The Guardian of Maou เกิดใหม่เพื่อพิทักษ์จอมมาร

ตอนที่ 57 : บัญญัติที่ ๓ : พันโทสเวน มาโอฮัสแบน

          'ข้าดีใจที่ผู้กล้าที่ถูกอัญเชิญมา...คือเจ้า'

          พรึบ!

          "แฮ่ก...แฮ่ก"

     ในห้องนอนแห่งหนึ่งของปราสาทหรือพระราชวังแห่งจักรวรรดิ์โรฮันเนสล่า ผู้กล้าหนุ่มสะดุ้งขึ้นออกจากที่นอนสีขาวของเขาด้วยสีหน้าที่ร้อนรนเหงื่อเขาเขาไหลอาบทั่วทั้งตัว เขาหายใจถี่พร้อมกำหน้าอกเอาไว้แน่น...

          นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาฝึนถึงเธอ มันยากที่จะลืมเลือนได้...

          รอยยิ้มของเธอ เสียงของเธอมันยังก้องอยู่ในหัวใจของเขาตลอด

          แม้ตอนนี้เธอคนนั้นจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วก็ตาม...

   ถึงเวลาจะผ่านไปถึง 6 เดือนกว่าๆแล้วหลังจากที่จูเลียสเสียชีวิตไปและปรากฎผู้นำแห่งเผ่าพันธ์ุปีศาจคนใหม่ สายข่าวจากเทพที่ได้รายงานบอกกับทางทั้ง 4 จักรวรรดิ์คือฮาเดสที่เป็นถึงเจ้านรกและมีระดับถึงขั้น 30 ได้ถูกสังหารโดยว่าที่ผู้นำจักรพรรดิ์มารคนใหม่ของเผ่าพันธ์ุปีศาจ

ขนาดที่ฮาเดสยังถูกกำจัดโดยง่าย แล้วเขาตอนนี้ที่มีพลังเพียงแค่ขั้น 23 จะไปเหลืออะไรถ้าต้องสู้กับจักรพรรดิ์มารตนนั้น โชคดีแค่ไหนแล้วที่มันปล่อยเขารอดชีวิตในเหตุการณ์ที่อาณาจักรคลาวฮาร์ทนั่น

แน่นอนว่าเขาไม่ลืมว่าจักรพรรดิ์มารตนนั้นคือคนเดียวกับที่ฆ่าจูเลียส ดังนั้นเขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่จะไปฆ่าชายสวมหน้ากากคนนั้น...

          ก๊อกๆ

          "เข้ามา"

     ไนท์กล่าวบอกกับคนหน้าประตู เพราะเขารู้จากดวงตาทิพย์ของเขาว่าคนที่อยู่หน้าประตูเป็นใคร

          "ไนท์คะท่านเดียรินี่มาขอพบค่ะ"

          "เดี๋ยวผมแต่งตัวเสร็จจะลงไปครับ ขอบคุณท่านริเวอร์"

     ไนท์กล่าวขอบคุณกับหญิงสาวสวยสง่าเจ้าของเรือนผมผมบลอนด์ทองผู้อยู่ในตำแหน่งเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ์โรฮันเนสล่า เธอมองมาที่เขาพร้อมสายตาเป็นกังวลกับใบหน้าของชายหนุ่มที่แสดงออกมา 

          แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหญิงสาวที่รอเบื้องล่างดีกว่า...

          "มาช้าจังนะเธอเนี่ย"

          "โทษที..."

     หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนนัตย์ตากลมโตสีม่วงอัญมณีภายใต้ชุดกิโมโนสีชมพูสลับม่วงตัวเก่งกล่าวขึ้นกับชายหนุ่มที่กำลังเดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

          "นี่นายยังคิดถึงท่านพี่อยู่อีกเหรอ...นายไม่จำเป็นต้องกังวลก็ได้เพราะพวกเราวานาดีสไม่มีวันตายยังไงในอีกร้อยปีข้างหน้า เธอก็จะกลับมาเกิดใหม่เป็นพี่สาวของพวกฉันเหมือนเดิมแน่นอนว่าความทรงจำของเธอที่มีต่อนายก็จะอยู่ครบ"

          "แต่ฉันไม่เหมือนพวกเธอ..."

     ผู้กล้าหนุ่มกล่าวด้วยใบหน้าที่ดูเย็นชา จ้องมาที่วานาดีสสาวแห่งสาวลมหญิงสาวที่มาจากโลกเดียวกับเขาในฐานะเพื่อนสมัยเด็ก เธอชะงักเล็กน้อยกับคำพูดนั่นของเขา เธอเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงอะไร...

     ไนท์ยังคงมีอายุเท่ามนุษย์ปกติถึงจะเรียกว่าผู้กล้าก็ตามดังนั้นอายุขัยของเขาตอนนี้คงอยู่รอได้ไม่ถึงเจอหน้าจูเลียสในอีก 100 ปีข้างหน้า เขาคงจะแก่ตายก่อนและพอเกิดใหม่เขาก็จะกลายเป็นคนใหม่ที่จำอะไรในชาติที่แล้วไม่ได้เหมือนมนุษย์ปกติทั่วไป

          ดังนั้นสำหรับเขาจูเลียสก็เหมือนได้ตายจากไปแล้วจริงๆ...

          ".........."

          เดียรินี่มองเพื่อนสมัยเด็กหนุ่มด้วยแววตาที่น้อยใจเล็กน้อย...

          "เธอดูเหมือนจะรักท่านพี่มากจริงๆสินะไนท์"

          "........."

     การเงียบคือคำตอบอย่างดีของไนท์ เดียรินี่รู้สึกเจ็บข้างในอก เขาอาจไม่รู้แต่ว่าเธอนั้นไม่เคยคิดกับเขาเป้นแค่เพื่อนสมัยเด็กเลยสำหรับเดียรินี่ต่อให้มีความทรงจำกี่ชาติๆ 

          แต่ไนท์นั้นก็คือรักแรกของเธอตั้งแต่เจอหน้ากันที่โลกนั้น... 

          "ว่าธุระของเธอมาเถอะเดียร์"

     ไนท์เรียกชื่อของเธอที่โลกเก่า ชื่อเดียรินี่นั้นเป็นชื่อของในฐานะวานาดีสแห่งสายลมเพียงเท่านั้นที่ถูกเรียกมาแบบนั้นทุกๆชาติเป็นชื่อที่ผู้กล้ารุ่นแรกซึ่งเป็นบิดาของพวกเธอเป็นคนตั้งให้

          "ฉันแค่จะมาชวนเธอน่ะ...พี่ๆน้องๆของฉันทุกคนจะมารวมตัวกันที่หลุมศพของท่านพี่ใหญ่วันนี้"

          "!!!...เธอหมายถึงวานาดีสทุกคนน่ะเหรอ"

          "ใช่"

          "หมายความว่าไงไม่ใช่ว่าที่พวกเธออยู่คนละจักรวรรดิ์กันเพราะเป็นศัตรู..."

          "เธอเข้าใจผิดแล้ว"

          "...หมายความว่าไง?"

     ไนท์กล่าวถามอย่างสงสัยเขานึกว่าที่ผ่านมาที่พวกเธอสู้กันโดยเป็นตัวงแทนนักรบของแต่ละจักรวรรดิ์ เพราะไม่ชอบกันและกันเลยตัดสินใจเลือกฝั่งจักรวรรดิ์ที่เป็นศัตรูตรงข้ามกัน เพื่อพวกเธอจะได้สามารถสู้กันได้

          "พวกเราเป็นพี่น้องกันไม่เคยมีความคิดจะฆ่ากันอยู่แล้ว..."

          "งั้นที่พวกเธออยู่จักรวรรดิ์ต่างๆก็เพื่อ..."

          "มันเป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องหาผู้นำจักรวรรดิ์ที่เหมาะสมที่จะรวบรวมเผ่าพันธ์ุมนุษย์เป็นหนึ่งเดียวกันได้ ดังนั้นพวกเราจึงแยกย้ายกันเลือกอยู่ฝั่งตามความคิดของพวกเราว่าผู้นำของจักรวรรดิ์ไหนเหมาะสมที่สุด 

          แน่นอนว่าที่พวกเราสู้กันนั้นเอาจริงแน่นอนแต่เอาแค่หวังแพ้ชนะไปตามเกมส์ที่ท่านพ่อของพวกเรากำหนดขึ้นมาแค่เพียงเท่านั้น..."

          "และถ้าจักรวรรดิ์ไหนชนะก็จะได้นายไปครอบครองรวมถึงพวกเราทั้งเจ็ดคนและอาวุธผู้กล้าทั้งสิบสอง จากนั้นพวกเราก็จะไปตัดสินกับเผ่าปีศาจอีกครั้ง นั่นคือหน้าที่ที่ท่านพ่อได้บอกกับฉันมา"

     เดียรินี่กล่าวออกมาด้วยสายตาจริงจัง ไนท์พอได้ทราบความจริงก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่พอลองมาคิดอีกทีก็ไม่แปลกเพราะจูเลียสกับเดียรินี่ยังพูดคุยกันมาเยี่ยมกันได้เป็นปกติเลย อย่างกรณีของเฟรย่าวงเวทย์นั่นของเธอก็ไม่กะเอาเดียรินี่ถึงตายเหมือนกัน

          "งั้นเหรอ...ฉันเข้าใจละ ฉันขอไปด้วยละกันฉันรู้สึกมีเรื่องที่อยากจะคุยกับพี่น้องที่เหลือของเธอเสียหน่อย"

          "เธอมีอะไรกับพวกเขาเหรอ?"

          "เดี๋ยวเธอก็รู้เอง"

          "........"

     ไนท์กล่าวแค่นั้นด้วยสายตาเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เดียรินี่มองเล็กน้อยก่อนจะนำทางไปโดยมีเขาตามมาติดๆ แต่พวกเขาไม่ได้รู้เลยว่าระหว่างที่พวกเขาคุยกันนั้นเจ้าหญิงริเวอร์ก็ได้แอบฟังอยู่ตั้งแต่ต้น

ก่อนเจ้าหญิงริเวอร์จะกลายร่างเป็นหญิงสาวผมดำในชุดราตรีสีดำนัยต์ตาสีม่วงดูเจ้าเล่ห์ เธอคือลีลีสวานาดีสแห่งความมืดนั่นเอง...

          'ฮิๆท่านพี่ยังคงมองรูปลักษณ์ของข้าไม่ออกเช่นเคย แต่ไม่คิดว่าแม้แต่ผู้กล้านั่นก็ด้วย...'

          วุ่มม

          ลีลีสกล่าวในใจก่อนจะวาร์ปขึ้นไปอยู่บนยอดปราสาท...

          "ช่างเป็นเวลาที่เหมาะเจาะจริงๆเพราะมัวแต่ไปร่วมไว้อาลัยท่านพี่จูเลียสกัน งั้นที่นี้ก็ขาดผู้ปกป้องน่ะสิ"

     ลีลีสมองไปยังบ้านเมืองขนาดใหญ่ที่มีชาวบ้านและพ่อค้าต่างๆจับจ่ายใช้สอยกัน เมืองขนาดใหญ่นี้ที่ขาดผู้ปกป้องมันจะเป็นยังไงกันนะ จอมพลเบอร์นาร์ดก็ออกไปทำสงครามกับทางกองทัพของจักรวรรดิ์โซลเบนอนพลเอกทั้ง 3 คนก็มีอยู่ที่นี่แค่คนเดียว

          แต่แน่นอนว่าพลเอกสาวแสนอ่อนแอนั่นไม่มีทางทำอะไรเธอได้แน่นอน...

          "ฮิๆๆๆๆๆ!!!ไปเลยลูกแม่จงสร้างความน่ากลัวให้กับพวกโรฮันเนสล่าซะ!จักรวรรดิ์ที่จะยิ่งใหญ่มีแค่ลอมเทียร์ก็พอ!!!"

          ครืน!!!

          ก๊าซซซ!!!

          ลีลีลหัวเราะลั่นก่อนจะปล่อยควันสีดำออกมาจากร่างกายแผ่ออกไปจากยอดปราสาทไปทั่วท้องฟ้า...

          ฉัวะๆๆๆๆ!!!

          ก๊าซซซ!!

          "อะไรน่ะ!"

    แต่ว่าในขณะที่ควันน้อยๆลูกๆของเธอกำลังจะเข้าไปหาผู้คนนั้น ก็ถูกอะไรบางอย่างตัดควันนั่นจนสลายอย่างรวดเร็ว เธอเบิกตาโพลงก่อนจะสัมผัสถึงพลังมหาศาลจากทางข้างหลัง

          "อื้อ ลูกชิ้นของโรฮันเนสล่าอร่อยดีนะว่าไหม?"

          "........."

     ทันทีที่เธอหันไปก็พบกับทหารหนุ่มคนหนึ่งที่มีใบหน้าที่เธอรู้สึกคุ้นๆอย่างน่าประหลาด เขาพกดาบคาตานะไว้ข้างตัวและกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนขอบกำแพงปราสาทและกำลังกินลูกชิ้นเนื้อมอนเตอร์อย่างชิลๆพร้อมชี้ไม้ลูกชิ้นมาทางเธอ

          "เอาหน่อยไหมครับ?"

          "แกเป็นใคร..."

          ครืน...

     ลีลีสกล่าวพร้อมเดินไปหาเขาช้าด้วยสีหน้าทะมึงทึงเพราะกำลังโกรธที่เห็นเมื่อเห้นคนตรงหน้าดูเหมือนกำลังดูถูกเธอ...

          "โอ๊ะโอ๋อย่าทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นสิคนสวย ดูเหมือนจะจำผมไม่ได้นะ...ถ้าสำหรับคนที่นี่ละก็...

          ...ผมคือพันโทสเวน มาโอฮัสแบนครับ"

ปล.คอมเม้นเป็นกำลังใจในการแต่งตอนต่อไปนะคะ!