ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Days 1 : การพบเจอ
เมื่อ 5 เดือนก่อน...
“ซ่าๆๆ!” หยดน้ำเม็ดเล็กๆที่เทลงมาจากฟากฟ้า ค่อยๆปรอยลงมาอย่างไม่บอกไม่กล่าว
ให้ตายเถอะ! นี่ฤดูหนาวนะ ฝนจะมาตกอะไรตอนนี้! โถ่เอ๊ย-“-!! แล้วนี้เราจะไปเรียนยังไงเนี่ย!?
ผมคิดกับตัวเองขณะที่ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมย์เพื่อหลบฝน ผมกำลังจะมุ่งหน้าไปเรียนพิเศษภาคค่ำ ตอนนี้ฤดูหนาว แต่ฝนกลับตกลงมา ใครจะไปรู้ล่ะว่าฝนจะมาตกตอนนี้ ร่มก็ไม่ได้เอามาด้วยสิ-“- คงต้องเปียกฝนไปเรียนแล้วสิเรา-3-
ทุกวันที่มีเรียนพิเศษ ผมมักจะเดินไป เพราะที่เรียนพิเศษก็ไม่ได้อยู่ไกลจากโรงเรียนนัก ผมก้าวเท้ากำลังจะวิ่งไปยังที่เรียนพิเศษ แต่ว่า...
“ฤดูหนาวมีฝนตกด้วยแฮะ...” เด็กหญิงวัยประมาณผม ผมยาวดำขลับ ผิวสีขาวผ่อง ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน เดินมาข้างๆพร้อมกับร่มสีน้ำตาลอ่อนลายหมี
เธอหันหน้ามายิ้มให้ผม และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “โชคดีนะเนี่ยที่ชั้นดูพยากรณ์อากาศตอนเช้า^_^”
ผมมองหน้าเธอ ไม่... ความจริงผมมองรอยยิ้มของเธอต่างหาก เธอมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนสะดุดตาผมมาก สวยเหลือเกิน เหมือนเทพธิดาเลยล่ะ ผู้หญิงคนนี้... คุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ที่ไหนนะ?... ซักแห่ง... ที่... เรียนพิเศษ!! ใช่! เธอนั่งแถวหน้าๆเลยนี่นา... ผมมองดูเธอ ค่อยๆเดินไปข้างหน้า ห่างออกไป ห่างออกไป~~
อ้าว! ไปไหนอ่ะ! แล้วร่มล่ะ! เรากะนึกว่าคุณเธอจะมากางให้ซะอีก... เวรกรรม-“-
“นี่คุณ!?” ผมเรียกเธอไว้
เธอหันหน้ามาด้วยใบหน้าไร้เดียงสา เหมือนกับนึกว่า เรียกฉันหรอ?
“จะไปเรียนพิเศษหรอ? ขอติดร่มไปด้วยสิ...”
..............................................................................
.........................................
............
“อ้าว... ชั้นไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเราเรียนพิเศษที่เดียวกัน^ ^”
เธอพูดขึ้นอย่างงงๆขณะที่เราเดินไปเรียนพิเศษ พวกเราอยู่ในร่มคันเดียวกัน เป็นร่มที่ไม่ใหญ่มากและก็ไม่เล็กจนเกินไป ผมก็ค่อนข้างเกรงใจเธอล่ะ ต้องมาเป็นภาระติดร่มไปด้วย-“- ผมก็เลยรับหน้าที่กางถือร่มให้
“อืม!” ผมตอบรับเธอ “ก็ผมนั่งแถวหลังๆเลยนี่นา ถ้าคุณเห็นก็ถือว่าตาดีแล้ว”
เธอหัวเราะคิกคัก ผมมองใบหน้าเธอ ไม่... รอยยิ้มบนริมฝีปากสีชมพูบาง สวยงามเหลือเกิน
“นี่... มองอะไรอ่ะ!” เธอหันมามองหน้าผม
ผมหน้าแดงก่ำและรีบหันหลบหน้าเธอทันทีด้วย
“ปะ... เปล่านี่...”
เธอหัวเราะคิกคักอีกครั้ง เหมือนกับตลกใบหน้าผม
“ชั้นชื่อมีนา... อยู่ห้อง1 เธอล่ะ??”
ห้อง1หรอ นั่นมันห้องพิเศษนี่ สำหรับคนมีตังค์และเรียนดีเท่านั้นถึงจะเรียนได้
“ผมชื่อคิว... อยู่ห้อง3...”
เราเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างทาง เราไม่พูดอะไรกันเลย คงเป็นเพราะ ผมอายล่ะมั้ง ก็เธอสวยมากเลยนี่นา... การได้มาเดินอยู่ในร่มคันเดียวกัน ตัวติดกันอย่างนี้กับผู้หญิง ก็ต้องเขินเป็นธรรมดาล่ะ
เราเดินมาถึงที่เรียน ห้องเรียนเราอยู่ชั้นสอง เดินขึ้นบันได เปิดประตูห้อง และเข้าเรียน...
ระหว่างเรียนนั้น ผมนั่งมองเธอตลอดเลย เธอนั่งแถวสอง ซึ่งใกล้กระดานมาก ส่วนผม ก็อยู่แถวสองเช่นกัน แต่นับจากข้างหลัง ให้ทำไงได้ล่ะ... ก็จองที่นั่งไม่ทันนี่นา และอีกอย่าง พวกเพื่อนๆก็บังคับให้นั่งหลังหน่อยๆล่ะ
เลิกเรียนแล้ว ฝนหยุดตก ผมเดินกลับบ้าน มีนาก็เช่นกัน ผมบอกลาเธอก่อนกลับ เธอก็บอกลาผมเช่นกัน
..............................................................................
.........................................
............
วันต่อมาวันนี้ฝนไม่ตก ที่โรงเรียนผมไม่เจอมีนาเลย ความจริงผมก็พยายามหาเธออยู่เหมือนกัน อยากจะขอบคุณเรื่องร่ม ไม่... ไม่ใช่แค่นั้นหรอก ผมว่าผมอยากเจอเธอมากกว่า ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
เย็นวันนั้น ผมก็ไปเรียนพิเศษเหมือนทุกวัน ผมมาเร็วเป็นพิเศษ เพื่อนๆผมก็งงอยู่เหมือนกัน เพราะปกติผมมักจะมาสาย ตอนนี้ผมอยากจะเจอหน้ามีนามาก ซักครู่หนึ่ง... เธอก็มา...
เสื้อเล่นสีฟ้าอ่อน กางเกงสามส่วนสีขาวสะอาด วันนี้วันเรียนนี่ ทำไมถึงชุดนั้นมาล่ะ ผมว่าเธอคงกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านล่ะมั้ง
เธอทักเพื่อนๆของเธอ พูดอะไรกันนิดๆหน่อย และหันมายิ้มให้ผม เป็นการทักทาย ผมโบกมือให้เล็กน้อย ยิ้มเนือยๆ... ก็อายน่ะสิ-“-
เลิกเรียน... พวกเรายืนอยู่หน้าบ้านสอนพิเศษ ผมรีบเดินไปหามีนา
“มีนา...” ผมพูดเบาๆด้วยท่าทางเขิลๆ มันไม่เหมือนกับตอนแรกที่ผมเจอเธอเลย
เธอหันมา “อะไรหรอ??” ด้วยท่าทางงงๆแบบไร้เดียงสาเช่นเคย
“คือเรื่องเมื่อวานน่ะ ผมขอบคุณนะ”
“เรื่องร่มน่ะหรอ?...” เธอเอียงหัวเล็กน้อย และยิ้มให้จางๆ “ไม่เป็นไรหรอก^ ^ เป็นเพื่อนกันนี่นา ช่วยได้เสมอล่ะ”
“เอ่อ... วันนี้ผมไปส่งคุณที่บ้านได้มั๊ยอ่ะ มีนา?”
เธอมองหน้าผมอย่างงงๆ และยิ้มให้ “ไม่เป็นไรหรอก...”
ผมคอตก ตีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย...
“... แต่ถ้าคิวอยากไปส่งเรา ก็ได้นะ^_^”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น