คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The spring love :: [2] จินตนาการ
“ โยโกซาว่า มาริ เห็นว่าเธอเป็นลูกสาวคนรู้จักของพ่อของโทชิยูกิน่ะ ” โคตะพูดขึ้นมา
ตอนนี้เราสองคนกำลังนั่นกินข้าวเย็นในร้านอาหารอิตาเลี่ยนชื่อดังในย่านการค้า โคตะที่เพิ่งจะส่งต้นฉบับไปเมื่อ3วันก่อน ตอนนี้ก็ยังเอ้อละเหยลอยชายตามเดิม ผมที่เพิ่งจะเสร็จจากไปถ่ายรายการก็ตกลงที่จะมาสังสรรค์กับเพื่อนๆแบบนี้อยู่เป็นประจำ
แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้...
พวกเราที่ตอนแรกนั่งกันสามคน มีผม โทชิ แล้วก็โคตะ นั่งคุยกันตามประสาเพื่อนเก่าเช่นเคย อยู่ดีๆมาริ แฟนสาวของโทชิก็เข้ามาและลากโทชิไปนั่งที่โต๊ะข้างๆด้วยกันกับเธอ
มาริเป็นหญิงสวยสวยที่มีตากลมโตเหมือนตุ๊กตา ผมดัดลอนสีน้ำตาลอ่อนที่วัยรุ่นสมัยนี้ชอบทำกัน แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบรนด์ดังอย่างลิซ ลิซ่า บวกด้วยผิวที่ขาวและหน้าอกไซส์Dที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องบอกรักและอยากได้เธอมาครอบครอง
“ ดูเจ้าโทชิมันยิ้มสิ ฮ่ะๆๆๆ ตลกชะมัด ” โคตะที่เฝ้าสังเกตโต๊ะเพื่อนที่อยู่ข้างๆ พวกเขากำลังคุยจู๋จี๋กันอย่างสนุกสนาน
นั่นสินะ... ทั้งๆที่โทชิพูดกับผมเรื่องนั้นด้วยสีหน้าที่จริงจังแท้ๆ... เลิกคิดๆ!! ลืมๆไปได้แล้ว!!
“ เฮ่ พวกนายคุยอะไรกันน่ะ ” โทชิเดินมานั่งกับพวกเรา เพาะแฟนสาวของเขากำลังไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์กับเพื่อนสาวอีกคนของเธอที่เพิ่งเจอกันและคุยกันสัพเพเหระตามประสาผู้หญิง
“ ที่รักจ๊ะ!! มานี่หน่อยสิ ^^ ” ไม่ทันไรมาริก็ตะโกนเรียกโทชิให้มาหาเธอซะแล้ว โทชิเพิ่งนั่งได้ไม่นานก็ไม่คิดจะลุกไปหาแฟน แต่กลับนั่งทำหน้าเซ็งอยู่ที่โต๊ะของผมเช่นเดิม
“ โทชิ แฟนนายเรียกน่ะ ” โคตะพูดย้ำเหมือนว่าโทชิไม่ได้ยิน แต่จริงๆเขาก็รู้ว่าโทชิกำลังเมินแฟนตัวเองอยู่
“ เออๆ รู้แล้วน่า- -* ผู้หญิงนี่น่ารำคาญชะมัด ” โทชิบ่นงุบงิบคนเดียว เจ้าบ้า นายก็ไม่น่าจะไปพูดลับหลังแฟนแบบนี้นะโทชิ - -||
“ ที่รักของนายเรียกนายเสียงดังอยู่แหน่ะ นั่นไง โบกมือใหญ่เลย ไม่รีบไปหาหน่อยหรอ^^ ” โคตะแซว “ ถูกใจล่ะสิ=w= ”
“ คนปกติเขาต้องเกรงใจบ้างล่ะที่จะตะโกนเรียกกันในร้านอาหารแบบนี้- -* ” โทชิบ่นอย่างตรงไปตรงมาตามแบบของเขา “ แต่ยัยนั่นกลับไม่เลยแฮะ... รู้มั๊ย มาริคิดว่าชั้นเป็นสามีของเธอแล้วแค่เพราะว่าเรามีอะไรกัน2ครั้งเอง... แล้วเธอก็ดูจะน่ารำคาญขึ้นมาก ”
มีอะไรกัน... น่ะเหรอ...
“ ห๊ะ!!! พวกนายทำมันแล้วเหรอ ! =[]= !! พวกนายคบกันได้ไม่กี่สัปดาห์เองนะ!!! จริงๆก็ยังไม่ถึงสัปดาห์เลยแฮะ= = นายมันเร็วชะมัด! ” โคตะทำท่าตกใจ “ นายมันหมาบ้ากามจริงๆเลยให้ตายสิ!! ”
“ แต่เธอเชิญชวนชั้นก่อนนะ =[]=!! ” โทชิเถียงกลับ
“ ชั้นว่านายนะ... ไปหาเธอได้แล้ว ดูชาวบ้านเขามองแฟนนายตาขวางกันหมดแล้วน่ะ ” โคตะบอก
โทชิสบถเบาๆอย่างไม่ได้ดั่งใจก่อนจะเดินไปหาแฟนสาวของเขาอย่างไม่เต็มใจนัก เหมือนมาริกำลังแนะนำแฟนใหม่รูปหล่อหน้าฝรั่งของตัวเองให้เพื่อนสาวของเธอรู้จัก ผมก็ได้แต่มองพวกเขาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก ไม่ชอบเลยที่ต้องมาเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันให้เจ็บใจเล่นแบบนี้ ยิ่งให้มาฟังเรื่องบ้าๆอย่างคนที่เราชอบไปมีอะไรกับคนอื่น ... ไม่ว่าใครก็ฝืนตีหน้ายิ้มและบอกว่าไม่รู้สึกอะไร... มันทำไม่ได้หรอก
“ นี่ไดสุเกะ... ” โคตะหันมาคุยกับผมที่ทำหน้าเหมือนกับแค้นอะไรซักอย่างกับพวกเขาสองคนมาแต่ชาติก่อน “ ทำหน้าแบบนั้นมันทำให้คนอื่นที่มาเห็นเข้าใจผิดนะ ”
“ อ่ะ... เอ๋??? ”
“ หน้าของนายมันบอกว่า นายกำลังแอบชอบแฟนสาวของเพื่อนสนิทของนายยังงั้นล่ะ ”
ห๋ะ??? !! “ เอ๊ะ!!~ คือ!!... เปล่าๆๆ คือว่าชั้นกำลังคิดว่ามาริน่ารักดีน่ะ ” ผมปฏิเสธ หน้าผมเป็นแบบนั้นจริงๆเหรอเนี่น= =||
“ งั้นเหรอ... ” โคตะมองผมอย่างครุ่นคิดเหมือนที่เขามักจะทำบ่อยๆ เขาหันกลับไปมองพวกคู่รักสองคนอีกครั้ง “ น่ารักน่ะเหรอ... ชั้นว่านายน่ารักกว่ามาริตั้งเยอะ ”
เอ๋!!!!!!!!!!!
“ ไม่มีทางอ่ะ!! ” ผมรีบปฏิเสธ ทำไมอยู่ดีๆถึงมาพูดแบบนี้เนี่ย=[]=! อยู่กันตั้งหลายปีก็รู้ๆกันอยู่ว่าชั้นเป็นผู้ชาย ผู้ชายแท้ๆจะมาเทียบผู้หญิงน่ารักๆแบบนั้นได้ยังไงกัน! “ ทำไมนายถึงว่างั้นล่ะ!! =A=?? ”
“ ก็ไม่มีอะไรหรอก... เซ็นส์ในตัวชั้นมันบอกแบบนั้น... ผู้ชายที่ไหนมาเห็นก็ต้องพูดแบบเดียวกับชั้นน่ะล่ะ... ไม่ใช่ว่ามาริไม่สวยน่ะ แต่นายน่ะสวยเกินผู้ชายต่างหาก ” โคตะพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ
ให้ตายเถอะ= = ผมก็ไม่ได้น่ารักอะไรขนาดนั้นซะหน่อย
“ แต่นายไม่ต้องห่วงหรอก ... ชั้นแน่ใจว่านิสัยนายดีกว่าผู้หญิงคนนั้นเยอะ!!! ” โคตะมองหน้าผมที่เป็นกังวลพร้อมยิ้มสบายใจ “ เอาล่ะ... เลิกสนใจพวกเขาแล้วมากินกันต่อดีกว่า~ อ่ะ... นายไม่ชอบพริกหวานนี่ ชั้นขอละกันนะ^^ ”
ถึงแม้โคตะจะบอกว่าให้เลิกสนใจพวกเขาซะเถอะ... แต่ตอนนี้ ผมกำลังเริ่มจินตนาการไปว่าร่างใหญ่ๆของโทชิกำลังโอบกอดร่างเล็กบางของมาริแฟนเขาด้วยบรรยากาศที่เร่าร้อน พวกเขามีอะไรกัน... โทชิสัมผัสเรือนร่างของเธอด้วยมือใหญ่ๆของเขา ริมฝีปากของเขา ทุกอย่างของโทชิ... เร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ
แต่แล้ว... เสียงโทรศัพท์ของใครบางคนก็ดังขึ้นเตือนสติผม โคตะรีบรับโทรศัพท์มือถือของตัวเองก่อนจะบอกลาผมว่ามีธุระด่วนกับสำนักพิมพ์และเลยไปบอกลาโทชิที่กำลังคุยกับแฟนสาว ไม่นานนัก โทชิที่เพิ่งจะบอกลากับแฟนสาวของเขาเสร็จมานั่งตรงที่นั่งติดกับผม
“ ไม่ไปส่งเธอหน่อยล่ะ ” ผมแอบแซวไม่ได้
“ อย่าทำตัวแบบโคตะสิ- - ”
“ =3= ”
“ เอ่อ... ” โทชิทำท่าเหมือนไม่แน่ใจว่าจะพูดบางอย่างดีหรือไม “ นี่... นายคิดถึงเรื่องนั้นอยู่รึเปล่า ”
“ หือ? เรื่องนั้น?? ” เรื่องอะไรน่ะ= =????
“ อะไรกัน! นายลืมแล้วเหรอ?? ” โทชิทำหน้าประหลาดใจและผิดหวังเล็กๆ
อะไรกัน-*- …. แล้วเรื่องนั้นที่นายว่ามันเรื่องไหนกันล่ะ = =? เรื่องของนายทุกเรื่องชั้นก็เก็บไปคิดเล็กคิดน้อยหมดน่ะล่ะเฟ้ย =///=
“ โทษที.... ชั้นจำไม่ได้น่ะ นายกำลังพูดถึงอะไร?? ” ผมถามอีกครั้ง ก็มันไม่รู้จริงๆ= =!
“ ก็เรื่องที่ชั้นบอกนายเมื่อวันก่อนไง... ” โทชิพูดพลางเอาหน้าเข้ามาใกล้หูผมก่อนจะกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ ที่ชั้นบอกว่าเกิดอารมณ์เพราะนายไง... ไดสุเกะ นายคิดว่าชั้นควรทำไงดีล่ะ...? ”
ห๊ะ??!! เจ้าบ้า=[]=! พูดให้มันถูกกาลเทศะหน่อยสิเฟ้ยยยย มาพูดในร้านอาหารแบบนี้!! นายควรทำไง?? จะให้ชั้นมา(ปิ๊บบบบ)ให้นายกลางร้านเลยรึไง????!! รู้มั๊ยว่าเรื่องที่นายพูด ชั้นเก็บเอาไปคิดเกือบตลอดเวลาแม้แต่ตอนอัดรายการจนเสียสมาธิหรือแม้แต่ตอนนอน ชั้นพยายามลืมที่นายพูดจนลืมไปได้แล้ว แต่ตอนนี้เขากลับมาฟื้นความจำผมเอาดื้อๆเนี่ยนะ!!
“ นี่... ไดสุเกะ... นายก็ลองคิดดูสิ.... ทำไมชั้นถึงเป็นแบบนั้น ” โทชิยังคงกระซิบข้างหูผมเหมือนต้องการอะไรบางอย่างจากผม มันทำให้ผมโกรธเอามากๆ... ทั้งๆที่ตะกี้เขาเพิ่งอยู่กับแฟนสาวของตัวเอง แต่ไม่กี่นาทีต่อมาก็มาพูดอะไรแบบนี้กับผม
“ เลิกล้อเล่นบ้าๆกับชั้นซักที !!!! ” ผมผลักโทชิแรงๆก่อนจะตะโกนจนคนในร้านพากันมองเป็นตาเดียวกัน
ผมรีบลุกพรวดพราดและเดินออกไปนอกร้านด้วยความฉุนเฉียว โทชิรีบจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์และรีบวิ่งตามหลังผมมา
“ ไดสุเกะ! เดี๋ยว!!! นายเป็นอะไร!!! ชั้นจริงจังนะ!!! ” เขาตะโกนและฉุดแขนผมไว้
“ ปล่อยชั้น!! ” ผมตะโกนจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาพากันมอง “ นายไม่ใช่เหรอที่เป็นคนบอกให้ชั้นลืมน่ะ!! รู้มั๊ยกว่ากว่าชั้นจะลืมมันได้ ชั้นเอาแต่คิดถึงสิ่งที่นายพูดจนแทบนอนไม่หลับ!! แต่พอลืมเรื่องนี้ได้นายก็มาพูดถึงมันอีก!!! ”
“ ก็ดีแล้วนี่... ” โทชิทำหน้าใสซื่อเหมือนไม่แคร์อารมณ์ผม
“ …. ” ผมเถียงต่อไม่ออกเลย... ให้ตายเถอะ!!! ไอ้ฝรั่งขี้นก!! นายมันน่าโมโหชะมัด = =* !! ผมรีบสลัดมือจากเขาเดินหนีไปด้วยความหงุดหงิด เขาก็แค่เกาหัวและมองผมอย่างไม่เข้าใจ ฮึ๋ยยยย!!! =*= !!! ไม่ตามมาอีกรึไงไอ้บ้า!!!
……………………………………………….
………………………………
…………..
สองวันหลังจากที่ผมทะเลาะกับโทชิ เขาก็ไม่โทรมาหาผมเลยทั้งๆที่ที่ปกติจะโทรหาผมทุกวั เมื่อวานผมเจอเขาที่บริษัท เขามาหาคุณอาของเขาที่เป็นเจ้าของค่ายเพลงผม เห็นมีคนบอกว่าเขากำลังจะมาดูงานของคุณอา โทชิเห็นผมแต่ทำเป็นไม่สนใจ นี่! ชั้นสิที่เป็นคนต้องโกรธน่ะ!!=[]=! หรือชั้นควรจะเชื่อฟังสิ่งที่นายพูดแล้วบอกว่า อ้อ!! ไม่เป็นไรหรอก... ชั้นก็รู้สึกแบบเดียวกับนายน่ะ... แบบนี้น่ะเหรอ! ถ้าชั้นพูดแบบนี้ไปมีหวังต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ!
“ เอาชาหรือกาแฟดีล่ะ ” โคตะที่อยู่ในชุดสบายๆพูดกับผมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
หลังจากหมดงานของผมในวันนี้ ผมก็ตรงดิ่งมาหาโคตะอย่างไม่รีรอ เวลาผมมีปัญหาอะไรหรือไม่สบายใจ นอกจากจะอยู่ที่ห้องซ้อมดนตรีที่บ้านใหญ่ ผมก็มักจะมาที่บ้านของโคตะเสมอ ผมคิดว่าเขาคงจะเข้าใจอะไรๆดีและกร้านโลกกว่าผมมาก
“ กาแฟก็ดี... ” ผมยิ้มให้โคตะ
ไม่กี่นาทีต่อมาโคตะก็โผล่มาพร้อมกาแฟหอมๆร้อนๆ ผมกล่าวขอบคุณก่อนจะจิบมัน กาแฟฝีมือโคตะก็ยังอร่อยไม่เปลี่ยน
“ นายดูแปลกๆนะไดสุเกะ ” โคตะทรุดตัวลงนั่งตรงโซฟาใกล้ๆกับผมและหันมามองหน้าผม “ นายทะเลาะกับโทชิเหรอ? หรือเจ้านั่นพูดอะไรแปลกๆอีกล่ะ... เกี่ยวกับ... เรื่องนั้นที่นายบอกชั้นเมื่อหลายวันก่อน? ”
ผมมองถ้วยกาแฟสีขาวพลางพยักหน้าเศร้าๆ “ พอชั้นบอกว่าไม่ได้เก็บเรื่องนั้นไปคิด โทชิมันก็โมโหชั้น... แล้วจะให้ชั้นคิดถึงมันได้ไง??... แล้ว... โคตะ นายคิดว่าชั้นควรทำไง... กับเรื่องนั้น? ”
“ ควรทำไงน่ะเหรอ อื่มมมม ” โคตะทำหน้าจริงจิงเหมือนที่เขามักจะทำบ่อยๆ “ โทชิมันก็ไม่รู้ว่าควรจะทำไงดีใช่มั๊ย... อื้ม... นายไม่คิดว่ามันจะโหดร้ายไปหน่อยเหรอ กับทั้งนายแล้วก็มาริน่ะ... เจ้าโทชิน่ะมันคิดถึงแต่หน้านายตลอดเวลาที่เขามีอะไรกับแฟนจนถึงจุดสูงสุดน่ะ... ”
“ ห๊ะ??????? ” ผมอึ้ง อะไรนะ?? =A=??? คิดถึงแต่... ผม???? “ อะไรนะ!!!!! เจ้านั่นบอกนายเหรอ!! เขาไม่ได้บอกอะไรแบบนั้นกับชั้นเลย=[]=!! ”
โคตะปิดปากตัวเองเหมือนเผลอพูดอะไรที่ไม่น่าพูดออกมา “ เอ่อ...=w=||| ชั้นคิดว่าโทชิคงไม่อยากจะบอกอะไรแบบนี้กับนายน่ะ... อื่ม.... ที่ไม่บอก ก็พอเข้าใจอยู่ - -|| ”
“ นี่โคตะ!! ถ้าเป็นนาย นายคงไม่กล้าพูดว่า พอเห็นหน้านายมันทำให้ชั้นเกิดอารมณ์ กับเพื่อนใช่มั๊ยล่ะ ถึงจะเป็นคนที่นายชอบก็เถอะ ” ผมบอกโคตะ
โคตะถอนหายใจ “ เจ้านั่นมันเลือดร้อนแล้วก็ไร้ยางอาย นายก็รู้นี่... ยังไงก็เถอะ นายอย่าคิดมากเหอะ.... มันไม่ดีต่อนายนา~ ^^|| ” โคตะตบไหล่ผมเบาๆเหมือนให้กำลังใจ
แต่ชั้นคิดนี่ TmT !!
“ บางที... จินตนาการของโทชิอาจจะกำลังเล่นตลกกับเขาก็ได้ เหมือนตอนช่วงกำลังเข้าสู่วัยรุ่นไง^^ ที่มีความรู้สึกแม้แต่กับเพศเดียวกัน ”
“ แต่นี่มันเลยช่วงเข้าสู่วัยรุ่นมากี่ปีแล้วเนี่ย=[]=!! ” ผมแย้ง
“ ไม่ใช่แบบนั้น... คือ... ชั้นเคยได้ยินจากพวกชมรมกีฬาของมหาวิทยาลัยมาบ่อยๆเหมือนกัน ว่าพวกเขามักจะสโตรกให้กัน ”
สโตรกน่ะเหรอ =A= ….ไอ้ที่ลูบๆคลำๆรูดขึ้นรูดลงให้กับน้องชายของตัวเองน่ะนะ.... งั้นก็... ที่ผมมักจะทำบ่อยๆที่ห้องตอนที่คิดถึงโทชินี่.... มันก็ไม่ใช่อะไรที่แปลกสินะ=w=!!
“ เอ้อ... แล้วชั้นก็ได้ยินมาว่า การจูบผู้ชายด้วยกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เหมือนกับว่าเป็นการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ จูบแรก ของกันและกันล่ะมั้ง ”
“ โคตะ... หรือว่านายก็เคย.... =[]=? ”
“ อย่าเอาชั้นไปเหมารวมสิเฟ้ย=A=||... ชั้นยังชอบผู้หญิงอยู่นะ- -!! ” เขาแย้งก่อนจะพูดต่อ “ ยังไงก็เถอะ... ชั้นคิดว่าสิ่งที่โทชิมันรู้สึกก็คงจะหายไปเร็วๆนี้ล่ะ นายก็รู้... ความซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาของมันก็เป็นสิ่งที่ดีอยู่หรอก แต่บางครั้งมันก็กลายเป็นเรื่องที่แย่ได้เหมือนกัน... นี่... ทำไมนายไม่ลองให้อภัยโทชิมันดูล่ะ ชั้นว่ามันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายโกรธหรอก ”
ผมไม่ได้คิดเรื่องที่ว่าจะให้อภัยหรือไม่ให้อภัยเขาหรอก ผมแค่ไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งกับความรู้สึกของผมไปมากกว่านี้
หลังจากคุยเรื่องสัพเพเหระอื่นๆไปได้ซักพัก ผมก็บอกขอบคุณโคตะและบอกลาเขากลับบ้านใหญ่ของวงผม พอผมมาถึงบ้านได้ไม่นานนัก ก็เห็นชิราอิชิซังที่เพิ่งกลับมาจากอัดรายการกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ ส่วนสมาชิกอีก2คนที่เหลือไม่อยู่ ส่วนผมที่ตอนนี้ในหัวตื้อไปหมดก็ตัดสินใจไปซ้อมกีต้าที่ห้องซ้อมตามลำพัง
พอรู้สึกว่าเหนื่อยได้ที่แล้วก็เงยหน้ามองนาฬิกาที่ติดผนังอยู่และพบว่ามันเย็นมากแล้ว นี่ผมซ้อมไป2-3ชั่วโมงโดยไม่รู้ตัวเลยเหรอเนี่ย พอคิดแบบนั้นชิราอิชิซังก็เปิดประตูห้องซ้อมแล้วบอกว่ามีคนมาหา
พอผมไปที่ประตูหน้าบ้านและเปิดออกไป ก็เห็นโทชิที่ชุดลำลองกำลังยืนรอผมอยู่
“ โทชิ... ” ผมอึ้งๆ ไม่ใช่ว่าเขาโกรธผมอยู่รึไง???
“ เอ่อ... คือ... ไดสุเกะ พอดีชั้นเพิ่งผ่านมาน่ะ แล้วก็คิดว่านายคงจะยังอยู่ที่นี่... ” โทชิพูดไปพลางเกาหัวพลางแบบอายๆ
เพิ่งผ่านมาน่ะเหรอ? อากาศหนาวๆแบบนี้แถมแก้มนายยังแดงแจ๋ขนาดนั้น มองหน้านายชั้นก็รู้ว่านายยืนตากลมมานานขนาดไหนแล้ว
“ เอ่อ... คือ... นายสนใจจะกลับกับชั้นมั๊ย พอดีชั้นเอารถมาน่ะ แล้วบ้านนายก็ไกลด้วย... ” โทชิทำหน้าลังเลเหมือนไม่แน่ใจว่าผมจะตอบตกลงรึเปล่า “ เอ้อ! แต่ถ้านายยังไม่อยากกลับก็ไม่เป็นไร... ”
ลองคิดถ้าเดินไปเส้นตรง พอคุณเดินออกมากจากย่านธุรกิจที่มีตึกเยอะๆที่ติดกับย่านการค้าของเมือง คุณจะเจอกับตึกค่ายเพลงของพวกผม พอเดินมาอีก 300 เมตรก็จะเป็นบ้านใหญ่ของเรา พอเลยจากบ้านใหญ่มาอีก กิโลกว่าๆก็จะเป็นบ้านเดี่ยวเยอะๆ แล้วหนึ่งในนั้นก็เป็นบ้านของโทชิ เลยจากบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ของครอบครัวฟุคุดะอีก 700 เมตรก็จะเป็นอพาทเม้นต์ที่ผมอยู่ ซึ่งก็ไกลจากที่ทำงานมาก ตอนช่วงเช้าผมจึงอยู่บ้านใหญ่ ส่วนตอนเย็นถ้าโทชิว่างเขาก็จะขับรถยนต์เลยไปส่งผมที่อพาทเม้นต์ผม ผมพอเห็นท่าทีของเขา ผมก็คิดไปว่า เขาคงกำลังจะขอโทษผมกับสิ่งที่เขาพูดเมื่อ 2 วันก่อนสินะ
“ โอเค... ชั้นไป ” ผมตอบตกลง
“ จริงเหรอ? ” โทชิที่เอาแต่ก้มหน้าเหมือนสำนึกผิดก็หันมายิ้มให้ผมเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งได้ของที่อยากได้ “ งั้น... นายสนใจจะแวะบ้านชั้นก่อนสักหน่อยมั๊ย? ”
“ ห๊ะ?? ”
“ เอ่อ.... คือแม่ชั้นยังอยู่อียิปต์น่ะ ส่วนพ่อชั้นคิดว่าวันนี้คงไม่ได้กลับบ้าน พ่อบ้านแม่บ้านก็คงกลับกันหมดแล้ว... ส่วนพี่สาว นายก็รู้ว่าเธอเพิ่งย้ายไปอยู่กับแฟนหลังแต่งงาน ”
“ อื้ม นายเคยบอกชั้นอยู่... ”
ทำไมถึงต้องบอกแบบนี้กับผมน่ะ หรือว่าอยู่บ้านใหญ่ๆคนเดียวแล้วเกิดเหงาขึ้นมาน่ะฮึ= =?? แต่โทชิก็ไม่ใช่คนจะเหงากับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว... หรือว่าเขาตั้งใจจะทำอาหารเลี้ยงผมเพื่อขอโทษกับสิ่งที่เขาพูด?
“ ได้... ไม่เป็นไร ” ผมพูดต่อ “ แต่ว่า... ทำไม? ”
โทชิก้มหน้านิ่งและเงียบไป ก่อนจะเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าจริงจังและตัดสินใจพูดสิ่งที่อยากพูดมานาน “ ชั้น...อยากจะลอง.. ทำเรื่องอย่างว่ากับนาย... ”
“ … ” ผมอึ้งไปเลย ถึงกับพูดไม่ออก “ นะ... นายกำลังพูดอะไรน่ะ !!!!? ” พอผมรู้สึกตัวผมก็ตะคอกเขาไปซะเสียงดัง
“ นายรู้มั๊ยว่ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่!! นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย!! ถ้าจะล้อเล่นก็ทำให้มันมีขอบเขตซะบ้าง!!! ” ผมกำลังจะปิดประตูหนีเขา แต่เขาก็ดึงมันและแทรกตัวเองมาในบ้านอย่างรวดเร็วพร้อมกับฉุดแขนผมเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“ จะให้พูดซักกี่ครั้งกันว่าชั้นไม่ได้ล้อเล่นน่ะ!! ชั้นจริงจังนะ!! ” เขามองผมด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ ชั้นอยากจะทำมันกับนาย... ชั้นไม่รู้ทำไม แต่ต้องเป็นนายเท่านั้น ทุกครั้งที่ชั้นถึงจุดสุดยอด ในหัวชั้นก็มีแต่หน้านายไม่ว่าชั้นจะกำลังช่วยตัวเองหรือมีอะไรกับผู้หญิง นายไม่คิดว่ามันแปลกรึไง?? ”
“ … ” ผมมองท่าทีที่จริงจังผิดปกติของเขา “ แปลก -*- ”
“ เห็นมั๊ยล่ะ - - ! ” เขาตอบหน้าตาย
ให้ตายเหอะ -*- เจ้านี่กล้าพูดเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉยได้ยังไง? อย่าทำเหมือนเป็นเรื่องปกติสิฟะ ถ้าชิราอิชิซังที่กำลังซ้อมร้องเพลงอยู่มาได้ยินเข้าจะไม่คิดว่านายเป็นโรคจิตรึไง= = !!
จะว่าไป... ผมก็เป็นเหมือนกัน... =///=
“ เพราะงั้น... ชั้นก็เลยอยากจะลองทำกับนายจริงๆ ” โทชิพูดต่อ “ ชั้นอยากแน่ใจว่า... เป็นนายจริงๆ ไม่ใช่ชั้นจินตนาการไปเอง... ”
“ ไอ้บ้า=[]= !! นายกำลังเล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย!!! ” ผมตบกะโหลกเพื่อนสนิทของผมไปทีหนึ่ง “ ทำไมนายถึงอยากทำอะไรแบบนี้มากนักนะ!! ชั้นล่ะไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ = =!!! ”
“ ไดสุเกะ หน่านะ... อย่าเย็นชาหน่อยเลย เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ =3=~ นะนะนะ ” เขาพูดพลางลูบหัวตรงที่โดนผมตบไปเมื่อกี้ “ รึว่า... นายจะเกลียดชั้น? ”
ก็เพราะเป็นเพื่อนกันน่ะสิถึงไม่ทำ!!
“ -*- … ” ผมได้แต่มองหน้าฝรั่งของโทชิอย่างอดไม่ได้ ที่ชั้นมีปัญหาก็เพราะชั้นไม่ได้เกลียดนายน่ะสิ= =!! ทำไมผมจะต้องแคร์คนนิสัยอย่างเขาด้วยนะ “ พูดตามตรงนะ นายกำลังพูดว่า มามีเซ็กส์กันเถอะ กับเพื่อนนายอยู่ แล้วคนที่เป็นเพื่อน ปกติเขาพูดกันแบบนี้เหรอไง?? ”
“ ก็ชั้นอยากทำนี่นา=3= ” เขารีบตอบกลับมา ... อย่าทำเป็นเด็กเอาแต่ใจหน่อยเลยเถอะ=[]=! แล้วยิ่งเรื่องอย่างนี้ๆก็ไม่น่าจะทำตัวแบบนี้นะ= =! “ ชั้นเก่งเรื่องอย่างว่านะ... ถ้านายอนุญาต... ชั้นจะอ่อนโยนให้มากเลย... ชั้นจะทำให้นายรู้ดีสุดๆ ยิ่งกว่าตอนทำกับผู้หญิงอีกนะ ”
“ เจ้าบ้า!! นายพูดอะไรออกมาเนี่ย=[]=*!!! ” ผมเขกกะโหลกโทชิไปอีกทีพร้อมหน้าแดงแจ๋
“ โอ๊ยยยย ทำไมนายต้องโมโหด้วยอ๊ะ T3T ”
“ แล้วใครจะไม่โมโหกันล่ะ=A=***!! ”
“ งั้นเหรอ =3= ” เขาก้มมองพื้นเหมือนกำลังผิดหวัง
ผมมองสีหน้างอนๆของโทชิพลางๆ อยู่ดีๆคำว่าของโคตะก็ผุดเข้ามาในหัวผม ‘ชั้นเคยได้ยินจากพวกชมรมกีฬาของมหาวิทยาลัยมาบ่อยๆเหมือนกัน ว่าพวกเขามักจะสโตรกให้กัน’
“ ชั้นสงสัย ว่าถ้ามันจะเกิดได้บ่อยๆขนาดนั้นก็... ” ผมเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมาก่อนจะรู้ตัว
“ อะไร?? ” โทชิถามด้วยความสนใจก่อนจะมองหน้าผมที่เอาแต่จ้องพื้นอย่างอายๆ ก็คนมันไม่เคยมีประสบการณ์อะไรแบบนี้นี่หว่า=[]=!! เกิดมา 23 ปีก็เคยแต่เสียเวอร์จิ้นให้กับมือตัวเอง-.-||
“ ก็... เอ่อ... ช่วยให้กันน่ะ... ”
“ ใช่ๆ มันมักจะเกิดบ่อยๆ!! ” โทชิมองผมอย่างมีความหวัง เจ้าบ้านี่กำลังรออะไรจากผมอยู่เนี่ย=A=!! “ งั้น... แค่ครั้งเดียวก็ได้นะ... ชั้นจะไม่ทำอะไรรุนแรง นะนะนะ ”
โทชิเข้ามาพูดใกล้ๆหูผมเหมือนกำลังพยายามหว่านล้อม “ ถ้านายทนไม่ไหวชั้นจะหยุดทันที... ”
เสียงที่คุ้นเคยกระซิบเบาๆข้างหูผม โทชิกระซิบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล จนผมเคลิ้มตามเขา ถ้าได้ทำอย่างว่ากับโทชิจริงๆบางทีผมอาจจะหยุดความรู้สึกสับสนในหัวผมได้ บางทีอาจจะทำให้ผมตัดใจและเลิกชอบโทชิได้ซักที และหาผู้หญิงดีๆซักคนคบเหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วๆไป
“ แค่ครั้งเดียว... โอเคนะ... ” ผมพูด
“ โอเค! ” โทชิรีบตอบอย่างไม่รีรอ
“ ถ้าชั้นบอกให้หยุด นายต้องหยุดนะ ”
“ ได้! ชั้นสัญญา! ”
“ นายสัญญาแล้วนะ ”
“ อื้ม!! ชั้นจะไม่ผิดคำสัญญาแน่นอน!! ”
……………………………………………….
………………………………
…………..
ความคิดเห็น