The Guardian of Maou เกิดใหม่เพื่อพิทักษ์จอมมาร

ตอนที่ 64 : บัญญัติที่ ๙ : ในที่สุดก็ได้เจอเธอเสียที

'ฮายอน...'

ฟู่ว

      เดย์ในร่างชุดเกราะอัสวินสีดำตัวสูงใหญ่หรือพวกมนุษย์รู้จักเขาตัวตนนี้ว่าคือ 'เดเรน ดาบนรก'หนึ่งในคู่หูนักผจญภัยระดับ S 'คู่หูดาบนรกสวรรค' ที่คู่ของเขาคือนักผจญภัยหญิงชุดอัศวินสวมหน้ากากขาว 'เทียร่า ดาบสวรรค์'

      เขาเบิกตาโพลงขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเจ้าของพลังมหาศาลตรงหน้านี้คือใคร หญิงสาวเรือนผมชมพูในชุดเกราะห์สีเงินเทาหม่นลวยลายทองกับนัยต์ตากลมโตสีฟ้า

            เธอไม่ใช่ใครที่ไหนเธอคือฮายอนคนรักของเขาที่หายไปหลังจากที่เขาสู้ชนะฮาเดสตอนนั้น...

      'เธอมาทำอะไรที่นี่กันนะ...แต่ก่อนอื่นควรรีบออกจากที่ตรงนี้คงเป็นการดีที่สุด'

      เดย์คิดในใจเมื่อมองไปรอบๆที่มีผู้คนที่มีพลังมากมายที่พร้อมจะลงมือสังหารเธอได้ถ้าพวกเขาร่วมมือกัน เขาคิดว่าเป้าหมายของฮายอนคือการสังหารสองพี่น้องมังกรนั่นและน่าจะทำการหลบหนีไปทันที

      แต่เขาก็ให้เกิดเรื่องขึ้นแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะเขายังจำเป็นต้องใช้พวกเผ่ามังกรในตอนนี้...

      'ทักษะเคลื่อนย้ายมิติ'

      วุ่มมม!!

      "พวกเขาหายไปแล้ว!"

     เหล่าอัศวินองครักษ์ในวังกล่าวขึ้นรวมถึงพวกทหารระดับนายพันและเซเบอร์ เพราะเหตุการณ์ตะกี้มันเกิดแค่เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น พวกเขาเห็นแค่เพียงเดเรนมาจากไหนไม่รู้พุ่งออกไปรับการโจมตีนั่น

      แต่พวกเขาไม่เห็นว่าใครเป็นคนที่โจมตีลงมา เป็นเพราะคลื่นพลังที่ปกคลุมนั่นมันเป็นสายฟ้าสีทองคำ...

ซึ่งคนที่ครอบครองสายฟ้าสีนี้มีเพียงแค่คนเดียว...

"ซุส..."

จักรพรรดิ์โรฮันกล่าวขึ้นเสียงเรียบด้วยความตกใจทันทีเมื่อเห็นสายฟ้านั่น ก่อนจะหันมองไปทางเหล่าเจ้าชายเจ้าหญิงมังกรทั้งสอง

"พวกเขาคงรู้เรื่องที่พวกเราจะแปรพักตร์แล้วละค่ะ..."

เจ้าหญิงเทียแมทกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดพร้อมมองจุดที่สายฟ้านั่นตกลงมา พวกเธอเห็นไม่ชัดของผู้กระทำเพราะแสงนั่น แต่ว่าคาดเดาว่านั่นน่าจะเป็นร่างจิตพลังของซุสที่ส่งพุ่งยิงตรงมาที่เธอกับท่านพี่ของเธอเพื่อหวังสังหารไม่ให้พวกเธอแจ้งข่าวกับจักรพรรดิ์โรฮัน

'เพียงแต่ว่า...ทำไมเขาถึงต้องใช้สายฟ้าอันเป็นเอกลักษณ์นี่ นั่นไม่เป็นการบอกถึงตัวตนของเขารึไงกัน'

เธอคิดในใจพร้อมมองจุดที่เป็นหลุมจากการโจมตีตะกี้ ถ้าตะกี้เธอโดนเข้าไปอาจตายได้เลยเดียว เพราะแทบไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

'แต่จะว่าไปคนชุดเกราะดำคนตะกี้พวกนักผจญภัยของพวกมนุษย์งั้นเหรอ?เหตุใดถึงแข็งแกร่งขนาดปัดป้องการโจมตีของซุสได้ละ เขาเป็นใครกันแน่...ทำไมตอนแรกเราถึงไม่รับรู้ถึงตัวตนของเขาเลยละแถมตอนนี้ก็หายไปพร้อมกับร่างจิตของซุสไปแล้ว'

เจ้าหญิงเทียแมทมองพยายามคิดเกี่ยวกับตัวตนของบุคคลตะกี้ที่ช่วยชีวิตเธอไว้รวมถึงท่านพี่ของเธอ

"เอาละทีนี้เราก็รับรู้ได้แล้วว่า...สิ่งที่พวกท่านทั้งสองบอกล้วนเป็นความจริง เดี๋ยวเรื่องราวหลังจากนี้ค่อยหารือกันทีหลัง พวกท่านช่วยไปบอกกับท่านไทฟอนได้เลยว่าพวกเรา...

...ตกลงร่วมมือด้วย"

"เข้าใจแล้วครับ/ค่ะงั้นพวกเราขอตัว"

วุ่ม!!พรึบ!!

ทั้งสองรับฟังคำกล่าวของจักรพรรดิ์โรฮันจบ ก็พุ่งบินขึ้นฟ้ากลายเป็นร่างมังกรก่อนจะบินจากไปทันทีพร้อมกับเหล่าองครักษณ์ที่แปลงบินตามไปติดๆ

"พลเอกเรฟัส...พลเอกเทียร์"

"ครับ!"

จักรพรรดิ์โรฮันเงยหน้ามองกำแพงปราสาทที่พังลงเล็กน้อยจากพลังตะกี้ทำให้บาเรียเสียหายไปบางส่วน เขากวักมือไปทางจอมเวทย์ชราที่อยู่มุมห้อง ก่อนชายชราจะพยักหน้าเข้าใจและเดินจากไป

แล้วเขาก็หันมามองพลเอกวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามกับพลเอกสาวหน้าสวยคมเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงิน ก่อนจะสั่งการกับพวกเขาทั้งสองขึ้น

"พวกเจ้าตามไปดูนักผจญภัยเดเรนคนนั้นไปที เขาอาจจะบาดเจ็บสาหัสอยู่ที่ไหนก็ได้ตอนนี้ไปช่วยเหลือเขาในฐานะผู้มีพระคุณ อีกอย่างถ้าเจอเขาก็พามาที่นี่ที...เพราะข้ามีเรื่องต้องพูดกับเขา"

"ครับ/ค่ะ!"

ฟุ่มม!!!

ทั้งสองขานรับก่อนจะหายไปทันที

ทางด้านเดย์...

เปรี้ยง!!

ณ ที่แห่งนึงที่มีปราสาทสีดำขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางดินแดนบนผิวน้ำสีดำท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดวงดาวและรอบๆก็มีแต่น้ำสีดำไกลกว้างสุดลูกหูลูกตา ราวกับเป็นดินแดนที่ไม่มีอยู่จริง...

มันก็ไม่มีอยู่จริงบนโลกจริงๆนั่นแหละ เพราะมันเป็นโลกในมิติแห่งหนึ่งที่เดย์จักรพรรดิ์มารของเราสร้างขึ้นมาไว้สำหรับมาพักผ่อนสำหรับตัวเขาคนเดียว แน่นอนว่าเวลาเบื่อๆกับการช่วยงานบริหารบ้านเมืองของทีอาเขาก็จะหนีเธอมาอยู่ที่นี่

ถึงจะโดนตามกลับไปได้ทุกครั้งก็เถอะ...

"แกเป็นใครถึงได้มาขัดขวางฉันแล้วพาฉันมาที่ไหน!"

แต่ในตอนนี้ดินแดนแห่งนี้เขากลับไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะเสียงของหญิงสาวคนนึงที่ดูแข็งกร้าวตะโกนลั่นขึ้นพร้อมกับใช้ดาบและหมัดของเธอโจมตีผลัดใส่เขาอย่างรุนแรงมาตลอด

แต่เขาก็หลบหมัดและคมดาบของเธอได้อย่างเฉียดฉิวตลอด เดย์รู้ว่าตอนนี้ร่างแยกของเดเรนนั้นมีพลังไม่มากพอที่จะหยุดเธอไว้ได้ถ้าไม่ใช่ร่างหลักของเขา

ดังนั้นจึงมีวิธีเดียว...

ตูม!!!

หมับ!

"อ้ะ!"

เดย์ในชุดเกราะสีดำพุ่งเข้าไปรับหมัดของเธอเต็มก่อนจะใช้โอกาสนี้ที่เธอกำลังงุนงงว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมหลบนั้นเข้ามาประชิดตัวเธอ ก่อนที่เขาจะ...

จับเธอเข้ามาสวมกอด...พร้อมกับกล่าวข้างหูเธอขึ้นมาเบา

"นี่ผมเอง..."

"เอ้ะ!"

ผละ!!

เธอเมื่อได้ยินเสียงของเขาก็รีบผละเขาออกพร้อมถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมองมาที่เขาที่กำลังจะถอดหมวกเกราะนั่นออก

     "...เดย์"

ปล.คอมเม้น รีวิวและแชร์เป็นกำลังใจสำหรับแต่งตอนต่อไปนะคะ