พยานรัก

ตอนที่ 8 : EP 6 : แอบพบกันเพื่อให้นมลูก

          'โอ๊ย เจ้าบ้านั่นขยันหาเรื่องให้ฉันจริงๆ'

     ฉันเดินกระแทกเท้าออกจากตึกคณะนิเทศศาสตร์ ก่อนจะมุ่งไปยังลานจอดรถของตึกคณะศิลปศาสตร์ที่ตอนนี้พวกนั้นกำลังเรียนกันอยู่และเป็นตึกอาคารจอดรถที่ค่อนข้างห่างจากตึกคณะแพทย์และนิเทศศาสตร์พอสมควร

          ทันทีที่ฉันเดินตรงเข้าไปพร้อมมองรอบๆว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้...

          ...นอกจากชายหนุ่มหน้าหล่อคมคนหนึ่งที่กำลังอุ้มทารกน้อยนั่งพิงอยู่ตรงรถเมอร์ซิเดสเบนซ์สีขาวของเขา

          "ช้าจริงเชียวนะยัยแม่มด"

          "แอ๊!แอ๊!"

          "พูดมากน่ารำคาญ บอกแล้วไงอย่ามาคุยกับฉัน"

     เขาเอ่ยทักฉันด้วยท่าทางกวนๆพร้อมกับเสียงกระจองงอแงของลูกสาวตัวดี แต่ทันทีที่เธอเห็นฉันเดินมาก็เงียบลงพร้อมยื่นมือเล็กๆทั้งสองข้างมาทางฉันพร้อมเรียกฉัน

          "แอ๊ๆ"

     ฉันไม่รู้ว่าเธอเรียกฉันว่า'แม่'รึเปล่า แต่ว่ามันก็เสียงเหมือนกับตอนเธอร้องไห้เลย ไม่สิต้องบอกว่าเธอพูดเป็นอยู่คำเดียวมากกว่าและฉันก็ยังไม่สอนเรื่องพูดให้กับเธอแน่นอนว่าเธอไม่ได้พยายามพูดคำว่า'แม่'แน่นอน

          'แต่แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกดีใจในตอนแรกด้วยพอคิดว่าเธอเรียกฉัน?'

     ฉันหุบยิ้มลงเมื่อคิดได้อย่างงั้น ก่อนจะมองไปที่ลูกสาวตัวดีพลางเช็คมองรอบๆอีกครั้งและฉันค่อยช้อนตัวเธออุ้มขึ้นมาจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม

          "จะระแวงอะไรนักหนา เอาความจริงฉันว่าฉันเสียหายมากกว่านะเพราะพอสาวๆรู้ว่าฉันมีลูกก็ตีตัวออกห่างฉันจนหมด เห้อ"

     จิถอนหายใจออกมาอย่างเวงกระตาย บุคลิกของเขาช่างแตกต่างจากให้อ้วนจิที่ฉันเคยรู้จักอย่างสมัยก่อนอย่างสิ้นเชิง บุคลิกของเขาตอนนี้มันกวนส้น_ีนสุดๆ

          "เฮอะ!อย่างนายมีคนเอาด้วยเหรอ?"

     ฉันแค่นเสียงให้เขา เขาได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วพลางมองมาที่ฉันที่กำลังอุ้มขวัญข้าวเข้าไปในรถของเขาที่มีฟิล์มสีดำทำให้ไม่มีใครเห็นได้เวลาตอนให้นมเด็กคนนี้

          "เยอะกว่าเธอแน่นอน"

          "พูดมาน่ะอายปากไหมนั่น"

          แอ๊ด!

          "อายทำไม?ก็มันเรื่องจริง ทำไมเธออิจฉารึไง...หืม"

          "ไอ้บ้า!!จะทำอะไรฉันกำลังจะถอดเสื้อนะออกไปเลยไอ้หมูโสโครก!"

     ฉันตวดเขาด้วยสีหน้าขึ้นสี ที่จู่ขณะโต้เถียงกัลเขาฉันก็กำลังขยับเข้าไปในรถแล้ว และกำลังจะปลดกระดุมออกเพื่อให้น้ำนมขวัญข้าว 

แต่ไอ้ตาบ้านี่ก็ดันเปิดประตูตามเข้ามาพร้อมจ้องหน้าฉันอย่างกวนๆพลางเหลือบมองเนินอกของฉันที่เผยมาหน่อยนึง

               "ยม ยม..."

          และมียัยลูกสาวตัวดีกำลังคว้าจับหน้าอกของฉันอย่างรู้งาน...แต่เดี๋ยวนะนี่ยัยลูกสาวตัวดีไปหัดพูดคำนี้มาจากไหน แถมเธอสามารถพูดคำอื่นได้แล้วเหรอเนี่ย!

          แต่เรื่องนี้ช่างก่อนตอนนี้มันทำให้ฉันอายมากจนตวาดใส่เขาเสียงดัง

          "ฉันมีแน่นอนย่ะ คอยดูเดี๋ยวฉันจะมีแฟนก่อนนายแน่นอน!"

          ปึง!

     ฉันตวาดบอกเขา ก่อนจะปิดประตูรถของเขาทันทีพร้อมล๊อคและยึดกุญแจรถเขาด้วยกันเขาเปิดแกล้งมาส่องเธออีกและขณะที่ฉันกำลังให้นมขวัญข้าวอยู่นั้นฉันไม่รู้เลยว่าตาจิหลังจากได้ยินคำพูดตะกี้ของฉัน...

          เขาก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อย่างชั่วร้าย ซึ่งแม่งไม่น่าเชื่อว่าตานี่จะเป็นพระเอกของเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ...

          'หึๆ คอยดูเถอะยัยแม่มดถ้าเธอหาแฟนได้และยิ่งรักมันมากเท่าไร ฉันก็จะทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น ดูสิว่าไอ้คนที่ว่านั่นจะทำยังไงถ้าฉันบอกเรื่องเกี่ยวกับขวัญข้าว...'

     จิคิดในใจ แต่แผนการณ์แก้แค้นของเขายังคงต้องใช้เวลาอีกนาน เพราะดูท่ายัยนี่จะยังไม่มีเพราะเพิ่งวันแรกก็คงช่วยไม่ได้ 

คงต้องรอให้ยัยนี่มีก่อนแล้วรอให้พวกเขาพัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อยๆ ยิ่งนานเท่าไรการที่จิจะทำให้เธอเจ็บปวดก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

          แต่ขณะที่จิกำลังวางแผนชั่วร้ายอยู่นั้น ก็มีเสียงของใครดังขึ้นมา...

          "พี่จิพี่มาอยู่นี่เอง"

          "เอ้ะ!เดียร์!"

     จิสะดุ้งพร้อมหันควับไปทางหญิงสาวหน้าสวยที่เป็นดาวคณะของเขา ความคิดในหัวของเขาตีวนอยู่ในหัวงุนงงและสงสัยว่าเหตุใดเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้

และดูเหมือนยัยแม่มดจะให้นมเสร็จแล้ว และทำท่าจะเปิดประตูออกมาสงสัยยัยนี่จะไม่เห้นเดียร์ จิจึงตัดสินใจนำตัวพิงดันประตูไว้ไม่ให้เธอออกมา

          "เฮ้!ทำอะ...!"

          ปึง!

          "หือ?ตะกี้เสียงใครรึเปล่าคะ?"

          "เปล่าไม่นี่...ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย"

     จิเข้าใจว่าเดียร์คงรู้จากเจ้าวายุว่าเขานั้นซิ่วมา(ที่จริงใช้เวลา 1 ปีเปลี่ยนแปลงตัวเอง)จึงเรียกเขาว่าพี่ในฐานะที่แก่กว่าเธอ ก่อนเขาจะถามเธออย่างร้อนรนแต่ก็พยายามระงับอาการไว้เมื่อเห็นเธอมองมาที่รถของเขา 

          แต่เพราะเป็นฟิล์มดำเธอจึงไม่เห็นอะไรข้างใน...

          และดูเหมือนยัยแม่มดจะรู้ตัวแล้วจึงไม่ดึงดันเปิดประตูออกมา...

          "อ่อวายุฝากหนูมาเอาของที่เขาลืมไว้ในรถพี่เมื่อวานน่ะค่ะพี่ ฉันเองก็มาเอาของที่รถของฉันที่นี่ด้วยวายุจึงวานหนูมา"

          ทันทีที่จิได้ยินดังนั้นก็คิดในใจ...

          'ไอ้วายุไอ้เวรเอ๊ยต่อไปฉันจะไม่ให้แกนั่งรถฉันอีกแล้ว'

ปล.ถ้าชอบก็อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจและแชร์เพื่อตอนต่อไปด้วยนะคะะะะะ