คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ep.1: KYUTE Boy Next Door
ซีวอนเพิ่งขึ้นปีสองมาได้สองเดือนกว่าตอนที่พ่อแต่งงานใหม่ แต่ไม่เป็นไร...นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก อายุ20ปีมาก็หลายเดือนแล้ว เขาไม่งี่เง่าขนาดกลายเป็นเด็กมีปัญหาเพื่อเรียกร้องความสนใจหรอก แถมแม่ใหม่ก็ยังสวยบาดใจเสียจนเขากล้าควง(?)ไปอวดเพื่อนที่คณะแทนพ่อที่ติดประชุมตอนวันงานอาจารย์ที่ปรึกษาพบผู้ปกครองอีกต่างหาก
คุณแม่ใหม่มีลูกติดด้วยนะ...โอเค นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเหมือนกัน ในที่สุดเชวซีวอนก็มีน้องชายคอยเล่นพาวเวอร์เรนเจอร์ด้วยสักที ถึงแม้ตอนนี้เขาจะเลยวัยเล่นพาวเวอร์เรนเจอร์ไปแล้วก็ตาม แต่ไม่เป็นไร...Sonyได้คิดเครื่องPlay StationและWiiขึ้นมาแก้ปัญหานี้ให้เขาแล้ว เพราะงั้นไม่ต้องห่วงไป ซีวอนมีเกมส์เป็นลังที่พร้อมจะมาถ่างตาเล่นกับน้องชายใหม่ทั้งคืนเพื่อเป็นการผูกมิตร
แต่ปัญหามันอยู่ตรงนี้ต่างหาก
ตรงที่น้องชายคนใหม่ที่ต้องมานอนอยู่ห้องข้างๆเขาเนี่ย อายุแค่สามขวบครึ่งเท่านั้นเอง!
เด็กเกินไปที่จะเล่นทั้งพาวเวอร์เรนเจอร์และเกมส์นั่นล่ะ
และตอนนี้เจ้าปัญหาตัวเล็กที่ชื่อว่าโจวคยูฮยอนนั่นก็หายไปแล้วด้วย!
"คุณป้าหาหลังบ้านรึยังคะ บางทีหนูคยูอาจจะไปเล่นซนอยู่ด้านหลังบ้านก็ได้"
คุณแม่คนใหม่ของเขากำลังจะเป็นลมอยู่แล้วตอนที่เขาเดินเข้ามาในบ้าน มือข้างหนึ่งของหล่อนยึดจับแขนของหญิงชราผู้เป็นแม่บ้านประจำตระกูลเชวมาหลายปีดีดักไว้ ในขณะที่มืออีกข้างของหล่อนก็โบกยาดมไปมาใต้จมูก หล่อนใกล้จะร้องไห้อยู่รอมร่ออยู่แล้วที่หนูคยูของหล่อนหายไปนานเกือบชั่วโมงเข้าไปแล้ว หล่อนเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้วันนี้ ทุกคนเลยวุ่นวายอยู่กับการขนของเข้าบ้าน เขาก็เช่นกัน ซีวอนเพิ่งขับรถกลับมาจากการขนของเที่ยวสุดท้ายจากอพาร์ทเม้นต์ของหล่อนมาที่นี่เมื่อกี้เอง เขาเลยประติดประต่อเรื่องไม่ค่อยถูกเท่าไรว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับคุณน้า"
"ตาหนูคยูน่ะสิคะ หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้"
คุณโจวฮยอนรีว่าก่อนจะหมุนตัววิ่งไปหาลูกชายของหล่อนที่ด้านหลังบ้านตามที่หล่อนเพิ่งสันนิษฐานไปเมื่อครู่ ซีวอนส่ายหน้าหน่ายๆให้กับเจ้าคยูตัวน้อยที่มาถึงวันแรกก็แผลงฤทธิ์ให้คนทั้งบ้านปวดหัวเสียแล้ว...ตอนไปรับมาเมื่อเช้าก็เห็นหลับเรียบร้อยน่ารักดีออก(ถึงจะยังไม่ได้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการก็เหอะ) เขาโยนกุญแจรถของตนลงบนโต๊ะกาแฟใกล้ๆ
"คุณพ่อล่ะครับป้า"
"คุณท่านขับรถออกไปตามหาหนูคยูฮยอนรอบหมู่บ้านน่ะค่ะ ตอนขนของลงจากรถเปิดประตูบ้านไว้เลยไม่รู้ว่าคุณคนเล็กแกเดินออกไปรึเปล่า"
มาได้แป๊บเดียวก็มีตำแหน่งเป็นของตัวเองซะแล้วเว้ย...เขาหัวเราะกับตัวเองเบาๆให้กับคำว่าคุณคนเล็กที่ป้าแม่บ้านแกใช้เรียกเจ้าตัวเล็กนั่นพลางขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนกางเกงก่อนแล้วจะลงมาช่วยหาเจ้าตัวเล็กนั่นอีกคน ร่างสูงสมส่วนเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของตน อดไม่ได้ที่จะชะเง้อหน้าเข้าไปดูด้านในห้องของตาหนูคยูที่อยู่ข้างๆห้องของเขาเผื่อจะโชคดีเห็นเจ้าตัวเล็กนั่นดิ้นขลุกขลักอยู่บนเตียง แต่เขาก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่าของห้องที่ยังจัดไม่เสร็จดีเท่านั้น ซีวอนไหวไหล่ก่อนจะเดินเลยไปยังห้องของตัวเอง แต่เปิดแง้มประตูได้หน่อยเดียว บางอย่างกุกกักในตู้เสื้อผ้าก็ทำเอาเขาปิดประตูหนีแทบไม่ทัน
ห่า!...อ่านไบเบิ้ลทุกวันไม่ได้ช่วยกันเขาจากผีสางนางไม้เลยหรอวะ!!
"ชิบหาย"
คุณชายรูปหล่อประจำตระกูลเชวสบถออกมาพลางสอดสายตาลอกแลกหาตัวช่วยที่เขาคิดว่าควรจะมีประโยชน์ และก็เจอเข้ากับไบเบิ้ลเล่มสวยขอบทองของใครสักคนที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกใกล้ๆ(ของพ่อล่ะมั้ง) เขาเอื้อมมือไปหยิบมันมาถือไว้แนบอก ท่องบทสวดขอพลังให้ตัวเองอยู่เงียบๆในใจก่อนจะถลาเข้าไปในห้อง ประตูเสื้อผ้ายังขยับกุกกักอยู่ ซีวอนท่องบทสวดเพิ่มพลังให้ตัวเองซ้ำอีกรอบแถมด้วยบทสวดปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายเพิ่มอีกหนึ่งบทก่อนจะทำใจกล้าไปยืนอยู่หน้าประตูตู้เสื้อผ้าได้
"เจ้าวิญญาณชั่ว! ออกไปจากห้องกูนะเฟ้ยยย!!"
ตะโกนปัดเป่า(?)ดังลั่นอย่างไม่คิดอายพร้อมกับกระชากประตูตู้เปิดออก ไบเบิ้ลที่เงื้อขึ้นเตรียมใช้โบก(?)ไล่วิญญาณชั่วชะงักค้างอยู่กลางอากาศเมื่อเจ้าวิญญาณชั่วที่ว่าดันกลายเป็นเจ้าเด็กผู้ชายตัวเล็ก(ที่ตอนหลังซีวอนก็ค้นพบแล้วว่าร้ายกาจกว่าพวกวิญญาณชั่วจากทุกขุมนรกรวมกันเสียอีก)ในชุดเอี๊ยมสีฟ้าและเสื้อแขนยาวสีขาวที่คนทั้งบ้านกำลังตามหา
"คยูฮยอน"
คุณคนเล็กของบ้านที่กำลังเอื้อมมือหยิบอะไรสักอย่างบนชั้นด้านบนหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มแป้นออกมา ซีวอนลดไบเบิ้ลในมือลง...อึ้งไปอยู่สักหน่อย แต่สุดท้ายก็หันกลับมาทำหน้าที่ผู้ใหญ่ที่ดีด้วยการปั้นหน้าตั้งท่าจะดุเด็กดื้อเต็มที่
"มาทำอะไรในนี้ครับคยูฮยอน คุณแม่ตามหาอยู่นะ"
"ชินนาม่อนโรล"
"อะไรนะครับ"
"คยูจาเอาคุนชินนาม่อนโรล"
คุณคนเล็กทำหน้ามู่เมื่อเขาไม่มีทีท่าจะรู้จักคุณชินน่าม่อนโรลที่ว่า คยูฮยอนชี้นิ้วขึ้นไปบนชั้นด้านบนซึ่งซีวอนเพิ่งสังเกตว่ามีตุ๊กตาอ้วนกลมหูยาวหน้าตาประหลาด(ในความคิดของเขา)วางอยู่ ไม่แน่ใจเท่าไรว่าแฟนเก่าหรือรุ่นน้องเป็นคนให้มาเมื่อปีทีแล้ว แต่กระนั้นคนไม่หวงของก็ยังยอมเอื้อมมือไปหยิบมันลงมายื่นให้คนอยากได้ น้องชายคนใหม่ของเขายิ้มกว้างหนักกว่าเก่าและรับเจ้าตุ๊กตาหน้าตาประหลาดนั่นไปกอดแนบอกในทันที พอฟัดตุ๊กตาในอ้อมแขนจนหนำใจ คยูฮยอนก็เงยหน้ากลับขึ้นมาสนใจเขาอีกครั้ง
"ขอบคุณฮับ"
ทำมาเป็นช้อนตาใส่ แล้วแบบนี้ใครจะดุลงวะ!
ซีวอนถอนหายใจออกมาเบาๆ วางไบเบิ้ลเล่มหนาของพ่อลงบนโต๊ะเครื่องแป้งที่ตั้งอยู่ใกล้ๆก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปอุ้มเจ้าเด็กตัวร้าย(ที่ทำเสื้อของเขาหล่นลงมาจากไม้แขวนหมด)ออกมาจากตู้เสื้อผ้าของตัวเอง ซึ่งคยูฮยอนก็ให้ความร่วมมืออย่างดีโดยการกอดกระชับลำคอของเขาแน่นจนเขาล่ะนึกแปลกใจว่าไปสนิทกับเจ้าเด็กนี่ตั้งแต่เมื่อไร
"รู้จักกันมั้ยเนี่ย"
"ซีวึนฮยอง!"
ก็ใกล้เคียงล่ะนะ
คยูฮยอนตอบกลับมาเสียงใสพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ใสยิ่งกว่า...ยิ้มกว้างขนาดนั้นไม่เหนื่อยบ้างเลยรึไงน้าา เจ้าเด็กปีศาจช่างยิ้มปล่อยให้เขาอุ้มลงมาที่ชั้นล่าง คุยหงุงหงิงอยู่กับเจ้าตุ๊กตาอ้วนกลมแทนที่จะเลือกคุยกับเขา แก้มใสนั่นยังแดงระเรื่ออยู่นิดๆอันเนื่องมาจากความร้อนในตู้เสื้อผ้า นอกเหนือไปจากคนั้น เจ้าหนูคยูก็ดูสบายดี(ถึงแม้ซีวอนจะสงสัยอยู่สักหน่อยว่าเด็กสามขวบครึ่งมันขึ้นบันไดได้แล้วหรอก็ตาม)
"ม่ะม๊าาา คยูเจอคุนชินนาม่อนโรลด้วย"
"ตาหนูคยู!!"
แล้วว่าที่คุณนายเชวคนใหม่ก็เป็นลมล้มไปเฉยเลย
..................................................................
ซีวอนคิดว่าตอนนี้บ้านของเขากำลังขาดความเป็นธรรมอย่างร้ายกาจ
มันเริ่มตั้งแต่พ่อของเขากลับมาถึงบ้านนั่นล่ะ คนที่อุตส่าห์ขับรถออกไปวนหาลูกชายคนใหม่รอบหมู่บ้านนานเกือบสองชั่วโมง(พอคุณฮยอนรีเป็นลมไป ทั้งบ้านก็วุ่นวายจนลืมโทรไปบอกคุณพ่อ กว่าจะนึกออกว่ามีอีกคนตามหาอยู่นอกบ้านก็สองชั่วโมงเข้าไปแล้ว)เดินปึงปังเข้ามาในบ้าน รี่ตรงเข้าไปหาตาหนูคยูที่นั่งเล่นกับชินนาม่อนโรล(ของเขา)อยู่บนพื้นพรมในห้องนั่งเล่นโดยมีเขานั่งดูทีวีเฝ้าอยู่ไม่ห่าง(คุณแม่คนใหม่ไหว้วานให้ทำ)
"นี่คยูฮยอน!"
โดนตะคอกเสียงดังเข้าหน่อย...ยังไม่ทันมีประโยคคำถามอย่างหายไปไหนมา หรือประโยคต่อว่าทำนองแบบทำไมทำตัวอย่างนี้ตามมาด้วยซ้ำ คนโดนดุก็จะเริ่มเบ้หน้า แหกปากร้องลั่นบ้านทันที กระบวนการยุติธรรมของตระกูลเชวก็จะเริ่มถูกบิดเบือนตั้งแต่จุดนั้นนั่นล่ะ คุณฮยอนรีจะรีบวิ่งออกมาจากในครัว อุ้มลูกชายของหล่อนขึ้นปลอบก่อนจะหันมาดุสามีว่ามาตะโกนเสียงดังใส่คยูฮยอนแบบนี้ได้ยังไง แกเพิ่งสามขวบเองนะ และเมื่อจบคำ คุณผู้บริหารเชวที่ใครหลายคนเกรงใจก็จะทำหน้าหงอ เดินคอตกมานั่งข้างๆเขาบนโซฟา พอคยูฮยอนเงียบเสียงปุ๊บ คุณฮยอนรีก็จะปล่อยเจ้าหนูตัวเล็กลงที่เดิมและเดินกลับไปทำงานในครัวต่อตามเดิม ซึ่งพอคุณภรรยาใหม่หมาดๆหายเข้าไปในครัวได้หน่อย คุณซีอีโอเชวก็จะเริ่มทำการเป็นคุณพ่อที่ดีอีกรอบ
"นี่คยูฮยอน!"
"ฮืออออ!!"
ก็นั่นล่ะ...ตาหนูคยูก็จะเริ่มแหกปากอีกรอบ กระบวนการยุติธรรมที่ถูกบิดเบือนก็จะเริ่มใหม่อีกรอบ วนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนี้จนกระทั่งถึงมือเย็นนั่นล่ะ...ซีอีโอเชวช่างมีความพยายามในการเป็นพ่อที่ดีสูงดีจริงๆ
"ซีวึนฮยอง คยูไม่กินเขียวๆ"
มือเล็กของคยูฮยอนที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆเขา(ทำไมเขาต้องทำอะไรอยู่ข้างๆเจ้าเด็กนี่ตลอดเลยนะ!)เอื้อมมาจับหมับเข้าที่แขนของเขาพร้อมกับเขย่าไปมาเบาๆเพื่อเรียกร้องความสนใจ ส้อมพลาสติกลายการ์ตูนน่ารักสำหรับเด็กในมืออีกข้างหนึ่งของเจ้าเด็กคยูก็จิ้มไอ้เขียวๆที่ว่านั่นขึ้นมาเหมือนอยากจะบอกให้เขารู้ว่าตัวเองหมายถึงสิ่งไหน
"อย่ากวนตอนพี่เค้ากินข้าวสิหนูคยู แล้วหนูก็ต้องกินพริกหวานด้วยนะจ้ะ"
"ก็คยูไม่ชอบกินเขียวๆนี่!"
เจ้าเด็กเอาแต่ใจเถียงคุณแม่คนดีกลับก่อนดวงตาคู่โตที่ช้ำน้ำตาไปหมด(ก็ไอ้เมื่อตอนสายๆนั่นล่ะ พ่อเริ่มดุกี่ครั้ง เจ้าเด็กนี่ก็ก๊อกรั่วทุกครั้งไป...มันน่านักจริงๆ!)จะตวัดหันมามองเขา ริมฝีปากเล็กสีแดงสดยู่เข้าหากันนิดๆเหมือนจะบอกว่างอนแน่ๆถ้าหากมีการขัดใจเกิดขึ้น(เออ! กูก็เชื่อเหมือนกันล่ะวะ!) แต่เมื่อพอเขาหันกลับไปสบตากับคุณแม่คนใหม่ หล่อนกลับส่ายหน้ามาให้เขาคล้ายจะบอกว่าอย่าไปตามใจเจ้าเด็กร้ายกาจนั่นให้มากนัก แหม...ทำไมเดี๋ยวนี้อะไรๆก็เชวซีวอนจริงๆ เขาทำใจแข็งหันกลับไปสบตากับน้องชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆอีกครั้ง...และนั่นก็เป็นสิ่งที่ผิดถนัดเลยล่ะ
เจ้าเด็กนี่มันร้ายกาจกว่าพวกวิญญาณชั่วจริงๆด้วย!
มองเขาด้วยสายตาแบบนั้นกะจะทำให้โลกหยุดหมุนเลยรึไงกัน!
"งั้นแลกกัน"
"แลกอะไร"
"ฮยองกินเขียวๆให้คยูฮยอน ส่วนคยูฮยอนต้องกินแครอทให้ฮยองนะ"
"อะไรคือแครอท"
คยูฮยอนเอนคอ มองหน้าเขาด้วยสีหน้าสงสัยเสียเต็มประดา ซีวอนก็ไม่ได้อยากหยาบคายนักหรอกนะ แต่ว่าห่าเอ๊ย!...ไหงไอ้เด็กนี่มันตาใสแบบนี้วะ! เขาใช้ตะเกียบคีบชิ้นแครอทขึ้นมาก่อนจะยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากเล็กๆสีแดงสดคู่นั้น
"นี่แครอท...กินก่อน แล้วฮยองจะกินเขียวๆให้"
คยูฮยอนคงชอบสีสดใสแบบนี้มากกว่าสีเขียวทึมๆของพริกหวาน เพราะเจ้าตัวเล็กงับแครอทชิ้นนั้นเข้าปากไปเคี้ยวตุ้ยๆทันทีโดยไม่บ่ายเบี่ยงงอแง คุณคนเล็กยิ้มกว้างจนแก้มกลมๆที่ป่องออกเล็กน้อยเพราะแครอทที่เคี้ยวอยู่ในปากดันดวงตาคู่โตให้กลายเป็นเส้นโค้งอย่างน่าชัง
"ซีวึนฮยองกินเขียวๆ"
ส้อมพลาสติกถูกยื่นเข้ามาใกล้เท่าที่แขนสั้นๆของเด็กวัยสามขวบครึ่งจะทำได้ คยูฮยอนส่งรอยยิ้มหวานมาให้เขา...เกรงว่าถ้าไม่เอาพริกหวานชิ้นนั้นเข้าปาก คุณคนเล็กคงได้ก๊อกรั่วรอบที่ล้านของวันแน่ๆ ซีวอนถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเอี้ยวตัวไปงับเจ้าพริกหวานชิ้นนั้นมากิน น้องชายตัวเล็กของเขาหัวเราะคิกคักพร้อมกับตบมือชอบใจใหญ่
"คิๆ...ซีวึนฮยองเด็กดี กินเยอะๆจาได้โตไวๆน้าาา"
ก็บอกแล้ว...ตาคุณคนเล็กนี่ร้ายกาจกว่าพวกวิญญาณชั่วเยอะ!
............................................................
ซีวอนนึกว่าตัวเองปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายออกจากห้องไปแล้วเสียอีก
เสียงลูกบิดประตูหมุนกึกกักตอนเที่ยงคืนกว่าทำให้คนที่ตั้งใจว่าจะเข้านอนเร็วๆ(พรุ่งนี้จะได้มีแรงก๊งเหล้าโต้รุ่ง)สะดุ้งตื่นขึ้นมา ซีวอนงัวเงียเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงพลางค่อยๆชันตัวลุกขึ้นนั่ง เพ่งตามองคนที่ทำการอุกอาจเปิดประตูห้องของเขาเข้ามากลางดึกก่อนจะต้องครางออกมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นใคร...ไบเบิ้ลไม่เคยช่วยเให้เขาพ้นจากเจ้าวิญญาณชั่วร้ายตัวเล็กคนนี้เลยจริงๆ
"คยูฮยอน"
ร่างเล็กในชุดลูกแมวสีขาวดำแบบเต็มตัวแถมมีฮู้ดเป็นหูแมวอีกต่างหาก(คุณฮยอนรีคงลงทุนน่าดู มันดูแพงนะ)เดินเตาะแตะเข้ามาในห้องของเขา มือข้างหนึ่งก็จับหูยาวๆของเจ้าตุ๊กตาชินนาม่อนเพื่อนยากลากมาตามพื้น ส่วนมืออีกข้างก็ยื่นออกมาตรงหน้าคล้ายจะเรียกให้เขาเข้าไปอุ้ม ซึ่งเมื่อประกอบกับใบหน้าใสที่บิดเบี้ยวเหยเกเตรียมปล่อยโฮแล้วด้วยเนี่ย ซีวอนก็โยนความสงสัยที่ว่าเด็กสามขวบเปิดประตูถึงด้วยหรอทิ้งไปทันทีและก้าวลงจากเตียงไปอุ้มเจ้าเด็กปัญหามาขึ้นมากอดแนบอก
"ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก"
"คยูจะหาม่ะม๊า...ฮึก...คยูอยากกลับบ้าน"
คงเพราะแปลกที่ล่ะมั้ง ถึงทำให้เจ้าหนูคยูตื่นขึ้นมางอแงกลางดึกแบบนี้ ซีวอนเดินวนไปวนมาช้าๆรอบห้องของตัวเองพลางใช้มือลูบแผ่นหลังเล็กของคนในอ้อมกอดขึ้นลงเบาๆเพื่อเห่กล่อมให้อีกฝ่ายสงบลง...น้องชายก็ไม่มี ลูกก็ไม่มี แล้วจะให้เชวซีวอนทำยังไงล่ะวะเนี่ย! คุณแม่ใหม่ก็ไปงานเลี้ยงกับพ่อยังไม่กลับด้วย...โอ๊ยยย!...นี่เขายังไม่ถึงวัยต้องเลี้ยงลูกสักหน่อยนะ!
"เดี๋ยวคุณแม่ก็กลับแล้ว อย่าร้องนะ"
"ซีวึนฮยอง...ฮึก...ซีวึนฮยอง"
"ว่าไง"
"ม่ะม๊า...ฮึก...จะกลับมาหาคยูมั้ย"
"กลับสิ ฮยองพาไปนอนนะ"
ซีวอนไม่รู้ว่าในหัวของเด็กสามขวบครึ่งกำลังคิดอะไรอยู่ เขาก็เลยตอบกลับไปห้วนๆแบบนั้นพลางโยกเอนร่างเล็กไปมาเป็นจังหวะเพื่อให้เจ้าตัวเล็กจมกลับลงไปในห้วงนิทราตามเดิมเสียที แต่ดูเหมือนความจริงที่ว่าคุณแม่ไม่อยู่จะทำให้เจ้าเด็กลูกแมวเครื่องช๊อตไปเสียหน่อย เพราะคยูฮยอนร้องโวยวายงอแงขึ้นมาทันทีที่เขากำลังจะเอนตัวอีกฝ่ายนอนลงบนเตียงของเจ้าตัว
"ไม่เอา!...ฮึก...ซีวึนฮยองอ่าาาา!!"
แขนก็ไม่ปล่อย แถมยังงอแงอีก แล้วทีนี้จะให้เขาใจร้ายดึงออกไปวางบนเตียงได้ยังไงล่ะ คนที่กะจะไปก๊งเหล้าโต้รุ่งพรุ่งนี้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางยืดตัวกลับขึ้นมายืนตรงตามเดิม คยูฮยอนกอดคอเขาแน่นขึ้น สะอื้นฮักๆอยู่กับไหล่ของเขาจนเขาต้องเดือดร้อนลูบหลังปลอบให้หยุดร้องไห้อีก
"เงียบนาคยูฮยอน มันดึกแล้วนะ ส่งเสียงดังมากเดี๋ยวผีก็มาหลอกหรอก"
มุกผีหลอกได้ผลดีชะงักนักจนน่าประทับใจในความช่างจินตนาการของตัวเอง เพราะเจ้าหนูคยูฮยอนกลืนเสียงสะอื้นลงคอไปในทันทีพร้อมกับผละตัวออกมานิดเพื่อจ้องหน้าเขา...แม้จะมีน้ำตากลิ้งหล่นลงมาอยู่ แต่ดวงตากลมโตคู่นั้นก็ไม่ได้ลดความใสซื่อลงเลยสักนิด คยูฮยอนสูดจมูก
"จริงหรอ"
ถือว่าพระเจ้าไม่ทอดทิ้งลูกผู้ชายใจบุญอย่างเชวซีวอนเอาซะทีเดียวนะ
"จริงสิ"
ซีวอนใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาออกจากข้างแก้มใส อาศัยจังหวะที่เจ้าตัวเล็กหยุดคิดไปก้มตัวลงเพื่อวางร่างเล็กในอ้อมแขนลงบนเตียงอีกครั้ง แต่แผ่นหลังยังไม่ทันแนบกับผ้าปูเตียงดี คุณคนเล็กที่ฤทธิ์ไม่ได้เล็กตามเลยสักนิดก็ผวาขึ้นมากอดคอของเขาแน่นพร้อมกับสะอื้นออกมาอีกรอบ...เว้ยเฮ้ย! นี่ชักเหนื่อยแล้วนะ!
"คยูฮยอน..."
"ไม่เอาอ่าาา!"
แล้วก็องค์ลงแหกปากงอแงอีกรอบเช่นกัน ถือว่ามุกผีหลอกไม่ประสบความสำเร็จไปซะทีเดียวน่ะนะ ซีวอนถอนหายใจออกมาอีก(เขาจะอายุสั้นเพราะไอ้เด็กร้ายกาจนี่ล่ะ!) หมดปัญญาจะทำให้น้องชายกลับลงไปนอนที่เตียงของตัวเอง สุดท้ายก็จนใจต้องเดินกลับมาที่ห้องของตนที่อยู่ข้างๆ
"คยูฮยอนอย่างอแงนา ฮยองเหนื่อยแล้วนะ"
ฮยองต้องเก็บแรงไปก๊งเหล้ากับเพื่อนพรุ่งนี้นะครับ
แต่เจ้าเด็กปีศาจไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้หรอก ซีวอนเลยเลือกที่จะเก็บเหตุผลนั้นเอาไว้กับตัวเองและเดินไปทรุดตัวนั่งที่เตียงของตน มือก็ยังคงโยกเอนร่างเล็กๆของคยูฮยอนไปมาเพื่อให้อีกฝ่ายเลิกร้องไห้งอแงเสียที และเดาว่ากว่ามันจะเป็นผล พระอาทิตย์ก็อาจจะขึ้นมาส่องกบาลของเขาแล้วก็เป็นได้ พี่ชายหมาดๆเลยตัดสินใจเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียงและพาทั้งตัวเองทั้งคนในอ้อมกอดล้มตัวนอนทั้งอย่างนั้นเสียเลย เขาตวัดผ้าห่มขึ้นมาห่มคลุมตัวเองและน้องชายตัวเล็ก
"นอนได้แล้วคยูฮยอน"
คยูฮยอนดิ้นขลุกขลักอยู่ชั่วครู่เหมือนจะบอกว่าการใช้แขนล่ำๆของพี่ชายนอนต่างหมอนนั้นไม่ได้สบายเอาเสียเลย จนพี่ชายกล้ามใหญ่จำต้องดึงแขนออกจากใต้ลำคอของน้องชายและจัดการให้อีกฝ่ายได้นอนหนุนหมอนดีๆ สุดท้ายแล้ว มันก็มาจบที่ว่าพวกเขานอนตะแคงหันหน้าเข้ากันกันอยู่บนหมอนใบเดียวกัน(ที่ไม่ได้ใบใหญ่อะไรมากมายเลยจริงๆ) โดยมีเจ้าตุ๊กตาอ้วนกลมหน้าตาแอ๊บแบ๊วเป็นบ้าที่คยูฮยอนกอดอยู่แนบอกคั่นอยู่ตรงกลาง
ถ้าเป็นสาววัยขบเผาะนี่จะโรแมนติดมากเลยนะขอบอก!
"ซีวึนฮยองกอด"
"ให้กอดด้วย?"
"อื้อ!"
คุณคนเล็กพยักหน้ารับคำหนักแน่น แถมสายตายังจ้องมองมาที่เขาอย่างแน่วแน่อีก...และมันก็น่าขำที่ว่าดวงตาคู่นั้นยังมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ด้วยซ้ำ ซีวอนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอ้าปากค้าง...ก็บอกแล้วว่าน้องชายก็ไม่มี ลูกก็(คิดว่ายัง)ไม่มี(เพราะใช้ถุงทุกครั้ง(?!))แล้วจะมาให้เขานอนกอดเด็กสามขวบเนี่ยนะ...อายตัวเองว่ะ บอกตามตรง
"แต่คยูฮยอนสามขวบแล้วนะ"
"สามขวบคึ่ง!"
'คึ่ง'ก็'คึ่ง'วะ!
"อ่ะๆ...สามขวบครึ่งก็ได้ เป็นหนุ่มแล้ว ให้นอนกอดไม่อายสาวรึไง"
"ทำไมต้องอายด้วย กอดกันไม่ดีหรอ มะม๊ายังกอดคยูเลย"
จบกันชีวิตกู
"ก็...คือ...กอดกันต้องรักกันไง"
"ซีวึฮยองไม่รักคยูหรอ!"
ผิดตลอดอ่ะกู!
"รักสิ"
"คยูก็รักซีวึนฮยองนะ!"
พอเปลี่ยนโหมดมาบอกรักหน่อย เจ้าเด็กปีศาจก็ออกลายเจ้าชู้ไก่แจ้แต่เด็กด้วยการเปลี่ยนจากใบหน้าบึ้งตึงมาเป็นยิ้มหวานให้เขาทันที และแน่ล่ะ....เล่นส่งยิ้มหวานตาปิดแบบนี้มาให้ทุกอย่างก็เคโอแล้ว
ปีศาจตัวน้อยจบเกมส์แบบชนะน๊อคอีกตามเคย
ซีวอนถอนหายใจให้กับความขี้ใจอ่อนของตนพลางพาดแขนวางไปบนเอวของน้องชาย ดึงร่างเล็กให้เข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้นเพื่อกันไม่ให้อีกฝ่ายพลิกหงายตกเตียงไป กว่าจะรู้ตัวว่ามันใกล้มากขนาดไหน ปลายจมูกรั้นๆของเจ้าเด็กจอมดื้อรั้นก็แทบจะชนกับปลายจมูกของเขาอยู่แล้ว คยูฮยอนซุกตัวเข้าหา จนเขาหมดทางเลือกนอกจากกอดกระชับเจ้าตัวเล็กๆนั่นให้แน่นขึ้น
"คิๆ"
ยังมาหัวเราะอีก
"หลับตาเลย นอนได้แล้ว"
บางทีมีน้องชายสามขวบครึ่งก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะทีเดียวน่ะนะ
ถึงจะเล่นพาวเวอร์เรนเจอร์ไม่ได้ Play Stationก็ยังเล่นไม่เป็น
แต่ก็ตัวนิ่มนอนกอดแล้วสบายดีเหมือนกันนะ
เอาลงที่บอร์ดวอนนาบีนานแล้ว เอามาลงให้บอร์ดนี้อ่านมั้งก็แล้วกันนะ :)
(ประเด็นคืออยากหาที่เก็บน่ะ= =)
ความคิดเห็น