คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The summer love :: [5] การพบเจอ (END)
ยาคุจิ ไคโตะ ;;
“ อ่ะ อ่า.... โหลเทส... ” โทรุทดสอบไมค์ ตอนนี้พวกอยู่กลางเวทีใหญ่คนเดียว ตรงหน้าเป็นแฟนคลับนับหมื่นที่จองตั๋วมาดูผมกันอย่างแน่นเอียด แสงไฟจากสปอร์ตไลท์สาดส่องเข้าตาผมทำให้ผมมองไม่ค่อยเห็นพวกเขามากนัก แต่ผมรู้ว่าพวกเขาซัพพอร์ตผมอยู่ตลอดเวลา
“ นี่เป็นเพลงสุดท้ายของนาทีนี้นะครับ... ” เขาพูดใส่ไมค์ “ เป็นเพลงที่มือเบสนักแรพของเราแต่งขึ้น และเขาก็เป็นเป็นคนร้องเอง ขอต้อนรับ... ยาคุจิ ไคโตะคุง!!! ” โทรุผายมือมาทางผม
แฟนๆกรี๊ดกร๊าดพร้อมกับตะโกนชื่อผมที่กำลังเดินมานั่งเก้าอี้สูงที่เพิ่งนำมาตั้งไว้ และทีมงานก็เดินเอากีต้าสีน้ำตาลแดงมาให้ผม “ เพลงนี้ เพลงที่ผมแต่งขึ้นเมื่อประมาณสัปดาห์ที่แล้ว เพลงนี้... เป็นเพลงรักที่ผมแต่งเองครั้งแรก ผมแต่งและมอบให้แด่คนสำคัญคนหนึ่งของผม ซึ่งตอนนี้เราทั้งคู่อาจจะกลายเป็นแค่คนแปลกหน้า แต่ผมอยากบอกให้เขารู้ไว้ว่า... เขายังอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ จะอยู่อย่างนี้... และตลอดไป... เพลงนี้ครับ... ต่อให้เธอจะลืม... ”
สิ้นเสียงของผม แฟนคลับตรงหน้ากว่าหมื่นก็กรี๊ดลั่น ผมไม่ห่วงว่าผมจะเป็นข่าวเรื่องนี้ หรือจะมีแอนตี้แฟนออกมา แต่ถ้ายูกิยังอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆผม... ผมจะบอกรักเขา ขอเขาเป็นแฟน และบอกเขาว่าจะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป...
ผมดีดกีตาร์เป็นเสียงดนตรีสั้นๆก่อนทุกอย่างจะเงียบสงบและผมก็เริ่มร้อง...
“ ถ้าพรุ่งนี้เธอลืมว่าฉันคือใคร
ลืมทุกทุกอย่าง ลืมคนที่รักกัน
ลืมว่าใครที่คอยห่วงใยทุกวัน
เมื่อเธอร้องไห้ ลืมว่าใครเช็ดน้ำตา
โปรดมองที่ฉันก่อน จะย้อนจะเตือนความจำ
และทำให้รักนั้นเริ่มใหม่
ต่อให้ใจเธอจะลืมกันสักกี่ครั้ง แต่ฉันก็ยังทนไหว
จะบอกว่ารักเธอ จะบอกซ้ำๆ ให้เธอจำได้
(จะบอกว่ารักเธอ จะบอกว่ารัก รักเธอตลอดไป)
ถ้าพรุ่งนี้เธอลืมหมดแล้วจริงจริง
ลืมทุกทุกสิ่งที่เธอเคยพูดมา
ลืมเยื่อใยที่เคยอยู่ในสายตา
ลืมว่าฉันอยู่ อยู่ตรงนี้เพื่อรักเธอ
แม้เวลาในใจของเธอจะเปลี่ยนแปลงไป
แต่ให้รู้ว่าความรักฉันจะอยู่ที่เดิม
จะกอดเธอไว้ทุกๆ คืน อยู่ตรงนั้นเมื่อเธอตื่น
ให้เธอได้จำว่าฉันรักเธอแค่ไหน ”
……………………………………………….
………………………………
มิอุระ ยูกิ ;;
เมื่อ 3 สัปดาห์ที่แล้วผมผ่าตัดเนื้องอกในสมองมา ผมพักฟื้นดูอาการเป็นเวลาหลายสัปดาห์และเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาเมื่อไม่นานมานี้ ผมยังคงอยู่บ้านเหมือนเดิมและเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ คุณหมอบอกว่าผมรอดมาได้แต่เสียความทรงจำในช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมา ตอนแรกผมก็คิดว่าระยะเวลา 1 ปีมันก็เยอะนะ แต่พอคิดไปคิดมามันดูสั้นจนผมคิดว่า 1 ปีที่ผ่านมาในชีวิตผมคงไม่มีอะไรให้น่าจำนัก
ผมกลับบ้าน บ้านของผมคือบ้านของคุณป้าและคุณลุง ที่ผมมาอยู่ที่นี่เพราะเมื่อหลายปีก่อนครอบครัวผมประสบอุบัติเหตุและมีผมเพียงคนเดียวที่รอดมา คุณป้าซึ่งเป็นพี่ของคุณแม่ผมจึงรับผมมาเลี้ยง ผมอยู่กับลูกของคุณป้าที่ห่างกับผม 5 ปี คือพี่เรียว ซึ่งผมก็ติดเขาเอามากๆ ปกติเขามักจะอยู่บ้าน แต่หลังจากผ่าตัดผมไม่เห็นเขากลับบ้านเลย แต่เขาก็โทมาถามอาการผมเป็นช่วงๆ คุณป้ากับคุณลุงบอกว่าพี่เขาไปเป็นนักร้องดังตั้งแต่ 1 ปีก่อนและก็ย้ายออกไปแล้ว คุณป้าเอาเทปย้อนหลังมาให้ผมดู วงของพี่มี 4 คน มีแต่คนที่ดูดีทั้งนั้น เสียงของนักร้องนำก็ดี มือกีต้าและมือเบสก็ดี ทั้งแนวเพลงที่ชอบ พี่เขาดังมากจริงๆ... 1 ปีที่ผมลืมไปพี่กลายเป็นนักร้องแล้วเหรอ ดีจัง... แล้วพี่พักที่ไหนนะ อยากไปเยี่ยมจัง แต่ก็กลัวจะรบกวนพี่รึเปล่านะ
ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น ผมก็จะไปหาพี่และบอกว่าผมสบายดีแล้ว
เวลาบ่ายแก่ๆ ตอนนี้อากาศหนาวเย็นลงเรื่อยๆเพราะเข้าฤดูหนาวแล้ว ผมไปตามที่อยู่ที่คุณป้าบอก คุณป้าบอกว่าเป็นที่ที่พี่เรียวอยู่ตอนนี้ แต่เป็นบ้านของสมาชิกวงทุกคน มันทำให้ผมกลัวนิดๆเพราะพี่ไม่ใช่หัวหน้าวง และผมก็จำหน้าสมาชิกวงคนอื่นๆไม่ได้ด้วย ก่อนไปผมแว๊ะซื้อคุ้กกี้นมร้านสปันจ์ร้านโปรดของผม และเพิ่งรู้ว่ามีรสใหม่มาแล้ว เป็นรสเนยนมผสมซีเรียลข้าวโพดและอัลมอน ร้านบอกว่าเพิ่งมาประมาณไม่กี่เดือนที่แล้ว และผมก็ไม่พลาดที่จะซื้อไปฝากพี่เรียว
ผมเดินร่าเริงไปตามถนน ถึงแม้จะค่อนข้างไกลและอาจใช้เวลาถึงชั่วโมง แต่กระนั้นผมก็เลือกที่จะเดินมากกว่า ถ้าผมคิดในแง่ดี ผมอาจจะฟื้นความทรงจำที่ลืมไปได้ก็ได้ แต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้น่ะนะ=3=
ผมเดินมาตามทาง เลี้ยวที่มุมถนนและพบว่าตัวเองชนกับใครบางคนอย่างจัง
“ ขะ... ขอโทษครับ! ” ผมขอโทษคงที่ผมชนและทำถุงขนมหล่นก่อนจะหยิบมันขึ้นโดยไม่ได้มองคนตรงหน้าที่ผมชน ผมรู้แค่ว่าเขาสูงกว่าผมและแข็งแรงกว่า
“ ยะ... ยูกิ... ” ชายคนนั้นพูดขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมองเขา เขามองผมอย่างตกใจและเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาสูงกว่าผมประมาณ 10 เซนติเมตรและดูจะอายุมากกว่าผม ผมของเขาสีทองซอยยาวและนัยน์ตาสีฟ้าคราม เขาต้องเป็นลูกครึ่งแน่ๆ เขาอยู่ในชุดเสื้อกันหนาวตัวหนาที่มีทั้งผ้าพันคอหนาและหมวกไหมพรม ผมจำได้ว่าผมไม่เคยรู้จักเขามาก่อน แต่เหมือนคุ้นหน้าว่าเห็นในทีวี เขาอาจจะเป็นเพื่อนของพี่ก็ได้ แล้วเขารู้จักผมได้ยังไง
ผมยิ้มและพูด “ ขอโทษนะครับ พอดีผมเพิ่งผ่าตัดสมองมาและความทรงจำของผมก็หายไปในช่วง 1 ปีที่ผ่านมา คุณอาจจะเป็นคนคนหนึ่งในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา แต่ขอโทษนะครับ... ผมจำคุณไม่ได้... คุณเป็นใครเหรอครับ? ”
ร่างสูงนิ่งเงียบก่อนจะทรุดลงกับพื้นจนผมตกใจ “ คุณครับ! เป็นอะไรรึเปล่า! ”
ร่างที่นั่งนิ่งกับพื้นสะอึกสะอื้นออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทางจนผมตกใจ ผมทำอะไรไม่ถูก ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ผมจำเขาไม่ได้ แล้วนี่เขาเป็นอะไร อาจจะเป็นไข้หรือเป็นหวัด บางทีผมอาจต้องพาเขาไปโรงพยาบาล หรือเขากำลังเจ็บปวดจากอะไรรึเปล่า? หรือผมไปชนเขาทำให้เขาเจ็บตรงไหนมั๊ย? แต่เขาก็ได้แต่นั่งร้องไห้ตรงนั้นและจับชายเสื้อกันหนาวของผมแน่น
บางที... ความทรงจำที่ผมลืมมันไป อาจจะสำคัญที่สุดในชีวิตผมก็ได้...
--------------------------------------------------------- THE END -------------------------------------------------------
ความคิดเห็น