ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : PART 6
และแล้วตอนนี้ผมก็มีอะไรที่คนอื่นเค้ามีกันแล้ว ^o^
"ขอบใจมากนะบาจิล"
ผมหันไปจับมือบาจิล บาจิลหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
" งั้นผมไปทำอาหารเย็นก่อนนะครับ"
" เดี๋ยวฉันช่วยนะ ><"
แล้วผมก็เดินจูง(ลาก)บาจิลไป ห้องครัวแต่ดูบาจิลเหม่อแปลกๆ
" เสร็จแล้วหรอ"
รีบอร์นนั่งจิบชาอยู่กับปู่หันมาถาม
"เรียบร้อย ^^ "
"สึนะเดี๋ยวปู่จะออกไปรับนานะกับรีบอร์นนะ"
" ครับ ^^"
ดีจังแม่จะกลับมาแล้ว คิดถึงฝีมือการทำอาหารของแม่จัง
" นายก็ไปตามลูกน้องนายมาด้วยนะ"
รีบอร์นพูดแล้วโดดขึ้นไปบนไหล่ของปู่
" ลูกน้อง?"
"พวกนั้นไง อย่าบื้อมากได้มั้ย "
รีบอร์กุมขมับ
" อะไรกันล่ะ ไปก็ได้ "
แล้วผมก็เดินออกจากบ้าน แต่ว่าเมื่อกี้ผมจะช่วยบาจิลทำอาหารนี้นา ..... แต่แม่จะกลับมาแล้วนี้ แม่คงจะจัดการเองแหละนะมั้ง
" โดดเลยๆ "
เสียงนี้มันคุ้นๆ หรือผมหูฝาดแต่เสียงเหมือนแรมโบ้มากเลย
" นี้แรมโบ้เงียบไปเลยนะ "
ผมคงไม่หูฝาดหรอ ผมรีบวิ่งไปตามเสียงจนถึงสะพานข้าแม่น้ำเห็นโกคุเดระ ยืนอยู่ที่ขอบสะพาน แรมโบ้และอี้ผิงยืนอยู่ใกล้
"นี้ โกคุเดระอย่าโดดนะ!!"
ผมตะโกนเรียกแข่งกับเสียงน้ำ. วันนี้น้ำเชี่ยวด้วย ตกลงไปแย่แน่
" ผมมันแย่ ผมมันไม่ดี แค่ช่วยเหลือรุ่นที่10แค่นี้ก็ไม่ได้ ToT"
โกคุเดระพึมพำกับตัวเองดูท่าจะไม่ได้ยินผมนะ
" โดดเลยเจ้าหัวปลาหมึก"
"แรมโบ้เงียบไปเลย ย้ากก"
อี้ผิงเตะเเรมโบ้จนสลบ คาที่
" โกคุเดระ อย่าโดดนะ!!"
ผมตะโกนดังขึ้น โกคุเดระหันมามองผมแล้วทำหน้ารู้สึกผิด
"ผมมันแย่ ผมมันไม่ดี ผมไม่ควรแม้แต่จะเกิดมา "
" นายใจเย็นก่อนนะ มีอะไรค่อยๆคุยกันนะ อย่างแรกลงจากขอบสะพานก่อนนะ "
ผมพยายามพูดดี อย่างแรกต้องใช่ไม่อ่อนเข้า
" แต่ "
" นะ ^^"
ผมยื่นมือไปแล้วค่อยๆก้าวเข้าหา
" ท่านให้อภับผมหรอครับ ผมน่ะ มันไม่ได้เรื่อง "
" ฉันไม่ได้โกรธนายเลยนะ เอ่อ... นายได้เรื่องมากกว่าฉันอีกนะโกคุเดระ "
" ท่านไม่ต้องลดตัวมาขนาดนั้นก็ได้ผม ...."
" นี้นายไม่ต้องกังวลหรอกนะ ลงมาเถอะนะ ขอร้องล่ะ มาหาฉันนั้มา^^"
แล้วโกคุเดระก็เดินลงมา ด้วยสีหน้าเศร้าหม่อง
" ทีหลังอย่าโทษตัวเองอีกนะ "
"ครับ"
"งั้นเราไปหาคนอื่นต่อเถอะ"
"ท่านไม่ต้องลำบากครับ เดี๋ยวผมดจัดการเองครับ"
ฟิ้ว
แล้วโกคุเดระก็ออกตัววิ่งอย่างเร็วโดยไม่ลืมพาอี้ผิงและแรมโบ้ไปด้วย
ห้ามตอนนี้ไม่ได้ซินะ = =;;
"ฮิบาริ เคียวยะนายมันบ้าที่สุด !!!"
ผมหันไปมองตามเสียง แล้วมีร่างผู้หญิงคนวิ่งผ่านผม แต่เธอชนผมเกือบตกสะพานดีที่คุณฮิบาริวิ่งมาช่วยทัน
"ไม่เป็นไรนะ"
เขาถามผม
"ไมตามเธอไปหรอ ครับ"
ผมถาม ผมไม่ว่าเธอเป็นใตรแต่ปล่อยไปไม่ดีแน่ ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง
"หึ"
คุณฮิบาริกอดอกเชิดหน้าขึ้น ด้วยความที่ผมเป็นคนดี มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคนอื่น จึงรีบวิ่งตามหลังของผู้หญิงคนนั้นไป
"นี้ แฮ่กๆ เธอ แฮ่กๆ" ผมพยามเรียนสุดชีวิต
แล้วผู้หญิงคนนั้นเลี้ยวเข้าซอย ผมจำได้นั้นมันซอยตัน ผมรีบเร่งสปีดสุดชีวิต
"ขอโทษค้า าา TToTT" เสียงผู้หญิงร้อง
"หึหึ น้องสาวมากับพี่เถอะ พี่จะทำให้มีความสุขเอง" บุคคลที่สาม
"ช่วยด้วยค้าาา ปล่อยนะ!!!" เสียงผู็หญิง
ผมหอบหายใจพักนึง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น โอ๊ยโคตรเหนื่อย! แว้ก!พวกมันมีเยอะง่ะ แถมตัวหนาถึกถึนอีก
."ฮารุ!! นี้พวกนายปล่อยฮารุนะ !!" ทำเสียงแข็งไว้
"คุณสึนะ ><" ฮารุน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง(?)
"ทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าขาวหรือไง ไอ้หน้าอ่อน" ผู้ชายเสื้อดำหน้าโหดว่า
"ปะ..ปล่อยฮารุนะ ไม่งั้น ไม่งั้น ><" ผมรู้ตอนนี่้ผมเสียงสั่นมาก แงะ เค้าก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ
"จัดการ"
หน้าโหดเสื้ยดำมันสั่งพวกที่เหลือ ให้จัดการผม พวกมันเดินเข้ามาพร้อมกันล้อมผมไว้
"ดูๆไปไอ้นี้น่ารักดีนะ "
"น่ารักกว่าผู้หญิงนั้นอีกว่ะ"
"จับกดไอ้นี้แทน น่าสนุกกว่า"
ผมมองพวกที่ล้อมผมไว้ พวกนั้นส่งสายตาหื่นกระหาย มาก
แกร๊บ!
เสียงคนเหยียบกระป๋องดังขึ้น ผมหันไปตาเสียง เด็กผู้ชายอายุน่าจะเท่าผม ผมสีแดง ตาสีน้ำตาลออกแดง ใบหน้ามีพลาสเตอร์แปะสองสามที่ ถือไม่หน้าสามหวังตีคนที่ล้อมผมแต่เผลอเหยียบกระเป๋า
"เอ่อ ..." <หน้าซีดเหงื่อแตกพลั่ก
"อุ๊ก!"
ใครมาต่อยท้องน้อยผมเนี้ย เจ็บจุ ผมงอตัวกุมท้องไว้
"คุณสึนะ!!"
ผมได้ยินแต่เสียงฮารุและผมก็เหมือนสิดับวูบไป
.......
"สึนะ สึนะของจีอ๊อตโต้อย่าเป็นไรนะ โฮๆ เค้าจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีสึนะ ชีวิตของเค้ามันลงจะมืดมนไรแสงสว่างบลาๆ "
"ท่านรุ่นที่สิบ ผมมันแย่ที่ดูแลท่าไม่ดี ผมมันห่วย แย่ ไม่สมควรได้รับการให้อภัย บลาๆๆ"
ผมได้สติเพราะฟังสองเสียงนี้พล่ามต่างๆนาๆ ผมค่อยๆลืมตากระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง
"สึนะฟื้นแล้วน่ะ ^^"
"....เกิดอะไรขึ้น"
ผมมองทุกคนที่รวมอยู๋ห้องผม คุณฮิบาริก็อยู่แหะ
"นั้นใครครับ"
ผมหันไปถามปู่ แล้วมองไปที่ผู้ชายหน้าคล้ายคุณฮิบาริ แต่มีผมสีน้ำตาลติดไปทางทองอ่อนๆเกือบขาว ตาสีฟ้าที่มองที่ตัวผม
"อ่อ เพื่อนปู่น่ะ อเลาดิ มันเอ๊ย!เขาไปช่วยสึนะมาน่ะ"
ปู่ยิ่มแต่เหมือนหน้าปู่เกร็งแปลกๆ
เหมือนผมจะลืมใครบางคนนะ
"คะ.คุณสึนะ ฮารุขอโทษ ฮือๆๆ"
ฮารุกอดผมไว้ร้อไห้เป็นวรรเป็นเวร ผมกอดตอบแล้วลูบหลังฮารุเบาๆ
โดนมีแบ็คกราวเป็นรังศีความอิฉาเป็นเบื้อหลัง
"ไม่เป็นไรนะ"
"คุณสึนะไม่โกรธฮารุนะคะ"
"อืม"
ผัวะ! พลั่ก! ตุ้บ! เป๊ะ! แอ้ก!
แล้วแรมโบ้มานอนแอ้งแม้งข้างปลายเท้าผมได้ไงเนี้ย มองมองหน้ทุกคนที่ยังยิ้ม แต่เป็นยิ้มแปลกๆแหะ
"ซืคุง ชวนเพื่อนลงมากินสุกี้สิจ๊ะ"
เสียงแม่ตะโกนมาจากด้านล่าง
"คร้าบบ" ผมยิ้ม "งั้นลงไปกันเถอะนะครับ"
แล้วทุกคนต่างตรงมาช่วยผม ผมปฏิเสธขอเดินเองน่าจะปล่อยภัยกว่า
ว่าแต่ว่า เหมือนลืมอะไรบางอย่างเลยเเหะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น