คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1' :โดนออนท๊อปแล้วทิ้ง
"แม่งเอ๊ยย!...อะไรนักหนาวะชีวิตกู"
โชคดีไปที่เขาพักอยู่หอใน ระยะทางจากหอพักเข้ามาในมหาลัยเลยไม่ไกลเท่าไร มันเลยมีม้าหินให้เขาได้เดินไปนั่งพักเหนื่อยอยู่ริมฟุตบาตเป็นระยะๆ คยูฮยอนลากสังขารพาตัวเองไปทรุดตัวนั่งที่โต๊ะม้าหินที่ใกล้ที่สุด แล้วก็ต้องซี้ดปากออกมาพร้อมกับสบถออกมาดังลั่น เพราะไอ้หินอ่อนแข็งๆนั่นไม่ดีต่อสภาพบั้นท้ายของเขาเลยสักนิด
นี่มึงใส่กูไม่ยั้งเลยใช่มั้ยไอ้ห่า!
"กูจะจ้างคนไปปล้ำมึงบ้าง มึงคอยดูละกัน!...มึงด้วยไอ้เชี่ยโย่ง!"
ให้คำมั่นสัญญา(?)กับพระเจ้าไปแบบนั้นด้วยท่าทางมุ่งมั่นพิกลก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันเหลืออีกคนที่้เขายังไม่ได้ไปชำระความ...โชคดีที่เขาไม่ได้หน้ามืดขนาดลืมหยิบเครื่องมือสื่อสารติดตัวออกมาด้วยนะ คยูฮยอนต่อสายโทรออกหาหนึ่งในเหยื่อที่เขาจะจ้างคนไปปล้ำอย่างรวดเร็ว
"เชี่ยชางมิน!"
"ว่าไงครับเพื่อนคยู เสียงสดใสประหนึ่งเพิ่งแต่งงานใหม่ หายเฮิ้ร์ทที่น้องทงเฮหนีไปมีผัว..เอ๊ย!...แฟนแก้มยุ้ยแล้วหรอครับ"
กวนตีนแต่เช้าเลยนะสัด!
"ไอ้เชี่ยโย่งชิมชางมิน!"
"อย่ามาใช้ถ้อยคำหยาบคาบกับผมได้มั้ยครับคุณเพื่อนคยู แจจุงได้ยินแล้วจะนึกว่าผมหยาบคาบเหมือนมึง...เอ๊ย!...คุณเพื่อนคยูนะครับ"
เชี่ยโย่งชิมชางมินวอนแดกตีนไม่แพ้ไอ้รูมเมทที่เขาหนีมันออกมาจนเขาคันปากอยากจะมอบสัตว์เลื้อยคลานให้มันไปอีกสักตัวสองตัว แต่คำสองพยางค์สั้นๆอย่างแจจุงก็ทำเอาเขาชะงักคำพูดของตัวเองไปนิด...คิมแจจุงมีอิทธิพลต่อจิตใจและความเชื่อ(?)ของเด็กสถาปัตปีสามทั้งรุ่นเหมือนมิชชั่นนารีในยุคล่าอาณานิคมเลยล่ะ...นางฟ้ายังน้อยไปด้วยซ้ำอ่ะ! คยูฮยอนตัดสินใจเปลี่ยนคำพูดของตัวเองเสียใหม่เพื่อให้มันไม่ไประคายหูคนที่อาจจะนั่งอยู่ข้างๆไอ้เชี่ยโย่งมากนัก
"มึงอยู่ไหน"
"ทำไมผมต้องบอกให้คุณเพื่อนคยูมาขัดขวางความสุขของผมด้วยล่ะครับ กว่าจะพาแจจุงหลบไอ้สันหอกยุนโฮคณะรัฐศาสตร์มาได้นี่ผมเหนื่อยนะครับ"
"ไอ้เชี่ยโย่ง!"
"หยาบคายอีกละ รับไม่ได้จริงๆ ลาเลยละกันนะครับคุณเพื่อนคยูที่เคารพ"
ชิมชางมินชิงตัดสายไปก่อนที่เขาจะทันได้อ้าปากพ่นคำด่ากลับไป จะโทรกลับไปไอ้ห่านั่นก็ดันมือไวเสือกถอดแบตออกทันอีก คยูฮยอนถลึงตามองโทรศัพท์มือถือในมือของตนเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนโย่งที่รู้จักกันมาตั้งแต่มันยังแอ๊บแบ๊วจนตอนนี้ฮาร์ดคอร์ชิบหายจะตัดสายเข้าทิ้งเอาดื้อๆแบบนี้ แต่ไม่เป็นไร...โจวคยูฮยอนยังใจเย็น...ใจเย็นม๊ากมากเชียวล่ะ!
คนใจเย็นแสยะยิ้มออกมาพลางเลื่อนนิ้วไปตามหน้าจอทัชสกรีนของโทรศัพท์มือถือเพื่อกดเข้าโปรแกรมเฟสบุ๊ค และรอมันโหลดหน้าหลักอย่างใจเย็น เขารู้ว่าคนอย่างชิมชางมินน่ะไม่ใช่พวกไซเบอร์จ๋าชอบบอกตำแหน่งของตัวเองให้ประเทศชาติรู้อยู่แล้ว แต่คนสังคมเยอะเพื่อนแยะอย่างคิมแจจุงน่ะ...ทำแน่!...นั่นไงล่ะ! เมื่อสิบห้านาทีก่อนนี่เอง
Kim JaeJoong is at Seoul University Library - ติวหนังสือกับชางมินนี่ :]
"เสร็จกูแน่มึง!"
คนที่ออกมาทวงหาความบริสุทธิ์(?)ของตัวเองแสยะยิ้มกว้างขึ้นพลางเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กางเกง แรงอาฆาตต่อเพื่อนโย่งทำให้เขาสามารถฮึดลุกขึ้นกลับมามีแรงเดินต่อได้อีกครั้ง คยูฮยอนสาวเท้าเดินไปตามทาง ถึงระยะทางจากตรงนี้ไปถึงหอสมุดจะไกลจนอาจจะทำให้น้ำหนักลดได้หนึ่งถึงสองกิโลก็ตาม แต่คนที่พอโกรธแล้วหน้ามืดอยู่เรื่อยก็สามารถประสบความสำเร็จในการเดินมาถึงหอสมุดได้ภายในเวลาที่ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยปกติด้วยซ้ำ!
คยูฮยอนถอนหายใจ ปัดเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนของตัวเองให้เข้าที่เรียบร้อยแล้วจึงลากแตะหนีบคู่ใจเดินอาดๆเข้าไปด้านในอย่างไม่คิดเกรงกลัวคุณบรรณารักษ์จะไล่เอา...วันนี้วันเสาร์ คุณบรรณารักษ์คงไม่อยากทำงานสักเท่าไร แต่งตัวเซอร์(?)นิดหน่อยคงไม่ไล่ออกมาหรอก(มั้ง) การตามหาไอ้เชี่ยโย่งชเวกังชางมินไม่ใช่เรื่องยากเย็น...หรืออาจจะเป็นเพราะเขาหน้ามืดเกินไปก็ได้ถึงได้มีแรงฮึดเดินว่อนไปทั่วหอสมุดอย่างไม่คิดเหนื่อยเลยสักนิด จนในที่สุดก็ไปเจอเข้ากับไอ้เพื่อนสนิทที่พาแจจุงคนสวยไปติวหนังสือถึงชั้นสองแถมยังเป็นโต๊ะที่อยู่ในซอกหลืบลับตาคนอีก(นี่คุณนางฟ้าไว้ใจมันเข้าไปได้อย่างไร?!!!) เขาย้ำเท้าโครมๆเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
"ชเวกังชางมิน!"
"อ้าวคยูฮยอนนี่! ไหนชางมินบอกคยูฮยอนไม่อยากมาติวไง"
ใส่ร้ายให้กูแลดูเป็นคนขี้เกียจเรอะ?!
มือเรียวของคนถูกใส่ความ(?)ขยุ้มหมับเข้าที่เส้นผมสีดำของเพื่อนสนิทในขณะที่เรียวปากก็ขยับรอยยิ้มหวานประหนึ่งเทพบุตรแสนดีไปให้นางฟ้าแจจุงที่ช้อนตาขึ้นมามองเขาตาใส ชางมินดิ้นขยุกขยิก แต่ต่อหน้าแจจุงแบบนี้ เขาก็รู้ว่าไอ้คนที่หวังจะฟันนางฟ้าก่อนไอ้หมีตัวขาวจากคณะรัฐศาสตร์น่ะไม่กล้าทำอะไรรุนแรงหรอก!
ชเวกังชางมินรักษาภาพพจน์มากพอๆกับความกวนตีนนั่นล่ะ!
"ชางมินบอกแบบนั้นหรอครับ"
"อื้อ! ชางมินบอกว่าคยูฮยอนกำลังอกหักเลยไม่อยากมาด้วย"
ไม่ได้อกหักเว้ย!
แค่โดนไอ้เด็กวิดยาเคมี(พ่อแม่งเป็นผู้ก่อการร้ายอยู่ซาอุต้องใช้เชื้อโรคชีวภาพรึไงวะ!)อ้วนดำแก้มยุ้ยตัดหน้าไปเท่านั้นเอง!
เขากระตุกมือที่จับแน่นอยู่บนผมของเพื่อนนิดนึงพอไม่ให้อีกคนสังเกตเห็น(แต่กะให้ไอ้เชี่ยโย่งชอบใส่ร้ายเจ็บจนจี๊ดขึ้นสมองเลยล่ะ!) คยูฮยอนหัวเราะออกมาแห้งๆ เช่นเดียวกับชางมินที่ยังคงมีรอยยิ้มการค้าใช้ทำมาหากินเพื่อฟันนางฟ้าอยู่บนเรียวปากและไม่ร้องด่าเขาออกมาสักแอะ...เชี่ยโย่งแม่งความอดทนเป็นเลิศจริงๆ!
"เราขอคุยกับชางมินแป๊บนึงได้มั้ยครับแจจุง"
"ได้สิ ฉันกำลังจะออกไปโทรศัพท์หาเพื่อนอยู่พอดีเลย"
พวกเขารอจนร่างบอบบางของคิมแจจุงเดินลับหายไปจากสายตา เรียกได้ว่าส่งคุณนางฟ้าไปโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มเลยล่ะ และเมื่อแน่ใจแล้วว่าคุณคนสวยจะไม่มีทางหันมามองพวกเขาอีก ชเวกังชางมินคนชอบสร้างภาพก็เป็นฝ่ายเปิดฉากสงครามในทันที
"ทำห่าอะไรของมึงวะครับไอ้ห่าโจว ผมกูไม่ใช่ยอดหญ้าที่มึงถอนเอาไปแดกได้นะครับ มันจะ....โอ๊ยยยยย!...ห่าราก! เหี้ยโจวว!!"
ทนฟังเพื่อนเชี่ยที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังส้นตีนไปได้แค่ค่อนประโยค คยูฮยอนก็จัดการใช้สองมือจิกทึ้งผมของเพื่อนสนิทเต็มแรงก่อนจะกดหัวเอาหน้าผากของมันลงไปเขกโต๊ะไม้ดังโป๊กใหญ่...โชคดีของเขาที่ไอ้เชี่ยโย่งเลือกพาแจจุงมานั่งเสียหลบมุม เสียงร้องเมื่อกี้เลยไม่ค่อยมีใครสนใจสักเท่าไร(สมน้ำหน้ามึง หวังฟันเขามึงก็ต้องได้รับกรรมแบบนี้!) ชางมินดิ้นใหญ่ แต่คนโมโหหน้ามืดก็ไม่คิดใส่ใจต่อแรงดิ้นรนนั่นเท่าไร คยูฮยอนกระชากผมของเพื่อนขึ้นมาแล้วจึงกระแทกหน้าผากของมันกลับลงไปที่โต๊ะเป็นโป๊กที่สอง
"เพราะมึงเลยชิมชางมิน! กูจะใส่ชื่อมึงเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ได้รับโทษสถานเดียวกับผู้กระทำผิด!!"
"กูทำอะไรไอ้ห่า! กูยังม่ะ...!"
โป๊ก!
"มึงรู้มั้ยมันเจ็บมากแค่ไหน! ไอ้เชี่ยวอนยังให้กูไปรับผิดชอบมันอีก! แล้วน้องทงเฮของกูล่ะ!"
โป๊ก!!
"เหี้ยยยย!...มันเจ็บนะสัด! เชี่ยวอนทำมึงแล้วเกี่ยวอะไรกับกูวะ!...ห่าโจว! เลิกจิกกบาลกูสักที!"
โป๊ก!!!
"มึงหุบปากไปเลย! เพราะมึงนั่นล่ะไม่ดูแลกูให้ดี! กูเป็นพี่มึงตั้งสิบห้าวันนะ! มึงต้องดูแลกูสิ!...กูจะเอาน้องทงเฮ!...น้องทงเฮของกู!...มึงต้องไปทำให้ไอ้แก้มยุ้ยนั่นเลิกกับน้องทงเฮของกูนะชเวกังชางมิน มันเป็นเพราะมึงอ่ะ!...กูจะต้องเอาน้องทงเฮมาแก้เสี้ยนล้างมลทินให้รูตูดกู...ใช่แล้วๆ"
ดูเหมือนโจวคยูฮยอนที่คลุ้มคลั่งอยู่พักหนึ่ง(?)จะสงบลงได้แล้วหลังจากเอาหัวของเพื่อนสนิทโขกโต๊ะไปสี่ห้าครั้ง ชางมินรีบกระชากมือของเพื่อนรักออกจากหัวอันยุ่งเหยิงของตน เห็นผมตัวเองหลายสิบเส้นที่ร่วงลงมาก็ได้แต่เบิกตาค้างและตั้งท่าจะหันไปเอาเรื่องคืนบ้าง แต่ยังไม่ทันที่จะได้หันไปด้วยซ้ำ หูตาอันว่องไวต่อของสวยงามของเขาก็เหลือบไปเห็นแจจุงเดินตรงมาที่โต๊ะเข้าพอดี เขาก็เลยต้องรีบจัดผมเพ้าให้เข้าดี ปัดผมด้านหน้าลงมาปิดหน้าผากแดงๆของตัวเองไว้สักหน่อยแล้วจึงปั้นรอยยิ้มขึ้นมาเหมือนเมื่อครู่ไม่ได้เกิดความรุนแรงใดๆขึ้น
"แจจุงไปโทรศัพท์นานจัง"
"พอดีเจอเพื่อนระหว่างทางน่ะ"
แจจุงเอนคอพร้อมด้วรอยยิ้มเขินๆเล็กๆอย่างน่ารักที่เรียวปากพลางทรุดตัวนั่งลงที่เดิม แน่ล่ะ...ท่าทางแบบนั้นน่ะน่ารัก ทำให้คนหัวใจวายตายได้ง่ายๆเชียวล่ะ แต่ตอนนี้คยูฮยอนก็ยังไม่คิดใส่ใจเท่าไรนัก ความคิดที่จู่ๆก็แว้บเข้ามาในหัวทำเอาเขาหมกมุ่นกับมันไปแป๊บนึง...ก็การล้างมลทินให้รูตูดเป็นเรื่องสำคัญ และน้องทงเฮก็โคตรเหมาที่จะมาเป็นเครื่องบูชายัญในพิธีกรรมอันศักสิทธิ์(?)ครั้งนี้แบบสุดๆ คนที่กำลังครุ่นคิดอยู่กับตัวเองแสยะยิ้มออกมาอย่างเคยตัว
"คยูฮยอนมีอะไรหรอ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย"
"เปล่าครับแจจุง คิดอะไรเพลินๆน่ะ"
เขาส่งรอยยิ้มแสนดีสุดๆไปให้แจจุงคนสวยก่อนจะตบป้าบลงบนบ่าของเพื่อนสนิทไปหนักๆเสียสองที คยูฮยอนลดริมฝีปากลงไปใกล้ใบหูของเพื่อนโย่งคนดีที่ยังนั่งปั้นหน้ายิ้มด้วยมาดผู้ชายอารมณ์ดี
"มึงสัญญากับกูแล้วนะครับเพื่อนชิม"
กระซิบส่งท้ายไว้แบบนั้นก่อนจะตบบ่าอีกฝ่ายหนักๆไปอีกที แล้วจึงหมุนตัวเดินออกมาจากหอสมุดไปด้วยอารมณ์ที่แตกต่างจากตอนขาเข้ามาลิบลับ คยูฮยอนยิ้มให้กับสายลมและแสงแดดอยู่ที่หน้าหอสมุด ทำตัวประหนึ่งกำลังถ่ายโฆษณาเป็นพรีเซนเตอร์รณรงค์ให้นักศึกษาหันมาเข้าหอสมุดก่อนหางตาจะเหลือบแลไปเห็นใบหน้าหวานของผู้ชายดวงตาแสนสวยคนหนึ่งที่กำลังหอบหนังสือกึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นบันไดมาเข้าพอดี...อ่า...วันนี้ช่างเป็นวันดีที่ทำให้โจวคยูฮยอนเจอแต่ของสวยงาม เขาหันไปส่งรอยยิ้มให้เพื่อนต่างคณะตาหวานคนนั้นที่เคยทำงานกลุ่มวิชาบังคับของมหาลัยด้วยกันครั้งนึงตอนปีหนึ่ง(ไม่อยากจะอวด แต่ในเครื่องมีเบอร์ติดต่อทั้งเบอร์บ้านทั้งเบอร์มือถือเลยเหอะ!)
"อีทึกมาหอสมุดแต่วันเลยนะครับ"
"อื้อ! มีหนังสือต้องคืนน่ะ เราไปก่อนนะคยูฮยอน"
อีกฝ่ายตอบเขากลับมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนเกินกว่าจะไปคืนหนังสืออย่างไรพิกลก่อนจะรีบสาวเท้ายาวๆเดินผ่านเขาเข้าไปด้านใน ถึงจะปลื้มใจอยู่สักหน่อยที่คนสวยแถมยังอ่อนหวานหัวดีของคณะศิลปกรรมยังจำชื่อเขาได้แม้จะทำงานด้วยกันแค่ช่วงสั้นเมื่อตอนปีหนึ่ง(แถมเขาก็ยังไม่ค่อยเข้าไปช่วยงานอีกต่างหาก) แต่ท่าทางรีบร้อนเหมือนหนีอะไรบางอย่างอยู่ก็ทำให้เขางุนงงอยู่ดี คยูฮยอนเหลียวหลังมองตามไปครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กับสายลมและแสงแดดเพียงลำพังเหมือนเดิม
คอยพี่ก่อนนะครับน้องทงเฮ
ถึงพี่คยูจะเสียรูทวาร(?!)ไปแล้ว แต่จิตใจยังรักมั่นคงไม่แปรเปลี่ยนนะครับคนดี!
คนที่เสียรูทวารไปแล้วเดินฮัมเพลงลงบันไดหน้าหอสมุดด้วยท่าทางอารมณ์ดีสุดขีด...ดูเหมือนการจับหัวเพื่อนโย่งโขกโต๊ะไปเกือบครึ่งโหลจะสามารถทำให้เขาลืมอารมณ์บาดหมางกับไอ้รูมเมทวอนแดกตีนไปเสียสนิท มารู้ตัวอีกทีว่ากำลังเคืองแม่งอยู่มากขนาดไหนก็ตอนเดินมาถึงใต้หอเสียแล้ว แถมมารู้ตัวพร้อมกับอาการเจ็บช่วงล่างอีกต่างหาก! ใบหน้าขาวของลูกแมวที่เพิ่งอารมณ์ดีอยู่แหม็บๆเปลี่ยนกลับมาเป็นบึ้งตึงเหมือนตอนขาออกมาไม่มีผิดราวกับกลัวพี่ยามจะจำไม่ได้งั้นล่ะว่าคนที่ออกไปกับคนที่กลับเข้ามาเป็นคนๆเดียวกัน
"สัดเอ๊ย"
คยูฮยอนสบถออกมาอีกพลางกระทืบเท้าเดินวนไปวนมาอยู่ใต้หอ หันไปเตะโต๊ะที่ตั้งวางอยู่บ้างเป็นระยะๆจนพ่อค้าแม่ค้าที่กำลังเปิดร้านหันมามองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง ร่ำๆจะวิ่งไปเรียกพี่ยามให้มาจัดการเขาอยู่หลายรอบ...เขาไม่อยากขึ้นไปเจอหน้าไอ้รูมเมทวอนตีนนั่นเพราะเขาไม่รู้จะปั้นหน้ายังไง จะกลับไปนั่งติวหนังสือกับไอ้เชี่ยโย่งก็คงโดนมันจับตัดคอประจานแจจุงเพราะไปทำกับมันไว้เยอะ จะนั่งเล่นอยู่ใต้ตึกก็ยุงเยอะ กลัวเป็นไข้เลือดออก แต่ตอนนี้น่ะเจ็บตูดชิบหายเลย...แล้วจะให้กูทำยังไงดีล่ะวะ!
"ก็มันงานด่วนจริงๆนี่หว่า จะให้กูทำไง มึงอยากให้ไอ้แทคแดกกบาลกูรึไง"
"นั่นเรื่องของมึง"
เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นมาจากประตูด้านในเรียกสายตาของคยูฮยอนให้ตวัดขวับไปมองได้อย่างรวดเร็ว และเขาก็สบตาเข้ากับไอ้รูมเมทตัวยาวที่กำลังเดินออกมาพอดีเข้าอย่างจังจนเผลอผงะถอยไปสองก้าวเพราะไม่คิดว่าไอ้ห่านั่นจะจ้องมาทางนี้พอดร เชวซีวอนดูแปลกใจที่เห็นเขายืนหน้ามึนอยู่ตรงนี้เพียงชั่วครู่ก่อนจะขยับรอยยิ้มวอนแดกตีนอันเป็นเอกลักษณ์ขึ้นมาบนเรียวปาก หมอนั่นใช้ไม้กลองในมือสะกิดเรียกเพื่อนตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆและกำลังก้มหน้าก้มตากดบีบีจะเป็นจะตายเบาๆคล้ายอยากจะเรียกให้หันมาสนใจ
"หาเบียร์แดกกันมั้ยฮยอกแจ"
"เป็นห่าอะไรแดกเบียร์แต่เช้า อยากตายเร็วเพิ่มอีกห้าปีรึไง"
คยูฮยอนคิดว่าตัวเองจำเพื่อนส่วนใหญ่ของรูมเมทได้ โดยเฉพาะลีฮยอกแจคนนี้เลย...ตัวเล็กน่ารักผิวขาวปากแดงเหมาะแกการทำเป็นเมียมากถึงมากที่สุด(แต่ก็ยังน้อยกว่าน้องทงเฮอยู่ดี) แต่เขาก็ไมเข้าจ๊ายยยไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมพระเจ้าถึงดลบันดาลให้คนน่ารักอย่างลีฮยอกแจโคจรมาพบกับเชวซีวอนเสียได้ เพราะเขามั่นใจมากๆเลยว่าตอนปีหนึ่งน่ะ ลีฮยอกแจเรียกแทนตัวเองว่าเราทุกประโยคอ่ะ!(เฮ้อออ!...นี่ถ้าไม่นับไอ้เชี่ยวอนกับไอ้เชี่ยโย่งนะ วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีมากๆของโจวคยูฮยอนแน่ๆ เจอคนสวยเยอะมากเหลือเกิน!)
เพราะแบบนี้รึเปล่านะ เขาถึงรู้สึกหงุดหงิดทุกทีที่เห็นลีฮยอกแจเดินอยู่ข้างเชวซีวอนน่ะ?
"กูเสียใจว่ะ"
ดวงตาเรียวรีของฮยอกแจละออกมาจากหน้าจอบีบีก่อนจะตวัดขึ้นไปมองหน้าเพื่อนสนิทตัวสูงข้างกายเจ้าของคำเอ่ยเมื่อครู่ที่จู่ๆก็หยุดเดินเอาเสียดื้อๆ คนตัวเล็กเลิกคิ้วขึ้นนิดคล้ายกำลังรอประโยคขยายความต่อจากประโยคเมื่อครู่ แต่ยังไม่ทันที่ซีวอนจะทันได้พูดว่าเสียใจเพราะอะไร ผู้ชายสองคนที่เดินตะโกนโหวกเหวกเสียงดังมาแต่ไกลก็เรียกสายตาของเขาให้หันไปสนใจเสียก่อน...อ่า...นี่มันวันเด็กวิศวะแห่งชาติรึไงกันวะ มากันครบแก๊งแต่หัววันเลย!
"นี่ลีฮยอกแจ! ทำไมชักช้านักวะ แทคยอนจะตบกบาลกูกับเยซองแยกอยู่แล้วนะเว้ย!"
คยูฮยอนคิดว่าตัวเองต้องโดนรุม(โทรม?)แน่ๆหากยังยืนสล่อนเป็นเหยื่ออยู่ตรงนี้ต่อไป แต่พอจะก้าวขา ไอ้คุณเชวรูมเมทคนแสนดีของเขาก็ดันหันหน้ามามองพอดี แถมยังมองด้วยสายตาเยาะเย้ยกันสุดขีดอีกต่างหาก...เหมือนกำลังตะโกนใส่หน้าว่านี่มึงป๊อดหรองั้นล่ะ! และแน่ล่ะ...ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้อย่างโจวคยูฮยอนไม่มีทางยอมแพ้ต่อสายตาแบบนั้นเสียหรอก เขายืนกัดฟัน ทนอาการเจ็บรูตูดเอาไว้เพื่อเฝ้าดูสิ่งที่คุณรูมเมทเชวตั้งใจทำต่อไป
เหี้ย!...กูกล้าทำท่านั่งเทียนให้มึงเมื่อคืนนี่กูป๊อดหรอสัด!
"แล้วแทคยอนไม่ตบกบาลกูแยกไปแล้วรึไงเชวมินโฮ!"
เขากำลังรู้สึกโง่ชะมัดที่มายืนดูเด็กวิศวะตะโกนโต้เถียงใส่หน้ากันปาวๆอยู่ที่หน้าหอพักของตัวเองแบบนี้ แต่ไอ้เชวที่เลิกคิ้วท้าทายเขาไม่เลิกก็ทำให้เขาทำตัวฉลาดๆอย่างการเดินหนีขึ้นห้องไปไม่ได้เสียที
"เอ้อ!...เมื่อกี้มึงเสียใจอะไรวะซีวอน"
พอโต้เถียงจบ ลีฮยอกแจคนงาม(และแสนห่วงใย)ก็หันไปไถ่ถามเพื่อนสนิทตัวโตในเรื่องที่อีกฝ่ายพูดค้างไว้เมื่อครู่ คำถามเรียกสายตาของคนมาใหม่อย่างมินโฮและเยซอง(สองคนนี้เขาก็รู้จักอีกเหมือนกันนั่นล่ะ)ให้ตวัดไปมองหน้าคนเสียใจในทันทีด้วยสายตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ทนฟ้าทนฝนยิ่งกว่ากระเบื้องห้าห่วงอย่างเชวซีอวนจะรู้สึกเสียใจเป็นกับคนอื่นเค้าด้วย
ซีวอนหันมาเหยียดยิ้มเย้ยๆให้เขานิดก่อนจะหันกลับไปตีหน้าเศร้า(ถุย! มึงขับมอ'ไซต์ชนหมาตาย หนังหน้ามึงยังไม่เปลี่ยนเลย แล้วมึงจะมาเสียใจอะไรวะไอ้ห่า!)เล่าความเท็จกับเพื่อน(คยูฮยอนไม่เข้าใจ เขาก็ออกจะยืนอยู่อย่างเปิดเผยตรงกลางลานใต้ตึกนี่ แล้วทำไมมีแค่ไอ้เชี่ยวอนที่สังเกตเห็นเขาวะ!)
"กูโดนออนท๊อปแล้วทิ้งว่ะ"
ไอ้หอยหากรากหญ้ามีพ่อหน้าเหมือนปลวก!!
เชี่ยเชวชักจะวอนแดกตีนมากเกินไปแล้วนะ!!
คยูฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอ้าปากค้างด้วยท่าทางที่ทุเรศทุรังเป็นที่สุด เช่นเดียวกับเพื่อนของคนโดนออนท๊อปแล้วทิ้งที่ทำหน้าทำตาเหมือนเห็นเพื่อนกำลังจะออกเรือนไป ก่อนจะเป็นฮยอกแจที่ตบมือขึ้นมาเสียงดังด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปนิดหน่อย...อืม...คืออธิบายไม่ถูกน่ะ ฮยอกแจคนงามดูเดือดร้อนเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายโดนเสียบเองยังไงยังงั้น
"รูมเมทมึงใช่มั้ยไอ้วอน!...ช่ะช่าา!! กูกะแล้วว่าคยูฮยอนต้องหวังแอ้มมึงอยู่! อย่าให้เขาทิ้งขว้างมึงนะไอ้วอน ถ้าแม่งทิ้งมึงบอกกู เดี๋ยวกูจัดการให้ ทำให้น้องชายมึงต้องมาเหนื่อยปล่อยน้ำแบบนี้แม่งต้องรับผิดชอบเว้ย!...กูนี่อ่านคนไม่ผิดจริงๆ!"
เด็กวิศวะแม่งเชี่ยยยยยยย!!!
.......................................................................
ตอนหน้าขอเป็นคู่รองของเรื่องบ้าง เราจะตัดไปหาคนสวยตาหวานที่คยูเจอที่หน้าหอสมุดกันค่ะ^^
เจอกันคราวหน้าจ้าาา
ความคิดเห็น