คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 5.2
สนามบินสุวรรณภูมิ 19.26 นาฬิกา
ผม พ่อ และเพื่อนอีกห้าคนซึ่งประกอบด้วย ฟาน นิก เกว ตูน และ พิม ออกมาจากร้านอาหารได้
ประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว พ่อผมขับรถไปทางกรุงเทพ – พัทยา สายใหม่ ที่สั้นกว่าเส้นบูรพาวิถีที่ยาว
กว่า เพราะกลัวจะขึ้นเครื่องบินไปไม่ทันก็จะต้องไปมีเรื่องกับพนักงานสนามบินอีกเยอะแยะมากมาย ทำให้
พวกเราคิดว่าการไปก่อนเวลามากๆนั้นจะมีเปอร์เซนต์การตกเครื่องน้อยกว่า
พวกเราทั้งแปดคน เดินเข้าไปในสนามบินโดยช่วยหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า ของใช้สารพัดของแม่ไป
แน่นอนว่าไม่ได้หิ้วกันทุกคน ที่จะมีก็เป็น ผม พ่อ และไอ้นิก ที่หิ้วเท่านั้น ส่วนคุณผู้หญิงอีกสี่คน และคุณ
ผู้ชาย(หน้าหวาน)อีกหนึ่งคน เดินคุยกันอย่างเฮฮาโดยปล่อยให้ชายชาตรีอย่างพวกผมสามคนหิ้วกระเป๋า
กันเอง
ใครสั่งให้หิ้วนะเหรอ คุณหญิงแม่ยังไงล่ะครับ
แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวก็ไม่ได้เจอแม่อีกตั้งหลายเดือน ยอมทำตัวเป็นลูกที่ดีของคุณแม่สักแป๊บหนึ่งคง
ไม่เป็นอะไร
พวกเราเดินไปที่เคาน์เตอร์ก่อนที่จะทำการโหลดกระเป๋าให้พนักงานเคาน์เตอร์ก่อนที่แม่จะได้รับ
Boarding Pass มาจากพนักงานในเคาน์เตอร์
“เดี๋ยวแม่ต้องไปขึ้นเครื่องแล้วล่ะเนี่ย” แม่พูดก่อนที่จะปาดน้ำตาออกจากดวงตาเบาๆ แล้วเดินเข้า
มาหาพวกผม
“ทำไมไปเร็วจังอะแม่” ผมถาม
“เดี๋ยวสักพักแต่ต้องไปรอที่ Gate 45 แล้วลูก” แม่ผมพูดก่อนที่จะเดินมาแล้วอ้าแขนกว้างๆ เป็นเชิง
ท่าทีว่าให้ผมเข้าไปกอด
เมื่อเห็นแม่ผมทำแบบนั้น มีหรือที่ผมจะยืนนิ่ง ผมจึงเข้าไปในอ้อมกอดของแม่พร้อมกับพูดออกมา
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“จ้ะๆ ตั้งใจเรียนนะลูกนะ อย่าเกเรล่ะ มีอะไรแชทเฟสบุ๊คหรือไลน์หาแม่ได้นะลูกนะ ถ้าพ่อทำอาหาร
ไม่ได้ล่ะก็ไปซื้อของมากินนะลูก” แม่ผมพูดก่อนจะตบหลังผมเบาๆ ด้วยความรักและห่วงใย
สักพักหนึ่งแม่ก็ปล่อยผมออกจากอ้อมกอดแล้วเดินไปกอดพ่อแล้วกระซิบกระซาบอะไรกันเบาๆ ก็
ไม่รู้ ก่อนที่ออกมาแล้วพูดกับพวกเพื่อนผม
“ตั้งใจเรียนกันนะลูก อย่าเกเร เราอยู่ห้องคิงโรงเรียน เป็นหน้าตาโรงเรียนกันทั้งนั้น ฝากพวกหนู
ดูแลเอปน์ด้วยนะลูก แล้วมีอะไรก็ติดต่อแม่ได้เลยนะ เฟสบุ๊ค ไลน์ หรือเอปน์ทำอะไรผิดนี่พวกหนูต้องรีบแจ้ง
แม่ด่วนเลยนะลูก” แม่ผมพูดซึ่งตอนแรกๆ ผมก็รู้สึกดีอยู่หรอกที่เป็นห่วงภาพพจน์ของห้อง แต่พอมาถึงตอน
หลังนี่ทำให้ผมแทบจะสำลักน้ำที่เพิ่งหยิบมากินจากกระเป๋าของตูนที่จะพกมาทำไมไม่รู้
“รับทราบค่า” เสียงของเกวและตูนดังขึ้นทำให้ผมขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก
“แม่” ผมพูดเบาๆ พอได้ยินก่อนที่แม่จะเดินมาแล้วยิ้มให้เบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา
“ถ้ามีแฟนช่วงที่แม่ไม่อยู่ส่งรูป-ชื่อ-โรงเรียน-เกรด ไปให้แม่ด่วนเลยนะลูก” แม่ผมพูดก่อนจะหัวเราะ
ขึ้นทำให้คนอื่นๆ พากันหัวเราะตามไปด้วย
“โหดจัง” ผมพูดก่อนที่จะก้มไปหอมแก้มแม่เบาๆ
“อยู่แล้ว” แม่บอก
“โชคดีครับแม่” ผมยิ้ม
“จ้ะ”
“งั้นแม่ไปแล้วนะ ดูแลตัวเองกันด้วย” แม่พูดก่อนที่จะยิ้มให้แล้วเดินไปทางเข้า Gate 45
พวกเรามองดูแม่เดินเข้าไปในทางเข้าที่มีป้ายนีออนเขียนแสดงลำดับ Gate อยู่ก่อนที่แม่จะเดิน
เข้าไปจนลับตา
หลังจากที่แม่เดินเข้าไปแล้วพร้อมกับกระเป๋าใบหนึ่ง พวกเราก็เดินออกมาจากส่วนล็อบบี้ของสนาม
บินแล้วเดินออกไปยังที่ที่เราจอดรถกันไว้เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ซึ่งในตอนนี้ก็ประมาณ 1 ทุ่ม 50 นาที แล้ว
พวกเราเดินไปยังลานจอดรถ ขึ้นรถเตรียมพร้อมที่จะกลับบ้านโดยที่พ่อผมจะไปส่งเกว ตูน และพิม
ที่บ้านของเกว ซึ่งเกวบอกว่าผู้หญิงทั้งสามคนนั้นจะไปนอนที่บ้านมัน เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ จึงไม่ต้องไป
เรียน ผมคิดว่าสามสาวคงจะไปคุยกันเรื่อง จับผู้ชายมา.. หยึย สยองจังตอนคิดเรื่องนี้
ส่วนไอ้นิกที่ผมชวนนอนที่บ้านแต่มันบอกอย่างทันทีทันคำว่า ‘ไม่’ โดยทันควัน พร้อมกับบอกเหตุผล
ผมว่า ’นัดเพื่อนเล่นเกมไว้ว่ะ’ ซึ่งผมก็ไม่ได้รั้งอะไรมันไว้ ปล่อยมันไปตามยถากรรมของมันไปดีกว่า
..................................................
หลังจากที่วกเราทั้งเจ็ดคออกมาจากสนามบินแล้ว พ่อก็เลยขับรถไปส่งไอ้นิกที่แขวงคลองตันเหนือ
เพื่อลงที่บ้านมันในขณะที่พ่อและแม่ของมันไปธุระต่างจังหวัดสองวัน
“เจอกันเพื่อน” ไอ้นิกบอกพร้อมกับส่งยิ้มประกอบกับโบกมือให้พวกผม ซึ่งพวกผมบนรถก็โบกมือ
ตอบกลับไป
“บาย” เสียงพวกผมพูดก่อนที่จะยิ้มให้มันแล้วพ่อก็ขับรถออกไปเพื่อส่งสามสาวที่แขวงรองเมืองบ้าน
ไอ้เกว
“บายนะ สวัสดีค่ะพ่อ” สามสาวพูดพร้อมกับเดินออกไปห่างจากรถแล้วพ่อผมก็ขับรถออกไปเพื่อพา
ฟานไปส่ง
.
.
.
“ฟาน ค้างคืนบ้านเรามั้ย?”
..............................................
จบบทที่ 5 (END CHAPTER 5)
---------------------------------------------------------
สวัสดีวันอังคารที่ 12 พฤษภาคม 2558 ครับ
จะเปิดเทอมแล้ววว 5555 นิยายก็ยังดองอยู่ T^T
วันพฤหัสจะมาลง Chapter 6.1 ให้นะครับบบ
^^
วันนี้ไปละครับ บายครับบ
ความคิดเห็น