คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 11' :ถ้ากูรู้สึก .. แต่มึงไม่ล่ะ? (100%)
"หน้าบูดเป็นตูดแมวอีกละ ผัวพาไปเที่ยวไม่สนุกรึไง"
"สนะ..."
"สนุกจะตายไปเนอะพี่คยูฮยอน"
คุณพระ!
น้องทงเฮที่โผล่มาจ๊ะเอ๋กระทันหันถึงม้าหินข้างคณะแบบเหมือนหลุดออกมาจากหลุมดำส่วนตัวยังไม่ทำให้เขาตกใจได้เท่าร่างบอบบางของคุณฮยอกแจคนสวยที่โดนมือเล็กของน้องทงเฮคนน่ารักดึงรั้งชายเสื้อให้เดินตามมาด้วยอย่างเอาแต่ใจ คยูฮยอนคิดว่าตัวเองกำลังอ้าปากค้างด้วยท่าทางทุเรศทุรังลูกตาเป็นที่สุด มารู้ตัวอีกทีว่าน้องทงเฮกำลังก้มหน้าส่งรอยยิ้มลงมาให้อย่างรอคอยคำตอบก็เป็นตอนที่เพื่อนชิมคนดีใช้ตีนเหยียบตีนที่อยู่ใต้โต๊ะเข้านั่นล่ะ(ไม่เข้าใจจริงๆ มึงใช้มือสะกิดเหมือนคนมีอารยธรรมเค้าทำกันไม่ได้หรอสัด!) เขารีบกลืนประโยค'สนุกตายห่า'ที่เกือบจะพ่นออกไปเมื่อครู่ลงคอไปและรีบเงยหน้าขยับรอยยิ้มส่งกลับไปให้น้องทงเฮยอดรักอย่างรวดเร็ว เขาหยุดมือที่กำลังร่างภาพวาดลงในสมุดสเก็ตที่วางกางอยู่บนโต๊ะมาหินลง
"ครับ...เอ่อ...ก็สนุกดี"
"ตุ๊กตาหมีตัวนั้นยังอยู่มั้ย ทงเฮอยากได้มั้งอ่ะ พี่ซีวอนนี่เจ๋งสุดยอดไปเลยเนอะ ทงเฮเล่นตั้งหลายรอบยังไม่เห็นทำได้เลย"
ก็เพราะไอ้เชี่ยวอนคงไปข่มขู่ขืนใจคนดูแลซุ้มล่ะมั้งครับคนดี
คนตัวเล็กทำปากบู้อย่างเสียดายพลางบ่นหงุงหงิงไปตามประสาอย่างน่ารักจนเขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือขึ้นไปหยิกแก้มนุ่มเล่นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว แต่ถึงจะชื่นมื่น(?)อยู่กับความน่ารักของน้องทงเฮคนน่ารัก ดวงตาของเขากลับคอยเหล่มองไปที่คุณฮยอกแจคนสวยเป็นระยะๆเพื่อรอดูปฏิกริยา แต่อาการก้มหน้านิ่ง ใช้นิ้วของทั้งสองมือกดแบล๊คเบอร์รี่ที่ถืออยู่ในมือยิกๆอย่างเอาเป็นเอาตายของคุณฮยอกแจก็ทำให้เขาเลิกใส่ใจไปอย่างง่ายดาย
"งื้อออ พี่คยูฮยอนอ่าา อย่าแกล้งทงเฮแบบนี้สิ"
ถึงน้องทงเฮคนน่ารักจะล่ำ(ขึ้นทุกวี่ทุกวัน)
ถึงน้องทงเฮคนน่ารัก(อาจ)จะเมะ
ถึงพี่คยูจะเสียพรหมจรรย์(ด้านหลัง)ไปแล้ว
แต่พี่คยูก็ไม่ยอมแพ้กับอุปสรรคจิ๊บๆแบบนี้หรอกนะขอบอก!
"ยังอยู่สิ แต่ตัวใหญ่เกะกะห้องมากเลย ถ้าน้องทงเฮอยากเล่นก็ขึ้นมาหาพี่ที่ห้องสิครับ อยู่หอเดียวกับพี่นี่"
"ผัวจะด่าเอานะเพื่อนน้าาา"
"หุบปากไปสัด!"
ไอ้เชี่ยโย่งเอามือป้องปากหัวเราะสะใจโดยไม่มีเสียงด้วยมาดผู้ดีตอแหลวอนแดกส้นตีนท่ามกลางสายตางงๆของน้องทงเฮคนน่ารักที่ดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนเชี่ยของเขาพ่นออกมา คยูฮยอนหันไปถลึงตาใส่ไอ้เพื่อนสนิทที่นอกจากจะไม่สนับสนุนความรักของเขาแล้วยังเหยียบย่ำ(?)ทำร้ายจิตใจก่อนเขาจะหันกลับมาโปรยยิ้มหวานให้น้องทงเฮที่ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะอีกครั้ง
"แล้วนี่น้องทงเฮจะพาคุณฮยอกแจไปไหนครับ"
"ไปกินเค้กที่ร้านเปิดใหม่ตรงข้างมหาลัยน่ะครับ พี่คยูฮยอนเคยเห็นมั้ย ร้านสีฟ้าๆน่ารักมากเลย"
พอพูดถึงเค้ก น้องทงเฮก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยท่าทางสดใสสุดๆ แถมพอบอกว่าร้านสีฟ้าที่ว่านั่นน่ารักขนาดไหนก็ทำสีหน้าได้น่าชังจนเขารู้สึกเหมือนตัวเองตาพร่าไปชั่วขณะ....ความรักเข้าตาพี่คยูจังๆเลยครับน้องทงเฮคนน่ารัก! แต่ถึงจะอย่างนั้น รอยยิ้มของเขากลับกระตุกไปนิดเมื่อเหลือบไปเห็นคุณฮยอกแจคนสวยละมือข้างหนึ่งออกมาจากโทรศัพท์มือถือเพื่อดึงมือเล็กของน้องทงเฮ(ซึ่งพอสังเกตเอาเข้าจริงๆ มือของคุณฮยอกแจเล็กกว่ามือของน้องทงเฮอีกอ่ะ!)ออกจากชายเสื้อของตน และเปลี่ยนมาเป็นเกาะกุมกันเอาไว้หลวมๆแทน
หัวใจพี่คยูร้าวรานนะครับรู้มั้ยน้องทงเฮ!
แล้วผัวน้องล่ะ?! น้องทงเฮเอาผัวอ้วนดำแก้มยุ้ยของน้องไปไว้ที่ไหน?!
"แล้ว...เอ่อ...คิบอมล่ะครับ ปกติเห็น...เอ่อ...สนิทกันนี่ครับ"
"ช่วงนี้คิบอมติดทำแล๊ปทุกวันเลย ชอบทำตัวน่าเบื่อ ทงเฮเบื่อคิบอมแล้ว อยู่กับพี่ฮยอกแจสนุกกว่าตั้งเยอะ"
น้องทงเฮจะสลัดรักผัวอ้วนดำแก้มยุ้ยของน้องแล้วเรอะ?!
ใบหน้าหวานง้ำลงเล็กน้อยในท่อนแรกของประโยคที่พูดถึงคนที่ติดทำแล๊ปก่อนจะเปลี่ยนกลับมาเป็นยิ้มแย้มสดใสเมื่อพูดถึงคนข้างกาย เท่านั้นไม่พอ ยังมีการเอาจมูกไปถูกเข้ากับต้นแขนเล็กๆของคุณฮยอกแจเป็นการอ้อนอีก คุณฮยอกแจคนสวยนั่นก็ปะไร มีการเหลือบสายตามาส่งรอยยิ้มให้พร้อมกับใช้มือถือที่อยู่ในมืออีกข้างหนึ่งเคาะหัวคนช่างอ้อนไปเบาๆหนึ่งทีอย่างหยอกล้ออีกต่างหาก
หัวใจพี่คยูร้าวราน! ร้าวรานมากกก!
"พูดมากนาา จะไปกันได้รึยัง ชักช้าเราไม่ไปเป็นเพื่อนแล้วนะเจ้าลูกปลา"
มีชื่อเล่น! มีการเรียกชื่อเล่นด้วย!!
"อย่าเพิ่งสิพี่ฮยอกแจอ่าา ทงเฮคุยกับรุ่นพี่นิดเดียวเอง...งื้อออ ไปก็ได้ๆ อย่าตีทงเฮน้าา"
น้องทงเฮคนดีของเขาทำตัวน่ารักกับคุณฮยอกแจคนสวยได้อย่างน่าเอ็นดูด้วยการอ้อนแบบลืมตาย(?)เมื่ออีกฝ่ายเงื้อมือถือในมือขึ้นคล้ายจะเคาะหัวทำโทษอีกรอบที่กล้าทำตัวต่อล้อต่อเถียง(ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก เด็กสองขวบยังไม่กลัวเลยพูดจริงๆ)
"ทงเฮไปแล้วนะครับพี่คยูฮยอน พี่ชางมิน"
คนน่ารักหันมาบอกลาโดยไม่ลืมค้อมศีรษะให้อย่างเด็กมารยาทดีก่อนจะพาคุณคนสวยเดินจากไป และทันทีที่ทั้งสองคนเดินห่างออกไป ไอ้เพื่อนเชี่ยที่ไม่เคยเข้าข้างเขาเลยสักอย่างก็ทำตัวถ่อยสถุลอย่างการหัวเราะก้ากออกมาดังลั่นแบบไม่คิดเกรงใจโต๊ะข้างๆที่นั่งทำงานอยู่เลยสักนิด มือใหญ่ยังกับไม้พายของมันตบป้าบๆลงมาบนหลังของเขา
"โอ๋ๆๆๆ อย่าเศร้าน้ำตาเช็ดส้นตีนไปเลยนะครับเพื่อนคยูที่รัก เปลี่ยนมาให้น้องทงเฮเสียบสักทีสองทีบางทีเพื่อนคยูอาจจะสมหวังในรักก็ได้นะครับ เพื่อนคยูไม่มีอะไรต้องให้เสียมากไปกว่านี้อยู่แล้วนี้ครับ"
ชิมชางมินพูดออกมายืดยาวด้วยท่าทางเหมือนเข้าใจหัวอกของเขาเสียเต็มประดาได้อย่างน่าหมั่นไส้ คยูฮยอนเบะปาก ปัดมือของเพื่อนออกจากการแตะเนื้อต้องตัวอย่างรังเกียจสุดๆพลางขยับตัวลุกยืนออกมาจากเก้าอี้ ชางมินตวัดสายตามองตามการเคลื่อนไหวของเขาก่อนเจ้าตัวจะต้องรีบคว้าข้าวของลุกเดินตามเขามาอย่างรวดเร็วเมื่อเขาสาวเท้าก้าวฉับๆเดินออกมาโดยไม่บอกไม่กล่าว
"อะไรหว้าาา แค่นี้ก็โกรธแล้วหรอ...เคะเกินไปแล้วนะครับเพื่อนคยู"
"เออ! กูจะเคะกว่านี้ด้วย มึงคอยดูละกัน!"
"ง่าาา ไม่ดีมั้งครับเพื่อน ชางมินแค่พูดเล่นเอง...เอ่อ...บางทีชางมินว่าเพื่อนคยูควรจะใจเย็น..."
"ไม่เย็น! เรื่องน้องทงเฮจะไปปล้ำคุณฮยอกแจจะเย็นไม่ได้ มึงเข้าใจมั้ยเชี่ยโย่ง!"
"เอ่อ...ชางมินว่าเพื่อนคยูคงเข้าใจอะไรผิดไปนะครับ"
"กูจะไปฟ้องเด็กกู!"
....................................................
For what I do is not the good I want to do;
no, the evil I do not want to do -
this I keep on doing
Romans 7:19
รอยสักเป็นถ้อยคำสั้นๆจากบทหนึ่งในไบเบิ้ลที่เขาชอบบริเวณแผ่นหลังช่วงบนแทบจะติดกับต้นคอซึ่งซ่อนอยู่ใต้เสื้อกล้ามพอดีตัวสีดำแลดูเหมือนกำลังขยับไหวยามที่เจ้าของรอยสักกำลังก้มๆเงยๆอยู่ที่กระโปรงรถยนต์แสนเก่าที่มีคนเอามาฝากซ่อมเมื่อตอนกลางวัน ซีวอนล้วงมือลงไปขยับบางอย่างอีกเล็กน้อยก่อนจะกระแทกกระโปรงรถปิดลงมาเสียงดัง เขาใช้หลังมือปาดเช็ดหยดเหงื่อออกจากใบหน้าลวกๆพลางชะโงกหน้าไปหาลุงเจ้าของอู่ที่ทำงานอยู่ที่รถคันข้างๆ
"ลุงครับ! คันนี้วิ่งได้แล้วนะ"
เขาตะโกนบอกลุงเจ้าของอู่ซ่อมข้างมหาลัยที่ลงไปมุดอยู่ใต้ท้องรถพลางใช้มือขยับกระพัดพือเสื้อกล้ามของตัวเองที่ชื้นเหงื่อจนแนบตัวไปหมดไปมาเพื่อคลายความร้อน
"วิ่งได้แน่นะไอ้หนู อย่าให้ขายขี้หน้าข้านาาา"
"ขอร้องเหอะลุง ผมมาช่วยลุงทำงานมากี่ปีแล้ว เคยทำให้ลุงขายขี้หน้าใครเค้าที่ไหน"
คุณลุงเจ้าของอู่หัวเราะเสียงดังให้กับคำคุยโวของเขา แกเลื่อนตัวออกมาจากใต้ท้องรถและลุกเดินมาตรวจเช็คสภาพรถที่เขายืนยันว่าวิ่งได้แล้วจริงๆด้วยตัวเอง ซีวอนเหยียดยิ้มออกมานิดพลางยกหัวไหล่เช็ดเหงื่อที่ข้างแก้ม เฝ้ามองดูนายจ้างของตัวเองกุลีกุจรเข้าไปนั่งในรถเพื่อสตาร์ทเครื่องเช็คคำกล่าวอ้างของเขาที่ยืนยันว่ามันวิ่งได้แล้วจริงๆด้วยท่าทางที่ไม่ได้จงใจยะโสเลยสักนิด(แต่เรื่องแบบนี้เขายอมรับจริงๆว่ามันเป็นสันดานไปแล้วล่ะ) หากแต่บางอย่างที่มีอิทธิพลต่อความสนใจของเขาเสมอก็ดึงความสนใจของเขาไปที่หน้าร้าน
ก็สมกับที่เป็นโจวคยูฮยอนนั่นล่ะ
เดินอยู่ตั้งอีกฝากถนนก็ยังไม่วายเรียกร้องความสนใจจากเขาได้อย่างร้ายกาจแบบนี้
"ผมไปแล้วนะลุง ฝากมอ'ไซต์ไว้หน้าร้านแป๊บนึงละกัน เย็นๆเดี๋ยวกลับมาเอา...แต่ถ้าผมไม่มาลุงก็เก็บไว้ให้หน่อยละกัน"
เขาตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์บอกนายจ้างพลางรีบถอดชุดช่างเครื่องที่สวมอยู่ครึ่งตัวออกอย่างรีบร้อน ซีวอนโยนมันไปวางส่งๆไว้บนโต๊ะวางเครื่องมือใกล้ๆ เอื้อมตัวไปหยิบเสื้อช็อปสีกรมของตนที่วางพาดอยู่ไม่ห่างกันมาพาดไหล่ก่อนจะวิ่งออกจากร้านไปโดยไม่คิดรอฟังคำอนุญาตอย่างเป็นทางการจากนายจ้างเท่าไรนัก
โจวคยูฮยอนเป็นใครกันถึงกล้ามาเดินอยู่กับผู้ชายอื่นต่อหน้าเขาแบบนี้น่ะ!
ซีวอนใจเย็น โอ้ แน่อยู่แล้ว อย่างที่เคยบอกนั่นล่ะ...เชวซีวอนเป็นคนใจเย็นแน่อยู่แล้ว เขาเดินตามอีกฝ่ายไปช้าๆอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้าม มือใหญ่ล้วงหยิบมวนบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ขึ้นมาคาบไว้หมิ่นที่ริมฝีปากอย่างเคยชิน แต่พอตั้งท่าจะหยิบไลท์เตอร์ขึ้นมาจุดสูบ เขาก็นึกอะไรได้และเลือกที่จะคาบมันไว้เฉยๆแบบนั้นเหมือนเดิม...ลูกแมวจมูกไว กลิ่นนิดหน่อยเดี๋ยวก็หันมาเห็นจนได้ เขายังไม่อยากถูกจับได้ตอนนี้หรอกนะ
ชายหนุ่มสอดมือทั้งสองข้างเข้ากระเป๋ากางเกง ก้าวเดินยาวๆหากแต่ไม่รีบร้อนไปตามริมฟุตบาธโดยมีสายตาติดตรึงอยู่ที่ฟุตบาธฝั่งตรงข้าม...ลูกแมวของเขาดูหัวเสียพิกล แต่ก็นั่นล่ะ โจวคยูฮยอนก็ชอบทำตัวฮึดฮัดแบบนั้นอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้วนั่นล่ะ ส่วนไอ้ผู้ชายอีกคน...เขาล่ะไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่ายัยแมวหง่าวจะยังกล้าเข้าไปคุยกับเจ้าหมอนั่นอีก
ไม่เคยเข้าใจอะไรแบบนี้ให้ได้ตลอดสิคนเรา!
เขาเผลอกัดมวนบุหรี่ที่คาบอยู่แรงไปนิดจนรู้สึกเหมือนทำกระดาษห่อของมันขาดเมื่อยัยรูมเมทหัวช้าของเขาคว้าหมับเข้าที่แขนของเจ้าเด็กที่ยังสวมเสื้อช็อปสีเลือดหมู่อยู่ด้วยซ้ำทั้งๆที่เลิกเรียนมาก็นานโขแล้ว คยูฮยอนลากเจ้าเด็กนั่นอย่างเอาแต่ใจไปตามทางเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะหมุนตัวเดินหนี เสียงทุ่มนุ่มหูที่เขาชอบนักหนาตะโกนร้องแง้วๆดังมาถึงที่เขายืนอยู่จนเขาล่ะอดที่จะเหยียดยิ้มออกมาไม่ได้
โจวคยูฮยอนก็ยังกล้าที่จะเดินจับมือถือแขนกับเด็กคณะวิทยาศาสตร์ต่อหน้าเขาล่ะนะ
"คยูฮยอน คยูฮยอน ลูกแมวของฉัน...จะทำยังไงกับนายดีน้าา"
คนที่โดนอาชญากรลูกแมวปั่นหัวได้อย่างร้ายกาจพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางหมุนตัวก้าวเดินข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้ามโดยไม่คิดสนใจมองหาทางข้ามให้เสียเวลา เรียวปากหยักขยับเหยียดยิ้มมากขึ้นเรื่อยๆยามสืบเท้าเดินไปหายัยอาชญากรตัวร้ายที่ดูท่าจะยังไม่ทันสังเกตเห็นเขา ซีวอนใช้สองนิ้วดึงมวนบุหรี่ออกมาจากริมฝีปาก
"นี่เรื่องของน้องทงเฮเชียวนะมึง! ไม่คิดจะสนใจหน่อยหรอวะ เรื่องสำคัญนะเว้ย!...จริงๆ กูเคยทำให้มึงผิดหวังหรอไอ้น้อง!"
"พี่เลิกทำตัวเหี้ยสักทีได้มั้ยครับ ผมตกแล็ปขึ้นมา ความเหี้ยของพี่จะช่วยผมได้มั้ยล่ะ ทงเฮก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน...พี่เลิกลากผมสักทีซี่!"
"เดี๋ยวนี้ขึ้นเสียงกับกูหรอห๊าา! นี่กู..."
"นี่ป๋าจะขืนใจอิหนูคนใหม่ขึ้นห้องอีกแล้วหรอ กูเสียใจนะมึงรู้บ้างป้ะเนี่ย"
โจวคยูฮยอนหันขวับมาหาเขาที่เดินตามหลังมาในทันทีที่เขาเอ่ยประโยคนั้นออกไปจนจบ ดวงตากลมๆขยับเบิกโตขึ้นนิดอย่างตื่นตะลึงที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้ก่อนร่างผอมบางจะขยับหวืดไปหลบอยู่ด้านหลังเจ้าเด็กคณะวิทยาศาสตร์คนนั้นที่ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงหน้าเขา ผู้ชายที่ตรงอกเสื้อช็อปสีเลือดหมูปักชื่อไว้ว่าคิมคิบอมขยับส่งรอยยิ้มการค้ามาให้เขาด้วยท่าทางเกร็งๆ
"สวัสดีครับผัวพี่คยูฮยอน"
พูดจาดี...เขาว่าไอ้เด็กนี่เข้าท่านะ
"ไม่ใช่ผัวกู! มึงพูดดีๆนะ!"
เจ้าลูกแมวขี้ตื่นกระซิบ(ด้วยเสียงที่ไม่ได้เรียกว่ากระซิบเลยจริงๆ)บอกพลางใช้สองมือยึดจับไหล่ของคนตรงหน้าเอาไว้และเขย่าไปมาด้วยท่าทางเอาแต่ใจ ใบหน้าขาวๆนั่นดูตื่นตระหนกจนมันน่าเอ็นดูเชียวล่ะ เขายกมือขึ้นกอดอก รอดูเจ้าเด็กวิทยาศาสตร์กู้สถานการณ์อย่างใจเย็น
"พี่นั่นล่ะเงียบไป! ผัวพี่โกรธแล้วเห็นมั้ย!"
เจ้าเด็กคิมคิบอมหันไปดุคนด้านหลังพร้อมกับปัดมือทั้งสองข้างที่เกาะอยู่ที่ไหล่ของตนออกด้วยท่าทางรังเกียจยังไงพิกลก่อนจะหันกลับมาคลี่รอยยิ้มการค้าให้กับเขาอีกครั้ง
"พี่อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมไม่ได้จะเอาเมียพี่ไปทำอะไรจริงๆนะ"
เจ้าเด็กคณะวิทยาศาสตร์หัวเราะออกมาแห้งๆพลางถูมือของตัวเองไปมาด้วยท่าทางเหมือนกำลังจะปั้นเรื่องขึ้นมาเอ่ยบอกให้เขาได้สบายใจ แต่ไม่หรอก...เห็นท่าทางหงอๆแบบนั้นของยัยลูกแมวเขาก็สบายใจแล้วล่ะ ซีวอนแสร้งเลิกคิ้วขึ้นนิดเหมือนจะบอกอีกฝ่ายว่าเขากำลังรอฟังเรื่องที่เหลืออยู่นะ
"คือ...เอาเป็นว่า ผมไปแล้วละกันนะครับ"
รู้หน้าที่ดี เชวซีวอนชอบนักล่ะคนที่ไม่ต้องให้พูดอะไรมากน่ะ
"เฮ้ย! ไอ้...!"
"นี่ป๋า ถามจริงเหอะ...ป๋าคิดจะเขี่ยกูทิ้งจริงดิ่?"
เขาแค่ขยับขาสองทีก็สามารถยืนขวางร่างผอมบางไม่ให้วิ่งหนีตามไอ้เด็กวิดยานั่นไปได้สำเร็จ ยัยลูกแมวที่ตัวเล็กกว่าเขาอยู่สักหน่อย(แต่ผอมกว่ากันเยอะ)ทำหน้ามุ่ยใส่เขาพร้อมกับช้อนตาขึ้นมามองหน้าด้วยท่าทางเอาเรื่อง ปากแดงๆขยับอ้าคล้ายอยากจะพ่นอะไรสักอย่างออกมา หากแต่สุดท้ายแล้วก็หุบฉับลงพร้อมกับที่เจ้าตัวใช้ฟันงับมันเอาไว้ราวกับกลัวว่าตัวเองจะหลุดคำพูดอะไรไม่ดีต่อตัวเองออกมา
"มาทำอะไรแถวนี้"
คยูฮยอนเปลี่ยนเรื่องหนีได้อย่างน่าจับมาตีก้นเป็นที่สุด แต่เขาก็ไม่คิดจะใส่ใจอะไรมากมายนัก ซีวอนไหวไหล่ ยกบุหรี่ที่คีบค้างอยู่ที่ปลายนิ้วกลับขึ้นมาคาบไว้อยู่ที่เรียวปากก่อนจะตวัดแขนกอดคอรูมเมทตัวผอมของตัวเองเอาไว้และพาก้าวเดินเอื่อยๆไปตามฟุตบาธ
"กูต่างหากที่ต้องถามป๋า มาทำอะไรแถวนี้"
ดูเหมือนคำถามของเขาจะทำให้คยูฮยอนนึกถึงวัตถุประสงค์ในการมาทำธุระ(?)แถวนี้ของตนขึ้นมาได้ ดวงตากลมป๊อกที่เขาไม่เบื่อที่จะจ้องมองเสียทีตวัดขวับมาจ้องหน้าเขาด้วยสายตาหาเรื่องสุดๆพร้อมกับที่เจ้าตัวขยับแขนขึ้นมากอดอกฉับ
"ทำไมน้องทงเฮถึงสนิทกับคุณฮยอกแจ"
"ใครนะป๋า"
"น้องทงเฮของกูอ่ะ!"
"อ้อออ ไอ้เด็กเตี้ยล่ำของป๋าน่ะหรอ ก็กูบอกแล้วว่าเค้าสนิทกัน ป๋าไม่เชื่อกูเอง"
ซีวอนไหวไหล่อีกรอบด้วยท่าทางเหมือนจะบอกว่าก็มึงไม่เชื่อเองนี่นาก่อนจะต้องหลุดหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อคนข้างกายชักทำเสียงขู่ฟ่อๆแปลกๆออกมามา...เหมือนแมวเป๊ะเลย!
"มึงจงใจทำให้เขาสนิทกันกูรู้นะสัด!"
"ใช่เรื่องกูที่ไหนล่ะ ป๋าอย่ามาพาลสิ"
"เพราะมึงนั่นล่ะ!"
เจ้าลูกแมวหันมาตะเบ็งเสียงใส่เขาอย่างไม่ยอมรับในความพ่ายแพ้(?)ของตัวเอง ใบหน้าขาวที่ตอนแรกแค่มุ่ยๆ แต่ตอนนี้บึ้งสนิท และแน่ล่ะ...สำหรับเขา ทุกอย่างที่ประกอบมาเป็นโจวคยูฮยอนนั้นน่ารักน่าเอ็นดูไปเสียหมดอยู่แล้ว เขาใช้มือข้างที่ว่างเอื้อมขึ้นมาบิดจมูกโด่งรั้นไปมาเบาๆเพื่อหยุดเจ้าลูกแมววขี้โวยวายให้เลิกเสียงดังเสียที
"แดกไอติมมั้ย กูเลี้ยงนะ"
"ไม่แดก!"
"เค้กล่ะ ร้านเค้กแถวนี้แพงนะป๋ารู้มั้ย"
"ไม่เอา!"
"งั้นกลับไปกินนมปั่นที่ห้องละกัน เดี๋ยวกูทำให้กิน"
"เปลี่ยนใจแล้ว! กูอยากกินเค้ก!"
ไม่เคยขาดทุนอะไรสักอย่างจริงๆสินา
เขาพ่นเสียงเหอะออกมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับความเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจของรูมเมทที่เขาทนอยู่ด้วยได้มาถึงสามปีพลางกระชับวงแขนเข้าแน่นๆเสียหนึ่งทีให้ตัวผอมๆนั่นเอนเข้ามากระแทกร่างของเขาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวเหมือนจะเป็นการลงโทษที่ชักจะทำตัวน่ารักกับเขามากเกินไป
"ป๋านี่เอาใจยากนะ ต้องให้ค่าตอบแทนกูดีๆนะป๋ารู้เปล่า"
"ไม่รู้!"
ดูคนเราทำกันสิ
คยูฮยอนตวัดเสียงกลับมาโดยไม่เสียเวลาคิดเลยสักนิดพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอกอีกรอบและสะบัดหน้าหนีเขาไปมองทางอื่น...ไม่เคยพูดกันดีๆอ่ะ ซีวอนถอนหายใจออกมาเบาๆพลางยกนาฬิกาข้อมือของตนขึ้นมาดูเวลาเล็กน้อย และเมื่อเห็นว่ามันยังมีเวลาอีกเหลือเฟือกว่าฟ้าจะมืดและเขาต้องไปเล่นดนตรีกับเพื่อน เขาก็คลี่รอยยิ้มออกมาอย่างถูกใจ
"ยิ้มทำไม มีอะไรรึไง"
"เปล่า แค่อยู่กับป๋าแล้วมีความสุขผิดรึไงล่ะ"
เจ้าลูกแมวทำสีหน้าตกใจปนเขินได้อย่างน่าชังจนเขาอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมาและใช้มือข้างที่ว่างไปหยิกแก้มขาวๆที่เปื้อนสีแดงระเรื่อจางๆไปเสียหนึ่งที รูมเมทตัวขาวของเขาทำเสียงฮึดฮัดออกมากลบเกลื่อนอาการของตนก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปมองทางอื่นเหมือนเดิม ซีวอนถอนหายใจออกมาอีกรอบพลางยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกอยู่ที่หน้าผากขึ้นให้พ้นจากดวงตา ก่อนจะเลยลงมาดึงมวนบุหรี่ที่คาบค้างอยู่ที่ริมฝีปากออกมาคีบไว้ที่ระหว่างนิ้ว
"ถ้ากูบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกป๋าตอนนี้ป๋าจะฟังมั้ย"
"ไม่ฟัง!"
โธ่เอ๊ยคนเรา!...ลูกแมวชักจะทำตัวเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ
"ทำไมล่ะป๋า เรื่องสำคัญเชียวนะ"
"กูโกรธมึงอยู่"
"โกรธอีกล่ะ? โกรธเรื่องอะไรอีกล่ะ"
คยูฮยอนเหล่สายตามามองหน้าเขาพร้อมกับทำปากยื่นออกมานิดๆด้วยท่าทางหยิ่งๆเหมือนจะบอกว่านี่มึงจงใจไม่รู้ใช้มั้ยก่อนจะพ่นเสียงเหอะออกมาและสะบัดหน้าหนีเขาไปมองอีกทาง บ่นงุบงิบมุบมิบอยู่คนเดียว ไม่ยอมพูดออกมาดังๆเสียทีจะเขาเลิกสนใจในที่สุด
"นี่ลูกแมว..."
"ว่าไง"
"ไม่รู้สิ ช่างเหอะว่ะ วันหลังละกัน"
ซีวอนกลืนประโยคที่เขายังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าประกอบไปด้วยคำใดบ้างลงคอไป เขาไหวไหล่นิดก่อนจะหันไปเหยียดยิ้มใส่ดวงตากลมๆที่ยอมหันกลับมามองหน้าเขาในที่สุด คยูฮยอนมุ่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กๆเหมือนจะไม่เข้าใจอาการเอาแน่เอานอนไม่ได้ของเขาก่อนเจ้าตัวจะเลิกใส่ใจและหันกลับไปมองทางตรงหน้าเหมือนเดิม
"อะไรของมึงวะซีวอน ทำตัวแปลกๆอีกแล้วนะมึงน่ะ"
"ช่างกูเหอะนาป๋า พูดไปป๋าก็ไม่เข้าใจหรอก"
"กูไม่โง่นะไอ้ห่า!"
ก็รู้ว่าไม่โง่...แต่โจวคยูฮยอนไม่มีทางเข้าใจแน่ๆ เขามั่นใจ
เขาหัวเราะออกมาเสียงดังให้กับคนตัวขาวที่หันมาทำหน้ามุ่ยใส่เขาอย่างไม่พอใจ มือที่วางพาดอยู่บนไหล่ผอมบางตวัดขึ้นจับเข้าที่ศีรษะทุยเพื่อปรับองศาให้เขาได้ประทับริมฝีปากลงไปที่หน้าผากเนียนได้ถนัดๆ และทันทีที่ริมฝีปากเขากดแนบลงไปที่ผิวเนียน คนที่ฮึดฮัดอยู่เมื่อครู่ก็ชะงักนิ่งไปทันทีอย่างน่าขัน ซึ่งแน่ล่ะ...สำหรับเขามันก็ยังน่ารักอยู่ดี
"เสียงดังนาป๋า...กินเค้กป่ะ เดี๋ยวกูซื้อนมปั่นแถมให้อีกแก้วเลยอ่ะ"
ดวงตาคมตวัดมองไปยังร้านเบเกอร์รี่ที่ทาสีหน้าร้านเป็นสีฟ้าที่ให้ความรู้สึกแสนอบอุ่นซึ่งพวกเขาเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าพอดี เขาไม่แน่ใจเท่าไรว่านี่ใช่ร้านเค้กที่ไอ้ฮยอกแจงอแงอยากให้เขาพามาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วรึเปล่า แต่เขาก็ไม่ต้องมองหาคำตอบให้ตัวเองนานนักหรอก เพราะจากกระจกหน้าร้าน เขาเห็นไอ้คนที่งอแงขอให้เขาพามานั่งยิ้มแป้นทำหน้าเบิกบานกับเค้กตรงหน้าอยู่ด้านใน ตอนแรกก็ดีใจที่ในที่สุดลีฮยอกแจก็หัดยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง(?)ไปไหนมาไหนเองคนเดียวได้เสียที แต่เขาก็ต้องเหยียดยิ้มออกมาเมื่อเหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเพื่อนสนิทของเขาและกำลังจิ้มสตรอเบอร์รี่ผลโตส่งให้ถึงปากเจ้าตัว
ป๋าต้องคลั่งมากแน่ๆ
"นี่ป๋า..."
ปฏิกริยาตอบรับของโจวคยูฮยอนช่างน่าประทับใจและทำให้เขาไม่ผิดหวังเลยสักนิดจริงๆ คยูฮยอนอ้าปากค้าง เบิกตาโตด้วยท่าทางอึ้งทึ่งเสียว(?)สุดขีด ก่อนเจ้าลูกแมวตัวร้ายจะหันมาเอาเรื่องกับเขา ตั้งท่าจะกระโจนเข้ามาข่วนหน้าเขาจริงๆจนเขาต้องเปลี่ยนจากการโอบไหล่มาเป็นการรวบข้อมือผอมๆทั้งสองข้างของยัยลูกแมวมากดเอาไว้แนบอกของตัวเองแทนที่
"มึงจงใจใช่มั้ยไอ้เชี่ยวอน! มึงหลอกลวงน้องทงเฮคนดีของกู!"
ซีวอนแสร้งเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าไม่เข้าใจข้อกล่าวหา(อันที่จริงคือไม่เข้าใจจริงๆนั่นล่ะ) คนที่ถูกกล่าวหาว่าไปหลอกลวงน้องทงเฮคนดี(ให้ตายเหอะ! ป๋าคิดได้ไงนะ!)เหยียดรอยยิ้มขึ้นมาบนเรียวปากตามนิสัย
"เด็กเตี้ยล่ำของป๋าต่างหากที่มาหลอกลวเพื่อนกู นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้น ไอ้ฮยอกแจเสียหายนะป๋า กูไม่ยอมนะป๋าถ้าเด็กป๋าจะมาเสียบเพื่อนกูแล้วทิ้งน่ะ ป๋าต้องรับผิดชอบแทนนะกูขอบอก"
ลีฮยอกแจถึงตายแน่ๆถ้าเกิดอะไรแบบนั้นขึ้นจริงๆ เขามั่นใจ
จมน้ำตาตัวเองตาย...อะไรทำนองนั้นนั่นล่ะ
"เกี่ยวอะไรกับกูด้วยล่ะ! แล้วทำไมน้องทงเฮคนน่ารักของกูจะต้องไปเสียบคุณฮยอกแจด้วย! เขามีผัวแล้วนะ กูจะบอกให้!"
"มีผัวแล้วแล้วจะเอาเพื่อนกูเป็นเมียอีกคนไม่ได้รึไง โดนเสียบข้างหลัง ไอ้ข้างหน้ามันก็ยังใช้ได้นะป๋า อย่าลืมสิ"
พอพูดถึงเรื่องสุขศึกษา(?) แก้มขาวๆของคยูฮยอนก็ชักจะขึ้นสีระเรื่อจางๆได้อย่างน่าชังจนเขาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้...ก็อยากจะฟัดไอ้แก้มนิ่มๆนั่นให้หนำใจอยู่หรอกนะ แต่เขาก็อดใจไว้(เก็บทบยอดที่หลังรวดเดียวน่ะ) และทำเพียงแค่เหยียดรอยยิ้มล้อๆส่งไปให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยตัวเอนๆยังไงพิกล(ก็เล่นโดนเขารวบมืออยู่แนบอกแบบนี้ ตัวของคยูฮยอนเลยดูเหมือนจะคะมำเข้ามาหาเขาอยู่สักหน่อย...ก็เจ้าตัวไม่ยอมขยับเข้ามายืนใกล้ๆเขาเองนี่นา)
อ่าา...ยัยลูกแมวเครื่องช็อตไปเสียแล้วสิ
"คยูฮยอน?...อ่าา ใช่จริงๆด้วย มองตั้งนานแน่ะ คยูฮยอนมาทำอะไรอยู่แถวนี้ครับ"
เสียงคุ้นเคยที่เอ่ยเรียกชื่อที่เขาคุ้นเคยด้วยน้ำเสียงแสนสนิทสนมเรียกสายตาของเขาให้ตวัดไปมองหาต้นเสียงก่อนเจ้าของชื่อเสียอีก และที่ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นก็คือคนที่เขาเกลียดขี้หน้ามาแต่ไหนแต่ไรตั้งแต่สมัยมัธยมจนขึ้นมหาลัยจะจบในอีกปีสองปีนี่อยู่แล้วแม่งก็ไม่เลิกตามจองล้างจองผลาญเขาเสียที ซีวอนปล่อยข้อมือผอมบางให้เป็นอิสระก่อนจะใช้เสื้อช็อปที่วางผาดอยู่บนไหล่สะบัดกางคลุมไว้บนศีรษะของคนที่ดูท่าจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไรแล้วจึงดึงให้เข้ามาหลบอยู่ด้านหลัง ซีวอนเหยียดรอยยิ้มเดิมๆส่งไปให้คนตรงหน้าพร้อมกับยกบุหรี่กลับขึ้นมาคาบไว้ที่เรียวปากอีกครั้ง
ถามว่าหวงอย่างนั้นหรอ
ใช่สิ! หวงแน่อยู่แล้ว
อะไรที่ยังไม่ได้เป็นของเขา...ต้องหวงแน่อยู่แล้ว!
"กูไม่อนุญาตให้มึงเรียกชื่อคนของกูคิมยองอุน
.............................................................
คิมคิบอมของเราก็ยังมีบทเล็กๆน้อยๆให้พอมีค่าตัวกลับไปเลี้ยงครอบครัว(?)อ่านะ = = โผล่มานิดหน่อยแต่ก็กินขาดเหมือนเดิมเลย แหม...น่าเอามาเลี้ยงจริงๆ= = เป็นอันรู้กันแล้วนะคะว่ารอยสักที่ด้านหลังของวอนสักคำว่าอะไรไว้ มันเป็นบทนึงในไบเบิ้ลที่เหมาะกับคาแรคเตอร์ของวอนเรื่องนี้ดีน่ะค่ะไรเตอร์ว่า เข้าใจความหมายกันมั้ยเอ่ย มันทำนองแบบ..สิ่งที่เขากำลังทำอยู่เนี่ย มันไม่ใช่สิ่งดีๆที่เขาอยากทำเลยสักนิด แต่สิ่งเลวร้ายที่เขาไม่คิดอยากจะทำ กลับเป็นสิ่งที่เขาทำคอยทำอยู่เรื่อยๆ อะไรทำนองนั้นนะ มันอธิบายนิสัยของวอนในเรื่องได้น่ะค่ะ...ชอบเขา แต่ก็ไม่เคยพูดกับเขาดีๆเลยสักที แถมยังเอาแต่แหย่เขาอีก อะไรทำนองนั้นนะ
ตอนหน้า ขอเป็นเสี่ยคยูกับอิหนูล่ำเหมือนเดิมค่ะ ยังจำคิมยองอุนกันได้มั้ยคะ? เขาเคยโผล่ออกมาแล้วนาาาา^^
เจอกันคราวหน้าจ้าา :]
ความคิดเห็น