดแบบนั้นจริงๆนี่! แต่ถ้อยคำของเขากลับเรียกสายตาของชางมินให้ตวัดมามองหน้าเขาตรงๆแทบจะเป็นครั้งแรกของการสนทนา ไอ้เชี่ยโย่งที่มือไม้ใหญ่ยังกับไม้พายใช้หลังมือโบกเข้าที่หน้าผากของเขาเบาๆ...ไม่เจ็บหรอกนะ แต่เดี๋ยวนี้ถึงเนื้อถึงตัวหรอสัด!
"ทำไมพูดงั้นวะ มันเอามึงสองครั้งแล้วนะ...เออๆๆ อย่าเบะปากนะเว้ย! ครั้งเดียวก็ได้! แต่อย่างน้อยมันก็จงใจเอามึงอ่ะ มันต้องคิดอไรกับมึงบ้างล่ะหว้าาา"
"เหี้ย พูดเหมือนกูแต่งงานอยู่กินกับมันงั้นล่ะ...คิดห่าอะไร! มีเซ็กส์แค่ครั้งเดียวนี่ต้องคิดด้วยหรอสัด! มึงอย่ามาพูดจาอะไรประสาทๆอีกคนนะไอ้เชี่ยโย่ง!"
พูดสบถงุบงิบอยู่กับตัวเองได้หนึ่งคำ(?)กับอีกประโยคเดียว ลูกแมวแรมต่ำที่หัวใจชักเขวไปทางซ้ายทีขวาทีก็หันไปขึ้นเสียงดังใส่เพื่อนสนิทอีกเหมือนเคย ใบหน้าขาวมุ่ยสนิทเมื่อเพื่อนสนิทคนดี(?)เริ่มตั้งท่าจะอบรมเขาอีกกัณฑ์ใหญ่ คยูฮยอนยกมือขึ้นกอดอก ตั้งรับป้องกันการโจมตีเต็มที่
"ไอ้สัดแมวสมองปลากัด! เสียตูดนี่เรื่องใหญ่นะสัด!"
"กูรู้นา! ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่กูด้วยล่ะ! กูพี่มึงตั้ง15วันนะ!"
เพราะเชี่ยโย่งมีคีย์เสียงที่สูงกว่า คยูฮยอนเลยใช้ปริมาณเดซิเบลเข้าข่ม(เหมือนเดิม) และแม้การลากปลายเสียงสูงขึ้นแบบนั้นจะดูเคะไปสักหน่อย(เชี่ย! กูไม่แคร์แม่งแล้ว!) แต่ถ้ามันจะทำให้เขาชนะการโต้เถียงกับไอ้เชี่ยโย่งได้ล่ะก็นะ เคะกว่านี้ก็ยอมอ่ะ! ชางมินอยากจะสบถออกมาดังๆให้กับไอ้เพื่อนสนิทตากลมที่ชอบทำตัวโมเอ้เป็นพักๆตามน้ำขึ้นน้ำลง...คืออันที่จริงสบถออกมาแล้วน่ะ แต่เขาคิดว่ามันยังดังไม่ค่อยสะใจเท่าไร...สัดแมวเอ๊ยยย! มึงขึ้นเสียงใส่กูทุกวี่ทุกวันกูยังไม่เคยจะด่ามึงสักคำ!
"เออๆ...เรื่อของมึงเหอะ!"
ชางมินล่ะเซ็ง!
เขาขยับตัวถอยออกไปพิงผนังห้องด้านข้างเพื่อถอยห่างออกมาจจากไอ้ลูกแมวอารมณ์ไม่เสถียรที่นั่งกอดอกทำปากเบะหน้ามุ่ยอยู่คนเดียวที่กลางห้องชมรมเพื่อปัองกันตัวเองจากอาการซาดิสม์กำเริบของมัน ชางมินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา แล้วก็ต้องทำหน้าเบ้เมื่อเห็นว่ามันห้าโมงกว่าเข้าไปแล้ว...นี่ไอ้สัดแมวสมองปลากัดนั่งอยู่ตรงนี้มานานเท่าไรแล้วเนี่ย!
"กลับห้องเหอะคยู เย็นแล้วว่ะ"
"ไม่กลับ!"
"งั้นกลับห้องกู ซีวอนไม่รู้นี่กูอยู่หอไหน"
"มันรู้ กูเคยเล่าให้ฟัง"
สมองปลากัดสัดอ่ะเพื่อนกู!
"งั้นกูกลับก่อนละกัน"
"ไม่ได้! มึงต้องอยู่เป็นเพื่อนกู"
ชางมินพยายามจะอดทนกับอาการงอแงขั้นสุดของเพื่อนสนิทคนดี(?)ที่ชอบอ้างกับเขาว่าตัวเองเป็นพี่อยู่เรื่อย...ปกติโจวคยูฮยอนไม่งอแงเท่าไรหรอกนะ แค่เอาแต่ใจน่ะ(?) เขายกมือขึ้นมากอดอกบ้างพลางเอนศีรษะพิงเข้ากับผนังด้านหลัง มองหมิ่นๆไปยังเพื่อนตัวผอมที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่กลางห้อง
"งั้นบอกกูหน่อย..."
"อะไร"
"มึงมาทำอะไรที่นี่วะ"
"กูโกรธ ไอ้เชี่ยวอนเสียบกู"
"สรุปนี่มึงคอยมันมาง้อเรอะ?!
"เปล่าสักหน่อย!"
สัด!...กูว่าใช่ว่ะ!
.......................................................
โจวคยูฮยอนโกรธ
โอ้ แน่ล่ะ...โกรธแน่อยู่แล้ว!
โดนเชี่ยวอนเสียบทั้งๆที่ไม่เต็มใจโกรธป้ะล่ะ!!
"จะรับขนมจีบซาลาเปาพะ..."
"ไม่แดก! ทอนเงินกูด้วย!"
ลูกแมวอารมณ์เสียไม่คิดจะรักษามารยาทกับพนักงานร้านเซเว่นข้างมหาลัยเหมือนเคย ดวงตากลมป๊อกตวัดมองพนักงานหนุ่มคนนั้น(ที่เหมือนกำลังด่าเขาอยู่ในใจ)พาลๆเหมือนจะบอกให้ถอนเงินให้ถูกนะ ซึ่งไอ้หมอนั่นก็ทำให้เขาไม่หงุดหงิดไปมากกว่าเดิมด้วยการหยิบเงินถอนและใบเสร็จมาวางให้เขาอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนพึมพำขอบคุณ กวาดมือคว้าเศษเงินถอนและใบเสร็จมายัดใส่กระเป๋ากางเกงลวกๆก่อนจะใช้สองมือจับประคองถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองถ้วยและเดินออกจากร้านมา
"เอาไป! จ่ายตังค์กูด้วย!"
"เออๆ รู้แล้วนา"
เงินมาของไป พอไอ้เชี่ยโย่งที่นั่งคอยเขาอยู่ที่ขอบฟุตบาธหน้าร้านยื่นเงินมาให้ บะหมี่ถ้วยก็ถูกยื่นใส่หน้ามันไปทันที คนที่อุตส่าห์ออกเงินให้ก่อนบ่นพึมพำงึมงำกับตัวเองไปตามประสาคนเลือดลมไม่ปกติพลางทรุดตัวนั่งลงเคียงข้างเพื่อนสนิท ชางมินเหล่ตามองเขานิดๆ
"นี่มึงยังไม่หายโกรธมันอีกหรอ จะสามทุ่มแล้วนะเว้ย"
"ยัง!"
กูโดนเสียบไม่ได้โดนเหยียบตีนนะสัด!
"ขนาดพนักงานเซเว่นพี่ยังทำตัวเหี้ยใส่เขาได้ เชื่อเค้าเลยว่ะพี่"
เสียงคุ้นหูเรียกสายตาของเขาให้ตวัดขวับข้ามไหล่ไปมอง และที่ยืนอยู่ด้านหลังพร้อมกับถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยี่ห้อเดียวกับเขาในมือก็คือิหนูชั่วคราวตัวดำที่กำลังกดสายตามองเขาด้วยสีหน้าท่าทางเหมือนจะเอือมกับพฤติกรรมของเขาเต็มทน
เฮ้ยไอ้หอยทาก!...มึงยังมีชีวิตอยู่อีกหรอวะ?!!
"พี่ควรจะปรับปรุงตัวด่วนเลยนะครับพี่คยูฮยอน"
ไอ้เด็กอ้วนดำแก้มยุ่ยพูดต่อพลางก้าวเข้ามาทรุดตัวนั่งลงบนขอบฟุตบาธเคียงข้างเขา...นี่กูเชิญมึงให้นั่งรึยังไอ้เด็กเชี่ย! คยูฮยอนเหล่ตามองไอ้เด็กเชี่ยที่ยังมีชีวิตรอดมาจากเมื่อคืนได้อย่างน่าประหลาดใจด้วยสายตาประเมินเล็กๆพลางใช้ส้อมคนเส้นบะหมี่ในถ้วยของตนไปมาเพื่อให้มันคลายร้อนสักหน่อย คยูฮยอนเลือกที่จะไม่ใส่ใจประโยคของไอ้เด็กดำนั่นและเปิดประเด็นใหม่ขึ้นมาแทน
"เมื่อคืนกลับไง"
"ค้างห้องทงเฮ"
"หืมม?!!"
"ผมไม่ได้อยู่หอ ทงเฮพักอยู่หอเดียวกับพี่พอดี ผมเลยลงลิฟต์ไปหาก็แค่นั้น ผมมาค้างบ่อยเหมือนกันก็เลยพอมีเสื้อใส่บ้าง"
นี่มึง...! นี่มึง...!!
คิบอมไหวไหล่เหมือนจะบอกว่านั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำอยู่แล้วพลางใช้ส้อมเกี่ยวเส้นบะหมี่ขึ้นมาเข้าปากคำใหญ่ เขาได้ยินเสียงไอ้เชี่ยโย่ง(ที่นั่งก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจโลก)หัวเราะคึกๆทั้งๆยังมีส้อมคาอยู่ในปาก...เชี่ยโย่งแม่งไม่เคยเข้าข้างเพื่อนอ่ะ!
"แล้วเมื่อคืนผัวพี่ว่าไง โกรธหน้ามืดจนจับพี่ปล้ำรึเปล่า ยอมๆไปเหอะพี่เชื่อผม จะได้เลิกโกรธกันสักที นิสัยเหี้ยอย่างพี่ก็มีวิธีนี้ล่ะเข้าท่าสุดแล้ว"
นี่มึง...! นี่เมิงงงง...!!
คยูฮยอนอ้าปาก อยากจะพ่นอะไรสักอย่างด่ากลับไอ้เด็กปากมอมหน้าแฉล่มนี่ไปสักดอกสองดอกให้หายคับข้องใจ แต่พอเอาเข้าจริงๆ เขาก็พูดอะไรไม่ออกอยู่ดี...ท่าทางไม่ยี่หระเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไปของไอ้เด็กเชี่ยนั่นทำเอาเขาพูดไม่ออกเลยจริงๆ
"มึงแม่งเหี้ยว่ะ รู้ตัวมั้ยไอ้น้อง"
"รู้แล้ว พี่ฮยอกแจก็พูดแบบนี้เหมือนกันเมื่อคืน"
"ใครนะ?!!"
แล้วคุณฮยอกแจคนสวยเข้ามาอยู่ในวงจรอุบาทว์นี้ได้อย่างไร?!
คนที่กำลังจะกัดเส้นบะหมี่ให้ขาดรีบคายเส้นที่คาบค้างอยู่ในปากทิ้งคืนถ้วย(ไม่ใช่ภาพที่สุภาพเท่าไร แต่ใครสนล่ะ!) และหันไปตะเบ็งเสียงถามไอ้เด็กเชี่ยที่ยกถ้วยบะหมี่ขึ้นซดด้วยท่าทางเหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรทั้งสิ้น...มึงควรจะเดือดร้อนนะไอ้เด็กเชี่ย เรื่องของคุณฮยอกแจคนสวยเนี่ย มึงควรจะใส่ใจนะ! คิบอมเหล่ตามองเขาด้วยสายตาเหมือนจะตำหนินิดๆ
"เสียงดังทำไมล่ะครับพี่ก็ อย่าทำตัวเหี้ยกับผมนักสิ...รุ่นพี่ฮยอกแจไง เพื่อนสนิทผัวพี่น่ะ เขาเดินมาพร้อมผัวพี่นะเมื่อคืนอ่ะ ผมเห็นเขายืนงงอยู่ที่หน้าห้องพี่เลยชวนไปห้องทงเฮด้วยกันก็เท่านั้น"
มันไม่เท่านั้นนะไอ้เด็กเชี่ย!
"เอาแล้วๆ น้องทงเฮค้นพบแนวทางของตัวเองแล้วเว้ย"
"เงียบไปนะไอ้เชี่ยโย่ง!"
"โว๊ะ! ออกความเห็นก็ไม่ได้ ไปดีกว่า อิ่มละ อยู่กับมึงแล้วไม่เจริญอาหารเลย"
ไอ้เพื่อนโย่งที่เดี๋ยวนี้จิตใจบอบบาง(?)จับนิดจับหน่อยไม่ได้ร้องออกมาด้วยท่าทางแสนงอน(?)ที่น่าหมั่นไส้ชวนเตะดีเป็นบ้าก่อนมันจะลุกขึ้นเอาถ้วยบะหมี่ไปทิ้งแล้วเดินหนีไปเฉยโดยไม่มีแม้แต่จะหันมาโบกมือบอกลา ปล่อยให้เขานั่งกินบะหมี่อยู่หน้าร้านเซเว่นกับไอ้เด็กอ้วนดำแก้มยุ้ยอยู่สองคน คยูฮยอนสบถไล่ตามหลังเพื่อนไปก่อนจะหันกลับมาสนใจข้าวเย็นของตัวเองต่อเหมือนเดิม
"แล้วเขาค้างรึเปล่า"
"ใคร"
"ฮยอกแจสิวะ!"
คิบอมไหวไหล่อีกครั้งพลางใช้หลังมือเช็ดมุมปากของตัวเองนิดๆด้วยท่าทางยะโสเหมือนลูกผู้ดีตีนแดงที่แดกเป็นแต่อาหารฝรั่งเป็นบ้า หมอนั่นวางถ้วยบะหมี่ที่เหลือเพียงน้ำติดก้นถ้วยอยู่นิดหน่อยลงบนพื้นข้างกาย
"เปล่า เห็นบอกว่าพักอยู่หอDแถวนั้นเหมือนกัน เล่นเกมส์กันได้หน่อยทงเฮก็เดินไปส่งหอ พี่ถามทำไม...หรือพี่จ้องพี่ฮยอกแจอยู่ อย่าเลยพี่ ไม่ใช่มันไม่ดีอะไรหรอกนะ แต่ผัวพี่น่ะหวงเพื่อนคนนี้น่าดูเลย ดูก็รู้แล้ว"
เด็กเชี่ยนี่ไม่เคยทำให้เขาสบายใจอ่ะ!
(ถึงจะสบายใจหน่อยที่คุณฮยอกแจคนสวยไม่ได้ค้างก็เหอะ)
มือที่กำลังจับส้อมเกี่ยวเส้นบะหมี่ขึ้นมาจากถ้วยชะงักไปนิดพร้อมกับที่ดวงตากลมโตของลูกแมวตัวขาวที่หัวใจโดนคนทำให้เขวซ้ายทีขวาทีมาทั้งวันจะเบือนออกไปมองด้านข้างเล็กน้อย...ความรู้สึกของเขากระตุกไป แต่ก็ช่างเหอะ! คยูฮยอนไหวไหลาพลางอ้าปากงับเส้นบะหมี่ขึ้นมาเคี้ยวหงับๆด้วยท่าทางเหมือนไม่สนใจอะไรนัก
"เหอะ! กูก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย"
"เฮ้ยพี่อย่าเศร้าดิ่! ผัวพี่ก็หวงพี่เหมือนกันนั่นล่ะ!""
เจ้าเด็กคิบอมร้องออกมาดังลั่นพร้อมกับยื่นมือเข้ามาลูบหัวลูบผมเขาไปมาป็นการใหญ่...เหมือนกลัวเขาจะร้องไห้ง้ันล่ะ! ไอ้หอยทากเอ๊ย!...คอยให้ไอ้เชี่ยวอนตายห่าก่อนเหอะแล้วกูถึงจะร้องไห้ให้มันอ่ะ! เขาปล่อยให้ไอ้เด็กไร้สัมมาคารวะนั่นลูบหัวไป ในขณะที่ตัวเองก็รีบก้มหน้าก้มตากินบะหมี่ของตนให้หมดเพื่อจะได้รีบไปจากตรงนี้สักที(อยู่ที่เดิมนานๆไม่ได้ เดี๋ยวไอ้เชี่ยวอนตามเจอ)
"วันนี้ผมเอารถมา กินหมดแล้วเดี๋ยวผมขับไปส่งหอนะครับ พี่คยูฮยอนอย่าร้องไห้นะ"
"เปล่าร้องเว้ยไอ้สัด!"
"เจอจนได้!"
ประโยคฟังดูแอ๊บแบ๊วดีเป็นบ้า แต่สาบานได้เลยว่าหน้าไอ้คนพูดไม่ได้แอ๊บแบ๊วตามน้ำเสียงเลยสักนิด เชวซีวอนยืนอยู่ตรงนั้นในชุดเสื้อกล้ามและกางเกงยีนส์ขาดๆ(บ้านมึงก็มีตังค์ ทำไมมึงใส่แบบนี้ทุกวันเลยวะ!)พร้อมกับไม้กลองในมือข้างหนึ่ง ริมฝีปากหยักที่คาบบุหรี่เอาไว้หมิ่นๆเหยียดออกนิดๆเป็นรอยยิ้มที่ดูร้ายกาจแบบมาดตัวโกงดีเป็นบ้า
"ผมว่าผมไปแล้วดีกว่า เดี๋ยวผัวพี่จะทำรุนแรงกับพี่อีก"
แม้แต่มึงก็ทิ้งกูหรอ?!
นี่กูจ้างมึงแล้วนะไอ้เด็กแก้มยุ้ย!!
คิบอมละมือออกจากศีรษะของเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะลุกเดินหนีไปไวยิ่งกว่าที่ไอ้เชี่ยโย่งทำเสียอีก คยูฮยอนอ้าปากค้าง เหลือบมองรูมเมทที ไอ้เด็กเชี่ย(ที่เดินหนีไปแล้ว)ที ก่อนสุดท้ายจะตัดสินใจจะลุกเดินหนีบ้าง แต่ยังไม่ทันที่จะยืดตัวได้เต็มความสูง ไอ้เชี่ยวอนก็สาวเท้าเดินเข้ามาใกล้และกดไหล่เขาให้ทรุดตัวกลับลงไปนั่งตามเดิม มันทิ้งมวนบุหรี่ที่เหลืออยู่กว่าครึ่งลงพื้น ใช้ปลายเท้าบดดับไฟก่อนมันจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
"ไปไหนมา "
กูโกรธมึงอยู่ รู้ไว้ด้วยนะสัด!
"ถ้าไอ้อินฮวานไม่มาทำพาร์ทไทม์อยู่เซเว่น คืนนี้กูก็คงไม่เจอป๋าใช่มั้ย"
แม้แต่พนักงานเซเว่นก็ทรยศกูเรอะ?!!
"อุตส่าห์รีบกลับไปทำนมปั่นให้กิน ป๋าทำกูเสียใจอีกแล้วนะ"
นมปั่นเรอะ?! กูไม่ใช่ลูกแมวนะสัดวอน!!
ลูกแมวที่โดนเจ้าของล่อให้กลับห้องด้วยนมปั่นตวัดตาขวับไปมองไอ้คนที่เขาเพิ่งรู้ว่าทำนมปั่นเป็นด้วยโกรธๆเหมือนจะบอกว่าอย่าเอานมปั่นมาล่อกูนะไอ้สันขวานก่อนจะสะบัดหน้ากลับมาสนใจถ้วยบะหมี่ในมือของตัวเองเหมือนเดิม...ก็บอกแล้วว่าจะโกรธยังไงล่ะ! ไม่หายง่ายๆด้วยนมปั่นหรอกจะบอกให้!
"นี่ป๋าจะไม่พูดกับกูจริงๆหรอ กูอุตส่าห์ไม่โกรธเรื่องที่ป๋าหนีมากกอิหนูคนใหม่แทนที่จะรีบกลับห้องหลังเรียนเสร็จนะ"
นี่ขนาดมึงอุตส่าห์ไม่โกรธ มึงยังทำหน้าเหี้ยมแบบนั้นอ่านะ!
สัด! เชื่อตายล่ะ!
"เหอะ!"
คยูฮยอนแค่นเสียงตอบรูมเมทไปแค่นั้นก่อนจะสะบัดหน้าหนีมันอีกรอบเมื่อไอ้คนตัวโตพยายามจะชะโงกหน้ามาสบตากับเขา ซีวอนเหยียดยิ้มมาให้เขา...ก็ไอ้รอยยิ้มแบบเดิมๆของมันนั่นล่ะ! แค่มองจากหางตาก็รำคาญลูกตาแล้ว!
"หรือว่าป๋าโกรธกูอยู่ อย่าทำหน้างอสิ ทำหน้าแบบนั้นแล้วยิ่งเหมือนลูกแมวเข้าไปใหญ่เลยนะ"
"ไม่เหมือนสักหน่อย!"
คนที่ทำหน้างอเหมือนลูกแมวใช้ฟันงับริมฝีปากของตัวเองฉับทันทีที่รู้ตัวว่าเผลอตกหลุมพรางของอิหนูตัวล่ำมากเล่ห์ไปเสียแล้ว ซีวอนหัวเราะหึออกมาพลางใช้มือข้างหนึ่งวางแปะลงไปบนศีรษะของรูมเมทหน้าแมวของตน โยกเอนมันไปมาซ้ายทีขวาทีอย่างหมั่นไส้ยัยคนที่ชักจะทำตัวแสนงอนเหมือนเคะหนักเข้าไปทุกที
โจวคยูฮยอนเป็นอาชญากรที่ร้ายกาจ เขาก็ลืมไป
"หายโกรธกันรึยัง"
"ยัง!"
ค่อยสมกับเป็นโจวคยูฮยอนหน่อย
ซีวอนหัวเราะออกมาอีก...คงต้องโทรไปบอกไอ้มินโฮเสียหน่อยแล้วว่าคืนนี้เขาจะไม่ไปให้หามือกลองคนอื่นมาแทน ฮยอกแจคงโวยวาย แต่ก็ช่าง!...อยู่ห้องแหย่ลูกแมวให้ขู่ฟ่อๆเล่นสนุกกว่าเป็นไหนๆ เขาหันไปมองหน้าคนที่เริ่มกลับมากินบะหมี่ของตัวเองอีกครั้งด้วยท่าทางน่าเอ็นดู(เห็นกินอยู่ตั้งนานแล้วไม่หมดเสียที)...ก็เล่นเคี้ยวตุ้ยๆทั้งๆที่หัวก็โยกไปมาตามแรงมือของเขาแบบนี้นี่นะ เขาเลื่อนมือที่จับค้างอยู่บนศีรษะเล็กไปใช้ปลายนิ้วลากเกลี่ยอยู่ที่แนวผมที่ระอยู่เหนือหน้าผาก
"อิ่มรึยังป๋า"
"เห็นกูกินอยู่มั้ยล่ะสัด!"
ช่างโวยวายจริงๆ
เขาลงโทษคนช่างโซยวายด้วยการใช้นิ้วดีดหน้าผาเนียนๆนั่นไปหนึ่งทีก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าคนข้างกายได้งับเส้นบะหมี่คำสุดท้ายเข้าปากไปแล้ว ซีวอนยื่นมือส่งไปหา รอให้อีกฝ่ายใช้จับดึงตัวเองลุกขึ้นตามมา และโจวคยูฮยอนก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังจริงๆด้วยการปัดมือของเขาทิ้งแล้วลุกยืนขึ้นมาด้วยตัวเอง...นั่นน่ะ เหมือนโจวคยูฮยอนที่เขารู้จักเปี๊ยบเลย
"กลับห้องกัน กูทำนมปั่นให้ป๋ากินอีกรอบก็ได้"
"ไม่กิน!"
คยูฮยอนที่เพิ่งกลับมาจากการเดินเอาถ้วยบะหมี่ไปทิ้งแว้ดกลับพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทางที่น่าจะจับมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวเป็นบ้า ตัวผอมบางที่ยืนอยู่บนขั้นฟุตบาธทำให้เจ้าตัวสูงกว่าเขาอยู่สักหน่อย...และมันก็น่าตลกชะมัดที่ตอนนี้คนอย่างเชวซีวอนที่ไม่เคยมองเห็นอะไรอยู่สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึงและกระชากลงมาเป็นเจ้าของกำลังเงยหน้าขึ้นมองโจวคยูฮยอนที่เชิดหน้าหนีเขาไม่เลิกไม่ราเสียที
ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ต่อไปล่ะก็นะ...
"นี่ลูกแมวกลับห้องกัน เดี๋ยวฝนตกนะ"
โจวคยูฮยอนเกลียดฝน เขาจำได้...และมันก็น่าประหลาดใจที่เขาจำอะไรหลายๆอย่างของโจวคยูฮยอนได้มากกว่าที่เขาจำเรื่องของตัวเองได้เสียอีก ซีวอนไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับหรือปฏิเสธ(ถึงโจวคยูฮยอนจะทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเองไปอยู่สักหน่อย แต่ถ้ารอคำตอบก็ไม่ใช่เขาแล้วล่ะ) เขาเอื้อมมือไปคว้ามือเรียวบางมาเกาะกุมเอาไว้แล้วจึงกระตุกให้อีกฝ่ายเดินตามมาอย่างเอาแต่ใจ
"วันเสาร์ไปเที่ยวกัน"
"ไปไหน!"
โจวคยูฮยอนชอบใช้เสียงพาลๆแบบนั้นคุยกับเขาทุกทีสินา!
"เอเวอร์แลนด์ กูได้ตั๋วฟรีมา"
ลูกแมวที่วิ่งเตาะแตะตามหลังมาจนสามารถก้าวเดินจังหวะเดียวกับเขาได้ในที่สุดเหลือบสายตามองหน้าเขานิดๆเหมือนจะประเมินจุดประสงค์ของเขาก่อนจะสะบัดหน้าหนีออกไปมองอีกด้านเฉย มือเล็กๆข้างนั้นก็พยายามจะบิดหนีออกมาจากการเกาะกุมของเขาไม่เลิกไม่รา
แต่เขาไม่ปล่อยหรอก...
อะไรที่ยังไม่เป็นของเขา ให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อยไปให้คนอื่นเด็ดขาด
"ไปนะป๋า ไปเดทกัน"
แก้มแดงๆแบบนั้นน่ะ...น่าฟัดชะมัดเลยจริงๆ!
.............................................................
รีดเดอร์หลายคนคงต้องแบบ เฮ้ยเชี่ยบอม! มึงยังมีชีวิตรอดด้วยเรอะ! มึงยังมีบทอีกหรอวะ! อะไรทำนองนั้นนะ= = คิมคิบอมของเรามากันแบบเป็นที่น่าจดจำอีกแล้วสำเร็จตอนนี้ มาน้อยๆแต่ต่อยหนักๆเลยทีเดียว พาร์ทนี้คุนพระเอกคนดีของเราบทน้อย แต่ก็ต่อยหนักพอกัน(?) ตอนนี้เหมือนจะสั้น แต่ไปๆมาๆมันก็ยาวเหมือนกันนะ = = แอบมาเปลี่ยนเพลงด้านหน้าให้ ใครเคยอ่านฟิคเรื่องก่อนๆของไรเตอร์น่าจะเดาเได้เนอะว่าฟีลของฟิคของเรากำลังจะพลิกแล้วล่ะ(^___________^ ยิ้มหวานแล้วจากไป)
เจอกันครั้งหน้า กับเดทของอิหนูตัวล่ำกับป๋าลูกแมวที่เอเวอร์แลนด์ค่ะ^^
ความคิดเห็น