คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [SF] 4Romance ฝัน หวาน อาย จูบ, .. หวาน - Hate That I Love You
สถานะ: ยังคงเปนผู้ประสบภัยน้ำท่วม = =
"รักนะ"
"อืม"
"รักจริงๆนะ"
"เออ...กูรู้แล้ว"
"ที่รักใจร้ายว่ะ"
คือกูผิดอีก?
คยูฮยอนเหล่ตามองไอ้แฟนตัวสูงที่งอนสะบัดก้นเดินหนีไปด้วยท่าทางเอือมๆก่อนจะหันกลับมาสนใจหนังสือที่กางเปิดอยู่บนโต๊ะตรงหน้าตามเดิมโดยไม่คิดจะลุกตามเจ้าเด็กนิเทศหน้าหล่อนั่นไป...เดี๋ยวก็กลับมา เขารู้ เชวซีวอนไม่เคยไปไหนไกลเกินกว่าที่เขาจะมองเห็นและเรียกหาอยู่แล้ว มือบางเอื้อมไปหยิบดินสอกดของตัวเองกลับมาถือไว้ในมือเพื่อทำแบบฝึกหัดซ้ำอีกรอบ...เขามีสอบย่อยพรุ่งนี้ และตอนนี้ก็ยังทำแบบฝึกหัดไม่ถูกเลยสักข้อ มันก็เลยไม่มีอารมณ์ไปต่อปากต่อคำกับแฟนหนุ่มที่คบกันมาตั้งแต่ปีสอง(จนตอนนี้ปีสี่แล้ว...คบกันยืดได้อย่างไม่น่าเชื่อ)เท่าไรนัก
ก็ถ้าตกขึ้นมา...เชวซีวอนก็คงช่วยอะไรเขาไม่ได้นอกจากลูบหัวปลอบใจหรอกจริงมั้ย?!
เด็กบัญชีตัวบางนั่งจมอยู่ในหอสมุดเกือบค่อนวันเพื่อทำแบบฝึกหัดที่อุตส่าห์ลงทุนไปขุดหามาจากหอสมุดของมหาลัยอื่น มารู้ตัวอีกทีว่านั่งนิ่งๆอยู่ที่เก้าอี้ตัวนี้มานานเท่าไรก็เป็นตอนที่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูและพบว่าตอนนี้ห้าโมงกว่าเข้าไปแล้ว คยูฮยอนถอนหายใจออกมาเบาๆพลางปิดหหนังสือที่กางเปิดอยู่ตรงหน้าลงเบาๆ จัดการกวาดข้าวของทั้งหมดลงกระเป๋าลวกๆ แต่พอกำลังจะยืดตัวลุกขึ้นยืน มือที่กำลังเหวี่ยงกระเป๋าเป้ขึ้นหลังก็ชะงักไปนิด คนขยันมุ่นหัวคิ้วเข้าหากันพลางยกนาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมาดูอีกรอบเพื่อให้แน่ใจ
เชวซีวอนชักจะงอนนานเกินไปแล้วนะ!
"ไอ้บ้าเอ๊ย! แผนสูงนักนะ คิดว่ากูแคร์รึไง"
คนเย็นชาสบถงึมงำออกมาก่อนจะรวบหนังสือเล่มหนาเข้ามากอดแนบอกและเดินปึงปังออกจากหอสมุดไปด้วยใบหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์เท่าไร ลมฝนพัดมาวูบหนึ่งหอบเอาไอชื้นจากสายฝนที่ตกอยู่ในที่ห่างออกไปเข้ากระทบใบหน้าให้หนาวเล่น และกว่าจะรู้ตัวว่าจะเอายังไง มือข้างที่ว่างก็ล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงเสียแล้ว คยูฮยอนถอนหายใจ
คำตอบคือเขาแคร์น่ะสิ!
"กูล่ะเบื่อตัวเองจริงๆ"
ปลายนิ้วเรียวขยับกดหมายเลขหนึ่งแล้วจึงกดโทรออก โทรศัพท์มือถือแสนดีของเขาก็จัดการต่อสายหาเชวซีวอนทันที เขายกมันขึ้นแนบหู ทนฟังเสียงเพลงรอสายแสนหวานเพียงไม่กี่วินาที เจ้าของหมายเลขโทรศัพท์ประจำเบอร์โทรด่วนหมายเลขหนึ่งก็กดรับ
"กว่าที่รักจะนึกถึงกูได้นี่นานจังนะครับ เพิ่งนึกได้รึไงว่ากูงอนที่รักอยู่น่ะ"
เขาล่ะเบื่อตัวเองมากจริงๆนะ
"มารับเดี๋ยวนี้ คอยอยู่"
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ทุกทีสินาา
"ที่รักขอหวานๆหน่อยสิครับ กูคอยมึงนานมากเลยนะรู้มั้ย"
แล้วทำไมโจวคยูฮยอนต้องเป็นฝ่ายง้อทุกทีทั้งๆที่ไม่เคยผิด
"ถ้ากูเปียกฝน แม้แต่ขมๆมึงก็จะไม่ได้จากกู"
"เย็นชาว่ะ งอนแล้ว ที่รักหาทางกลับคอนโดเองละกัน ไม่รักกูนี่ ใช่มั้ยล่ะ...เชอะ!....พูดหวานๆให้ฟังหน่อยก็ไม่ได้ บอกรักกันก็ไม่เคย มาหลอกให้กูหลงรักหัวปักหัวปำแล้วก็ชิ่งจากไป...ที่รักใจร้ายมากๆเลยว่ะ"
ปลายสายทำเสียงเง้างอดตัดพ้อมายืดยาวจนคนที่ถูกหาว่าเย็นชาต้องทำหน้าเหม็นเบื่อใส่โทรศัพท์...เย็นชาเรอะ?!...ไม่รักงั้นเรอะ?!! เขาล่ะเบื่อตัวเองเป็นบ้า! คยูฮยอนขยับถอยเข้ามาหลบอยู่ใต้ชายคาของหอสมุดมากขึ้นเมื่อเริ่มสัมผัสได้ถึงละอองฝนที่พัดมากับสายลม แต่กระนั้นเสียงจิ๊จ๊ะที่ดังมาตามสายคล้ายอยากจะบอกว่ากำลังงอนอยู่นะก็ทำให้เขาคลี่ยิ้มออกมาได้ไม่ยากเย็นอะไรนัก
"มึงครับ ฝนจะตกแล้ว ที่รักหนาวมาก ไม่อยากเป็นหวัดด้วย มารับที่รักหน่อยนะ วันนี้ใส่สีขาว ตัวเปียกไป คนอื่นมองที่รักมึงไม่หึงหรอ ขนาดมึงถอดเสื้อที่รักยังหึงเลยนะครับ"
บอกแล้วว่าเบื่อตัวเอง...เบื่อที่ตัวเองรักเชวซีวอนจนยอมง้อมันได้ทุกวี่ทุกวันแบบนี้น่ะสิ!
.....................................................
"มึงก็ทำตัวหวานๆกับมันบ้างสิวะ เห็นล่ำๆแบบนั้น ไอ้ซีวอนมันก็มีหัวใจนะเว้ย"
เอาเรื่องชีวิตคู่ของมึงให้รอดก่อนเหอะว่ามึงจะเคะหรือจะเมะให้ปลาน้ำตื้นนั่นกันแน่ไอ้ไก่!
คยูฮยอนอยากจะตอกหน้าเจ้าเพื่อนสนิทตัวเล็กของตนไปแบบนั้นนัก แต่ก็กลัวว่าลีฮยอกแจจะปล่อยโฮออกมาเสียก่อน(แล้วไปบอกไอ้ปลาน้ำตื้นจอมแว๊นที่วันๆเอาแต่ซิ่งมอ'ไซต์นั่นให้เอาตีนมายันหน้าเขาน่ะสิ) เขาเลยเลือกที่จะก้มหน้าลงมาสนใจหนังสือที่กางอยู่ตรงหน้าแทนที่...ไอ้หล่อล่ำนั่นน่ะเรอะ?!...เหอะ!...แล้วกูไม่มีหัวใจรึไงวะไอ้ไก่!
"กูหวานของกูได้แค่นี้ ตอนแม่งมาขอคบ กูก็หวานเท่านี้ จะให้กูหวานกว่านี้ตอนเป็นแฟนกันแล้วมันใช่เรื่องมั้ย...เลี่ยนตายห่า"
"พูดหวานๆกับคนที่มึงรักหน่อยไม่ได้รึไง มันไม่เลี่ยนขนาดนั้นหรอกนาา ทีกูยังพูดจ๊ะจ๋ากับทงเฮจ๋าของกูได้เลย...หรือว่ามึงไม่รักไอ้ซีวอนมัน นี่มึงหลอกแดกตังค์มันเหมือนยัยแทยอนเรอะ?!"
คำถามของฮยอกแจทำให้เขาชะงักมือที่กำลังจรดปลายปากกาลงบนหน้ากระดาษชะงักไปนิด คยูฮยอนเม้มริมฝีปากพลางเบือนสายตาหลบไปมองชั้นวางหนังสือใกล้ๆ...ไม่ตอบอะไรออกไปในทันที...ทำไมไม่มีคนเข้าใจเขาเลยวะ?!...น่าหงุดหงิดเป็นบ้า!
ไม่รักเรอะ?! หลอกแดกตังค์มันงั้นเรอะ?!
ง้อมันบ่อยขนาดนี้เรียกว่าไม่รักเรอะ?!
เบื่อตัวเองที่รักมันมากขนาดนี้ชะมัดด้วยซ้ำ!
"ไม่ตอบคำถามของฮยอกแจหน่อยล่ะครับคยูฮยอน"
เสียงทุ้มที่เอ่ยทักขึ้นมาจากด้านหลังทำเอาเขาเหยียดแผ่นหลังขึ้นตรงเล็กน้อย เสียงของซีวอนฟังดูเรียบเฉยเย็นชาไม่คุ้นหู...และเขาก็ไม่ชอบให้อีกฝ่ายใช้น้ำเสียงแบบนั้นเรียกชื่อของเขา คยูฮยอนเหลียวหลังกลับไปสบตากับแฟนหนุ่มในที่สุด...คนเย็นชายังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย
เบื่อตัวเองมากขนาดนี้...อย่ามาพูดจาด้วยน้ำเสียงห่างเหินแบบนั้นนะ
"อย่ามาใช้น้ำเสียงแบบนี้กับกู"
ร่างสูงของคนที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่กดสายตาลงมอง...มันว่างเปล่าเย็นชาไม่เหมือนเคย และเขาก็ไม่ชอบให้อีกฝ่ายใช้สายตาแบบนั้นจ้องมองเขาเช่นกัน ใบหน้าขาวของคนเย็นชาเชิดขึ้นมอง
เบื่อตัวเองมากขนาดนี้...อย่ามามองด้วยสายตาเหมือนไม่รู้สึกอะไรกันแบบนั้นนะ
"อย่ามาใช้สายตาแบบนี้มองกู"
"อย่าทะเลาะกันนาาา ซีวอนอุตส่าห์มารับมึงนะ อย่างชวนเขาทะเลาะสิคยูฮยอนอ่า"
ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน...
โจวคยูฮยอนต้องผิดเสมอเวลาอยู่กับเชวซีวอนรึไง!
รักมากเกินไปก็ผิดงั้นหรอ?!
ฮยอกแจรีบลุกขึ้นมากุลีกุจรเก็บหนังสือให้เขาด้วยรอยยิ้มที่กว้างเกินพอดีก่อนจะลุกวิ่งอ้อมโต๊ะมาดึงตัวเขาให้ลุกขึ้น ไล่ต้อนทั้งเขาและซีวอนให้เดินออกจากหอสมุดไป คนตัวสูงข้างกายไม่ได้เอ่ยปากพูดจ้อออกมาเหมือนเคย และมันก็ไม่เคยใช้นิสัยของโจวคยูฮยอนที่จะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน เขากระชับกระเป๋าที่ควรจะสะพายอยู่บนหัวไหล่เข้าแนบอกมากขึ้น ก้มหน้าอดทนต่อความอึดอัดเดินเคียงข้างแฟนหนุ่มไปจนถึงลานจอดรถด้านหลังหอสมุด แต่ก็นั่นล่ะ...คนอย่างโจวคยูฮยอนอดทนอะไรไม่ได้นานหรอก เดินมาถึงลานจอดรถได้หน่อย คนที่ไม่เคยอดทนต่ออะไรเลยก็หยุดเดิน ทำหน้าเบ้และปล่อยให้น้ำตาหยดแหมะลงมาเอาดื้อๆตรงนั้น
"คยูฮยอนอ่าาา"
เสียงของซีวอนช่างฟังดูอ่อนหวานอ่อนโยนยามที่อีกฝ่ายเอ่ยเรียกชื่อเขาออกมาด้วยน้ำเสียงลากยาวเหมือนผู้ใหญ่ที่อ่อนอกอ่อนใจระคนเอ็นดูไปกับเด็กเอาแต่ใจ ร่างสูงที่เดินนำเขาไปได้สามสี่ก้าวหมุนตัวเดินกลับมาหาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เดินตามไปด้วย เรียวปากหยักได้รู้สวยขยับยกขึ้นเป็นรอยยิ้มนิดๆ ในขณะที่มือใหญ่ข้างหนึ่งก็วางแปะลงมาบนศีรษะของเขาพร้อมกับโยกมันไปมาซ้ายขวา ซีวอนย่อเข่าลงนิดเพื่อสบตากับเขาตรงๆ...และแม้แต่ดวงตาคมๆคู่นั้นก็ยังเปื้อนยิ้ม
"เป็นอะไรครับที่รัก"
"ก็มึงอ่ะ...ฮึก...รักมึงจริงๆนะ...ฮึก...รักจริงๆนะ...ฮึก...กูไม่ได้จะเอาเงินมึงเหมือนแทยอนจริงๆนะ...ฮึก...เชื่อที่รักนะ..."
สะอื้นออกมาได้ฮึกเดียว คยูฮยอนก็รู้สึกเหมือนตัวเองก๊อกรั่ว ร้องไห้ออกมาไม่หยุด พูดจาไร้สาระที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้จะพูดไปทำไม เพราะมันฟังดูไม่เป็นเรื่องเป็นราวอะไรเลยสักนิด แต่ซีวอนก็ยังยิ้มอ่อนๆให้อยู่แบบนั้น หมอนั่นใช้มืออีกข้างเกลี่ยน้ำตาออกจากข้างแก้มของเขาเบาๆ
"รู้แล้วครับ รู้แล้ว...ก็ไม่ได้บอกว่าที่รักไม่รักนี่ครับ"
"ถ้ากูไม่...ฮึก...หวาน มึงจะรักรึเปล่า...ฮึก...ห้ามนะ...ฮึก...ห้ามทิ้งกูนะ"
คยูฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองไร้สาระมากจริงๆ เขาพูดไม่รู้เรื่อง แถมยังน้ำตากลบตาไปหมดจนมองเห็นหน้าคนที่ทำให้เขาเบื่อตัวเองมากเหลือเกินได้ไม่ชัดตาเอาเสียเลย เขาได้ยินเสียงซีวอนหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะสัมผัสได้ถึงริมฝีปากอุ่นๆที่หน้าผาก
"ไม่หวานก็รักจะตายอยู่แล้ว ถ้าหวานกูคงต้องตายเพราะรักที่รักแน่ๆ...รักขนาดนี้จะให้ทิ้งที่รักได้ยังไงครับ"
"จริงนะ...ฮึก"
"จริงที่สุดครับ...มากอดกัน กอดแล้วหายโกรธนะ หยุดร้องไห้ด้วย"
"อื้อ!"
คยูฮยอนทิ้งกระเป๋าลงพื้น กระโดดตัวลอยกอดคออีกคนเสียแรงจนร่างล่ำๆนั่นผงะถอยไปหลายก้าว แต่กระนั้นซีวอนก็ยังรับร่างของเขาไว้และสอดแขนเข้ามาโอบกอดเอวของเขาเอาไว้แน่น จมูกโด่งกดเข้าแนบที่ซอกคอของเขาพร้อมกับที่มือใหญ่กดศีรษะของเขาเข้าแนบไหล่ เขาได้ยินเสียงซีวอนหัวเราะออกมาเบาๆอีกครั้ง
"ที่รักทำตัวหวานๆแบบนี้ กูก็เลี่ยนเหมือนกันนะครับ"
เกลียดตัวเองชะมัด!...ทำไมถึงได้รักหมอนี่มากขนาดนี้วะเนี่ย!!
.............................................................
- END -
ความคิดเห็น