คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 8.1
Fate Love : รักใสๆ
ของนายเพื่อนร่วมห้อง
Chapter 8.1
๐๐Fan Speak๐๐
29 กรกฎาคม 2556
“ฟาน”
เสียงของใครบางคนที่คุ้นๆ เรียกผมอยู่ในภวังค์ความฝันของผมอย่างแผ่วเบา
เสียงนั้นทำให้ผมหันไปมองรอบตัวที่เป็นสีขาวโพลนไปเสียหมด
“ฟาน”
เสียงนั้นเรียกผมอีกครั้งหนึ่ง
“ใครน่ะ?”
ผมถามกลับไปด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อยด้วยความกังวลและลังเลใจ
“แต่งงานกับเรานะฟาน...”
เสียงนั้นพูดอีกครั้งจนผมทำสีหน้าตัวเองไม่ถูก
“จะบ้าเหรอ!”
ผมตอบกับเสียงที่มาจากคนที่มองไม่เห็นไปด้วยอารมณ์ที่เดาไม่ถูก
‘ตอนนี้ตัวผมเองทั้งหน้าแดง
เขิน ควันออกหู แล้วก็อารมณ์ในรูปแบบฉบับเขินอีกมากมาย’
--------------------------------------------------------
“ตื๊ด ตื้ด ตืด ตื๊ดตื้ด ตื่ด” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นสัญญาณเตือนให้ผมตื่นจากฝันที่แสนจะเขินอายกลับเข้ามาอยู่ในโลกความจริง
“ฮ้าวว” ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับฝันที่ยังค้างคาอยู่ในหัวแล้วลุกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองที่ยุ่งเป็นขยุยเบาๆ
เพื่อทำให้ร่างกายตื่นตัว
.
“ฟาน ลูก ตื่นได้แล้วเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน!”
แม่ผมที่คงกำลังทำกับข้าวให้กินเป็นข้าวเช้าให้คนในครอบครัวอยู่ที่ครัวด้านล่างของบ้าน
“ครับๆ ตื่นแล้วครับแม่” ผมรีบดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันแทบจะทันทีที่แม่เรียก
.
เพราะถ้าผมไม่ทัน
อาจจะโดนบัญญัติข้อที่ 3 ของบ้านเวชกาญจนมนตรีฝ่ายกรุงเทพฯ ก็เป็นได้....
.
--------------------------------------------------------
ผมมาถึงโรงเรียนตอนประมาณเกือบเจ็ดโมงครึ่ง
ซึ่งก็เป็นเวลาที่ผมคิดว่าผมคงจะทำการบ้านที่รับมาจากวิชาฟิสิกส์ 2 หน่วยกิตของผมไม่ทัน
ผมรีบเดินเข้าไปในโรงเรียนแล้วหาเพื่อนสักคนแถวม้านั่งหน้าสหกรณ์เพื่อยืมสมุดฟิสิกส์มันมาลอกเสียหน่อย...ใครว่าผมคนดีไม่เคยลอกล่ะ
โธ่!
“เฮ้ยๆ!!” ผมแหกปากขึ้นทันทีเมื่อเห็นไอ้อาร์มเดินลงมาจากสหกรณ์
แล้วรีบวิ่งไปหามันพร้อมกับกระเป๋าที่พะรุงพะรังอยู่ข้างหลัง
“อ้าว ฟาน ไรวะ”
อาร์มถามเมื่อเห็นผมถลาเข้าไปเสียอย่างนั้น หมดกันภาพพจน์
ผมยืนหอบอยู่สักพักก่อนจะตอบกลับไป
“เสร็จฟิสิกส์ยังวะ” ผมถามกลับไปโดยไม่ตอบคำถามของอาร์ม
แต่ผมคิดว่าที่ผมถามไปก็น่าจะเป็นคำตอบนะ แต่เอ๊ะ มันใช่รึเปล่าเนี่ย
“กูก็ว่ากูจะไปลอกมึงว่ะ”
ไอ้อาร์มพูดจนผมตีสีหน้าขมวดพร้อมคิดในใจ ‘โถ ไอ้เวร กูอุตส่าห์รีบวิ่งมา
เหนื่อยจะตาย - - ’ ก่อนจะหันไปพูดกับมันอีกครั้งนึง “แล้วมึงจะไปไหนเนี่ย?”
ผมถามมัน
อาร์มที่มันกำลังจะเดินกลับเข้าไปในสหกรณ์อีกครั้งหนึ่งก็หันกลับมา
“เนี่ย
ลืมซื้อน้ำให้เกวมันก็เลยว่าจะไปซื้อให้มันแล้วก็ขึ้นห้อง”
มันตอบผมแล้วหันหน้ามาหาผมตรงๆ
“แล้วไม่เข้าแถวเหรอวะ?”
ผมถามมันเมื่อเห็นว่าจะซื้อไปให้เกวบนห้อง ทั้งๆ
ที่มันไม่เคยคิดจะขึ้นไปนั่งบนห้องเลยสักวัน
“อ่าว
นี่มึงไม่ได้ดูที่พิมมันโพสต์ในกลุ่มเฟสหรอวะ” มันถามผมพร้อมกับทำสีหน้างงๆ
แล้วก็แกะห่อขนมปังของตัวเองไปด้วย
“โพสต์ไรวะ
กูไม่ได้เข้าเฟสเลยเมื่อวาน นั่งปวดหัวกะการบ้านครูสุพจน์เนี่ย”
“มึงลองกดเข้าไปดูด้วยตัวเองเลยป่ะ”
อาร์มมันบอก....แหมไอ้สัส ให้กูเหนื่อยอีกนะมึงเนี่ย
“มึงลองกดเข้าไปดูด้วยตัวเองเลยป่ะ”
อาร์มมันบอก....แหมไอ้สัส ให้กูเหนื่อยอี
หลังจากนั้นผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดเข้าเฟสบุ๊คอย่างความไวแสง....เว่อร์ไปล่ะกูเนี่ย
“เชี่ย ปกติก็ปวดหัวจะตายเป็นผงละ
แม่งต้องมาเรียนเสริมตอนเช้าอีก กูอยากย้ายไปห้องปกติละเนี่ย - -”
ผมสบถออกมาแล้วเอามือเกาหัวอย่างเซ็งๆ
“เข้าใจยัง กูเลยต้องมาหาของกินตุนเนี่ย 5555” อาร์มพูด
“เดี๋ยวกูไปซื้อของก่อนดีกว่า”
“เออ เดี๋ยวไปด้วย อยากกินขนมปัง”
ผมพูดก่อนที่จะโอบไหล่มันเข้าไปในสหกรณ์
.
ความคิดเห็น