คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : CHAPTER 74 : อาณาจักรออร์ค
CHAPTER 74 : อาณาจักรออร์ค
ฟ้าววว!!
"
มองกี่ทีก็สุดยอดเลยนะคะเนี่ย...โรงเรียนเซวาเรียสเนี่ย"
หญิงสาวหน้าหวานเจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนกับนัยต์ตาสีมรกตคู่หวานของเธอ ในชุดฮันบกชุดประจำชาติของเกาหลี หรือเธอก็คือฮยอนอา แฟนสาวผู้เล่นของชุนนั่นเอง
เธอพูดขึ้นมาหลังจากดูวิวออกจากหน้าต่างของรถไฟที่ดูไฮเทคสีขาวขบวนนี้ รถไฟที่มีหน้าตาคล้ายยานอวกาศในหนังไซไฟ
แต่ต่างกันแค่มันเป็นรถไฟที่มีความยาวยาวเฟื้อย
และอีกอย่างรถไฟขบวนนี้กำลังเหาะอยู่บนฟ้าพร้อมกับรางรถไฟของมัน
ฮยอนอาก็พูดขึ้นหลังจากที่ที่มองเห็นโรงเรียนหรูสีขาวขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเกาะลอยฟ้า ที่มีขนาดความกว้างเหมือนกับเกาะขนาดใหญ่เลยทีเดียว เกาะนี้มีเศษหินลอยรอบๆตัวเกาะ
มียานบินบินวนไปวนมารอบตัวเกาะ....
...ทั้งหมดนั่นทำให้เห้นเป็นฉากแฟนตาซีได้ดีจริง
กับเกาะลอยฟ้าที่สวยวง่านั่นพร้อมมีรางรถไฟหลายสายไปบรรจบลงที่นี่ ซึ่งรถไฟที่พวกเธอกำลังโดยสารอยู่นี้ก็เช่นกัน
" คอยดูนะครับพ่อผมจะเป็นที่ 1
ในชั้นเรียนให้ได้"
"อื้อ
พ่อเชื่อว่าลูกคนเก่งของพ่อทำได้อยู่แล้ว"
"หนูจะเป็นจอมเวทย์ที่เก่งที่สุดให้ได้ค่ะคุณแม่
แล้วหนูจะเป็นจักรพรรดินีเช่นเดียวกับพี่เดียรินี่ให้ได้!!"
"ต้องอย่างงั้นสิลูกแม่"
เจี๊ยว จ๊าว!
ในรถไฟของพวกเธอที่กำลังมุ่งไปโรงเรียนลอยฟ้านั้นก็มีผู้โดยสารจำนวนมากนั่งไปด้วย ส่วนมากจะเป็นผู้เล่นที่เล่นกันเป็นครอบครัว
และแน่นอนว่าเด็กอายุ 10 - 17 ปีมีแทบเต็มขบวน
" หนวกหูกันจริง...."
เสียงชายหนุ่มคนนึงที่นั่งไขว่ข้างอยู่ข้างหญิงสาวผมสีน้ำตาล
ดวงตาสีดำกลมโตน่ารักน่าชังก็บ่นขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเขาได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆพวกนั้น
"แฮะ แฮะ
เพราะงี้สินะท่านชินโงจึงเป็นคนเดียวที่ไม่รับเควสของรัฐบาลในการสอนเด็กๆเลย"
ฮยอนอาเห็นชินโงทำหน้าไม่สบอารมณ์แบบนั้น ก็หัวเราะแห้งๆ
ก่อนเธอจะเหลือบมามองหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่นั่งข้างเขาที่กำลังมองสภาพโรงเรียนบนเกาะลอยฟ้าสุดแสนแฟนตาซีนั่นด้วยสีหน้าทึ่งๆ
' ว้าว
เกมส์แฟนตาซีนี่มันต่างจากพวกเกมไซไฟที่เราเล่นมากเลยนะเนี่ย...'
ชุนในร่างของเบลล์ก้คิดในใจขึ้นอย่างสนอกสนใจ....
"ฮึ
ท่าทางเธอคงจะไม่เคยเห็นเลยสินะ
แสดงนี่คงเป็นการเล่นเกมส์ครั้งแรกของเธอสินะ บ้านนอกของแท้เลยแฮะ"
ชินโงที่เหลือบมองเบลล์ที่ทำท่าสนอกสนใจมองโรงเรียนเซวาเรียส
โรงเรียนบนเกาะลอยฟ้านั่นที่เธอจะไปทำงานที่นั่นด้วยสายตาเหมือนเด็กที่มาจากชนบทมาเข้าเมืองหลวงนั่นเล็กน้อย
ก่อนเขาจะคลี่ยิ้มขึ้นแล้วพูดขึ้นมาอย่างเหน็บแนมเธอ
เบลล์ฟังดังนั้นก็คิ้วกระตุกขณะที่มองวิวอยู่ ก่อนจะชักหน้ามามองเขาที่พอเห็นเธอมองกลับมาก็ทำหน้าเย้ยยันใส่เธออย่างน่าหมั่นไส้และกวนประสาทลูเชียสที่นั่งข้างฮยอนอาก็มองชินดงอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเบลล์สั่งว่าให้นั่งเฉยๆตลอด
'
ไอ้หมอนี่มันจะเอาอะไรนักหนากับตูฟะ
คงมีไอ้หมอนี่คนเดียวสินะที่ไม่ได้ชอบเบลล์ เอ้งเป็นเกย์รึไงฟระ!!'
ชุนในร่างเบลล์คิดขึ้นมาในใจอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
ที่หมอนี่ชอบหาเรื่องว่าเขาในร่างของเบลล์ตลอด
ก่อนที่ชุนในร่างของเบลล์จะทนไม่ได้จึงพูดขึ้นสวนกลับไป
"เป็นบ้านนอกก็ดีกว่าพวกไม่เข้าสังคมแบบใครบางคนละกันค่ะ....ไม่สิ ไม่ใช่ไม่เข้าสังคมแต่ไม่มีใครคบตังหาก น่าสงสารจริงๆนะคะ"
"ว่าไงนะยัยบ้านี่ !
ฉันแค่ไม่อยากเสียเวลาคุยกับใครตังหากถ้ามันเป็นเรื่องไร้สาระ!"
" เหรอคร้า~"
"ก็เออน่ะสิ! ยัยบ้านี่ถ้าเธอขืนพูดมากกว่านี้ฉันจะฆ่าเธอซะตรงนี้เลยนะ!"
" กลัวตายแหละแบร่!"
"อยากตายจริงๆใช่มั๊ยฮะ!!!"
ชายหนุ่มหน้าคมคาย
เจ้าของผมดำขลับที่สวมผ้าปิดตาไว้ข้างนึง
หรือชินโง 1 ใน 4 พลเอกแห่งกองกำลังสมาพันธ์รัฐบาลชายที่เยือกเย็นที่สุด
ก็ทำขมวดคิ้วพร้อมสวนกลับคำต่อว่าของผู้หญิงตรงหน้านี้อย่างไม่สนเลยว่า เด็กๆทั้งหลายที่นั่งมากับรถไฟขบวนนี้จะมองมาที่เขาด้วยสายตาเช่นไร
"คุณแม่ครับดูพี่คนนั้นสิ
เขาว่าพี่สาวคนนั้นด้วยละ ดูน่ากลัวจัง...."
เด็กชายประมาณวัย 10
ขวบที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากพวกเขา
ก็ทำหน้าดูหวาดกลัวชินโงเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุกที
พร้อมกับดึงเสื้อแม่ของเขาที่อยู่ข้างๆอย่างแน่น
" อย่าไปมองลูก อย่าไปมอง"
แม่สาวของเด็กคนนั้นพอเห็นการกระทำของชินโง ที่ว่าสวนเบลล์อย่างไม่สนว่าชายหรือหญิง พร้อมทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้น
ทำให้เธอต้องปิดตาลูกชายของตนทันที
"แม่ครับผู้ชายไม่ควรทำแบบนั้นกับผู้หญิงสินะครับ"
"ใช่จ้ะผู้ชายที่ดีนะควร....!"
เด็กชายน้อยพูดขึ้นต่อกับแม่ของเขา
ชินโงที่มีทักษะหูดีก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจส่งจิตสังหารไปทางเด็กพวกนั้นที่คอยว่าเขาตลอด
"อึก...แง้!"
"แง้!!"
"อ้ะ! อย่าร้องๆ!"
เหล่าเด็กอายุประมาณ 10
ปีต้นๆทั้งชายและหญิงพอโดนจิตสังหารแล้วแววตาอำมหิตของชินโงเข้า ก็หวาดกลัวและร้องไห้กันออกมายกขบวน จนเสียงดังเอะอะแล้ววุ่นวายกันไปหมด
"ท่านชินโงทำอะไรลงไปคะเนี่ย...."
ฮยอนอาที่จะต่อว่าชินโงเล็กน้อย ที่เห็นเขาดูจะทำอะไรที่ไม่สมควรเข้า ที่อาจทำให้พ่อแม่ของเด็กพวกนี้เกลียดรัฐบาลเข้าและไม่อยากส่งลูกมาเรียนที่นี่อีกเลย แต่ไม่ทันที่ฮยอนอาจะพูดจบ...
เบลล์ก็ลุกขึ้นจากที่นั่งนำมือห้ามฮยอนอาเล็กน้อย ก่อนเธอจะมองค้อนๆไปที่ชินโง แล้วเดินออกไปหาเด็กพวกนั้นที่ร้องไห้อย่างหนักจนพ่อแม่ปวดหัว
ตึก ตึก
เบลล์เดินไปอย่างช้าๆ
ไปหาเด็กน้อยที่ใกล้ตัวสุด
ก่อนจะย่อตัวลงมองหน้าเด็กน้อยคนนั้น...แล้วทำการลูบหัวเด็กคนนั้นพร้อมกับเอ่ยวาจาที่แสนไพเราะจนเด็กๆคนอื่นๆต้องยอมสงบตาม
"โอ๋ โอ๋ไม่ต้องร้องนะจ้ะ พวกเธอจะเป็นผู้เล่นที่ยิ่งใหญ่ไม่ใช่เหรอ...
อย่ามาเสียน้ำตากับพลังที่ด้อยค่าแบบนี้เลย
จงเก็บน้ำตานั้นไว้ให้กับ....การฉลองชัยชนะที่พวกเธอทุกคนกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่อย่างกับที่ฝันไว้ไม่ดีกว่าเหรอ...."
ฟิ้ง....
คำพูดของเบลล์ราวกับเป็นคำอวยพรของนางฟ้าในความฝันของเด็กๆ คำพูดที่แสนไพเราะและน้ำเสียงที่อ่อนหวาน ที่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนนั้น ทำให้ราวกับว่าไปสะกดสิ่งที่อยู่ในใจลึกๆของเด็กๆเข้าไป
ทำให้เด็กน้อยๆทั้งหมดเหล่านั้นหยุดร้องในทันที....
แต่ที่จริงเป็นเพราะทักษะลุ่มหลงของเบลล์ ที่บวกเข้ากับนิสัยและหน้าตาของเบลล์ที่ดูอ่อนโยนนั่น ทำให้เด็กพวกนั้นทำตามได้อย่างง่ายดาย....นี่คือสิ่งที่เบลล์คิดว่าเป็นอย่างงั้น
แต่ว่า....
เบลล์ที่คิดว่าที่เป็นแบบนี้เพราะตัวเองใช้ทักษะลุ่มหลงนั้น โดยหารู้ไม่ว่าเด็กพวกนี้ยังเด็กเกินไปกว่าจะโดนทักษะแบบนั้นและที่เด็กพวกนั้นหยุดร้องได้ก็เพราะความสามารถและการกระทำของเธอล้วนๆไม่เกี่ยวกับทักษะเลย
"ดีมากต้องอย่างงี้สิทุกคน
แล้วพี่จะคอยเอาใจช่วยให้พวกเธอเป็นผู้เล่นที่ยิ่งใหญ่ได้นะจ้ะ"
'เป็นไงละเจ้าชินโงอึ้งละสิ เจอพลังเราหักหน้าขนาดนี้.....!'
เบลล์ที่คลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ไปทางชินโง
ที่มองชิชะมาทางเบลล์อย่างไม่สบอารมณ์ที่เธอสามารถแก้ปัญหาที่เขาก่อไว้ อย่างง่ายดายเพียงคำพูดไม่กี่ประโยค ฮยอนอาก้มองเบลล์อย่างทึ่งๆ ส่วนลูเชียสยิ้มมองเธอเล็กน้อย
แต่ไม่ทันที่เบลล์จะเดินกลับที่นั่งไป ก้รู้สึกว่ามีแขนน้อยๆมากมายมาเกาะขาเธออยู่....
"พี่สาวจะไปที่โรงเรียนเซวาเรียสสินะค่ะ
พี่สาวเป็นครูที่นั่นรึเปล่าคะ"
"ใช่ๆ
พวกผมอยากให้พี่สาวสอนพวกเรานะครับ"
"พี่สาวสอนพวกเราด้วยนะ พี่สาวเป็นครูที่นั่นใช่มั๊ย หนูจำตราเข็มกลัดที่พี่สาวติดได้ว่าเหมือนกับของครูคนอื่นๆที่หนูเคยเห็นในนิตยสารเกมส์เลย"
"พวกเราอยากได้พี่สาวเป็นครูของพวกเราค่ะ นะ
นะ"
"แล้วพี่สาวชื่ออะไรครับ?"
"!!!........"
เบลล์ที่ยิ้มอย่างเกร็งๆเมื่อเห้นเหล่าเด็กน้อยทั้งชายและหญิงมาเกาะแกะเธอ
พร้อมพูดถามเธอด้วยคำถามมากมายอย่างสนอกสนใจ
ก่อนที่จะมีเด็กหนุ่มคนนึงที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา เขาไม่ใช่เด็ก 10 ขวบต้นๆแบบเด็กพวกนี้...
แต่เป็นเด็กอายุประมาณ 17 ปี เป็นเด็กหนุ่มหล่อหน้าเด็กๆผมดำที่แสนคุ้นเคย...
ใช่เขาไม่ใช่ใครที่ไหน....
"เรย์!"
"ดีครับพี่เบลล์ ฮี่ ฮี่"
ณ อาณาจักรกากันโต้ (อาณาจักรเขตปกครองพิเศษของพวกAI)
ที่เมืองที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ
เมืองขนาดใหญ่ที่มีสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่มากมายเพื่อให้เหมาะสมกับขนาดตัวของประชาชนของที่นี่ อาคารแต่ละหลังทำมาจากอิฐบล๊อคที่แข็งแรง
ยกเว้นเพียงแต่ปราสาทขนาดใหญ่ใจกลางเมืองนี้เท่านั้นที่ทำจากโลหะทั้งหลัง
ถึงเมืองจะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ
แต่ก้ไม่ได้ทำให้ประชาชนของเมืองนี้ต้องหยุดอยู่เฉยๆได้
เพียงแค่อากาศหนาวแค่นี้
เพราะร่างกายของพวกเขาปรับต่อต้านทานอากาศหนาวแบบนี้ได้เป็นอย่างดี ด้วยรูปร่างที่ใหญ่และหนานั่น....
จะสังเกตุได้ว่าผู้คนที่นี่จะมีขนาดตัวเกือบ 5
เมตรกันทั้งนั้น และนี่ก็คือตัวเต็มวัย แต่ถ้าเป็นเด็กแรกเกิดมาก็จะมีขนาดประมาณ 80
เซนติเมตรแล้ว...
ที่เรียกว่าตัวเต็มวัย ก็เพราะ.....พวกเขาไม่ใช่มนุษย์
แต่เป้นเผ่าพันธ์ออร์คอันเกรียงไกรตังหาก
"เหม่ออะไรอยู่เหรอคะชุน?"
เสียงหญิงหวานใสของหญิงสาวข้างกายเขาดังขึ้น ชุนหันไปมองก็เห็นหญิงสาวผมขาวนัยต์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคู่สวยในชุดขนสัตว์สีขาวสลับลายเสือตัวเดิมที่กำลังเดินจูงมือเขาอยู่พอเห็นเขาเดินช้าลงจึงหันมามองอย่างสงสัย
หญิงสาวคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เธอก็คือซีลาร์
ภรรยาพยัคฆ์สาวคนแรกของเขาที่ตอนนี้กำลังพาเขาเดินซื้อของอยู่กับคนอื่นๆ แน่นอนว่าคนอื่นๆที่ว่า...
ก็คือเหล่าภรรยาที่เหลือของชุนนั่นเอง อาลีเซีย
และเดเบียล่าที่กำลังยืนจ้องอัญมณีอยู่หน้าร้านเพชรของออร์คแก่ตัวนึงอยู่นั่นเอง
(เดเบียล่าไม่ได้สนใจหรอก แต่โดนอาลีเวียลากไป เพราะอาลีเซียอยากให้เดเบียล่าเข้าใจความเป็นผู้หญิงมากขึ้น)
"เอ่อ...ก็นิดหน่อยน่ะครับ ผมยังสงสัยอยู่เลยว่าพวกเราเข้ามาในอาณาจักรของออร์คได้ง่ายๆอย่างงี้ได้ไง...แถมเรื่องลูน่ากับยัยมีล่านั่นอีก ผมคิดว่าเรื่องทั้งหมดทำไมมันถึงฟลุ๊คลงเอยได้ดีแบบนี้
ราวกับมีพระเจ้ามาบันดาลช่วยเหลือเราอย่างงั้นแหละ"
"แหม
ชุนนี่ละก็...แต่มันก็ดีแล้วนี่คะ"
"นั่นสิเนอะ"
ชุนทำหน้านึกซักพักก่อนจะคิดอีกทีอย่างเห็นด้วยกับซีลาร์ภรรยาหวานใจของเขา เพราะถ้าเรื่องมันลงเอยแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว....
"แล้วเมื่อไรอาเธอร์จะทำธุระเสร็จเนี่ย ผมอยากไปหาลูน่าแล้วนะ" ชุนบ่นขึ้นมาต่อเมื่อนึกไปถึงภรรยาทั้งสองที่ไม่ได้อยู่
ณ ที่นี้
"เดี๋ยวอาเธอร์ก็น่าจะเคลียร์กับพวกเขาเสร็จแล้วละค่ะ
ตอนนี้ฉันว่าพวกเราควรซื้อของชุดกันหนาวและยาต่างๆไปเตรียมให้ลูน่าดีกว่านะคะ"
ซีลาร์พอเห็นสามีหนุ่มยังคงเป็นกังวลอยู่ก็พูดสิ่งที่พวกเขาต้องทำตอนนี้ก่อน...
" อือ...ก็ได้ครับ"
"งั้นไปกันเถอะค่ะ"
ชุนฟังซีลาร์ที่พูดอย่างมีเหตุผลว่าตอนนี้สมควรต้องทำอะไรก่อน ก่อนจะยอมทำตามนั้นอย่างว่าง่าย ซีลาร์ก็ลูบหัวเขาที่ทำหน้าจ๋อย ก่อนจะลากเขาไปที่ร้านยาที่ตั่งอยู่ข้างๆร้านที่อาลีเซียกับเดเบียล่าดูเพชรพลอยกันอยู่เพื่อซื้อยาให้ลูน่าทันที
ทุกคนกำลัง...งงกันอยู่สินะว่าเกิดอะไรขึ้น...
ถ้าลองเล่าย้อนกลับไปที่ชุนกำลังโดนพวกออร์คล้อมอยู่นั้น
...
ชุนที่กำลังของจะขึ้นแล้วเข้าไปพุ่งซัดพวกออร์คให้ตายๆไปซะนั้น เช่นเดียวกับพวกออร์คที่ทำท่าจะเข้าไปจับกุมชุนข้อหาบุกเข้ามาในเขตปกครองของพวกเขาโดยไม่ได้รับอนุญาติ
แต่ก่อนทั้งสองฝ่ายจะเข้าปะทะกันนั้น....
"หยุดก่อนชุน!"
"อ้ะ...ท่านอาเธอร์!"
อาเธอร์ก็ทำการทะยานเข้ามาขวางทั้งสองฝ่ายไว้ ชุนก้ทำท่าจะต่อว่าว่ามาห้ามเขาทำไม แต่อาเอร์ก็ไม่สนใจชุนก่อนจะหันไปมองพวกออร์คที่ชราที่สุดที่ยืนอยู่ด้านหลังที่เหมือนเป็นตัวหัวหน้านั่น
ที่ตอนนี้มันเองก้มองมาที่อาเธอร์ด้วยสายตาเบิกโพลงเช่นกัน ชุนมองทั้งสองที่มองตากันแถมเจ้าตัวออร์คแก่ยักษ์นั่นเรียกชื่อของอาเธอร์ออกมาด้วย ทำให้ชุนพอเดาได้ว่าทั้งสองอาจจะรู้จักกัน
"ไม่ได้พบกันนานนะคะ ท่านโบกัซ"
อาเธอร์ก็กล่าวทักทายขึ้น โบกัซ
หรือออร์คหัวหน้านั่นพอมองชุนกับอาเธอร์สลับกัน
ก็พอเข้าใจแล้วว่าทั้งสองคงมาด้วยกัน
พอเข้าใจดังนั้นโบกัซก็สั่งให้ลูกน้องออร์คของตนวางอาวุธลง
แล้วจากนั้นอาเธอร์ก็อธิบายกับชุนเล็กน้อยว่าทำไมเธอถึงรู้จักกับพวกเขา...
"คือแบบนี้นะ..."
อาเธอร์ก็เล่าให้ฟังว่า พวกออร์คพวกนี้เป้นอดีตพันธมิตรสงครามของคิง
อาเธอร์ ทวดของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าราชาเผ่าออร์คเป็นสหายร่วมรบกับคิง
อาเธอร์ ทวดของเธอ
และพอหลังสงครามจบลงคิง อาเธอร์ได้หายสาบสูญไป ทำให้ธรรมเนียมที่ต้องให้มนุษย์กับออร์คที่ต้องแลกเปลี่ยนกันไปเยี่ยมเยียนกันปีละครั้งนั้นต้องขาดตอนไป
ทำให้หน้าที่ของคิงอาเธอร์นั้นตกเป็นของปู่ของอาเธอร์ แต่ปู่ของเธอโดนก่อการกบฏขึ้นทำให้เขาเสียชีวิตไป ต่อมาก็เป็นพ่อของอาเธอร์แต่เขาโดนลอบสังหารโดยภายในเวลาต่อมาด้วยฝีมือของใครก็ไม่อาจทราบ
จนในที่สุดธรรมเนียมนี้ก็ตกมาถึงรุ่นของอาเธอร์นั่นเอง
ทำให้แน่นอนว่าออร์คพวกนี้ต้องรู้จักกับอาเธอร์ดี
เพราะเมื่อปีที่แล้วก่อนที่เธอจะได้พบกับชุน
เธอกับพวกรานัลก็ไปเยี่ยมเยียนออร์คเหล่านี้มาแล้ว
"แล้วตกลงทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไม่ครบกำหนดซะหน่อย...แล้วผู้ชายคนนี้คือ...."
"สามีของข้าเองค่ะ"
"หะ....หา!"
โบกัซที่พอคุยปรับความเข้าใจกับลูกน้องใหม่หนุ่มๆของตนที่เพิ่งได้รับการบรรจุเข้ามาหมาดๆทำให้ไม่รู้จักธรรมเนียมนี้ดีนักเสร็จ ก็หันกลับมาหาอาเธอร์ เพื่อถามหาคำตอบว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้และชายคนนี้เป็นใคร
อาเธอร์ก็ทำการแนะนำพร้อมเล่ารายละเอียดทันที เพราะรู้ว่าโบกัซเป็นคนที่ไว้ใจได้เพราะอยู่กับราชาออร์คมาพอสมควรและเขานั้นมีอยู่ในระดับขั้น 5 เลยทีเดียว
แต่ที่ชุนไม่ได้ยินจากเสียงระบบนั้น
คงเป็นเพราะโบกัซไม่ได้มีจิตมุ่งทำร้ายชุน
เพราะเชื่อว่ายังไงลูกน้องของเขาก็จัดการได้สบายอยู่แล้ว
อาเธอร์ก็ทำการเล่าเรื่องที่พวกเธอจะไปหา 'โซคิวล่า' ปู่ของซีลาร์ที่เป็น 1 ใน 5 องครักษ์ราชันข้ามฟ้าเช่นเดียวกับคิง
อาเธอร์ แต่ก่อนที่อาเธอร์จะเล่าถึงภารกิจ
7 เทพธิดาสงครามนั้น...
'พูดแค่นี้พอ
อย่าเล่าเรื่องของพวกเราออกไปเด็ดขาด...'
เบลเลี่ยนก็พูดขึ้นมาให้อาเธอร์ได้ยิน อาเธอร์ฟังดังนั้นก็เข้าใจ
เพราะพวกมารอาจอยู่ปะปนกับพวกออร์คเหล่านี้ก็ได้
เพราะระดับของพวกมันทำเรื่องแบบนี้ได้สบายๆอยู่แล้ว
ทางที่ดีควรไปบอกกับราชาเผ่าออร์คตัวต่อตัวดีกว่า
"ส่วนที่เหลือข้าอยากไปพูดกับท่าน...บารอนมากกว่า..."
"อืม
คงเป็นเรื่องสำคัญมากสินะครับ งั้นข้าขอเชิญพวกท่านทุกคนไปที่อาณาจักรของเราครับและท่านอาเธอร์ ท่านต้องไปหาท่านบารอนด้วยพอไปถึง ข้าจะได้ทำการอนุญาติให้พวกเขา...ที่เหลือเข้ามาได้อย่างถูกต้อง โดยไม่มีข้อกังขากับประชาชนของพวกเรา"
โบกัซก็พูดถึงกฏที่ต้องทำเป็นประจำในตอนที่อาเธอร์มากับพวกรานัล พร้อมมองพวกซีลาร์ อาลีเซีย
เดเบียล่า ที่เดินเข้ามาอย่างระหวาดระแวงก่อนพวกเธอจะได้ชุนวิ่งไปอธิบายให้ฟัง ก็ทำให้โบกัซเข้าใจว่าพวกเขาก็คงเป็นพวกเดียวกับอาเธอร์
แล้วโบกัซก็เสกรถเกวียนขึ้นมาให้พวกอาเธอร์นั่ง ชุนก็มองอย่างแปลกใจกับเวทย์มนต์ของโบกัซ ก่อนจะขึ้นไปนั่งพร้อมกับพวกอาเธอร์ ซีลาร์
อาลีเซีย
โบกัซเห็นชุนที่เล่าเรื่องอะไรบางอย่างให้พวกอาเธอร์ฟังนั้น
จนทำให้พวกอาเธอร์เบิกตาโพลงและสีหน้าเครียดขึ้น โบกัซจึงถามขึ้นว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่ตัวเองกำลังเดินนำขบวนอยู่
" คือ....พวกของเราคนนึงโดนลักพาตัวไปน่ะ"
อาเธอร์ก็บอกด้วยสีหน้ากังวลและเครียดๆ เมื่อรู้ว่าลูน่าโดนยัยมีล่านั่นพาตัวไป ซีลาร์กับเดเบียล่าที่ระดับสูงพอต้านยานอนหลับได้ไม่ให้นอนมากไปกว่านี้
ก็รู้สึกผิดเพราะพวกเธอทั้งสองอยู่ข้างๆกับลูน่าแท้ๆ
"พวกของพวกคุณ....ใช่ผู้หญิงผมขาว ที่มีค้างคาวตัวเล็กอยู่กับตัวหรือเปล่าครับ"
"ใช่ค่ะ...นั่นแหละค่ะ...หืม?"
"มะกี้ว่าไงนะ!!!!x5"
ชุน
อาเธอร์ ซีลาร์ เดเบียล่า
และอาลีเซียพอได้ยินโบกัซพูดแบบนั้นก้เงียบไปซักพักก่อนจะทวนคำพูดของโบกัซแล้วเบิกตาโพลงตะโกนถามโบกัซลั่นราวกับจะดึงเสื้อกระชากคอเขาอยู่แล้ว
"เอ่อ...คือลูกน้องของผมติดต่อมานะครับว่าจับมนุษย์ผู้หญิงผมขาวได้ เพราะจู่ๆเธอก็โผล่มาจากไหนไม่รู้กลางลานฝึกของพวกเรา และเห็นท่าทางเธอดูมีพิรุธจึงจับตัวเธอ...."
"ทำได้ดีมาก!!! x5"
"อ้ะ!...เฮ้ย!!"
โบกัซก็ผงะไปอีกรอบเมื่อเห็นพวกเขาทั้งหมดทะยานมากระโดดกอดคอโบกัซยกเว้นอาเธอร์ที่นั่งยิ้มอยู่บนรถเกวียน คนที่แสดงอาการออกมามากที่สุดคงเป็น....ชุนที่จูบกระหม่อมของโบกัซอย่างรัวๆ
พวกลูกน้องออร์คทำท่าจะโจมตีพวกชุน
เมื่อเห้นพวกเขาทะยานมาหาผู้บัญชาการของเขา
แต่พวกเขาก้ไวเกินไปก่อนจะตั้งตัว
แต่พอเห็นว่าพวกเขาทำอะไรโบกัซนั้น
ก็ทำให้พวกออร์คเหล่านั้นขำขึ้นมาเล็กๆ
" ออกไปไกลๆ มันขยะแขยงเฟ้ยเจ้ามนุษย์-*-"
'แฮะๆ แล้วอาเธอร์ไม่ใช่มนุาย์รึไงฟะ!'
โบกัซนำมืออันใหญ่หนาของชุนดึงชุนยกขึ้น
ชุนก็แปลกใจเล็กน้อยที่มีคนยกร่างเขาที่มีปราณระดับ 1000 ได้ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ เมื่อเห็นการปฏิบัติของเขากับอาเธอร์ต่างกันราวฟ้ากับเหว
ชุนก็เลิกสนใจก่อนจะมองอาณาจักรภายใต้หิมะหนาข้างหน้าที่แสนใหญ่โตนั่น
พร้อมนำนิ้วชี้ไปที่อาณาจักรนั่นทั้งๆที่โดนโบกัซยกตัวอยู่ว่า....
"ยัยมีล่าเตรียมตัวตายได้!!!!!!!!!!"
ปล.คอมเม้นนนนอ๊ากกกกก ว้อนมากกกกก
ส่วนใครไม่รู้ว่าเรย์เป้นใคร เรย์คือน้องชายของรีน่า ในกลุ่มของดอม ลัล เรย์ และรีน่านั่นเอง ปารืตี้แรกของชุน
บอกแล้วเรื่องนี้ไม่เครียด....รึเปล่า-3-
เปลี่ยนรูปโปรไฟล์นิยายแล้วนะ จากเดียรินี่เป็นชุน
ความคิดเห็น