(All27) ผมคือมาเฟีย(หรอ)ครับ

ลำดับตอนที่ #4 : part 3

(สึนะ)

"เฮือก !"

ผมหงายเงิบ(หงายหลัง)ด้วยความตกใจ เพราะมัคนแปลกหน้าอยู่ในห้องครัว แต่ผมก็คุ้นๆอยู่ผมจำไม่ได้นี้สิ

หมับ

แล้วคนแปลกหน้าผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระต้นคอ กับตาสีฟ้า ก็ดึงผมไว้ไม่ให้ล้ม

" ไม่เป็นไรนะครับท่านซาวาดะ "

เขายิ้มอย่างอ่อนโยน

"ไม่เป็นไร ว่าแต่นายเป็นใคร "

" ผมชื่อบาจิล นายท่านสั่งให้มาดูแลท่านซาวาดะ สึนะโยชิ"

"เรียกสึนะ เฉยๆก็ได้"

ผมเอามือลูบจมูกเบาๆ มันก็แปลกๆนัมีคนมา้รียกท่านอย่างนี้น่ะ .//.

" แล้วนายทำอะไรน่ะ "

ผมถามแล้วเดินเข้าไปดู

" ข้าวปั้นน่ะครับ ^ ^"

"เอ๋~บาจิลทำอาหารเป็นด้วยหรอ "

สึนะมองหน้าบาจิลเอียงคอเป็นเชิงถาม

"ไม่เป็นหรอกครับ ^^"

" เอ่ออ....."

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมพอจะทำ้ป็นอยู่บ้าง"

"อืม ให้ฉันช่วยมั้ย "

"ท่านซาวาดะไปนั่งเถอะ "

บาจิลดันตัวผมไปนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว

ผมนั่งคิดอะไรไปพลาง

"ปู่เป็นอะไรมากมั้ยครับ"

ผมถามขณะที่ปู่เดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม  ดูจากสภาพแล้วจะไปทำงานไหวรึเปล่า

"ไม่เป็นไร บาจิลทำอาหารเป็นด้วยหรอ"

ปู่ยิ้มแห้งแล้วเหลือบไปเห็นบาจิลที่ตั้งใจจัดเรียงข้าวแั้นลงใส่ถาดแล้วยกมาวางไว้ที่โต๊ะ

" ไม่เป็นหรอกครับ "

"ดูน่ากินดีิเหมือนกันนะ งั้นปู่กินก่อนนะสึนะ ^0^"

"ครับ รีบอร์นก็นกินด้วยกันสิ บาจิลด้วย"

ผมยื่นข้าปั้นไปให้รีบอร์นที่ดื่มอะไรสักอย่างอยู่กับบาจิลที่ตั้งใจมองปู่

" อึก ! ปะ..ปู่นึกได้ว่าวันนี้ต้องรีบไปแต่เช้าเลย ><;;;;;;"

ปู่พูดแล้วก็วิ่งมาหอมแก้มผม แล้วเตรียมวิ่งออกจากบ้านทันที แต่ก่อนที่จะได้วิ่งออกไป

"เลิกทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นได้แล้ว. แล้วนี้เอาข้าวปั้นไปด้วย"

ฟิ้ว ! เพละ!

รีบอร์นโยนถาดข้าปั้นที่มีอยู่เต็มถาม โยนเข้าไปโดนเต็มหน้า

" สึนะ บาจิลไปโรงเรียนกันได้แล้ว"

" แต่ฉันยัง...."

"เดี๋ยวก็สายหรอก!"

แล้วรีบอร์นก็ถีบผม  เอะอะอะไรก็ใช้แต่กำลัง เห็นว่าเป็น้ด็กนะเนี้ย ><~

"ฉันรู้นะว่านายคิดอะไร - -++"

รีบอร์นส่งสายตา ดุมาทางผม

"ท่าซาวาดะโรงเรียนท่านเป็นยังไงหรอ"

บาจิลถามขณะที่กำลังเดินไปโรงเรียน

" เรียกสึนะก็ได้  อืมที่โรงเรียนก็.....ดีนะ "

ผมพยายามหาคำที่ดีที่สุดจะใช้มาบิกบาจิล ก็ชีวิตในโรงเรียนผมออกจะเรียบง่าย - -;

"ฮาฮิ น้องชื่ออะไรจ๊ะ แล้วเดินบนกำแพงอย่างนี้มันอันตรายนะจ๊ั ใครเป็นผู้ปกครองเนี้ย "

" ไร้สาระ "

รีบอร์นเชิดใส่ เด็กผู้หญิงโรงเรียนอะไรสักอย่างที่เป็นโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดัง ผมสีน้ำตาลรวบเป็นหางม้ากับตาสีน้ำตาล

"นี้นาย ใช่มั้ยที่เป็นคนดูแลเด็กคนนี้ ทำให้เด็กคนนี้หมดอนาคต ดูตาส่างเศร้าสร้อย ไรเดียงสา เพราะนายๆ คอยดูฉันจะไปฟ้องสิทธิเสรีภาพของเด็กจากเงื้อมือมาร้ายอย่านาย บลาๆ"

แล้วเธอก็ชี้หน้าผม นี้ผมหน้าตาผมมันดูออกขนาดนั้นหรอ หรือหน้าผมมันดูร้ายกาจ

"โมเอะมากกว่า"

รีบอร์นพูดเสียงเรียบ อะไรเอะๆ หรือจะเป็นเกะกะ เกะกะมากกว่าหรอ  ผมมองหน้ารีบอร์นด้วยแวตาสงสัย

" ยังหันหน้าไปทำตาดุใส่อีก เด็นนั้นมันคืออนาคตของชาติ นายเลี้ยงเขาแบบนี้อนาคตเขาจะเป็นยังไง ห๊า !"

ผู้หญิงคนนั้นเท้าสะเอวแล้วบ่นผมผมแบบไม่ให้ผมเถียง. แล้วดูหน้าคุณเธอจริงจังมาก

" นี้หยุดว่าท่านสึนะได้แล้วครับ  !!!"

บาจิลที่พูดคำนี้มาสิบกว่ารอบ ก็เริ่มพูดดังขึ้นจนเป็นตะคอก

"หืม นี้นายชื่อสึนะหรอ นี้ขนาดบังคับให้คนอื่นมาเป็นลูกน้อง นายนี้มันบลาๆ "

ผมยังไม่ได้ทำอะไรเล้ย~ ผมผิดตรงหนายย ~ ToT ~~~

หมับ ตุ้บ !

"เฮ้ย !"

แล้วผู้หญิงคนนั้น ก็จับผมทุ้ม. โอ๊ยที่มันพื้นคอนกรีตนะ! T[]T

" ถ้าพรุ่งนี้ฉันยังเห็นนายข่มขู่เด็กอีกละก็ ++++-*- "

แล้วเํอก็วิ่งหายไป

" ท่านสึนะขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้ ได้โปรดอภัยให้ผมด้วย "

บาจิลคุกเข่าขอโทษ

"ยังต้องฝึกอีกเยอะ ไปโรงเรียนได้แล้ว "

รีบอร์นว่าแล้วเดินนำออกไป

"เพื่อเป็นการไถ่โทษ ผมจะอุ้มท่านสึนะไปเอง"

บาจิลอุ้มผมด้วยท่าเจ้าสาว แต่ท่านี้ไม่ค่อนดีเท่าไหร่หรอนะ

" ไม่เป็นไรบาจิล ฉันเดินไหว"

ผมบอก

"แต่...."

บาจิลมองหน้าผมด้วยแววตารู้สึกผิดเต็มที่

"งั้นขี่หลังแทนเถอะ "

ผมบอก ก็ดูแววตาก็ปฏิเสธไม่ลงแล้ว

" ครับ "

แล้วบาจิลก็กลับมาเริงร่า วางตัวผมลง แล้วย่อตัวให้ผมขึ้น

"ท่านสึนะนี้ตัวเบาๆจังนะครับ "

บาจิลพึมพำอะไรสักอย่าง แล้วก็นเดินไปด้วยท่าทางสบายๆชิวๆ  แต่ว่าตอนนี้ผมรู้สึกแปลกๆพิกล

ณ โรงเรียนนามิโมริ

"นายมาสายอีกแล้สซาวาดะ สึนะโยชิ "

"คุณฮิบาริ "

แงะมาสายอีกแล้ว ขนาดบาจิลเดินเร็วกว่าผมยังมาสาย หรือเฮียแกจะเจาะจงให้ผมมาสายทุกว้น - -^

"แต่นี้มันแค่ ..."

บาจิลยังพูดไม่จบก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงของคุณฉิบาริ

" โรงเรียนมีกฎห้ามนักเรียนขี่หลังกันเข้าโรงเรียน "

มันมีตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ กฎข้อนี้

"งั้นผมข้อตัวก่อนที่จะเข้าห้อบเรียนไม่ทัน"

บาจิลว่าแล้วเดินเข้ามาในโรงเรียน

"..."

" โอ๊ย ~ ขอโทษครับ>< "

เง้อ ~ ผมถูกคุณฮิบาริกระชากลงจากหลังบาจิลกระทันหัน จนเซไปชนคุณฮิบาริ

"ไปได้แล้ว "

แล้วคุณฮิบาริก็ปล่อยผมแล้วไล่ไป

"ตอนเย็นมาหาฉันที่ห้อง แต่ไม่ต้องพาสัตว์กินพืชนั้นมา"

ฮิบาริส่งสายตาอาฆาตไปที่บาจิล มาวันแรกก็ถูกหมายหัวเลย

ณ ห้องเรียน

ครืน~

"นักเรียนใหม่มาพอดีเลย รีบมาทำความรู้จักเร็ว ซาวาดะเชิญไปนั่งที่ให้เรียบร้อย "

ผมเดินไปนั่งที่ ส่วนบาจิลก็ขึ้นไปแนะนำตัว

" อรุณสวัสครับท่านรุ่นที่10 / โย่วสึนะ "

ยามาโมโตะและโกคุเดระทักทาย แต่รุ่นที่สิบมันคือ อะไรฟะ

"ฉันไม่ได้ชื่อรุ่นที่สิบนะ ฉันชื่อสึนะ"

ผมแก้ หรือว่าเมื่อวานโกคุโดอัไรบางอย่างนั้นทำให้สับสนก็เป็นได้

" ตอนนี้ยังไม่ใช่สินะ งั้นผมเรียกท่านสึนะแล้วกันครับ ท่านช่างเป็นคนที่อ่อนน้อมถ่อมตนยิ่งนัก"

โกคุเดระมองผมด้วยสายตาที่ชื่นชม และเต็ม้ปี่ยมไปด้วยความหวัง

"ยามาโมะโตะ โกคุเดระเป็นอะไรหรอ "

ผมหันไปกระซิบถามยามาโมโตะที่ทำท่าจะหลับ

"ไม่รู้สิ เห็นพูดรุ่นที่สิบ รุ่นที่สิบ ตั้งแต่เช้า "

" อือ"

ผมเกาแก้มตัวเองและมองที่โกคุเดระกำลังเขียนอะไรบางอย่าง และมองไปที่หน้าชั้นขณะที่บาจิลกำลังเดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆโกคุเดระที่เป็นโต๊ะเสริม

พักเที่ยง 

"โกคุเดระคุงจ๊ะ เคียวโกะจังมาหา"

เสียงเพื่อนผู้หญิงตะโกนบอกโกคุเดระ 

"ยัยนั้นจะมาทำไมกัน - -*"

โกคุเดระพึมพำเบาๆกับตัวเอง  แต่ว่าทำไมเคียวโกะถึงต้องมาหาเคียวโกะละสองคนนี้เป็นอะไรกันล่ะ

"ผมขอตัวก่อนนะครับรุ่นที่สิบ"

แล้วโกคุเดระก็วิ่งออกจากห้องไป 

"เอ๋.."

ผมมองตามแผ่นหลังของโดกคุเดระที่ดูรีบร้อน 

"สึนะไปกินข้าวกันเถอะ"

ยามาโมโตะเข้ามา เอาแขนมาคล้องคอผม แล้วเอาหน้ามาใกล้แถมยิ้มสดใส

"อะ..อืม"

ผมพยักหน้าเล็กน้อยสายตาเหลือบมองไปที่ประตูห้องเป็นระยะๆ

"ท่านสึนะมาทานข้าวกันเถอะ"

บาจิลดึงผมออกจากยามมาโมโตะด้วยแววตาไม่พอใจเล็กน้อย พร้อมยกกล่องข้าวขึ้นมา

"อืม.."

ผมยิ้มบางๆ ให้บาจิล

"ไปกินบนด่านฟ้าดีกว่านะ ^^"

ยามาโมตะเอาแขนมาคล้องคอผมแล้วลากออกไปจากห้อง พร้อมกับบาจิลที่เดินตาม

"ทำไมล่ะโดกคุเดระคุง !!"

เสียงเคียวโกะดังลอดผ่านประตูเหล็ก ออกมา พวกผมจึงไปแอบฟัง

"ชิ ไม่รู้เรื่องหรือไง ! ก็เธอมันเป็นอย่างนี้ไง !"

"โกคุเดระคุง แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรให้โกคุเดระลำคาญเลยนะ"

เคียวโกะพูดเสียงสั่น

"บอกว่าเลิกก็เลิกสิเฟ้ย!"

โกคุเดระตะคอกออกมาจนคนที่ฟังยังสะดุ้ง

"ซาวาดะเห็นเคียวโกะรึเปล่า"

แล้วคุณพี่ก็เดินมาถาม

"เอ่อ...."

พวกผมทั้งสามเกิดอาการเลิ่กลั่น มองหน้ากันสลับหน้าคุณพี่

"แต่....โกคุเดระคุง..."

แล้วเสียงเคียวโกะก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เคียวโกจางงงง.."

แล้วคุณพี่ชายก็ผลักผมที่อยู่ตรงกลางออก แต่ก็ถูกรับไว้โดยบาจิล

"ไม่เเป็นไรนะท่านสึนะ"

"ไอ้หัวปลาหมึกแกทำอะไรน้องฉัน !"

คุณพี่ยืนขวางโกคุเดระ กับเคียวโกะ โดยใช้ตัวกันบังเคียวโกะไว้

"น้องนายมันพูดไม่รู็เรื่อง !! "

โกคุเดระเชิดหน้าใส่คุณพี่แล้วมองด้วยแววตาาที่ไม่เป็นมิตร

"คงพูดกันไม่รู็เรื่องแล้วสินะ"

แล้วคุณพี่ก็กระโดจนเข้าหา โกคุเดระทันที โกคุเดระไม่รอช้าหลบไปด้านข้างพร้อมควักระเบิดออกมา  ยามาโมโตะวิ่งเข้าไปห้าม ส่วนผมกับบาจิลดึงเคียวโกะออกห่างจากทั้งสอง

ตุ้บ! พลั่ก ! ผัวะ ! ตู้ม!

ควันลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณที่มีการต่อสู้ ก่อนจะมีร่างหนึ่งลอยออกมา 

"นั้นๆ นั้นมันยามโมโตะนี้"

ผมรีบวิ่งไปดูยามาโมโตะทันที  แย่แล้วๆ..ทำไงดีขนาดยามาโมโตะยังห้ามไม่ได้เลย อ๊ากกก...

"นายก็ไปห้ามเองสิ สึนะ"

รีบอร์นโดดลงมาจากบนฟ้า แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ฉันหรอ .. บ้าน่า ...ฉันจะทำได้ไงล่ะ =[]=;;;"

"อย่างนี้ไงละ"

ปัง!

แล้วรีบอร์นก็ยิงปืนมาทางผม  ซวยแล้วนี้กะจะฆ่ากันแล้วมั้ง !!!

(จบ สึนะ)

ร่างของสึนะลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น 

"ท่านสึนะ / สึนะคุง !!!"

บาจิลและเคียวโกะที่เห็นเหตุการร์ร้องอุทานขึ้นมาทันที แต่ไม่ถึงวินาทีร่างนั้นก็ลูกขึ้น

"รีบอร์ !!!!"

เสื้อผ้าของสึนะขาดไป เหลือเพียงบ๊อกเซอร์ลายปลาทูน่า สิ่งที่แต่ต่างไปคือดวงตาสีสอง และ ไฟที่ติดอยู๋บนหัว

"ย้ากก!!!"

แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในกองตลุมบอล 

พลั่ก! พลั่ก 

สึนะเหวี่ยง โกคุเดระและเรียวเฮออกจากันอย่างแรง ระเบิดที่โกคุเดระเตรียมไว้จะใช้ก็กระเด็นไปทางบาจิล เคียวโกะและยามาโมโตะที่สลบอยู๋ 

ตู้ม!!

ร่างขอทั้งสามกระเด็นลอยสูงจากพื้น สึนะไม่รอช้าคว้าตัวคนที่ใกล้ที่สุดนั้นคือยามาโมโตะ จากนั้นก็บาจิล ด้วยความเร็ว

"พี่ค่ะ!!!!"

เคียวโกะที่กระเด็นไปไกลสุดเรียกชื่อพี่ชายของตัวเองด้วยความหวาดกลัว

"เคียวโกะจัง"

เรียวเฮพยายามาที่จะลุกไปช่วยแต่ ตอนนี้เขารู้สึกร่างกายมันไม่ไหว

สึนะวิ่งและกระโดดด้วยควมเร็ว รวบตัวเคียวโกะไว้ ในวงแขนตัวเองแล้วทิ้งดิ่งลงพื้น 

"ท่านสึนะ!!!"

บาจิลมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบช่วยอะไรไม่ได้

ฟึ่บ! 

แล้วก็มีมือยักษ์เข้ามาช่วยคว้าตัวของสึนะและเคียวโกะไว้

"ผู้ใช้มายาหรอ"

รีบอร์นมองไปที่มุคุโร่และโคลมยืนอยู่ 

"สึนะคุง /ท่านสึนะ " บาจิลรีบวิ่งมาดูสึนะหลังจากที่มุคุโร่ใช้ภาพมายาวางลงในที่ๆปลอกภัย

(สึนะ)

ผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นทุกคนสุ่มหัวมองผมอย่างใจจดใจจ่อ

"มี..อะไรหรอครับ อึก!"

ผมถาม

"ก็นายสลบไปนานแบบสุดขั้ว แล้วเจ็บแบบสุดขั้วตรงไหนบ้างรึเปล่า แล้วสนใจเข้าชมรมมวยมั้ย ถึงหุ่นนายจะบางแต่ก็ใช้ได้"

คุณพี่ถามขึ้น พร้อมพูดเชิญชวนให้เข้าชมรม

"ไอ้เจ้าหัวสนามหญ้าอย่ามาบังอาจกับท่านสึนนะนะ!"

โกคุเดระว่า

"สึนะโยชิคุงของผมเป็นยังไงบ้าง"

มุคุโร่ ลูบที่แก้มผมเบาๆ มองด้วยสายตาอ่อนโยน

"สุ่มหัวอะไรกัน !!"

เสียงของคุณฮิบาริดังขึ้น แล้ววงที่สุ่มกันก็หันไปมองต้นเสียง

"งั้นพวกเรากลับห้องกันเถอะนะ "

ผมว่าเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องขึ้นอีก และดูเหมือนทุกคนจะยอมไปง่ายๆด้วย ว่าแต่รีบอร์นไปไหนนะ

"สึนะฉันพยุงนายเอง"

แล้ยามาโมโตะก็อุ้มผมพาดบ่า นี้มันเรียกว่าพยุงหรอเนี้ย!!

สรุปแล้ววันนี้ก็ได้กินข้าวในห้องเรียน 

ตอนเย็น

ผมมาหาคุณฮิบาริตามปกติ โดยให้บาจิลกลับบ้านไปก่อน ส่วนโกคุเดระบอกมีธุระ ยามาโมโตะไปสอบเบสบอล 

วันนี้ผมก็มาทำหน้าที่ปกติคือ ทำความสะอาด แต่วันนี้ผมกลับเร็วกว่าปกติ 

ณ บ้าน

"กลับมาแล้วครับ "

ผมตะโกนบอกแล้วขึ้นห้องทันที ไม่รู้เป็นไรเหนื่อยมากวันนี้ ปวดตัวด้วยขอนนอนพักสักงีบแล้วกัน