คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [series] Be My Prince 02
[SF] Be My Prince
EP2: A Cooking (for a) Prince
Rate: PG
Pairing: Siwon - Kyuhyun
"หิวแล้ววว คียูอ่าา...สนใจฉันหน่อยสิ ฉันหิวแล้วน้าาา"
คนนั่งอยู่บนโซฟามือสอง(ที่คุณเจ้าชายคนดี(ประชด)ไปรับบริจาคมาจากห้องสาวที่ไหนก็ไม่รู้)และกำลังตั้งสมาธิอยู่กับตำราเรียนปิดหนังสือเล่มหนาในมือลงดังฉับพร้อมกับปรายตามองไปยังเจ้าของห้องที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่พื้นพรมตรงหน้าโซฟา คนหิวดีดตัวขึ้นมานั่งฟึ่บทันทีที่สามารถเรียกร้องความสนใจจากเขาได้เป็นสำเร็จและตั้งท่าจะเข้ามากอดแข้งกอดขาเขาเหมือนพวกลูกหมาลูกแมวมาอ้อนขอขนมจนเขาต้องรีบชักขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิเอาไว้บนโซฟา(อย่าถามว่ารู้ได้ยังไง เรื่องแบบนี้มันใช้สัญชาตญาณ คนนอกไม่เข้าใจหรอก!) แต่ก็นั่นล่ะนะ...เจ้าชายของคนทั้งมหาลัย(รวมไปถึงคนเกาหลีอีกกว่าค่อนโซล)อย่างเชวซีวอนน่ะร้ายกว่าไอ้พวกลูกหมาลูกแมวตากลมพวกนั้นเป็นไหนๆ!
"ไปต้มรามยอนกินเอาสิ เพิ่งซื้อมาไม่ใช่หรอ"
"แต่ฉันอยากให้คียูของฉันทำให้กินนี่นา...นะคียูน้าาา"
พออ้อนครั้งแรกไม่ได้ผล เชวซีวอนก็เริ่มสเต็ปสองด้วยการเข้าถึงเนื้อถึงตัวอย่างการขยับเข้ามานั่งเอาคางเกยอยู่บนหัวเข่าของเขาพร้อมกับช้อนตาขึ้นมามองอ้อนแถมยิ้มหวานจนข้างแก้มบุ๋มลึกลงเป็นลักยิ้มที่สาวๆหลงนักหลงหนา(แก้มพิการๆแบบนี้มันน่าพิสวาสตรงไหนนะ เขาล่ะไม่เข้าใจจริงๆ!) ก็บอกแล้ว...เชวซีวอนน่ะร้ายกว่าพวกลูกหมาลูกแมวเยอะ!
"ไม่ต้องมาอ้อนเลยเชวซีวอน นี่ห้องนายนะ"
"ห้องฉันก็ห้องคียูเหมือนกันนั่นล่ะ"
"เชวซีวอน!"
เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังพร้อมกับเอาหนังสือในมือเคาะลงไปเบาๆที่หัวของเจ้าลูกหมาของเขาหนึ่งที่เหมือนอยากจะบอกให้เลิกทำตัวแบบนี้เสียที แต่เจ้าคนมาโซที่ชอบให้เขาลงไม้ลงมืออยู่เรื่อยก็ยังส่งรอยยิ้มอ้อนมาให้เขาไม่เลิกไม่ราแถมยังมีการเอื้อมมือขึ้นมาจับเอวของเขาเขย่าไปมาอีก
"คียูของฉันอย่าใจร้ายกับฉันนักสิ ฉันหิวมากจริงๆเลยนะ ทำให้ฉันกินหน่อยไม่ได้หรอ...คียูของฉันไม่เคยใจร้ายแบบนี้สักหน่อย นายเอาคียูคนดีของฉันไปไว้ที่ไหนแล้วคนใจร้าย!"
เจ้านายแบบหัวหมอเริ่มใช้สเต็ปสามอย่างการทำตัวแง่งอนเป็นเด็กสามขวบโดยการเริ่มทำปากคว่ำตาค้อนใส่ โอ๊ยยย! ให้ตายเหอะ!...โจวคยูฮยอนน่ะเกลียดหมอนี่มากจริงๆ เจ้าคนช่างงอแงเอาแต่ใจกับเขาได้อย่างร้ายกาจสะบัดตัวดิ้นไปมาเบาๆอย่างเรียกร้องความสนใจเต็มที่(เรียกได้ว่าทุ่มสุดตัวแบบไม่หวังค่าตัวเลยล่ะ)จนเขาได้แต่ถอนใจและหยิกแก้มบุ๋มๆนั่นไปเสียหนึ่งทีเป็นการลงโทษที่ชักจะทำตัวเอาแต่ใจมากเกินไปหน่อย
"อย่ามาเอาแต่ใจนะเชวซีวอน คิดว่าคนอื่นเรียกนายว่าเจ้าชายแล้วฉันต้องฟังคำสั่งของนายทุกอย่างรึไง"
"คียูใจร้ายย! ฉันรักคียูของฉันที่สุดเลยนะ ทำไมคิยูถึงใจร้ายกับฉันนักล่ะ"
คยูฮยอนคิดว่าตัวเองเพิ่งจะหยุดหายใจไป แก้มของเขาร้อนเห่อขึ้นมาเหมือนจะระเบิด และเมื่อไอ้เจ้าชายตัวดีเปลี่ยนจากสีหน้าบึ้งตึงมาเป็นยิ้มหวานให้ หัวใจของเขาก็เต้นถี่จนแถบจะรู้สึกเหมือนมันกำลังดันตัวเองผ่านลำคอของเขาขึ้นมา เขาอยากจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง หากแต่สิ่งเดียวที่เขาทำได้กลับมีเพียงแค่เบิ่งตาค้างมองหน้าไอ้คนที่วางคางอยู่บนหัวเข่าของเขาและส่งรอยยิ้มมาให้ไม่เลิกไม่ราเสียที
เชวซีวอนท่าจะโดนแสงแฟลชแยงตาจนเพี้ยนหนักกว่าเดิมแล้วแน่ๆ
"ประสาท!"
เขาผลักหน้าหล่อๆของหมอนั่นออกจากหัวเข่าก่อนจะลุกเดินก้าวโครมๆหนีไปยังส่วนที่ถูกแบ่งเอาไว้เป็นครัวเล็กๆของห้องพักแบบสตูดิโออันรกรุงรังของพ่อคุณนายแบบคนดี(ประชดอีกนั่นล่ะ) จัดการหยิบนู่นหยิบนี่เสียงดังวุ่นวายไปหมดเพื่อกลบเกลื่อนเสียงหัวใจของตัวเองเพราะกลัวว่าไอ้เจ้าของห้องตัวร้ายจะมาได้ยินเข้าและหาเรื่องล้อเขาอีก คยูฮยอนได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายดังแผ่วๆไล่ตามหลังเขามา
"คียูอ่าาา"
ยิ่งมีเสียงอ้อนตามต่อท้ายมา คยูฮยอนก็ยิ่งกระแทกนู่นกระแทกนี่เสียงดังขึ้นเพื่อแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินมันเสีย...หายใจไม่สะดวกเลยให้ตายสิ! เขาโยนก้อนบะหมี่ใส่หม้อที่น้ำยังไม่เดือดดี(แถมยังใส่น้ำเยอะเกินไปสำหรับรามยอนแค่ห่อเดียวอีกต่างหาก)ก่อนจะจัดการฉีกเทผงปรุงรสต่างๆใส่ตามลงไป คว้าหยิบช้อนมาคนมันลวกๆแค่สามทีพอให้มันละลายน้ำก็ปิดเตาแก๊สและเทสิ่งที่ได้ใส่ชามมาวางส่งๆไว้บนเค้าน์เตอร์ทำครัว
"เสร็จแล้ว อยากกินมาหยิบเอง!"
เขาสะบัดเสียงใส่คนหิวก่อนตั้งท่าจะหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่เดิม แต่เจ้าคนหิวที่ขายาวแขนยาวกลับเร็วกว่า ซีวอนกระโดดลุกขึ้นฟึ่บก่อนจะก้าวยาวๆเข้ามาในส่วนของครัวโดยไม่ลืมที่จะรั้งแขนของเขาเอาไว้ให้อยู่ทานด้วยกันด้วย เจ้าหมอนั่นหัวเราะออกมาเบาๆให้กับท่าทางพาลๆของเขาพลางยกตัวเองขึ้นนั่งบนเค้าเตอร์ข้างชามรามยอน จัดการดึงเขาเข้ามาให้ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างขาที่แยกกว้างอย่างเอาแต่ใจก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบชามรามยอนของตัวเองขึ้นมาถือประคองไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือก็หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเส้นรามยอน(ที่เขากะจากสายตาแล้วยังไม่น่าจะสุกดี)เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
"คียูเคยทำให้คนอื่นกินรึเปล่า"
"เห็นฉันอยู่กับใครนอกจากนายมั้ยล่ะ"
"คียูของฉันน่ารักที่สุดจริงๆ"
คนที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างขาของไอ้เจ้าชายปากหวานตวัดสายตาค้อนไอ้คนช่างเจรจาไปหนึ่งทีก่อนตั้งท่าจะหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่โซฟาอีกครั้ง แต่ขายาวของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้ากลับขยับไขว้ล๊อคตัวของเขาเอาไว้ให้อยู่ตรงกลางเหมือนเดิม ซีวอนเงยหน้าขึ้นมาจากชามในมือเพื่อใช้ดวงตายิ้มใส่เขาแทนริมฝีปากที่กำลังคาบตะเกียบคาอยู่(ถึงจะเห็นเป็นแบบนี้ แต่เชวซีวอนก็มารยาทดีเอาเรื่องเหมือนกันนะขอบอก) เขาใช้ปลายนิ้วดีดหน้าผากของอีกฝ่ายไปเบาๆหนึ่งที
"นั่งกินดีๆสิ กินแบบนี้เดี๋ยวก็หกหมดหรอก"
"ก็ฉันอยากเห็นหน้าคียูของฉันตอนกินนี่นา"
พ่อเจ้าชายคนดี(แถมยังปากหวานเป็นที่หนึ่ง)ตอบกลับมาแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มที่เรียกได้ว่าซื่อสุดใจ(ไม่รู้แม่งแอ๊บทำเอาใจเขารึเปล่า) จังหวะการหายใจของเขาสะดุดไปอีกครั้งของวัน และเขาก็กลบเกลื่อนอาการนั้นด้วยการใช้นิ้วดีดหน้าผากของหมอนั่นไปอีกรอบด้วยแรงที่มากขึ้น(แต่หมอนั่นก็ดูเหมือนจะไม่เจ็บเหมือนเดิมนั่นล่ะ)
"นายชักจะประสาทใหญ่แล้วนะซีวอน"
"ก็เพราะคียูคนเดียวนั่นล่ะ"
"ใช่ซี่! เจ้าชายเชวซีวอนทำอะไรไม่เคยผิดอยู่แล้วนี่"
เขาย่นจมูกใส่ไอ้คนที่ทำอะไรไม่เคยจะผิดสักอย่างที่ยิ้มหวานรับคำประชดของเขาได้อย่างหน้าชื่นตาบานจนเขาล่ะอยากจะตีสักทีจริงๆ ซีวอนคีบเส้นรามยอนคำสุดท้ายเข้าปากด้วยท่าทางสุขใจพิกล(กินเร็วสมกับที่หิวจริงๆ)ก่อนจะเอี้ยวตัวไปวางชามที่เหลือน้ำอยู่เพียบลงในอ่างล้างจานใกล้ๆ
"งั้นคียูก็ทำโทษฉันสิ"
อย่าให้เขาทำละกัน!
ซีวอนหัวเราะอีกครั้งพลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วที่แขวนหูไว้บนห่วงแขวนข้างผนังมารินน้ำ(จากก๊อกตรงๆแน่อยู่แล้ว...ดูเหมือนเชวซีวอนจะเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เชื่อรัฐบาลว่านำปะปากินได้จริงๆ) เจ้าตัวใช้สองมือประคองแก้วขึ้นจรดริมฝีปากที่ไม่คลายรอยยิ้มออกเสียทีจนเขาล่ะชักจะหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ
"คียูอ่าาา"
เจ้าเพื่อนสนิทคนดีที่หนึ่งของเขาลากเสียงเรียกเขาด้วยชื่อที่เหมือนลูกแมวลูกหมาจรจัดนั่นพลางวางแก้วลงข้างตัวเพื่อพาดแขนทั้งสองข้างลงบนไหล่ของเขา ซีวอนตวัดแขนโอบคอของเขาเอาไว้หลวมๆ กักขังเขาเอาไว้ในอ้อมแขนที่ไม่ได้แน่นหนาอะไรเอาเสียเลย คยูฮยอนชักสีหน้าใส่เจ้าคนถึงเนื้อถึงตัวที่ลดใบหน้าเข้ามาใกล้
"ทำไม"
"พูดดีๆสิ นี่ฉันกำลังจะทำเรื่องสำคัญนะ"
"จะสำคัญมากขนาดไหนเชียว"
"สำคัญขนาดนี้น่ะสิ"
ริมฝีปากหยักสวยที่ยังอุ่นจัดเพราะรามยอนร้อนๆเมื่อครู่แตะสัมผัสลงมาเบาๆบนเรียวปากของเขาคล้ายจะลังเลก่อนจะกดย้ำเข้ามาอีกครั้งด้วยสัมผัสที่หนักมากขึ้น บดเบียดเข้ามาอย่างเอาแต่ใจแต่ไม่รุกเร้า...เป็นจูบที่เหมือนเชวซีวอนดีชะมัดในความรู้สึกของเขา
"ขอบคุณสำหรับรามยอนนะคียูของฉัน"
เชวซีวอนน่ะ...ไม่เหมือนเจ้าชายสักนิดเลยจริงๆให้ตายเหอะ!
.................................................................
ไรเตอร์ชอบเรื่องนี้มากเป็นการส่วนตัวนะจริงๆแล้ว เชวซีวอนเรื่องนี้กวนโอ๊ยวอนโดนตบมากอ่ะ *ฮาาา*
เปนผู้ชายที่แบบว่า ..ฮึ่ยยยยยย! น่าหมั่นไส้โคตรมาก แต่ก็เกลียดแม่งไม่ลงอะไรทำนองนั้นอ่ะ XD
ปล. เพราะอะไรไม่ทราบนะ ไรเตอร์ไม่เห็นทุกคอมเม้นของเรื่องนี้ได้อ่าค่ะ บางอันมันไม่ขึ้นอ่ะ เพราะงั้นนะคะถ้าใครถามอะไรไว้แล้วไรเตอร์ไม่ได้ตอบ ก็ขอโทษด้วยละกันนะคะ ^^
*แถมๆ
ซีวอน: แต่ฉันอยากให้คียูของฉันทำให้กินนี่นา...นะคียูน้าาา *ยิ้มหวานอวดลักยิ้ม*
ยิ้มหวานจริงนะพ่อคุณทูนหัวของไรเตอร์
ท่าเดียวกันเลยน้าาาา :)
ความคิดเห็น