ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 5
รู้สึกไรเตอร์หายไปนาน
ไรเตอร์ไปต่างจังหวัดมา ><
ง่ะ...ไปพล่ามล่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(สึนะ)
"สึนะตื่นได้แล้ว!"
ฟึ่บ!
รีบอร์นทิ้งตัวจากเปลลงมาที่ผมทุกเช้า และครั้งนี้รอดไปที่ผมหลบทัน แต่นี้มันวันเสาร์จะปลุกทำไมล่ะ
"ดีขึ้นนี้นา พรุ่งนี้ต้องเพิ่มระดับ"
รีบอร์นยิ้มมุมปาก
"นั้นโน๊ตบุ๊คใครน่ะ"
ผมชี้ไปที่โน๊ตบุ๊คสีส้มรูปทูน่า
"ของนายไง"
"ฉันไม่มี"
ผมปฏิเสธทันที
"ฉันรู้ แต่นี้มันของสั่งทำจากทางวองโกเล่เลยนะ จะว่าเป็นรุ่นลิมิเตดก็ว่าได้ "
"จะอะไรก็ไม่สนหรอก เอาคืนไปๆ"
ผมบอกแล้วนอนต่อ
"หรือนายใช้ไม่เป็นกันล่ะ ฉันสังเกตมาสักพักแล้วว่านายนะมันไร้สังคมออนไลน์โดยสินเชิง"
"คะ..ใครใช้ไม่เป็นล่ะ ของแค่นี้เอง"
ผมลุกขึ้นมาเถียง ถึงผมจะห่วยแต่ก็ไม่ห่วยขนาดนั้นนะ !
"ทำให้ดูหน่อยซิ"
รีบอร์นท้า
"จะให้ทำอะไรล่ะ"
ผมลงไปนั่งกับพื้นกดเปิดโน๊ตบุ๊ค มีแสงเลเซอร์ส่องมาด้วย o[]o
"ยืนยันวองโกเล่นรุ่นที่10"
เสียงคล้ายๆเสียงผู้หญิงดังขึ้น มันเหมือนเสียงจริงจังแหะ
"วองโกเล่อะไรน่ะรีบอร์น นายจะแกล้อะไรฉัน"
ผมหันไปมองรีบอร์นที่นั่งอยู่บนเตียง
"ฉันยังไม่ได้บอกสินะ ว่าฉันมาฝึกให้นายเป็นวองโกเล่รุ่นที่10"
"มันคืออะไร แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"
"อธิบายไปนายก็ไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าตอนนี้นายได้ก้าวเข้ามาในโลกของมาเฟียแล้ว"
"ไม่ตลกนะ มาเฟียอะไรกัน"
"เจ้าห่วยอย่างนายก็เป็นอย่างนี้ไงล่ะ เฮ้อ.."
"นี้อย่าทำหน้าผิดหวังอย่างนั้นเซ่.."
ถึงผมจะห่วยแต่ผมก็ฟังรู้เรื่องนะ ถ้าคนอธิบายพูดให้เข้าใจได้น่ะ !
"ซือน้าาาาา"
แรมโบ้วิ่งเข้าห้องนำมา พ่วงด้วยอี้ผิงตามหลัง
"อะไร"
"คุณแรมโบ้อยากเล่นเกมo><o"
"อี้ผิงด้วย / "
"พวกแกออกไปเลย"
รีบอร์นถีบหน้าแรมโบ้กระเด็นใส่อี้ผิงออกจากห้องไป
ปัง!
รีบอร์นปิดประตูเสียงดังพร้อมล็อกประตู
"งั้นอย่างแรกนายมีเฟตบุ๊คมั้ย"
"มันคืออะไร"
แล้วมันคืออะไรอ่ะ เฟต=หน้า บุ๊ค=หนังสือ หน้าหนังสือหรอ แต่ภาษาอังกฤษแปลจากหลังมาหน้า งั้นก็หนังสือหน้าสินะ แปลกจัง
"เจ้าห่วย" รีบอร์นทำหน้าเหนื่อยใจ "เมลล์ล่ะมีมั้ย อีเมลล์"
"มันคืออะไร"
เมลล์หรอ มันคืออะไรอีเมลล์ด้วย
"นายเคยเล่นคอมมั้ย"
"เคยสิ"
ใครจะไม่เคยเล่นล่ะ ของแค่นี้เอง
"ตอนกี่ปี"
"ตอนนั้นก็.." จะว่าไปก็นานมาแล้วเหมือนกันนะ "ประมาณ 5 ขวบ"
รีบอร์นกุมขมับ ใช้ห่างตามอง แงะ..ผมผิดอะไรเนี้ย!
"อย่างแรกที่นายควรทำคือสมัครเมลซะ"
"ฉันทำไม่เป็น"
ก๊อกๆ
"ท่านสึนะ ผมมาหาแล้ว"
เสียงนี้โกคุเดระ เป็นอย่างนี้แหละมาหาผมทุกเช้า แล้วก็กลับดึกๆทุควัน
"เข้ามาสิ"
ผมเดินไปเหิดประตูให้โกคุเดระ แล้วไปนั่งลงหน้าโน๊ตบุ๊คที่เดิม
"ท่านสึนะ เปิดประตูให้ผมด้วย เป็นพระคุณอย่างสูงครับ"
แล้วโกคุเดระก็โค้งคำนับหลายรอบ
"หยุดเล่นได้แล้ว โกคุเดระสอนเจ้าห่วยสมัครเมลซะ"
"ท่านสึนะไม่มีเมลหรอครับ แต่อย่างท่านเนี้ยไม่ต้องมีอะไรไรสาระแบบนั้นก็ได้นะครับ"
โกคุเดระนั่งอยู๋ฝั่่งขวาพูดอย่างอารมณ์ดี
"อรุณสวัสสึนะ ! โกคุเดระ เจ้าหนู ^^"
ยามาโมโตะเดินเข้ามาแล้วมานั่งข้างๆผม
"นี้ยามาโมโตะมีเมลรึเป่ลา"
ผมหันไปถาม อยากจะรู็เหมือนกันว่ามันจะสำคัญขนาดไหน
"มีสิ ทำไมหรอ ^^"
ง่ะ ขนาดยามาโมโตะที่สนใจแต่เบสบอลยังมี ผมมันเจ้าห่วย ผมมันไม่ได้เรื่อง กระซิกๆ TT^TT
"ท่านสึนะไปนั่งอะไรตรงมุมมืดครับ เดี๋ยวยุงกัดหรอก" โกคุเดระดึงผมมาจากมุมห้องมานั่งที่เดิม"ผมสอนให้ก็ได้"
โกคุเดระบอกยิ้มๆ
"ขั้นแรกนะครับ บลาๆบลาๆ....ๆๆๆ......ๆๆๆๆ......"
โกคุเดระสวมแว่นแล้วหยิบกระดาน(เอามาจากไหนฟะ)พร้อมกับเขียนอธิบายด้วยภาษาที่ผมไม่เข้าใจ
"คือฉันไม่เข้าใจ = =;"
ผมบอก นั้นทำให้โกคุเดระหยุดอธิบายแล้มมองหน้าผม ก่อนจะคุกเข่าลง
"ผม โขโทษครับที่ไม่สามารธอธิบายให้ท่านสึนะเข้าใจได้"
แล้วโกคุเดระก็วิ่งออกไป
"งั้นฉันสอนเองก็ได้นะ^^"
ยามาโมโตะอาสา
"นี้นายต้องเข้าอันนี้แล้วก็คลิกๆ...แปะๆ..ปิ้วๆ.."
ยามาโมโตะอธิบายพร้อมทำมือประกอบ
"ฉันไม่เข้าใจ = =;"
ผมเกาหัวตัวเองแล้วยิ้มน้อยๆ
"ท่านสึนะครับชาร้อน" บาจิลเดินเข้ามาเสริฟชาให้พร้อมกับขนมเค้ก "ทำอะไรหรอกครับ"
"สมัครเมลน่ะ ^^;;"
ผมตอบ ส่วนยามาโมโตะก็นั่งดื่มชาแบบปลงๆ
"ผมช่วยมั้ยครับ"
แล้วบาจิลก็ออกปากว่าจะช่วย
"อือ"
แล้วบาจิลก็คอยบอกผมไปทีละขั้นตอน ไม่ยากอย่างที่คิดแหะ
1 ชั่วโมงผ่านไป
"รีบอร์น ฉันมีเมลแล้ว \^^/"
ผมไม่ใช่เจ้าห่วยคนเดิมแล้ว ฮ่าๆ ^O^
"งั้นก็เข้าสมัครเฟตบุ๊ค"
รีบอร์สั่งแล้วก็ไปนอนต่อ
"บาจิลช่วยด้วยนะ"
ผมหันไปทำหน้าอ้อนวอนต่อบาจิล
"ครับๆ"
บาจิลหน้าขึ้นสี แล้วเกาแก้มตัวเองเบาๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น