ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The Lost Zero Online : มหาสงครามราชันข้ามฟ้า

    ลำดับตอนที่ #80 : CHAPTER 74 : อาณาจักรออร์ค

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.7K
      28
      24 ธ.ค. 58

     

    CHAPTER 74 : อาณาจักรออร์ค

     

     

    ฟ้าววว!!

     


    " มองกี่ทีก็สุดยอดเลยนะคะเนี่ย...โรงเรียนเซวาเรียสเนี่ย"

     

    หญิงสาวหน้าหวานเจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนกับนัยต์ตาสีมรกตคู่หวานของเธอ  ในชุดฮันบกชุดประจำชาติของเกาหลี  หรือเธอก็คือฮยอนอา แฟนสาวผู้เล่นของชุนนั่นเอง

     

    เธอพูดขึ้นมาหลังจากดูวิวออกจากหน้าต่างของรถไฟที่ดูไฮเทคสีขาวขบวนนี้  รถไฟที่มีหน้าตาคล้ายยานอวกาศในหนังไซไฟ แต่ต่างกันแค่มันเป็นรถไฟที่มีความยาวยาวเฟื้อย  และอีกอย่างรถไฟขบวนนี้กำลังเหาะอยู่บนฟ้าพร้อมกับรางรถไฟของมัน  


    ฮยอนอาก็พูดขึ้นหลังจากที่ที่มองเห็นโรงเรียนหรูสีขาวขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเกาะลอยฟ้า  ที่มีขนาดความกว้างเหมือนกับเกาะขนาดใหญ่เลยทีเดียว  เกาะนี้มีเศษหินลอยรอบๆตัวเกาะ มียานบินบินวนไปวนมารอบตัวเกาะ....

     

    ...ทั้งหมดนั่นทำให้เห้นเป็นฉากแฟนตาซีได้ดีจริง  กับเกาะลอยฟ้าที่สวยวง่านั่นพร้อมมีรางรถไฟหลายสายไปบรรจบลงที่นี่  ซึ่งรถไฟที่พวกเธอกำลังโดยสารอยู่นี้ก็เช่นกัน

     

     

    " คอยดูนะครับพ่อผมจะเป็นที่ 1 ในชั้นเรียนให้ได้"

     

    "อื้อ พ่อเชื่อว่าลูกคนเก่งของพ่อทำได้อยู่แล้ว"

     

    "หนูจะเป็นจอมเวทย์ที่เก่งที่สุดให้ได้ค่ะคุณแม่  แล้วหนูจะเป็นจักรพรรดินีเช่นเดียวกับพี่เดียรินี่ให้ได้!!"

     

    "ต้องอย่างงั้นสิลูกแม่"

     

    เจี๊ยว จ๊าว!

     

    ในรถไฟของพวกเธอที่กำลังมุ่งไปโรงเรียนลอยฟ้านั้นก็มีผู้โดยสารจำนวนมากนั่งไปด้วย  ส่วนมากจะเป็นผู้เล่นที่เล่นกันเป็นครอบครัว และแน่นอนว่าเด็กอายุ 10 - 17 ปีมีแทบเต็มขบวน   


     

    " หนวกหูกันจริง...."

     

    เสียงชายหนุ่มคนนึงที่นั่งไขว่ข้างอยู่ข้างหญิงสาวผมสีน้ำตาล ดวงตาสีดำกลมโตน่ารักน่าชังก็บ่นขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์  เมื่อเขาได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆพวกนั้น 

     


    "แฮะ แฮะ  เพราะงี้สินะท่านชินโงจึงเป็นคนเดียวที่ไม่รับเควสของรัฐบาลในการสอนเด็กๆเลย"

     

     ฮยอนอาเห็นชินโงทำหน้าไม่สบอารมณ์แบบนั้น  ก็หัวเราะแห้งๆ  ก่อนเธอจะเหลือบมามองหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่นั่งข้างเขาที่กำลังมองสภาพโรงเรียนบนเกาะลอยฟ้าสุดแสนแฟนตาซีนั่นด้วยสีหน้าทึ่งๆ

     

    ' ว้าว  เกมส์แฟนตาซีนี่มันต่างจากพวกเกมไซไฟที่เราเล่นมากเลยนะเนี่ย...'

     

    ชุนในร่างของเบลล์ก้คิดในใจขึ้นอย่างสนอกสนใจ....

     

     

    "ฮึ  ท่าทางเธอคงจะไม่เคยเห็นเลยสินะ  แสดงนี่คงเป็นการเล่นเกมส์ครั้งแรกของเธอสินะ  บ้านนอกของแท้เลยแฮะ"

     

     ชินโงที่เหลือบมองเบลล์ที่ทำท่าสนอกสนใจมองโรงเรียนเซวาเรียส   โรงเรียนบนเกาะลอยฟ้านั่นที่เธอจะไปทำงานที่นั่นด้วยสายตาเหมือนเด็กที่มาจากชนบทมาเข้าเมืองหลวงนั่นเล็กน้อย  ก่อนเขาจะคลี่ยิ้มขึ้นแล้วพูดขึ้นมาอย่างเหน็บแนมเธอ

     

    เบลล์ฟังดังนั้นก็คิ้วกระตุกขณะที่มองวิวอยู่  ก่อนจะชักหน้ามามองเขาที่พอเห็นเธอมองกลับมาก็ทำหน้าเย้ยยันใส่เธออย่างน่าหมั่นไส้และกวนประสาทลูเชียสที่นั่งข้างฮยอนอาก็มองชินดงอย่างไม่สบอารมณ์  แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเบลล์สั่งว่าให้นั่งเฉยๆตลอด


     

    ' ไอ้หมอนี่มันจะเอาอะไรนักหนากับตูฟะ  คงมีไอ้หมอนี่คนเดียวสินะที่ไม่ได้ชอบเบลล์  เอ้งเป็นเกย์รึไงฟระ!!'   

     

    ชุนในร่างเบลล์คิดขึ้นมาในใจอย่างไม่พอใจเล็กน้อย  ที่หมอนี่ชอบหาเรื่องว่าเขาในร่างของเบลล์ตลอด  ก่อนที่ชุนในร่างของเบลล์จะทนไม่ได้จึงพูดขึ้นสวนกลับไป

     

     

    "เป็นบ้านนอกก็ดีกว่าพวกไม่เข้าสังคมแบบใครบางคนละกันค่ะ....ไม่สิ  ไม่ใช่ไม่เข้าสังคมแต่ไม่มีใครคบตังหาก น่าสงสารจริงๆนะคะ"

     

    "ว่าไงนะยัยบ้านี่ ! ฉันแค่ไม่อยากเสียเวลาคุยกับใครตังหากถ้ามันเป็นเรื่องไร้สาระ!"

     

    " เหรอคร้า~"

     

    "ก็เออน่ะสิ! ยัยบ้านี่ถ้าเธอขืนพูดมากกว่านี้ฉันจะฆ่าเธอซะตรงนี้เลยนะ!"

     

    " กลัวตายแหละแบร่!"

     

    "อยากตายจริงๆใช่มั๊ยฮะ!!!"

     

    ชายหนุ่มหน้าคมคาย เจ้าของผมดำขลับที่สวมผ้าปิดตาไว้ข้างนึง  หรือชินโง 1 ใน 4 พลเอกแห่งกองกำลังสมาพันธ์รัฐบาลชายที่เยือกเย็นที่สุด  ก็ทำขมวดคิ้วพร้อมสวนกลับคำต่อว่าของผู้หญิงตรงหน้านี้อย่างไม่สนเลยว่า  เด็กๆทั้งหลายที่นั่งมากับรถไฟขบวนนี้จะมองมาที่เขาด้วยสายตาเช่นไร

     

     

    "คุณแม่ครับดูพี่คนนั้นสิ เขาว่าพี่สาวคนนั้นด้วยละ ดูน่ากลัวจัง...."

     

     เด็กชายประมาณวัย 10 ขวบที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากพวกเขา ก็ทำหน้าดูหวาดกลัวชินโงเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุกที  พร้อมกับดึงเสื้อแม่ของเขาที่อยู่ข้างๆอย่างแน่น


     

    " อย่าไปมองลูก อย่าไปมอง" 

     

    แม่สาวของเด็กคนนั้นพอเห็นการกระทำของชินโง  ที่ว่าสวนเบลล์อย่างไม่สนว่าชายหรือหญิง พร้อมทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้น ทำให้เธอต้องปิดตาลูกชายของตนทันที

     

    "แม่ครับผู้ชายไม่ควรทำแบบนั้นกับผู้หญิงสินะครับ"

     

    "ใช่จ้ะผู้ชายที่ดีนะควร....!"

     

      เด็กชายน้อยพูดขึ้นต่อกับแม่ของเขา  ชินโงที่มีทักษะหูดีก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจส่งจิตสังหารไปทางเด็กพวกนั้นที่คอยว่าเขาตลอด 

     

    "อึก...แง้!"

     

    "แง้!!"

     

    "อ้ะ! อย่าร้องๆ!"

     

    เหล่าเด็กอายุประมาณ 10 ปีต้นๆทั้งชายและหญิงพอโดนจิตสังหารแล้วแววตาอำมหิตของชินโงเข้า  ก็หวาดกลัวและร้องไห้กันออกมายกขบวน  จนเสียงดังเอะอะแล้ววุ่นวายกันไปหมด


     

    "ท่านชินโงทำอะไรลงไปคะเนี่ย...."

     

    ฮยอนอาที่จะต่อว่าชินโงเล็กน้อย ที่เห็นเขาดูจะทำอะไรที่ไม่สมควรเข้า  ที่อาจทำให้พ่อแม่ของเด็กพวกนี้เกลียดรัฐบาลเข้าและไม่อยากส่งลูกมาเรียนที่นี่อีกเลย  แต่ไม่ทันที่ฮยอนอาจะพูดจบ...


    เบลล์ก็ลุกขึ้นจากที่นั่งนำมือห้ามฮยอนอาเล็กน้อย  ก่อนเธอจะมองค้อนๆไปที่ชินโง  แล้วเดินออกไปหาเด็กพวกนั้นที่ร้องไห้อย่างหนักจนพ่อแม่ปวดหัว

     

    ตึก  ตึก

     

    เบลล์เดินไปอย่างช้าๆ ไปหาเด็กน้อยที่ใกล้ตัวสุด  ก่อนจะย่อตัวลงมองหน้าเด็กน้อยคนนั้น...แล้วทำการลูบหัวเด็กคนนั้นพร้อมกับเอ่ยวาจาที่แสนไพเราะจนเด็กๆคนอื่นๆต้องยอมสงบตาม

     

     

    "โอ๋ โอ๋ไม่ต้องร้องนะจ้ะ  พวกเธอจะเป็นผู้เล่นที่ยิ่งใหญ่ไม่ใช่เหรอ... อย่ามาเสียน้ำตากับพลังที่ด้อยค่าแบบนี้เลย  จงเก็บน้ำตานั้นไว้ให้กับ....การฉลองชัยชนะที่พวกเธอทุกคนกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่อย่างกับที่ฝันไว้ไม่ดีกว่าเหรอ...."

     

    ฟิ้ง....

     

    คำพูดของเบลล์ราวกับเป็นคำอวยพรของนางฟ้าในความฝันของเด็กๆ  คำพูดที่แสนไพเราะและน้ำเสียงที่อ่อนหวาน  ที่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนนั้น  ทำให้ราวกับว่าไปสะกดสิ่งที่อยู่ในใจลึกๆของเด็กๆเข้าไป


    ทำให้เด็กน้อยๆทั้งหมดเหล่านั้นหยุดร้องในทันที....

     

    แต่ที่จริงเป็นเพราะทักษะลุ่มหลงของเบลล์  ที่บวกเข้ากับนิสัยและหน้าตาของเบลล์ที่ดูอ่อนโยนนั่น  ทำให้เด็กพวกนั้นทำตามได้อย่างง่ายดาย....นี่คือสิ่งที่เบลล์คิดว่าเป็นอย่างงั้น

     

    แต่ว่า....

     

    เบลล์ที่คิดว่าที่เป็นแบบนี้เพราะตัวเองใช้ทักษะลุ่มหลงนั้น   โดยหารู้ไม่ว่าเด็กพวกนี้ยังเด็กเกินไปกว่าจะโดนทักษะแบบนั้นและที่เด็กพวกนั้นหยุดร้องได้ก็เพราะความสามารถและการกระทำของเธอล้วนๆไม่เกี่ยวกับทักษะเลย 

     

    "ดีมากต้องอย่างงี้สิทุกคน  แล้วพี่จะคอยเอาใจช่วยให้พวกเธอเป็นผู้เล่นที่ยิ่งใหญ่ได้นะจ้ะ"

     

    'เป็นไงละเจ้าชินโงอึ้งละสิ  เจอพลังเราหักหน้าขนาดนี้.....!'

     

    เบลล์ที่คลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ไปทางชินโง ที่มองชิชะมาทางเบลล์อย่างไม่สบอารมณ์ที่เธอสามารถแก้ปัญหาที่เขาก่อไว้  อย่างง่ายดายเพียงคำพูดไม่กี่ประโยค  ฮยอนอาก้มองเบลล์อย่างทึ่งๆ ส่วนลูเชียสยิ้มมองเธอเล็กน้อย

     

    แต่ไม่ทันที่เบลล์จะเดินกลับที่นั่งไป  ก้รู้สึกว่ามีแขนน้อยๆมากมายมาเกาะขาเธออยู่....

     

    "พี่สาวจะไปที่โรงเรียนเซวาเรียสสินะค่ะ พี่สาวเป็นครูที่นั่นรึเปล่าคะ"

     

    "ใช่ๆ พวกผมอยากให้พี่สาวสอนพวกเรานะครับ"

     

    "พี่สาวสอนพวกเราด้วยนะ  พี่สาวเป็นครูที่นั่นใช่มั๊ย  หนูจำตราเข็มกลัดที่พี่สาวติดได้ว่าเหมือนกับของครูคนอื่นๆที่หนูเคยเห็นในนิตยสารเกมส์เลย"

     

    "พวกเราอยากได้พี่สาวเป็นครูของพวกเราค่ะ นะ นะ"

     

    "แล้วพี่สาวชื่ออะไรครับ?"

     

    "!!!........"

     

    เบลล์ที่ยิ้มอย่างเกร็งๆเมื่อเห้นเหล่าเด็กน้อยทั้งชายและหญิงมาเกาะแกะเธอ  พร้อมพูดถามเธอด้วยคำถามมากมายอย่างสนอกสนใจ  ก่อนที่จะมีเด็กหนุ่มคนนึงที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา  เขาไม่ใช่เด็ก 10 ขวบต้นๆแบบเด็กพวกนี้...

     

    แต่เป็นเด็กอายุประมาณ 17 ปี  เป็นเด็กหนุ่มหล่อหน้าเด็กๆผมดำที่แสนคุ้นเคย...

     

    ใช่เขาไม่ใช่ใครที่ไหน....

     

    "เรย์!"            

     

    "ดีครับพี่เบลล์ ฮี่ ฮี่" 






      อาณาจักรกากันโต้  (อาณาจักรเขตปกครองพิเศษของพวกAI)            

     

     

    ที่เมืองที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ  เมืองขนาดใหญ่ที่มีสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่มากมายเพื่อให้เหมาะสมกับขนาดตัวของประชาชนของที่นี่  อาคารแต่ละหลังทำมาจากอิฐบล๊อคที่แข็งแรง   ยกเว้นเพียงแต่ปราสาทขนาดใหญ่ใจกลางเมืองนี้เท่านั้นที่ทำจากโลหะทั้งหลัง

     

    ถึงเมืองจะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ  แต่ก้ไม่ได้ทำให้ประชาชนของเมืองนี้ต้องหยุดอยู่เฉยๆได้ เพียงแค่อากาศหนาวแค่นี้   เพราะร่างกายของพวกเขาปรับต่อต้านทานอากาศหนาวแบบนี้ได้เป็นอย่างดี  ด้วยรูปร่างที่ใหญ่และหนานั่น....

     

    จะสังเกตุได้ว่าผู้คนที่นี่จะมีขนาดตัวเกือบ 5 เมตรกันทั้งนั้น  และนี่ก็คือตัวเต็มวัย  แต่ถ้าเป็นเด็กแรกเกิดมาก็จะมีขนาดประมาณ  80  เซนติเมตรแล้ว...

     

    ที่เรียกว่าตัวเต็มวัย ก็เพราะ.....พวกเขาไม่ใช่มนุษย์

     

    แต่เป้นเผ่าพันธ์ออร์คอันเกรียงไกรตังหาก 


     

    "เหม่ออะไรอยู่เหรอคะชุน?"                                                     

     

    เสียงหญิงหวานใสของหญิงสาวข้างกายเขาดังขึ้น  ชุนหันไปมองก็เห็นหญิงสาวผมขาวนัยต์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคู่สวยในชุดขนสัตว์สีขาวสลับลายเสือตัวเดิมที่กำลังเดินจูงมือเขาอยู่พอเห็นเขาเดินช้าลงจึงหันมามองอย่างสงสัย

     

    หญิงสาวคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน  เธอก็คือซีลาร์  ภรรยาพยัคฆ์สาวคนแรกของเขาที่ตอนนี้กำลังพาเขาเดินซื้อของอยู่กับคนอื่นๆ  แน่นอนว่าคนอื่นๆที่ว่า...

     

    ก็คือเหล่าภรรยาที่เหลือของชุนนั่นเอง  อาลีเซีย  และเดเบียล่าที่กำลังยืนจ้องอัญมณีอยู่หน้าร้านเพชรของออร์คแก่ตัวนึงอยู่นั่นเอง 

     

    (เดเบียล่าไม่ได้สนใจหรอก  แต่โดนอาลีเวียลากไป เพราะอาลีเซียอยากให้เดเบียล่าเข้าใจความเป็นผู้หญิงมากขึ้น)


     

    "เอ่อ...ก็นิดหน่อยน่ะครับ  ผมยังสงสัยอยู่เลยว่าพวกเราเข้ามาในอาณาจักรของออร์คได้ง่ายๆอย่างงี้ได้ไง...แถมเรื่องลูน่ากับยัยมีล่านั่นอีก  ผมคิดว่าเรื่องทั้งหมดทำไมมันถึงฟลุ๊คลงเอยได้ดีแบบนี้  ราวกับมีพระเจ้ามาบันดาลช่วยเหลือเราอย่างงั้นแหละ"

     

    "แหม ชุนนี่ละก็...แต่มันก็ดีแล้วนี่คะ"

     

    "นั่นสิเนอะ"

     

    ชุนทำหน้านึกซักพักก่อนจะคิดอีกทีอย่างเห็นด้วยกับซีลาร์ภรรยาหวานใจของเขา  เพราะถ้าเรื่องมันลงเอยแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว....

     

    "แล้วเมื่อไรอาเธอร์จะทำธุระเสร็จเนี่ย  ผมอยากไปหาลูน่าแล้วนะ"   ชุนบ่นขึ้นมาต่อเมื่อนึกไปถึงภรรยาทั้งสองที่ไม่ได้อยู่ ณ ที่นี้

     

    "เดี๋ยวอาเธอร์ก็น่าจะเคลียร์กับพวกเขาเสร็จแล้วละค่ะ  ตอนนี้ฉันว่าพวกเราควรซื้อของชุดกันหนาวและยาต่างๆไปเตรียมให้ลูน่าดีกว่านะคะ"

     

     ซีลาร์พอเห็นสามีหนุ่มยังคงเป็นกังวลอยู่ก็พูดสิ่งที่พวกเขาต้องทำตอนนี้ก่อน...

     

    " อือ...ก็ได้ครับ"

     

    "งั้นไปกันเถอะค่ะ"

     

    ชุนฟังซีลาร์ที่พูดอย่างมีเหตุผลว่าตอนนี้สมควรต้องทำอะไรก่อน  ก่อนจะยอมทำตามนั้นอย่างว่าง่าย  ซีลาร์ก็ลูบหัวเขาที่ทำหน้าจ๋อย  ก่อนจะลากเขาไปที่ร้านยาที่ตั่งอยู่ข้างๆร้านที่อาลีเซียกับเดเบียล่าดูเพชรพลอยกันอยู่เพื่อซื้อยาให้ลูน่าทันที

     

    ทุกคนกำลัง...งงกันอยู่สินะว่าเกิดอะไรขึ้น...       

     

    ถ้าลองเล่าย้อนกลับไปที่ชุนกำลังโดนพวกออร์คล้อมอยู่นั้น ...

     

    ชุนที่กำลังของจะขึ้นแล้วเข้าไปพุ่งซัดพวกออร์คให้ตายๆไปซะนั้น  เช่นเดียวกับพวกออร์คที่ทำท่าจะเข้าไปจับกุมชุนข้อหาบุกเข้ามาในเขตปกครองของพวกเขาโดยไม่ได้รับอนุญาติ

     

    แต่ก่อนทั้งสองฝ่ายจะเข้าปะทะกันนั้น....

     

    "หยุดก่อนชุน!"

     

    "อ้ะ...ท่านอาเธอร์!"

     

    อาเธอร์ก็ทำการทะยานเข้ามาขวางทั้งสองฝ่ายไว้  ชุนก้ทำท่าจะต่อว่าว่ามาห้ามเขาทำไม  แต่อาเอร์ก็ไม่สนใจชุนก่อนจะหันไปมองพวกออร์คที่ชราที่สุดที่ยืนอยู่ด้านหลังที่เหมือนเป็นตัวหัวหน้านั่น

     

    ที่ตอนนี้มันเองก้มองมาที่อาเธอร์ด้วยสายตาเบิกโพลงเช่นกัน  ชุนมองทั้งสองที่มองตากันแถมเจ้าตัวออร์คแก่ยักษ์นั่นเรียกชื่อของอาเธอร์ออกมาด้วย  ทำให้ชุนพอเดาได้ว่าทั้งสองอาจจะรู้จักกัน

     

    "ไม่ได้พบกันนานนะคะ ท่านโบกัซ"            

     

    อาเธอร์ก็กล่าวทักทายขึ้น  โบกัซ หรือออร์คหัวหน้านั่นพอมองชุนกับอาเธอร์สลับกัน  ก็พอเข้าใจแล้วว่าทั้งสองคงมาด้วยกัน  พอเข้าใจดังนั้นโบกัซก็สั่งให้ลูกน้องออร์คของตนวางอาวุธลง

     

    แล้วจากนั้นอาเธอร์ก็อธิบายกับชุนเล็กน้อยว่าทำไมเธอถึงรู้จักกับพวกเขา...       


     

    "คือแบบนี้นะ..."

     

    อาเธอร์ก็เล่าให้ฟังว่า  พวกออร์คพวกนี้เป้นอดีตพันธมิตรสงครามของคิง อาเธอร์ ทวดของเธอ  ซึ่งแน่นอนว่าราชาเผ่าออร์คเป็นสหายร่วมรบกับคิง อาเธอร์  ทวดของเธอ  

     

    และพอหลังสงครามจบลงคิง อาเธอร์ได้หายสาบสูญไป  ทำให้ธรรมเนียมที่ต้องให้มนุษย์กับออร์คที่ต้องแลกเปลี่ยนกันไปเยี่ยมเยียนกันปีละครั้งนั้นต้องขาดตอนไป 

     

    ทำให้หน้าที่ของคิงอาเธอร์นั้นตกเป็นของปู่ของอาเธอร์  แต่ปู่ของเธอโดนก่อการกบฏขึ้นทำให้เขาเสียชีวิตไป  ต่อมาก็เป็นพ่อของอาเธอร์แต่เขาโดนลอบสังหารโดยภายในเวลาต่อมาด้วยฝีมือของใครก็ไม่อาจทราบ   

     

    จนในที่สุดธรรมเนียมนี้ก็ตกมาถึงรุ่นของอาเธอร์นั่นเอง

     

    ทำให้แน่นอนว่าออร์คพวกนี้ต้องรู้จักกับอาเธอร์ดี  เพราะเมื่อปีที่แล้วก่อนที่เธอจะได้พบกับชุน  เธอกับพวกรานัลก็ไปเยี่ยมเยียนออร์คเหล่านี้มาแล้ว

     


    "แล้วตกลงทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไม่ครบกำหนดซะหน่อย...แล้วผู้ชายคนนี้คือ...."

     

    "สามีของข้าเองค่ะ"

     

    "หะ....หา!"

     

    โบกัซที่พอคุยปรับความเข้าใจกับลูกน้องใหม่หนุ่มๆของตนที่เพิ่งได้รับการบรรจุเข้ามาหมาดๆทำให้ไม่รู้จักธรรมเนียมนี้ดีนักเสร็จ  ก็หันกลับมาหาอาเธอร์  เพื่อถามหาคำตอบว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้และชายคนนี้เป็นใคร


    อาเธอร์ก็ทำการแนะนำพร้อมเล่ารายละเอียดทันที  เพราะรู้ว่าโบกัซเป็นคนที่ไว้ใจได้เพราะอยู่กับราชาออร์คมาพอสมควรและเขานั้นมีอยู่ในระดับขั้น  5 เลยทีเดียว  แต่ที่ชุนไม่ได้ยินจากเสียงระบบนั้น  คงเป็นเพราะโบกัซไม่ได้มีจิตมุ่งทำร้ายชุน  เพราะเชื่อว่ายังไงลูกน้องของเขาก็จัดการได้สบายอยู่แล้ว

     

    อาเธอร์ก็ทำการเล่าเรื่องที่พวกเธอจะไปหา 'โซคิวล่า'  ปู่ของซีลาร์ที่เป็น 1 ใน  5 องครักษ์ราชันข้ามฟ้าเช่นเดียวกับคิง อาเธอร์   แต่ก่อนที่อาเธอร์จะเล่าถึงภารกิจ 7 เทพธิดาสงครามนั้น...

     

    'พูดแค่นี้พอ อย่าเล่าเรื่องของพวกเราออกไปเด็ดขาด...'

     

    เบลเลี่ยนก็พูดขึ้นมาให้อาเธอร์ได้ยิน  อาเธอร์ฟังดังนั้นก็เข้าใจ เพราะพวกมารอาจอยู่ปะปนกับพวกออร์คเหล่านี้ก็ได้  เพราะระดับของพวกมันทำเรื่องแบบนี้ได้สบายๆอยู่แล้ว  ทางที่ดีควรไปบอกกับราชาเผ่าออร์คตัวต่อตัวดีกว่า


     

    "ส่วนที่เหลือข้าอยากไปพูดกับท่าน...บารอนมากกว่า..."

     

    "อืม  คงเป็นเรื่องสำคัญมากสินะครับ  งั้นข้าขอเชิญพวกท่านทุกคนไปที่อาณาจักรของเราครับและท่านอาเธอร์  ท่านต้องไปหาท่านบารอนด้วยพอไปถึง  ข้าจะได้ทำการอนุญาติให้พวกเขา...ที่เหลือเข้ามาได้อย่างถูกต้อง  โดยไม่มีข้อกังขากับประชาชนของพวกเรา"

     

    โบกัซก็พูดถึงกฏที่ต้องทำเป็นประจำในตอนที่อาเธอร์มากับพวกรานัล   พร้อมมองพวกซีลาร์  อาลีเซีย  เดเบียล่า ที่เดินเข้ามาอย่างระหวาดระแวงก่อนพวกเธอจะได้ชุนวิ่งไปอธิบายให้ฟัง  ก็ทำให้โบกัซเข้าใจว่าพวกเขาก็คงเป็นพวกเดียวกับอาเธอร์

     

    แล้วโบกัซก็เสกรถเกวียนขึ้นมาให้พวกอาเธอร์นั่ง  ชุนก็มองอย่างแปลกใจกับเวทย์มนต์ของโบกัซ  ก่อนจะขึ้นไปนั่งพร้อมกับพวกอาเธอร์  ซีลาร์  อาลีเซีย 


    โบกัซเห็นชุนที่เล่าเรื่องอะไรบางอย่างให้พวกอาเธอร์ฟังนั้น  จนทำให้พวกอาเธอร์เบิกตาโพลงและสีหน้าเครียดขึ้น  โบกัซจึงถามขึ้นว่าเกิดอะไรขึ้น  ขณะที่ตัวเองกำลังเดินนำขบวนอยู่


     

    " คือ....พวกของเราคนนึงโดนลักพาตัวไปน่ะ" 

     

     อาเธอร์ก็บอกด้วยสีหน้ากังวลและเครียดๆ  เมื่อรู้ว่าลูน่าโดนยัยมีล่านั่นพาตัวไป  ซีลาร์กับเดเบียล่าที่ระดับสูงพอต้านยานอนหลับได้ไม่ให้นอนมากไปกว่านี้  ก็รู้สึกผิดเพราะพวกเธอทั้งสองอยู่ข้างๆกับลูน่าแท้ๆ



     

    "พวกของพวกคุณ....ใช่ผู้หญิงผมขาว ที่มีค้างคาวตัวเล็กอยู่กับตัวหรือเปล่าครับ"



     

    "ใช่ค่ะ...นั่นแหละค่ะ...หืม?"



     

    "มะกี้ว่าไงนะ!!!!x5"

     

    ชุน  อาเธอร์  ซีลาร์  เดเบียล่า  และอาลีเซียพอได้ยินโบกัซพูดแบบนั้นก้เงียบไปซักพักก่อนจะทวนคำพูดของโบกัซแล้วเบิกตาโพลงตะโกนถามโบกัซลั่นราวกับจะดึงเสื้อกระชากคอเขาอยู่แล้ว


     

    "เอ่อ...คือลูกน้องของผมติดต่อมานะครับว่าจับมนุษย์ผู้หญิงผมขาวได้  เพราะจู่ๆเธอก็โผล่มาจากไหนไม่รู้กลางลานฝึกของพวกเรา  และเห็นท่าทางเธอดูมีพิรุธจึงจับตัวเธอ...."

     

    "ทำได้ดีมาก!!! x5"

     

    "อ้ะ!...เฮ้ย!!"


    โบกัซก็ผงะไปอีกรอบเมื่อเห็นพวกเขาทั้งหมดทะยานมากระโดดกอดคอโบกัซยกเว้นอาเธอร์ที่นั่งยิ้มอยู่บนรถเกวียน    คนที่แสดงอาการออกมามากที่สุดคงเป็น....ชุนที่จูบกระหม่อมของโบกัซอย่างรัวๆ  

     

    พวกลูกน้องออร์คทำท่าจะโจมตีพวกชุน เมื่อเห้นพวกเขาทะยานมาหาผู้บัญชาการของเขา  แต่พวกเขาก้ไวเกินไปก่อนจะตั้งตัว  แต่พอเห็นว่าพวกเขาทำอะไรโบกัซนั้น  ก็ทำให้พวกออร์คเหล่านั้นขำขึ้นมาเล็กๆ


     

    " ออกไปไกลๆ มันขยะแขยงเฟ้ยเจ้ามนุษย์-*-"


    'แฮะๆ แล้วอาเธอร์ไม่ใช่มนุาย์รึไงฟะ!'

     

    โบกัซนำมืออันใหญ่หนาของชุนดึงชุนยกขึ้น  ชุนก็แปลกใจเล็กน้อยที่มีคนยกร่างเขาที่มีปราณระดับ 1000 ได้  ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ เมื่อเห็นการปฏิบัติของเขากับอาเธอร์ต่างกันราวฟ้ากับเหว

     

    ชุนก็เลิกสนใจก่อนจะมองอาณาจักรภายใต้หิมะหนาข้างหน้าที่แสนใหญ่โตนั่น  พร้อมนำนิ้วชี้ไปที่อาณาจักรนั่นทั้งๆที่โดนโบกัซยกตัวอยู่ว่า....


     

    "ยัยมีล่าเตรียมตัวตายได้!!!!!!!!!!"





    ปล.คอมเม้นนนนอ๊ากกกกก ว้อนมากกกกก

    ส่วนใครไม่รู้ว่าเรย์เป้นใคร  เรย์คือน้องชายของรีน่า  ในกลุ่มของดอม  ลัล  เรย์ และรีน่านั่นเอง   ปารืตี้แรกของชุน 


    บอกแล้วเรื่องนี้ไม่เครียด....รึเปล่า-3-


    เปลี่ยนรูปโปรไฟล์นิยายแล้วนะ  จากเดียรินี่เป็นชุน


      

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×