คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro: Bring Me to Life
ถ้าผมร้องขอให้คุณอย่าไป .. คุณจะไม่ไปได้รึเปล่า
ถ้าผมร้องไห้จนหมดแรงและล้มลง .. คุณจะหันกลับมาและอุ้มผมขึ้นมั้ย
ถ้าผมรักคุณมากมายขนาดนี้ .. คนที่คุณรักจะเป็นผมคนนี้ได้รึเปล่า
และถ้าคำตอบเป็นไม่ ผมจะทำยังไงนะ .. คิดไม่ออกเลยจริงๆ
กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ลอยเข้ามากระทบจมูก...เป็นเพียงกลิ่งจางๆที่ไม่ได้ต่างไปจากกลิ่นของอากาศ หากตามันก็หอมหวานนุ่มนวลเสียทำให้เขายอมฝืนเปลือกตาขึ้นมาเพื่อมองหาต้นตอของมัน ดวงตาแสนหวานอันแห้งผากที่ปิดสนิทมาเกือบสองปีกรอกไปมามองเพดานสีขาวด้านบนอย่างงุนงง และทันทีที่เขารับรู้ความเป็นไปของบรรยากาศรอบกายได้มากเพียงพอ ความกระหายน้ำอย่างรุนแรงก็เขามาโจมตีเขาจนต้องเผยอริมฝีปากอันแห้งผากของตนขึ้นเพื่อนเปล่งเสียงร้องหา หากทว่ามันก็ไม่มีเสียงใดๆหลุดเล็ดรอดออกมา
อีทึกค่อยๆชันตัวลุกขึ้นนั่ง และเขาก็พบเข้ากับช่อดอกไม้เล็กๆที่วางแน่นิ่งอยู่บนหน้าท้อง...ดอกกุหลาบสีแดงแปดดอกที่ห่อหุ้มด้วนกระดาษฟรอยด์สีเงินด้านและผูกด้วยริบบิ้นสีขาวอันใหญ่...ดอกไม้ของเขา คนตัวเล็กค่อนๆเอี้ยวตัวไปจัดการรินน้ำให้ตัวเองดื่มพลางกวาดตามองสำรวจห้องที่ตนนอนอยู่...โรงพยาบาลไม่ผิดแน่ เขาพยายามที่จะไม่ตื่นตระหนกกับความจริงข้อนั้นและถือประคองแก้วน้ำในมืออันอ่อนแรงของตนเอาไว้ให้มั่นไม่ให้มันหกรดตัวเอง
ประตูห้องถูกผลักเปิดเข้ามา และทันทีที่พยาบาลสาวหันมาเห็นเขาที่กำตัวลังเอี้ยวตัวไปวางแก้วลงบนโต๊ะเข้า เธอก็ทำหน้าตื่นตกใจและวิ่งหายออกไปด้านนอกพร้อมกับตะโกนร้องหาหมอเป็นการใหญ่ หลังจากนั้นรอบของเขาก็รายล้อมไปด้วยกลุ่มของหมอแลพยาบาลที่ต่างพากันเข้ามาตรวจดูอาการของเขา อีทึกไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน แต่ไม่ว่าจะนานเท่าไร กลิ่นของโรงพยาบาลก็ยังคงทำให้เขาปวดหัว และหมอก็ยังทำให้เขาหวาดกลัว
"ไม่ต้องมาจับผม!"
เขากระชากแขนของตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของพยาบาลสาวคนหนึ่งก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างปัดมือของทุกคนออกห่างให้พ้นตัว...เขาไม่ชอบที่นี่เอาเสียเลย!...โรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยสิ่งโสโครกที่เขาเกลียด! อีทึกกระชากสายระโยงระยางต่างๆออกจากตัวเช่นเดียวเข็มน้ำเกลือที่ถูกดึงออกอย่างแรงจนปรากฏรอยเลือดอยู่บนผ้าปูที่นอนสีสะอาด
"คุณอีทึกคะ!...เดี๋ยวค่ะ!"
พยาบาลและหมอต่างกรูกันเข้ามายึดจับร่างของเขาเอาไว้ แต่ยิ่งจับ คนหวาดกลัวก็ยิ่งดิ้นและกรีดร้องด้วยดวงตาเบิกกว้าง
"ปล่อยผม!...อย่ามาจับผม!...อื้ออออ!!"
ไหล่บอบบางทั้งสองข้างถูกกดตรึงลงกับพื้นเตียงแน่นเช่นเดียวกับข้อมือและข้อเท้าทั้งสองข้าง ลมหายใจของอีทึกติดขัด เขาได้ยินเสียงของใครมากมายต่างพากันบอกให้เขาสงบลง แต่มันก็ไม่ได้ง่ายนักเมื่อทุกอย่างที่เขาเห็นนั้นมีแต่สิ่งไม่คุ้นตา
ไม่มีใครเลยจริงๆ
"ไปให้พ้น!...ออกไปจากตัวผม!...ไม่เอา!...อื้ออ!!...ไม่เอา!!"
เข็มฉีดยาเล่มหนึ่งที่เตรียมจรดลงบนผิวยิ่งทำให้คนที่กำลังตื่นตระหนกยิ่งดิ้นหนัก แต่ทันทีที่ใบหน้าของใครบางคนปรากฏเข้ามาในสายตาพร้อมกับสัมผัสอบอุ่นที่ข้างแก้มจากฝ่ามือใหญ่อันหยาบกระด้าง อีทึกก็นิ่งค้าง...ทำเพียงแค่นอนจ้องมองใบหน้าคมคายของผู้ชายคนนั้นไม่วางตา และดวงตาสีควันบุหรี่แสนเย็นชาคู่นั้นก็สะกดเขาได้มากเหลือเกิน
"นี่..."
"คุณ...ฮันคยอง"
คนที่เขาเห็นอยู่ในความฝันอันมืดมนบ่อยเหลือเกิน
"ตื่นมาก็ทำตัวซื่อบื้อเลยรึไง"
คนที่ทำให้เขาร้องไห้อยู่ในความฝันอันมืดมนมากเหลือเกิน
"คุณ...ฮันคยอง"
ของขวัญของพระเจ้าของเขา
"เห็นดอกไม้ของนายรึยัง"
คนแสนดีของเขา
มือเล็กเอื้อมขึ้นตั้งท่าจะยกขึ้นไปแตะใบหน้าของอีกฝ่ายราวกับอยากจะพิสูจน์ว่าเขายังคงหลงทางอยู่ในความฝันหรือไม่ หากแต่ฤทธิ์ของยาสลบที่คุณหมออาศัยจังหวะเมื่อครู่ฉีดให้ก็ออกฤทธิ์เสียก่อนที่เขาจะทันได้สัมผัส มันตกลงกระแทกพื้นเตียงอย่างนุ่มนวล เพราะพยาบาลที่คอยประคองรับเอาไว้
"นี่คงทำให้คุณอีทึกสงบลงได้สักพักนะครับ"
คุณหมอว่าพลางยกมือขึ้นปาดเช็ดเหงื่อที่ซึมอยู่ตามหน้าผากอันเนื่องมาจากการออกแรงเมื่อครู่ก่อนเขาจะหันมาคลี่ยิ้มให้ชายหนุ่มร่างสูงที่ยังคงจับแก้มนวลค้างอยู่ในท่านั้นไม่ปล่อยคล้ายอยากจะให้เขาผ่อนคลายลงได้เสียที
"ขอผมตรวจดูสภาพร่างกายของคนไข้อีกสักพักนะครับ ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีปัญหาเรื่องที่ต้อทำกายภาพบำบัดอะไร คาดว่าน่าจะสักอาทิตย์หรือสองอาทิตย์ก็คงจะได้กลับบ้านแล้วล่ะครับ"
..................................................................
มาหลอกให้อยาก แล้วไรเตอร์ก็จะจากไปแบบนานๆอ่านะ= = ไม่รู้ว่าจะมีคนอยากอ่านมั้ย หรือว่าพอใจกับตอนจบของพาร์ทแรกแล้ว แต่ก็จะเอามาลงให้ละกันนะคะ(ถ้าไรเตอร์ไม่ไปชนเข้ากับทางตันซะก่อนอ่านะ) ไม่รับประกันนะคะว่าเรื่องนี้จะอัพได้บ่อยๆ คงแล้วแต่อารมณ์ของไรเตอร์อ่าแหละ ก้นะ...เทพธิดาของเราฟื้นขึ้นมาแล้วจนได้ แถมยังดูติ๊สแตกกว่าเก่าซะอีก- -" จะเป็นยังไงก็รอลุ้นกันต่อไป(แบบนานมากๆ)เนอะ ทิ้งท้ายนิดนึง เรื่องนี้เป็นฮันทึกแบบเพียวๆเลยนะคะ ไม่มีคู่อื่นเลย ใครว้อนท์คิเฮ(หรือคิสหรืออะไรก็ตามที่ยังค้างคาอยู่ในพาร์แรก(ซึ่งเยอะมาก- -")) ไรเตอร์ไม่สามารถไปขุดตาคิมคิออกมาจากหลุมให้กลับมารับบทบาทเป็นเจ้าชายได้อีกแล้วนะเออ= = อย่าทวงน้าาา
ปล. เพลงหน้าฟิคเศร้าดีเนอะ ดูเปนความรักที่อดทนเหมือนความรักของอีทึกเลย
ความคิดเห็น