ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รวมพล คนโหด
รร.โยะบุงโนะ
………สะบัดปีกพลิ้วงามกลางบุปผา
ดุจดาราประกายแสงแต้มสีสัน
ธรรมชาติสรรสร้างให้คู่กัน
งามเหนื้อชั้นพรรณไม้สวย....เจ้าผีเสื้อ......
แมลงมีปีก 2-3 ร่อนลงมาเกาะนิ้วอันเรียวยาวและนุ่มละมุนของเจ้าของบทกวีซึ่งแต่งสด ๆ ร้อน ๆ หลังจากได้นั่งชมความงดงามของเหล่าพรรณไม้นานาชนิด และผีเสื้อที่ออกมาเริงระบำ ชวนให้หลงใหลเป็นที่ยิ่ง....
หญิงสาวผมยาวสีดำ นัยน์ตาสีน้ำตาล ใบหน้าของเธอดูอ่อนหวาน ริมฝีปากอิ่มได้รูปของเธอกำลังขยับขึ้นลงพร้อมเสียงหัวเราะสดใสน่ารัก ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเป็น 1 ในผู้มีพลังพิเศษ
อิโนะโอะ มิชิโยะ (Writer : Feris~Melody)
เจ้าของฉายา : แม่พระปีศาจ
เมี้ยว......
เสียงร้องของเจ้าแมวดำจอมป่วนเจ้าเก่า ซึ่งมักจะแวะเวียนมาที่สวนหย่อมในโรงเรียนแห่งนี้เป็นประจำ
ม้าว......
มิชิโยะนิ่วหน้า ขมวดคิ้ว อารมณ์โรแมนติกที่ได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติเมื่อครู่อันตรธานไปสิ้น เธอรู้สึกรำคาญและเกลียดชังเจ้าแมวบ้าตัวนี้อย่างบอกไม่ถูก
มันกำลังทำลายบรรยากาศอันงดงามที่เธอได้สัมผัส.......
และทันได้นั้นเหตุการณ์ไม่ที่คาดฝันก็เกิดขึ้น.......
ง้าว!!!!!........
เจ้าแมวดำกระโดดเข้าตระครุบผีเสื้อเคราะห์ร้ายตัวหนึ่งซึ่งพยายามบินหนีแต่ไม่ทัน!!! กรงเล็บอันแหลมคมฉีกกระชากปีกน้อย ๆ ของเหยื่อจนขาดวิ่น และแล้วโดยที่ไม่คาดคิด.....ร่างทั้งร่างของเจ้าผีเสื้อน้อยผลุบหายเข้าไปในปากของเจ้าแมวโหดทันที!!
เงี้ยว.........
เจ้าแมวดำจอมโหดหันควับกลับมาส่งสายตากับหญิงสาวอย่างท้าทาย แต่มันไม่รู้หรอกว่ากำลังเล่นอยู่กับ.........
คุโรจิเคะเมะ!!!!!
ช่องว่างสีดำสนิทปรากฏขึ้นกลางอากาศ พร้อมกับดูดร่างของเจ้าเหมียวเข้าไป!! ร่างของมันบิดเบี้ยว ส่งเสียงร้องลั่น
แง้ว!!!!!!! เงี้ยว!!!!!!!!!
โพล๊ะ!!!!
ช่องว่างมิติหายไป.......ทิ้งไว้เพียงอวัยวะที่กระจัดกระจายและรอยเลือดสีแดงคล้ำทั่วบริเวณ.....
ไม่มีแมวดำอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป
................................................................................................................
ปึง!!!
“ฉันชนะโว้ย!!!”
เสียงประกาศของชายหนุ่มผมสั้นสีฟ้าร่างใหญ่ ก้องไปทั้งห้องเรียนชั้น ม. 6/1 นัยน์ตาสีเขียวของเขาเหลือบมองคู่ต่อสู้ที่มาท้าเขาแข่งงัดข้อตรงหน้า..........
ชายร่างหนา กล้ามโต กัปตันชมรมมวยสากล กำลังกัดฟันกรอด ๆ ........อย่างเจ็บแค้น.......
“อ่อนว่ะ มีใครเก่งกว่านี้ไหม หา!!”
คาเซะ โทชิยะ (Writer : Starstorm)
เจ้าของฉายา : กิโยตินสวรรค์
ชายหนุ่มลุกขึ้น เตรียมเดินกลับไปที่ห้อง 6/3 ของตัวเองเพราะจะได้เวลาเข้าเรียน แต่แล้วเมื่อเดินถึงประตู ก็มีคนมายืนขวางหน้า....
“ฉันจะเป็นคู่มือให้นายเอง”
หา?
โทชิยะมองดูสารรูปของผู้หาญกล้าท้าชิงตั้งแต่หัวจดเท้า หน้าตาอ่อน ๆ แลดูเจี๋ยมเจี้ยม นัยน์ตาสีอำพัน ผมสีเงินยาวสลวยถึงสะโพก รูปร่างแบบบางที่ดูไร้ซึ่งกำลังวังชา.....
ผู้หญิง!!!
คุโรสึกิ โทโมมิ (Writer : Crescent)
เจ้าของฉายา : เดธมูน
“เธอนี่นะ อย่ามาเล่นตลกแถวนี้ดีกว่า กลับไปเล่นตุ๊กตาเถอะไป้!!”
วูบ!!!!!!!
เพียงชั่วพริบตา ชายร่างใหญ่สัมผัสได้ถึงพลังลมอันมหาศาลพัดผ่านตัวเขาไปอย่างรวดเร็ว ความรุนแรงของมันราวกับพายุขนาดย่อม ๆ เลยทีเดียว แต่ทว่าน่าแปลก.....ที่มีเขาคนเดียวที่รู้สึกถึงพลังอันกล้าแกร่งนี้ แต่สิ่งของอื่น ๆ นั้น ไม่มีวี่แววว่าจะได้รับอิทธิพลจากแรงลมนี้เลย
“รับคำท้าหรือยัง?” โทโมมิถาม
“เออ ก็ได้วะ แล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งทีหลังล่ะ”
โทชิยะเดินส่ายอาด ๆ นำผู้ที่มาท้าชิงเขาไปยังโต๊ะที่จะประลองกำลัง ทรุดตัวลงนั่ง
“เชิญ” เขาผายมือให้แก่สุภาพสตรีผู้อาจหาญตรงหน้า
โทโมมินั่งลง แล้วตั้งข้อศอกไว้ที่โต๊ะโดยไม่รีรอ แต่เธอไม่ได้วางแขนเป็นมุมฉาก ทว่า เอียง ๆ ไปข้างหน้าประมาณ 60 องศา
“ฉันต่อให้นายเท่านี้พอไหม?”
โทชิยะเลือดขึ้นหน้าทันที ไม่เคยมีใครลูบคมเขาอย่างนี้มาก่อน ซ้ำร้ายยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย
“เออ !!แล้วเธอจะเสียใจ!!” ชายหนุ่มตั้งแขน สอดมืออันหยาบกร้านเข้าไปในฝ่ามือนุ่มละมุนของหญิงสาว
“เริ่มได้!!!” กัปตันชมรมมวย ผู้แพ้เขาเมื่อครู่อาสาเป็นกรรมการให้ด้วยความใครรู้ไม่แพ้คนอื่น ๆ
ฮึบ!!!!
โทชิยะออกแรงเต็มที่ด้วยความไม่ประมาท แต่มันอะไรกัน......
ไม่ขยับ!!
ท่อนแขนบาง ๆ นี่.....ที่กำลังงอให้เขางัดลงพื้นโต๊ะอยู่อย่างง่าย ๆ แต่ทำไมถึงได้.......
ย้าก!!!!!!
วู้ว!!!!!!!!!!!
สายลมสองสายพุ่งเข้าปะทะกันจนเกิดพายุขนาดย่อมภายในห้อง พัดสิ่งของต่าง ๆ กระจัดกระจาย จนผู้ที่ดูอยู่แตกฮือวิ่งหนีกันอลหม่าน
“แค่นี้ก็ยังเอาชนะไม่ได้ ดีแต่ปากนี่หว่า” โทโมมิได้ทีเย้ยชายหนุ่ม
“หนอยแก!!!” โทชิยะเริ่มฟิวส์ขาด เตรียมใส่พลังปราณเต็มที่ แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า
“อาจารย์มาแล้ว!!!”
“โธ่เว้ย!!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!” โทชิยะลุกขึ้น แต่ยังไม่วายยกมือชี้หน้าหญิงสาว “ฉันยังไม่แพ้ นี่ถือว่าเราเสมอกัน เย็นนี้เจอกันหลังโรงเรียน มาประลองพลังจิตกัน!!!”
“ได้ รับคำท้า” โทโมมิตอบรับอย่างไม่ต้องคิดให้เสียเวลา “อย่าผิดนัดก็แล้วกัน”
............................................................................................................................
สนามฟุตบอลหลังโรงเรียน
18.00 น.
คุโรสึกิ โทโมมิ ยืนตระหง่านอยู่ในบริเวณวงกลมกลางสนาม ร่างอันอรชรของเธอเด่นเป็นสง่าท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามอัสดง
เพียงชั่วไม่กี่อึดใจ ก็ปรากฏบุรุษร่างใหญ่เดินออกมาจากใต้อัฒจันทร์อีกฝั่งของสนาม
“มาช้าจังนะ” หญิงสาวทัก
“มาช้าก็ดีกว่าไม่มา เธอไม่ต้องยุ่ง” โทชิยะตอบด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ “เริ่มกันหรือยังล่ะ?”
“ฉันพร้อมทุกเมื่ออยู่แล้ว”
ลาสต์ควอเตอร์!!!
ดาบที่มีลักษณะคล้ายพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหญิงสาว เธอเอื้อมมือไปจับด้ามโลหะตรงกลางอย่างแผ่วเบา
โทชิยะเองก็ไม่น้อยหน้า
ดาบโค้งวายุเทพ!!
อากาศโดยรอบรวมตัวอัดอากาศเข้าที่ฝ่ามือของเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะค่อยๆหล่อหลอมเป็นดาบยาวโค้งคมกริบ ปลายแหลมมันวาวสะท้อนกับแสงอาทิตย์อัศดงเล็กน้อย
“เอ้า! เข้ามาเลย” โทชิยะตะโกนอย่างท้าทาย แต่โทโมมิยังคงยืนนิ่ง
“พร้อมกัน” หญิงสาวตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
วูบ..... ... ...
ร่างของคนทั้งสองอันตรธานหายไปจากสนาม ราวกับเป็นเพียงอากาศธาตุ.....
แคร้ง!!!!!
เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่น!!! เมื่อทั้งคู่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งด้วยความเร็วที่ยิ่งกว่ากระพริบตา!!!
นัยน์ตาวาวโรจน์ของชายหนุ่มจ้องมองไปที่ดวงตาของคู่ต่อสู้ซึ่งกำลังส่งสายตาท้าทายกลับมาเช่นกัน
“เร็วใช้ได้นี่” โทโมมิเอ่ยปากชม
“ฉันคือจ้าวแห่งวายุ!!” โทชิยะคำรามก้อง “เจอนี่หน่อยเป็นไง!!!”
Ground Storm!!!
สิ้นเสียงประกาศของชายหนุ่ม! พลันบังเกิดแผ่นดินแยกบริเวณที่โทโมมิยืนอยู่.........คลื่นลมจำนวนมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากรอยแตกของเปลือกโลก! ก่อตัวเป็นเสาพายุล้อมร่างของหญิงสาว!!
“ละ.......ลมแรงดีนี่” โทโมมิกล่าวยิ้ม ๆ ความจริงเธอกำลังพยายามคิดหาทางหนีเพราะเริ่มรู้สึกมีนศีรษะ ชุดนักเรียนและกระโปรงถูกลมพัดถกขึ้นจนเห็นชุดชั้นใน
นี่ไม่ใช่เวลามาอาย เธอต้องรีบทำอะไรสักอย่าง
“ย้าก!!!!”
โทชิยะเร่งพลังขึ้นอีก ส่งผลให้ลมพายุรุนแรงขึ้นจนดันร่างของหญิงสาวขึ้นสูง......สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ
“ลอยขึ้นไป ลอยขึ้นไป ฮ่า ๆ” ชายหนุ่มแผดเสียงหัวเราะลั่นอย่างผู้มีชัย
หา
แต่ในบัดดล....โทชิยะเริ่มรู้สึกผิดสังเกต เมื่อพบว่าในใจกลางลมหมุนมีแต่ความว่างเปล่า
ยัยนั่นไปไหน!
บรีธ ออฟ เครสเซนต์!!! (ลมหายใจเสี้ยวจันทร์)!!!
ฉัวะ!!!!
“อะ....อั่ก!!!”
ชายหนุ่มทรุดตัวลงเข่ากระแทกพื้น โสตประสาทของเขาเริ่มดับวูบ แม้เสียงหวีดหวิวของพายุที่เป็นผลงานของตัวเองก็มิอาจรับรู้ ยินเพียงเสียงสายลมพัดวูบผ่านร่างเขาไปอย่างแผ่วเบา และ....อีกสิ่งที่พอจะสัมผัสได้.....
ของเหลวสีแดงสดที่ไหลชุ่มโชกร่าง.....
“คนอวดเก่ง ก็ต้องพบจุดจบที่น่าสมเพชเช่นนี้.....ฉันว่าฝีมืออย่างนายไม่ต้องเข้าร่วมการประลองให้เหนื่อยเปล่าหรอก ฉันจะสงเคราะห์ให้นายเจ็บหนักจนเข้าร่วมไม่ได้เอง....”
บะ.....บ้าเอ๊ย.....นี่เราแพ้หรือนี่
ชายหนุ่มได้แต่กำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือ กัดฟันกรอด ๆ นัยน์ตาฉายแววเคียดแค้นสุดประมาณจนกระทั่งบีบให้น้ำหยดน้อย ๆ ไหลซึมออกมา.....
“พอได้แล้ว ฉันจะรีบกลับบ้าน”
judgement hurricane!!!!
วิ้ววววววววววววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สายลมโดยรอบบริเวณถูกพัดพามารวมกัน....ในเวลาไม่ช้านานก็บังเกิดเป็นพายุขนาดใหญ่มหึมา!! กลืนกราวน์สตอร์มของ โทชิยะไปจนหมดสิ้น!!
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น สัญชาตญาณบอกว่าหายนะกำลังเข้ามาใกล้ตัว เสียงลมพัดคำรามกู่ก้องแสบหูเป็นที่ยิ่ง แต่สมองยังคงคิดหาวิธีดิ้นรนเอาตัวรอด
ฮึ่ย!!!!
โทชิยะรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีกระโดดขึ้นฟ้า ก่อนจะบังคับตัวเองให้ถอยหนีจนพ้นรัศมีการโจมตีของพายุที่น่ากลัวและทรงพลัง.....
ถึงแม้จะเจ็บแทบปางตายขนาดไหนก็ต้องหลีกหลบถ้ายังไม่อยากที่จะตาย...
“แบบนี้.....ต้องเล่นไม้ตายแล้ววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
โทชิยะบันดาลโทสะ คำรามออกมา
Starstorm!!!!
สิ้นคำ!! ดาวตกนับร้อยร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าราวกับห่าฝน!!!
ฟ้าว!!!!!!!!!!!!!
“เอาเลย เก่งนักหลบให้ได้เซ่!!!!” โทชิยะตะโกนท้าทาย
แต่โทโมมิยังคงยืนนิ่ง
“ฮ่ะ!!!”
ปึ้ง!!!
หญิงสาวเพียงแต่เบ่งคลื่นพลังออกมากางกั้นเป็นบาเรีย ก็กระแทกชิ้นส่วนดาวตกออกไปได้ไกลลิบ
โทชิยะขยี้ตา เป็นไปได้อย่างไรกัน แม้แต่ไม้ตายสุดยอดของเขาก็ยังทำอะไรแม่นี่ไม่ได้!
อารมณ์มัวแต่ตกตะลึง ทำให้ไม่ทันสังเกตว่าร่างของตัวเองกำลังถูกดูดกลืนเข้าไปในใจกลางพายุ.......
“เฮ้ย!!!!”
ชายหนุ่มรีบยกแขนขึ้นปิด แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการ ร่างของเขากำลังถูกแรงลมพัดเข้าหาอาคารเรียนที่ใกล้ที่สุด.........
เพล้ง!!!!!!
ร่างหนา ๆ ของโทชิยะกระแทกเข้ากับกระจกห้องเรียนเต็มแรง เศษกระจกปลิวว่อน
พลั่ก!!!
ก้นกบของเขากระแทกพื้นห้องเต็มแรง ชายหนุ่มสูดปากด้วยความเจ็บปวด เวรกรรม.....เลือดจากแผลตามตัวก็ยังไม่หยุดดี ยังต้องเจ็บตัวอีก......
เอาวะ ชายหนุ่มลุกขึ้น ปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นไปตามยถากรรม
“มาเลย กรูยอมตายโว้ ยย!!!!!”
โทชิยะหลับตา แรงลมอันร้ายกาจนั้นทำให้เสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ย เส้นผมแทบจะถูกฉุดกระชากออกจากศีรษะ เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้นแล้ว ยัยบ้านั่นกำลังจะฆ่าเขา....
“แค่นี้ก็ถอดใจซะแล้วเหรอ เจ้าพายุ”
เสียงห้าว ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นข้าง ๆ เขา เป็นเสียงที่คุ้นเคยอย่างยิ่ง หรือว่า.......
ปัง!!!!!
นี่....นี่มัน
เสียงปืนไรเฟิล!!
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ประสาทสัมผัสรู้สึกได้…..
ร่างของชายหนุ่มทรุดลง
..............................................................................................................
………สะบัดปีกพลิ้วงามกลางบุปผา
ดุจดาราประกายแสงแต้มสีสัน
ธรรมชาติสรรสร้างให้คู่กัน
งามเหนื้อชั้นพรรณไม้สวย....เจ้าผีเสื้อ......
แมลงมีปีก 2-3 ร่อนลงมาเกาะนิ้วอันเรียวยาวและนุ่มละมุนของเจ้าของบทกวีซึ่งแต่งสด ๆ ร้อน ๆ หลังจากได้นั่งชมความงดงามของเหล่าพรรณไม้นานาชนิด และผีเสื้อที่ออกมาเริงระบำ ชวนให้หลงใหลเป็นที่ยิ่ง....
หญิงสาวผมยาวสีดำ นัยน์ตาสีน้ำตาล ใบหน้าของเธอดูอ่อนหวาน ริมฝีปากอิ่มได้รูปของเธอกำลังขยับขึ้นลงพร้อมเสียงหัวเราะสดใสน่ารัก ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเป็น 1 ในผู้มีพลังพิเศษ
อิโนะโอะ มิชิโยะ (Writer : Feris~Melody)
เจ้าของฉายา : แม่พระปีศาจ
เมี้ยว......
เสียงร้องของเจ้าแมวดำจอมป่วนเจ้าเก่า ซึ่งมักจะแวะเวียนมาที่สวนหย่อมในโรงเรียนแห่งนี้เป็นประจำ
ม้าว......
มิชิโยะนิ่วหน้า ขมวดคิ้ว อารมณ์โรแมนติกที่ได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติเมื่อครู่อันตรธานไปสิ้น เธอรู้สึกรำคาญและเกลียดชังเจ้าแมวบ้าตัวนี้อย่างบอกไม่ถูก
มันกำลังทำลายบรรยากาศอันงดงามที่เธอได้สัมผัส.......
และทันได้นั้นเหตุการณ์ไม่ที่คาดฝันก็เกิดขึ้น.......
ง้าว!!!!!........
เจ้าแมวดำกระโดดเข้าตระครุบผีเสื้อเคราะห์ร้ายตัวหนึ่งซึ่งพยายามบินหนีแต่ไม่ทัน!!! กรงเล็บอันแหลมคมฉีกกระชากปีกน้อย ๆ ของเหยื่อจนขาดวิ่น และแล้วโดยที่ไม่คาดคิด.....ร่างทั้งร่างของเจ้าผีเสื้อน้อยผลุบหายเข้าไปในปากของเจ้าแมวโหดทันที!!
เงี้ยว.........
เจ้าแมวดำจอมโหดหันควับกลับมาส่งสายตากับหญิงสาวอย่างท้าทาย แต่มันไม่รู้หรอกว่ากำลังเล่นอยู่กับ.........
คุโรจิเคะเมะ!!!!!
ช่องว่างสีดำสนิทปรากฏขึ้นกลางอากาศ พร้อมกับดูดร่างของเจ้าเหมียวเข้าไป!! ร่างของมันบิดเบี้ยว ส่งเสียงร้องลั่น
แง้ว!!!!!!! เงี้ยว!!!!!!!!!
โพล๊ะ!!!!
ช่องว่างมิติหายไป.......ทิ้งไว้เพียงอวัยวะที่กระจัดกระจายและรอยเลือดสีแดงคล้ำทั่วบริเวณ.....
ไม่มีแมวดำอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป
................................................................................................................
ปึง!!!
“ฉันชนะโว้ย!!!”
เสียงประกาศของชายหนุ่มผมสั้นสีฟ้าร่างใหญ่ ก้องไปทั้งห้องเรียนชั้น ม. 6/1 นัยน์ตาสีเขียวของเขาเหลือบมองคู่ต่อสู้ที่มาท้าเขาแข่งงัดข้อตรงหน้า..........
ชายร่างหนา กล้ามโต กัปตันชมรมมวยสากล กำลังกัดฟันกรอด ๆ ........อย่างเจ็บแค้น.......
“อ่อนว่ะ มีใครเก่งกว่านี้ไหม หา!!”
คาเซะ โทชิยะ (Writer : Starstorm)
เจ้าของฉายา : กิโยตินสวรรค์
ชายหนุ่มลุกขึ้น เตรียมเดินกลับไปที่ห้อง 6/3 ของตัวเองเพราะจะได้เวลาเข้าเรียน แต่แล้วเมื่อเดินถึงประตู ก็มีคนมายืนขวางหน้า....
“ฉันจะเป็นคู่มือให้นายเอง”
หา?
โทชิยะมองดูสารรูปของผู้หาญกล้าท้าชิงตั้งแต่หัวจดเท้า หน้าตาอ่อน ๆ แลดูเจี๋ยมเจี้ยม นัยน์ตาสีอำพัน ผมสีเงินยาวสลวยถึงสะโพก รูปร่างแบบบางที่ดูไร้ซึ่งกำลังวังชา.....
ผู้หญิง!!!
คุโรสึกิ โทโมมิ (Writer : Crescent)
เจ้าของฉายา : เดธมูน
“เธอนี่นะ อย่ามาเล่นตลกแถวนี้ดีกว่า กลับไปเล่นตุ๊กตาเถอะไป้!!”
วูบ!!!!!!!
เพียงชั่วพริบตา ชายร่างใหญ่สัมผัสได้ถึงพลังลมอันมหาศาลพัดผ่านตัวเขาไปอย่างรวดเร็ว ความรุนแรงของมันราวกับพายุขนาดย่อม ๆ เลยทีเดียว แต่ทว่าน่าแปลก.....ที่มีเขาคนเดียวที่รู้สึกถึงพลังอันกล้าแกร่งนี้ แต่สิ่งของอื่น ๆ นั้น ไม่มีวี่แววว่าจะได้รับอิทธิพลจากแรงลมนี้เลย
“รับคำท้าหรือยัง?” โทโมมิถาม
“เออ ก็ได้วะ แล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งทีหลังล่ะ”
โทชิยะเดินส่ายอาด ๆ นำผู้ที่มาท้าชิงเขาไปยังโต๊ะที่จะประลองกำลัง ทรุดตัวลงนั่ง
“เชิญ” เขาผายมือให้แก่สุภาพสตรีผู้อาจหาญตรงหน้า
โทโมมินั่งลง แล้วตั้งข้อศอกไว้ที่โต๊ะโดยไม่รีรอ แต่เธอไม่ได้วางแขนเป็นมุมฉาก ทว่า เอียง ๆ ไปข้างหน้าประมาณ 60 องศา
“ฉันต่อให้นายเท่านี้พอไหม?”
โทชิยะเลือดขึ้นหน้าทันที ไม่เคยมีใครลูบคมเขาอย่างนี้มาก่อน ซ้ำร้ายยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย
“เออ !!แล้วเธอจะเสียใจ!!” ชายหนุ่มตั้งแขน สอดมืออันหยาบกร้านเข้าไปในฝ่ามือนุ่มละมุนของหญิงสาว
“เริ่มได้!!!” กัปตันชมรมมวย ผู้แพ้เขาเมื่อครู่อาสาเป็นกรรมการให้ด้วยความใครรู้ไม่แพ้คนอื่น ๆ
ฮึบ!!!!
โทชิยะออกแรงเต็มที่ด้วยความไม่ประมาท แต่มันอะไรกัน......
ไม่ขยับ!!
ท่อนแขนบาง ๆ นี่.....ที่กำลังงอให้เขางัดลงพื้นโต๊ะอยู่อย่างง่าย ๆ แต่ทำไมถึงได้.......
ย้าก!!!!!!
วู้ว!!!!!!!!!!!
สายลมสองสายพุ่งเข้าปะทะกันจนเกิดพายุขนาดย่อมภายในห้อง พัดสิ่งของต่าง ๆ กระจัดกระจาย จนผู้ที่ดูอยู่แตกฮือวิ่งหนีกันอลหม่าน
“แค่นี้ก็ยังเอาชนะไม่ได้ ดีแต่ปากนี่หว่า” โทโมมิได้ทีเย้ยชายหนุ่ม
“หนอยแก!!!” โทชิยะเริ่มฟิวส์ขาด เตรียมใส่พลังปราณเต็มที่ แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า
“อาจารย์มาแล้ว!!!”
“โธ่เว้ย!!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!” โทชิยะลุกขึ้น แต่ยังไม่วายยกมือชี้หน้าหญิงสาว “ฉันยังไม่แพ้ นี่ถือว่าเราเสมอกัน เย็นนี้เจอกันหลังโรงเรียน มาประลองพลังจิตกัน!!!”
“ได้ รับคำท้า” โทโมมิตอบรับอย่างไม่ต้องคิดให้เสียเวลา “อย่าผิดนัดก็แล้วกัน”
............................................................................................................................
สนามฟุตบอลหลังโรงเรียน
18.00 น.
คุโรสึกิ โทโมมิ ยืนตระหง่านอยู่ในบริเวณวงกลมกลางสนาม ร่างอันอรชรของเธอเด่นเป็นสง่าท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามอัสดง
เพียงชั่วไม่กี่อึดใจ ก็ปรากฏบุรุษร่างใหญ่เดินออกมาจากใต้อัฒจันทร์อีกฝั่งของสนาม
“มาช้าจังนะ” หญิงสาวทัก
“มาช้าก็ดีกว่าไม่มา เธอไม่ต้องยุ่ง” โทชิยะตอบด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ “เริ่มกันหรือยังล่ะ?”
“ฉันพร้อมทุกเมื่ออยู่แล้ว”
ลาสต์ควอเตอร์!!!
ดาบที่มีลักษณะคล้ายพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหญิงสาว เธอเอื้อมมือไปจับด้ามโลหะตรงกลางอย่างแผ่วเบา
โทชิยะเองก็ไม่น้อยหน้า
ดาบโค้งวายุเทพ!!
อากาศโดยรอบรวมตัวอัดอากาศเข้าที่ฝ่ามือของเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะค่อยๆหล่อหลอมเป็นดาบยาวโค้งคมกริบ ปลายแหลมมันวาวสะท้อนกับแสงอาทิตย์อัศดงเล็กน้อย
“เอ้า! เข้ามาเลย” โทชิยะตะโกนอย่างท้าทาย แต่โทโมมิยังคงยืนนิ่ง
“พร้อมกัน” หญิงสาวตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
วูบ..... ... ...
ร่างของคนทั้งสองอันตรธานหายไปจากสนาม ราวกับเป็นเพียงอากาศธาตุ.....
แคร้ง!!!!!
เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่น!!! เมื่อทั้งคู่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งด้วยความเร็วที่ยิ่งกว่ากระพริบตา!!!
นัยน์ตาวาวโรจน์ของชายหนุ่มจ้องมองไปที่ดวงตาของคู่ต่อสู้ซึ่งกำลังส่งสายตาท้าทายกลับมาเช่นกัน
“เร็วใช้ได้นี่” โทโมมิเอ่ยปากชม
“ฉันคือจ้าวแห่งวายุ!!” โทชิยะคำรามก้อง “เจอนี่หน่อยเป็นไง!!!”
Ground Storm!!!
สิ้นเสียงประกาศของชายหนุ่ม! พลันบังเกิดแผ่นดินแยกบริเวณที่โทโมมิยืนอยู่.........คลื่นลมจำนวนมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากรอยแตกของเปลือกโลก! ก่อตัวเป็นเสาพายุล้อมร่างของหญิงสาว!!
“ละ.......ลมแรงดีนี่” โทโมมิกล่าวยิ้ม ๆ ความจริงเธอกำลังพยายามคิดหาทางหนีเพราะเริ่มรู้สึกมีนศีรษะ ชุดนักเรียนและกระโปรงถูกลมพัดถกขึ้นจนเห็นชุดชั้นใน
นี่ไม่ใช่เวลามาอาย เธอต้องรีบทำอะไรสักอย่าง
“ย้าก!!!!”
โทชิยะเร่งพลังขึ้นอีก ส่งผลให้ลมพายุรุนแรงขึ้นจนดันร่างของหญิงสาวขึ้นสูง......สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ
“ลอยขึ้นไป ลอยขึ้นไป ฮ่า ๆ” ชายหนุ่มแผดเสียงหัวเราะลั่นอย่างผู้มีชัย
หา
แต่ในบัดดล....โทชิยะเริ่มรู้สึกผิดสังเกต เมื่อพบว่าในใจกลางลมหมุนมีแต่ความว่างเปล่า
ยัยนั่นไปไหน!
บรีธ ออฟ เครสเซนต์!!! (ลมหายใจเสี้ยวจันทร์)!!!
ฉัวะ!!!!
“อะ....อั่ก!!!”
ชายหนุ่มทรุดตัวลงเข่ากระแทกพื้น โสตประสาทของเขาเริ่มดับวูบ แม้เสียงหวีดหวิวของพายุที่เป็นผลงานของตัวเองก็มิอาจรับรู้ ยินเพียงเสียงสายลมพัดวูบผ่านร่างเขาไปอย่างแผ่วเบา และ....อีกสิ่งที่พอจะสัมผัสได้.....
ของเหลวสีแดงสดที่ไหลชุ่มโชกร่าง.....
“คนอวดเก่ง ก็ต้องพบจุดจบที่น่าสมเพชเช่นนี้.....ฉันว่าฝีมืออย่างนายไม่ต้องเข้าร่วมการประลองให้เหนื่อยเปล่าหรอก ฉันจะสงเคราะห์ให้นายเจ็บหนักจนเข้าร่วมไม่ได้เอง....”
บะ.....บ้าเอ๊ย.....นี่เราแพ้หรือนี่
ชายหนุ่มได้แต่กำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือ กัดฟันกรอด ๆ นัยน์ตาฉายแววเคียดแค้นสุดประมาณจนกระทั่งบีบให้น้ำหยดน้อย ๆ ไหลซึมออกมา.....
“พอได้แล้ว ฉันจะรีบกลับบ้าน”
judgement hurricane!!!!
วิ้ววววววววววววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สายลมโดยรอบบริเวณถูกพัดพามารวมกัน....ในเวลาไม่ช้านานก็บังเกิดเป็นพายุขนาดใหญ่มหึมา!! กลืนกราวน์สตอร์มของ โทชิยะไปจนหมดสิ้น!!
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น สัญชาตญาณบอกว่าหายนะกำลังเข้ามาใกล้ตัว เสียงลมพัดคำรามกู่ก้องแสบหูเป็นที่ยิ่ง แต่สมองยังคงคิดหาวิธีดิ้นรนเอาตัวรอด
ฮึ่ย!!!!
โทชิยะรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีกระโดดขึ้นฟ้า ก่อนจะบังคับตัวเองให้ถอยหนีจนพ้นรัศมีการโจมตีของพายุที่น่ากลัวและทรงพลัง.....
ถึงแม้จะเจ็บแทบปางตายขนาดไหนก็ต้องหลีกหลบถ้ายังไม่อยากที่จะตาย...
“แบบนี้.....ต้องเล่นไม้ตายแล้ววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
โทชิยะบันดาลโทสะ คำรามออกมา
Starstorm!!!!
สิ้นคำ!! ดาวตกนับร้อยร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าราวกับห่าฝน!!!
ฟ้าว!!!!!!!!!!!!!
“เอาเลย เก่งนักหลบให้ได้เซ่!!!!” โทชิยะตะโกนท้าทาย
แต่โทโมมิยังคงยืนนิ่ง
“ฮ่ะ!!!”
ปึ้ง!!!
หญิงสาวเพียงแต่เบ่งคลื่นพลังออกมากางกั้นเป็นบาเรีย ก็กระแทกชิ้นส่วนดาวตกออกไปได้ไกลลิบ
โทชิยะขยี้ตา เป็นไปได้อย่างไรกัน แม้แต่ไม้ตายสุดยอดของเขาก็ยังทำอะไรแม่นี่ไม่ได้!
อารมณ์มัวแต่ตกตะลึง ทำให้ไม่ทันสังเกตว่าร่างของตัวเองกำลังถูกดูดกลืนเข้าไปในใจกลางพายุ.......
“เฮ้ย!!!!”
ชายหนุ่มรีบยกแขนขึ้นปิด แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการ ร่างของเขากำลังถูกแรงลมพัดเข้าหาอาคารเรียนที่ใกล้ที่สุด.........
เพล้ง!!!!!!
ร่างหนา ๆ ของโทชิยะกระแทกเข้ากับกระจกห้องเรียนเต็มแรง เศษกระจกปลิวว่อน
พลั่ก!!!
ก้นกบของเขากระแทกพื้นห้องเต็มแรง ชายหนุ่มสูดปากด้วยความเจ็บปวด เวรกรรม.....เลือดจากแผลตามตัวก็ยังไม่หยุดดี ยังต้องเจ็บตัวอีก......
เอาวะ ชายหนุ่มลุกขึ้น ปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นไปตามยถากรรม
“มาเลย กรูยอมตายโว้ ยย!!!!!”
โทชิยะหลับตา แรงลมอันร้ายกาจนั้นทำให้เสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ย เส้นผมแทบจะถูกฉุดกระชากออกจากศีรษะ เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้นแล้ว ยัยบ้านั่นกำลังจะฆ่าเขา....
“แค่นี้ก็ถอดใจซะแล้วเหรอ เจ้าพายุ”
เสียงห้าว ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นข้าง ๆ เขา เป็นเสียงที่คุ้นเคยอย่างยิ่ง หรือว่า.......
ปัง!!!!!
นี่....นี่มัน
เสียงปืนไรเฟิล!!
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ประสาทสัมผัสรู้สึกได้…..
ร่างของชายหนุ่มทรุดลง
..............................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น