คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 5.1
Fate Love : รักใสๆ ของนายเพื่อนร่วมห้อง
Chapter 5.1
๐๐Epn Speak๐๐
ผมรู้สึกตัวอีกที ก็เมื่อดึงฟานที่เพิ่งเป็นผู้หวังดียัดเสื้อใส่ในกางเกงให้ผมเข้าไปในห้องน้ำใกล้ๆ กับ
บริเวณนั้นเสียแล้ว ตอนที่ฟานบอกให้ใส่ ผมก็ไม่คิดจะทำ เพราะผมไม่ค่อยจะสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไรนัก ‘ชื่อ
เสียงของโรงเรียน เสียหายนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไร’ ผมคิดอย่างนั้น ซึ่งดูว่าฟานจะไม่พอใจอย่างมาก ก็เลย
ขยับตัวเองที่เดินตามหลังผมมาอยู่ด้านหน้าบังให้ผมหยุดก่อนที่จะค่อยๆ จับชายเสื้อของผมที่หลุดออกมา
จากกางเกงจับยัดเข้าไป ช่วงเวลานั้นเหมือนผมจะรู้สึกว่ามันมีความสุข มันมีความสุขมากๆ ถึงแม้ว่ามันจะ
เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมรู้สึกว่ามันยาวนานเสียเหลือเกิน มันช่างต่างกันลิบลับกับความรู้สึกตอนที่ผมให้
ของขวัญกับฟานที่โรงเรียน ตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นโดยผมเอง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ ครั้งนั้นเป็นความ
รู้สึกที่ฟานทำให้มันเกิดขึ้นกับผม...ผมไม่ได้กำลังหวั่นไหวใช่ไหม?
ผมจับฟานให้ด้านหลังของฟานนั้นไปพิงกับผนังก่อนที่จะตัวของผมจะคร่อมไปบนตัวของฟานแล้ว
ขยับหน้าเข้าไปใกล้
“อะ” ฟานอุทานเบาๆ ก่อนที่ผมจะเคลื่อนจมูกของผมไปยังจมูกโด่งๆ ขาวๆ ของฟาน ผมเคลื่อน
ใบหน้าของตัวเองไปใกล้ๆ โดยไม่สนใจใบหน้าของฟานที่กำลังทำอะไรไม่ถูกและส่ายหน้าไปมา โดยที่ตัว
ฟานที่โดนผมคร่อมอยู่นั้นไม่สามารถขยับไปไหนได้เลยแม้แต่เล็กน้อย
ผมขยับใบหน้าเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม ตอนนี้ผมหยุดไม่ได้แล้ว หัวใจของผมมันสั่งให้เข้าไปใกล้
มากขึ้น จมูกขาวๆ ของฟานกำลังล่อตาล่อใจผมอยู่ จิตใต้สำนึกของผมรู้ว่ามันไม่ควรจะทำ แต่ทำไม หัวใจ
ของผมมันรู้สึกแบบนี้ล่ะ
ในระหว่างที่จมูกของผมกับฟานใกล้จะชนกัน จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากใกล้ตัวของผมและฟานจน
ทำให้ผมกับฟานต้องผละจากกันทันที
“เฮ้ย!” เสียงอุทานของคนที่เพิ่งเข้ามาทำให้ผมผละออกจากฟาน ส่วนฟานก็ยืนทำหน้าเก้ๆ กังๆ
เมื่อเจอคนที่เพิ่งเข้ามา
“พ่อ!” ผมอุทาพร้อมกับสีหน้าที่ทำตัวไม่ถูก ปากของผมเผยอขึ้นเพื่อต้องการอธิบายเพิ่มเติม แต่อยู่
ดีๆ พ่อก็โพล่งขึ้นมาก่อนซะอย่างนั้น
“มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงนี้ล่ะลูกชายทั้งสอง? ห้องน้ำอยู่ใกล้ๆ ก็เข้าไปก็ได้ เหอะๆ...” พ่อผม
พูดก่อนที่จะหัวเราะเยือกเย็นออกมาเบาๆ ทำให้ผมกับฟานนั้นถึงกับอึ้งและตะลึงกับคำพูดของพ่อ
“เออะ” ผมอุทานเบาๆ พร้อมกับฟานที่ทำหน้าอึ้ง ผมคิดว่าผมคงจะโดนพ่อเกลียด หรือเหม็นหน้า
ไปอีกนาน
“หึหึหึ เดี๋ยวพ่อไปห้องน้ำก่อน กลับบ้านไปค่อยคุยกันนะลูก” พ่อพูดก่อนจะเดินผ่านผมไปพร้อมกับ
ตบบ่าผมเบาๆ แล้วยิ้มให้ฟานอย่างรักใคร่ หลังจากนั้นพ่อก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรือ
เกลียดอะไรผมเลย...ทั้งๆ ที่ผมเป็นแบบนี้ ความรู้สึกก้ำกึ่งแบบนี้ แต่พ่อ ยังคงเข้าใจผม ... ‘ซึ้งว่ะ!’ ผมคิดใน
ใจ
“ฟาน...” ผมพูดขึ้นด้วย้ำเสียงอ่อนๆก่อนจะหันหน้าไปมองฟานที่กำลังเม้มปากอยู่ หน้าแดงๆ ของ
ฟานทำให้ผมถึงกับใจหายยวบ ‘นี่ผมทำให้ฟานรู้สึกไม่ดีใช่มั้ย?’ ผมคิด
“ห้ะๆ? เอปน์มีอะไรเหรอ?” ฟานที่กำลังอ้ำอึ้ง เมื่อได้ยินเสียงผมเรียก ก็ตอบรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
จนทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย ‘ผมไม่น่าทำแบบนั้นเลยจริงๆ’
“เราเอ่อ....เรา...เราขอโทษนะ” ผมพูดออกไปด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ทำให้ฟานที่รอยยิ้มกำลังเหือดหาย
ลงไปเรื่อยๆ ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“เฮ้ยๆ ไม่เป็นไรๆ เราไม่ถือ” ฟานพูดก่อนจะยิ้มให้ผมอีกครั้ง ผมมองฟานด้วยสายตาเป็นห่วงเป็น
ใย ฟานดูเหมือนกำลังอมทุกข์ไว้อยู่คนเดียว ไม่ได้การแล้วล่ะ ผมรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย บางทีผมคงตี
ตัวออกห่างจากฟานเสียหน่อยแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้ว่า ความรู้สึกของผมจะทนได้มากแค่ไหน
“ไม่เป็นไรแน่นะ” ผมถามฟานอีกครั้ง
“อืม โธ่ มีใครห้ามความรู้สึกได้มั่งละเอปน์ เนาะๆ ไปดีกว่าปะ” ฟานบอกก่อนจะยิ้มให้ผม บางที
ฟานก็เป็นหนึ่งในที่พึ่งพิงทางใจแก่ผมละนะ
“อืม” ผมยิ้มแล้วโอบไหล่ฟานออกไปจากห้องน้ำ คนคนนี้ทำให้ผมคิดมากได้ขนาดนี้เชียว
‘ฟาน...นายไม่ใช่แค่เพื่อนปกติธรรมดาสำหรับฉันแล้วล่ะ’ ผมคิดในใจ
“ว่าแต่ เราจำได้ว่าเอปน์จะมาเข้าห้องน้ำ?” ฟานพูด
“เออใช่ 555 พูดปุ๊บปวดปั๊บและล่ะ 555” ผมหัวเราะก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
หนึ่ง โดยไม่วายที่จะชวนฟานไปด้วย “ไปป่ะ ฟาน?” ผมเอ่ยถาม
“ไปดิ ปวดมากเลยตอนนี้อะ” ฟานบอกผม ก่อนที่พวกเราทั้งสองคนจะเดินกลับไปในห้องน้ำอีกครั้ง
หนึ่ง
ในขณะที่เดินเข้าไปในห้องน้ำนั้น พ่อของผมที่เพิ่งจะเสร็จธุระในห้องน้ำก็เดินสวนออกมา อืม จะว่า
ไป สงสัยพ่อจะท้องไม่ดีซะแล้ว ก็นั่นสิ กินเจ้าไปได้ยังไงเยอะแยะมากมาย ไอ้นิกที่ว่ากินเยอะๆ ยังอึ้งกับพ่อ
เลยจริงๆ
“อ้าว ยังไม่ออกไปอีกเหรอลูก?” พ่อผมถามขึ้น
“เมื่อกี้ออกไปแล้วฮะ แต่ว่าผมถามเอปน์ว่าไม่ปวดเหรอ เอปน์ก็เลยบอกว่าลืมไป เลยมาเข้าใหม่ฮะ”
ฟานพูดแทนผมที่กำลังมองพ่ออยู่ว่าพ่อจะว่าอะไรมั้ยกับท่าทางเมื่อครู่นี้
“อ๋อเหรอลูก รีบเข้านะ เดี๋ยวไปส่งแม่ไม่ทัน” พ่อผมพูดก่อนที่ผมกับฟานจะยิ้มให้พ่อที่เดินออกไป
หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปที่โถปัสสาวะที่เรียงกันเพื่อปลดปล่อยน้ำภายในกระเพาะปัสสาวะที่อัดอั้นมา
นาน
หลังจากที่ผมเข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ผมกับฟานเดินกลับไปยังโต๊ะหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำได้สักพัก เราสองคนเดินไปยังโต๊ะอาหาร
ที่คาดว่าคงจะอิ่มหมีพีมันกันไปเรียบร้อยแล้ว และก็คาดว่าคงจะเช็คบิลกันไปเรียบร้อยแล้วด้วย
“งั้นมาครบแล้ว ไปกันดีกว่าลูกปะ” แม่ผมพูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงเก้าอี้ที่เธอกำลังนั่งอยู่
หลังจากที่แม่ผมเดินนำไป พ่อก็เดินตามไปติดๆ พร้อมกับพวกผมหกคนที่เดินตามท้ายไปพร้อมๆ
กัน
“สองหนุ่มไปทำอะไรมารึเปล่าจร๊ะ~~” ในระหว่างที่เดินไป เกวก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนส้นแบบสุด
ยอดของความสุดยอดแห่งความกวนส้นของเกว แต่ผมขอนับถือเกวอย่างหนึ่งคือเสียงกวนส้นของมัน
สามารถทำให้คนอื่นหันไปมองมันเป็นตาเดียวกัน
“ตีนเถอะเกว คิดห่าอะไรวะเนี่ย” ผมตอบกลับไปพร้อมกับสีหน้าของเกวที่ปั้นหน้าให้ดูไม่เชื่อแล้วก
ลับไปซุบซิบกับเพื่อนสาวของตนเองทั้งสอง ทำให้เหมือนผู้ชายอย่างผม ฟาน และไอ้นิกดูไม่มีตัวตนกันไป
เลยเชียว
หลังจากที่ผ่านคำถามของเกวมาได้สักพัก ไอ้นิกก็เกิดวิปริตอะไรไม่รู้ดลใจให้มาถามผมต่อจากเกว
มัน
“สรุปพวกมึงสองคนไปทำไรมานานฉิบหาย” ไอ้นิกพูดขึ้นมา
“กูก็ไปเข้าห้องน้ำไงมึง คิดไรมากไปวะ หรือเมิงจะเป็นหนุ่มวายแบบสามคนนั้นวะ” ผมพูดก่อนจะ
เผยอหน้าตัวเองไปยังสามสาวที่กำลังคุยกันมันปากและหัวเราะกันร่วน
“ฆรวยยย” ไอ้นิกพูดขึ้นโดยไม่ได้สนใจฟานที่ยืนอยู่ตรงกลางเอาเสียเลย ฟานหัวเราะร่วนก่อนที่จะ
พูดขึ้นมา
“คิดไรมาก” ฟานพูดก่อนที่จะเดินนำหน้าพวกผมไปประมาณสองก้าว บางที ฟานก็น่ารักมากๆ ใน
แบบที่เจ้าตัวนั้นไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำให้ใจของบางคนสั่นไหวไปพร้อมๆ กับรอยยิ้มที่ร่าเริงของตัวเอง
---------------------------------------------------------------
สวัสดีครับ ><!!
26 4 58
มาลงนิยายให้แล้ว
อร่าาาาา ฟินนาเร่ ~~~~~~~~~~~~~~~
เหอะๆๆ ฟินจุงเบรยยย
ช่วงนี้อาจจะลงช้าหน่อยนะครับบ (ช้ามากก)
ขอคอมเมนต์หน่อยจิครับบบ 55555
นะๆ // ถือขันสแตนเลส
แต่ช่วงนี้คงได้แต่งเยอะ
เพราะขณะนี้ "เท้าเดี้ยง" ขอรับ 5555
เดินข้ามถนน ข้อเท้าพลิก T^T
โอ้ยยยย พระเจ้าาาา
ไอ้ข้าน้อยก็ว่าจะไปเที่ยวเสียหน่อย 555
จะได้ไปหรือเปล่าไม่รู้
อิแม่ ปวดตับ T_T
เอาจริงๆ คือปวดข้อเท้ามากในขณะนี้ 555
ชีวิตมันช่าง
ไอ่เราก็อยากตัดเส้นประสาทความเจ็บปวดออกไปจากสมองมากๆ
ให้ตายยยยยยยยย
ขอแว่บไปเชียร์บอลต่อล่ะครับ
บ๊ายบายยยยยยย ~~~~
..AlonE..
ความคิดเห็น