คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The summer love :: [3] สายฝนจะช่วยหยุดกาลเวลา
“ นี่! ฟังนะ! ผมได้ยินว่าคุกกี้รสใหม่ร้านสปันจ์จะออกขายแล้วล่ะ!!>w< ” ยูกิวิ่งเสียงดังเข้ามาในบ้านพร้อมพูดกับผมเสียงใส “ เค้าบอกว่าเป็นรสเนยนมที่มีซีเรียลข้าวโพดและอัลมอลเป็นเม็ดๆใส่ไว้ด้วยล่ะ วันศุกร์นี้ตอนบ่ายคุณไม่มีงานนี่ เราไปแว๊ะซื้อด้วยกันมั๊ย>w< ”
นี่เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วที่ผมรู้จักกับเจ้านี่ ชอบโผล่พรวดพราดมาให้พวกเราตกใจพร้อมตะโกนโหวกเหวก และก็เถียงกับผมเป็นประจำ แต่ก็แน่ล่ะ ถ้าไม่มีเจ้านี่ก็เหมือนขาดบางอย่างไป
เขาจ้องผมด้วยสายตาเหมือนลูกหมาพร้อมอ้อนให้ผมไปซื้อด้วย “ ทำบ้าอะไรของนายน่ะ!=[]=! เลิกยั่วโมโหชั้นซักที! ผู้ชายอะไรบ้าของหวานอย่างกับผู้หญิง= =** ”
“ เฮ่! ผู้ชายไม่มีสิทธิ์จะชอบของหวานรึไง! คุณไม่ชอบของหวาน ไม่มีทางเข้าใจถึงจิตใจของผมหรอก=3= ” ยูกิทำหน้ามุ่ย
“ ก็เพราะไม่ชอบไงถึงไม่เคยเข้าใจ แล้วก็ไม่อยากเข้าใจด้วยเหอะ-0- ”
“ ห๊ะ! จะพูดแทงใจดำกันไปหน่อยมั๊ย! มาต่อยกันเลยมา=[]=! ”
“ เข้ามาเลยซี่!- -+ ”
“ อ้าว... สองคนนั้นทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ?? ”
“ ก็เข้ากันดีออกนี่^^|| ”
3 วันให้หลัง ผมและไดจังก็มายืนปิดหน้าปิดตาที่ย่านค้าขายที่ผมและยูกิมากันเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ผมใส่เสื้อกันหนาวมีฮู๊ดพร้อมกับหมวกแก๊บแล้วแว่นตาดำเช่นเดิม ส่วนไดจังแค่ใส่แต่แว่นเฉยๆ เจ้านั่นไม่คิดจะปิดบังตัวเองเลยรึไงกัน- -*
“ ฮัชชิ่วววว~ =,.= ” ผมจามขณะยืนกอดอกพิงกำแพง ช่วงนี้รู้สึกเหมือนจะเป็นหวัดเลยแฮะ “ เจ้ายูกิยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย- -* บ้าอะไรเนี่ย เจ้านั่นเป็นคนวางแผนจะมาซื้อไว้เป็นสัปดาห์แท้ๆ ”
“ อื้ม... ก็ช่วยไม่ได้นี่ ” ไดจังพูด “ เหมือนเจ้าตัวน้อยนั่นจะกำลังติดพันกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เห็นลูกพี่บ่นให้ฟังว่า ช่วงนี้เขามักจะหายไปจากบ้านบ่อยๆ ปกติเขาจะมาที่บ้านของพวกเรา แต่เหมือนได้ยินมาว่าออกไปหาผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ ”
“ … ” ฮ่ะ? ผู้หญิง? แฟนน่ะเหรอ? เจ้าลูกหมาหน้าเหมือนผู้หญิงเนี่ยนะมีแฟน? ไม่น่าล่ะช่วงนี้เจ้านั่งมักเหม่อบ่อยๆ คิดว่าเหม่อเรื่องของหวานซะอีก เรานี่คิดอะไรตื้นซะจริงๆ
“ เฮ่! นายหึงออกนอกหน้าแล้วน่ะ! ” ไดจังพูด มันทำให้ตื่นสะดุ้งเหมือนตื่นจากภวังค์
“ เจ้าบ้า=[]=! หึงอะไรกันล่ะ!!! ”
“ ฮะๆๆ^^ ” ไดจังยิ้ม ผมรู้ว่าเขากำลังแกล้งผมอยู่ แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ
“ ฮึ่ยยยย เมื่อไหร่เจ้านั่นจะมานะ ” ผมมองนาฬิกาไปพลางมองท้องฟ้า รู้สึกไม่สบายตัวเหมือนจะเป็นหวัด แล้วดูเหมือนฝนกำลังจะตกอีก- -*
ไม่นานนัก โทรศัพท์มือถือของไดจังดังขึ้น เขารับ และเหมือนคนที่โทรมาจะเป็นโทชิยูกิ คนเป็นหลานเจ้าของค่ายเพลงของเราหรือที่พวกเราคิดว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน หลังจากพูดกันไม่นานเขาก็บอกว่าต้องรีบกลับด่วนแล้วบอกว่าให้ผมรีบกลับได้แล้วเพราะดูเหมือนฝนกำลังจะตกจริงๆ แต่ผมก็ตัดสินใจยืนรอพลางคิดว่า ใครได้ไอ้ลูกหมานั่นเป็นแฟนจะได้อะไรขึ้นมา เถียงก็เก่ง ดื้อก็ดื้อ แถมยังชอบหาเรื่องคนอื่นด้วย
“ เย้~ ในที่สุดก็ได้คุกกี้ซีเรลอัลม่อนมาแล้ว~^w^~ ” เด็กผู้หญิงสองคนเดินผ่านผมพร้อมคุยกันสนุกสนาน
“ ดูท่าเหมือนฝนจะตกด้วย~ เอาไปกินที่บ้านกันดีกว่า~>w< ”
ผมหันไปมองร้านสปันจ์ตรงข้ามผมที่คนพากันต่อแถวยาวเหยียดออกมานอกร้าน อื่ม... จะซื้อไปเลยดีมั๊ยนะ....
“ ซ่า~ ” ฝนข้างนอกห้องผมกำลังตกไม่หยุดและหนักมากขึ้นเรื่อยๆ
“ ขอบคุณสำหรับคุกกี้นะ-.- ” ยูกิพูด พวกเราสองคนอยู่ในห้องของผม ตอนนี้ผมกำลังนอนตัวร้อนจี๋อยู่ในผ้าห่มโดยมีผ้าเย็นชุบน้ำปิดอยู่ที่หน้าผาก ยูกิมาที่นี่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าไดจังโทรมาบอกเขาให้มาดูผมที่ไข้ขึ้นเพราะต่อแถวซื้อคุกกี้ท่ามกลางสายฝนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ “ แต่คุณไม่เห็นจะต้องทำให้ตัวเองป่วยเลยนี่ พรุ่งนี้ก็มีงาน เดี๋ยวก็เสียงานหมดหรอก ”
“ คนรอซื้อกลางฝนเป็นแถว แต่เจ้าของร้านไม่เห็นจะสนใจลูกค้าซักนิด= =** ” ผมบ่น
“ จริงด้วย... บางทีเจ้าของร้านก็ง่วนกับการขายจนเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะ ” เขายิ้มให้ผม “ แต่ผมก็ดีใจนะที่คุณอุส่าห์ซื้อมาให้ ”
“ =3= ~ ” ผมทำหน้าเบ้ พวกเราเงียบกันซักพักก่อนที่ผมจะเป็นคนทำลายความเงียบ “ ไปหาแฟนมาเหรอ? ”
“ หือ? ”
“ พี่เรียวบอกมาน่ะ”
“ พี่เค้าก็วิตกของเค้าอย่างนี้ล่ะ... แค่เห็นผมหายไปไหนก็คิดเอาเองไปทั่ว ”
นั่นสินะ... ผมก็ไม่น่าจะเชื่อหรอก-*- ลูกพี่เขารักน้องชายซะขนาดนั้น “ แล้วทำไมนายมาช้าจัง ”
“ ผมไปโรงพยาบาลมาน่ะ ไปธุระนิดหน่อย... ”
“ งั้นเหรอ... อื่ม... แล้ว... ทำไมไม่ลองมีแฟนดูล่ะ ”
“ กะ.... ก็... ไม่รู้สิ... ระ... รู้สึกว่ามันยัง... เร็วไปสำหรับผมน่ะ^^|| ”
ร่างบางพูดตะกุกตะกัก ท่าทางแบบนี้ มันก็ต้อง... “ มีคนที่ชอบอยู่แล้วสินะ... ”
“ … ” ร่างบางไม่ตอบ ผมจึงมองหน้าเขา เขากำลังหน้าแดงก่ำ จริงๆด้วยสินะ... เจ้านี่ดูออกง่ายชะมัด แต่ผมรู้สึกแปลกๆ... มันรู้สึกจี๊ดๆที่อกแปลกๆๆแฮะ= =||| แล้วทำไมผมจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยเนี่ย!
“ เฮ่ ทำไมไม่ไปขอเค้าเป็นแฟนล่ะ... ”
“ ... ” ยูกิเงียบแต่ก็ยังไม่หายหน้าแดง “ เป็นไปไม่ได้หรอก... ในเมื่อคนคนนั้นอาจจะเกลียดผมอยู่ก็ได้... ”
อ่ะ.... เกลียดน่ะเหรอ... ผมอยากถามเหมือนกันว่าใครกันที่เกลียดเขา... แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยถามออกไป...
“ ละ... แล้วคุณล่ะ!! ” ยูกิพรวดพราดพูดอย่างรวดเร็วแก้อาการเขิน “ เป็นถึงมือเบสชื่อดัง หน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ ไม่มีคนที่ชอบบ้างเหรอ? ”
“ … ” ผมเงียบก่อนจะมองขึ้นไปบนเพดาน นั่นสินะ... คนที่ชอบน่ะเหรอ... เหมือนผมจะเพิ่งรู้ใจตัวเอง “ ชั้นว่า... คนคนนั้นก็อาจจะเกลียดชั้นอยู่เหมือนกัน ”
“ … ” เราทั้งคู่เงียบกันซักพักพลางฟังเสียงสายฝนที่ตกลงมานอกหน้าต่าง
“ เย็นแล้วนะ... นายไม่ต้องกลับแล้วเหรอ... ” ผมพูด
“ อ่ะ... โทษที ” ยูกิกำลังลุกขึ้น วันนี้เขาไม่พูดเอาแต่ใจ เขาไม่ดื้อเหมือนวันอื่นๆ เขาดูแปลกไปตั้งแต่เมื่อ2-3วันก่อน เขาดูเป็นเด็กดีและเชื่อฟังง่าย “ คุณรู้สึกไม่ดีสินะ เอ่อ... ขอยืมร่มได้มั๊ย ตอนมาพี่มาส่งแล้วเลยไปทำงานน่ะ ”
“ … ” ผมเงียบก่อนจะเบนหน้าหลบเขา “ โทษที ร่มที่นี่ถูกยืมไปหมดแล้วน่ะ... ตอนนี้ไม่มีหรอก ”
ผมมันแย่... ผมโกหกเขา ทำไมผมต้องโกหกทั้งๆที่ต้องโดนจับได้แน่ๆอยู่แล้ว แค่เดินไปตรงประตูถ้ามองดีๆก็เห็นร่มแขวนไว้อยู่ ทำไมนะ... ทำไมผมถึงไม่มีความกล้าพอที่จะบอกคนตรงหน้าว่าจริงๆแล้วผมชอบเขา “ ทำไม... นายไม่รออยู่ที่นี่จนกว่าฝนจะซาล่ะ... ”
“ ... ” ยูกิเงียบ... เขาไม่เถียงผม เขาเพียงแค่นั่งนิ่งๆบนเก้าอี้ใกล้ๆกับเตียงอย่างเงียบๆ “ อืม... ”
ผมหวังว่า... สายฝนนี้จะไม่มีวันหยุดตก... ถ้าเป็นแบบนั้น... ผมจะได้ขังเขาไว้กับผม... แม้นานขึ้นอีกนิดก็คงจะดี...
……………………………………………….
……………………………… ผมไปโรงพยาบาลมาแล้ว 5 วันติดต่อกัน โดยคุณป้าหรือแม่ของพี่เรียวพาไป และมันจะต้องเป็นแบบนี้ทุกๆวันจนกว่าผมจะได้รับการผ่าตัด มันไม่ดีเลยที่ได้ยินบางอย่างจากหมอ มันทำให้ผมกลัว แต่ผมก็สลัดความทิ้งทั้งหมดออกไปก่อนจะเดินตรงไปที่อพาทเม้นท์สีน้ำตาลแดงที่ชั้นสองเพื่อไปหน้าใครบางคนที่กำลังนอนซมอยู่ ตอนนี้พี่ไคโตะกำลังมีไข้ อาจจะดีขึ้นบ้างแต่ไม่ดีมากนัก ตอนนี้เขาจึงให้พักงานเป็นเวลาสั้นๆ แต่ก็โชคดีที่ไม่มีคอนเสิร์ต มีแค่ออกรายการเล็กๆรายการสองรายการ นะ... นี่ผมอยู่กับพวกเขาจนรู้ตารางงานหมดเลยรึเนี่ย = =|| ตายล่ะ... ถ้าอยู่นานอีกหน่อยคงกลายเป็นผู้จัดการคนใหม่แน่ๆ- -||| ผมเปิดประตูเข้าไป ร่างใหญ่ของพี่ไคโตะนอนหลับอยู่บนเตียงตัวเดิม “ คุณ... ผมเอาข้าวต้มมาให้... กับน้ำส้มด้วยล่ะ... ” ผมพูดไปลอยๆ ไม่ได้หวังจะให้เขาตอบ ก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าเขาต้องหลับลึกแน่ๆ ผมจึงเดินไปหยิบถ้วยบนตู้เย็น จัดการใส่ข้าวต้มปลาร้อนๆ พร้อมกับเทน้ำส้มใส่แก้มทรงสูงไปวางไว้ที่โต๊ะ พร้อมกับจัดยาให้เขาใส่ถ้วยเล็กๆ ผมต้องคอยดูแลเขาตลอดเพราะสมาชิกคนอื่นๆไม่ว่างกัน บางคนต้องมาทำงานแทนพี่ไคโตะสองสามวัน ผมซึ่งว่างและเหมือนจะเป็นต้นเหตุของอาการของพี่ไคโตะทั้งหมดจึงต้องรับหน้าที่ดูแลเขา ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะเงียบๆก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่เตียงและมองเขาหลับเงียบๆ จ้องหน้าของเขา ผิวสีขาวน้ำผึ้ง จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีทองซอยยาว ผมคิดว่าเขาคงเป็นลูกครึ่ง เปลือกตาที่ปิดอยู่ ผมคงชอบเขาจริงๆ แต่ยังไงซะ เขาก็เกลียดผมอยู่ดี ผมไม่อยากจะลืมทุกอย่างที่เป็นเขา ผมไม่อยากลืมใบหน้านี้ ไม่อยากจะลืมคำพูดที่ด่าผมเป็นประจำ ผมไม่อยากจะลืมทุกความทรงจำนี้... ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ผมก็จูบเขาเบาๆที่ริมฝีปากนั่น... หวังว่าเขาคงไม่รู้ตัว... “ นายทำอะไรน่ะ… ” ผมสะดุ้งเฮือกพร้อมปิดปากตัวเองแน่น พี่ไคโตะ... เขาตื่นอยู่!!!! =[]=!! แย๊กกกกกกกกกกกกกกกกก นี่เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย!!!!!!!!! “ คะ... คือ... เปล่า... ผม ” ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสั่น ชายตรงหน้าลุกขึ้นนั่งที่เตียง ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา ไม่อยากดูสีหน้าเขา ตอนนี้เขาคงจะเกลียดผมจริงๆ! “ ขะ... ขอโทษ... ” ผมพยายามจะลุกหนี “ เดี๋ยว! ” พี่ไคโตะฉุดมือผมไว้ ผมตัวสั่นเหมือนลูกหมาอย่างที่เขาว่าจริงๆ ผมทำอะไรไม่ถูก ผมไม่กล้ามองหน้าเขาด้วยซ้ำ “ นาย... เป็นเกย์เหรอ? ” ………………………………………………. ……………………………… …………..
…………..
มิอุระ ยูกิ ;;
เกย์? ผมไม่ใช่เกย์! ผมแค่... “ เปล่านะ... ผมไม่ใช่!! ” ผมตะโกนออกไปก่อนจะสลัดแขนและรีบวิ่งออกจากห้องทันที ผมไม่หันกลับหลัง ผมรู้ว่าเขาไม่วิ่งตาม แต่ผมแค่วิ่งออกมา หนีทุกอย่าง ผมทำอะไรลงไป! ผมมันบ้าที่สุด!! เค้าต้องเกลียดผม เค้าต้องขยะแขยงผมแน่ๆ!!
ความคิดเห็น