พยานรัก

ตอนที่ 19 : EP 17 : ภรรยาของเขาเองค่ะ

ปัง!!

เสียงปืนดังลั่นขึ้นพร้อมกับหัวใจของฉันที่ตกวูบทันทีที่เห็นร่างของเขาที่ล้มลงนอนกับพื้น

"มันไม่มีจริงหรอกนะเจ้าชายขี่ม้าขาวน่ะ"

เสียงของโจรชายวัยกลางคนที่ปลอมมาเป็นลูกค้าว่าขึ้นด้วยสีหน้าอันเลือดเย็น แต่ไม่ทันว่าจบเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มาถึงตอนไหนไม่ทราบ บางถึงอาจมาถึงซักพักแล้วเพียงแต่ฉันที่กำลังกลัวอยู่ไม่ทันที่จะสังเกตเห็น พวกเขาเข้ามารวบโจรอีกคนอย่างรวดเร็วพร้อมจับมันกดลงกับพื้น

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันสนใจ ฉันอุ้มขวัญข้าวและวิ่งตรงไปที่ร่างที่ล้มลงนอนกับพื้นและมีเลือดออกนองพื้น

"จิ!!ใครก็ได้ช่วยเขาทีค่ะได้โปรด!"

ฉันร้องขึ้นทั้งน้ำตา ไม่รู้ทำไมจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่มีหยุด ตอนนี้ฉันไม่ห้วงภาพลักษณ์อะไรแล้ว ไม่สนว่าชายที่ล้มลงตรงหน้าจะเป็นคนที่ฉันเคยเกลียดแค่ไหนก็ตาม ฉันก็ไม่สามารถทนได้หรอกที่จะต้องมาเห็นเขาตาย

เสียงร้องของขวัญข้าวยังคงร้องออกมาตลอด ในขณะที่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจและหน่วยแพทย์ที่มาถึงก็กำลังประสานงานกันพาร่างที่หมดสติของเขาขึ้นเปล ฉันไม่รอช้าที่จะขึ้นรถพยาบาลไปกับเขาด้วย

แต่เนื่องจากฉันมีขวัญข้าวมาด้วย ทางพยาบาลไม่อยากให้เสียงร้องของเด็กทำลายสมาธิของเหล่าหน่วยแพทย์ เธอจึงไม่สามารถขึ้นรถไปกับเขาได้

"ขึ้นรถมาสิ"

เสียงหวานใสของใครบางคนดังขึ้น ก่อนฉันจะหันไปมองก็พบว่าเป็นยัยคุณหมอสาวที่ขับมอเตอร์ไซด์มาจอดข้างๆฉัน ฉันไม่รอช้าอุ้มขวัญข้าวแล้วตามรถพยาบาลไปทันที

"..........."

ฉันตอนนี้กำลังส่องกระจกอยู่ในห้องน้ำของห้องห้องนึง ขอบตาของฉันแดงก่ำผลจากการที่ร้องไห้มากเกินไป ฉันรีบนำตลับแป้งที่ติดตัวโปะทับลบรอยพวกนั้น ก่อนเมื่อเสร็จจะเดินออกมาจากห้องน้ำ...

"............"

และมองร่างของชายคนหนึ่งที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงพยาบาลโดยมีเสาน้ำเกลือข้างๆ ใช่แล้วละจินั้นปลอดภัยแล้วหลังจากได้รับการรักษาที่ห้องฉุกเฉินอย่างทันท่วงที

ไม่รู้เหมือนกันว่าฉัน ขวัญข้าวและยัยหมอคนนั้นนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินนั่นนานแค่ไหน ฉันเหมือนกับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความกดทับในอกที่รู้สึกอึดอัดนี่มันคืออะไรกัน

มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ยิ่งรอนานเท่าไรฉันก็รู้สึกยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น...

แอ๊ด

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกในตอนนั้นฉันกับยัยคุณหมอสาวก็รีบลุกขึ้น ยัยหมอสาวถามอย่างต้องการคำตอบดูเหมือนยัยหมอนี่จะเป็นห่วงเขามากไม่ต่างจากฉันเมื่อดูจากดวงตานั่นของเธอ

ฉันไม่ได้ถามอะไรเพราะยัยนั่นถามไปแล้ว จึงทำได้แต่ยืนรอคุณหมออย่างต้องการคำตอบ

"ไม่ต้องห่วงครับตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ"

รอยยิ้มของหมอและคำตอบของเขาทำให้ฉันราวกับยกสิ่งที่มันหนักอึ้งออกจากอก ฉันนั่งทรุดลงกับเก้าอี้แล้วมองขวัญข้าวที่ตอนนี้หยุดร้องแล้วแต่ใบหน้าของเธอตอนนี้ก็เต็มไปด้วยความสงสัย

ฉันยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะสวมกอดลูกตัวน้อยเอาไว้

"คุณพ่อปลอดภัยแล้วนะขวัญข้าว"

ฉันกล่าวขึ้นกับเธอ ราวกับว่าเธอสามารถรับรู้ได้เธอจึงหัวเราะออกมา เดียร์ที่มองอยู่มองมาที่พวกเราแล้วเธอก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ รวมถึงคุณหมอเอง ก่อนเขาจะกล่าวขึ้นต่อ

"ถ้ายังไงผมจะย้ายคุณไข้ไปพักที่ห้องผู้ป่วยธรรมดา ขอรบกวนญาติ..."

คุณหมอกล่าวอย่างลังเลเล็กน้อยมองมาที่ฉันกับยัยหมอ เขาคงต้องการให้เซ็นต์เอกสารรับรองผู้ป่วยรวมถึงค่าใช้จ่ายต่างๆนาๆ ฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้นกล่าวกับคุณหมอ

"ฉันเองค่ะ"

"คุณ..."

คุณหมอเหมือนอยากจะถามว่าฉันเป็นใคร ฉันถึงแม้จะไม่อยากเต็มใจตอบ แต่ตอนนี้ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่น่าจะสามารถทำได้ เพราะไม่เห็นว่าทางครอบครัวของเขาจะมาซักคน ฉันเลยตอบออกไปถึงสถานะความสัมพันธ์ของฉันกับเขา

"ภรรยาเขาค่ะ"

แต่ฉันไม่ได้รู้ตัวเลยว่า...

ครอบครัวของเขาจะมาถึงพอดีและได้ฟังคำพูดของฉันตะกี้เข้าเต็มสองรูหู

ปล.คอมเม้น รีวิวและแชร์เป็นกำลังใจในการแต่งตอนต่อไปเยอะๆนะเจ้าคะ

ปล2.ถ้าชอบมากกๆกันฝากรีวิวให้ด้วยนะเจ้าคะ รีวิวแบบจริงๆจังๆขอเยอะเลยยยย