ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Days 2 : ความทรงจำ...
วันนั้นผมไปส่งมีนาที่บ้าน บ้านของเธอใหญ่ราวกับคฤหาสน์ สนามหน้าบ้านกว้าง มีต้นไม้ดอกไม้เขียวขจีนานาชนิด เป็นบ้านสองชั้น สีน้ำตาลอ่อน หลังคาสีน้ำตาลเข้ม...
“พ่อกับแม่ชั้นช่วงนี้ไม่อยู่ล่ะ พวกท่านไปดูงานที่ต่างประเทศ...” มีนาเริ่มบทสนทนา “ชั้นอยู่แบบนี้บ่อยๆล่ะ ไม่ค่อยจะได้เจอหน้าพวกท่านมากเท่าไหร่หรอก” เธอยิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอ่อ.... ชั้นไปล่ะนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่เรียนพิเศษ^o^!”
ผมยืนมองเธอเดินห่างออกไป และนึกได้ว่าผมลืมบอกลามีนา...
“มีนา! ฝันดีนะ^^” ผมยกมือโบกให้เธอ “พรุ่งนี้เจอกัน!”
“อ่ะ...อื่ม!^^ ฝันดี แล้วเจอกัน!!!”
หลังจากนั้นมา... ผมและเธอ เริ่มสนิทกันเรื่อยๆ ผมไปส่งเธอที่บ้านทุกเย็น บางวันเราก็เดินกันเงียบๆ ไม่พูดจากัน หลังๆ เราเริ่มแกล้งกัน เธอมักแกล้งผมเสมอ นั่นล่ะ... คือนิสัยน่ารักๆอย่างหนึ่ง ผมมักจะแซวมีนาเสมอว่า“ยัยหน้าจืด” ก็เพราะในหน้าของมีนาขาวผ่อง คิ้วก็บาง ปากบาง แล้วยังตาโต ดูเหมือนตุ๊กตา^^ เธอมักจะทำหน้างอนเสมอ แต่ก็ไม่เคยโกรธผมเลย...
ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเธอ... ความรักเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้ตัวภายในใจเราทั้งคู่
..............................................................................
.........................................
............
หลายวันต่อมา...
ณ ที่เรียนพิเศษ
ผมกำลังเดินออกจากห้องเรียน หลังจากเลิกเรียน แต่แล้ว...
“นี่คิว^^ !”
มีนาทักผม ด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใสเช่นเดิม ผมยิ้มทักเธอและถามว่ามีอะไรหรอ วันนี้ดูสดใสเป็นพิเศษเลย
“ชั้นอยากจะพาเธอไปยังที่ที่หนึ่งล่ะ เธอต้องพาชั้นไปนะ!”
มีนาพูดไปด้วย ยิ้มไปด้วย ดูเธอมีความสุขมากเลยล่ะ ผมเลยตอบตกลงไป เรามารอกันอยู่ที่ป้ายรถเมย์
มีนาบอกผมว่าเธอจะพาผมไปยังที่ๆหนึ่ง พอผมถามเธอว่าที่ไหน เธอบอกว่า...ไปแล้วจะรู้เอง และยิ้มด้วยรอยยิ้มแสนไร้เดียงสา เราสองคนขึ้นรถเมย์ไปลงหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ระยะทางก็ห่างจากในเมือง3-4กิโลได้ ก็ถือว่าไม่ไกลมาก ระหว่างทาง เราคุยกันสัมเพเหระ แต่ก็ไม่มากนัก ถึงหมู่บ้านก็เดินไปต่ออีก1กิโล ไปถึงสถานที่โล่งแจ้ง...
ตอนนี้เวลา4ทุ่มกว่าๆ...
เราทั้งสองเดินทางมาถึงทุ่งกว้างแห่งหนึ่ง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวมากมาย มีนาจูงมือผมไปยังต้นไม้ใหญ่ เธอนั่งลงใต้ต้นไม้นั้น และผมก็นั่งอยู่ข้างๆเธอ หลังพิงต้นไม้ แหงนหน้าเข้าหาดวงดาวที่ดาษดาเต็มท้องฟ้า
“นี่ต้นแอบเปิ้ลน่ะ...^_^+” เธอพูดขณะที่หน้ายังเหม่อมองไปยังท้องนภาที่เต็มไปด้วยดวงดาว “ชั้นปลูกมันไว้ตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็กอยู่เลย ไม่ได้เห็นตั้งนาน ไม่คิดว่ามันจะใหญ่โตขนาดนี้นะเนี่ย...”
ผมมองหันไปที่เธอ มองรอยยิ้มที่อ่อนโยนสีชมพูอ่อน และใบหน้าแสนหวาน... ผมรู้สึกว่าใบหน้าของมีนาซีดผิดปกติ หรือว่าผมคิดไปเองนะ? บางที่อาจจะเป็นเพราะความมืดก็ได้ที่ทำให้ผมเห็นเช่นนั้น
วันนี้เธอดูสวยเป็นพิเศษ ผมยาวสีดำของเธอถูกพัดเบาๆด้วยแรงลม ชุดDressลายลูกไม้แขนตุ๊กตาสีขาว กระโปรงยาวบานเป็นกลีบ ผิวสีขาวผ่อง ทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้า... นางฟ้าสำหรับผม
“มองอะไรของนายน่ะ?!” เธอหันมาหาผมด้วยสีหน้างงๆ
“ปะ...เปล่านี่...” ผมหันหน้าหนีไปมองท้องฟ้าแทน หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ก็ตอนนี้บรรยากาศมันโรแมนติกนี่นา
มีนายิ้มเล็กน้อยและหันไปมองท้องฟ้า
“อ่ะ...นั่น!” เธอชี้ไปยังท้องฟ้า “ดาวตกนี่นา! รีบอธิษฐานสิ^ ^”
มีนาก้มหน้าลง ประกบมือเข้าด้วยกัน หลับตาพริ้มพร้อมยิ้มเล็กน้อย ผมทำตามเธอ...
‘ผมขอบคุณดวงดาวที่ทำให้ผมได้เจอมีนา และขอให้ ผมได้อยู่กับเด็กหญิงคนนี้ตลอดไปด้วยเถิด~’
‘ฉันเพิ่งเจอกับความรัก ขออยู่อย่างนี้ตลอดไปได้มั๊ย คุณดวงดาว อย่างน้อย... ก็ให้ผ่านฤดูหนาวนี้ก็ยังดี... อยากจะดูดอกซากุระบานร่วมกับคนคนนี้ซักครั้ง’
เปิดตาขึ้น...
“ขออะไรหรอ??” มีนาถามผมด้วยความสงสัย
“แฮะๆ^ ^” ผมทำหน้าเขินอายพร้อมเกาหัวเล็กน้อย “จำเป็นรู้ด้วยหรอครับ?^ ^…”
มีนาตีสีหน้าผิดหวังปนโกรธเล็กน้อย ผมหัวเราะนิดๆ ก็ใบหน้าเธอตอนโกรธนี่น่ารักดีนี่นา
“แล้วมีนาล่ะ? ขออะไรครับ?” ผมถาม
“^_____________^+” เธอยิ้ม “ม่ายบอก~~~!”
เธอหัวเราะคิกคัก ผมเข้าใจความรู้สึกเธอเลยล่ะตอนที่เธอถามผม
“โถ่-“- มีนาใจร้ายอ่ะ” ผมบอก
“ก็คิวไม่บอกเราก่อนนี่นา^3^”
“คร้าบ~~” ผมยอมรับความจริง “ยัยหน้าจืด-3-”
“นี่ๆ~~ ว่าใครหน้าจืดกัน นายอ่ะ... นายขี้กลัว เป็นผู้ชายแล้วยังกลัวผี^3^!!”
เราสองคนเริ่มหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานเหมือนเด็กๆ เสียงหัวเราะของเราแผ่ไปทั่วบริเวณ สถานที่แห่งนี้อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนานของเด็ก2คน… ความทรงจำ ที่จะไม่มีวันจางหายไปจากเราสองคน....
เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม และซบที่ไหล่ผม ผมสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มแดงฉ่าด้วยความเขินอาย
“อยากจะหยุดเวลานี้ไว้จังเลย^ ^” เธอพูดขึ้น
ผมมองหน้าเธอ เข้าใจคำพูดของเธอ เพราะผมก็คิดอย่างเดียวกัน... ผมมองรอยยิ้มของเธอ ยิ้มหวานที่ดูสดใส ตอนนี้เริ่มกลายเป็นแสดงความเศร้าให้เห็นเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงอันเบาราวกับไม่ต้องการจะให้ผมได้ยิน...
“แต่มันคงไม่มีอีกแล้วล่ะ...”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น