คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The summer love :: [1] อุบัติเหตุเล็กๆเกิดเป็นความรัก
“ แต่กๆๆๆ ”
เสียงไม้กลองเคาะกันเป็นจังหวะท่ามกลางแสงไฟสปอตไลท์ที่สาดส่องตรงมายังพวกเราสี่คนที่อยู่กลางเวที ดนตรีเริ่มขึ้นโดยการดีดกีต้าของหนุ่มผมซอยรากไซยาวสีน้ำตาลแดงหน้าสวยของวงเรา ก่อนที่เสียงดีดเบสตัวโปรดของผมจะตามมาพร้อมเสียงตีฉาบและกลองอย่างหนักแน่นของหนุ่มล่ำผมสั้นหน้าดุ และจากนั้นเสียงใสๆเข้มๆของนักร้องนำหน้าหล่อก็ดังขึ้นมาเป็นเพลง
“I fall asleep by the telephone. It's 2 O'clock and I'm waiting up alone ~ Tell me where have you been? … I found a note with another name. You blow a kiss, but it just don't feel the same ~ Cause I can feel that you're gone … ”
ผมเล่นเบสไปตามโน้ตเพลงที่ได้ฝึกไว้อย่างชำนาญ นักร้องนำหรือหัวหน้าวงของเราก็ร้องได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องและใส่อารมณ์กับเพลง เช่นเดียวกับมือกีต้าและมือกลองที่ยังคงเล่นได้อย่างสนุกสนานและทุมเทกับทุกโน๊ต
“I can't bite my tongue forever! While you try to play it cool! You can hide behind your stories! But don't take me for a fool!!!!!!!!!!! …..”
ผมยังคงดีดสายเบสอย่างสนุกสนาน เสียงของผู้ชมและแฟนคลับนับหมื่นที่จองตั๋วที่เต็มตั้งแต่วันแรกที่เปิดจองกรี๊ดและให้กำลังใจพวกเราพร้อมชูป้ายไฟชื่อวงของเราและชื่อของพวกเราทุกคน
“You can tell me that there's nobody else (But I feel it) !! You can tell me that you're home by yourself (But I see it) !! You can look into my eyes and pretend … all you want … But I know !! I know !! Your love is just a .. lie ! (Lie!) It's nothing but a … lie ! (Lie!) ”
ผมเงยหน้าร้องคอร์รัสใส่ไมค์ในบางท่อนพร้อมกับเล่นเบสอย่างไม่หยุดมือ พร้อมกับแฟนๆที่ช่วยกันตะโกนร้องตามในหลายๆท่อนโดยเฉพาะท่อนกลาง สิ้นเสียงของนักร้องนำสุดหล่อ กลองยังดำเนินต่อไปและเสียงกีต้าก็ยังคงดีดเป็นจังหวะช้าๆก่อนจะหยุดและเสียงของแฟนๆนับหมื่นตรงหน้าพวกเราก็ตะโกนเรียกชื่อวง ‘Beyond’ (บียอนด์) ของพวกเราและส่งเสียงกรี๊ดดังลั่น
พวกเรากล่าวความขอบคุณแฟนคลับ เมื่อซักครู่เพลง Your love is a lie เป็นเพลงแนวPopRockเร็วๆ ที่หัวหน้าวงของเราแต่งขึ้น หัวหน้าวงเราหรือนักร้องนำของวงมีชื่อว่า โทรุ หรือ ชิราอิชิ โทรุ เป็นคนที่มีความสามารถมาก เขาอยู่ในวงการบันเทิงกว่า 10 ปี เขาเป็นคนหนุ่มไฟแรงและมีความสามารถมาก และผมก็รู้จักเขามากว่า 3 ปีได้ เรียกได้ว่าค่อนข้างจะสนิทกันพอสมควร ถึงแม้เขาจะอายุมากกว่าผม แต่ผมก็ไม่เคยเรียกเขาอย่างให้ความเคารพเลยถึงแม้เขาจะอายุมากกว่าผม 2 ปี ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อ้อ... ขอแนะนำตัวเลยละกัน ...
ผมชื่อไคโตะ หรือชื่อจริงคือ ยาคุจิ ไคโตะ มีผมสีทอง ตาสีฟ้าคราม เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-อิตาลี อายุ 23 กรุ๊ปเลือด B สูง 172 หนัก 65 ผมเริ่มเข้าวงการมาตอนอายุ 20 ปี ทำงานเป็นพวกเบื้องหลังโดยที่เข้ามาได้นี่ก็เพราะโทรุที่ตอนนั้นเขายังเป็นนักร้องเดี่ยว แต่พอผมอายุ 22 ปี หรือเมื่อ 1 ปีก่อนหน้านี้ ทางค่ายเพลงก็มีการออดิชั่นและตั้งเป็นวงที่ชื่อ Beyond ขึ้น ซึ่งมีสมาชิก 4 คนคือ
ชิราอิชิ โทรุ อายุ 25 ปี นักร้องนำหน้าหล่อ เสียงเข้ม ใจดี และเป็นมิตรกับทุกๆอย่าง บ้านเป็นผู้ทรงอิทธิพล แต่เขาไม่ชอบให้ใครมาพูดถึงเรื่องนี้มากนัก แต่งเพลงเก่ง เล่นดนตรีเป็นทุกประเภท โดยเฉพาะเปียร์โน เขาเคยได้ที่ 1 ระดับประเทศมาแล้ว
นิชิซาว่า ไดสุเกะ อายุ 23 ปี มือกีต้า(และร้องเดี่ยวในบางเพลงและคอรัสในบางเพลง)หน้าสวย เป็นคนจริงๆจังและเครียดกับอะไรง่ายๆ แถมเป็นคนที่ดูออกง่ายซะด้วย ไดจังดูภายนอกเป็นคนเข้มแข็งมากๆ แต่ว่าจริงๆแล้วครอบครัวเขามีปัญหา ถึงแม้จะอายุเท่ากัน แต่ก็เพิ่งจะเข้าวงการมาได้ปีกว่าๆ เสียงของเขาหวานมากๆ และฝีมือการทำกับข้าวของเขานี่สุดยอดจริงๆ
ผม ยาคุจิ ไคโตะ อายุ 23 ปี มือเบส ร้องคอรัส และแรพในหลายๆเพลง
สุดท้าย มิอุระ เรียว หรือที่เราๆในวงเรียกกันว่า ลูกพี่ อายุ 25 ปี มือกลองของวงเรา เขาหน้าโหดมากๆซะจนเหมือนยากุซ่า เขาพูดไม่เก่ง ยิ้มยากมาก และเอาและจ้องทุกๆอย่างรอบตัวเหมือนเป็นศัตรู แต่จริงๆเขาเป็นคนใจดีมากๆ
พวกเรายิ้มอย่างมีความสุขที่แฟนๆของพวกเราต้อนรับเราเป็นอย่างดี เหงื่อของพวกเราไหลโทรม พวกเราหายใจหอบหลังจากต้องเล่นเพลงเร็วติดๆกันมา 3 เพลง ก่อนจะบอกแฟนๆว่าต่อไปเป็นเพลงสุดท้ายที่เราจะร้องในคอนเสิร์ตค่ำคืนครั้งนี้ เพลง ขอบคุณกันและกัน เป็นเพลงช้า ความหมายดี และเลือกมาให้แฟนเพลงโดยเฉพาะ โดยเพลงนี้พวกเราช่วยกันร้องสลับกันคนละท่อน และให้แฟนเพลงช่วยร้องพร้อมกันในท่อนกลาง
“ ถ้ามันเป็นเพลงบนทางเดินเคียง ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน
และไม่มีวันที่ฉันและเธอจะเดินจากกัน ไปที่ไหน
และถ้าชีวิตคือท่วงทำนอง เธอคือคำร้องที่มีความหมาย ให้ใจได้ซึ้งและมีพลังจะเดินต่อไปให้ไกล
มองจะมองทางไหนมีใครสักคนที่หวังจะเดินเข้ามานั่นคือปัญหา ยิ่งรอยิ่งนาน ยิ่งผ่านอะไรไปนานๆ ใจยิ่งหวั่นไหว และถ้าวันหนึ่งมีคนที่รอเข้ามา ว่าฟ้าก็คงไม่ทำเราเสียใจ แต่ถ้ามันไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ ก็ได้แต่ถอนหายใจมองเหม่ออ้อนวอนให้ ใครๆ บางคนบนนั้นช่วยฉันที่อยากมีความรักกับเขาบ้างหากมีอะไรๆ ฉันยอมได้ทุกทาง เพียงคำว่ากันและกันฉันขอคำอธิบาย ”……………………………………………….
………………………………
…………..
“ แปะๆๆ!!! ”
“ คอนเสิร์ตครั้งนี้ก็จบไปด้วยดีอีกคอนเสิร์ต! ”
“ พวกนายทำงานได้ดีจริงๆ! ภูมิใจชะมัดที่ได้เป็นผู้จัดการพวกนาย ฮะๆๆๆ ^0^ ”
“ … ”
“ ภูมิใจที่ได้เงินอื้อซ่าล่ะสิครับผจก. -0- ”
“ ไคโตะคุงอย่าเอาความจริงของผจก.มาล้อเล่นสิ กร๊ากกๆๆๆXD ”
“ นายน่ะตัวดีเลยไอ้โทรุ!- -* ”
พวกเราเดินลงมาจากเวทีการแสดง ผจก.และทีมงานตบมือให้พวกเราเหมือนทุกๆทีเพื่อแสดงความยินดีว่าคอนเสิร์ตผ่านไปด้วยดี พวกเราเดินไปยังห้องพักของพวกเราเพื่อจัดการเปลี่ยนชุด ล้างเครื่องสำอาง นั่งผ่อนคลายและพูดคุยถึงคอนเสิร์ตเมื่อสักครู่ ผมที่เมื่อซักครู่นี้เอาแต่เต้นเย้วๆวิ่งไปวิ่งมาบนเวทีก็มุ่งหน้าไปห้องพักคนแรก
ผมเปิดเข้าไปในห้องพักที่คิดว่าไม่มีคนอยู่ แต่กลับเห็นคนที่ไม่คุ้นตานั่งอยู่ที่โซฟาพักผ่อนที่กลางห้อง เธอเงยหน้ามามองผมอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เข้าไปเป็นผม เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กบาง คงสูงประมาณ 160 เธออยู่ในชุดเสื้อยืดมีฮูดแขนสั้นกางเกงขาสั้นประมาณเข่าและรองเท้าผ้าใบ บวกกับผมสีดำขลับที่ถูกตัดซอยสั้นยุ่งๆเหมือนเด็กผู้ชายทำให้เธอดูเหมือนทอมบอย ผิวสีขาวอมชมพู ริมฝีปากเล็กบางสีชมพูอ่อน นัยน์ตาสีฟ้าใสกลมโตของเธอจ้องมองมาที่ผม
เธอดูน่ารักมากจนทำให้ผมใจเต้น
แต่ผมก็สลัดความคิดนั้นออกและคิดได้ว่าเธอเป็นใคร? เข้ามาได้อย่างไร? มีสิทธิ์อะไรที่เข้ามาในห้องรับรองของนักร้องชื่อดังอย่างวงบียอนด์- -*
“ เฮ่! เธอ=[]=**!! เป็นใครน่ะ! เข้ามาได้ยังไง- -**!! ” ผมตะคอกตามแบบของผม และเดินเข้าไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอสะดุ้งและรีบลุกออกจากโซฟาทันทีเมื่อเห็นผมตะโกนใส่
“ คะ... คือ... คือพี่เรียวให้มารอที่นี่... ”
“ ห๊ะ!! พี่เรียวน่ะเหรอ=A=*!! เธอคงเป็นแฟนลูกพี่เรียวล่ะสิ! ” เสียงของเธอแหบและค่อนข้างทุ้มลึก ลูกพี่ให้มารอน่ะเหรอ? ปกติลูกพี่ไม่เคยให้ใครมารอที่นี่หนิ? หรือว่าจะเป็นแฟนเก็บ? อยู่วงเดียวกันแท้ๆทำไมผมไม่เคยรู้เลยแฮะ แต่ลูกพี่เค้าก็เป็นคนที่ไม่ค่อยจะพูดอะไรอยู่แล้วนี่นะ... แต่ได้แฟนน่ารักขนาดนี้มันน่าอิจฉาซะจริงๆ-0-**
“ คะ... คือว่า... ไม่... ไม่ใช่... ”
“ ห๊ะ!! อะไร! ถึงจะเป็นแฟนพี่เรียวแต่ใช่ว่าเธอจะเข้ามาที่นี่ได้= =**!! ” ความจริงก็เข้ามาได้ถ้าคนในวงอนุญาต แต่ผมแค่อยากแกล้ง แกล้งคนตรงหน้านี่สนุกจริงๆเลยให้ตายสิ เธอถอยไปชิดกับโซฟาอีกตัว ผมเข้าไปจ้องหน้าเธอให้ชัดๆจนจะหายใจรดกันอยู่แล้วพร้อมทำหน้าหาเรื่องเหมือนพวกนักเลงใส่เธอ นัยน์ตาสีฟ้าสวยจริงๆ เหมือนนัยน์ตาของพี่เรียว แค่นัยน์ตาของลูกพี่ตี่และแหลมเหมือนเหยี่ยว=A=|| แถมใบหน้าของคนตรงหน้าก็เนียนซะ แต่ก็ไม่ได้ใช้เครื่องสำอางอีก เป็นผู้หญิงที่น่ารักและหายากจริงๆ
“ รู้มั๊ยยัยตัวเล็ก ถ้าไม่ได้ขออนุญาติจากผู้จัดการก็เข้ามาในห้องนี้ไม่ได้หรอกนะ ” ผมโกหก เธอก็สั่นเป็นเจ้าเข้า เธอไม่กล้ามองผม กร๊ากๆๆๆ สนุกดีจริงๆ XD
ผมได้ยินเสียงพวกคนอื่นๆกำลังเข้ามาในห้อง แต่ผมก็ยังอยากแกล้งร่างบางตรงหน้าอยู่ดี
“ แฟนพี่เรียวน่ะเหรอ!! ฮึ!! ไม่เห็นจะน่ารักเลย!=[]=! อย่าให้เป็นข่าวล่ะ เดี๋ยวลูกพี่จะเสียชื่อเอา!! ถึงจะหน้าโหดแบบนั้น แต่ลูกพี่น่ะแฟนคลับเยอะเลยนะเฟ้ย! ” ก็ไม่อยากจะพูดว่าเยอะกว่าผม=A=|| ทำไมเดี๋ยวนี้ผู้หญิงเค้าชอบผู้ชายเหมือนยากุซ่ากันนะ
“ คือ... มะ... ไม่ใช่... ”
เสียงเปิดประตูห้องพร้อมกับเสียงทุกคนที่กำลังพูดคุยกัน และเสียงไดจังที่กำลังอารมณ์เสียใส่โทรุเหมือนเรื่องธรรมดา
“ ห๊ะ!! ไม่? ไม่อะไรอีก=A=!! ” ก่อนที่เธอจะได้ตอบ ใครบางคนก็ชนผมที่ด้านหลังอย่างแรง ไม่จำเป็นจะต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป... ในเมื่อก่อนชน หน้าของผมก็ชิดหน้าของร่างบางตรงหน้าจนเกือบจะหายใจรดกันแล้ว
ผมเสียการทรงตัวก่อนจะล้มทับร่างบางตรงหน้า ร่างบางล้มลงนอนกับโซฟาอย่างห้ามไม่ได้โดยมีผมคร่อมอยู่บนร่างเล็กๆของเธอ แต่เรื่องใหญ่จริงๆก็คือ ปากของเราทั้งคู่ประกบกันอยู่!! ตายล่ะ!! นี่เรากำลังจูบกับแฟนของลูกพี่ ลูกพี่!! แฟนลูกพี่เชียวนะ =[]= !! ละ... แล้ว.... แล้วลูกพี่นั่นก็อยู่ข้างหลังเรา!! ผมต้องตายแน่ๆๆ=[]=!!!
“ ห่ะ.... เฮ่!! ไคโตะคุง!!! นายทำอะไรน่ะ!!!! ” เสียงโทรุดังขึ้นไม่นานหลังจากนั้น
“ ห่ะ=A=||| ” ไดจัง หรือไดสุเกะมองภาพตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
“ ครืดดดดดดดด ” เหมือนจะได้ยินเสียงออร่าความสยองของคนกำลังโกรธจัด ผมเงยขึ้นและหันหลังไป ก็พบกับยักษ์... ยักษ์... =A= !! เฮ่ย!! ลูกพี่นี่หว่า=[]= !!!
“ นาย.... นายทำอะไรกับยูกิ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” ลูกพี่ไฟลุก =A=|||||
ยูกิ... คือชื่อของคนที่ผมเพิ่งจะจูบไปสินะ =w=||| … ซวยแล้ว....
ผมรีบลุกขึ้นมาทันทีและขอโทษขอโพยที่จูบแฟนของลูกพี่อย่างด่วน บอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ และบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะแย่งแฟนหรือประสงค์ร้ายอย่างใดเลย ลูกพี่ลดไฟโกรธลงแต่ยังจ้องผมเขม็งก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำให้ผมตกใจ
“ นั่นยูกิ ไม่ใช่แฟน เป็นน้องญาติชั้น เป็นเด็กผู้ชาย... ”
ห๊ะ!!!=[]=!! เด็กผู้ชาย!! โอ้แม่เจ้าผมไม่อยากจะเชื่อ!! ผมรีบหันกลับไปมองร่างบางที่กำลังลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมปิดปากตัวเองแน่นและทำท่าเหมือนจะร้องไห้
ใช่... เขาเป็นเด็กผู้ชาย... เด็กผู้ชายจริงๆ... แต่ทำไมน่ารักเหมือนผู้หญิงอย่างนี้... ไม่! นั่นไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องกังวล... ที่ต้องกังวลคือ... ตะกี้ผมเผลอไปใจเต้นกับเด็กผู้ชาย และผมจูบกับเด็กผู้ชาย !!! ไม่จริงใช่มั๊ย! บอกผมทีว่าไม่จริง!!! =[]=!!
“ ละ... แล้วทำไมนายไม่บอกว่านายเป็นเด็กผู้ชาย!! ” ผมหันกลับไปว่าร่างบางที่กำลังจะร้องไห้ “ แล้วก็อย่าร้องไห้นะ! ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิด=A=!! ” ผมปัดความรับผิดชอบ
“ ผมไม่ได้จะร้องไห้!!! ” ร่างบางพูด แต่เขาดูเหมือนกำลังจะร้องไห้จริงๆ “ แล้วอีกอย่าง คุณน่ะมันตาถั่ว!!=[]=! ผมน่ะเป็นผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นแต่ดันดูเป็นผู้หญิง!! ”
“ เฮ่!! ” ผมเถียงกลับ “ นายน่ะที่ผิด! เกิดมาหน้ายังก่ะผู้หญิง!! ”
“ ผมไม่ได้!!!=[]=! ”
“ หรือยูกิจะน่ารักจริงๆ... รึ.... ยูกิจะเป็นเด็กผู้หญิงจริงๆนะ... ” ลูกพี่ทำหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจัง
“ พี่ฮะ!!!=[]=!! ”
“ นี่ๆ นั่งกันก่อนก็ได้^^ ” หัวหน้าวงของเราพูดแทรกขึ้น
“ … ”
หลังจากยืนเถียงกันอยู่นานจนลืมเหนื่อย พวกเราก็นั่งพัก โทรุกับไดจังหลังจากเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็ขอกลับก่อนเพราะติดธุระ ส่วนผมก็มักจะชอบอยู่รอให้สมาชิกทุกคนกลับแล้วตัวเองถึงจะกลับได้ พวกเราไม่ได้เปลี่ยนเสื้อกัน และดูเหมือนลูกพี่จะมีความสุขที่ได้เจอน้องชายซะจนลืมว่าผมนั่งอยู่ด้วยซ้ำ พอมีโอกาสผมจึงถามเกี่ยวกับเด็กคนนี้
ยูกิอายุ 20 ปี เป็นน้องญาติของพี่เรียวโดยแม่ของเขาทั้งคู่เป็นพี่น้องกัน แต่เมื่อ 5 ปีก่อน บ้านของยูกิประสบอุบัติเหตุรถชน โดยมีเขารอดมาคนเดียว ยูกิบอกว่าเป็นความผิดเขา เพราะทางซ้ายเป็นรถบรรทุก ส่วนทางขวาเป็นกำแพงตัน พ่อแม่เขาเลือกที่จะขับชนกำแพงตันเพื่อไม่ให้เขาที่นั่งอยู่ทางซ้ายเป็นอะไร รถทางซีกขวาพังยับเยิบ มีเขารอดออกมาคนเดียว ดังนั้นแม่ของพี่เรียวจึงรับยูกิมาเลี้ยง หลังจากเหตุการณ์นั้นยูกิไม่ได้เรียนอีกเลยเพราะสุขภาพไม่ดี
“ เอ้อ พี่ฮะ ผมซื้อโมจิมาฝากด้วยล่ะ^^ ร้านที่เราเคยไปบ่อยๆน่ะ ”
ลูกพี่รับของมาพร้อมยิ้ม... ลูกพี่... ยิ้ม=[]= !! จริงๆนะ ตลอด 1 ปีที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นพี่เรียวยิ้มเลย .... ท่าทางจะรักน้องตัวเองจริงๆแฮะ=A=|| เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาทันทีก่อนจะหันหน้ามาหาผม “ นี่ไคโตะ ยาคุจิ ไคโตะ อายุน้อยกว่าพี่ 2 ปี สมาชิกในวงพี่เอง เป็นมือเบส ”
เขามองผมอย่างดูถูก “ ผมเคยเห็นเค้าในทีวีอยู่บ้าง ไม่คิดว่าจริงๆจะนิสัยอย่างนี้-0- พี่มีเพื่อนแบบนี้ผมไม่ปลื้มเลย=3= ”
ลูกพี่มองผมมาด้วยสายตาอาฆาต เหมือนจะบอกว่า มีเพื่อนอย่างนี้พี่ก็ไม่ปลื้ม
เจ้าเด็กนั่นคิดจะหาเรื่องเรารึไง! “ เฮ่=[]=!! พูดดีๆหน่อย ปากอ่ะ อยากโดนอีกรึไง ต่อไปไม่ใช่ด้วยปากนะ แต่ด้วยหมัด=A=** ”
“ คิดว่าผมกลัวคุณรึไง-0- ” ยูกิทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ ก่อนหน้านี้นายยังสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่เลยหนิ- -* ”
“ ก็ผมคิดว่าผมจะโดนโยนออกจากห้องแล้วซะอีก คุณอ่ะหน้าโหดชะมัด! คิดว่าเป็นคนดังแล้วมาวางอำนาจได้รึไง=3= ”
“ มาต่อยกันเลยมาไอ้ลูกหมา=A=!! ” ผมลุกขึ้น ไอ้เด็กนี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆ!
“ เอาสิ!!!=0=! ” ยูกิลุกขึ้น เราจ้องหน้ากันเขม็งก่อนที่ลูกพี่จะลุกมาห้ามพวกเราและจ้องเขม็งมาที่ผมพร้อมเส้นเลือดปุดๆที่หน้า เป็นสัญญาณบอกว่า อย่ามาเถียงน้องตรู ไม่งั้นเอ็งโดนเฉือนแน่
ยูกิแลบลิ้นใส่ผม ฮึ๋ยยยย เจ้าเด็กนี่! ไม่ถูกชะตากับมันเอาซะเลย- -* ... ถ้าลูกพี่ไม่ได้อยู่คอยปกป้องแกนะ ชั้นเอาแกตายแน่=[]=**
เราวงบียอนด์ มีบ้านเดี่ยวที่ทางค่ายเพลงจัดให้ตั้งแต่ที่เราตั้งวงกัน เป็นบ้านไม่เล็กและไม่ใหญ่มาก ถูกตกแต่งสไตล์โมเดิลแนวยุค70 ด้วยสี ขาว ดำ เทา เป็นส่วนใหญ่ มี 3 ชั้น ชั้นบนสุดแบ่งเป็นห้องพักทั้งหมด 4 ห้องใหญ่พร้อมห้องน้ำในตัว ชั้น2มีห้องนั่งเล่น หัวครัว ห้องน้ำ ห้องซ้อมดนตรี และแกรนด์เปียร์โนตัวใหญ่ พร้อมกับชั้นลอยที่ไว้สำหรับจัดงานปาร์ตี้เล็กๆได้อีกด้วย และมีบันไดทอดลงมาออกไปชั้น1ที่นอกบ้าน เพราะชั้น1เป็นโรงรถของพวกเรา
ที่นี่ร่มรื่น มีต้นไม้ปลูกไว้ทั่วบริเวณ แถมยังตั้งอยู่ที่ใจกลางเมืองใกล้ๆกับบริษัทค่ายเพลง ทำให้พวกเขามาติดต่อกับพวกเราได้ง่าย แต่ผมก็เช่าอพาทเม้นไว้อีกที่ที่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก พอวันหยุดผมมักจะไปที่นั่นมากกว่าที่นี่ ผมเช่าไว้ที่ชั้น 2 เป็นห้องไม่ใหญ่เลย ออกจากเล็กด้วยซ้ำ แต่เมื่อมองลงมาจากหน้าต่างห้องจะเห็นสวนสาธารณะเล็กๆข้างๆอพาทเม้นนั่น ผมมักจะเห็นผู้ปกครองพาเด็กๆมาเล่นบ่อยๆ มันทำให้ผมสงบและมีความสุข
เอ้อ! ที่ผมพูดเรื่องนี้ก็เพราะว่า วันพรุ่งนี้ตอนเย็นเรามีจัดปาร์ตี้ฉลองครอบรอบ 1 ปีการจัดตั้งวงบียอนด์ของเรานั่นเอง !! เฮ่!!! และแน่นอน สถานที่ที่เป็นส่วนตัวและไม่มีแฟนๆมารบกวนก็คือบ้านของพวกเรานั่นเอง!
“ เฮ่=[]=! ชั้นทำงานตั้งเยอะนะ ทั้งแบกเตาทั้งเครื่องเสียง ทำไมชั้นจะต้องเป็นคนไปซื้อของด้วยล่ะ! ” ผมตะโกนออกมา
“ อย่าบ่นหน่าไคโตะ-0- ดูสิ... ลูกพี่เขายังไม่บ่นเลย=3= ~ ” ไดจังเถียงผม
“ … ” ลูกพี่กำลังง่วนกับการกวาดพื้นเพื่อเตรียมสถานที่จัดงานปาร์ตี้ก่อนจะเตรียมตัดฟืนเพื่อทำบาบีคิว ให้ตายเถอะ เขายังกะหุ่นยนต์ - -|||
“ ละ... แล้วทำไมชั้นจะต้องไปกับ... ไอ้ลูกหมานี่ด้วย=[]=! ” ผมตะโกนพร้อมชี้ไปที่ยูกิที่ยืนทำหน้าบึ้งข้างๆผม ลูกพี่หันมาจ้องเขม็งใส่ผมอีกครั้ง... ไม่ก็ได้... ไม่พูดลูกหมาก็ได้ครับลูกพี่=w=|||| …. เมื่อซักครู่พวกเราตกลงกันว่าจะทำอาหารกันเองดีกว่าซื้อมากิน พวกเราจึงแบ่งหน้าที่กันโดย โทรุ ไดจัง และลูกพี่อยู่ที่นี่ จัดโต๊ะอาหาร จะสถานที่ ก่อไฟบาบีคิว เตรียมเครื่องเสียง ส่วนผมและยูกิที่ไม่รู้ว่าเจ้าลูกพี่จะเอามันมาไว้ที่นี่ทำไม มีหน้าที่ออกไปซื้อของตามรายการที่ลิสต์เอาไว้
“ แล้วคิดว่าผมอยากไปกับคุณรึไง=A=*** ” ยูกิเถียงผม “ คุณน่ะ... จ้องผมด้วยสายตาที่โหดร้าย แถมยังจูบผมด้วย! อึ๋ยยยย~ คุณเป็นเกย์รึไง=[]=! ”
“ ชั้นบอกแล้วไงว่ามันอุบัติเหตุ=[]=!! ”
ยูกิทำหน้ามุ่ยเหมือนเถียงต่อไม่ออกก่อนจะหันไปหาลูกพี่แล้วกอดแขนเขาหนึบ “ พี่ครับ~ ไปกับผมนะ~ มือเบสวงพี่ชอบตะคอกใส่ผมตลอดเวลาเลยอ่า=3= ”
เจ้าเด็กปีศาจ- -* “ ตลอดเวลาอะไรล่ะ นายต่างหากที่มองจิกชั้นตลอดเวลา ”
“ อย่าหลงตัวเองหน่า! ผมไม่ได้มองคุณ=[]=!! ”
“ เอาหน่าๆๆ อย่าทะเลาะกันๆ ” โทรุถอนหายใจพร้อมยิ้มมาหาพวกเราเหมือนพ่อพระ “ เป็นเพื่อนกันก็ดีกันไว้หน่อย แค่ออกไปซื้อของเองหน่า^^ ”
“ แต่!!! ” พวกเราพูดพร้อมกันแต่โทรุที่เมื่อครู่ยิ้มเหมือนพ่อพระให้เรา แต่ตอนนี้เขากลับถลึงตาใส่และยิ้มเหมือน... ปีศาจ!!
“ จะไปดีๆหรือจะไปด้วยน้ำตา^^… ”
“ ไปแล้วคร๊าบบบบบบบบบ T[]T!!! ”
ใครๆก็กลัวโทรุถ้าเจ้านั่นเกิดโมโหขึ้นมา ถึงปกติเขาจะดูเหมือนคนโกรธไม่เป็นและใจดีมากๆก็เถอะ แต่อย่าให้เขาโกรธล่ะ น่ากลัว~T.T
ผมกับยูกิจึงจำยอมออกมาด้วยกัน ผมสวมหมวกแก๊ปพร้อมแว่นตาดำออกมาเพื่อพรางตัวเพราะผมเป็นดาราดังที่เคยแม้กระทั่งไปทัวร์ต่างประเทศแล้ว พวกเราเลือกที่จะเรียกแท็กซี่เพื่อนั่งไปยังย่านค้าขายของเมืองซึ่งกินเวลาประมาณ 20 นาที อยู่บนรถ ถึงแม้ยูกิจะคุยกับคนขับรถบ้าง แต่ผมกับเขาไม่ได้คุยกัน หรือแม้แต่จะมองหน้ากันเลยด้วยซ้ำ ผมเอาแต่นั่งกอดอกและมองวิวข้างนอกพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จริงๆผมไม่ได้ไม่ชอบยูกิหรอกนะ ออกจะเอ็นดูซะด้วย ปกติเวลาผมเจอคนอื่น เขาจะคุยกับเราแบบเกรงใจเพราะเห็นว่าเราเป็นดาราดัง แม้กระทั่งแฟนเก่าของผม พวกเธอมักจะเกร็งๆเวลาอยู่กับผม เรายังไม่สนิทกันดีแต่ก็เลิกกันแล้ว
แต่ยูกิต่างออกไป... เพียงแค่ 2 วันก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเขาไม่ใช่คนอื่นไกล ผมรู้สึกเหมือนเรารู้จักกันมากนานพอๆกับทุกคนในวง แต่แน่ล่ะ... ยูกิคงไม่รู้สึกแบบผมและไม่ชอบขี้หน้าผมแน่ๆ
ไม่นานนักเราก็มาถึงย่านการค้า ตอนนี้เวลาประมาณ 4 โมงเย็น ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่านมากมายที่พากันมาซื้ออาหารเย็นกัน
“ เราต้องไปร้านขายเนื้อก่อน ” ยูกิดูลิสต์รายการอาหารในมือก่อนจะพูดขึ้น
“ นึกว่านายจะไม่พูดกับชั้นสะอีก ” ผมยิ้มจางๆ
“ เราไม่ได้โกรธอะไรกันนี่-0-~ ผมรู้ คุณแค่อยากจะหยอกผม คุณน่ะมันขี้แกล้งชะมัด ชอบหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว ”
“ เฮ่ จะหาเรื่องชั้นอีกรึไง- -* ”
ยูกิทำหน้าบึ้งไม่พูดต่อ เขาคงคิดว่าจะเถียงต่อคงไม่มีประโยชน์อะไร เขามองเข้าไปในฝูงคนมากมายตรงหน้าก่อนจะหันมาถามผม “ คุณรู้บ้างมั๊ยว่ามีร้านไหนขายเนื้อดีๆถูกๆบ้าง เรามีงบไม่มาก ”
“ โทษที... ชั้นเคยแค่ผ่านๆมาที่นี่น่ะ... ”
เขาขมวดคิ้วก่อนจะจับมือผม “ จับไว้แน่นๆนะ ผมกลัวคุณหลง ” หลังจากนั้นร่างบางก็ลากผมเข้าไปในฝูงคนตรงหน้า
คุณอาจคิดว่าผมพูดเหมือนเวอร์ แต่คนที่นี่เยอะมากจริงๆ มีร้านขายของลดราคามากมาย ซึ่งยูกิก็สามารถเบียดเสียดเข้าไปซื้อมาได้แทบทุกร้าน ผมอดยิ้มและหัวเราะร่างบางตรงหน้าไม่ได้ เขาเป็นเด็กผู้ชาย แต่ดูเหมือนแม่บ้านในทีวีชะมัด พอผมบอกยูกิ เขาก็ทำหน้ามุ่ยพร้อมหน้าแดงและปฏิเสธใหญ่ ให้ตายสิ... ถ้าเขาเป็นเด็กผู้หญิงผมจะจีบเขาจริงๆนะ
เราอยู่ที่นี่ประมาณชั่วโมงกว่า เราได้เนื้อหมูสด เนื้อไก่สด พริกหยวก สับปะรด มะเขือเทศจิ๋ว เบคอน ไส้กรอก ขนมปัง และเครื่องดื่มอีกจำนวนหนึ่ง
“ อ่ะ... ไคโตะ... ” ยูกิพูดขณะที่เรากำลังจะเดินออกจากย่านเพื่อไปหารถนั่งกลับ
“ ชั้นเป็นพี่นาย 3 ปีนะ-*- เรียกพี่ไคโตะสิเฟ้ย ” ผมพูดไป แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟังเลย เขาเอาแต่จ้องไปที่ร้านเบเกอรีที่คนเยอะมากๆใกล้ๆนั่น
เขาหันมาหาผมพร้อมทำตาแบ๊วเหมือนลูกหมา “ เรายังเหลือเงินอีกมั๊ย ผมไม่ได้พกเงินมา QmQ~ ”
ผมมองร่างบางตรงหน้า ให้ตายสิ มันจริงๆเลยที่ผมเรียกเขาว่า ไอ้ลูกหมา ดูเค้าเซ่!=[]=! ทำหน้าน่าสงสารแบบเนี่ย! “ จะเอาไปซื้ออะไร??- - ”
เขามองหน้าผม พร้อมมองไปที่ร้านเบเกอรีที่คนแน่นเอียดก่อนจะหันมาทำตาแบ๊วใส่ผมอีกที “ ... คุ้กกี้ร้านนั้นอร่อยมากเลย... แล้วก็เป็นร้านโปรดของผมด้วย... QmQ ”
“ ชั้นเกลียดของหวาน ” ผมพูดอย่างหงุดหงิด ตอนนี้ผมเหนื่อยแล้วก็อยากกลับสุดๆ แต่ก็แน่ล่ะ ผมเกลียดของหวานจริงๆ ไม่ใช่เพราะกำลังคุมอาหารนะ แต่เพราะไม่ชอบจริงๆน่ะ สมาชิกคนอื่นในวงก็รู้
“ หน่านะ... ” ยูกิพูดพร้อมดึงแขนผม “ ร้านนี้อร่อยมากๆเลย ผมรู้คุณต้องชอบ... นะ ผมชอบคุ้กกี้ร้านนี้จริงๆ ”
“ ไม่เอา... ” ผมปฏิเสธ พลางมองไปดูท้องฟ้าที่กำลังมืดลง เพิ่ง 5 โมงเองนะ เอ๊ะ? หรือฝนจะตก “ นี่ ฝนจะตกแล้วเนี่ย ขืนต่อคิวรอได้นานอีกแน่ๆ ”
“ นะนะนะ ผมรู้คุณใจดี QmQ ”
“ เฮ่! ก่อนหน้านี้นายยังว่าชั้นโหดร้ายอยู่เลยนี่=[]=!! ”
“ QmQ … ”
ผมมองไอ้ลูกหมาตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่และกุมขมับ “ โอเคๆ แต่รีบๆล่ะกัน ฝนจะตกแล้ว= =|| ”
ยูกิยิ้มแป้นอย่างมีความสุขก่อนจะลากผมเข้าไปในร้านอย่างเร็ว ร้านนี้เป็นร้านเบเกอรี่เล็กๆที่เต็มไปด้วยกลิ่นของเนยหอมๆ คนแน่นเต็มร้าน ยูกิบอกว่าที่นี่ขายดีเป็นอันดับTop10ของประเทศ บางครั้ง ถ้ามีสินค้าใหม่ต้องต่อแถวซื้อตั้งแต่หัวค่ำกันเลยทีเดียว ผมอดขำในท่าทางร่าเริงหมือนเด็กผู้หญิงเมื่อเห็นของหวานของยูกิไม่ได้ เขาดูน่ารักดีจริงๆ
เราใช้เวลาอยู่ในร้านประมาณ 30 นาทีก่อนจะออกมาพร้อมคุ้กกี้วนิลลา คุ้กกี้นม คุ้กกี้ช๊อกโกแลต และคุ้กกี้ใบเตย อย่างละถุง ถุงหนึ่งก็ปาเข้าไป 100 เยนเข้าไปแล้ว ให้ตายเถอะถุงเล็กเท่ากำปั้น คนก็เยอะ ยังอยากขายแพงอีก- -* แต่เห็นท่าทางดีใจของยูกิก็ทำให้ผมไม่อยากบ่นอะไรมากนัก
ผมมองท้องฟ้าที่ตอนนี้มีแต่เมฆและครื้มมากๆ “ยูกิ รีบกลับกันดีกว่า ฝนจะตกแล้ว ”
“ อ่า... ขึ้นแท็กซี่ดีมั๊ยครับ? ”
“ อื้ม... ว่าแต่เหลือเงินเท่าไหร่น่ะ? ”
“ อ๊ะ=[]=!!! ” ยูกิตีสีหน้าตกใจ
“ อะไร! มีอะไร=[]=!! ” ผมพูด หรือว่า... อย่านะ... อย่าให้เป็นแบบที่ผมคิด=A=|| !
“ ผม... ผมขอโทษ... T____T ” ยูกิมองหน้าผมเหมือนกำลังจะร้องไห้ “ มันถุงละ 100 เยนก็จริง... แต่รสใบเตยมันขึ้นราคาเป็น 200 เยน ตอนนี้เราเหลือ 150 เยน ค่ารถก็อย่างต่ำ 200 เยน T____T ”
“ เฮ่ย!!=[]=! ” เอาแล้วไง! มันเป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆด้วย!! “ เพราะนายมัวแต่ห่วงเรื่องกิน!! ไอ้ลูกหมาคุ้กกี้!! ”
“ เฮ่! โทษผมคนเดียวไม่ได้นะ=[]=! ” ยูกิเถียงผมกลับ “ ถ้าคุณไม่เลือกเนื้อแพงๆมามันก็ไม่มีปัญหาหรอก=A=!! ”
“ โฮ่.... จะโทษชั้นให้ได้เลยใช่มั๊ย- -* ” ผมถอดแว่นดำและจ้องหน้าร่างบางตรงหน้า
“ ก็ใช่น่ะสิ-0- คุณน่ะผิดเสมอล่ะ=3= ”
ไอ้เด็กนี่มันน่านัก - -* เราเถียงกันเสียงดังซะจนคนข้างๆหันมามอง เด็กวัยรุ่นบางคนมองหน้าผมและเริ่มพูดกันจากนั้นก็มีหลายๆคนมาหยุดใกล้ๆกับพวกเรา ‘นั่นไคโตะซังนี่’ ‘ไหนๆ’ ‘มือเบสวงบียอนด์ไง’ ‘คนที่ร้องแรพที่เห็นในทีวีเมื่อคืนนี่’ ‘หล่อจริงๆ’ ‘แล้วผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ’ ‘นั่นเด็กผู้ชายนี่’ ‘แฟนเหรอ’ ‘น้องสาวเหรอ’ ‘น้องชายเค้ารึเปล่า’ มันทำให้ผมสะดุ้งก่อนจะสวมแว่นที่ถอดโดยไม่ได้ตั้งใจจากนั้นก็จูงมือยูกิที่กำลังเถียงจนหน้าแดงออกจากย่านนั้น
พวกเราวิ่งมาเรื่อยๆตามทางเท้าที่ผู้คนเดินขวักไขว่ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะเดิน คงใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่าคงไปถึงที่บ้านพวกเรา ให้ตายสิ-*- ถ้าแค่เจ้านี่ไม่ซื้อคุกกี้ แต่บ่นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ฝนก็ทำท่าจะตกแล้ว ถ้าไม่รีบวิ่งก็ต้องหาที่หลบฝนก่อน แต่ของเยอะขนาดนี้มันก็ยากที่จะวิ่งไปอยู่ดี ผมยังไม่ทันคิดวิธีอื่นอยู่ดีๆฝนก็ตกลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว
“ วิ่งกัน... ” ยูกิพูดก่อนจะจับมือผมพร้อมกับเริ่มวิ่ง
“ ห๊ะ=[]=! ” ของเยอะขนาดนี้เนี่ยนะ!! จะวิ่งรึไง! เดี๋ยวก็ล้มกันพอดีหรอก!!
“ วิ่งกันไง!! ” ยูกิเริ่มออกวิ่งสุดฝีเท้าโดยไม่รอผมเลย
“ เฮ่!!!=[]=! ไอ้ลูกหมา! นายเอาจริงเหรอ!!! ” ของเยอะขนาดนี้เนี่ยนะ!! จะวิ่งรึไง! เดี๋ยวก็ล้มกันพอดีหรอก!!
ไม่ทันขาดคำ ร่างบางที่วิ่งออกห่างผมไม่ถึงเมตรก็ล้มลง ให้ตายสิเจ้าเด็กนี่- -* ก่อเรื่องได้ทุกที่เลยได้ตายสิ ถึงผมจะพูดอย่างนั้นก็เข้าไปดูเขา
“ เป็นไงบ้าง? ”
“ เหมือน... เหมือนข้อเท้าจะแพลงน่ะ... ” ยูกินั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น ฝนกำลังตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนข้างๆตัวเราพากันวิ่งหาที่หลบฝนกับใหญ่ ร่างบางจับเขาตัวเองไว้ พอผมเปิดมือเขาก็พบว่าเลือดออก
“ นาย... ถลอกด้วยนี่... ”
“ ผมไม่เป็นไร... ยังเดินไหว... โอ๊ย เจ็บๆๆ ” ร่างบางพูดพร้อมลุกขึ้นก็จะอุทานเสียงดังก่อนจะล้มลง
“ นายนี่มันเหมือนลูกหมาจริงๆเลยให้ตายสิ- -* ” ผมหมายความอย่างที่ผมพูดก่อนจะถอดหมวกแก๊บตัวเองออก
“ ชั้นไม่ใช่!!=[]=!!... ” ผมรีบใส่หมวกของตัวเองให้เขาก่อนจะพูดจบพร้อมหันหลังและคุกเขาให้เขา
“ ขึ้นมาสิ... ” ผมพูด เจ้าเด็กนี่ เดินไม่ได้ก็ยังฝืนอีก- -* ดื้อจริงๆเลย หัดทำตัวให้เหมือนพี่แกหน่อยสิ= =!! แต่อย่างนี้แหล่ะนะ มันถึงน่ารักน่าหยอกขนาดนี้
“ ผมไม่ขึ้น=[]=! จะขี่หลังใครก็ได้แต่ไม่ใช่คุณ~=3= ”
“ ขึ้นมา... ”
“ ม่ายยยยเอา~ เสียศักดิ์ศรี!! ”
“ จะยอมเสียศักดิ์ศรีหรือจะให้พี่เรียวพี่ชายสุดที่รักของนายโมโหล่ะ ” ผมหันหลังไปพูดพร้อมแสยะยิ้มให้ เจอไม้นี้ทีทุกคนที่รู้จักพี่เรียวก็ต้องอึ้งทุกที- -+
“ … ” ยูกิเงียบก่อนจะตัดสิ้นใจขึ้นหลังผม
“ ฮึบ! ก็แค่นี้... ^^ ”
ผมถอดแว่นออกเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนจะถอดเสื้อนอกให้ร่างบางคลุมตัวไว้ ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งขณะที่แบกยูกิขึ้นหลัง ทั้งในมือเขากับผมก็เต็มไปด้วยถุง แต่เขาก็กอดคอผมไว้แน่นตามที่ผมบอก เจ้าเด็กดื้อเชื่อฟังง่ายตั้งแต่แรกแบบนี้ก็ดี
“ ไม่เป็นไรเหรอ คุณถอดหมวกถอดแว่นแบบนี้ เดี๋ยวคุณอื่นก็จำคุณได้... ” ยูกิพูด
“ ฝนตกขนาดนี้ จะมีใครเขาออกมาดูนักร้องแบกลูกหมาเดินตากฝนล่ะ ” ผมแซว
“ ผมไม่…!! ” ยูกิเหมือนจะเถียงผมต่อแต่แล้วก็หยุดลงเหมือนสำนึกผิด
ผมเดินมาได้ซักพักพลางมองตามตึกรามบ้านช่องก็คิดว่ามันคุ้นตาชะมัด ก่อนจะนึกบางอย่างได้แล้วเปลี่ยนเส้นทาง ยูกิถามผมอย่างตกใจว่าผมกำลังจะทำอะไร ผมบอกเขาว่าเดี๋ยวก็รู้เอง
ผมวิ่งไปตามซอยเล็กๆก่อนจะมุ่งหน้าไปยังตึกสีน้ำตาลแดงสูง 5 ชั้นใกล้สวนสาธารณะเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่นี่... อพาทเม้นต์ของผมเอง ผมขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง เปิดกระถางต้นไม้ที่หน้าห้อง โชคดีที่ผมซ่อนกุญแจสำรองไว้ในนี้ ผมเปิดประตูเข้าไป ห้องผมยังเล็กและรกเหมือนเดิม ก็ใช่น่ะสิ ผมไม่ได้มาที่นี่เป็นอาทิตย์ล่ะ ผมวางยูกิไว้ที่เก้าอี้รับแขก(หรือเก้าอี้ของโต๊ะกินข้าวในตัว)ก่อนจะเดินไปโทรศัพท์บอกที่นู้นว่าเราติดฝนอยู่ที่อพาทเม้นท์และอาจจะไปสายนิดหน่อย ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหัวตัวเอง ก่อนจะโยนอีกผืนให้เขาเช็ดตัวเอง จากนั้นก็เดินไปค้นเสื้อผ้าที่ตัวเล็กที่สุดของผมมาให้ร่างบางที่กำลังจามและสั่น
“ เช็ดให้แห้งแล้วเปลี่ยนเสื้อซะนะ พี่เรียวบอกนายสุขภาพไม่ดีนี่ ข้างล่างมีร้านสะดวกซื้อ ชั้นจะไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลให้ ”
ยูกิที่เหมือนจะไม่ฟังคำพูดผมเลยกำลังมองไปรอบๆห้องเล็กๆของผมและพูดขึ้น “ นี่ห้องของคุณเหรอ ”
“ อื้ม รกไปหน่อย... ขอโทษนะ ” ผมพูดพลางถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว
“ ไม่อยากเชื่อเลยแฮะ... มือเบสของวงดนตรีชื่อดังมาอยู่ในห้องรังหนูอย่างนี้.... ฮะๆๆๆ ”
“ อย่าดูถูกกันนา เห็นเล็กๆรกๆแบบนี้แต่อบอุ่นสุดๆเลยนะเว้ย~ - -+ ” ผมเดินไปหยิบเงินที่เก๊ะ โชคดีที่ผมเก็บไว้ที่นี่บางส่วน
“ คร้าบๆ ไม่เถียงคุณหรอก^^ ” ยูกิพูด
“ เดี๋ยวชั้นมานะ อย่าหนีไปไหนล่ะ ”
“ ผมจะหนีไปไหนได้ล่ะ เท้าผมก็เป็นแบบเนี่ย=3= ”
ผมหันไปยิ้มให้เขาแบบมึนๆก่อนจะปิดประตูและออกไป ให้ตายเถอะ-*- คนเขาอุส่าห์แบกมาแท้ๆ คำขอบคุณซักคำก็ไม่มีแถมยังทำหน้ากวนตีนใส่อีก- -* ผมเดินลงมา ฝนยังคงตกอยู่ ที่ชั้น1ของอพาทเม้นต์มีร้านสะดวกซื้อเล็กๆที่ตอนนี้มีคนบางส่วนเข้ามาหลบฝนอยู่ข้างใน ให้ตายเถอะ ถ้าเข้าไปคนต้องจำได้แน่ๆ ... แต่ช่างมันเถอะ-*- คนก็ไม่ได้เยอะมาก
และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ พนักงานหญิงที่เคาท์เตอร์เมื่อเห็นผมเข้ามาก็ตะโกนใหญ่ แล้ววัยรุ่น2-3คนที่กำลังจ่ายเงินก็เข้ามาขอลายเซ็นผม ซึ่งผมก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี ผมเดินไปหยิบเคาท์เตอร์เพน ผ้าพันขา เบต้าดีน แอลกอฮอล์ และสำลีไปจ่ายเงิน พนักงานหญิงบอกว่าเธอติดตามผลงานผมมาตั้งแต่ชุดแรก เธอขอผมจับมือและขอลายเซ็น ผมก็ทำได้แค่ยิ้มและขอบคุณ ให้ตายเถอะ แค่ลงมาซื้อของที่ชั้น1 ไม่คิดว่าจะเสียเวลาขนาดนี้- -||
ผมขึ้นไปที่ห้องผมอย่างรวดเร็วเปิดประตูห้องเข้าไป เห็นร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นของผมที่เขาใส่แล้วดูหลวมโคร่งกำลังฟุบนอนอยู่ที่พื้นขอบเตียงผม เจ้านี่เวลาหลับก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ ถ้าผมเจอเค้าก่อนหน้านี้คงรับเป็นน้องชายไปแล้ว ผมเดินเข้าไปนั่งข้างร่างบางตรงหน้าเขา เอาหน้าเข้าไปใกล้หน้าสีชมพูแดงระเรื่อที่กำลังหายใจเบาๆ ก่อนจะเป่าเข้าที่หน้าเขา
“ >m< ” ยูกิขมวดคิ้วแน่น ลืมตาตื่นมาจ้องผมตรงหน้า ก่อนจะคิดได้ว่าต้องถอยไปให้ห่างๆผม “ คุณทำอะไรน่ะ=[]=! จะข่มขืนผมเหรอ!=A=||| ”
“ บ้าสิ- -* ” เจ้านี่เห็นผมเป็นปีศาจหื่นรึไงกัน “ นั่งบนเตียง เดี๋ยวชั้นจะทำแผลให้ ”
“ ผมทำเองได้หน่า ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณหรอก-.- ”
“ ทำไมนายจะต้องเถียงชั้นทุกประโยคเลยเนี่ย!! ” เจ้านี่เกลียดผมขนาดนั้นเชียวรึไง- -* “ ชั้นอุส่าห์แบกนายมาหลบฝนก็หัดสำนึกบุญคุณบ้างสิ- -* ”
“ =3= ” เขาทำหน้ามุ่ยก่อนจะเชื่อฟังผมและลุกขึ้นนั่งลงกับเตียง
ผมเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์แล้วเช็ดแผลที่เข่าร่างบางก่อนจะเอาเบตาดีนมาทาเบาๆ จากนั้นก็ใช้เคาเตอร์เพนมานวดที่ข้อเท้าที่กำลังบวมของเขาเบาๆ
“ ... ผมขอโทษ ” ยูกิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แปลกออกไป มันทำให้ผมประหลาดใจและเงยหน้ามองร่างบาง ตอนนี้เขาตีสีหน้าเหมือนสำนึกผิด “ ...ผมขอโทษที่เป็นภาระให้คุณ ”
“ หึ... ” ผมยิ้มก่อนจะก้มลงไปนวดต่อ “ ไม่เห็นจะเป็นภาระเลย ชั้นทำเพราะอยากทำน่ะ...^^ ”
“ … ” ยูกิเงียบ ก่อนจะพูด “ นักร้องดังอย่างคุณไม่น่าจะมาทำแบบนี้ ” แล้วน้ำเสียงเขาก็เปลี่ยนไปเป็นแบบเดิม “ ผมน่าจะถ่ายรูปคุณตอนคุณก้มหน้าแทบเท้าผมแบบนี้แล้วเอาไปให้นักข่าว คุณเป็นข่าวดังหน้าหนึ่งเลยล่ะ- -+ ”
“ เคยตายมั๊ยไอ้ลูกหมา- -* ” นึกว่าเจ้านี่มันจะสำนึกผิด
ยูกิหัวเราะเบาๆก่อนจะยิ้มกว้างๆให้ผม “ ขอบคุณครับ... พี่^^ ”
รอยยิ้มสีชมพูบางๆของร่างเล็กตรงหน้ามันทำให้หยุดชั่วขณะ ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าก่อนจะสลัดความคิดนี้ไป นะ... นี่ผมกำลังใจเต้นกับไอ้เด็กปิศาจนี้เนี่ยนะ=A=!! ไม่จริง!! จำไว้ไคโตะ เอ็งชอบผู้หญิง เอ็งไม่ใช่เกย์ หรือว่าเอ็งจะเป็นเกย์จริงๆ! อ๊ากกกก=[]=!!! แต่ยูกิมันเรียกเราว่าพี่ด้วยล่ะ!! ไม่ๆๆๆ อย่าไขว้เขวๆๆๆ= =|| เจ้าเด็กนี่มันร้าย! อย่าไปหลงกลมันๆๆๆ
หลังจากนั้นผมก็พันข้อเท้าเล็กๆที่เหมือนจะหักได้ตลอดเวลาของร่างบาง ก่อนจะบอกเขาให้ขึ้นขี่หลังอีกครั้งเพราะเรากำลังจะไปเรียกแท็กซี่ ผมหยิบเงินไปออกไปพร้อมร่ม ก่อนจะเรียกแท็กซี่ใกล้ๆนั่นและมุ่งหน้ากลับบ้านของเราพร้อมกับเสบียงเต็มมือ
……………………………………………….
………………………………
…………..
ความคิดเห็น