ลำดับตอนที่ #68
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : CHAPTER 62 : ออฟไลน์ครั้งที่ 3 (6)(สิ้นสุด)
CHAPTER 62 : ออฟไลน์ครั้งที่ 3 (6)(สิ้นสุด)
6.00 น.
ประเทศไทย
ณ สนามบืนสุวรรณภูมิ
ครืน~
ที่รันเวย์ของสนามบินสุวรรณภูมิของประเทศไทย เครื่องบินลำยักษ์ของสายการบินเกาหลีก็ได้ทำการร่อนลงมาทีรันเวย์ยางมะตอยของสนามบินของประเทศไทยในที่สุด
ครืน~
ฟืด...
ช่องทางเดินจากสนามบินได้เข้ามาเชื่อมต่อกับประตูทางออกของตัวเครื่องบินอย่างช้าๆ
ติ๊ง!ต่อง!
<ทางสายการบินโซลแอร์ไลน์ ได้นำพาท่านผู้โดยสารทุกท่านมาถึงประเทศไทยเป็นอันที่เรียบร้อยแล้ว
ขอขอบคุณทุกท่านที่มาใช้บริการสายการบินของเรา ผมกัปตันลี ชองแซ ขอให้ทุกท่านท่องเที่ยวอย่างสนุกครับ>
ตึก ตึก
จ๊อก! แจ๊ก!
เสียงของผู้โดยสารนับร้อยต่างเดินทยอยกันออกมาจากตัวเครื่อง พร้อมเสียงประกาศจากกัปตัน และเสียงพูดคุยของเหล่าผู้โดยสารที่กำลังตื่นเต้นกับการมาท่องเที่ยวประเทศนี้....
"นี่สินะ...ประเทศของชุน"
เสียงของหญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวใบหน้าหวาน ภายใต้แว่นกันแดดสีดำ พร้อมสวมหมวกแก๊ปปิดบังตัวเอง
"ฮยอนอา! ฮยอนอา!"
"อุ้!"
หญิงสาวผมสีน้ำตาลพอลงจากเครื่องมาก็ต้องรีบเอาหนังสือนิตยสารขึ้นมาแกล้งอ่านและดึงหมวกแก๊ปลงมาเพื่อปิดบังใบหน้าของตัวเองทันที
เมื่อเธอเห็นเหล่าแฟนคลับของเธอมามุงพร้อมเรียกตะโกนอยู่หลังเส้นเชือกและพวกรปภ.ที่ยืนกันไม่ให้พวกเขาเข้าข้ามเส้นเชือกนี้มา
"แฮะ แฮะ ดีนะที่พวกเขาจำเราไม่ได้ ถ้าจำได้เราจะไปพบชุนลำบากแน่เลย"
หญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวที่ใส่หมวกแก๊ปและแว่นกันแดดนั่น หรือก็คือฮยอนอาที่กำลังปิดบังตัวตนอยู่นั่นแหละ
เธอพอเห็นเหล่าแฟนคลับต่างตะโกนร้องเรียกหาเธอ แถมยังมีโชว์ป้ายอลังการแบบนั้นด้วย จึงทำให้เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไม่ได้โชว์ตัวให้พวกเขาเห็น
แต่เรื่องของชุนต้องมาก่อน เธอจึงได้แต่หัวเราะแห้งๆเป็นเชิงขอโทษเหล่าแฟนคลับพวกนั่น
"เอ้า! ฉันไปเอากระเป๋าให้แล้ว แล้วพี่ชุนของเธออยู่ไหนละ?"
เจ๊ฮัน ผู้จัดการกระเทยสาว(สาวเรอะ-_-) ส่วนตัวของเธอก็เดินเข้ามาหาพร้อมกระเป๋าสัมภาระสองใบ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือกระเป๋าของฮยอนอานั่นแหละ
"งั้นเดี๋ยวหนูจะลองโทรถามเค้าดูนะคะ...เอ๋?"
ตะดึ้ง!
ฮยอนอาที่ทำท่าจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาแฟนหนุ่ม ก็ต้องเลิกคิ้วไปแปปนึงเมื่อเห็นมีข้อความเข้ามา
"ชุนนี่เอง ฮิ ฮิ^^"
ฮยอนอาพอชื่อผู้ส่งเป็นชื่อของแฟนหนุ่มตัวเอง ก็ยิ้มหน้าแดงด้วยท่าทางน่ารัก ก่อนจะเปิดข้อความขึ้นมาดู
<ถึง ฮยอนอาแฟนสุดน่ารักของผม
- ผมจอดรถรออยู่หน้าสนามบินแล้วครับ อิ อิ^^
จาก ชุนแฟนสุดหล่อของคุณ>
"เขาว่าไง?"
เจ๊ฮันเลิกคิ้วถามขึ้น เมื่อเห็นฮยอนอาดูมือถือไปยิ้มไปจนน่าหมั่นไส้เล็กๆ
หมับ!
"เอ๋!?"
"ไปกันเถอะค่ะ หนูไม่อยากให้เค้ารอนาน ฮิ ฮิ"
ฮยอนอาว่าจบก็จับมือผู้จัดการของตนพาวิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่นิ้มระรื่นทันที
ตึก ตึก!
"แฮ่ก...แฮ่ก...ในที่สุดก็สลัดพวกรถสายตรวจพวกนั้นได้ซักที ฮยอนอาครับ...คุณรู้มั๊ย..คุณเกือบทำผมติดคุกแล้วนะเนี่ย..."
เสียงชายหนุ่มหน้าหล่อคนนึงดังขึ้น ขณะที่เขากำลังยืนพิงกับรถสปอร์ตคันหรูของเขาด้วยสภาพเหงื่อท่วมตัว...
เพราะตื่นเต้นและหวาดเสียวจัด กับการขับรถซิ่งหนีรถตำรวจที่ไล่กวดเขาเพราะฝ่าไฟแดงก่อนหน้านี้
"ชุนจริงด้วย!!"
ตึก ตึก!
"หือ?เฮ้ย!!!"
โครม!!
แต่ขณะที่ชุนกำลังยืนพิงนั่งพักหายใจรอแฟนสาวอยู่นั้น เสียงหวานใสน่ารักๆก็ดังขึ้น น้ำเสียงแบบนี้ทำให้ชุนรู้ทันทีว่าคือใคร
เขาจึงหันไปมองตามเสียงนั่น...แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งตกใจ
เมื่อเห็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลสวมแว่นกันแดด สวมหมวกแก๊ปนั่นวิ่งเข้ามาและกระโดดตัวลอยพุ่งมาที่เขาทันที
ชุนที่ตั้งตัวไม่ทันก็โดนเธอชนเข้าไปเต็มๆ แล้วพวกเขาทั้งสองก็กลิ้งตกเขัาไปในเบาะที่นั่งรถสปอร์ตเปิดประทุนคันหรูของชุนทันที
"เธอคือ...อือ!/อืม..."
ชุนที่นอนอยู่ที่เบาะที่นั่งนั้นปรือตาขึ้น พร้อมมองไปที่หญิงสาวที่นอนทับเขาอยู่ เขาไม่เห็นหน้าเธอชัดๆเลยไม่รู้ว่าเธอใช่แฟนสาวของเขารึเปล่า จึงเอายถามขึ้น
แต่ไม่ทันที่ชุนจะถามจบ หญิงสาวคนนี้ก็นำริมปากของเธอมาประกบริมฝีปากของชุนทันทีพร้อมกอดเขาแน่น
ชุนในตอนแรกก็สะดุ้งตกใจ แต่จำรสจูบจากริมฝีปากที่แสนคุ้นเคยนี่ได้ จึงรู้ได้ในทันทีว่า...หญิงสาวคนนี้คือ...
ฮยอนอาแฟนสาวของเขา...
"อืม../อือ"
ชุนจึงตอบรับรสจูบนั่นทันที พร้อมนำมือทั้งสองของตนโอบเอวของหญิงสาวไว้และกอดเธอแน่น
"แฮ่ก....แฮ่ก...ยัยฮยอนอา! ทิ้งฉันเฉยเลยนะยะ....วั๊ย!!พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย!!!
เจ๊ฮันที่โดนฮยอนอาปล่อยมือทิ้งไว้ตอนไหนไม่รู้ พอวิ่งตามมาทันพร้อมกระเป๋าสัมภาระสองใบนี่ด้วยสภาพเหนื่อยหอบ...
ก็ต้องสะดุ้งร้องตกใจออกมา เมื่อเห็นฮยอนอากับชายหนุ่มแฟนของเธอที่เหมือนในรูปเปี๊ยบ...
...กำลังนอนกอดจูบกันอย่างดูดดื่มเสียงดังจ๊วบจ๊าบ แบบไม่อายใครที่กำลังมองพวกเธออยู่เลยแม้แต่น้อย
".....เดี๋ยวนี้หัดเริ่มก่อนแล้วเหรอครับ..หืม..ฮยอนอา^^"
ชุนที่ถอนริมฝีปากออกมาจากเธอ ก็ยิ้มมองเธออย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมนำมือลูบไปตามใบหน้าของเธอ ก่อนจะเข้าไปหอมแก้มเธออีกซักฟอด
จุ้บ
"อ้ะ...ก็ฉันดีใจนี่นา...ที่ได้เจอชุนจริงๆในโลกจริง..."
ฮยอนอาก็สะดุ้งกับการที่เขาหอมเล็กน้อย (แถมไม่สนใจเจณฮันด้วย) ก่อนจะเปลี่ยนท่ามานั่งที่เบาะอย่างดีๆ แล้วพูดอย่างอายๆแบบไม่กล้าสบตาชุน
"....ไม่ใช่แค่คุณคนเดียวหรอกนะที่ดีใจ...ผมก็ดีใจเหมือนกันที่ได้เจอคุณบนโลกจริง...แถมในเกมส์ผมก็ว่าคุณสวยแล้วนะ....แต่ตัวจริงกลับสวยยิ่งกว่าซะอีก"
ชุนก็เปลี่ยนมาเป็นท่านั่งปกติ พลางนำมือเข้าไปลูบตามเส้นผมของฮยอนอาอย่างแผ่วเบาพร้อมพูดคำหวานๆใส่เธอ จนเธอหน้าแดงก่ำ
"ยะ...อย่าชมตรงๆแบบนั่นสิ...คนบ้า..อ้ะ!วั๊ย!"
หมับ!
"ฮึ่ย!คุณนี่มันน่ารักจริงๆเลยให้ตายสิ ผมโชคดีมากนะเนี่ยที่มีคุณเป็นแฟน!"
ชุนเห็นท่าทางของฮยอนอาที่เขินอย่างน่ารัก พร้อมทำท่าเอียงอายไปมามันก็ทำให้ชุนอดไม่ได้ ที่จะเข้าไปกอดเธอราวกับว่าเธอเป็นตุ๊กตาลูกแมวน้อยของเขา
"น่ารักๆ>\\\\<"
"....."
ฮยอนอาก็ทำได้แต่หน้าแดงและยอมให้เขากอดได้อย่างหนำใจ เพราะตอนนี้เธอเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"อะแฮ่ม!!"
"หือ?....เหี้*กระเทย!!!"
"ห๊า!จะทำท่าตกใจเหมือนเห็นผีทำไมกันยะ!!กระเทยก็คนนะยะ!!"
เจ๊ฮันพอเห็นการแสดงออกของสองคู่รักนี่มันชักจะมากเกินไปแล้ว แถมคนก็มองดูอยู่ด้วย หล่อนจึงไปขัดทันที...
แต่ชุนพอเห็นเธอเข้าก็สะดุ้งถอยหลังหนีเธออย่างเสียมารยาท จึงทำให้เจ๊ฮันฉุนขึ้นมาทันที ฮยอนอาเห็นแบบนั้นก็หัวเราะแห้งๆเข้าไปห้ามกลัวชุนจะโดนกระทืบตายทันที
แล้วพอเห็นเจ๊ฮันสงบอารมณ์ได้แล้ว...
ฮยอนอาก็ทำการแนะนำเธอให้ชุนมันที ชุนพอรู้ว่ากระเทยนางนี้เป็นผู้จัดการที่เคารพรักของแฟนสาว ก็ยกมือขอโทษขอโพยทันที เจ๊ฮันก็อภัยให้เพราะเห็นแก่หน้าสุดหล่อของชุน
"แล้วเรื่องที่พักของ..."
"ไม่ต้องห่วงครับ ผมสั่งให้คนของผมจัดห้องให้แล้ว เชิญไปพักที่คฤหาสถ์ของผมได้เลยครับ"
เจ๊ฮันที่จะถามขึ้นเกี่ยวกับที่พักก็พูดไม่ทันจบ ชุนก็พูดเคลียร์จนหมด ก่อนจะยิบตาไปให้ฮยอนอา เธอก็สะดุ้งหน้าแดง เพราะถ้าเขาชวนไปที่บ้านแบบนี้แสดงว่าเขาต้องการที่จะ....
"งั้นก็ไปกันเลยครับ สู่คฤหาสถ์รัษฎีการ์ของผม!"
ณ คฤหาสถ์ตระกูลรัษฎีการ์(บ้านชุน)
" นี่ค่ะ ไฟล์ข้อมูลที่คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงสั่งให้ไปเอามาค่ะ"
ที่คฤหาสถ์หรูสไตล์อังกฤษของครอบครัวของชุน ตอนนี้ที่ห้องทำงานของคุณพ่อของชุน ก็ได้มีกลุ่มคนยืนอยู่ภายในห้องนี้ถึงสี่คน
ซึ่งก็มี ชาญชัย(พ่อชุน) ดร.ชิโนมิยะ(แม่ชุน) แฟรงค์(หัวหน้าบอร์ดี้การ์ด) และมณีเจ้าของเสียงที่พูดขึ้นเมื่อกี้
"ทำได้ดีมากมณีสมเป็นเธอจริงๆ แล้วบาดเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า ได้ข่าวว่าได้ปะทะกับพวกมันด้วยนี่"
ชายวัยกลางคนแต่ใบหน้ายังคงหล่อดูหนุ่มคล้ายๆกับชุน ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวสีแดงดูมีอำนาจพูดขึ้น พลางมองไปใบหน้าของมณีที่ดูซีดๆ
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวไปนอนพักก่อนนะคะ"
"อ้ะ"
แอ๊ด...
ปึง!
ชาญชัยทำท่าจะห้าม แต่ดูเหมือนเธอจะทำเป็นไม่ได้ยินแล้วก็เดินออกไปทันที ดร.ชิโนมิยะ พอทราบว่าเธอต้องบาดเจ็บอยู่แน่....
จึงเหล่มองไปทางแฟรงค์หัวกน้าบอร์ดี้การ์ดของตน เป็นเชิงสั่งว่าให้ไปดูแลเธอหน่อย หาคนมาทำแผลให้เธอด้วย
หงึก....
แอ๊ด...
ปึง
แฟรงค์ผงกหัวรับคำสั่งจากนั้นก็เดินออกจากห้องตามมณีไปทันที ชาญชัยพอเห็นแฟรงค์เดินจากไปแล้วเหลือแค่เขากับภรรยาสองคน
เขาจึงถอนหายใจขึ้นแล้วหยิบแฟลชไดร์ฟที่มณีไปเอามาขึ้นมาดู....
"คุณคิดว่าคนในตระกูลเราทั้งสองจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้รึเปล่า..."
ชาญชัยถามภรรยาสาวขิงตนขึ้น ที่ตอนนี้ก็มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นเดียวกับเขา ชิโนมิยะพอฟังคำพูดของคนเป็นสามีก็สีหน้าหดหู่ขึ้น
"ฉันไม่รู้....แต่ฉันอยากยุติเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด....ฉันไม่อยากให้ใครต้องเดือดร้อนกับเรื่องนี้ไปด้วย โดยเฉพาะ....ลูกชุนของพวกเรา..."
ชิโนมิยะพูดพลางดูกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต้ะสามี มันเป็นรูปที่มีคนในภาพถึงหกคน....มีเธอ มีสามีของเธอ ชุนในตอนเด็ก ชายและหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่ง....
และเด็กผู้หญิงตัวพอๆกับชุนในตอนนั้น....ที่ยืนให้ชุนตัวน้อยนั่นนำดอกไม้ปักผมของเธออยู่...
"อะ...อึ้ก!ขะ..ขอบคุณค่ะแฟรงค์ คุณคาสึฮะ "
"ไม่เป็นไรหรอก...แต่อันตรายจริงนะเล่นโดนยิงเข้าท้องแบบนี้ คราวหน้าคราวหลังก็ระวังด้วยละมณี"
"ค่ะ...คุณคาสึฮะ"
ที่ห้องนอนหรูของมณี ที่ดูออกแนวอึมครึมเพราะเป็นห้องออกแนวโทนสีดำ และห้องของเธอก็เต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์ถึง4เครื่องและสายไฟฟ้าระโยงระยางเต็มไปหมด
ทำให้แฟรงค์ต้องทำการเก็บกวาดเคลียร์พื้นที่ให้ จะได้ให้คุณหมอสาวประจำคฤหาสถ์หลังนี้ทำการรักษามณีได้สะดวกขึ้น
และหลังจากคุณหมอสาวนำกระสุนออกมาจากท้องมณีเสร็จ ก็ทำการเย็บแผลทันที มณีที่กัดฟันอดทนด้วยสีหน้านิ่งๆมาตลอดก็โค้งเป็นเชิงขอบคุณ
"กินยานี่แล้วก็นอนซะนะ เพราะอีกเดี๋ยวคาดว่าไข้ของเธอกำลังจะมาแน่ๆ"
"......"
"งั้นก็นอนซะนะ ฉันไปละ"
แอ๊ด...
ปึง
คุณหมอสาวคาสึฮะพูดจบ ก็วางยาลงในมือมณีก่อนจะกล่าวลาและเดินออกตากห้องไปพร้อมกับแฟรงค์ทันที
บรืน~
"ดูเหมือนคุณชุนจะกลับมาแล้วละ"
"!!!"
แฟรงค์เอ่ยขึ้นพลางมองไปที่เสียงรถยนต์ดังขึ้นที่หน้าประตูทางเข้าใหญ่ของคฤหาสถ์
คาสึฮะพอได้ยินว่าชุนนายน้อยประจำคฤหาสถ์กลับมาก็สะดุ้งขี้น แล้วหน้าแดงลุกลี้ลุกลนทันที
"งะ..งั้น แฟรงค์ฉันขอตัวไปจัดการเอกสารที่ห้องแล้วนะ ราตรีสวัสดี!!"
ฟ้าวว!!ตึก ตึก!!
"...อ่า...ครับ"
แฟรงค์มองคุณหมอสาวหน้าหวาน ผมดำยาวที่มัดหางม้าลุกลี้ลุกลนวิ่งขึ้นไปด้วยท่าสีหน้าเรียบเฉย เพราะรู้ว่าเธอลุกลี้ลุกลนหนีอะไรอยู่
เธอคงไม่อยากเจอชุน เพราะกลัวว่าจะโดนทำเรื่องแบบทุกทีอีก....
ใช่จากนิสัยอย่างชุนคงไม่ปล่อยหมอสาวหน้าหวานคนนี้ไปอยู่แล้ว เธอเคยมีอะไรกับชุนนับครั้งไม่ถ้วน
ถึงชุนจะป้องกันทุกครั้งแต่เธอที่รู้ว่าชุนทำไปแบบนั้นเพราะหวังที่จะเริงรมณ์กับร่างกายของเธอเพียงเท่านั้นแต่ไม่ได้มีใจอะไรให้เธอเลย
ถึงเธอจะรักชุนก็ตามทีในใจลึกๆ แต่ก็รู้ว่าคงไม่มีทางเป็นหญิงสาวในหัวใจของชุนได้ เธอจึงพยายามเลี่ยงการพบเจอเขาตลอดนั่นเอง
เพื่อจะได้เลิกรักเขาให้ได้....กับผู้ชายแบบนี่
*****(บอกไว้ก่อนนะครับชุนมันไม่ใช่คนดีอย่างที่คิด มันแค่สนใจใครก็จะพยายามทุกวิถีทางให้ได้คนคนนั้นมา แต่มันก็มีสาเหตุอยู่ที่มันเป็นคนอย่างงี้ และในภาคแรกตอนใกล้จบ ชุนจะกลายเป็นคนดีเลิกเจ้าชู้ไปในทันที แต่ยังไงมันก็ฮาเรม ได้สาวคนใหม่มาด้วยความไม่ตั้งใจนั่นแหละ เพราะคนดีเกินสาวเลยหลง)
แอ๊ด~
"กลับมาแล้ว~ อ้าวไงแฟรงค์"
ชุนพอได้คนรับใช้เปิดประตูให้เข้ามา พอเห็นหัวหน้าบอร์ดี้การ์ดคนสนิทของพ่อจึงทักขึ้น
"ยินดีต้อนรับกลับครับคุณชุน....ผู้หญิงทางนี้...คงเป็นคุณฮยอนอาที่คุณบอกสินะครับ"
แฟรงค์เอ่ยต้อนรับนายน้อยของบ้านทันที ก่อนจะเหลือบมองหญิงสาวหน้าหวานที่อยู่ข้างๆชุน และกระเทยข้างๆอีกหนึ่งจึงพอเดาได้ว่าเป็นใคร เพราะชุนได้แจ้งก่อนหน้านั้นแล้ว
"ใช่แล้วละ เธอคือฮยอนอานักร้องสาวเกาหลีที่กำลังดังตอนนี้ เธอเป็นแฟนชั้นเองแหละ เป็นไงชั้นเจ๋งใช่มั๊ยล่าแฟรงค์ ฮ่า ฮ่า!"
"ชุน...บ้า จะไปอวดเขาทำไมคะ.."
"อ่าครับ...นั่นกระเป๋าสัมภาระสินะครับ งั้นผมจะเอาไปไว้ในก้องที่เตรียมให้นะครับ"
ชุนที่กำลังหัวเราะอวดแฟนสาวอยู่นั้น ก็โดนฮยอนอาทำหน้างอนใส่เล็กน้อย เขาก็เลยไปหอมแก้มเธออย่างหมั่นเขี้ยว
ก่อนจะเห็นแฟรงค์ที่ทำท่าจะยกกระเป๋าของฮยอนอากับของเจ๊ฮันขึ้นไป จากมือของเจ๊ฮัน(เจ๊ฮันมองแฟรงค์ตาละห้อยตอนนี้)
ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงร้องห้ามแฟรงค์ขึ้น...
"เดี๋ยวแฟรงค์ชั้นเปลี่ยนใจและ!"
"ครับ?"
แฟรงค์ก็หันมาเลิกคิ้วอย่างสงสัย ขณะกระเป๋าทั้งสองอยู่ในมือแล้ว
"ชั้นเปลี่ยนใจและ...เอากระเป๋าของฮยอนอาไว้ที่ห้องของชั้น คืนนี้ชั้นจะนอนด้วยกันกับเธอ"
ห้องรับประทานอาหาร
"แหม~ชุนลูกแม่ไปทำบุญอะไรมาละเนี่ย ถึงสามารถได้เป็นแฟนกับคนดังอย่างหนูฮยอนอาได้ละเนี่ย^^"
หลังจากที่จัดกระเป๋าไปวางในห้องให้ฮยอนอากับผู้จัดการของเธอเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าตอนบอกว่าจะให้ฮยอนอานอนด้วยกันกับชุนนั้น...
เจ๊ฮันผู้จัดการของฮยอนอาก็โวยลั่นทันที ส่วยฮยอนอาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าชุนจะต้องทำแบบนี้จึงไม่ได้โวยวายอะไร...
....ได้แต่ยืนหน้าแดงแจ๋เหล่มองชุนอย่างเขินอายเท่านั้น เพราะเธอคิดว่าเรื่องแบบนี้มันไม่แปลกสำหรับคนที่รักกัน (ความคิดซื่อๆของฮยอนอา เธอก็คล้ายๆเดเบียล่าแหละ แต่ไม่หนักเท่าเดเบียล่า)
"หนูจะนอนกับชุนเค้าค่ะพี่ฮัน..."
แค่เพียงประโยคนี้ประโยคเดียว ที่หลุดออกมาจากปากของฮยอนอา ก็ทำให้เจ๊ฮันเบิกตาโพลงทันที ก่อนจะเป็นลมล้มพับไป...
ฮยอนอาเห็นแบบนั้นก็แตกตื่นวิ่งเข้าไปดูทันที ชุนก็ทำได้แค่หัวเราะแห้งๆ แล้วสั่งแฟรงค์ไปตามคาสึฮะมาดูแลทันที
หมอสาวคาสึฮะก็ทำท่าจะไม่ลงมาตอนแรก เพราะไม่อยากเจอชุน...
แต่ก็ต้องทำใจยอมลงมาในที่สุดเพราะเป็นหน้าที่ แต่พอลงมาก็เห็นชุนพูดคุยกระหนุงกระหนิงเป็นภาษาเกาหลีกับสาวคนหนึ่งอยู่ เธอก็โล่งอกที่ดูวันนี้ชุนอาจจะไม่ทำอะไรเธอแล้ว...
แต่ในใจลึกๆเธอก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่เห็นชุนกำลังมีความสุขกับสาวคนอื่น ทำให้เธอจ้องมองฮยอนอาพอสมควรก่อนจะตกใจเพราะจำหน้าเธอได้ว่าเธอคือฮยอนอานักร้องสาวเกาหลีชื่อดัง
ก่อนจะสะบัดหน้าเลิกสนใจ...
เพราะคนระดับชุนจะไปควงสาวระดับฮอลลีวู้ดตอนไหนคนไหนก็ได้สบายอยู่แล้ว ก็เขาหล่อ รวย เก่งสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่างขนาดนั้น...
เธอจึงเลิกสนใจและไปดูแลเจ๊ฮันที่สลบอยู่ทันที
จากนั้นชุนก็พาฮยอนอาไปทักทายคุณพ่อคุณแม่ ก่อนพวกเขาทั้งสี่จะมานัางกินข้าวพร้อมกันที่ห้องรับประทานหรูนี่...
ที่โต้ะกินข้าวทำจากหินอ่อน เก้าอี้ทำจากไม้สักหรู มิหนำซ้ำอาหารที่วางอยู่บนโต้ะอาหารที่ยาวและหรูนึ่ มาจากเชฟมืออาชีพ
"ใช่ ผมว่าผมคงมีบุญมากเลยละ..."
ชุนตอบแม่เขาไป ก่อนจะเหล่ยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางฮยอนอาที่กำลังนั่งกินอย่างเกร็งๆเพราะกลัวจะทำอะไรหน้าอายต่อหน้าพ่อแม่ของชุน
"......"
ชุนเห็นฮยอนอาที่ตัวสั่นเล็กๆด้วยท่าทางน่ารักน่าหมั่นเขี้ยวนั่น มันก็ทำให้เขาอดใจไม่ได้อีกที่จะเข้าไปหอมแก้มนิ่มๆที่มีกลิ่นสบู่ที่หอมจากตัวของเธอ
จุ้บ!
"อ้ะ!ชุน!"
ฮยอนอาที่โดนทำแบบนี้ต่อหน้าพ่อแม่ของชุนก็อายหน้าแดงแจ๋ พร้อมมองเขาอย่างค้อนๆกึ่งอายๆ เพราะเขาทำให้เธอดูน่าอายต่อหน้าพ่อแม่ของเขา
"เห~ ฮยอนอาตอนโกรธก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะเนี่ย^^"
"งือ....หยุดพูดได้แล้วฉันอายนะ...นี่มันต่อหน้าพ่อแม่...ของคุณนะ"
ฮยอนอาที่หน้าแดงไปหมดจนแทบระ่เบิดก็มองไปที่ชุนพลางทำหน้าสีหน้าเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุกที
"อะ...โอ๋ๆ ผมไม่แกล้งแล้ว อย่าร้องสิ"
ชุนเห็นแบบนั้นก็สะดุ้งก่อนจะหัวเราะแห้งๆนำเธอเข้ามากอดพลางลูบหัวเธอเป็นการปลอบทันที
ชิโนมิยะ และชาญชัยพ่อและแม่บังเกิดเกล้าของชุนพอเห็นพวกชุนแสดงความรักต่อกันด้วยท่าทางน่ารักแบบนั้น ก็ทำให้อดไม่ได้ที่พวกเขาจะยิ้มมองอย่างเอ็นดู...
.... เพราะถึงจะพอรู้ว่าชุนลูกชายตัวดีของพวกเขาจะเป็นคนเจ้าชู้และมีแฟนมาเป็นร้อยคน...
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ชุนพาผู้หญิงมาที่บ้านและแนะนำเธอกับพวกเขาอย่างเป็นทางการแบบนี้ และอีกอย่างท่าทางของชุนที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ก็ดูจริงใจมากกว่ากับผู้หญิงที่ผ่านมา...
....และผู้หญิงคนนี้เองก็ดูจริงใจกับชุนมากกว่าผู้หญิงคนก่อนๆเช่นกัน
...อาจเพราะผู้หญิงคนก่อนๆนั้นที่เป็นแฟนกับชุนเพราะ...
ชุนหล่อ เท่ สามารถนำไปอวดใครได้ และที่สำคัญคือเขา...รวย ไม่ได้ชอบชุนจริงๆด้วยจิตใจ แต่เป๋นเพียงชอบเขาเพียงเปลือกนอก...,
นั่นมันจึงไม่ใช่ความรัก....แต่มันเป็นความหลงซะมากกว่า
"....."
ทำให้ชาญชัยและชิโนมิยะดูเอ็นดูฮยอนอาเป็นพิเศษ เพราะเธออาจเป็นคนแรกที่สามารถเข้าไปถึงหัวใจจริงๆของเจ้าลูกชายตัวดีของพวกเขาก็ได้
"เอ้อ! พ่อครับแม่ครับ...มณีละ?"
"นี่คุณกลับถึงบ้านแล้วใช่มั๊ย?"
ที่ทางเดินห้องโถงหรู ตอนนี้ชุนกำลังโทรมือถือไปถึงใครบางคนที่ปลายสายอยู่ หลังจากที่กินอาหารเสร็จแล้วตอนนั้นเขาก็เดินออกมาทันที
"เอ่อ...ขอโทษนะคะ....คุณเป็นใครเหรอ?" เสียงเล็กๆปลายสายถามกลับ
"โถ่~อะไรกันลืมผมซะแล้วผมชุนไง >3<" ชุนตอบกลับไปทันทีด้วยน้ำดูงอนเล็กน้อย
"ชุน!.....นี่เบอร์ฉันคุณก็รู้เหรอเนี่ย ....ชักรู้สึกว่าความเป็นส่วนตัวของฉันจะไม่เหลือแล้วนะเนี่ย -*-" เสียงเล็กๆปลายสายดูไม่พอใจเล็กน้อย
"โถ่~ผมขอโทษละกันนะครับ....อุตส่าเป็นห่วงว่ากลับถึงบ้านดีหรือเปล่าแท้ๆ.." ชุนยังทำน้ำเสียงงอนเหมือนเด็กอยู่
"ฮิ ฮิ แหมล้อเล่นค่าฉันไม่ได้โกรธซักหน่อย ที่อยู่บ้านฉันคุณก็รู้แล้ว กะอีแค่เบอร์โทรทำไมคุณจะไม่รู้ละ ^^" เสียงเล็กๆปลายสายหัวเราะคิกคักตอบกลับ
"โถ่...เดียร์อย่าแกล้งผมซี~" ชุนทำน้ำเสียงเง้าเหงอ
"ฮิ ฮื ขอบคุณละกันนะคะที่เป็นห่วง ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับเข้าเกมส์ก่อนะคะ"
"ครับ...ฝันดีครับเดียร์^^" ชุนยิ้มตอบกลับ
"เข้าเกมส์ก็เหมือนนอนนี่เนอะ ฮะ ฮะ...โอเค..ฝันดีเช่นกันค่ะชุน ราตรีสวัสดิ์นะ"
"ครับ"
ตื๊อ...ตื๊อ...
'เฮ้อ...คุยกับเดียร์ทีไร ทำไมต้องตื่นเต้นตลอดนะเรา...แต่เอาเป็นว่าเคลียร์จบไปเรื่องนึงและ ต่อไปก็....'
หลังจากที่เดียร์ตัดสายไปชุนก็ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอกลับบ้านด้วยดีแล้ว ชุนก็คิดในใจว่าควรจะทำสิ่งนั้นต่อ
...แต่ก็มีเสียงเล็กๆของหญิงสาวคนนึงดังขึ้นมาซะก่อน
"ชุนคะทำอะไรอยู่เหรอ แล้วมะกี้คุยกับใครเหรอคะ?"
เสียงเล็กๆหวานใสของหญิงสาวดังขึ้น...
ชุนที่สะดุ้งหันไปมองก็เห็นเจ้าของเสียงคือหญิงสาวหน้าหวานเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลยาว ดวงตาสีดำกลมโตคู่หวาน...
...อยู่ในชุดนอนสีชมพูอ่อนและกำลังยืนเอียงคอมองเขาด้วยใบหน้าน่ารักดูไร้เดียงสาอยู่ตรงชานบันไดขึ้นชั้นสอง
เธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหนฮยอนอาแฟนสาวของเขานั่นเอง...
"อ้าวฺยอนอา! อ้อ..เอ่อ..มะ..มะกี้ผมคุยกับพนักงานประกันภัยของผมน่ะครับ เธอโทรมาราตรีสวัสดิ์ผมน่ะ ฮะ ฮะ!"
ชุนลุกลี้ลุกลนหาข้ออ้างแถทันที เพราะกลัวแฟนสาวจับได้ว่ากำลังคุยกับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ดูแถไม่เป็นเอาซะเลย...
"โหดีจัง~ ประเทศชุนพวกพนักงานบริการนี่มีการบอกราตรีสวัสดิ์ลูกค้าด้วยเหรอคะเนี่ย ประเทศฉันไม่เห็นมีอย่างนี้บ้างเลย >\\\\<"
"..เอ่อ"
แต่ดูถ้าการแถแสนห่วยแตกของชุน คงจะสามารถใช่ได้กับแฟนสาวแสนซื่อคนนี้คนเดียวซะแล้วมั้งเนี่ย เมื่อเห็นเธอดูตกใจและดูเชื่อกับสิ่งที่เขาพูดซะขนาดนั้น
"เอ่อ...เรื่องนั้นช่างเถอะนะครับ...ว่าแต่คุณจะนอนแล้วเหรอ?"
ชุนถามขึ้นพลางมองไปตามชุดนอนที่เธอสวมใส่ ก่อนจะแอบยิ้มเล็กๆตอนนี้เธอดูน่ารักมากเพราะเธอกอดหมอนข้างมาด้วย (ฮยอนอ๊าาา!!น่ารักเว้ย!!)
"ค่ะ ...แล้วตกลงชุนจะ...มานอนด้วยมั๊ยค่ะ"
"......"
ชุนพอฟังคำพูดและท่าทางที่ดูเอียงอายของฮยอนอาที่ดูเหมือนเชิญชวนแบบนั้นก็ทำให้ชุนหน้าแดงทันที (ต่อให้เป็นชุนก็เท้ออ!!^^)
"นะ....แน่นอนครับผม...=////="
"....."
หมับ
ตึก ตึก
ชุนหน้าแดงเหม่อขานรับเธอ ก่อนจะเดินไปหาฮยอนอาแล้วจูงมือเธอขึ้นไปทันที ฮยอนอาก็หน้าแดงก้มหน้าตลอดแล้วให้แฟนหนุ่มจูงมือนำเธอไปทันที
ฟึบ
"อือ../อืม.."
พวกเขาสองคนหลังจากขึ้นมาบนห้องนอนแล้ว ชุนก็ปิดไฟพร้อมดันตัวฮยอนอานอนลงบนเตียงแสนนุ่มสีขาวของเขาทันที
พร้อมกับบรรจงนำริมฝีปากของตนมาประกบริมฝีปากเรียวบางและเล็กสีชมพูนมของฮยอนอาอย่างร้อนรุ่ม
ก่อนจะขบริมฝีปากของกันและกันแน่นขึ้น...
ชุนที่มีอารมณ์มากขึ้นด้วยสภาพเหงื่อท่วมตัวก็นำลิ้นของตนสอดใส่เข้าไปในปากของฮยอนอา พร้อมนำลิ้นของตนควานหาลิ้นของฮยอนอา...
และพอเจอเท่านั้นชุนก็นำลิ้นของตนคลอเคลียกับลิ้นของฮยอนอาทันที....
"อา...อือ..."
ฮยอนอาก็ครางออกมาอย่างร้อนรุ่มและมีอารมณ์ร่วมสุดๆ
"ฮยอนอา..."
ชุนเห็นแบบนี้ก็ไม่รอช้าค่อยๆนำมือของตนเองปลดเสื้อนอนของฮยอนอาทีละเล็กทีละน้อย มืออีกข้างก็ลูบไล้ร่างกายสุดเซ๊กซี่ของฮยอนอา
แต่ในขณะที่ชุนกำลังจะถอดเสื้อของฮยอนอาออกนั้น เพื่อหวังจะมีเซ็กส์กับเธอ...
"ชะ...ชุนคะ...ยะ...หยุดก่อนค่ะ.."
"เอ๋?"
ชุนพอได้ยินคำพูดร้องห้ามของฮยอนอาก็เลิกคิ้วอย่างสงสัยพร้อมมองเธอที่นอนอยู่บนเตียงและกำลังจ้องด้วยสีหน้าแดงๆมาทางเขาที่กำลังคร่อมเธออยู่ ในสภาพเหลือแต่บอกเซอร์
"ฉะ...ฉันอยากหยุดแค่นี้..น่ะค่ะ"
"เอ๋!ทำไมละครับ!! ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ!หรือคุณไม่ชอบตรงไหนถึง..!"
ชุนที่พอฟังจบก็เบิกตาโพลงขึ้น พร้อมสีหน้าแตกตื่นดูร้อนรนเพราะคิดว่าตัวเองอาจทำอะไรผิด จนฮยอนอาเกลียดและไม่ยอมมีอะไรกับเขา
ฮยอนอาเห็นสีหน้าของแฟนหนุ่มที่กำลังเข้าใจผิดก็รีบร้อนกล่าวให้เข้าใจทันที
"เปล่าค่ะชุนไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก!"
ฮยอนอาลุกเด้งขึ้นจากเตียงมาจับมือของชุนที่ดูไม่สงบใจตอนนี้
"งะ..งั้นแล้วทำไม"
ชุนก็พอได้ยินแบบนั้นก็โล่งอก ก่อนจะจับมือฮยอนอาที่จับมือเขาอยู่อีกที แล้วถามขค้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"คือ...ฉันคิดว่าอยากจะทำเรื่องแบบนี้ให้มันถูกต้องนะค่ะ.."
"ถูกต้องเหรอ?"
ฮยอนอาเห็นชุนถามหาสาเหตุว่าทำไมถึงไม่ยอมมีเซ็กส์กับเขา...
เธอที่รู้เหตุผลอยู่ในใจอยู่แล้วก็หน้าแดงแจ๋ แล้วก็เลิ่กลักไปมาเพราะเหตุผลนั้นมันเป็นเรื่องที่น่าอายมากสำหรับหญิงสาวถ้าเป็นฝ่ายพูดก่อน
แต่เพื่อบอกความต้องการของเหตุผลนั้ยให้ชุนได้รับรู้ เธอจึงต้องพูดออกมา...
"ค่ะ....ฉะ...ฉันจะยอมมีอะไรกับชุน หลังจากที่.."
"หลังจากที่..."
ฮยอนอาเห็นดวงตาของชุนที่มองมาก็หน้าแเดงกว่าเดิม แล้วหันหน้าหนีหลบสายตาเขา ก่อนจะพูดออกมา...
"หลักจากที่พวกเรา...แต่งงานกันแล้วค่ะ"
"!!!"
หลังสิ้นสุดคำพูดของฮยอนอา...ชุนก็เบิกตาโพลงขึ้นมาทันที
"......."
"......."
ก่อนทั้งสองจะมองตากันด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน...
ฮยอนอากำลังเขินอายกับคำพูดของตัวเองที่พูดออกไปเพื่อหวังคิดจะผูกมัดความสัมพันธ์ของเธอกับชุน ให้อยู่ด้วยกันตลอดไป...
ฮยอนอาตอนนี้กำลังจริงจังกับความรักของเธอกับชุนมาก และเธอก็หวังว่าชายตรงหน้าคนนี้จะเป็นคนที่เธอใช้ชีวิตคู่ด้วย....
และอยู่ด้วยกันกับเธอไปจนแก่...และตายจากกันไป
แต่ความรู้สึกของชุนตอนนี้....
ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างมาบีบหน้าอกของเขาจนเจ็บปวด ชุนที่อึ้งกับคำพูดของแฟนสาวซักพัก...ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ
"....คุณนอนก่อนเลยนะ...เดี๋ยวผมมานอนด้วยทีหลัง ผมขอไปเคลียร์งานที่ห้องทำงานของคุณพ่อซะหน่อย..."
"เอ๋?เดี๋ยวค่ะชุน"
ฮยอนอาพอเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของชุนจนดูน่ากังวล จึงคลานไปหาอย่างร้อนรนในสภาพเห็นชุดชั้นในแบบวอบๆแวมๆเล็กน้อย
แล้วพอถึงตัวเขาก็จับแขนเขาไว้ทันที ในขณะที่เขากำลังใส่เสื้อให้เหมือนเดิม
"ถ้าคุณจะเข้าเกมส์ก็หยิบเฮดเกียร์ในตู้นั้นได้เลยนะ อย่าใช้สีดำอันนั้นมันของผม...เดี๋ยวผมมา"
ชุนเห็นแฟนสาวรั้งเขาไว้ ก็ส่งยิ้มอ่อนๆให้ แต่รอยยิ้มนั่นกลับมีความโศกเศร้าอะไรบางอย่างแฝงเอาไว้
ฮยอนอาที่รู้กับชุนมานานเป็นปี(ในเกมส์) ก็ตกใจเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็ไม่ทันได้พูดอะไรเขาก็ชี้ไปที่ตู้ที่คล้ายตู้เสื้อผ้านั่น
ก่อนจะจับมือเธอออกและเดินออกจากห้องไปทันที...
แอ๊ด..
ปึง
"ชุน...."
ฮยอนอาตอนนี้ก็มองชุนอย่างไม่เข้าใจ แต่เธอก็รู้สึกไม่ดีที่เห็นใบหน้าแบบนั้นของชุนแต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขากังวลเรื่องอะไรหรือมีปัญหาอะไรรึเปล่า
เธอจึงทำได้แค่รอเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม และค่อยถามปัญหาที่ว่านั่นดีกว่า
จากนั้นฮยอนอาก็มองไปที่เฮดเกียร์สีขาวก่อนจะป้อนไอดีของตัวเองซึ่งเป็นรหัส พร้อมกับนำเฮดเกียร์ของชุนมาวางข้างๆตัวเอง
เผื่อเขากลับมาจะเข้ามาเล่นด้วย....
ฮยอนอามองเฮดเกียร์ของชุน กับมองประตูห้องที่ชุนเพิ่งออกไปเล็กน้อย ก่อนเธอจะตัดสินใจเข้าเล่นเกมส์ The Lost Zero Online ทันที
".....แต่งงานงั้นเหรอ"
ตึก ตึก
ชุนที่โกหกไปว่าไปทำงานนั้น ตอนนี้ก็กำลังเดินอยู่ที่ทางเดินชั้นหนึ่ง พร้อมพูดเบาๆเกี่ยวกับคำพูดที่ฮยอนอาพูดก่อนหน้านี้ออกมา
"......"
ชุนตอนนี้กำลังไม่เข้าใจตนเอง ว่าทำไมพอฟังคำพูดนั้นของฮยอนอาตัวเองถึงเป็นแบบนี้...
แต่ไม่ทันที่เขาจะหาคำตอบกับความรู้สึกนั่นเจอ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา...
โครม!!
"เฮ้ย!อะไรน่ะ!"
จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นราวกับมีอะไรหล่นและกระแทกกับอะไรจนกระจัดกระจาย ทำให้ชุนรีบวิ่งตามเสียงนั่นทันที
ตึก ตึก!
"นี่มันห้องของมณี...หรือว่า!"
ชุนที่วิ่งตามมาถึงเสียงที่ว่านั่นก็เห็นมันดังมาจากทางนี้ และพอตามมาด๔ก็มาเจอกับห้องของมณี เมดสาวของเขาที่พ่อและแม่ของเขาบอกว่าอย่าไปรบกวนเธอเพราะเธอกำลังนอนพักจากอาการป่วยอยู่
ปึง!
"มณีเป็นอะไรรึเปล่า!....มณี!!"
ชุนที่รีบเปิดประตูเข้าไปพอเห็นว่าหญิงสาวผมน้ำตาลยาวหรือมณีกำลังนอนฟุบกับพื้นด้วยอาการหายใจหอบแห่กอยู่
ก็วิ่งเข้าไปหาแล้วพยุงอุ้มขึ้นมาทันที...
"โอ๊ย!"
"เอ๋!เป็นอะไรครับเจ็บตรงไหน...เอ๋...คุณมีแผลที่ท้องไปโดน..."
"แฮ่ก...แฮ่ก.."
"เอาไว้ค่อยถามคาสึฮะทีหลังละกัน ดูท่าเธอจะเป็นคนทำแผลให้ ....ตอนนี้ต้องดูแลเธอก่อนแฮะ"
ชุนที่จะถามว่าแผลที่มีผ้าพันแผลพันท้องอยู่นี้ ไปโดยอะไรมา ก็ต้องหยุดปาก เมื่อเห็นว่ามณีตอนนี้คงตอบอะไรเขาไม่ได้แล้ว
ชุนก็ทนเห็นมณีทนอาการทรมาณจากอาการพิษไข้ไม่ไหว แถมไม่อยากเสียเวลาไปตามคาสึฮะ เขาจึงจะทำหน้าที่ดูแลเธอแทน...
"ฮึบ!"
ฟุบ
ชุนวางมณีในชุดนอนสีขาววางลงอย่างช้าๆที่เตียงของเธอ ก่อนจะวิ่งไปหากะลามังกับผ้าสะอาดมา
ซู่~
ชุนเอาน้ำร้อนจากกาต้มน้ำมาใส่ลงกะลามัง พร้อมเอาผ้าสะอาดนั่นไปชุบน้ำร้อนนั่น พร้อมบิดให้หมาดๆ
ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหามณีที่กำลังนอนด้วยท่าทางทรมาณอยู่...
"เอ่อ...ผมขอเสียมารยาทปลดเสื้อคุณนะครับมณี.."
ฟุบ
"อือ..."
ชุนพูดจบด้วยสีหน้าเกร็งๆ ก่อนจะทำใจกล้าเดินเข้าไปหาเธอ พร้อมประคองตัวเธอขึ้นมาในท่านั่ง ก่อนจะทำการปลดกระดุมเสื้อเธอ...
"เอื้อก..."
ชุนเหล่มองเนินอกของเธอที่แลบออกจากเสื้อเธอเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดอารมณ์หื่นทิ้งไป แล้วปลดเสื้อเธอต่อออกจนหมดจนเหลือแต่ชุดชั้นใน
"แฮ่ก...แฮ่ก.."
"....คุณไปทำอะไรมานะ...ถึงได้เป็นถึงขนาดนี้"
ชุนมองเธอที่ทำท่าดูทรมาณตลอดด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะทำการเช็ดเนื้อเช็ดตัวเธอทันที...
"ฮา...ฮา...อือ.."
ชุนพอได้เสียงใจของเธอที่ดูเริ่มกลับมาปกติ ก็แสดงว่าการเช็ดตัวทำให้ดีขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว...
"ดีขึ้นแล้วสินะ...อืม...คาสึฮะน่าตะเตรียมมา...อ้ะ!นั่นไง!"
ชุนทำท่ามองหายาที่หมอสาวประจำบ้านเขาน่าจะเตรียมมาให้เล็กน้อย ก่อนจะเห็นซองยามันตกอยู่ที่พื้น จุดที่มณีล้มฟุบในตอนแรก
"ยังไม่ได้แกะแฮะ...แสดงว่าที่ล้มมะกี้คือตอนกำลังจะหยืบยาสินะ"
ชุนก้มหยิบยาขึ้นมา ก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้มณีเหมือนเดิมและห่มผ้าให้เธอ...
"แล้วเราจะป้อนยาให้เธอยังไงเนี่ยท่าทางจะปลุกก็คงไม่ไหว..."
ชุนนำมือเกาคางแล้วมองมณีที่กำลังนอนแล้วหายใจอย่างหอบๆเล็กน้อย แต่ไม่ทรมาณเหมือนตอนแรกแล้ว
"ต้องวิธีนั้นสินะ...ถ้าเธอรู้เข้าเราตายแน่เลย...เฮ้อ...เอาละ อึ้ก!"
ชุนมองไปที่ด้วยท่าทางกลัวๆเล็กน้อย แต่แววตาของเขาเต็มๆไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยอย่างสุดใจ ก่อนชุนจะทำใจกล้าทำสิ่งที่คิดไว้
เขาเอายานั่นมาอมในปาก ก่อนจะกินน้ำตามแต่ยังไม่กลืน....
แล้วเขาก็เดินเอาปากของเขาที่มียาอยู่ในนั้น ไปป้อนให้มณีที่นอนอยู่ทันที
ใช่...โดยการป้อนทางปากนั่นแหละ...
"อืม..."
"อึก...อึก..."
ริมฝีปากของทั้งสองประกบกันอยู่ใน ชุนก็รอยาลงเข้าไปในคอของเธอ และพอได้ยินเสียงกลืนยาของเธอ เขาก็ถอนริมฝีปากของตนออกมาทันที
พร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ พลางจับริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย...
ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า...
"จูบแรกของคุณกับผมเลยนะ....มณี"
ชุนพูดได้แค่นั้นก็นอนรอดูอาการของเธอเล็กน้อย และพอเห็นอาการดีขึ้นมากจนเกือบปกติ ชุนก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที เพราะกลัวเธอตื่นมาเจอเขา
เพราะเชื่อว่าถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเขาอยู่ด้วยในห้องของเธอ เธอต้องอัดเขาก่อนโดยไม่ถามอะไรแน่นอน
"ไปดีกว่า เดี๋ยวตื่นขึ้นมาเราได้มีเสียชีวิตแน่เลย"
แอ๊ด..
ปึง
ชุนพูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมออกห้องไปทันที เพื่อจะขึ้นนอนและพร้อมเข้าไปในเกมส์เพื่อกลับไปหาพวกซีลาร์
โดยไม่รู้เลยว่าหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงนั้น รู้สึกตัวได้มาพักใหญ่แล้ว....
"....."
มณีที่ได้ยินเสียงประตูปิดลงก็รู้ว่าชุนออกไปแล้ว จึงลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะนำมือมาจับริมฝีปากของตนเอง
แล้วยิ้มเล็กๆขึ้นที่มุมปาก...
**********************
วันนี้จะถึง100%มั๊ยเนี่ยยย. ว่าแล้วก็แต่งต่อ
ฮยอนอาจริงจังนะชุนนนนนนน
พิมมือถือเมื่อยนิ้วมากบอกตง ตอนนี้ยาวเป็นพิเศษนะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น