The Guardian of Maou เกิดใหม่เพื่อพิทักษ์จอมมาร

ตอนที่ 7 : ข้อที่ ๖ : ผู้พิทักษ์กับภารกิจ

กุบ กับๆ

เสียงของรถม้าที่กำลังลากเกวียนสินค้าเข้าสู่ตัวเมือง ตอนนี้รถม้าคันนี้เพิ่งพ้นชายป่าออกมาได้ไม่นานวกเขาอยู่ที่ราบทุ่งโล่งแห่งหนึ่ง

ฟิ้ว

เสียงของลมและทุ่งหญ้าที่พัดไหวไปตามกระแสลม แสงแดดอ่อนๆส่งมาที่เกวียนคันนี้

"พ่อหนุ่มพวกเราส่งเธอแค่เมืองข้างหน้านี้นะ"

เสียงชายชราคนขับเกวียนกับภรรยาของเขาหันหลังไปกล่าวกับชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขายาวสีกรมท่าที่พกดาบคาตานะเหน็บกายเอาไว้

"ขอบคุณครับคุณปู่"

"แหม เรื่องเล็กน่าถ้าพวกเราไม่ได้เจ้ามาช่วยละก็ พวกเราคงโดนมอนเตอร์พวกนั้นฆ่าตายแล้วละพ่อหนุ่ม"

ชายชรากล่าวเมื่อนึกถึงตอนที่พวกก็อบลินมาดักทำร้าย ทันใดนั้นชายคนีก็โผล่มาจากไหนไม่รูแล้วังหารมันจนหมด

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่ถัดจากเมืองนี้ไปก็จะเป็นเมืองหลวงใช่ไหมครับ"

ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยวามสุภาพ

"ใช่แล้วละ...พ่อหนุ่มจะไปสมัครเป็นทหารงั้นเหรอ?"

ชายชราจำได้ว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ทางเมืองหลวงจะมีการรับสมัครทหารเกณฑ์เพื่อเข้ากองทัพ เหตุผลเดียวที่หนุ่มๆสาวๆทั้งหลายมาที่นี่ก็มีแต่เรื่องนี้เท่านั้น

เอาความจริงก็เหมือนกับกฎหมายบังคับเสียมากกว่า เพราะทางอาณาจักรได้ออกกฎว่าผู้ที่อายุระหว่าง 16 - 30 ปีต้องมาสมัครเป็นทหาร

เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงสงครามทางอาณาจักรเลยต้องการคนมากเป็นพิเศษ ส่วนอาณาจักรได้แบ่งจักรวรรดิ์ของเผ่าพันธ์ุมนุษย์ออกเป็น...

4 จักรวรรดิ์มหาอำนาจ...

1.จักรวรรดิ์คลาวด์ฮาร์ท

2.จักรวรรดิ์โรฮันเนสล่า

3.จักรวรรดิ์ลอมเทียร์

4.จักรวรรดิ์โซลเบนอน

และจักรวรรดิ์ที่ชายหนุ่มเลือกคือจักรวรรดิ์โรฮันเนสล่า...

สาเหตุที่เลือกก็เพราะ...

"เพราะจักรวรรดิ์นั้นได้ทำสนธิสัญญากับผู้กล้าน่ะสิ"

ชายหนุ่มนึกไปถึงตอนที่ทีอาจอมมารสาวมอบหมายภารกิจให้เขา ภารกิจของเขาก็คือตามหา'อาวุธของผู้กล้ารุ่นก่อน'

ก่อนที่ผู้กล้ารุ่นใหม่นั้นจะหาเจอเพราะมันถูกซ่อนเอาไว้หลังจากผู้กล้าคนก่อนแก่ตายไป อาวุธพวกนั้นมันมีพลังอันมหาศาลและความสามารถที่การโจมตีเพียงครั้งเดียวอาจทำให้เมืองใหญ่ทั้งเมืองหายไปได้เลย

ผู้กล้ารุ่นก่อนใช้มันในการสังหารพ่อของทีอา...

หลายปีต่อมาเธอก็ได้ทราบข่าวมาว่าทางจักรวรรดิ์โรฮันเนสล่าได้ทำการอัญเชิญผู้กล้าคนใหม่มาเพื่อหวังให้ผู้กล้าคนนั้นมากำจัดเลือดเนื้อเชื้อขัยของจอมมารรุ่นก่อนอย่างเธอ

ที่จริงทีอาจะฆ่าผู้กล้าคนนี้ในตอนนี้เลยก็ยังได้ เพราะพลังของเขาถึงจะมากแต่ก็ยังแพ้เธออยู่ดีถ้าผู้กล้ามันไม่มีอาวุธของผู้กล้า...

อาวุธพวกนั้นมีทั้งหมด 12 ชิ้น เป็นอาวุธที่ผู้กล้ารุ่นแรกได้สร้างขึ้นและถ่ายพลังทั้งหมดลงในอาวุธทั้ง 12 ต้องบอกว่าเพราะผู้กล้ารุ่นแรกนั้นมีพลังเหนือยิ่งกว่าพระเจ้าเสียอีก

แต่เขาก็พลาดตรงที่ไม่ยอมฆ่าลูกหลานของจอมมาร ทำให้เชื้อขับของจอมมารพวกนั้นเติบโตกลายเป็นจอมมารตนใหม่อีก

การต่อสู้ของผู้กล้ากับจอมมารนั้นดำเนินมาได้หลายพันปีแล้ว จนมาถึงยุคของเธอ รุ่นก่อนพวกเขานั้นตายทั้งคู่แต่รุ่นที่ผ่านมาจอมมารจะเป็นฝ่ายแพ้ตลอด

แต่เชื้อขัยของจอมมารก็หนีรอดมาได้ตลอดเช่นกัน...

แต่ครั้งนี้ทีอาจะทำให้มันเป็นชัยชนะของเธอ ถึงเธอจะฆ่าผู้หล้าตอนนี้ที่ไม่มีอาวุธ แต่เดี๋ยวคงมีผู้กล้าคนใหม่โผล่มาอีก

ปัญหาที่ควรแก้ไขคือ'ทำลายอาวุธผู้กล้ารุ่นแรกทั้ง 12 ชิ้น'นั่น

แต่ทีอาก็ไม่รู้ที่อยู่ของมัน จึงได้ส่งเขาหรือ...เดย์

ในการแฝงตัวเป็นหนึ่งในทหารของจักรวรรดิ์โรฮันเนสล่าที่ทำสนธิสัญญากับผู้กล้าคนใหม่ โดยการยกเจ้าหญิงริเวอร์ โรฮันเนสล่า บุตรสาวของราชาซีให้แก่ผู้กล้า

เพื่อให้ผู้กล้ายอมอยู่ฝั่งจักรวรรดิ์ของเขา...

ทีอาเชื่อว่าในจักรวรรดิ์นั้นพวกคนเฒ่าคนแก่อย่างพวกอำมาตย์ต้องรู้ที่อยู่ของพวกมันแน่ๆ แต่พวกมันยังไม่ตามหาในเร็วๆนี้แน่นอน

เพราะทางจักรวรรดิ์อื่นๆก็รู้ที่อยู่ของพวกอาวุธเช่นเดียวกัน ทีอาเคยอ่านประวัติศาสตร์และจำได้ว่าผู้กล้ารุ่นแรกนั้นได้บอกที่อยู่ของพวกอาวุธทั้ง 12 ชิ้นให้กับทั้ง 4 ราชาของสี่จักรวรรดิ์

แต่ผู้กล้านั้นได้บอกที่อยู่ของอาวุธแค่ 3 ชิ้น...

ต่อหนึ่งจักรวรรดิ์เท่านั้น...

พูดง่ายๆคือจักรวรรดิ์ทั้ง 4 ต้องห้ำหั่นกันถ้าชนะจักรวรรดิ์อีกฝ่ายได้ ก็จะได้ที่อยู่ของอาวุธผู้กล้าจากทางจักรวรรดิ์นั้นเอง

ถามว่าทำไมพวกมันถึงไม่ร่วมมือกัน?

มันง่ายมากเลย เพราะพวกมันคือมนุษย์ พวกมันต้องการอำนาจและต่างต้องการเหนือกว่าใคร คนที่ได้อาวุธจนครบก็หมายความว่าเป็นผู้ครอบครองผู้กล้าอย่างแท้จริง

เอาความจริงคือถ้าทีอารุกรานพวกมันจนหนักข้อ พวกมันอาจร่วมมือกัน เดย์พอได้ฟังเรื่องนี้ถึงกับเบิกตาโพลง...

เพราะพวกปีศาจไม่เคยรุกรานพวกมนุษย์เลยตั้งแต่รุ่นแรก...

เหตุขนวนของการต่อสู้คือ พวกมนุษย์ต้องการดินแดนของพวกปีศาจจึงได้ก่อสงครามขึ้นและพอสู้กับราชาปีศาจหรือจอมมารไม่ได้

พวกมนุษย์ก็เลยอัญเชิญผู้กล้ามานั่นเอง...

สงครามทั้งหมดที่ทำให้ผู้คนตายกันเป็นล้าน...

นั่นก็คือความโลภของมนุษย์...

เรื่องนี้ทำให้เผ่าพันธ์ุต่างๆส่วนใหญ่ร่วมมือกับปีศาจ เผ่าที่อยู่ฝั่งปีศาจคือ เผ่าเอลฟ์ เผ่าคนแคระ เผ่าภูติ  เผ่านางเงือก  เผ่าครึ่งสัตว์และเผ่าแม่มด

ส่วนฝั่งมนุษย์มี เผ่าเทพและเผ่ามังกรที่เกรงต่อพลังผู้กล้าจึงร่วมมือด้วย

และเผ่าที่ไม่ร่วมมือกับใครคือ เผ่าออร์ค เผ่าลิซาร์ดและเผ่าโคบอลด์

จิ๊บๆ

"ที่นี่...ผู้ร้ายกลับเป็นมนุษย์เสียเองงั้นเหรอ"

เดย์นอนตรงลังสิ้นค้าพร้อมพึมพำออกมา สายตาของเขามองไปยังนกที่บินอยู่บนท้องฟ้า แดดอ่อนๆที่กระทบใบหน้าเขามันช่างทำให้รู้สึกดี

'อันดับแรกทีอาบอกว่าให้เราเข้าเป็นทหาร และให้เลื่อนระดับจนเป็นระดับแม่ทัพหรือนายพลให้ได้เพราะนั่นจะทำให้สามารถที่จะเข้าใกล้พวกอำมาตย์และรับรู้เรื่องสำคัญต่างๆได้'

เดย์คิดในใจพร้อมกับนึกไปถึงสงครามของทั้ง 4 จักรวรรดิ์ที่กำลังดำเนินอยู่ตอนนี้มาถึง 10 ปีแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีจักรวรรดิ์ไหนพ่ายแพ้

ดังนั้นเขาก็ยังพอมีเวลาที่จะสามารถไต่เต้ากลายเป็นแม่ทัพได้อยู่...

ฮี้!!

"โชคดีนะพ่อหนุ่ม"

"ขอบคุณมากครับทั้งสองคน!"

ทันทีที่เข้ามาในตัวเมืองได้ โดยทางทหารยามก็ปล่อยให้ตายายทั้งสองเอาเกวียนเข้ามาได้เพราะทั้งสองมีจดหมายข้ามดินแดน ส่วนตัวเดย์ที่เป็นคนนอกจักรวรรดิ์...

กลัวจะมีปัญหาเลยเคลื่อนย้ายวาร์ปกลายเป็นควันไปด้านในเมืองตรงซอยที่ไม่ค่อยมีคน ก่อนจะเดินออกมาเมื่อเห็นตายายทั้งสองขับเข้ามาก็โบกมือลาพวกเขาทันที

ทั้งสองก็ตกใจเล็กน้อยที่เดย์ไปอยู่ตรงนั้นตอนไหน ก่อนพวกเขาจะเลิกสนใจเรื่องนั้นแล้วทักทายโบกมือลาเดย์

เอ้อลืมบอก!ถ้าวันไหนเขาอยากกลับไปหาทีอาก็สามารถทำได้ เพราะทีอาให้แหวนสีดำมาสำหรับวาร์ปกลับไปที่ปราสาทของเธอเพื่อคอยรายงานภารกิจให้เธอตลอด

จ๊อก แจ๊กๆ!

"เร่เข้ามาๆหนังก็อบลินถูกๆค่า!"

"ร้านอาหารเพิ่งเปิกวันแรกสั้ง1เมนูแถมอีก1เมนูจ้า!"

"ร้านเสื้อผ้าเกรด C จ้าถูกมือสอง!"

เดย์มองเสียงเจี้ยวจ๊าวของพวกพ่อค้าแม่ค้า บรรยากาศพวกนี้มันช่างทำให้ชวนนึกถึงโลกเก่าเสียจริง ทีอาเคยบอกเขาว่าจะใช้พลังก็ควรระงับไว้ด้วยอย่าทำให้เป็นจุดเด่น

พวกชาวบ้านปกติจะมีระดับอยู่ที่ 30 พวกทหารยามระดับ 50 พวกทหารเกณฑ์ที่ผ่านการทดสอบระดับ 70-ขั้น1ระดับ 10(นักผจญภัยระดับ F)

ทหารยศสิบตรี - สิบเอก(คุมทหารเกณฑ์)

ระดับ : ขั้น 1 ระดับ 10 - ขั้น 1 ระดับ 100(เท่านักผจญภัยระดับ E-D)

ทหารยศจ่าสิบตรี - จ่าสิบเอก(หัวหมู่คุมทหารสิบเอกลงไปจำนวน 10 คน)

 ระดับ : ขั้น 1 ระดับ 100 - ขั้น 2 ระดับ 100(เท่านักผจญภัยระดับ C-B)

ทหารยศร้อยตรี - ร้อยเอก(นายกองคุมทหารจ่าสิบเอกลงไปจำนวน 100 คน) ระดับ : ขั้น 2 ระดับ 100 - ขั้น 4 ระดับ 100(เท่านักผจญภัยระดับ A)

ทหารยศพันตรี - พันเอก(นายพันคุมทหาร้อยเอกลงไป1000คน)

ระดับ : ขั้น 4 ระดับ 100 - ขั้น 7 ระดับ 100(เท่านักผจญภัยระดับ A-S)

ทหารยศพลตรี - พลเอก(แม่ทัพ,รองแม่ทัพคุมทหาร 1 กองทัพ)

 ระดับ : ขั้น 7 ระดับ 100 - ขั้น 10 ระดับ 100(เท่านักผจญภัยระดับ S)

(ปัจจุบันพลตรี 8 คน,พลโท 5 คน,พลเอก 3 คน)

จอมพล (ผู้บัญชาการทหาร 3 เหล่าทัพคุมทหารทุกคน)

ระดับ : ขั้น 13 ระดับ 100 

(คนปัจจุบัน : จอมพลเบอนาร์ด)

'จอมพลพลังพอๆกับเฮเซลเองแฮะ แสดงว่าพวกทีอานี่มันสัตว์ประหลาดจริงๆ'

เดย์นึกในใจเมื่อคิดถึงระดับของพวกกองทัพมนุษย์...

เพล้งง!!

"กรี๊ด!"

"หือ?"

จู่ๆในขณะที่เดย์กำลังเดินชมตลาดอยู่นั้นพร้อมสั่งหมูเสียบไม้มากินด้วย ส่วนเงินนั้นทีอาได้มอบให้เขามาจำนวนนึงแล้วแบบพอประทังชีวิตได้ 1 เดือนในกระเป๋าแหวนมิติ

เสียงเหมือนอะไรแตกดังขึ้นมาจากร้านอาหารใกล้ๆเดย์ ก่อนเสียงกรีดร้องจะตามมา 

"...ไปดูซักหน่อยละกัน"

เดย์ว่าแล้วก็เดินไปทางร้านอาหารนั่นทันที...

"ข้าอุตส่าพูดดีๆด้วยแล้วนะเชลลีน..."

ในร้านอาหารแห่งนั้นกลุ่มชายฉกรรจ์ร่างใหญ่จำนวน 5 คนพร้อมอาวุธดาบข้างกายกับสัญลักษณ์ดาบไขว้และมีตราตัวอักษร D บ่งบอกว่าพวกเขาเป็นนักผจญภัยระดับ D นั่นเอง

"ได้โปรดปล่อยฉันนะเถอะคุณมอร์ตัน..."

หญิงสาวพนักงานเสิร์ฟหน้าสวยเจ้าของเรือนผมสีดำมัดผมแกละสองข้าง กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นกับชายร่างใหญ่หัวหน้ากลุ่มคนพวกนี้ที่ใบหน้ามีรอยบากและกำลังจับแขนของเธอไว้แน่น

"มอร์ตันหยุดนะไม่งั้นข้าจะไปเรียกพวกทหาร!"

ผัวะ!!

โครม!!

"ท่านพ่อ!"

ชายชราเจ้าของร้านผู้เป็นพ่อมาจับมือมอร์ตันพร้อมกล่าวเสียงแข็งเป็นเชิงขู่เขา แต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ ลูกน้องของมันก็วิ่งมาเตะใส่ชายชราคนนั้นจนล้มคะมำ

หญิงสาวผู้เป็นลูกเห็นแบบนั้นก็ตกใจรีบจะไปช่วย แต่ก็โดนชายร่างใหญ่กระชากแขนรั้งไว้อย่างแรง

"เห้อ พวกระดับล่างนี่มันขยันสร้างเรื่องเสียจริง"

ที่มุมโต้ะนึงของร้านก็เป็นกลุ่มนักผจญภัยอีกกลุ่มที่เป็นถึงระดับ B พวกเขามีด้วยกัน 5 คนหญิงสองชายสาม

ชายหนุ่มหน้าตาดีผมน้ำตาลหัวหน้ากลุ่มเห็นการกระทำของพวกนักผจญภัยระดับ D อย่างพวกมอร์ตัน ก็ส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ

แต่ก็ไม่ใช่ธุระกงการของเขาที่จะไปช่วยพวกนั้น...

"หึ พวกทหารพวกนั้นจะทำอะไรพวกข้าได้ ฮะๆ! มานี่เชลลีน!พวกแกที่เหลือก็อย่าคิดมาจุ้นจ้านละ!"

"ปล่อยฉันนะ!ฉันจะไปดูท่านพ่อ!!"

มอร์ตันชี้หน้าพวกลูกค้าในร้าน พวกนั้นก็หลบตาไม่อยากมีเรื่องด้วย ส่วนพวกนักผจญภัยระดับB ก็ทานอาหารต่ออย่างไม่สนใจทั้งๆที่เจ้าของร้านนอนสลบเลือดกรอกปาก

แต่ในขณะที่พวกมอร์ตันกำลังหัวเราะร่าลากเชลลีนพนักวานสาวเสิร์ฟหน้าสวยออกจากร้านนั้น...

ตึกๆ...

ก็มีชายหนุ่มหน้าหล่อผมสีดำคนนึงเดินเข้ามาในร้าน แต่ตรงประตูทางเข้าระหว่างที่เขาจะสวนทางกับพวกมอร์ตัน

ฉึก!!

"เฮ้ย!!"

ตึง!

ชายคนนั้นก็ชักดาบคาตานะข้างเอวออกมา ก่อนจะนำมันมาปักลงตรงขอบประตูและเฉียดจมูกของมอร์ตันไปเพียงไม่กี่มิลลิเมตร

มอร์ตันตกใจล้มลงกับพื้นเสียงดัง นั่นทำให้เป็นที่จุดสนใจแก่คนทั่วทั้งร้าน รวมถึงพวกนักผจญภัยระดับ B ด้วย

หมับ!

"เฮ้ย!แกจู่ๆก็ทำบ้าอะไรวะวอนตายรึไง!...เอ้ะ!"

ลูกน้องของมอร์ตันเข้าดึงคอเสื้อของชายหนุ่มขึ้น แต่ก็ต้องรู้สึกแผลกใจที่ไม่สามารถยกมันลอยขึ้นมาได้

"ฮึ้ย!ไอ้หนอนนี่บังอาจทำให้ข้าขายหน้า...พวกแกฆ่ามัน!!"

มอร์ตันสั่งขึ้นด้วยความโกรธแค้นที่บังอาจมาทำให้เขาล้มอย่างน่าอาย เชลลีนเห็นมันปล่อยมือจากเธอ เธอจึงวิ่งไปดูอาการของพ่อของเธอทันที

พ่อของเธอมีนะดับแค่ 30 เหมือนชาวบ้านทั่วไป ทำให้เมื่อโดนนักผจญภัยที่มีระดับถึงขั้น 1 ระดับเกือบร้อยต่อยเข้าจึงทำให้อาการสาหัสปางตายเลยทีเดียว

เธอร้องหาตนมาช่วย คนที่มีพลังรักษาจะเป็นใครก็ได้...

แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะรักษาให้พ่อของเธอ ไอ้คนที่มีพลังรักษาน่ะมีแต่พวกนั้นกลัวหลังจากที่มอร์ตันจัดการชายคนนั้นเสร็จถ้าพวกเขาไปช่วยเธอมีหวังโดนไปด้วยอย่างแน่นอน

"ตายซะ!"

ลูกน้องคนแรกของมอร์ตันชักดาบฟันไปที่ชายหนุ่มหน้าหล่อผมดำ 

"........"

ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็หรี่ตามองเล็กน้อย ก่อนจะ...

ฟุบ!!

"อะไรกัน!"

ผัวะ!!

"อั้ก!!"

ชายหนุ่มหงายหลบอย่างง่ายดาย ก่อนเขาจะถีบคาตานะดีดหน้าของมัน และด้วยกำลังกายของชายหนุ่มจึงทำให้มันลอยกระเด็นกระแทกกับกำแพงร้านอย่างแรง

และด้วยขณะที่พวกมันรวมไปถึงมอร์ตันและคนทั้งร้านกำลังตกใจกับเหตุการณ์นั้นอยู่นั้น...

ฟุบ!!

ฟ้าวว!!

ชายหนุ่มก็ดึงคาตานะออก ก่อนจะถีบเท้าพุ่งไปหาพวกมันที่เหลือ พงกมันพอตั้งสติได้ก็ชักอาวุธฟันมาที่ชายหนุ่ม

เคร้ง!!

แต่ชายหนุ่มก็ปัดอาวุธพวกมันจนกระเด็นด้วยดาบคาตานะของเขา ก่อนจะกระแทกสองใส่คนด้านหลังจนลอย

โครม!!

พวกมันอีกสองคนที่เหลือดูเหมือนจะใช้เวทย์ไฟเล่นงานเขา ชายหนุ่มจึงสะบัดดาบใช้พลังธาตุลมจนเปลวไฟที่พวกมันก่อไปไหม้ชุดเสื้อผ้าของมันแทน

พรึบ!!

"อ๊ากก!!ร้อนๆๆ!!"

ผัวะ!!

ก่อนชายหนุ่มจะถีบพวกมันออกไปนอกร้าน เพื่อกันไฟไหม้ร้าน...

"แก...เป็นใครกัน"

มอร์ตันพอเห็นลูกน้องของตนถูกจัดการอย่างง่ายดายด้วยชั่วพริบตา เขาก็รู้สึกกลัวกล่าวถามชายหนุ่มตรงหน้าด้วยเสียงนั้นๆ

"........."

ชายหนุ่มมองหน้าขแงมันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะย่อตัวลงตั้งท่าจับดาบ...

[คุณได้สร้างทักษะกระบวนท่าอิไอ ระดับ : A]

ฟ้าววว!!!

ชายหนุ่มพุ่งถีบเท้าไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงจนยากที่คนธรรมดาจะมองเห็น

ตูมมม!!

ก่อนเขาจะกระทืบเท้าอย่างแรงเพื่อส่งแรงไปยังข้อมือที่กำลังจะกระชากคาตานะ...

ให้ทวีมีความรุนแรงมากขึ้น...

ฉัวะ!!!!

ฉูดดดด!!!

เลือดของมอร์ตันพุ่งกระฉูดกระจายไปทั่วร้านอาหาร ท่ามกลางความหวาดกลัวของผู้คนในร้าน 

ตุบ!

กรี๊ด!!

ทันทีที่ร่างของมอร์ตันร่วงลงกับพื้น ผู้คนก็หวาดกลัวกรีดร้องพากันวิ่งหนีตายออกนอกร้านจนเหือบเหยียบร้างของเชลลีนที่กอดร่างพ่อของเธอที่นอนบาดเจ็บปางตายอยู่

ตึกๆ

"...ฮึกๆ"

"......."

ชายหนุ่มหรือเดย์ไม่สนใจพวกเห็นแก่ตัวพวกนี้ที่วิ่งออกไป เขาเดินตรงมายังเชลลีน เธอก็เงยหน้ามองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เดย์เห็นอาการของพ่อของเธอ ก็ใช้เวทย์ธาตุแสงรักษาอาหารของพ่อของเธอให้ทันที เชลลีนก็ถึงกับร้องไห้ก้มกล่าวขอบคุณเดย์ทั้งน้ำตา

สิ่งเหล่านี้ทำให้เดย์อกคิดไม่ได้เลยว่า...

'มนุษย์นี่มันยากที่จะแก้ไขแล้วสินะ...ทีอา'

เดย์มองผู้คนที่วิ่งออกไป ก่อนจะเหลือบมามองพวกนักผจญภัยระดับ B อย่างช้าๆทางพวกมันเองก็มองเขาด้วยท่าทีสนใจเช่นกัน

ปล.คอมเม้นเป็นกำลังใจในการแต่งตอนต่อไปด้วยนะครับ

ปล.2 ที่มาที่ไปของการต่อสู้ของจอมมารกับผู้กล้าและ 4 จักรวรรดิ์