คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 0' :เมา+เมา = เอา (ชิบหาย! ให้เหล้าเท่ากับแช่งจริงๆ!)
โจวคยูฮยอนเป็นผู้ชายประเภทเมาแล้วว้าบ...คือทำนองแบบวูบไม่รู้เรื่องไปเลยน่ะ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเช้าวันนี้เขาก็เลยไม่แปลกใจเท่าไรที่ตัวเองจำอะไรไม่ได้เลยสักนิดว่ามานอนอยู่บนเตียงตรงนี้ได้ยังไง อ้อ...แต่แน่ล่ะ เขาจำได้แม่นเชียวว่าเมื่อวานไปเมาหัวทิ่มเพราะอะไร ถ้าน้องทงเฮไม่หนีไปมีผัวอ้วนดำแถมยังแก้มยุ้ยล่ะก็นะ ป่านนี้เขาคงตื่นมาอาบน้ำอาบท่าหาข้าวแดกไปแล้วล่ะ!(เชี่ยเอ๊ย! นึกแล้วขึ้น!)
คนที่โดนน้องทงเฮหนีไปมีผัวอ้วนดำ(แถมยังแก้มยุ้ย)สบถงึมงำออกมาเบาๆพลางขยับตัวพลิกหนีแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาแยงตา บางอย่างแสนอุ่นที่กักล้อมตัวของเขาเอาไว้ทำให้เขาขยับตัวได้ไม่เยอะเท่าที่ใจหวังเท่าไรนัก แถมพอพลิกตัวจะนอนตะแคงหันหลังให้แดด ปลายจมูกของเขาก็ไปชนแหมะเข้ากับอะไรบางอย่างอุ่นๆอีก
"เชี่ยเอ๊ย"
คนที่หาความสบายในการนอนหลับไม่ได้เสียทีสบถพึมพำออกมาอีกระลอกพลางค่อยๆชันตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตที่ยังคงปรอยปรือจับโฟกัสภาพอะไรไม่ได้ชัดนักกวาดมองไปรอบตัวเพื่อหาคำตอบให้ตัวเองว่าตอนนี้กำลังอยู่ที่ไหน แล้วก็ต้องร้องอ๋อออกมาเมื่อพบว่ามันคือห้องของเขาเอง
คยูฮยอนยกมือขึ้นเสยผมออกจากดวงตา แต่พอยกแขนได้หน่อยก็ชักจะรู้สึกหวิวๆจนต้องก้มลงไปมอง...อ่า...เพื่อนเชี่ยแม่งถอดเสื้อให้เขาด้วยเว้ย คบกันมาตั้งแต่ป.ห้า หยิบน้ำให้กูแดกสักแก้วยังไม่มีอ่ะ! อย่าคิดว่ากูไม่รู้ทันมึงนะสัด! คนอย่างชิมชางมินไม่เคยเห็นเพื่อนร่วมโลกอยู่ในสายตาอยู่แล้ว แม่งต้องแกล้งเอาเขาไปนอนตากยุงที่ใต้หอพักก่อนพาเขาขึ้นมาบนห้องแน่ๆ ดูซิ!...รอยแดงเต็มไปหมดเลย!...กวนตีนสัดอ่ะ!
"อย่าให้กูเจอมึงนะไอ้ชางมิน"
ถ้าไอ้ทฤษฎีที่ว่า'หากเราพูดจาดีๆแต่เช้า มันจะทำให้วันนั้นของเรากลายเป็นวันที่ดีทั้งวัน'เป็นจริงล่ะก็นะ วันนี้ของโจวคยูฮยอนก็คงจะโคตรเลวร้ายเลยล่ะ เพราะเขาสบถรับอรุณออกมาเป็นรอบที่สามเข้าไปแล้วภายในเวลาสองนาที เด็กถาปัตตัวขาวหน้ามุ่ย ใช้นิ้วถูไปตามรอยแดงที่หน้าอกของตัวเองคล้ายอยากจะทำให้รอยแดงเหล่านั้นมันจางลงพร้อมกับก้าวขาลุกออกมาจากเตียง แต่ยืนยังไม่ทันเต็มความสูงดีด้วยซ้ำ อาการเจ็บจี๊ดที่ช่องทางด้านหลังที่ไม่คิดว่าจะเจอก็ทำเอาแข้งขาอ่อน ทรุดฮวบลงไปเอาเข่ากระแทกพื้นเต็มแรง
"สัด! เจ็บเชี่ย!"
คยูฮยอนสบถออกมา(อีกแล้ว)ดังลั่นห้องพักเล็กๆหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องน้ำของตัวเอง...เรียกได้ว่าตื่นเต็มตาหายสร่างเมาเป็นปลิดทิ้งในทันที ได้ผลดียิ่งกว่ายาแก้เมาค้างเสียอีก เขาค่อยๆชันตัวกลับขึ้นมายืนอีกครั้งพลางก้มตัวใช้มือปัดไปมาตามหัวเข่าเพื่อมองหารอยถลอกที่อาจจะเกิดขึ้น แต่ปัดได้ปึ้ดเดียวก็ต้องชะงักไป เพราะช่วงล่างที่เปลือยล่อนจ้อนของตัวเอง
เชี่ยโย่งชางมินชักจะมีน้ำใจเกินไปแล้วนะ!
คยูฮยอนสวดอวยพร(?)ให้เพื่อนร่วมคณะตัวสูงไปอีกสองบทยาวๆพลางหมุนตัวกลับไปที่เตียงเพื่อหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองเสียหน่อย แต่(อีกแล้ว?!)ยังไม่ทันจะหมุนไปได้ครบองศาดี ร่างสูงกำยำที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงก็ทำเอาเขาตาโตขึ้นนิด เขาจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนรูมเมทของเขาออกไปไหนรึเปล่า แต่จะว่าก็ว่าเถอะ...นี่มันเตียงของเขานะเว้ย!
แล้วเชี่ยวอนมานอนอะไรอยู่บนเตียงของเขาวะ?!!
"เชี่ยวอนน!"
คนอย่างโจวคยูฮยอนไม่เคยไปแต่เสียงอยู่แล้ว เขากระโดดขึ้นเตียง ตรงเข้าไปจิกทึ้ง(?)คนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของเขาอย่างไม่รอรี คยูฮยอนกระชากผ้าห่มออก ตั้งใจว่าจะปลุกรูมเมทตัวล่ำของตัวเองด้วยวิธีเดิมๆที่ใช้มาทุกวัน แต่ร่างเปลือยเปล่าไม่แพ้เขาที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มก็ทำเอาเขาเผลอชะงักไปและโยนผ้าห่มกลับไปคลุมตัวหมอนั่นไว้ตามเดิมแทบไม่ทัน
"อะไรของมึง ยังเช้าอยู่เลย หิวนมก็ไปหานมแดกในตู้เย็นไป๊ เลิกร้องเหมียวๆสักที"
เชวซีวอนรูมเมทที่เขาจับฉลากได้ตอนปีหนึ่ง(ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของเตียงที่อยู่ห่างออกไปแค่หนึ่งตู้ข้างเตียงคั่นเท่านั้นเอง)เอ่ยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าตามประสาคนเพิ่งตื่นก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้เขาด้วยท่าทางใส่ใจกันสุดๆ(ประชด)แถมยังมีการกระชับผ้าห่มของเขากลับเข้าแนบตัวเหมือนเดิมอีก คนที่ถูกหาว่าเป็นลูกแมวอ้าปากค้าง พยายามจะเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เข้าที่เข้าทาง แต่ก็อย่างที่บอกไป...เมาทีไรก็ว้าบทุกที จำห่าอะไรไม่เคยได้หรอก!
"มึงใจเย็นไว้ก่อนโจวคยูฮยอน"
คนที่พยายามจะไม่ตื่นตระหนกพูดปลอบตัวเองออกมาแบบนั้น เขาสูดหายใจเข้าลึก แต่พอจะผ่อนออก ใบหน้าก็เริ่มเบ้เสียแล้ว ถึงจะไม่รู้ว่าการเสียประตูหลังรู้สึกยังไง แต่การเจ็บรูตูดแถมยังปวดเอวเป็นบ้าแบบนี้ เขาขออนุมานว่าเกิดจากการโดนของใหญ่(?)เสียบเข้ามา และถึงจะไม่รู้ว่าไอ้เชี่ยวอนเป็นคนเสียบของใหญ่(?)นั่นเข้ามารึเปล่า แต่การตื่นมาเจอมันเป็นคนแรกแถมยังแก้ผ้าล่อนจ้อน...เขาก็จะขอเหมารวมว่ามันเป็นคนทำก็แล้วกัน!
"มึงตื่นขึ้นมารับผิดชอบกูเลยนะเชวซีวอน!!"
โครม!
รองเท้าเบอร์42ยันโครมเข้าให้เต็มแผ่นหลังของคนบนเตียงสุดแรง(ยิ่งตอนนี้อารมณ์แปรปรวนแล้วด้วยเนี่ย ยิ่งแรงเลย) และแน่ล่ะ...คนอย่างโจวคยูฮยอนเป็นคนทำอะไรหวังผล ร่างสูงๆของรูมเมทของเขาไม่มีเวลาให้ร้องออกมาด้วยซ้ำ เพราะหมอนั่นกลิ้งโคโล่ตกไปข้างเตียงทันทีอย่างรวดเร็ว
เขายืนรออยู่ที่อีกด้านของเตียงไม่นาน ซีวอนก็โผล่หัวยุ่งๆออกมาจากใต้กองผ้าห่ม คนที่นั่งเอ้เต้หมดสภาพอยู่ที่พื้นห้องบริเวณช่องว่างระหว่างเตียงกับกำแพงขยับตัวหามุมสบายเอนหลังพิงกำแพงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ใบหน้าหล่อๆที่เขานึกอิจฉามันอยู่ทุกวี่ทุกวันยังแลดูยับยู่และง่วงงุนอยู่นิดหน่อย แต่เชวซีวอนรูมเมทคนดีของเขาก็ไม่เคยพลาดที่จะทำให้เขารู้สึกประทับใจด้วยการยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้นเป็นรอยยิ้มกวนประสาทประหลาดๆ
"เซ็กซี่ดีเหมือนกันนะมึงน่ะ เสียแต่ไอ้ตรงนั้นมันเล็กไปหน่อย"
"มึงว่าไงนะ?!!"
ถ้าจะถามว่าตอนนี้โจวคยูฮยอนอายมั้ยที่ยืนทำตาโตแก้ผ้าล่อนจ้อนอยู่ต่อหน้ารูมเมทที่อยู่ด้วยกันมาแค่สามปี...คำตอบคือไม่อายโว้ย! คยูฮยอนพยายามจะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง(อีกครั้ง) แต่ไอ้เชี่ยวอนก็ไม่เคยให้ความร่วมมือกับการพยายามใจเย็นของเขาเลยสักนิด หมอนั่นยกมือขึ้นเสยผม แล้วจึงไขว้มือกอดอกพร้อมด้วยรอยยิ้มมุมปากที่ดูวอนแดกตีนเป็นที่สุด
"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น"
"มึงไม่รู้แล้วกูจะไปรู้ได้ไง"
"กูเมา!"
"กูก็เมา!"
คอแข็งเป็นแร่แกรไฟต์อย่างมึงเคยเมาด้วยหรอสัด!
คยูฮยอนเก็บประโยคนั้นเอาไว้ในใจ เพราะเกรงว่าถ้าพูดออกไป มันจะทำให้เรื่องที่เขาต้องการจะพูดออกทะเลไปไกลจนกู่กลับมาไม่ได้ เขาสูดหายใจเข้าลึกอีกครั้ง...พยายามรักษาเส้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ขาดผึ่งก่อนเวลาอันควร แต่ก็อย่างที่บอก เชี่ยวอนไม่เคยทำให้มันง่ายเลยสักนิด ไอ้เด็กวิศวะหน้าหล่อแก้มบุ๋มเหยียดยิ้มออกมามากขึ้นอีกนิดพลางทำท่าครุ่นคิดด้วยท่าทางที่มองแค่หางตายังรู้ว่าแม่งกระแดะทำออกมาไปงั้นๆเอง
"แต่เมื่อคืนกูฝันด้วยว่ะ"
"ห๊า?"
"กูฝันว่ากูโดนปล้ำ"
"ห๊าา?!"
"มีคนออนท๊อปกู ใช้ปากให้กูด้วย"
"ห๊าาาา?!!!"
ใจเย็นไว้โจวคยูฮยอน เชี่ยวอนอาจจะดูน้องโซระของไอ้ปาร์คปากห้อยเยอะไป
"มึงก็ดูน้องโซระเยอะไป"
เสียงของเขาฟังดูใจเย็นม๊ากมาก เขามั่นใจ แต่รอยยิ้มของไอ้เชวที่นั่งโชว์แผ่นอกล่ำๆและลอยสักเท่ห์ๆตรงหัวไหล่ยาวเลื้อยพันลงมาแทบจะถึงข้อศอกอยู่บนพื้นอีกฝั่งของเตียงก็ทำให้เขาไม่มั่นใจเท่าไรว่าตอนนี้ตัวเองกำลังมีสีหน้าแบบไหน ซีวอนยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอีกครั้ง(ทำไมชอบยิ้มแบบนั้นวะ น่าขนลุกชิบหายเลย)
"มึงคิดงั้นหรอ แต่ไหงน้องโซระหน้าเหมือนมึงเลยวะคยูฮยอน"
ห่าราก!...กูจริงๆด้วย!!
คยูฮยอนอ้าปากค้าง สมองเกิดอาการแรมต่ำประมวลผลอะไรไม่ทันไปชั่วขณะ และยิ่งเชี่ยวอนส่งรอยยิ้มกวนตีนมาให้ไม่เลิกแล้วด้วยเนี่ย เขาก็ยิ่งคิดอะไรไม่ออกไปกันใหญ่ เด็กถาปัตคนเก่งกระแอมไอออกมานิดพลางยกมือขึ้นมากอดอกแบนๆของตัวเองบ้าง เขาพยายามปั้นหน้าให้นิ่งเข้าไว้ และเชิดปลายคางขึ้นด้วยท่าทางเหมือนจะบอกว่ากูถูกทุกอย่าง
"ก็มึงเมา"
"กูไม่ได้เมา"
"ไหนเมื่อกี้มึงบอกมึงเมาไงวะกาก!"
"งั้นกูเมาก็ได้"
ซีวอนไหวไหล่คล้ายจะบอกว่ามึงอยากจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจมึงละกันก่อนจะเอนศีรษะพิงกำแพงห้อง มองหน้าเขาด้วยท่าทางเย้ยกันสุดขีด อ้อแน่ล่ะ...ก็อย่างที่บอก โจวคยูฮยอนไม่อายเว้ย!
"มึงร้องหาแต่น้องทงเฮแล้วก็จับกูกดเฉย"
"กูไม่ได้ทำ!"
"มึงจำได้รึไง"
"ก็...ไม่รู้"
คนเมาแล้วว้าบงุบงิบออกมาเบาๆกับตัวเองพร้อมกับเบ้ปากใส่ไอ้รูมเมทของตัวเองที่ชอบทำท่าทำทางเหนือกว่าเขาอยู่เรื่อย(แต่ถ้าเมื่อคืนเป็นเรื่องจริงล่ะก็ กูเหนือกว่ามึงคืนนึงนะสัด!) ซีวอนหัวเราะเหอะออกมาให้กับท่าทางของเขาแล้วจึงทำการทับถมเขาอย่างต่อเนื่องด้วยสีหน้าวอนตีนกว่าเดิมเป็นสิบแปดล้านเท่าตัว
"ตูดมึงก็เล็กนิดเดียว น้องชายกูก็ใหญ่เบ้อเริ่ม สงสารกูบ้างมั้ย"
แล้วรูตูดกูล่ะ ตอนมึงเสียบเข้ามามึงสงสารกูบ้างรึเปล่าไอ้ห่า!
"ขนาดตอนน้องชายกูเสียบคาอยู่ในตัวมึง มึงก็ยังร้องหาแต่น้องทงเฮ นี่กูเสียใจนะ"
ไม่ๆๆๆๆๆ!!...เดี๋ยวก่อนนะ! เขาไม่ติดใจประเด็นตัวเองออนท๊อปหรือบีอิ้งอันเดอร์แล้ว
ประเด็นมันอยู่ที่...เขาร้องหาน้องทงเฮตอนโดนเสียบอยู่เนี่ยนะ?!!
หอยทากรากหญ้าเอ๊ยยย!
ถึงน้องทงเฮจะกล้ามใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะมาให้น้องทงเฮเสียบนะเว้ย!!
"ปล้ำกูยังไม่พอ ยังใช้กูเป็นตัวแทนอีก มึงนั่นล่ะต้องรับผิดชอบกูโจวคยูฮยอน"
แล้วมันมาจบตรงนี้ได้ยังไงวะสัด!!
............................................................
มันคือ...เอิ่ม...ไม่เถื่อนไปใช่มั้ยอ่ะ= =
เอามาแง้มๆลงให้อีกเรื่อง
ฟิคเรื่องนี้ดิบมาก ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
ความคิดเห็น