คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 7.1
Fate Love : รักใสๆ
ของนายเพื่อนร่วมห้อง
Chapter 7.1
๐๐Epn Speak๐๐
ผมวิ่งกลับไปที่รถเพื่อปิดประตูที่ลืมปิดไว้ในขณะที่ลงมา อาจจะเป็นเพราะความประมาทเลินเล่อของผมเอง
หรือไม่ผมก็อาจจะ...สนใจฟานมากเกินไป
ผมที่เดินไปเรื่อยๆ หลังจากปิดประตูรถเสร็จและไม่รีบร้อนเท่าไรนักที่จะเดินเข้าบ้าน ก็ไปเจอกับพ่อที่นั่งอยู่ที่
ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน ถ้าเอาความจริงจากหัวใจเราก็นึกว่าผีคุณปู่มานั่งเฝ้า ก็คุณปู่กับพ่อน่ะหน้าพิมพ์เดียวกันเป๊ะๆ
“มาทำไรตรงนี้อะพ่อ
ไม่อาบน้ำ?” ผมถามพ่อที่นั่งอยู่ด้วยน้ำเสียงสงสัย
“เอปน์ มาหาพ่อหน่อยมา”
ในขณะที่ผมกำลังรอคำตอบอยู่นั้น
พ่อก็เรียกผมเชิงคำถามเกรงว่าเหมือนจะมีคำถามรอถามผมอยู่
“มีอะไรอะพ่อ?”
ผมถามพ่อกลับไปพร้อมกับสีหน้าที่งงงวย
“มานี่ๆ มานี่ก่อนมา”
พ่อผมพูดแลดูแกมเป็นการบังคับ
ผมซึ่งไม่ค่อยเป็นคนที่ชอบจะเถียงพ่อก็รีบเดินไปหาอย่างรวดเร็ว
ใครว่าพ่อผมใจดี...ไม่จริงอะ
“ในห้องน้ำ? คืออะไร?”
พ่อเริ่มคำถามผมมาด้วยสิ่งที่ผมคิดอยู่ภายในหัวอยู่ตลอดเวลา
สิ่งที่ผมทำกับฟานอยู่ในห้องน้ำที่ร้านอาหารแล้วพ่อดันไปเห็นเข้า
มันเป็นอะไรที่ผมไม่อยากจะให้พ่อนึกถึงมากที่สุด
“...” ผมเงียบ พ่อก็เงียบ
มันทำให้ผมกดดันและพยายามหาคำตอบให้เร็วที่สุด
“ทำอะไรกัน?” พ่อผมยังยืนยันคำถามเดิม
ทำให้ผมต้องรีบตอบกลับไปโดยไม่ได้ประมวลความคิดที่พูดภายในหัวสมองแม้แต่น้อย
นี่มันเสียเกียรติเด็กห้องเรียนพิเศษไหมเนี่ย
“คือว่า ก็คือแบบว่า แบบว่า
เอ่อ ผมก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน เอ่อคือแบบว่า” ผมที่คิดไว้ในหัวว่า ‘คือผมก็ไม่รู้ตัวว่าทำอะไร
แต่ตอนฟานน่ารักมาก’ กลับกลายเป็นคำพูดที่ไม่ค่อยจะมีแก่นสารเท่าไรนัก
และแล้วพ่อก็เงียบไป
พ่อถอนหายไปเบาๆ ก่อนจะพูดออกมา
“เราน่ะไม่เป็นอะไรหรอกนะเอปน์ พ่อรู้
พ่อก็เคยเป็น ... แต่ถ้าฟานเขาไม่ชอบไปบอกพ่อแม่ตัวเองขึ้นมาจะทำยังไง?
เรามิรึโดนข้อหาลวนลามรึ” พ่อผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
นั่นสิ..ผมไม่เคยคิดถึงข้อนี้เหมือนกันนะ
“ไม่หรอกน่าพ่อ คือผมก็
ทำไปตามประสาเด็กอะนะ” ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงแอะอะ
ก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบหัวอย่างอายๆ พร้อมกับคิดในใจอย่างเหยเกว่า ‘กูพูดไปได้ยังไงวะนั่น’ อยู่ภายในหัวซ้ำๆ วนไปวนมา
“เฮ้อ เอาเถอะ พ่อแค่เตือน
จะเป็นอะไรพ่อก็ไม่ถือหรอก แต่แม่เอ็งนี่สิ ถ้ารู้เข้าจะเป็นยังไงก็ไม่รู้นะ”
พ่อผมพูดก่อนจะถอนหายใจเบาๆ อีกครั้งหนึ่ง
“ไปเถอะ ขึ้นไปนอนได้แล้วไป”
พ่อผมพูดพร้อมกับโบกมือให้ผมเบาๆ
“แล้วพ่ออะ?” เมื่อเห็นว่าพ่อไล่ไปนอน
ผมก็ถามพ่อที่กำลังนั่งนิ่งอยู่
“ไปเถอะ เดี๋ยวพ่อก็เข้าไป”
พ่อผมพูดอีกครั้งแล้วแหงนหน้ามองฟ้า
“ครับ”
ผมตอบกลับพลางคิดว่าวันนี้พ่อแปลกจริงๆ ปกติไม่ใช่คนแบบนี้นี่นา
หรือว่ากังวลกับเรื่องผมกับฟานกัน?
ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับสีหน้าแปลกประหลาดที่คงเกิดจากอาการปวดท้องเพราะทานมากเกินไป
พ่อของเอปน์กำลังถอนหายใจอย่างหนัก...
-----------------------------------------
สวัสดีครับ อาทิตย์นี้มาลงวันนี้อีกแล้วง่าาาา งานเยอะ เป็นไข้ เจ็บคอ T+++T
ความคิดเห็น