คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ : Why this happened.
สวัสดีครับ
เป็นเรื่องที่น่าละอายมาก มาก มากที่ดันเอาบทหนึ่งมาขึ้นก่อนบทนำ แต่ช่างมันเถอะครับ ก็ต้องขอ
อภัย มาวันนี้จะลงบทนำที่แสนจะเศร้าที่ไปขโมยมาจากภาค 2 เอามาลงสักเล็กน้อย (นี่เป็นที่ลงๆ ไปแรกๆ
เดี๋ยวจะรีไรท์อีกระลอกนึง) แล้วก็น่าจะมีเปอร์เซ็นต์ลงตอนที่ 1 ช่วง 2 ต่อให้ได้ นะครับ ตอนนี้ก็ขอบายไปก่อน
นะครับ สวัสดีครับ ^Y^
..AlonE..
---------------------------------------------
รัก...หนอรักเจ้า ทรามเชย
เพื่อน...มิตรสนิทเอย ยิ่งล้ำ
ร่วม...สุขไม่ทุกข์ใจ มีรัก นั้นนา
ห้อง...หอรอเปิดรับ ข้าวใหม่ปลามัน
รักเจ้าเฝ้าคะนึง คอยคิดถึงทุกเวลา
สดชื่นรื่นชีวา มีรักดีพาสุขใจ
เจ้าเอ๋ยทรามเชยจิต หวนพินิจรื่นรมย์ใน
อุราอกหฤทัย สุขไฉนหทัยปอง
รักเจ้าฝ้าคอยหา รักเราหนานั้นคือสอง
มิมีมาเกี่ยวดอง มือที่สามห่างแสนไกล
รักเจ้าเฝ้าหวยโหย คำนึงโดยใช้ของไข
ให้เจ้าเป็นนายใจ มิมีใครมาสั่งมัน
ใจข้าให้เจ้าน้อย ข้าจะคอยจะรอฝัน
จักเฝ้ารักทุกวัน จนถึงสิ้นซึ่งกัปกาล
ด้วยรักจึ่งมักหา เจ้าอาภาเจ้าจอมขวัญ
จนกว่าจะมีกัน ให้ได้พบสุขสำราญ
ชีวาข้าให้ได้ มิห่างไปดั่งสายธาร
มอบชีพป้องพ้นพาล ให้เจ้านั้นจงคอยรอ
หากข้าทำใดผิด อภัยนิดข้าพึงขอ
จะรักเจ้าให้พอ ให้เท่ากับที่รักมา
---------------------------------------------
ผมเดินออกมาจากคอนโดของตัวเองได้สักพักแล้ว ผมไม่ได้โกรธฟาน ผมโกรธตัวเองมากกว่า
ที่ไปทำให้ฟานเสียใจ แล้วจึงต้องทำแบบนั้น แต่ผมก็ต้องปล่อยฟานไปตามใจเขาใช่ไหม ผมทำถูกใช่
ไหม
“เอปน์ รอเราด้วย แฮ่ก เอปน์” เสียงฟานดังมาจากข้างหลังทำให้ผมต้องหันไปมองฟานด้วย
ความเจ็บปวด
“ตามสบายฟานเถอะนะ เอปน์จะไม่ขอยุ่งกับฟานแล้วนะ...” ผมพูดบอกฟานไปอย่างนั้น
ทั้งๆที่ในใจยังคงร้องไห้ไม่หยุด แต่ฟานคงจะไม่คิดแบบนั้นหรอก
“เอปน์ ฟานขอโทษ ฟานขอโทษ ฟานมันแรด ฟานมันเลว ฟานขอโทษ เอปน์อย่าทิ้งฟานไป
นะ เอปน์ ฟานรักเอปน์นะ” ฟานพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มจะไหลริน แต่ผม
คงจะทนไม่ได้หรอกที่จะกลับไปหาคนที่ไม่ได้รักเราแล้ว....
“ฟาน ปล่อยเราไปเถอะ เราไม่อยากเจ็บ ถึงฟานจะเป็นฝ่ายเสียหาย แต่เราไม่อยากเจ็บกว่านี้
อีกแล้วว่ะ” ผมพูดบอกฟานที่กำลังจับเสื้อผมอยู่
“เอปน์ ฟานรักเอปน์นะ ฟานขอโทษ ไม่มีเอปน์แล้วฟานว่าฟานอยู่ไม่ได้ว่ะ เอปน์อย่าทิ้งฟาน
ไปดิ่ เอปน์ ฟานขอร้องล่ะ นะ เอปน์” ฟานเข้ามากอดผมไว้ แต่ผมกลับสะบัดฟานออก ไม่รู้ทำไมที่
ผมต้องทำอย่างนั้น หากเป็นเมื่อก่อนผมคงจะเข้าไปปลอบฟาน เข้าไปกอด ไปช่วยให้ฟานหายเศร้า
แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้ สมองผมมันตื้อตึงไปหมดแล้ว หัวใจผมเหมือนมันจะขาดเป็นเสี่ยงๆแล้ว ผมรัก
ฟานมาก การที่จะเห็นฟานจะไปทำอะไรอย่างนั้นกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ผมต้องหึง โกรธ เกลียดเป็น
ธรรมดา แต่ตอนนี้ผมกลับโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุ ถ้าผมไม่ว่าฟาน ผมคงไม่ต้องมาเห็นเรื่องที่น่า
น้ำตาตกแบบนี้ ผมเองที่มันเลว ตะคอกคนที่ผมรัก ผมมันชั่วเอง!
“ฟาน ปล่อยเราเหอะ.....” ผมพูดบอกฟานไปอย่างนั้นก่อนจะกุมมือฟานเบาๆ แล้วแกะมือ
ขาวเนียนนั้นออกด้วยความอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะปล่อยมือของฟานลงเบาๆ ผมยิ้มให้ฟานไปพักหนึ่ง
พร้อมกับดวงตาที่มีน้ำใสๆคลอออกมา “โชคดีนะฟาน...” ผมพูดแค่นั้นแล้วก็หันหลังเดินไป
“เอปน์ ฟานขอล่ะ เอปน์ อย่าทิ้งฟานไปนะ” ฟานตะโกนไล่หลังผมที่รีบสาวเท้าออกมาอย่าง
รวดเร็ว ปล่อยฟานทิ้งไว้...ตรงนั้น
.........................................
ความคิดเห็น